26.2.11

Të mosvdekshëm (poeme)


Hapësira  është mbushur me yje  balte, e dashur,
dhe vend  varri për ne aty s’ka…
me cigare  diellin do  ta djeg...
derën e qiellit pas vetes  do mbyll...
do zbresim poshtë e do marrim dhenë
atje poshtë  ku jetojnë ata…

Do  të  shajnë nëper dhëmbë kostumin tim
këmishën
gravatën
këpucët
si dhe fustanin tënd  të ri...
por ti mos  u mërzit e dashur
kështu i  kanë  zakonet në  k’to  anë...
le të zhvishemi që ata të merren më lehtë
me rrobat  tona...
që ne të dy  të merremi më bukur
me trupat  tanë…

Po  të  dilnim  lakuriq  para tyre
ata përsëri  do  na i shanin  trupat joshës...
do i quanin  të shëmtuar e të rrudhur
dhe ne përsëri do zhvishnim lëkurën dhe mishin
që ata  të merreshin me lehtë me trupat tanë
e ne me skeletët  tanë të bukur…

Ne mund t’iu  tregojmë  atyre edhe skeletët tane
dhe  ata nuk do guxonin  kurrë  t’i shanin
e  atëhere  ndoshta do na linin të qetë…
do na harronin  e do na sillnin lule
mes lotë  krokodilësh si vesa e mëngjesit...
por ne e dimë  nga atje lart ku ishim,
jo gjithnjë  lulja është syri i virtytit
më  shpesh  është  percja e vesit…

Po fundja  eja të vdesim
për hir të këtij  funerali  kaq të bukur...
nuk është  rradha jonë
por kjo s’ka  rëndësi…
eja…
rast tjetër më të mirë nuk do  të kemi
nuk e sheh që kanë sjellë priftin më të mirë?

Nuk e sheh që kanë sjellë buqetat më  aromëmira?
Nuk e sheh si shndrin dorëza e florinjtë e arkivolit  të praruar?
Nuk e sheh që kanë sjellë varrmihësit më me përvojë?
Nuk e sheh se cfarë  dhe i shkrifët  e i ngrohtë anës gropës avullon?
Nuk e sheh sa shumë njerëz kanë ardhur  për lamtumirën e fundit?
Nuk i shikon?

Nuk do derdhin asnjë lot për ne…
por ti mos mendo keq për ta…
E  si  do  të mundnin?
Një jetë  të tërë jetojnë  pranë varrezës
e ne një jetë  të tërë  pranë tyre  vetmojmë…

Eja  të vdesim sot
për hir  të  këtij funerali  kaq  të bukur…
e  nesërmja  është dikur…
mosvdekja  nuk është  pavdekësi…
………………………………..
eja, e dashur,
nuk është  rradha jonë…
dhe nga mallkimi i tyre  ndoshta
rradha s’na vjen kurrë…



(1993)

©Artan Gjyzel Hasani

19.2.11

Requiem (ose The same shit in a different night...


grua, ti nuk e di,
por ndoshta edhe e di

që më neverit ky burg…
kjo qeli bashkëshortore
ku asgjë më s’më ndjell
kësaj ore të vonë
dhe shtrati ynë epik
legjendaro- heroik
së fundmi  më bën të vjell
pavarësisht stoicizmit tonë…

më janë neveritur abazhurët…
kuvertat e mëndafshta…
perdet…
qirinjtë aromatikë…
carcafët që ndrrohen cdo ditë
nudoja e Rubensit mbi kokë…
kolltuku pranë pasqyrës
ku tangat e tua  hidhen pa kujdes…
librat e Danielle Steel mbi komodinën tënde
Bukowsk e  Miller pranë telefonit…
puthjet e ‘natën e mirë”-s dhe puthitjet…
pordhët aksidentale  në gjumë…
gërhitjet
dhe mbathjet e mia  mbi parket  cdo mëngjes…

më janë mërzitur ornamentet
tavanet  e varura dhe muret…
një jetë të tërë bashkë, grua,
jemi njohur më shumë se c’duhet…
më është mërzitur seksi që bëjmë
më janë mërzitur “herët”
dhe cigaret që shkujdesur ndezim
me hi na i pagëzojnë mëngjeset…

cdo ditë e njëjta grua...
cdo dite i njejti burre...
cdo ditë e njëjta jetë...
cdo natë e njëjta “të dua”...
cdo natë e njëjta fletë...

e tmerrshme  dhe per  ty, grua,
tërë jetën me të njëjtin burre:
të njëjtet sy te veshtrojne...
të puthin të njëjtat buzë...
i njëjti trup  mbi tëndin...
frymëzim pa muzë...
i njëjti përqafim...i njëjti përvjetor...
të njëjtat ngërdheshje...
i njëjti zemërim...

