28.2.16

In Memoriam: Mika Yamamoto

Gjatë ngjarjeve të  vitit 1997 për  rreth 3 muaj  punova  si përkthyes me një grup  gazetarësh japonezë të  Japan Press International, reporteri Sato Kazutaka (qe ishte njekohesisht edhe bashkepronar i atij network-u  televiziv  te Tokios  me 12 milion shikues !), e dashura  e tij, gazetarja televizive Mika Yamamoto, dhe  fotografi Keixhi qe punonte per revisten Asia Press International.
Mbuluam ngjarjet e dhunshme  dhe luftën civile në Vlorë, Sarandë, Delvinë, Himarë, Dhermi, intervistuam  Prodin e  protagonistët e  atyre ngjarjeve, e më vonë në  Tiranë konferencën për shtyp  të  general  Forlanit, më pas në  teatrin e Shkodrës një intervistë me  Leka  Zogun  dhe më pas  për rreth  një muaj e gjysem në  malësinë e  Dukagjinit, në  Shalë, duke  xhiruar  një  dokumentar të  paparashikuar për  Kanunin  dhe   virgjinat  e  malesisë. Për  tre muaj me rradhë kemi ndarë bashkë  cdo  orë e minutë, cdo kafshatë  dhe  cdo rrezik  jete. Pas  punës së lodhshme në mbrëmje  luanim  letra, bisedonim  dhe kur  ndjenim se nuk kishim fuqi  të  flisnim na  shplodhnin tingujt  e  muzikës japoneze  që luante  në organo bukuroshja Mika.
Kujtoj nje moment kur po u tregoja per  Ulpianen, qytezen romake ne zemer te Kosoves. Sapo degjoi emrin e qytezes se lashte  Mika bertiti "Ulpiana....oh sa emer i bukur.." dhe iu kthye te dashurit  "Sato, kur te bejme femije, nese do jete vajze,  do ia veme Ulpiana!"
Mika e  imët, delikate, e embël… Dukej një paradoks i madh prania e asaj  gazetareje  trupvogël e ngarkuar ne  qafe me disa kamera e aparate  fotografikë, e në shpinë  brenda  cantës një  organo e vogël  elektronike, me mikrofon në dorë  duke intervistuar banditë e vrasës, rebelë e ministra, monstra  të  krimit  dhe  oficerë  të  coroditur…Mika e  imtë  mes  turmave  të  cartura e të dëshpëruara  të  viktimave  të  piramidave  të manipuluar në  dhimbjen e tyre  nga  politika. Më  kish lënë pa  gojë guximi  dhe profesionalizmi  i asaj japonezeje që  së bashku me bashkepunetorin e te dashurin  e saj  Sato – një reporter  i vjetër lufte ai - ishin në kërkim të  lajmit  të  dorës  së parë  kudo ne bote, me kamerën e tyre  si dëshmitarë  okularë në ngjarje  nga  më të dhunshmet, përfshi edhe sulmin me  diagac  ndaj bankës  në  Vlorë, sulmin mbi bazën e Porto  Palermos..etj..etj…
Sot pra i solla ndërmënd  miqtë e mi  dhe bëra një  kërkim në internet. Ajo  që mësova  më tronditi pa masë dhe sytë m'u përlotën. Mika  nuk ishte më.  Mikën e kishin  vrarë. Mika  ishte  gazetarja japoneze  që  ishte vrarë  ne  Aleppo  të  Sirisë  më  20  Gusht  të  vitit të  shkuar, përkrah Satos, nga një shkëmbim zjarri mes  palëve  ndërluftuese. Koka e saj e bukur ishte  bërë  copë cope nga  predhat. U  shtanga, pasi e dija si lajm që një  gazetare japoneze  ishte  vrarë në  Siri, por  kurrë nuk e kisha menduar  që  ajo  ishte pikërisht Mika Yamamoto, mikja  dhe bashkëpunëtorja ime e 3  muajve  më  të  vështirë të jetës sime, vajza japoneze që  u hyri në zemër  të  gjithë  shqiptarëve  që e njohën dhe familjeve që  e strehuan  në  atë  periudhë  të  vitit 97, që nga  Cekodhimat e  Vlorës (familja e dr  Altinit që  atehere ishte  akoma student), familja e dajës  së  dr  Ardian Halilit (Ymeraj) në Shkodër, apo  edhe në shtëpinë (ish bibliotekë)  e  dy motrave Carku në mos gaboj,( Maria njëra nga  ato ) në  Shalë  të  Dukagjinit. Kudo  u hyri në zemër njerëzve  me thjeshtësinë  dhe mirësinë  që rrezatonte. Duke lexuar  lajmin për vdekjen e saj  u befasova kur pashë  që  paska qenë një nga gazetarët më të njohur të  Japonisë  fituese e  cmimeve  më të mëdha  të gazetarisë  në Japoni  dhe  gjatë 4  viteve të  fundit jepte  mësime  gazetarie në universitetet  e  Tokios.
T’u  prehtë  shpirti në parajsë  mikja ime, Mika! Nuk do e harroj kurre  te qeshuren tende, miresine e syve  dhe embelsine e zerit  tend ...

