Nganjëherë të qëllon të flesh me gratë e të tjerëve
e një tjetër me tënden kushedi…
por ti mos u merakos për atë shenjë kafshimi në gushën e saj…
as për emrin e panjohur që ajo rënkon në gjumë…
as të kujt ishin duart që përkëdhelën ata gjinj…
Ndonjë natë të qëllon të flesh me gratë e të tjerëve
e një tjetër me tënden kushedi…
por tani është mëngjez dhe ajo fle lakuriq shkujdesur pranë teje
me këmbën mbledhur siç të pëlqen ty…
24.2.09
21.2.09
Te mosvdekshem...
Eja të vdesim për hir të këtij funerali kaq të bukur.
Nuk është rradha jonë,
por kjo s’ka rëndësi.
Eja…rast tjetër më të mirë nuk do të kemi.
Nuk sheh se kanë sjellë priftin më të mirë?
Nuk sheh që kanë sjellë buqetat më aromëmira?
Nuk sheh si shndrin dorëza e florinjtë e arkivolit të praruar?
Nuk sheh që kanë sjellë varrmihësit më me përvojë ?
Nuk sheh se çfarë dhe i shkriftë e i ngrohtë avullon anës gropës?
Nuk sheh se sa shumë njerëz kanë ardhur sot këtu për lamtumirën e fundit?
Nuk do derdhin asnjë lot për ne.
Por ti mos mendo keq për ta.
E si do të mundnin?
Një jetë të tërë jetojnë pranë varrezës.
E ne një jetë të tërë pranë tyre…
Eja të vdesim për hir të këtij funerali kaq të bukur.
Mosvdekja nuk është pavdekësi…
Eja…
nuk është rradha jonë
dhe nga mallkimi i tyre ndoshta rradha s’na vjen kurrë…
Nuk është rradha jonë,
por kjo s’ka rëndësi.
Eja…rast tjetër më të mirë nuk do të kemi.
Nuk sheh se kanë sjellë priftin më të mirë?
Nuk sheh që kanë sjellë buqetat më aromëmira?
Nuk sheh si shndrin dorëza e florinjtë e arkivolit të praruar?
Nuk sheh që kanë sjellë varrmihësit më me përvojë ?
Nuk sheh se çfarë dhe i shkriftë e i ngrohtë avullon anës gropës?
Nuk sheh se sa shumë njerëz kanë ardhur sot këtu për lamtumirën e fundit?
Nuk do derdhin asnjë lot për ne.
Por ti mos mendo keq për ta.
E si do të mundnin?
Një jetë të tërë jetojnë pranë varrezës.
E ne një jetë të tërë pranë tyre…
Eja të vdesim për hir të këtij funerali kaq të bukur.
Mosvdekja nuk është pavdekësi…
Eja…
nuk është rradha jonë
dhe nga mallkimi i tyre ndoshta rradha s’na vjen kurrë…
aliteRACION ekSPERiMEntal corpORAL
perëndojnë penelatat e pendimit mbi penis…
vagabond i vagullt i vaginës tënde muzgu…
përlotja loton lotë mbi të lodhurin iris
si mbi murgeshën e mbrëmjes murgu.
teksa buza përflaket e buzkuqin përbuz…
teksa goja jote (për)gojon kafshëzën time përsëri…
teksa gjuhët e çartura përçartjen përçojnë
trurit tim të trembur ku etur tretesh ti…
atëherë shtrydhet lulja…
luleshtrydhja çahet…kullon…pikon
spërkatur stërpik qerpikun pikë-pikë…
……………………………….
është ëndrra ime në syrin tënd…
mos ki frikë.
vagabond i vagullt i vaginës tënde muzgu…
përlotja loton lotë mbi të lodhurin iris
si mbi murgeshën e mbrëmjes murgu.
teksa buza përflaket e buzkuqin përbuz…
teksa goja jote (për)gojon kafshëzën time përsëri…
teksa gjuhët e çartura përçartjen përçojnë
trurit tim të trembur ku etur tretesh ti…
atëherë shtrydhet lulja…
luleshtrydhja çahet…kullon…pikon
spërkatur stërpik qerpikun pikë-pikë…
……………………………….
është ëndrra ime në syrin tënd…
mos ki frikë.
Vetem per nje nate...
Vetëm për një natë
do të bëja dashuri me ty,
grua e tjetrit
që ti të mësoje
se sa shumë ndryshoj unë
nga ai i yti…
Vetëm për dy netë
do të bëja dashuri me ty,
grua e tjetrit
që ti të mësoje se sa pak ndryshoj unë
nga ai i yti…
Vetëm për tre netë
do të bëja dashuri me ty,
grua e tjetrit
që ti të mësoje
përjetë
se unë nuk ndryshoj fare
nga ai i yti….
………………….
Por ti i di të gjitha këto,
ndaj bëhesh e imja
vec për një natë.
do të bëja dashuri me ty,
grua e tjetrit
që ti të mësoje
se sa shumë ndryshoj unë
nga ai i yti…
Vetëm për dy netë
do të bëja dashuri me ty,
grua e tjetrit
që ti të mësoje se sa pak ndryshoj unë
nga ai i yti…
Vetëm për tre netë
do të bëja dashuri me ty,
grua e tjetrit
që ti të mësoje
përjetë
se unë nuk ndryshoj fare
nga ai i yti….
………………….
Por ti i di të gjitha këto,
ndaj bëhesh e imja
vec për një natë.
Gruaja e tjetrit...
