31.10.10

Është mëngjes...(variant i ripunuar)

do vijë mbrëmja kur rreth tryezës në shtëpi të ulur

do flisni për fëmijët që po rriten ngadalë

e për ju që u rritët aq shpejt…

e kur ata në gjumë të kenë rënë

teksa kolltuqeve të rehatshëm të jeni fundosur…

një kafe të ngrohtë…

një cigare ndezur ti

ajo veshur lehtë…

në dorë një gotë verë …

dhe kur siç do mbrëmje pastaj

në televizor do jepen

reklamat e mesfilmit

me një vështrim vjedhurazi profilit

do e përkëdhelësh e do mendosh

“Vallë a më ka tradhëtuar ndonjëherë?”



se ndonjëherë mund të flesh

me gratë e të tjerëve

e një tjetër me tënden kushedi…

por ti mos ki ftohte...

nuk është dëborë ajo që bie…

është brymë…

kështjellë prej rëre është flirti…

eklips prej reje tradhëtia…

çbëhen me një frymë….



mos u merakos shumë

për aromën e panjohur në flokë…

as për atë shenjë kafshimi

ne qafën e saj…

as për ëndrrën që s’ia vjedh dot…

as për dekoltetë që vesh përsëri…

as për emrin e panjohur

që ajo rënkon në gjumë…

as të kujt ishin duart

që përkëdhelën ata gjinj…



merre lehtë, miku im,

errësira sjell veç mendime të zymta

dhe netëve një e një rrallë bëjnë dy…



........................................

nganjëherë të qëllon të flesh

me gratë e të tjerëve

e një tjetër me tënden kushedi…

por tani është mëngjes dhe ajo po fle

lakuriq shkujdesur pranë teje

me këmbën mbledhur

siç të pëlqen ty...



(2008)

©Artan Gjyzel Hasani

27.10.10

ATDHEU PA TABU (një poemë politikisht jo korrekte)

shenim i autorit: vec pak muaj pas krijimit te kesaj poeme ne Atdhe filluan trazirat dhe me pas ngjarjet vellavrasese te 97-tes.




Sa herë kujtoj Atdheun

më vinë ndërmënd varrmihësit;


Në varrimin e tim eti dikush

solemnisht përmëndi ATDHEUN...

qesha hidhurazi

e teksa dëgjoja duartrokitësit

ndjeva keqardhje për ATDHEUN

me një copë më pak...

……………………………….

për herë të parë babai im po merrte

me vete një copë ATDHE…

servirur bujarisht mbi një lopatë…


* * *

Po ç’është vallë ATDHEU?


Një copë dhe dhe hija jonë mbi të.

Aty çdo çast jeton dhe vdes nderi,

vesi, dashuria,

urrejtja, lulja, thika,

epshi dhe mëria,

mirënjohja,

mosmirënjohja,

besa dhe gënjeshtra,

miqësia, armiqësia…


* * *

Flasim për Atdheun,

luftojmë,

qajmë,

mburremi,

vritemi per të

kujdes Atdheun…

amanet Atdheun...


dhe harrojme Vetveten,

atdheun tonë më të parë,

harrojme të flasim për të,

të luftojmë për të,

të qajmë për të,

të vritemi për të,

të mburremi për të,

të turpërohemi për të,

se është i vetmi Atdhe i YNI

që fatkeqësisht shpesh

ngjan shumë me vetminë…

që sa pak i ngjan atij tjetrit,

ATDHEUT me gërma kapitale,

atij që askush nuk mund t'ia shtojë

apo t’ia heqë madhështinë…


Përse t'ia shtojnë?

Përse t'ia heqin?

Përse u dashka patjetër të bëjmë diçka për të?

Fundja, ç'bën ATDHEU kur ne lindim,

jetojmë,

vdesim,

kur sjellim në jetë fëmijë…

në gëzimin tonë,

në fatkeqësinë tonë,

në brengën tone

çfarë bën ai?



* * *


A ia ka parë kush lotët Atdheut?