Artan Gjyzel Hasani, Toronto, 2013

Me shume per jeten dhe vdekjen e Mika  Yamamotos mund te gjeni ne lidhjet e meposhtme:

https://en.wikipedia.org/wiki/Mika_Yamamoto

http://japandailypress.com/tag/kazutaka-sato/

23.2.16

PERTHITHUR


të duhen thithka  të  forta, vajzë,
thithë dhimbjedhëmbëduruese
në kudhër  të gojës  zjarrmuar
nga  gjuhë e paduruar  lagur
tharë  nga  buzët …

do palosen shumë në ata gjinj
djelmosha të çartur për seks,
foshnje të etura për jetën,
burra këmbëngulës  në dashuri
mbase  edhe ndonjë grua kureshtare
që përgjigjen akoma  s’e di
dhe prapë burra
burra
burra…
të një jete 
të një nate
do vdesin
do ngjallen
do japin shpirtin e tyre mbi ata gjinj
duke ta marrë   ngadalë  ty
sa herë u jep  dashuri e jetë …
………………………………………………….
të duhen thithka të forta, vajzë,
kur  mbi trupin  lakuriq
si kanotierë të lagur  vesh  botën e grisur…

të forta
si tani që lexove këto vargje...



©artangjyzelhasani


15.2.16

AUTOPEIZAZH



një nga një shuhen yjet në qiell
si fjalët kur japin shpirt në një varg
është ora kur errësira  bëhet hije
kësaj vjeshte  të vyshkur e të thatë
në pjerrëtinat e kalldrëmta të shpirtit
sizifët e  mallit tim mbartin  ditët
si netët  hëna jote në agim
kreshta malesh  përflak  mëngjes i artë

zgjidhur nga zinxhirët qenushët e pritjes
hop hop  tundin bishtin me padurim
hingëllijnë  kuajt e egër të epshit,
miell premtimesh në mokër të trurit
ku  mendimi bluan një thinjë
shtojzovallet lakuriqe të deshirës
në magje shpresash  zënë brumin
dhe  vetja më ngjason me një fshat
që fëmijët kanë harruar t’i vizatojnë lumin

dua të pi
të notoj
të lagem
por ngadalë  heshtem
zvarrem  
kalbem
qetësi kumbuese në  veshët e natës bëhem
dallgë  oqeani  shurdhuar  në  një guackë…


©artangjyzelhasani

10.2.16

PER LEXUESIT


Info & porosi për shitjet e librave të  mi në numrin e kontaktit: 069 20 68 481


Për  porosi online, vizitoni  ShtëpiaeLibrit.com  
 http://www.shtepiaelibrit.com/store/sq/  



8.2.16

TE RRITUR TE MITUR


Lodra nuk është më…
Na e vodhën…
Tani luajmë me njëri tjetrin…


©Artan Gjyzel Hasani

ZGJIMET E NJE GRUAJE TE JASHTEZAKONSHME DHE TE TE DASHURIT TE SAJ


Ty të del gjumi gjithmonë para meje, grua e jashtëzakonshme…

pas shpinës ndjej ngrohtësinë që veç ti di ta japësh…
gjinjtë e tu të vegjël e të ngrohtë…
duart e tua delikate nën sqetullat e mia…
gishtërinjtë e tyre mes gjoksit tim leshator ku digjen
rrufepritëse
rrëzë veshit puthja e butë mërmëritëse…
prangë e kofshëzës tënde mbi timen keqazi përdredhur…
Bibl’ e Kur’an në zjarr të ferrit hedhur…
oh ekstazë kapitulluese...
medet…
falmë o Zot
ç’ rrënqethje kapitëse...
rënkim…

goja jote…
e avullt…
e ngrohtë…
e nxehta goja jote…
(hënë që lëpin honet e plagë greminash diku mbi qafen time drakulon,
aty ku sipas grekërve të lashtë kalojnë të gjithë pasionet)
më bën prenë më të dëshirueshme të dhëmbëve të mprehtë
kafshim që më bën të ndjehem çdo ditë i porsalindur…
demonët e mi të tundimit -skllevërit e tu…
skllevërit e tu të bindur;

pas meje puthitur ti kafshëz e zjarrtë
me gulçet epshore lëkurën më rrënqeth
spazmat e barkut mesit tim lëshuar,
Venusi yt dritëhijesh pyllëzuar
pas kofshëve të mia rënkueshëm ngjitur,
njëra dorë -
fallxhore mbi fallus fallin hedh,
tjetra …
me ndihmën e thonjve-kthetra
pasi shëtit fytyrën
gushën,
hundën,
sytë e mi të mbyllur,
lehtë...lehtë ndalon te mjekra
e parruara mjekra ime…e paharruara…
dhe… me një lëvizje energjike
e kthen nga vetja
dhe pastaj
ah pastaj…
ventuza e llahtarshme e gruas në zgjim
etshëm,
papërballueshmërisht ëmbël,
ëmbëlsisht pa kthim…
lëshon në trajtën e një gjuhe
të butë...
të lagët...
të thellë...
tërë magjinë në gojën time gjysëm të hapur
në gojën time që veç arrin të lëshojë një rënkim
dhe
t'ia falë pafundësisht tërë hapësirën e saj
zjarreve të tua, grua e jashtëzakonshme,
syve të tu që në atë orë tunduese më ngjasojnë me dy liqene jeshile
kaltërsisht jeshilë
ku dy rrathë të zjarrtë ngjyrë portokalli
mbrojnë besnikërisht dy rubinë të zinj
në të cilët pasqyrohet prej kohësh
oh sa vendosmërisht
përgjumja,
zgjimi
dhe
imazhi im.

Pastaj… kthehem nga ty…

pastaj…
dreq o punë…
zilja e orës dhe unë…
vazhdimisht unë dhe i njëjti unë
nga gjumi i gabuar zgjuar
diçka nëpër dhëmbë mërmëris
tërë orëndreqësit e kësaj bote duke mallkuar,
Zvicrën,
akrepat
të madhin
të voglin
dymbëdhjetë numrat
gjashtëdhjetë vizat
dhe veçanërisht atë gjënë e vockël që orët kurdis…


(2010)
©Artan Gjyzel Hasani


ME FAL

e shkruajta emrin tënd në qiell
e fshiu era...

e shkruajta në rërë
e fshiu dallga...

e shkruajta në zemër
e fshiu... gjaku.