Kohë më parë ti grua e tjetrit,
fshehurazi…ëmbëlsisht fshehurazi,
bëre dashuri me mua
në krahët pa formë të ëndërrimit,
nën atë perëndim dielli mashtrimtar,
mbi atë krevat epshor “tuajin”,
ku unë i rastësishmi
u ndjeva fitimtar ndaj një kundërshtari të panjohur
mbi trupin tënd…
……………………………
Sot më shumë se kurrë,
ndjehem humbës,
një humbës me një kundërshtar të njohur-tët shoq
që cdo natë fshin gjurmët e fitores sime
mbi trupin tënd…
Me puthjen e tij indiferente,
me duart e tij të stërmësuara me format e tua joshëse,
me trupin e tij,
me organin e tij,
shkruan të plotë cdo natë
emrin e tij
A-T-J-E
ku unë në të rrallë
vetëm sa guxoj të hedh
një firmë të pakuptueshme…
fshehurazi…ëmbëlsisht fshehurazi,
bëre dashuri me mua
në krahët pa formë të ëndërrimit,
nën atë perëndim dielli mashtrimtar,
mbi atë krevat epshor “tuajin”,
ku unë i rastësishmi
u ndjeva fitimtar ndaj një kundërshtari të panjohur
mbi trupin tënd…
……………………………
Sot më shumë se kurrë,
ndjehem humbës,
një humbës me një kundërshtar të njohur-tët shoq
që cdo natë fshin gjurmët e fitores sime
mbi trupin tënd…
Me puthjen e tij indiferente,
me duart e tij të stërmësuara me format e tua joshëse,
me trupin e tij,
me organin e tij,
shkruan të plotë cdo natë
emrin e tij
A-T-J-E
ku unë në të rrallë
vetëm sa guxoj të hedh
një firmë të pakuptueshme…
Sakrifice...
Për ty grua u grinda
edhe me të dashurën time,
edhe pse me ty kurrë
s’jam grindur për të…
edhe pse për ty kurrë
s’i kam folur asaj …
edhe pse në xhelozitë e saj
ti kurrë nuk bën pjesë…
…………………….
Për ty grua sot u grinda
me të dashurën time
dhe veten pyes:
“ E c’mund të bëj tjetër për ty…? “
edhe me të dashurën time,
edhe pse me ty kurrë
s’jam grindur për të…
edhe pse për ty kurrë
s’i kam folur asaj …
edhe pse në xhelozitë e saj
ti kurrë nuk bën pjesë…
…………………….
Për ty grua sot u grinda
me të dashurën time
dhe veten pyes:
“ E c’mund të bëj tjetër për ty…? “
Eshte mengjes...
Nganjëherë të qëllon të flesh me gratë e të tjerëve
e një tjetër me tënden kushedi…
por ti mos u merakos për atë shenjë kafshimi në gushën e saj…
as për emrin e panjohur që ajo rënkon në gjumë…
as të kujt ishin duart që përkëdhelën ata gjinj…
Ndonjë natë të qëllon të flesh me gratë e të tjerëve
e një tjetër me tënden kushedi…
por tani është mëngjez dhe ajo fle lakuriq shkujdesur pranë teje
me këmbën mbledhur siç të pëlqen ty…
e një tjetër me tënden kushedi…
por ti mos u merakos për atë shenjë kafshimi në gushën e saj…
as për emrin e panjohur që ajo rënkon në gjumë…
as të kujt ishin duart që përkëdhelën ata gjinj…
Ndonjë natë të qëllon të flesh me gratë e të tjerëve
e një tjetër me tënden kushedi…
por tani është mëngjez dhe ajo fle lakuriq shkujdesur pranë teje
me këmbën mbledhur siç të pëlqen ty…
Gruaja e vetmuar...
Pranë oxhakut këtë natë dimri
c’mendon,
c’kërkon?
Prej vitesh lule s’të dërgojnë.
As letra,
as puthje.
gungaci gjuhëprerë telefon
dhe
pasqyra,
mikeshë e vjetër
vazhdon
të flase gjuhën e saj,
alfabet thinjash,
rrudhash,
hiri,
shkretëtirës së gjinjve
pëshpëritur,
oazit tashmë të tharë,
qendër e trupit tënd
neveritur,
një zë,një mërmërimë
urëve të padjegura pritur.
Ah tingull i ri,
kush do të të shpikë ty,
kush do të të pëshpërisë
carcafëve të nëpërkëmbur,
pantoflave përmbys?
Kush do të rënkojë
djersitjes së shpirtit
heshtjen alarmante të këtij luksi të zi
kombinezionesh të qelqta,
relike e pavlerë
sirtarësh harruar,
sintetikë komode dritash të zbehta?!
Të hëngri kjo heshtje,
të bluajti,të griu
komfortit të kushtueshëm
si pluhur të shpërndau
e si dorë dembele
kurrë nuk të fshiu…
Qan,qan lotë të hidhur,
faqeve të bardha përmjerë,
me tymin e cigares
buzës së mbyllur
fosile puthjesh me pritjen përzjerë…
C’mendon,
c’kërkon?
Shkëlqim brilantesh duarve të tua,
masha e hekurt që me to lodron,
niset rrëmbimthi pasqyrës së vjetëruar
që sa pak fsheh,që sa shumë tregon…
Më pas…një krismë,
thërrime,thërrime,
pasqyrë e pagjuhë
s’do të flase më kurrë,
a thua je më e qetë,
grua e vetmuar,
oxhakun përpara…
hijen pas mbi mur…?
c’mendon,
c’kërkon?
Prej vitesh lule s’të dërgojnë.
As letra,
as puthje.
gungaci gjuhëprerë telefon
dhe
pasqyra,
mikeshë e vjetër
vazhdon
të flase gjuhën e saj,
alfabet thinjash,
rrudhash,
hiri,
shkretëtirës së gjinjve
pëshpëritur,
oazit tashmë të tharë,
qendër e trupit tënd
neveritur,
një zë,një mërmërimë
urëve të padjegura pritur.
Ah tingull i ri,
kush do të të shpikë ty,
kush do të të pëshpërisë
carcafëve të nëpërkëmbur,
pantoflave përmbys?
Kush do të rënkojë
djersitjes së shpirtit
heshtjen alarmante të këtij luksi të zi
kombinezionesh të qelqta,
relike e pavlerë
sirtarësh harruar,
sintetikë komode dritash të zbehta?!
Të hëngri kjo heshtje,
të bluajti,të griu
komfortit të kushtueshëm
si pluhur të shpërndau
e si dorë dembele
kurrë nuk të fshiu…
Qan,qan lotë të hidhur,
faqeve të bardha përmjerë,
me tymin e cigares
buzës së mbyllur
fosile puthjesh me pritjen përzjerë…
C’mendon,
c’kërkon?
