24.8.11

Një poemë bashkëshortësisht jo korrekte...


mund të  t’i puthja buzët  edhe në sy të  burrit tënd
dhe   atij  edhe mund t’i pëlqente
arti ynë i të bërit  dashuri…
kur të shihte  si  falet  ajo…
ajo që  ai  ta ka  dhënë për aq shumë vjet
e që  prej kohësh   përton  të  ta  dhurojë…
ajo ndjesi kapitulluese
rënkimtare
turbulluese
që  derdhet
këputet…
rrëzohet…
ashtu…
natyrshëm…
pa kushte…
............................
ja...mendoje  për një çast…
mendoje…
dhe lëre  dhe  atë ta mendojë…

e ç’jeni ju të dy përtej…
përtej atyre  letrave
më një vulë dhe firmë
hijshëm zbukuruar?
një mashkull
dhe një femër
ai
burri yt
ti
e tija grua...

e  unë dashnori…
i dashuri…
rivali i tij i panjohur…
delja e zezë e një livadhi të huaj
natyrisht pa letra
pa firmë
pa vulë
gjithnjë altarmunguar…
……………………………
ai të do shumë
por edhe unë jo pak  të dua…


ju lidh bashkë  zemra?
po edhe ne  të dy ajo na lidh
dashuria?
po ajo edhe ne …
fëmijët që keni bërë ?
por edhe ne mund të bëjmë  fëmijë
një natë…
një natë të pafund e të gjatë…
si  pezulli  që pason kur koha ndalon
dhe  mendimet nuk kanë më fjalë…

ju lidhin bashkë kujtimet?
e di…
vite  të tërë kujtimesh…
po edhe për ne  të dy
çdo  çast i padukshëm  i jetës
nesër mund të bëhet me  i ëmbli …
kujtim i humbur në paharrim...

ju lidh bashkë seksi…?
keni  njëqind  vjet që  shtriheni  çdo natë
mbi legjendarin...
epikun  shtrat...
e ne  të dy për fat të mirë
pa folklor e mitologji
një muaj e njëqind centimetra  kemi  bashkë…

ai  e di që janë kohë  të vështira për  qejflinjtë
apo për pidharët siç i thonë ndryshe
në modë janë  femrat  anorgazmike
të veshura si burra…
zhorzh sandë  të vonuar…
cinike
zëtrasha…
bosh…
të paafta për të gjetur dashnor …
lezbike  të rreme
që shoqërohen bareve me gay  të  turbulluar…


por ti je kaq e ëmbël…kaq  e brishtë…
nënë me tre  fëmijë
dhe akoma skuqesh kur të shohin meshkujt
si porcelan delikat  lëkura jote
dhe nazet
kapriçiot…
e trishtë  kur  të  duket se të  harroj
vezullues si thika margaritarësh
kristalet e dhëmbëve  kur puthjet kafshojnë…

dhe ah…piçka jote…
nuk është tempull besimtarësh të rremë
që  pasi u falën…si  të pabesë e  përfolën…
jo
është djepi ku burri  shndrrohet  në fëmijë
dhe jetën  përvdes rilindjesh…
dhe prandaj yt shoq  të  dëshiron  kaq shumë…
e unë jo më pak, grua e tij… femra ime…

dhe ti e di që janë kohë  të vështira edhe për gratë…
për gratë që akoma kanë mbetur  femra…
burrat me zë  kumbues  dhe vështrim të  çartur
sanguinët me gjoksin leshator e llërët  tërë qime
hamshorët  që  të qijnë  në këmbë  pa u menduar  dy herë
e  pasi  prishen përsëri  thonë “dua”
janë specie në  zhdukje  si  kastorët, zemra ime
e  ndaj  ti je  me mua…

vërtet mund të  t’i puthja buzët
edhe në sy të  burrit tënd
dhe   atij  edhe mund t’i pëlqente
arti ynë i të bërit  dashuri…
kur të shihte  si  falet  ajo…
ajo që  ai
prej kohësh përton  të  ta  dhurojë…
…………………………………..
ja..mendoje  për një çast…
mendoje…
dhe lëre  dhe  atë ta mendojë…