(2007)
©Artan Gjyzel Hasani

ITAKAT E MIA

Nganjëherë nuk ia vlen as qëllimi;
Itakat jo gjithnjë e meritojnë
lundrimin e guximshëm që aq larg i coi
lundërtarët që pa Itakat dot s'jetojnë...

I pashë Itakat...të gjitha i pashë...
mes dallgësh në të gjatat lundrime
i preka e në ikje të gjithave u thashë:
"Ti ishte Itaka, por jo Itaka ime"...

Nganjëherë nuk ia vlen as qëllimi;
të bëhesh Odise i ishullit që ëndërron...
veç kur këmba të të shkelë mbi Itakë
do kuptosh që Itaka vërtet s'ekziston...

(2007)
©Artan Gjyzel Hasani

PELEGRINET

Dhe vjen një kohë kur asgjë
nuk paska më rëndësi për një burrë
as vargjet...as librat...as pasuria…
asgjë veç femrave që njohu dikur…

Dikujt i pëlqyen sytë e mi....
duart e mia një tjetre pëlqyer...
"o Zot...çfarë gjuhe ke...lëpimë përsëri..."
më thoshte një flokëzezë tashmë bjonde ngjyer...

Dikush...dikur...diku... me mishin tim
darka epshesh në ekstaza shijoi...
banketesh të huaj vazhdimisht në gatim
trupi im zotin e vet harroi....

Sa gojë kanë lënë këtu frymën e tyre...
sa dhëmbë kafshimet kanë harruar në këta krahë...
sa buzë pikuan puthje...përdëllime...
e kështu me rradhë...blah...blah...blah...

Gjoksi im sa herë u bë jastëk...
për koka të bukura dhe gjinj të djersitur
pelegrinet ikën erdhën në Penisland....
herë me këngë...herë mërmëritur...

……………………………………

Këto sjell ndërmënd tashmë i plakur,
kur online luaj kurvarin epshenxehtë…
me pseudonimin “djaloshi” ne chatin e rradhës…
me anonimet që mbi tastierë jepen aq lehtë…

Vallë a ekzistuan vajzat që dikur njoha?
Po gratë e të tjerëve që me mua shtratin ndanë?
Po ajo e imja që u tret krahëve të huaj
valëve të kohës që jo gjithnjë ishin dallgë…?

Veniten të gjitha një ditë...
çfarë bëra dje, sot më duket gënjeshtër…
kujtimet harrojnë të më njohin
dhe vetja në pasqyrë një tjetër…

(2006)
©Artan Gjyzel Hasani
Top of Form


PYETJE RETORIKE KAFSHEZES SIME...


Hej kafshëza ime mishtore që kurrë s'ishe e imja
edhe pse në qendër të trupit tim si Babilon
fsheh Historinë e Pashkruar të Rrjedhjes dhe të Rrëzimit!

Kujt ia rrëfen ato që pa syri yt i vetëm ciklopik
mes qarjes...
ngashërimit...
përlotjes rënkimtare në castin magjik
mes tempujsh ku Dianat kurvërinë veshën si virtut
të një nate të vetme...?

Cila prekje të ngjall,
të ringjall
e të vdekur drejt jetësh të pajetuara
të flak e flakë merr si zjarr që vetveten zhurit
pa mundur kurrë ta ngrohë?

Cila stuhi e mori tutje të vjellën tënde
dhe re e bëri  qiejve  rozë ku gatuhen shkrepëtimat
e ku Apokalipset iu gjunjëzohen mëngjeseve së Rikrijimit
pas netëve të verbëra ciklopike...?

Hej kafshëza ime mishtore...
bishëz e pazbutur...
thuamë...
tregomë...
andej nga ishe...
nga hyre dhe dole...
mes ferrit mëkatar
ku Babilonët e tu u rrëzuan pafundësisht
rindërtimeve të reja...
mbete magji e panjohur
apo thjesht të quajtën
kar?

(2005)
©Artan Gjyzel Hasani

7.2.16

DET I VDEKUR


Çdo ditë vdes nga pak në këtë shtëpi
dhe ndjehem hmmm…
ndjehem hmmm...
pa ty…
kaq kohë pa qarë…
kaq kohë pa marrë
kaq kohë pa dhënë...
kaq kohë pa prekur…
dallga bëhet valë
e vala bëhet shkumë
në sqep të pulëbardhës që ikën dhe si unë
edhe ajo ndjehet hmmm…
ndjehet hmmm...
……………………
Cdo ditë vdes nga pak në këtë shtëpi...
fëmija ynë është rritur...
të ngjason shumë ty...
dhe pyetja e tij “Kush e vrau Detin e Vdekur?”
si dikur, edhe sot pa përgjigje ka mbetur... 

(2000)
 ©Artan Gjyzel Hasani

LEHTESIA E PAPERBALLUESHME E GJENIUT


Lindi  mes  nesh. Jetoi pranë vetes.  Gjithnjë i pakënaqur...
Në varrimin e tij turma lehtësisht ra dakort që ai vdiq  nga një sëmundje e panjohur 
dhe fatmirësisht jo ngjitëse. 

(2010)
 ©Artan Gjyzel Hasani

GJETHE NE ERE



Në pranverë të përkëdhel me stuhi...
në vjeshtë të mbroj nga puhiza...

(2008)
 ©Artan Gjyzel Hasani

JETE


Erdhët të gjithë?
Tani mund të vdes i qetë vetmie...