e  tmerrshme edhe për mua
tërë jetën me të njëjtën grua,
në  të vetmen...
të vetmen  jetë...
dy vetë mbi një jastëk “mish e thua”
e në ëndrra gjithmonë një e tretë…
……………………………..
e megjithatë  duhemi si më parë
dhe si dikur duam të bëjmë dashuri,
por në fakt vec  qihemi  sipas programit
në rutinën që na shkërdhen të dy…


(19 Shkurt, 2011)

©Artan Gjyzel Hasani

14.2.11

Për ne të dy


ikën  dhe kjo ditë  në të njëjtën orë…
e zakonshme…
normale…
pa ngjarje   horizontale…
me dinjitetin vertikal zvarrisur në punë të vet…
ikën pa i rënë në sy askujt
si një grua pa dashnor...

vjen mbrëmja  e më pas bëhet natë…
e vetmja  që na bën bashkë…
turbulluar sytë  e  tu
të papriturën  duke pritur…
gjurmë  të gjelbërta  kapronjsh të  kaltër
ne lotin e  drenushes mbytur
pengojnë sytë e mi  që  të shohin qartë…

dhe nesër  do vijë mëngjesi
dhe  pjesë e botës së tyre  do jemi  përsëri
kur shfaqja e tyre do fillojë
këtij muaji  të  shkurtër  të  paharruar
Karnavale e  Valentin  klonuar
me lule
fanfara
dedikime
predikime
idhuj të  dashurisë
dishepuj
……………………..
shfaqja  do vazhdoje me prestidigjatorë të lodhur…
nën  kapelet e   vjetëruara  që dje nxirrnin pëllumba…
tashmë  fshehin  veç  lepuj…

është ora ekzakte e  harlekinëve...
ora  kur ata s’mund të jenë  vonë
…………………………………
loti  faqes së  tyre  ngrirë-
ajsbergu i shpirtit tonë …

por le  t’iu japim  atyre një puthje ngushëlluese
teksa malin e akullt   përpjetë ngjisin,
ndërsa ne të dy  në krahët e njëri tjetrit
thellësive  tona të padukshme   zbresim
per të   bërë dashuri
horizontale
vertikale
diagonale
murale
pas murit që përjetësisht na ndan nga ata
………………………………………
dashuri pa  statuja dhe piedestale
nëse  vërtet një  të tillë  ka…


 (13  Shkurt, 2011)

©Artan Gjyzel Hasani

10.2.11

Ftesë për Shën Valentinin nënës sime plakë


 Nënë,
e dashura  ime nënë,
mos shko  këtë mëngjes   te varri i tim eti
është  Dita e Të  Dashuruarve…
shko më vonë atje
në mbrëmje  kur  askush  s’të sheh
dhe tregoja  të gjitha…

eja , të  shkojmë në vende
që  të bënë të lumtur dikur
atij parku me shelgje ku  puthjen e parë  more
e  të vetmen  dashuri  ndjeve  gjirin të te djegë...
eja të  shkojmë atje ku  vajza u bë grua
te ajo dhomë  e varfër  ku  me tim atë
për  të parën herë bëtë  dashuri
dhe  përjetësinë  njëri  tjetrit  i  premtuat…

eja  dhe  vër  parfumin më të  mirë
dhe vec për sot hiqi  rrobat e zisë…
vishu  sic  do donte babai  të visheshe
fustanin  e kaltër  dekolte…
bizhutë dhe sandalet  që në dorë mbaje
sa herë që e dehur prej lumturisë
në krahët e tij  rrugën për në shtëpi merrje…
ndërsa e qeshura jote kumbuese
erresirës  i  prishte qetësinë…

eja të shkojmë në vende tunduese
që sot i ka mbuluar harrimi
ku xhelozinë ndjeve  të të  plagosë
dhe shtegëtimet e zogjve nise t’i dyshosh
pa e mësuar se kush e kish fajin
qielli
flatrat
apo fluturimi…

dhe natën vonë  shkoi pranë mermerit
thuaji se nga  të gjithë premtimet
që shkujdesur  të  falte  ai,
më e ëmbël ishte dhimbja…
mes mërmërimash  bëji  dashuri
falja edhe ti  të gjitha
……………………………………
mjellmës  klithmën që  askush  s’ia  dëgjoi
tradhëtoja  në mënyrën tënde  të butë…
të bardhë  dhe të urtë…
duke mbetur përjetësisht e tija…

Nënë, mos shko  këtë mëngjes   te varri i tim eti
shko më vonë atje,
në mbrëmje  kur  askush  s’të sheh
dhe tregoja  të gjitha…
është Dita e të Dashuruarve,
e të dashurve…
e dashnorëve
e  besnikëve  dhe tradhëtarëve  bashkë…
…………………………………………
është ditë e dashurive  të zhurmshme
dhe  e mjellmave që s’bëzajnë…


(10  Shkurt, 2011)

©Artan Gjyzel Hasani