mbaroi dhe java e lodhshme e punës
në zyrat e akullta s’ka mbetur më njeri
tunduese shfaqet mbrëmja e së shtunës
e avullt…
joshëse…
turbulluese…
si këmbët e një femre kur del nga taksia
në rrugën ku pak më parë ka rëne shi…
e ti sonte mendjen e ke ndarë
të zbresësh në downtown
të marrësh duke dhënë
kur t’i dhurosh dikujt
ndonjë kënaqësi të ndaluar
mishtore…
të ngrohtë…
rastësore…
mund të jetë një prostitutë gazmore ajo
shtëpiake hallexheshë në liridalje…
një virgjëreshë simbolike
a studente imcake mosbesuese
me gjoks të hedhur e të plotë…
apo një vejushë ndërgjegjevrarë marinari
si katedrale e vjetër besimtari
ku gjinjtë këmbana s’bëhen dot…
rrëshqit drejt qendrës së qytetit
bashkë me rrëketë e shiut anash trotuarëve
dhe aty ku dritat e bareve
si yje të abortuar qiejsh jetimë
mbi çadrat e lagura pikojnë pikëllim….
dikush që do këtë nevojë për vetminë tënde
sonte kësaj nate diku aty rrotull do të jetë…
mund të të kërkojë një çakmak a shkrepse
por edhe mund të mos të të kërkojë asgjë
kur ti të ndalosh hapat për të ndezur një cigare…
shëtiti me rradhë baret e rrugët
hidhe spirancën diku…
pranë femrës së vetmuar te banaku ulu
pi bashkë me të
dhe nxito t’ia japësh kënaqësinë e ndaluar...
shihe thellë në sy …
puthe edhe më thellë në buzë
e kur ajo më shumë të dëshirojë
gjashtëmbëdhjetë centimetrat e tu
(nëse ajo do të jetë me fat)
edhe tetëmbëdhjetë mund të shkojnë…
por kujdes...
mund të jetë edhe ndonjë beqare
që kurre s’di ç’kërkon…
që i duket se jeta s’ka çfarë t’i japë më…
ndaj kohë mos humb
me vajzat e hutuara
nga mosha dhe sëmundja e lirisë
ku gjithshka u lejohet
e s’u ndalohet asgjë…
Zotit mos i kërko më shumë
veç lutju të jetë e martuar…
do dijë të të falenderojë në mënyrën e saj
për mollën e ndaluar….
edhe sikur vetëm në heshtje…
ashtu…
mirënjohëse…
pa fjalë…
(13 Gusht, 2011)
©Artan Gjyzel Hasani
në zyrat e akullta s’ka mbetur më njeri
tunduese shfaqet mbrëmja e së shtunës
e avullt…
joshëse…
turbulluese…
si këmbët e një femre kur del nga taksia
në rrugën ku pak më parë ka rëne shi…
e ti sonte mendjen e ke ndarë
të zbresësh në downtown
të marrësh duke dhënë
kur t’i dhurosh dikujt
ndonjë kënaqësi të ndaluar
mishtore…
të ngrohtë…
rastësore…
mund të jetë një prostitutë gazmore ajo
shtëpiake hallexheshë në liridalje…
një virgjëreshë simbolike
a studente imcake mosbesuese
me gjoks të hedhur e të plotë…
apo një vejushë ndërgjegjevrarë marinari
si katedrale e vjetër besimtari
ku gjinjtë këmbana s’bëhen dot…
rrëshqit drejt qendrës së qytetit
bashkë me rrëketë e shiut anash trotuarëve
dhe aty ku dritat e bareve
si yje të abortuar qiejsh jetimë
mbi çadrat e lagura pikojnë pikëllim….
dikush që do këtë nevojë për vetminë tënde
sonte kësaj nate diku aty rrotull do të jetë…
mund të të kërkojë një çakmak a shkrepse
por edhe mund të mos të të kërkojë asgjë
kur ti të ndalosh hapat për të ndezur një cigare…
shëtiti me rradhë baret e rrugët
hidhe spirancën diku…
pranë femrës së vetmuar te banaku ulu
pi bashkë me të
dhe nxito t’ia japësh kënaqësinë e ndaluar...
shihe thellë në sy …
puthe edhe më thellë në buzë
e kur ajo më shumë të dëshirojë
gjashtëmbëdhjetë centimetrat e tu
(nëse ajo do të jetë me fat)
edhe tetëmbëdhjetë mund të shkojnë…
por kujdes...
mund të jetë edhe ndonjë beqare
që kurre s’di ç’kërkon…
që i duket se jeta s’ka çfarë t’i japë më…
ndaj kohë mos humb
me vajzat e hutuara
nga mosha dhe sëmundja e lirisë
ku gjithshka u lejohet
e s’u ndalohet asgjë…
Zotit mos i kërko më shumë
veç lutju të jetë e martuar…
do dijë të të falenderojë në mënyrën e saj
për mollën e ndaluar….
edhe sikur vetëm në heshtje…
ashtu…
mirënjohëse…
pa fjalë…
(13 Gusht, 2011)
©Artan Gjyzel Hasani