(2008)
 ©Artan Gjyzel Hasani

DERRAT


Këndoja derrit këngën tënde
dhe ai do të vazhdojë zhgrryerjen e tij të përbaltur...

Recitoja derrit poezinë tënde
dhe ai s’do ta ndërpresë për asnjë cast ritualin e tij baltësor...

Tregoja derrit pikturën tënde
dhe nocka e tij do të zhytet edhe më thellë mocalit të zi...
…………………………………..
DHIT para një derri dhe do të shohësh
se si do të vërsulet ai
të zhysë kokën e tij kokëderre
në  jashtëqitjen  tënde...

Por mos u entuziazmo që tërhoqe më në fund
vëmëndjen e një derri, artist i dashur:
Për të ti do të jesh thjeshtë një MUTPRODHUES...

(1996)
 ©Artan Gjyzel Hasani

LADIES & GENTLEMEN


Në një motel të lirë
one-night-stand-esh pagëzuar
vështrimet fajtore
përkëdhelin liqenin
harruar…
harruar…
mbi një shtrat gjarpërojmë...
të dy të martuar,
por jo me njëri tjetrin…

Vonë…vonë…
nga dhoma dalim
tërë ankth…
tërë siklet…
mendojmë…
mendojmë…
asnjë fjalë nuk flasim…
hapat kanë frikë
nga gjurma e vet….
një unazë na pret
atje ku përkasim…

“Kjo është herë e fundit…”
premtim i pëshpëritur...
por fundi s’paska fund,
por vetëm fillim…
prej shekujsh digjemi
epshesh përzhitur…
premtimet  mbarojnë
gjithnjë  me një rënkim…

Por në fund të korridorit
ndjehemi më mirë...
ashtu sic iku
qetësia prapë vjen…
kur mbi derë të banjës
lexojmë të lehtësuar
dy fjalët e harruara
“LADIES”…
“GENTLEMEN”…


(2008)

©Artan Gjyzel Hasani

ILUZIONI I LUMTURISE


 ....dhe të  lumtur ndjeheshin që  chat-onin   bashkë
në atë orë  të vonë…
në atë orë  të vonë  kur  të  lumturit flenë  gjumë.

©Artan Gjyzel Hasani

THERRIME

Thërrime...

Dashuria

Jemi tre:
UNE , TI  dhe  NE.


Humnerë e vjedhur

Ike bashkë me humnerën.
Ku ta dëgjoj kumbimin e petaleve që bien?


Përrallë antievolucioniste për të rriturit

Perëndia krijoi një gur që nuk e lëvizte dot...
Njerëzit u përpoqën ta ngrejnë.
Kështu lindën zvarranikët.


Syte e tu

Sytë e tu janë shpirti yt
rrathët e zinj poshtë tyre-
-censurimi i tij.


E vertete ?

Te pata thene, te pata thene dikur
dashnori s'te behet mik
e miku dashnor kurre....


Ora zero

Tashmë është vonë…
Arrita kaq shpejt.


Gjethe në erë...

Në pranverë të përkëdhel me stuhi...
në vjeshtë të mbroj nga puhiza...


Mikeshes  se  huaj

Flisnim në gjuhë të ndryshme,
heshtnim në gjuhë të njëjtë…


Po sikur...?

Kam frikë nga vizatimet e tua më shumë
se nga kafshët, biri im.
Po sikur padashje gjarpërit që vizatove
t’i bësh fytyrë njeriu?


Mesazh në shishe

Netëve batica me shtyn drejt bregut tënd.
Mëngjezeve përpiqesh të më lexosh
pa thyer shishen...

Vite më parë...

Sa herë vinte në takim
e hiqte unazën e martesës së trishtë;
gjurma e saj mbi gishtin e brishtë
bëhej lot mbi qerpikun tim...


©Artan Gjyzel Hasani

MEKATI I HOMERIT



i fali njerëzimit mitin e dashurisë
e të  urrejtjes…
të tradhëtisë e të xhelozisë…
të largimit e te  ikjes…
të burrërisë e të zemërimit...
të luftës…e të kthimit...
Kalin e Trojës  e  dinakërinë...
mallin e  burrit  dhe udhën e pafund…
Penelopën  dhe Itakën  e pritjes…
………………………
i fali njerëzimit  legjendën...
përjetësinë...
e bashkë me këto
edhe verbërinë e tij.


(1996)
©Artan Gjyzel Hasani

EDHE PSE...


…duket sikur s'kemi më  fjalë,
mijëra fije na lidhin  përsëri...
si dredhëz  e brishtë  je përdredhur
rreth pishës së vjetër  rrënjëdalë...
................................................
teksa pylli   rrallohet e stinët ngatërrohen
pa mua  dot s’rritesh…
pa ty përdhe  rrëzohem…


(2 Mars, 2011)
 ©Artan Gjyzel Hasani

TOLERANCE


gjarpërin e vrava dhe helmin ia piva
që t’mos më helmonin të tjerët…
gëlltita  krokodilin
dhe lotët  e tij  atyre ua  fala…
shpërblim për funeralin tim…

©Artan Gjyzel Hasani

49


i kthjellët  ky mëngjes
si njerëzit  pa pasione…
hijen  harruar nëpër natë…
vjen  zdruq- zdruq  në  ditën time
serbes  më thotë:
je 49!

ia thotë…
po kujt ia thotë…?

atij që  jetën e  mat me çaste
edhe  vitet  s’i  numëron?
atij që është aq  vjeç  sa  ç’ndjehet
dhe kalendarët s’i  beson…?

si  një grua me të fshehta
që  virtytshëm shkel kurrorën
dhe betimin e harron…
muzgtradhëtonjëse do vijë  mbrëmja…
do vijë tek unë të bëhet natë…
………………………………….
do e mbars me aurorën
e  në ikje do më thotë
“ti nuk je 49,
por ke  moshën që meriton.”

