14.2.11

Për ne të dy


ikën  dhe kjo ditë  në të njëjtën orë…
e zakonshme…
normale…
pa ngjarje   horizontale…
me dinjitetin vertikal zvarrisur në punë të vet…
ikën pa i rënë në sy askujt
si një grua pa dashnor...

vjen mbrëmja  e më pas bëhet natë…
e vetmja  që na bën bashkë…
turbulluar sytë  e  tu
të papriturën  duke pritur…
gjurmë  të gjelbërta  kapronjsh të  kaltër
ne lotin e  drenushes mbytur
pengojnë sytë e mi  që  të shohin qartë…

dhe nesër  do vijë mëngjesi
dhe  pjesë e botës së tyre  do jemi  përsëri
kur shfaqja e tyre do fillojë
këtij muaji  të  shkurtër  të  paharruar
Karnavale e  Valentin  klonuar
me lule
fanfara
dedikime
predikime
idhuj të  dashurisë
dishepuj
……………………..
shfaqja  do vazhdoje me prestidigjatorë të lodhur…
nën  kapelet e   vjetëruara  që dje nxirrnin pëllumba…
tashmë  fshehin  veç  lepuj…

është ora ekzakte e  harlekinëve...
ora  kur ata s’mund të jenë  vonë
…………………………………
loti  faqes së  tyre  ngrirë-
ajsbergu i shpirtit tonë …

por le  t’iu japim  atyre një puthje ngushëlluese
teksa malin e akullt   përpjetë ngjisin,
ndërsa ne të dy  në krahët e njëri tjetrit
thellësive  tona të padukshme   zbresim
per të   bërë dashuri
horizontale
vertikale
diagonale
murale
pas murit që përjetësisht na ndan nga ata
………………………………………
dashuri pa  statuja dhe piedestale
nëse  vërtet një  të tillë  ka…


 (13  Shkurt, 2011)

©Artan Gjyzel Hasani