Kur unë të mos jem më
dhe poezitë e mia t’i kesh lexuar të gjitha
e kur bosh të ndjehesh si sonte
largoji nipat harrakatë
dhe pleqte e lodhur nga shtëpia...
edhe bashkëshortin e bezdisshëm po ashtu....
fiki dritat...
ndizi qirinjtë...
lehtësoje veten nga rrobat e tepërta...
tymos diçka
(jo domosdoshmërisht marihuanë)...
pi pak alkool
(jo domosdoshmerisht baccardin tim të preferuar)...
dhe ulur përdhe...
mbështetur diku pranë një kanapeje...
me sytë mbyllur si dera
dëgjo “When the music’s over”…
dhe kujto se si kërkove te unë
hijen e diellit që e mori buzëqeshja e femijëve…
hijen e hënës që u tret ne lotet e te dashuruarve…
hijen e yjeve që e vodhën gurët e çmuar të një unaze…
hijen e dashurisë që e mban peng harrimi….
hijen e martesës që e mori tej
tymi i një cigareje
me copëza dielli,
hëne,
yjesh e dashurish
dredhur
mbi letrën e bardhë të një ëndërrimi…
kujto se si më pe një çast të jetës tënde
kur zonjat kurvëronin valle dionisiake
mbi rrushin tim gjetherënë...
dhe që të më shihje përsëri
guxove të fluturoje lart…
shumë lart,
në një tjetër qiell ,
pa kufinj,
me një blu aq të ndryshme ,
me retë aq të çuditshme
dhe me rrufetë që s’rreshtnin së djeguri
krijesat e dobëta frikacake
dhe ata që mendonin se ishin trima…
kujto si hyre ne shtratin tim
ashtu siç ishe...
e etur...
e dirsur...
e nxehte...
inkandeshence mishtore që tresje rrufete..
nga goja jote mbi gjoksin tim lëshove
gjarpërin e gjuhës të helmonte
pahelmuar ç'kish mbetur nga ky trup…
dhe sa doja të më dënoje
me besnikëri të përjetshme
ndaj kafshezes që rënkonte
mes kofshëve të tua
ulurimën e fundit të polifonisë së pashkruar
të udhëtarëve anonimë...
por jo…
kujto se si u trëmbe e zbrite përsëri
atje ku ishe mësuar të jetoje,
në tokë,
pranë zvarranikëve dhe rrufepritësve…
kujto se që atje poshtë qielli t’u duk
siç doje gjithmonë ta shihje ,
i qetë dhe i parrezikshëm ,
ndërsa unë nuk dukesha fare…
Kur unë të mos jem më
dhe poezitë e mia t’i kesh lexuar të gjitha
mendo për një çast
se çfarë do të jetë çasti tjetër…
një pikturë anonime që e varim…
e heqim…
e rivendosim
në të njëjtin të vjetrin mur…
puthje e ëmbël
dhe një dorë e vockël
që abazhurin fik me delikatesë
apo psherëtima e të ftuarit të fundit
të një kortezhi
që duke u larguar
një qiri ndez me përtesë…
Kur unë të mos jem më
dhe poezitë e mia t’i kesh lexuar të gjitha
e në sytë e një dashurie të re
do të shohësh përsëri sytë e mi...
kur në puthjen e saj
të ndjesh puthjen time...
kur në ardhjen e saj
të ndjesh rikthimin tim…
kur në flirtin e ri
të rigjesh dashurinë e vjetër
do kuptosh se është thjeshtë një iluzion
ose një dashuri e madhe për vetveten…
dhe do të qash…
Kur unë të mos jem më
dhe poezitë e mia t’i kesh lexuar të gjitha
do të kuptosh pamundësinë time
për të shmangur moslumturinë tënde
si dhe një ëndërr pabesueshmërisht
të besueshme,
gabimisht aq të drejtë,
pafajësisht aq fajtore,
kumbueshmërisht aq të shkretë,
dimërisht aq pranverore….
pamundësinë tënde për të shmangur
moslumturinë time
si dhe një ëndërr,
ah…sa fatkeqësisht…
aq të ëndërrueshme…
Kur unë të mos jem më
dhe poezitë e mia t’i kesh lexuar të gjitha...
kur harresa të tjerët në gjumë t'i verë...
kujtomë si sonte
dhe kuptomë për një cast
sic të kuptova një jetë të tërë...
(17 Tetor, 2010)
©Artan Gjyzel Hasani