A nuk jetojmë në të njëjtin Atdhe

bashkë me miliona batakçinj,vrasës,hajdutë?

A nuk themi fjalët më poshtëruese,

gënjeshtrat më të mëdha në gjuhën e Tij?

A nuk bëhen të mirat dhe të këqijat,

nderimet dhe turpërimet në emrin e tij?

A nuk e valvisin çdo ditë flamurin e Tij

edhe duar të ndyra predikuesish të paskrupullt

që flasin në emër të Tij?


* * *


ATDHEU na përket ne.

Por ne jemi unë,ti,

lypësi,mësuesi,prifti,

kurva,gjykatësi,vrasësit,

bankierët,kopilat,murgeshat,

heronjtë, pijanecët,

hajdutët,virgjëreshat,ushtarët,

policët dhe poetët…

nxënësit që buçasin korridorët

dhe të gjithë njëzëri bertasim:

ATDHEU !

…………………………….

Cili vrasës s'e ka kënduar Himnin Kombëtar?

Më bukur nga të gjithë e këndojnë diktatorët.


* * *


Po kush do të më tregojë pra

ç'është Atdheu?

Kuptimin kësaj fjale

kush ia gjen?

Dheu i atit?

I gjyshit apo i stërgjyshit?

E ç'di Atdheu për ta,

për timin a tëndin fjala vjen?



* * *


ATDHEU është egoist

si një fëmijë i përkëdhelur…


Dhuroji Atij jetën tënde,

përkujdesjen tënde,

dashurinë tënde,

pasurinë tënde,

besën tënde

burrërinë

nëse vërtet je burrë

e ATDHEU s'do të të harrojë.

………………………………

Falja batakçiut më të ndyrë të gjitha këto,

edhe jetën tënde

e natyrisht

edhe ai s'do të të harrojë kurrë…


* * *


ATDHE

Të nëpërkëmbën!

Të poshtëruan!

Të zbardhëm faqen!

Të lartësuam!

Në përjetësi ndriçon!

………………………..

Gjepura…

fjalë boshe…

ATDHEU bën pa virtutin

po aq sa edhe me vesin tone…


* * *


Kur vdiqët,

ju vranë,

ju përdhunuan,

kur nënat qanin mbi varret tuaja

a vdiq ATDHEU?


ATDHEU është i pavdekshëm

si çdo gjë pa jetë.


Ata që lindin,

lindin në Atdhe.

Ata që vranë,

vranë në Atdhe.

Ata që u vranë,

u vranë në Atdhe.

Teli me gjëmba

rrethoi në Atdhe.

Lulet që çelin,

çelin në Atdhe.

Edhe ato që vyshken,

në Atdhe vyshken…


Në Atdhe luhet komedia

e njerëzit qeshin të lumtur…

Në Atdhe luhet tragjedia

e njerëzit derdhin të hidhurit lotë.

Në Atdhe luhet edhe drama

e njerëzit as qeshin…

as qajnë dot…


* * *


A iu kujtua ndonjërit Atdheu,

ndërsa bënte dashuri,

martohej a divorcohej,

pronësohej a shpronësohej,

varfërohej a pasurohej,

vritej a vriste,

lindëte a vdiste?


E kujtoj ATDHEUN kur në çaste delirante

e pandeh veten hero.

Më pas, si pas çdo deliri,

qesh si i marrë,

qaj si i çmëndur.


* * *


ATDHEU!


Brodha nëpër botë

dhe kudo njerëzit ngritën supet,

kur dëgjuan emrin e Tij…


Brodha nëpër Atdheun tim

e kudo njerëzit ngritën supet

kur dëgjuan emrin tim…


Brodha kudo nëpër VETVETEN time…

vrava e më vranë,

dashurova e më dashuruan,

mallkova e më mallkuan,

përkëdhela e më përkëdhelën,

tradhëtova e më tradhëtuan

fala e më falen…

e përsëri…përsëri…

urreva e më urryen,

gënjeva më zhgënjyen

por më njohën…

kudo më njohën

e më thanë "JE TI!"…


* * *


ATDHEU!