Shkëlqim brilantesh duarve të tua,
masha e hekurt që me to lodron,
niset rrëmbimthi pasqyrës së vjetëruar
që sa pak fsheh,që sa shumë tregon…
Më pas…një krismë,
thërrime,thërrime,
pasqyrë e pagjuhë
s’do të flase më kurrë,
a thua je më e qetë,
grua e vetmuar,
oxhakun përpara…
hijen pas mbi mur…?
Cikli...
Ankthesh te embela mbuluar
demonesh tunduar
deshire e vonuar...
ndrin.
Epshesh turbulluese nginjur
deshire e thinjur
renkim i ngjirur...
ngrin.
Zgjimi makthplote
mengjezit te kote
kujtesen me lote...
ndez.
Prekur nga hije
ku drita me s'bie
ndricuar vetmie...
vdes.
demonesh tunduar
deshire e vonuar...
ndrin.
Epshesh turbulluese nginjur
deshire e thinjur
renkim i ngjirur...
ngrin.
Zgjimi makthplote
mengjezit te kote
kujtesen me lote...
ndez.
Prekur nga hije
ku drita me s'bie
ndricuar vetmie...
vdes.
Te ty...
Neser trupi im do jete prane saj...,
por shpirti
do i vidhet zhurmes qe me fal ajo
dhe ne heshtje do rreshqase ne shtratin ku me pret ne vetmi......
do u arratiset fishekzjarreve te saj
dhe do behet drita e atij ylli qe do shohesh trishtueshem ti...
.................................................. ................
Neser trupi im do te jete prane saj...
dhe shpirti im prane teje...
me mbaj...
me mbaj...
kam ikur prej... meje!
por shpirti
do i vidhet zhurmes qe me fal ajo
dhe ne heshtje do rreshqase ne shtratin ku me pret ne vetmi......
do u arratiset fishekzjarreve te saj
dhe do behet drita e atij ylli qe do shohesh trishtueshem ti...
.................................................. ................
Neser trupi im do te jete prane saj...
dhe shpirti im prane teje...
me mbaj...
me mbaj...
kam ikur prej... meje!
Magic...
Te puth lehte ne buze
dhe
lulet celin furishem...
lumenjte vershojne fuqishem...
stinet ndryshojne cuditshem...
eklipset ndodhin magjishem...
dhe...
ato qe hiqen te fundit
bien perdhe...
aq hijshem.
dhe
lulet celin furishem...
lumenjte vershojne fuqishem...
stinet ndryshojne cuditshem...
eklipset ndodhin magjishem...
dhe...
ato qe hiqen te fundit
bien perdhe...
aq hijshem.
Magnet vaginal
Jane aq te ndryshem por cuditerisht...
shtyhen...
te njejte jane por habitshem...
afrohen...
.....................
diku brenda teje
mbi ligjet e epshit
ligjet e fizikes...
magjishem
rrezohen...
shtyhen...
te njejte jane por habitshem...
afrohen...
.....................
diku brenda teje
mbi ligjet e epshit
ligjet e fizikes...
magjishem
rrezohen...
Portret...
Tradhetove tet shoq per te dashurin,
te dashurin per dashnorin,
dashnorin per te panjohurin,
te panjohurin per masturbimet vetmitare,
masturbimet per nje "te dua".
.....................................
Tradhetove gjithkend vec
vetvetes...
e vetvetja te tradhetoi me
mua.
te dashurin per dashnorin,
dashnorin per te panjohurin,
te panjohurin per masturbimet vetmitare,
masturbimet per nje "te dua".
.....................................
Tradhetove gjithkend vec
vetvetes...
e vetvetja te tradhetoi me
mua.
Inkandeshence...
E di qe neteve trupin tend
perkedhel
duke me kujtuar mua...
prek buzet e thara
ku te mijat pergjakin puthje
mavi...
kerkon gjinjve te tu formen e duarve
te mija...
gushes...kafshimet
barkut tend...spazmat
delirit..renkimet
kerthizes... dritherimen
mes kofsheve te ngrohta...
nxehtesine
dhe aty...aty...aty...
mes ahhhh-esh
vdis
peshperimen.
__________________
perkedhel
duke me kujtuar mua...
prek buzet e thara
ku te mijat pergjakin puthje
mavi...
kerkon gjinjve te tu formen e duarve
te mija...
gushes...kafshimet
barkut tend...spazmat
delirit..renkimet
kerthizes... dritherimen
mes kofsheve te ngrohta...
nxehtesine
dhe aty...aty...aty...
mes ahhhh-esh
vdis
peshperimen.
__________________
Natyre e qete...
Ti fle tani shpirti im...
Buzet e mia mbi gjinjte e tu
ku engjejt
vetsakrifikohen...
...........................
doren mes kofsheve te tua
ku djajte
rebelohen...
Buzet e mia mbi gjinjte e tu
ku engjejt
vetsakrifikohen...
...........................
doren mes kofsheve te tua
ku djajte
rebelohen...
Identitet i mohuar...
Kurva qe fjeti me mua mbreme kishte tiparet e tua
edhe pse isha i pesembedhjeti klient i asaj nate..
zhvishej si ti...
prekte si ti...
puthte si ti...
lengezohej si ti...
dihaste si ti...
perpelitej si ti...
renkonte si ti...
shkrihej si ti...
Kurva qe fjeti me mua mbreme kish dashuruar shume ne jete...
si ti,
kish tradhetuar dhe ish tradhetuar...
si ti,
kish enderruar dhe enderronte...
si ti,
kish fluturuar dhe fluturonte...
si ti,
kish rrezikuar dhe rrezikonte...
si ti.
Kurves qe fjeti me mua mbreme i pelqenin qiejt dhe detet,
lulet dhe zoqte,
femijet dhe Maria...
si ti,
i pelqenin dhuratat, parfumet, bizhuterite,kafshimet, tangat, tradhetite,
rrugicat plot gjethe ne tetor,madje edhe gjoksi im leshator...
si ti...