(8 mars, 2011)

©Artan Gjyzel Hasani

një prozë shumë e shkurtër pa titull


I vetmi që s’mundi të siguronte  një maskë  ishte Djalli. Ka  kaluar shumë kohë  që atëhere  dhe maskat e vjetëruara po na grisen.
Mirë me fytyrën e tij u mësuam, po me tonat  a do të mësohemi dot?


(1995)
©Artan Gjyzel Hasani

KURVAT SIAMEZE


ndodhi në perëndim…bash në zemër të  Torontos…
diku pranë   statujës së Çurçillit…
në atë sheshin me  pëllumba të bardhë…
aty  në  Freedom  Arches…
plakun  me swastikën në xhup të stampuar
zvarrë e tërhoqi…
zvarrë…
dhe policëve të zellshëm ia  dorëzoi
turma  që në delir   duartrokiti
djaloshin  trendy me  sy të zgurdulluar
e me drapër e çekan  në stemën  e  kokores së  tij
kur turfulloi  dhe shau me një anglishte të kulluar
"damn you nazi bastard
damn you fucken nazi!”
…………………………………………….
pëllumbat  të trembur fluturuan…
fluturuan larg e  s’më panë
ndërsa  largohesha  më i kthjellët se kurrë…
ashtu…me një iluzion më pak…


(19, Prill, 2011)
©Artan Gjyzel Hasani

OSBAMA


e vrau  terroristin…
e pastaj
sipas riteve moderne anti-terror
në det e hodhi
dhe pa varr e la

e që bota e tij  të ishte
më e qetë
më e fisme
dhe që odisea arabike
si ato homerike
që  zgjati dhjetë vjet
të mos bëhej legjendë
fotografitë ia varrosi
një herë e mirë të  vdiste

i paterrorizuar
me gruan
fëmijët
dhe me të ngjajshmit e tij
në ekstazë gëzoi
me Coca Cola dhe flamuj
harboi
festoi
i lumtur që armiku nr 1 nuk ishtë më
ashtu si edhe armiku nr 1.000.000 më parë
ndonjë iraken fatkeq apo afgan i rrëgjuar…
burrë…
fëmijë…
grua…
plak apo i porsalindur
kjo s’ka  shumë rëndësi

dhe  pastaj
kur nata ra
dhe terrori u terr
për në shtëpinë bardhoshe
rendi  shend’ e ver’
mbylli  dyer e dritare…
pas portave të blinduara
nën kamerat e sigurisë
një frikë të re përgjoi...
për të shmangur hijet mureve
dritat i fiku...
për t’u mbrojtur nga fantazma e njeriut pa varr
me një lëvizje të gishtit
televizorin shoi
dhe në mendime të thella ra
i shqetësuar për popullin  e tij
në befasi të kapur
nga mungesa e gogolit...


(4 Maj, 2011)
©Artan Gjyzel Hasani

E VERTETE?


Të pata thënë,
të pata thënë dikur
dashnori s'të bëhet mik
e miku dashnor kurrë....
©Artan Gjyzel Hasani

PASKAM HARRUAR TE TE DUA...


dashurojme...dashurojme, por harrojme
te duam...te duam...te duam...
qiejve te endrres kur fluturojme...
toka na duket aq e huaj...
sikur "kjo te ishte keshtu"...
dhe "ashtu ajo te ishte"...
sikur engjejt te jetonin ne toke
dhe highways per ne qiell te kishte...
te prekshmen e bejme te paprekshme
dhe papritur vjen nje dite...
njeriun qe njohem mbi toke
ne qiej e kthejme ne mit...
ikim e vijme...perplasemi...
te e njejta dileme perseri:
me mire te dashurosh nje mit
apo me mire te duash nje njeri...?
2004
©Artan Gjyzel Hasani

JAVA


të Shtunën e laj në lavatrice cdo të Dielë
që ta kem gati për të Hënën...
©Artan Gjyzel Hasani

PESHKOPI - (akrostish)


Puthje
Erëblirë
SHenjtëruar
Kundër
Orvatjes
Për
Ikje pa kthim.
(1991)

6.2.16

VDEKATARE (nga libri "Misioni paranoik")