Kujt duhet t'i krenohemi

me emrin e Tij për sa kohë nuk e dimë

pse duhet D-O-M-O-S-D-O-SH-M-E-R-ISH-T

të jemi krenarë?

....................................

Si mund të kenë Atdhe

ata që kanë humbur Vetveten?

Njeriu pa Vetvete

s'është vecse lypsar...


* * *


ATDHEU!


Ne dimë të vrasim.

Të na vrasin.

Të vetvritemi.

Dimë edhe të varrosim të vrarët.

Dhe vetveten.


ATDHEU!


Çdo çast i dhurojmë gropa të reja,

solemnisht i quajmë varre

që më pas të krenohemi me to.

Ne s'dimë të dhurojmë jetë.

Vdekje po.


A thua jemi lindur të pajetë

për t'u mburrur gjithmonë

me të rënët,

me të vrarët,

me të vdekurit?


ATDHEU u lodh nga vdekjet tona…

u neverit... u ngrit

e u largua nga ceremonia jonë e përjetshme mortore…

Teksa kazma grryen prej trupit të Tij

gjakun e ujshëm...

teksa duart shkulin

lule nga trupi i Tij,

oh sa lehtë rikuperohet Ai,

rigjenerohet…

plehërohet…

nga skeletët tanë të bujshëm…


* * *


E mohuam veten me gjithë ç'kishim

e pastaj ia falëm ATDHEUT

atë çka mbeti prej saj.

Më pas ,

të tjerë vetmohues

me lopata vetmohuese në duar

nxituan drejt vetmohimeve të reja.

si prindërit e tyre…

vetmohuar…


* * *


ATDHEU ka origjinalin e tij

të papërsëritshëm,

të paprekshëm

dhe miliona kopje të keqpërdorura

si fotografi porno në xhepin e ushtarit

plot spermë dhe thërrime

që i mburret rekrutit:

"E sheh këtë?

E njeh?

Eshtë dashnorja ime!"


* * *


ATDHEU!


Në radiografinë e Tij

duken veç skeletët tanë

me një gjurmë të zezë në gjoks

aty ku mund të ishte

zemra jonë e vetmohuar

ose vendi ku ne vetvritemi aq natyrshëm

nga thika vrastare e kohës së humbur

në kërkim të madhështisë së varreve-

-ideali ynë i përjetshëm…

kurrorëzimi i mundit…

kolera jonë e pashërueshme-

Varret tona-

argumenti ynë i vetëm

në Gjyqin e Fundit.


* * *


ATDHEU nuk ka vese…

por ne luftojmë që ATDHEU të jetë krenar,

mburracak, mospërfillës, egoist, i fuqishëm,

kokëfortë, i pari në çdo gjë,

më i miri,

më i bukuri,

më i mënçuri,

më i përsosuri i gjithësisë

(“A ekzistoka përsosmëria?”

do të pyesë një nxënës mësuesen e biologjisë…).


Vishjani këto tipare një njeriu

dhe do të shihni sa i ftohtë do t'ju duket,

se si ftohtësia e tij buzëqeshjen do t’ju ngrijë…


* * *


ATDHEU është vërtet i dashur

vetëm në Mitologjinë e Mërgimit...

....................................

një yll që sa më larg i qëndron

aq më i bukur duket

e kur pranë tij je për një cast

të tjerë yje lakmon...


por ka shpresë...ka...

kur dikur do mësosh

të njohësh e të gjesh

Vetveten e Vetmohuar

ta pranosh e pa kushte

ta duash paskëtaj

çdo sekondë të jetës tënde

për aq kohë sa do rrosh…

e bashkë me të

pleqërinë

rininë…

kujtimet e bukura

fëmijërinë…

çfarë sot ke e nesër do kesh

e çfarë pas vetes pakthim le...

veç atëhere mund ta kuptosh

magjinë

që një copë të zakonshme

dheu

e shndrron përjetësisht në

ATDHE…



(shtator, 1996)