Kurva qe fjeti me mua mbreme ne germadhat e shpirtit te saj
vec per nje nate beri pak vend per mua
"Kjo jam une.Po te pelqeu,rri!"...
edhe kjo
si ti...
Kurves qe fjeti me mua mbreme i fala epshin, djersen
e me fali qetesine,
ia paguajta edhe krevatin
sic ta paguaj ty taksine...
Kurva qe fjeti me mua mbreme
nuk me pyeti per emrin tim,
as une per te sajin...
Tashme njiheshim.
edhe pse isha i pesembedhjeti klient i asaj nate..
zhvishej si ti...
prekte si ti...
puthte si ti...
lengezohej si ti...
dihaste si ti...
perpelitej si ti...
renkonte si ti...
shkrihej si ti...
Kurva qe fjeti me mua mbreme kish dashuruar shume ne jete...
si ti,
kish tradhetuar dhe ish tradhetuar...
si ti,
kish enderruar dhe enderronte...
si ti,
kish fluturuar dhe fluturonte...
si ti,
kish rrezikuar dhe rrezikonte...
si ti.
Kurves qe fjeti me mua mbreme i pelqenin qiejt dhe detet,
lulet dhe zoqte,
femijet dhe Maria...
si ti,
i pelqenin dhuratat, parfumet, bizhuterite,kafshimet, tangat, tradhetite,
rrugicat plot gjethe ne tetor,madje edhe gjoksi im leshator...
si ti...
Kurva qe fjeti me mua mbreme ne germadhat e shpirtit te saj
vec per nje nate beri pak vend per mua
"Kjo jam une.Po te pelqeu,rri!"...
edhe kjo
si ti...
Kurves qe fjeti me mua mbreme i fala epshin, djersen
e me fali qetesine,
ia paguajta edhe krevatin
sic ta paguaj ty taksine...
Kurva qe fjeti me mua mbreme
nuk me pyeti per emrin tim,
as une per te sajin...
Tashme njiheshim.
Pak zjarr - dhurate per ty - ne festen e gruas...
Nuk eshte shume nxehte jo,
por ti je e ftohte akujsh mbuluar
dhe avujt e lekures sime te lakuriqte
te duken si zjarri i shumedeshiruar...
Kur te te ngroh sic duhet nje dite
lekuren ku pritjet do te treten,
zjarr dhe prush do te te ndizen gjinjte
akujt e shkrire- djerse mes tyre do mbeten...
Do ve buzet e mija pastaj aty...
aty ku akulli yt i fundit dimeron...
e te ndjesh se si stinet papritur ndrrohen....
se si mes kofsheve tua pranvera dimrin lengezon...
por ti je e ftohte akujsh mbuluar
dhe avujt e lekures sime te lakuriqte
te duken si zjarri i shumedeshiruar...
Kur te te ngroh sic duhet nje dite
lekuren ku pritjet do te treten,
zjarr dhe prush do te te ndizen gjinjte
akujt e shkrire- djerse mes tyre do mbeten...
Do ve buzet e mija pastaj aty...
aty ku akulli yt i fundit dimeron...
e te ndjesh se si stinet papritur ndrrohen....
se si mes kofsheve tua pranvera dimrin lengezon...
Kercimtarja...
Sallonit te gurte antikash
zbukuruar
erresires se mykur shandanesh
ndricuar
me pelerinen e harruar supeve
perseri
lakuriq..e dirsur...
vallezon me hijet
ti.
Nje hap..dy..tre
nje hije vjen... nje iken...
"Kush jam? Me njeh?"
Jehonat si lehonat
nen hapat e tu
lengojne
tingujt e dikurshem
si foshnjen prane
kerkojne
perpeliten nen takat
e behen melodi
lakuriq...e dirsur
vallzon me hijet
ti.
Nje hap..dy..tre
nje hije vjen... nje iken...
"Kush jam? Me njeh?"
Ne qafe kafshimet
renkueshem
leshuar
fryme te dehurish buzeve
perveluar
gishterinj te dikurshem
mes kofsheve
perseri
lakuriq..e dirsur...
me hijet vallezon
ti.
Nje hap...dy..tre
nje hije vjen... nje iken...
"Kush jam? Me njeh?"
Krahe...sa shume krahe
kesaj nate
paduruar...
shi fantazmash
orgazmash
leshuar...
djegur zhuritshem
ethja behet
hi
lakuriq...e dirsur...
me hijet vallzon
ti.
Nje hap..dy..tre
nje hije vjen... nje iken...
"Kush jam? Me njeh?"
Goje...sa shume goje
para teje
etur
syshqyer...lengezueshem
tundim i
patretur...
"Ku je. ku je?
Erdhem perseri...!"
lakuriq..e dirsur...
me hijet vallzon
ti.
Nje hap..dy..tre
nje hije vjen... nje iken...
"Kush jam? Me njeh?"
Djersitur gjinjsh
hije shandanesh
derdhur
me kupen e veres
epshcmendur...
e dehur...
tunduar vegimesh
dritehijesh perseri
lakuriq...e dirsur...
me hijet vallzon
ti.
Nje hap..dy..tre
nje hije vjen... nje iken...
"Kush jam? Me njeh?"
zbukuruar
erresires se mykur shandanesh
ndricuar
me pelerinen e harruar supeve
perseri
lakuriq..e dirsur...
vallezon me hijet
ti.
Nje hap..dy..tre
nje hije vjen... nje iken...
"Kush jam? Me njeh?"
Jehonat si lehonat
nen hapat e tu
lengojne
tingujt e dikurshem
si foshnjen prane
kerkojne
perpeliten nen takat
e behen melodi
lakuriq...e dirsur
vallzon me hijet
ti.
Nje hap..dy..tre
nje hije vjen... nje iken...
"Kush jam? Me njeh?"
Ne qafe kafshimet
renkueshem
leshuar
fryme te dehurish buzeve
perveluar
gishterinj te dikurshem
mes kofsheve
perseri
lakuriq..e dirsur...
me hijet vallezon
ti.
Nje hap...dy..tre
nje hije vjen... nje iken...