por natyrisht unë po bëj shaka
dhe nuk po  të puth në sy të tij, zemra ime...
por kur ai  do lexojë këto vargje
do gëlltitet kur  t’i thuash që të pëlqyen
do skuqet në fytyrë
tërë valë e dallgë
nga epshi apo inati
do pijë një gotë  tjetër
do shihet ne pasqyrë
do lirojë  gravatën
do fikë  abazhurin
do të të puthë
do të të qijë
por edhe mund  të të bëjë dashuri
vibruese
pasionante
rënkuese
shpartalluese  si vargjet e mi…

kur të mbarojë…
kur të të mbarojë…
do të të kthejë kurrizin
dhe nëse sonte nuk do   të gërhasë…
kuptoje që ka filluar të mendojë
që në të vërtetë…
në thelb…
thellë në trurin tonë 
të gjithë  jemi njësoj…
unë dhe ai…
njësoj  fucked up


(24 Gusht, 2011)
©Artan Gjyzel Hasani

Një poemë e pakomplikuar për natën e shtunë…


mbaroi dhe java  e lodhshme  e punës
në zyrat  e akullta  s’ka mbetur  më  njeri
tunduese  shfaqet   mbrëmja e së  shtunës
e avullt…
joshëse…
turbulluese…
si  këmbët  e një  femre kur del nga  taksia
në rrugën ku pak më parë ka rëne shi…

e ti  sonte mendjen  e ke ndarë
të zbresësh  në downtown
të marrësh duke dhënë 
kur  t’i  dhurosh  dikujt
ndonjë  kënaqësi të ndaluar
mishtore…
të ngrohtë…
rastësore…

mund të jetë një  prostitutë  gazmore ajo
shtëpiake  hallexheshë  në liridalje…
një virgjëreshë simbolike
a  studente  imcake  mosbesuese
me gjoks të hedhur e   të plotë…
apo një vejushë  ndërgjegjevrarë marinari
si katedrale  e vjetër   besimtari
ku gjinjtë   këmbana s’bëhen dot…

rrëshqit  drejt  qendrës së qytetit
bashkë me  rrëketë e shiut anash trotuarëve
dhe aty ku dritat e bareve
si  yje të abortuar qiejsh  jetimë
mbi çadrat e lagura  pikojnë  pikëllim….
dikush që do këtë  nevojë  për vetminë tënde
sonte  kësaj nate  diku aty  rrotull do të jetë…
mund të të kërkojë një çakmak a shkrepse
por  edhe mund të mos  të të kërkojë  asgjë
kur  ti  të ndalosh  hapat për të ndezur një cigare…

shëtiti me rradhë baret e rrugët
hidhe spirancën diku…
pranë  femrës së vetmuar te  banaku ulu
pi bashkë me të
dhe nxito  t’ia japësh  kënaqësinë  e ndaluar...

shihe  thellë në sy …
puthe edhe më thellë në buzë
e kur  ajo më shumë të dëshirojë
gjashtëmbëdhjetë  centimetrat e tu
(nëse ajo  do të jetë me fat)
edhe tetëmbëdhjetë   mund  të  shkojnë…

por kujdes...
mund të jetë edhe ndonjë beqare
që kurre s’di  ç’kërkon…
që i  duket se jeta  s’ka  çfarë  t’i japë më…
ndaj  kohë mos humb
me vajzat  e hutuara
nga  mosha dhe sëmundja e lirisë
ku gjithshka  u  lejohet
e  s’u  ndalohet  asgjë…

Zotit  mos i kërko më shumë
veç  lutju të jetë e martuar…
do dijë  të të falenderojë  në mënyrën e saj
për mollën e ndaluar….
edhe sikur  vetëm  në heshtje…
ashtu…
mirënjohëse…
pa  fjalë…



(13 Gusht, 2011)
©Artan Gjyzel Hasani