Ceremonia mbaroi,
dheu u hodh,
u hodhën edhe lulet
në terrin e zi,
secili nga pak qau,
heshturazi,menduar
e pastaj zvarritur
vazhdoi udhën e tij...
E unë pyeta
“Kush është i vdekuri?”
S’m’u përgjigj njeri...
Cigaren që hodha
e shkeli dikush tjetër,
lulen që desha
një tjetër e këputi
e kurrë s’i mori erë,
arriti ta harronte,
pa mundur ta dhuronte
në një stacion t’braktisur,
ku treni i kujtesës
s’ndaloi asnjëherë...
“Kush është i vdekuri?”
S’m’u përgjigj njeri...
Në derë të bordellit
Shën Mërinë pashë,
ikonë e artë
nën dritën rozë
dhe shumë kalimtarë,
të gjithë sqimatarë,
të verbër tek ecnin
këmbëshpejtë,
nervozë...
“Kush është i vdekuri?”
S’m’u përgjigj njeri...
Unazën e artë
mbi dorën e ftohtë vë,
të shkuarën sa lehtë
në një puthje e mbyll,
mbi sytë të nesërmet,
nën ta të djeshmet,
Kësulkuqe të përjetshme
të të njëjtit pyll...
“Kush është i vdekuri?”
S’m’u përgjigj njeri...
Një murgeshë
në kalendarin e grisur
Shën Valentinin
kërkonte më kot,
në lutjen e mbrëmjes
nën qirinjtë e zbehtë
askush s’ia dalloi
të rëndët lotë...
E unë përsëri pyeta:
“Kush është i vdekuri?”
S’m’u përgjigj njeri...
Valle ishte hapi
i udhës së pashkelur,
gremina ku ne biem
pa u rrëzuar kurrë,
trishtim i akrepave
të orës që ka ngelur
përjetësisht varur
mbi të njëjtin mur?
Pastaj pyeta:
“Kur vdiq?”
Nuk m’u përgjigj njeri…
Ndoshta ka qenë mbrëmje
kur gri- pendimi
në delir i dehur
nga perëndimi
nisi t’i rrëfehet
të fundmit murg ,
shurdhmemec i natës,
shpirt që prehet
zvarrisjes së heshtur
nga muzgu në muzg…
Ndoshta ka qenë pranverë,
kur lule e trullosur
nga dielli i ngrohtë
në vënd që të dhurohet
e t’i mirret erë,
në të verbërën shportë
ndjeu të harrohet
pa e mësuar kurrë
që ishte pranverë…
Ndoshta ka qenë vjeshtë
kur gjethet e verdha,
në gjyqin e një sythi
që avokat s’kërkon ,
mallkuan dhe dënuan
të mjerat e gjelbërta
nën këmbët e fshesarit
që stinët ngatërron….
E përsëri pyeta:
“Kur vdiq?”
Nuk m’u përgjigj njeri…
Ceremonia mbaroi,
dheu u hodh,
u hodhën edhe lulet
në terrin e zi,
secili nga pak vdiq,
kur në heshtje mendoi
udhën që i kish mbetur
për në varrin e tij...

(1994)
©Artan Gjyzel Hasani

VALLE KUSH TE JETE ARMIKU IM?


me një cigare në buzë...menduar...menduar…
mbi gërmadhat e mia retorikat rrëzuar...
c'ishte ky qytet brenda shpirtit tim...?
përse i shkatërruar ? cilin kishte mbret ?
a ishte i lulëzuar?
zjarri që nxjerr tym...akoma...akoma...
i ngrohu…i zhuriti dikur këto rrënoja
dhe nuk ishte Roma…
dhe nuk ishte Troja…
ish zemra që rrahu për njerëzit që doja…
një jetë të tërë luftoj me trupin plot plagë...
po ku është armiku im?
kështjellë...armë... vallë ka?
zemërimin e tij cili gjak e ngroh?
e vrava?
më vrau?
kufomën ku e la?
pranë fushës së betejës asnjë varr nuk shoh...
vërtet...kush është armiku?
ndoshta ai s'është më dhe lufta ka mbaruar...
ndoshta ai kurrë s'ka qenë e më kot paskam luftuar…
ndoshta armiku im jam unë betejash tjetërsuar...

(2007)
©Artan Gjyzel Hasani

NA PELQEN...(nga libri "Erotika")


te pelqen te me zhveshesh...nga cdo kujtim e dashuri
te ma perkedhelesh... sedren time mashkullore
te me ndezesh... cigaren qe digjet vec per ty
te ma lepish...syrin me veshtrimin tend, kaprolle
te me kafshosh...endrrat me xhelozine tende
te me thithesh...te pathenat fjale
te m’a ngrehesh edhe me lart... keshtjellen prej rere
ta ndjesh brenda teje...ate qe ndihet rralle
me pelqen te te hap...horizontin e nje mengjezi qe s’vjen kurre
te ta fus brenda...muzgjeve edhe trishtimin qe pas lashe
te ta derdh aq ngrohtesisht...imazhin tim mbi kornizat e tua pa piktura
............................................................
na pelqen ta bejme...realitet cka me siper thashe
(2005)
©Artan Gjyzel Hasani

TAKIM ME ISH TE DASHUREN


më erdhi mirë që ishte e lumtur,
më erdhi mirë që ishte dikushi në jetë,
më erdhi mirë që akoma ishte e bukur,
më erdhi keq që e lumtur ishte bërë aq shpejtë…
(1996)

BALLADA AMERIKANE E CMURIMIT


ata flasin të parët
më tregojnë për ndërtesat e tyre
të larta me mure të lehta...
njëzetëkatëshe
tridhjetë
nëntëdhjetenëntë
njëqind e pesëdhjetë
në ashensor pas 12-tës vjen gjithnjë 14-ta
u mungon gjithnjë kati i trembëdhjetë
e kjo gjë ua qetëson shpirtërat e trazuar
më shumë se Bibla, Ungjilli, Jezui
dhe predikimet e pastorëve të ekzaltuar
pasi kanë pushtuar qiejt,
Hënën dhe Marsin,
Vietnamin, Irakun, Afganistanin,
naftën dhe parajsën,
i kanë siguruar përfundimisht muret
jo vetëm nga tërmeti dhe zjarri,
por kanë vrarë edhe Katin e Trembëdhjetë
e kanë lënë të pastrehë Djallin
duke e përzënë frymën e tij
nga ndërtesat e tyre jodosido...
pastaj vjen rradha ime
u rrëfej balladën shqiptare të murimit
per nusen e re mes gurëve
dhe gjirin jashtë për foshnjen
e ata
me pultin e tv në njërën dorë
një sanduiç në tjetrën
duke gromësirë më pyesin:
“Ishte e çmëndur ajo?”
(2008)
©Artan Gjyzel Hasani

MESO...