"Kush jam? Me njeh?"
Krahe...sa shume krahe
kesaj nate
paduruar...
shi fantazmash
orgazmash
leshuar...
djegur zhuritshem
ethja behet
hi
lakuriq...e dirsur...
me hijet vallzon
ti.
Nje hap..dy..tre
nje hije vjen... nje iken...
"Kush jam? Me njeh?"
Goje...sa shume goje
para teje
etur
syshqyer...lengezueshem
tundim i
patretur...
"Ku je. ku je?
Erdhem perseri...!"
lakuriq..e dirsur...
me hijet vallzon
ti.
Nje hap..dy..tre
nje hije vjen... nje iken...
"Kush jam? Me njeh?"
Djersitur gjinjsh
hije shandanesh
derdhur
me kupen e veres
epshcmendur...
e dehur...
tunduar vegimesh
dritehijesh perseri
lakuriq...e dirsur...
me hijet vallzon
ti.
Nje hap..dy..tre
nje hije vjen... nje iken...
"Kush jam? Me njeh?"
Epshi nganjehere...
Epshi nganjehere
ka nje emer
me dinjitet bordellesh
mureve suvarene
te nje haleje konvikti
shkruar...
Epshi nganjehere
ka nje drite
vetverbuese
carcafesh te djersitur
bashkeshortesisht
erresuar...
Epshi nga njehere
ka nje ngjyre
prekjeje te ylberte
shirave te henave
mbi nje shtrat
rene...
Epshi nganjehere
ka nje uri
deshperimisht renkuese
kur gjahu mungon
vetveten per te
ngrene...
ka nje emer
me dinjitet bordellesh
mureve suvarene
te nje haleje konvikti
shkruar...
Epshi nganjehere
ka nje drite
vetverbuese
carcafesh te djersitur
bashkeshortesisht
erresuar...
Epshi nga njehere
ka nje ngjyre
prekjeje te ylberte
shirave te henave
mbi nje shtrat
rene...
Epshi nganjehere
ka nje uri
deshperimisht renkuese
kur gjahu mungon
vetveten per te
ngrene...
Per ne te dy...
Ne te dy...
nje shtrat...dy trupa...
gjysemerresire lakuriqe
djersitjesh epshore
dehur...
veshtrim dritarehapur
medyshjesh cigarendezura
merzitur...
ringjallje orgazmash,
dridhje gjinjsh kofshesh ngaterruar
demone te etur
nen lekure te brishte
fshehur...
dritherime gjakputhese
kafshimesh tunduar
gishterinjsh carcafmbledhur
djegur e zhuritur...
nje shtrat...dy trupa...
gjysemerresire lakuriqe
djersitjesh epshore
dehur...
veshtrim dritarehapur
medyshjesh cigarendezura
merzitur...
ringjallje orgazmash,
dridhje gjinjsh kofshesh ngaterruar
demone te etur
nen lekure te brishte
fshehur...
dritherime gjakputhese
kafshimesh tunduar
gishterinjsh carcafmbledhur
djegur e zhuritur...
Henes draperuese...
Oh sa me lodh ti kurve e qiejve...zonje e nates sime...
ti gjysemhene draperuese
qe gjithnje kurrizin me kthen...(!)
.................................................. .....
Valle deshiron te te palloj... lopthi?
ti gjysemhene draperuese
qe gjithnje kurrizin me kthen...(!)
.................................................. .....
Valle deshiron te te palloj... lopthi?
Mall...
Perse me rri e ngushte dashuria ne trupin tim...?
Perse me shterngon ne gjoks?
Perse kaq e rrudhosur?
.......................................
Hej rrobaqepes...liroje pak ketu...
jo aty poshte jo...
ketu...lart...ketu...
te zemra ime.
Perse me shterngon ne gjoks?
Perse kaq e rrudhosur?
.......................................
Hej rrobaqepes...liroje pak ketu...
jo aty poshte jo...
ketu...lart...ketu...
te zemra ime.
Marie jevges me dashuri...
Dy pale mbathje laj e thaj
vec dy pale kish Maria
here ia heq dashnori i saj...
here ia zhvesh burre mavria...
Dy pale mbathje laj e thaj
vec dy pale kish Maria...
ne ballkon ne nje tel te gjate
mes dy kapsesh i shkon rinia…
vec dy pale kish Maria
here ia heq dashnori i saj...
here ia zhvesh burre mavria...
Dy pale mbathje laj e thaj
vec dy pale kish Maria...
ne ballkon ne nje tel te gjate
mes dy kapsesh i shkon rinia…
Dhurate perveluese per ty...
Mund te te dhuroja...nje puthje...
nje prekje...perkedhelje...ledhatim
por mund te te dhuroja edhe nje shtrat
ku te lozje sa te doje me trupin tim...
Mund te te dhuroja nje pike lot...
vetmise tende te psheretije...
por mund te te dhuroja edhe pak sperme...
ose sic i thone ndryshe...nje femije...
Mund te te dhuroja edhe zjarr...
nxehtesise epshdjegur te perflakesh...
mund te te dhuroja edhe .ar
ne shufra ...18 karatesh...
Mund te te dhuroja kafshimin tim
ne gushen ku varesja e ftohte fle...
mund te te dhuroja edhe gjuhen time
per dritherimen qe mes gjinjve fsheh...
.................................................
Mund te te dhuroja shume gjera kete nate...
por po te coj vec kete poezi...
merre dhe vendose ku te duash...
dhe perdore ashtu sic di ti...
nje prekje...perkedhelje...ledhatim
por mund te te dhuroja edhe nje shtrat
ku te lozje sa te doje me trupin tim...
Mund te te dhuroja nje pike lot...
vetmise tende te psheretije...
por mund te te dhuroja edhe pak sperme...
ose sic i thone ndryshe...nje femije...
Mund te te dhuroja edhe zjarr...
nxehtesise epshdjegur te perflakesh...
mund te te dhuroja edhe .ar
ne shufra ...18 karatesh...