©Artan Gjyzel Hasani

18.10.10

Kur unë të mos jem më…

Kur unë të mos jem më

dhe poezitë e mia t’i kesh lexuar të gjitha

e kur bosh të ndjehesh si sonte

largoji nipat harrakatë

dhe pleqte e lodhur nga shtëpia...

edhe bashkëshortin e bezdisshëm po ashtu....

fiki dritat...

ndizi qirinjtë...

lehtësoje veten nga rrobat e tepërta...

tymos diçka

(jo domosdoshmërisht marihuanë)...

pi pak alkool

(jo domosdoshmerisht baccardin tim të preferuar)...

dhe ulur përdhe...

mbështetur diku pranë një kanapeje...

me sytë mbyllur si dera

dëgjo “When the music’s over”…


dhe kujto se si kërkove te unë

hijen e diellit që e mori buzëqeshja e femijëve…

hijen e hënës që u tret ne lotet e te dashuruarve…

hijen e yjeve që e vodhën gurët e çmuar të një unaze…

hijen e dashurisë që e mban peng harrimi….

hijen e martesës që e mori tej

tymi i një cigareje

me copëza dielli,

hëne,

yjesh e dashurish

dredhur

mbi letrën e bardhë të një ëndërrimi…


kujto se si më pe një çast të jetës tënde

kur zonjat kurvëronin valle dionisiake

mbi rrushin tim gjetherënë...

dhe që të më shihje përsëri

guxove të fluturoje lart…

shumë lart,

në një tjetër qiell ,

pa kufinj,

me një blu aq të ndryshme ,

me retë aq të çuditshme

dhe me rrufetë që s’rreshtnin së djeguri

krijesat e dobëta frikacake

dhe ata që mendonin se ishin trima…


kujto si hyre ne shtratin tim

ashtu siç ishe...

e etur...

e dirsur...

e nxehte...

inkandeshence mishtore që tresje rrufete..

nga goja jote mbi gjoksin tim lëshove

gjarpërin e gjuhës të helmonte

pahelmuar ç'kish mbetur nga ky trup…

dhe sa doja të më dënoje

me besnikëri të përjetshme

ndaj kafshezes që rënkonte

mes kofshëve të tua

ulurimën e fundit të polifonisë së pashkruar

të udhëtarëve anonimë...

por jo…


kujto se si u trëmbe e zbrite përsëri

atje ku ishe mësuar të jetoje,

në tokë,

pranë zvarranikëve dhe rrufepritësve…

kujto se që atje poshtë qielli t’u duk

siç doje gjithmonë ta shihje ,

i qetë dhe i parrezikshëm ,

ndërsa unë nuk dukesha fare…


Kur unë të mos jem më

dhe poezitë e mia t’i kesh lexuar të gjitha

mendo për një çast

se çfarë do të jetë çasti tjetër…

një pikturë anonime që e varim…

e heqim…

e rivendosim

në të njëjtin të vjetrin mur…

puthje e ëmbël

dhe një dorë e vockël

që abazhurin fik me delikatesë

apo psherëtima e të ftuarit të fundit

të një kortezhi

që duke u larguar

një qiri ndez me përtesë…


Kur unë të mos jem më

dhe poezitë e mia t’i kesh lexuar të gjitha

e në sytë e një dashurie të re

do të shohësh përsëri sytë e mi...

kur në puthjen e saj

të ndjesh puthjen time...

kur në ardhjen e saj

të ndjesh rikthimin tim…

kur në flirtin e ri

të rigjesh dashurinë e vjetër

do kuptosh se është thjeshtë një iluzion

ose një dashuri e madhe për vetveten…

dhe do të qash…


Kur unë të mos jem më

dhe poezitë e mia t’i kesh lexuar të gjitha

do të kuptosh pamundësinë time

për të shmangur moslumturinë tënde

si dhe një ëndërr pabesueshmërisht

të besueshme,

gabimisht aq të drejtë,

pafajësisht aq fajtore,

kumbueshmërisht aq të shkretë,

dimërisht aq pranverore….


pamundësinë tënde për të shmangur

moslumturinë time

si dhe një ëndërr,

ah…sa fatkeqësisht…

aq të ëndërrueshme…


Kur unë të mos jem më

dhe poezitë e mia t’i kesh lexuar të gjitha...

kur harresa të tjerët në gjumë t'i verë...

kujtomë si sonte

dhe kuptomë për një cast

sic të kuptova një jetë të tërë...