...ta duash njeriun në mesditë
kur dielli hijen ia përbuz...
mashtruese janë hijet e zhurmshme mëngjeseve...
zhgënjyese shurdhëria e tyre në muzg...
Mëso që në këtë botë ka edhe njerëz
që nga pas s'lënë hije, por vec gjurmë,
në guxofsh t'i shkelësh të bëhen udhërrëfyese
që rrugën t'mos humbasësh nëpër turmë...
©Artan Gjyzel Hasani

LEHTESIA E PAPERBALLUESHME E SIZIFIT (nje perralle e nderlikuar per te rritur)


Në të vërtetë Sizifi nuk mbante asnjë gur mbi shpinë, si ç'thotë mitologjia. Dhe aq më pak një gur jargësh, si ç'them unë në një poezi timen. Dhe iu ngjit malit Tartaros Sizifi, edhe pse këtë gjë nuk e thotë as mitologjia, as Kafka, as Kamy e as poezia ime.
Gënjen mitologjia kur thotë se e kishin dërguar atje për dënim. Ishte Sizifi që donte ta dënonte mal
in Tartaros, ndaj edhe iu ngjit lehtësisht e plot dëshirë.
Do e ndëshkonte me një dënim të panjohur më parë. Një ndëshkim që as ai vetë nuk e kishte të qartë se çfarë ishte.
Qëndroi për shumë kohë mbi malin e lartë Sizifi, deri sa një ditë nisi të mësohet me të, me madhështinë e tij, lartësinë marramendëse.
U mësua me retë, qiejt..stuhitë...vetëtimat...rrufetë… Shqiponjat nisën t’i duken si harabelë.
U mësua aq shumë sa një ditë nuk i bënte më përshtypje as mali të cilit i ish ngjitur përpjetë lehtësisht…Dhe në shpinë nuk kish mbajtur asnjë gur. Aq më pak një gur jargësh.
Mali i dukej i zakonshëm, aspak madhështor e rruga e bërë drejt tij e kotë.
Pastaj…Pastaj erdhi një çast kur Sizifi hodhi vështrimin poshtë. Atje poshtë. Poshtë malit.
Kodrinat ku të gjithë lodronin të lumtur iu dukën si male të largët…. Harabelat rreth tyre si shqiponjat…Zhurmat e largëta si rrufe…Flakët e kashtës si vetëtima… Pluhuri si ajër.
E joshi udha e re…
E tundoi…
U nis…
Për më tepër ishte dhe teposhtë…
Por kur arriti atje …
Këtu mbaron historia ime.
Të tjerat që pasuan janë përshkruar në mitologji dhe mitologjia nuk gënjen për rrugetimin e mundimshëm të Sizifit, për dënimin që Zeusi i dha atij, për gurin që rrokullisej gjithnjë poshtë e për të tjera detaje sizifiane.
Veç një gjë nuk na thotë mitologjia. Që ai me gur mbi shpinë ishte rrugëtimi i dytë i Sizifit drejt malit…
I dyti…i mundimshmi...i pafundmi…i përjetshmi.
Ndaj vetëm ai rrugëtim njihet sot….Sepse ata janë akoma aty edhe tani. Përjetësisht aty, mali Tartaros dhe Sizifi me gurin e tij…
Mitologjia nuk thotë asgjë për rrugëtimin e parë të Sizifit, ndërsa njerëzit akoma edhe sot, mijëra vjet më pas, nuk kanë mësuar të deshifrojnë vetminë e maleve.
(2008)
©Artan Gjyzel Hasani

LEHTESIA E PAPERBALLUESHME E FRAKTURES


dita thyhet...
nata rrëzohet...
mëngjesi u jep protezat 
e gjithshka harrohet…
ja…muzgu ra...dhe u rrëzua...
mbrëmja e pa dhe u pengua...
mbi hijen që ti le...
mbrëmja ra...por nuk u rrëzua...
poeti e pa dhe u pengua....
mbi fjalët që nuk the...
shiu pikohet mbi çadrën time
ajo e vret… pastaj ai bie…
gjethet shkëputen
pa dhimbje…lehtë…
dheu dhe pema
një burrë e një grua
dhëmb pema
apo dheu dhëmb…
……………………………
më thyen copë copë
e s’di ç’të bësh me mua
por ndoshta më mirë të isha baltë,
të më jepje formën që deshe ti,
sa herë të të thyhesha ndër duar,
të më bëje si ç’doje përsëri...
©Artan Gjyzel Hasani

DAMIXHANI


në qilarët e shpirtit kur zbres
në errësirë... diku aty...
mes verërave të vjetra... etiketëgrisura 
një damixhan i pahapur rri...
tundohem ta hap...por jo...
thjeshtë e marr në duar...
i fshi pluhurin...e ledhatoj...
nga verërat e vjetra e ruaj...
eturazi dua ta pi...
por vetes i them "nuk duhet!"
të paprekur e lë akoma...
akoma të vjetërohet ... si c'thuhet..
kështu kalojnë vitet...
dhe verërat vjetërohen kështu...
vjetërohet dhe damixhan i paprekur...
e unë akoma më shumë...
një ditë...të fundit ditë...
në shkallaren e fundit rrëzuar...
perjetë do më mbyllen sytë
pranë damixhanit të paprovuar....
2005©Artan Gjyzel Hasani

NESE VERTET ...