Mund te te dhuroja kafshimin tim
ne gushen ku varesja e ftohte fle...
mund te te dhuroja edhe gjuhen time
per dritherimen qe mes gjinjve fsheh...
.................................................
Mund te te dhuroja shume gjera kete nate...
por po te coj vec kete poezi...
merre dhe vendose ku te duash...
dhe perdore ashtu sic di ti...
Paskam harruar te te dua...
Dashurojme...dashurojme, por harrojme
te duam...te duam...te duam...
qiejve te enderres kur fluturojme...
toka na duket aq e huaj...
Sikur "kjo te ishte keshtu"...
dhe "ashtu ajo te ishte"...
sikur engjejt te jetonin ne toke
dhe highways per ne qiell te kishte...
Te prekshmen e bejme te paprekshme
dhe papritur sec vjen nje dite...
njeriun qe njohem mbi toke
ne qiej e kthejme ne mit...
Ikim e vijme...perplasemi...
te e njejta dileme perseri:
Me mire te dashurosh nje mit
apo me mire te duash nje njeri...?
te duam...te duam...te duam...
qiejve te enderres kur fluturojme...
toka na duket aq e huaj...
Sikur "kjo te ishte keshtu"...
dhe "ashtu ajo te ishte"...
sikur engjejt te jetonin ne toke
dhe highways per ne qiell te kishte...
Te prekshmen e bejme te paprekshme
dhe papritur sec vjen nje dite...
njeriun qe njohem mbi toke
ne qiej e kthejme ne mit...
Ikim e vijme...perplasemi...
te e njejta dileme perseri:
Me mire te dashurosh nje mit
apo me mire te duash nje njeri...?
Anatomia per te rritur....
Fryma jote vesh me avull pasqyrat e mia...
e ngrohte....djegese....zhuritese...
renkuese...lozonjare...perpelitese...
Gjuha jote....paralizuese...
gjarperushe... nektar helmues...
gjunjeprerje e paperballueshme...
Buzet e tua...zjarrvenese akujsh...
komprese e perhershme e epshit tim...
ethe...amok...shkrirje...asfiksim...
Gjinjte e vegjel...ah...gjinjte e tu...
ku puthja ime shkrihet si qiri...
te djegin...digjen...me djegin...
ekstaze...adrenaline...hi...
...................................
Po me poshte...?
Po me poshte valle...?
Sheeeet....mos fol...qetesi...
Ajo aty...
lehtaz pyllezuar...
tundueshem hapur...
eshte ...
Meka
dhe ata aty....
pyllit ngaterruar...
jane pelegrinet e lagur...
gishterinjte e mi.
e ngrohte....djegese....zhuritese...
renkuese...lozonjare...perpelitese...
Gjuha jote....paralizuese...
gjarperushe... nektar helmues...
gjunjeprerje e paperballueshme...
Buzet e tua...zjarrvenese akujsh...
komprese e perhershme e epshit tim...
ethe...amok...shkrirje...asfiksim...
Gjinjte e vegjel...ah...gjinjte e tu...
ku puthja ime shkrihet si qiri...
te djegin...digjen...me djegin...
ekstaze...adrenaline...hi...
...................................
Po me poshte...?
Po me poshte valle...?
Sheeeet....mos fol...qetesi...
Ajo aty...
lehtaz pyllezuar...
tundueshem hapur...
eshte ...
Meka
dhe ata aty....
pyllit ngaterruar...
jane pelegrinet e lagur...
gishterinjte e mi.
Tunduese...
Leshoi floket e zjarrte kometa ime...
nen to mbulome ashtu sic di ti...
sa me shume zjarri yt te me beje therrime...
aq me e uritur do jesh perseri...
Afrome gjinjte e tu kometa ime...
te zjarrte jane e di...por do pi...
etjen time vec zjarret e shuajne...
edhe pse ne feksjelargimin tend mbetet vec hi...
Ah...pasioni i kometave...prush gji-shkopsitur...
Nga qiejt e perflakur... kush nuk u tundua...?
Kometa ime yjesh djersitur...
nese mbi toke bie...bjer mbi mua...
nen to mbulome ashtu sic di ti...
sa me shume zjarri yt te me beje therrime...
aq me e uritur do jesh perseri...
Afrome gjinjte e tu kometa ime...
te zjarrte jane e di...por do pi...
etjen time vec zjarret e shuajne...
edhe pse ne feksjelargimin tend mbetet vec hi...
Ah...pasioni i kometave...prush gji-shkopsitur...
Nga qiejt e perflakur... kush nuk u tundua...?
Kometa ime yjesh djersitur...
nese mbi toke bie...bjer mbi mua...
Hajmali poetike...
Cfare do me mungoje me shume?
Kete me saktesi nuk e di...
por cfaredo qe te jete ajo
sigurisht qe e ka emrin TI.
Syte, buzet apo floket...
te qeshurit, gezimi yt, hareja...
inati qe te ben te mos derdhesh lotet
apo magjija qe ti me fal, dehja...
Supet, lekura jote, sqetullat...
barku, gjinjte dhe fundbarku yt...
brenga qe te rrudh vetullat...
deshira qe te ndricon syte...
Puthja dhe gjuha gjarperushe...
prekja, gishterinjte, thonjte e tu...
kafshimet e tua, engjell- djallushe...
jeshilja jote mbi syte e mi blu...
Peshperitjet, ulurimat, renkimet...
epshi qe me fal, perkujdesjet...
pritja, ethja , tundimet....
netet...dhe mengjezet...
Cfare do me mungoje me shume?
Kete me saktesi nuk e di...
por cfaredo qe te jete ajo
sigurisht qe e ka emrin TI.
Kete me saktesi nuk e di...
por cfaredo qe te jete ajo
sigurisht qe e ka emrin TI.
Syte, buzet apo floket...
te qeshurit, gezimi yt, hareja...
inati qe te ben te mos derdhesh lotet
apo magjija qe ti me fal, dehja...
Supet, lekura jote, sqetullat...
barku, gjinjte dhe fundbarku yt...
brenga qe te rrudh vetullat...
deshira qe te ndricon syte...
