pendimet e mia pafund...
dhe prapë trok’ i zemrës pafund...
ëndrra të abortuara dhunshëm
zgjime në momentin jo të duhur...
cka të tjerët e arritën lehtë
për mua ah sa mund...
sa mund...
fëmijë një natë vere
yjet që binin doja t’i prisja…
dhe plot dëshirë duart
zgjata unë..
prita një jetë
sa duart m’u lodhën
e kurrë s’i kapa
se ranë larg shumë…
të nesërmet e mia gjithnjë
ishin pulëbardha
në detin blu më joshën
të notoja larg shumë…
e kur pranë tyre arrita…
sa pranë…
ah sa prane…
s’ishte gjë tjetër
vec e valëve shkumë…
vjeshtat e të tjerëve
pranverave të mia hedhur...
udhëve aq të ndryshme
mbi të njëjtin gur penguar…
rrudhosur këndet e syrit
vështrimi po ai…
dritarja ime
në murin e gabuar…
në ëndrrën time
gjithmonë i huaj…
kujtimeve të të tjerave
harruar......
zgjimeve të pas epsheve
përgjumur...
dëshirave krahëprera mohuar…
ferrparajsash gjithmonë i humbur...
sa orë..
sa ditë..
sa muaj...
ndoshta paska qenë vërtet
e shkruar,
fluturimet të më mbaronin
kaq shpejt…
po vallë përse o Zot
u bë sic deshe Ti,
sa herë që bëra
sic desha vetë...?
(2000)
©Artan Gjyzel Hasani
