11.10.10

Destiny ( e ripunuar)

pendimet e mia pafund...

dhe prapë trok’ i zemrës pafund...

ëndrra të abortuara dhunshëm

zgjime në momentin jo të duhur...

cka të tjerët e arritën lehtë

për mua ah sa mund...

sa mund...


fëmijë një natë vere

yjet që binin doja t’i prisja…

dhe plot dëshirë duart

zgjata unë..

prita një jetë

sa duart m’u lodhën

e kurrë s’i kapa

se ranë larg shumë…


të nesërmet e mia gjithnjë

ishin pulëbardha

në detin blu më joshën

të notoja larg shumë…

e kur pranë tyre arrita…

sa pranë…

ah sa prane…

s’ishte gjë tjetër

vec e valëve shkumë…


vjeshtat e të tjerëve

pranverave të mia hedhur...

udhëve aq të ndryshme

mbi të njëjtin gur penguar…

rrudhosur këndet e syrit

vështrimi po ai…

dritarja ime

në murin e gabuar…


në ëndrrën time

gjithmonë i huaj…

kujtimeve të të tjerave

harruar......

zgjimeve të pas epsheve

përgjumur...

dëshirave krahëprera mohuar…

ferrparajsash gjithmonë i humbur...

sa orë..

sa ditë..

sa muaj...


ndoshta paska qenë vërtet

e shkruar,

fluturimet të më mbaronin

kaq shpejt…

po vallë përse o Zot

u bë sic deshe Ti,

sa herë që bëra

sic desha vetë...?


(2000)

©Artan Gjyzel Hasani