Puthja dhe gjuha gjarperushe...
prekja, gishterinjte, thonjte e tu...
kafshimet e tua, engjell- djallushe...
jeshilja jote mbi syte e mi blu...
Peshperitjet, ulurimat, renkimet...
epshi qe me fal, perkujdesjet...
pritja, ethja , tundimet....
netet...dhe mengjezet...
Cfare do me mungoje me shume?
Kete me saktesi nuk e di...
por cfaredo qe te jete ajo
sigurisht qe e ka emrin TI.
Mesazh...klavikular
Buzet e tua lagshem me perpijne
ate cka me fal fundbarku yt...
.................................................. .......
Ndersa eturazi te thith gjinjte e brishte
klavikula jote behem.
ate cka me fal fundbarku yt...
.................................................. .......
Ndersa eturazi te thith gjinjte e brishte
klavikula jote behem.
E ngrohte...e laget...renkuese...
Me mungon shume ajo...e jotja..
djep i nxehte i prekjeve dritheruese...
krematorium i puthjes sime...
zjarr qe zjarre shuan dhe hirin ndez...
neteve ku digjen epshe turbulluese...
e ngrohte...
e laget...
renkuese...
Etna jote...ku Vezuvi im vdes...
djep i nxehte i prekjeve dritheruese...
krematorium i puthjes sime...
zjarr qe zjarre shuan dhe hirin ndez...
neteve ku digjen epshe turbulluese...
e ngrohte...
e laget...
renkuese...
Etna jote...ku Vezuvi im vdes...
Cdo nate...
Cdo nate femra qe zgjova te ti
arratiset nga gruaja qe ka ai
dhe ne shtratin tim ku fle nje tjeter
(histori dashurie...sa bota e vjeter...)
me hapa te lehte...te lehte shume
me shfaqet si engjell vec me buzeqeshje veshur
zhuritshem ne vesh me peshperit...
" Zgjoju shpirt....erdha une!
arratiset nga gruaja qe ka ai
dhe ne shtratin tim ku fle nje tjeter
(histori dashurie...sa bota e vjeter...)
me hapa te lehte...te lehte shume
me shfaqet si engjell vec me buzeqeshje veshur
zhuritshem ne vesh me peshperit...
" Zgjoju shpirt....erdha une!
Ti dhe ajo...
Ti dhe ajo dy brigje
ku derdhem...vershoj...permbyt...
ti dhe ajo dy shtigje
ku mendja zemres i ze prite...cdo dite...
Ti dhe ajo...akrepa te se njejtes ore
dhe une qe kohen s'di ta mas kurre...
ti dhe ajo...gishterinj te se njejtes dore
qe pagjumesite e mija i ve ne gjume...
Ti dhe ajo...dy buze epshore
te puthjes qe mban emrin tim...
ti dhe ajo...ikona engjellore
dhe une mekati i embel qe kerkon ameshim...
ku derdhem...vershoj...permbyt...
ti dhe ajo dy shtigje
ku mendja zemres i ze prite...cdo dite...
Ti dhe ajo...akrepa te se njejtes ore
dhe une qe kohen s'di ta mas kurre...
ti dhe ajo...gishterinj te se njejtes dore
qe pagjumesite e mija i ve ne gjume...
Ti dhe ajo...dy buze epshore
te puthjes qe mban emrin tim...
ti dhe ajo...ikona engjellore
dhe une mekati i embel qe kerkon ameshim...
Monologu im...
Dyzuar mes dashurise dhe marteses
dyzuar mes teje dhe saj...
prangosur mes zemres dhe mendjes...
dyzuar qesh e qaj...
Here te ajo e gjithmone te ti...
perhere femije e ne te rralle burre...
si bashkeshort jam me i keqi... e di...
si dashnor i paperseritshmi kurre...
dyzuar mes teje dhe saj...
prangosur mes zemres dhe mendjes...
dyzuar qesh e qaj...
Here te ajo e gjithmone te ti...
perhere femije e ne te rralle burre...
si bashkeshort jam me i keqi... e di...
si dashnor i paperseritshmi kurre...
Kur ti me prek..
Me prek...
me ndjen...
symbyllurazi...
dora jote....
perkedhel...
me flegrat epsh-hapura
me nuhat dhe perseri...
me prek
me doren qe djeg...
me syte e mbyllur....
mmhhh....
te mbyllur...
te mbyllur....
.......................
Si e verber prek mbi mua
dhe BRAILLE behet fytyra...trupi im
nen magjine e
duarve te tua...
me ndjen...
symbyllurazi...
dora jote....
perkedhel...
me flegrat epsh-hapura
me nuhat dhe perseri...
me prek
me doren qe djeg...
me syte e mbyllur....
mmhhh....
te mbyllur...
te mbyllur....
.......................
Si e verber prek mbi mua
dhe BRAILLE behet fytyra...trupi im
nen magjine e
duarve te tua...
The hotel room story...
Dhoma nr...11
brave...
celesi ne brave...
dore qe dridhet...
padurim..
pengim...
qeshje...
nenqeshje..
buzeqeshje...
hargalisje...
kush te hyje i pari...
hmmmm...
ladies first...
gudulisje...
perqafim...
prit te mbyll deren...
tundim...
puthje e gjate...
perseri perqafim...
mmhhhhhhhhh...
puthje e zjarrte...
e laget...
e bute...
e thelle...
e embel...
perseri padurim...
te hahet...?
hame pastaj...eja...
prit...
telefoni...
dy pica please...
lart ne dhome...
mos u zhvish...
oh harrova...edhe dy birra...
me zhvish....
prit...
trokitje ne dere...
dy pica dhe nje kamarier...
le dy birra...
bakshishin merr...
oh god...jemi vetem...
me ne fund...
mmmhhhhh....shpirt...
zemer...
pa ty....
me ty...
te ty...
per ty...
nga ty...
te dy...
aty...
aty...
zjarr dhe hi...
djersitje...
renkim...
prekje...
kafshim...
dhimbje...
lehtesim...
carcafe mbi shtrat...
llampadar i gjate...
jepi...
vazhdo...
oh no...
pak pushim...
eja..shtrihu...
ver koken te gjiri im...
mmhhhh...me pelqen..
te pelqej vertete...?
eshte mrekulli...
e di..e di...
prit...nje cigare...
dua perseri...
aty...
aty...
perseri zjarr...
perseri hi...
perseri une...
perseri ti...