...je poet, do të vuash miku im...
do të japësh shpjegimet e rastit...
Zotit për qiejt...
qiejve për zogjtë...
zogjve për fluturimet...
fluturimeve për rrëzimet....
detit për dallgët....
dallgëve për shkumën...
shkumës për pulëbardhat...
...........................................
do japësh shpjegime , miku im...
miqve për armiqësitë...
ex-eve për të dashurat...
të dashurave për tradhëtitë...
por...
nëse fatkeqësisht ke dhe një grua
mund të të duhet të shpjegosh
edhe atë që s'e dinë as perënditë...
2005©Artan Gjyzel Hasani

UDHE DHE UDHETARE...(kolazh poetik)


të gjata i zgjodha udhët e mia, bir,
të shkurtëra më dolën e s’arrita dot atje larg…
të mbarë le të jenë hapat që do hedhësh...
do ecësh shumë e në qofsh me fat
mbi një udhë të gjatë do të gjëndesh…
se mund të kesh hapa, por ndoshta jo udhë…
ndoshta hapat do mungojnë edhe sikur udhën ta kesh,
por si pikënisja që me hapin e parë përqafohet
i fundit hap në fund të udhës le të vdesë…
dhe nëse pa mbrritur atje hapat të mbarojnë
mos e fajëso atë se ishte aq e gjatë,
nuk ka udhë pa fund, biri im, nuk ka...
ka veç udhëtime të papërfunduara
dhe udhëtarë si yt atë…
* * *

me atë që mbeti…
me lëkurën time mbështjellë
rinisem për në udhën e pafund...
në vitin e brishtë të jetës sime…
me javët që m'i dhuruan pa të shtunë…
përsëri në udhë të madhe…përsëri,
me ato që kisha e ato që s'thashë...
të thënat e thinjura e të vërtetat e mia
një muzgu shkujdesur në kujdes ia lashë...
përsëri në udhë të madhe…përsëri,
hapave kjo baltë a do iu kujtohet?
do më dridhen gjunjët s'do më ndihë njeri...
e në u rrëzofsha...le të rrëzohem...
përsëri në udhë të madhe…përsëri,
në zemër një gur më shumë,
më fal ti udhë e përbaltur...dikur livadh...
zemërgur kalldrëm të bëra unë...
pas meje edhe ca rërë të lagur
për amatorë kështjellash po lë…
në u rrëzoftë mos fajësoni veç rërën:
mes saj gjurma ime fle …
thërrimet që pyllit më ranë
të shtunave të tyre le t'i ndajnë
minj të arratisur nga gjirizet
rreth zjarrit që nis e ndizet...
kur pishës degëthyer t'i hiqen si ketra
............................................
brigjeve të së nesërmes do thyhet
një shishe pa mesazhin brenda…

(2007 - 2010) 
©Artan Gjyzel Hasani

DASHURI PA MBIEMER


nëse sonte ti kupton diçka
që nuk të ndodh shpesh ta kuptosh
dhe dashuri të re për mua do ta quash nesër
kur mendimet e tua të fshehta
do m’i tregosh me zë
për hir të përëndisë mos e bëj;
ka ndodhur dhe më parë mes nesh
por nuk do të ndodhë më…
eja të flasim përsëri së bashku fjalë pa kuptim,
si atëhere kur unë pas teje isha i cmendur
e ti vërtet ndjeheshe femër
dhe të na duket se duhemi përsëri…
ashtu pakuptim…
pa kuptuar…
pakuptueshëm…
dhe cka humbëm të gjejmë
me dashurinë anonime
me dashurinë pa mbiemër…
në dashurinë pa faj e pa fajtorë
në dashurinë pa “si” dhe “sa”
në dashurinë pa “sa dhashë, nuk më dhanë…”
………………………………………….
më madhështoret e të gjitha dashurive
gjithmonë dashuritë e dikurshme janë…
dhe paska vetëm një dikur
dhe ajo je ti…
të tjerat janë të sotme që mbrritën para kohe…
e nesërmja nuk vjen kurrë…
pra eja ta vazhdojmë ku e kishim lënë…
ashtu pakuptueshëm…
pakuptueshëm përsëri…
vetëm dështakët duan t’i japin dashurisë së vjetër
një bibël tjetër...
një kuptim të ri…
(14 Janar, 2011)
©Artan Gjyzel Hasani

ULURIMA E MISHIT (nga libri "Mekatari")



ka qenë një kohë kur të prisja me padurim
si një gabim që mezi priste të bëhej...
..........................................
e gabimi bëhej e s' ishte më gabim...
natës që ikte...
mëngjesit që afrohej...
e mban mend?
ishin netë kamasutrash
gjak luleshtrydhesh shndërrohej buzëve të tua
sperma ime…
në 69-a epshesh verbërisht rrëzohesha
e ndërsa eturazi të thithja gjinjtë e brishtë
klavikula jote bëhesha...
pastaj ti ike…
s’e di se ku…
që atëherë më s’të kam parë…
vitet bënë të tyren
sic bëmë dhe ne tonën...
por gjithsesi të kujtoj në të rrallë…
kam ndryshuar shumë
dhe nuk bëj jetë të kushtueshme
tavernave mes jevgjish shpesh kaloj dehjen time…
herë qejfli e nganjëherë brutal…
dhjetë sherre kurvash më bënë të kuptoja
që romantizmi im ishte sëmundje e kurueshme
në një botë ku dashurinë e konkuronte seksi anal…
por nuk të kam harruar…jo…
sa herë që thith palcën e kockave të brishta…
apo rrufis midhjen e gjallë nga guacka e zezë…
sa herë që turinjtë dhe duart më përlyhen
me syrin e dhjamtë dhe mishrat e errëta
nga një kokë e pjekur qingji
apo me gishtërinj ha sushi dhe sashimi japonez
diçka brenda meje lëviz
vdes dhe ringjallet…
sytë më vaken…
bebëzat zmadhohen
vështrime salmonësh bekojnë lundrimin tim...
të fundit mbi një anije letre...
atehere ulurima e mishit shqyen lëkurën e shpirtit
dhe më vjen ndërmënd piçka jote
teksa fytyrën me mbulojne flokët e një tjetre…
(26 Mars, 2011)
©Artan Gjyzel Hasani