një nga një shuhen yjet në qiell
si fjalët kur japin shpirt në një varg
është ora kur errësira
bëhet hije
kësaj vjeshte të
vyshkur e të thatë
në pjerrëtinat e kalldrëmta të shpirtit
sizifët e mallit tim
mbartin ditët
si netët hëna jote në
agim
kreshta malesh
përflak mëngjes i artë
zgjidhur nga zinxhirët qenushët e pritjes
hop hop tundin
bishtin me padurim
hingëllijnë kuajt e
egër të epshit,
miell premtimesh në mokër të trurit
ku mendimi bluan një
thinjë
shtojzovallet lakuriqe të deshirës
në magje shpresash
zënë brumin
dhe vetja më ngjason
me një fshat
që fëmijët kanë harruar t’i vizatojnë lumin
dua të pi
të notoj
të lagem
por ngadalë heshtem
zvarrem
kalbem
qetësi kumbuese në
veshët e natës bëhem
dallgë oqeani shurdhuar
në një guackë…
©artangjyzelhasani