(17 Tetor, 2010)

©Artan Gjyzel Hasani

11.10.10

Pothuajse poemë...

Kjo duket si poemë

por nuk është e tillë...


është pemë

ku vargjet si gjethe

të përbaltur rrinë...

hija nën të cilën

për një çast pushuan...

kur çasti mbaroi

siç erdhën...

pane...

dhe shkuan...

rrënjë rrënjëdala

ushqyer nga thellësirat...

pema ku zogjtë

një herë cicërruan...

në degën ku litar’ i kohës

varte hapësirat...


është peng...pengu im...

sa herë që nuk dhashë

siç di të jap unë

atyre që merituan

të merrnin aq shumë...

është dashuri...

përjetësisht e padhënë...

pamundësirash robinjë gjithnjë e zënë...

në kohë të gabuar

padrejtësisht e vënë...


është ikje…

panik...

arratisje…

nga morg’ i dashurisë së vdekur

ku kufomën të dy ia çojnë...

(për ta vrarë dhe plagosur

edhe njëri prej të dyve

mjafton…)


është brenga e rëndë

zhgënjimi që mposht një burrë

kur Penelopa e tij

s’arrin t’ia tregojë

pse qilimat e pritjes

s’mbarojnë së thurruri kurrë...


është zjarri ku unë digjem

pa u bërë dot hi...

është flaka që ndriçon

atë që pas meje rri...

është shkëndijëza që shuhet

kur fiket një qiri...

dhe fjollë e tymit më pas

ajo që shikon ti...


është jeta ku ne ecim

pa u rrëzuar kurrë...

është rrëzimi i përditshëm

aty ku mungon një urë...

është ura që nuk dimë

se kur do të shtrijë trarët...

ndoshta mungon lumi...

brigjet...

kalimtarët...


Kjo duket si poemë,

por nuk është e tillë...



(2006)

©Artan Gjyzel Hasani

Destiny ( e ripunuar)

pendimet e mia pafund...

dhe prapë trok’ i zemrës pafund...

ëndrra të abortuara dhunshëm

zgjime në momentin jo të duhur...

cka të tjerët e arritën lehtë

për mua ah sa mund...

sa mund...


fëmijë një natë vere

yjet që binin doja t’i prisja…

dhe plot dëshirë duart

zgjata unë..

prita një jetë

sa duart m’u lodhën

e kurrë s’i kapa

se ranë larg shumë…


të nesërmet e mia gjithnjë

ishin pulëbardha

në detin blu më joshën

të notoja larg shumë…

e kur pranë tyre arrita…

sa pranë…

ah sa prane…

s’ishte gjë tjetër

vec e valëve shkumë…


vjeshtat e të tjerëve

pranverave të mia hedhur...

udhëve aq të ndryshme

mbi të njëjtin gur penguar…

rrudhosur këndet e syrit

vështrimi po ai…

dritarja ime

në murin e gabuar…


në ëndrrën time

gjithmonë i huaj…

kujtimeve të të tjerave

harruar......

zgjimeve të pas epsheve

përgjumur...

dëshirave krahëprera mohuar…

ferrparajsash gjithmonë i humbur...

sa orë..

sa ditë..

sa muaj...


ndoshta paska qenë vërtet

e shkruar,

fluturimet të më mbaronin

kaq shpejt…

po vallë përse o Zot

u bë sic deshe Ti,

sa herë që bëra

sic desha vetë...?


(2000)

©Artan Gjyzel Hasani