ikën dhe kjo ditë në të njëjtën orë…
normale…
pa ngjarje horizontale…
me dinjitetin vertikal zvarrisur në punë të vet…
ikën pa i rënë në sy askujt
si një grua pa dashnor...
vjen mbrëmja e më pas bëhet natë…
e vetmja që na bën bashkë…
turbulluar sytë e tu
të papriturën duke pritur…
gjurmë të gjelbërta kapronjsh të kaltër
ne lotin e drenushes mbytur
pengojnë sytë e mi që të shohin qartë…
dhe nesër do vijë mëngjesi
dhe pjesë e botës së tyre do jemi përsëri
kur shfaqja e tyre do fillojë
këtij muaji të shkurtër të paharruar
Karnavale e Valentin klonuar
me lule
fanfara
dedikime
predikime
idhuj të dashurisë
dishepuj
……………………..
shfaqja do vazhdoje me prestidigjatorë të lodhur…
nën kapelet e vjetëruara që dje nxirrnin pëllumba…
tashmë fshehin veç lepuj…
është ora ekzakte e harlekinëve...
ora kur ata s’mund të jenë vonë
…………………………………
loti faqes së tyre ngrirë-
ajsbergu i shpirtit tonë …
por le t’iu japim atyre një puthje ngushëlluese
teksa malin e akullt përpjetë ngjisin,
ndërsa ne të dy në krahët e njëri tjetrit
thellësive tona të padukshme zbresim
per të bërë dashuri
horizontale
vertikale
diagonale
murale
pas murit që përjetësisht na ndan nga ata
………………………………………
dashuri pa statuja dhe piedestale
nëse vërtet një të tillë ka…
(13 Shkurt, 2011)
©Artan Gjyzel Hasani