.................
vape...shume vape..
jo e dashur...
eshte..nxehtesi...
jo i dashur...
eshte...je ti...
eja ne dush...
ujerrjedhje neper gjinj...
sa leshator je...
nga prinder arinj...
dhe ti felini im...
sa mire qe s'gjuan minj...
hahahahaaaaa...
pllaq...plluq...
muahhhh...muahhhh...
peshqir...
pasqyre...
perseri perqafim...
eja shpirti im...
jemi vone...
eshte vone...
do bejme shetitjen e premtuar
neper muzgun tone te vjeter ?
...............................
Oh sa keq shpirt...
sot muzgu paska ikur...
...............................
e presim heren tjeter...
brave...
celesi ne brave...
dore qe dridhet...
padurim..
pengim...
qeshje...
nenqeshje..
buzeqeshje...
hargalisje...
kush te hyje i pari...
hmmmm...
ladies first...
gudulisje...
perqafim...
prit te mbyll deren...
tundim...
puthje e gjate...
perseri perqafim...
mmhhhhhhhhh...
puthje e zjarrte...
e laget...
e bute...
e thelle...
e embel...
perseri padurim...
te hahet...?
hame pastaj...eja...
prit...
telefoni...
dy pica please...
lart ne dhome...
mos u zhvish...
oh harrova...edhe dy birra...
me zhvish....
prit...
trokitje ne dere...
dy pica dhe nje kamarier...
le dy birra...
bakshishin merr...
oh god...jemi vetem...
me ne fund...
mmmhhhhh....shpirt...
zemer...
pa ty....
me ty...
te ty...
per ty...
nga ty...
te dy...
aty...
aty...
zjarr dhe hi...
djersitje...
renkim...
prekje...
kafshim...
dhimbje...
lehtesim...
carcafe mbi shtrat...
llampadar i gjate...
jepi...
vazhdo...
oh no...
pak pushim...
eja..shtrihu...
ver koken te gjiri im...
mmhhhh...me pelqen..
te pelqej vertete...?
eshte mrekulli...
e di..e di...
prit...nje cigare...
dua perseri...
aty...
aty...
perseri zjarr...
perseri hi...
perseri une...
perseri ti...
.................
vape...shume vape..
jo e dashur...
eshte..nxehtesi...
jo i dashur...
eshte...je ti...
eja ne dush...
ujerrjedhje neper gjinj...
sa leshator je...
nga prinder arinj...
dhe ti felini im...
sa mire qe s'gjuan minj...
hahahahaaaaa...
pllaq...plluq...
muahhhh...muahhhh...
peshqir...
pasqyre...
perseri perqafim...
eja shpirti im...
jemi vone...
eshte vone...
do bejme shetitjen e premtuar
neper muzgun tone te vjeter ?
...............................
Oh sa keq shpirt...
sot muzgu paska ikur...
...............................
e presim heren tjeter...
Rrjedhje Turbulluese...
Eja te te puth...
butesisht embel...
thelle...
lagur...
gjuhet fjaleshume
ne cark' te njera tjetres
kapur...
..............................
gjuhet fjaleshume
dhe me poshte nje
lume.
butesisht embel...
thelle...
lagur...
gjuhet fjaleshume
ne cark' te njera tjetres
kapur...
..............................
gjuhet fjaleshume
dhe me poshte nje
lume.
Nene & Bije...
Ti vashe e re...e bardhe si nje re
me doren gjaklagur mes kofsheve rri...
per here te pare...te pergjakur e ke...
per here te pare... ndjehesh ndryshe ti...
"O nene...o nene...ato erdhen...ndodhi...
tani si me pare nuk do jem ...une e di...
nje here ne muaj veten do pyes
me mire te jesh grua apo me mire femije..."
Dhe koken mbeshtet mbi preherin e saj...
kjo grua- nena jote lakuriq e shtrire...
teksa gjakun shikon fundbarkut tend te ngrohte
te pergjakej dhe ajo sa shume kishte deshire...
me doren gjaklagur mes kofsheve rri...
per here te pare...te pergjakur e ke...
per here te pare... ndjehesh ndryshe ti...
"O nene...o nene...ato erdhen...ndodhi...
tani si me pare nuk do jem ...une e di...
nje here ne muaj veten do pyes
me mire te jesh grua apo me mire femije..."
Dhe koken mbeshtet mbi preherin e saj...
kjo grua- nena jote lakuriq e shtrire...
teksa gjakun shikon fundbarkut tend te ngrohte
te pergjakej dhe ajo sa shume kishte deshire...
Djersa...
Mes gjinjve te rreshqas...
fundbarkut tend
etjen e oazit te thare
shuaj...
qe aty te njomen
me pas
buzet e nje kalimtari te
huaj...
fundbarkut tend
etjen e oazit te thare
shuaj...
qe aty te njomen
me pas
buzet e nje kalimtari te
huaj...
Pelegrinet
Dikujt i pelqyen syte e mi....
duart e mija nje tjetre pelqyer...
"oh god...cfare gjuhe qe ke...lepime perseri..."
me thoshte nje flokezeze tashme bjonde ngjyer...
Dikush...dikur...diku... me mishin tim
darka epshesh ne ekstaza shijoi...
banketesh te huaj vazhdimisht ne gatim
trupi im zotin e vet harroi....
Sa goje kane lene ketu frymen e tyre...
sa dhembe kafshimet kane harruar ne keta krahe...
sa buze pikuan puthje...perdellime...
e keshtu me rradhe...blah...blah...blah...
Gjoksi im sa here u be jastek...
per koka te bukura dhe gjinj te djersitur
pelegrinet ikin vijne ne Penisland....
here me kenge...here mermeritur....
duart e mija nje tjetre pelqyer...
"oh god...cfare gjuhe qe ke...lepime perseri..."
me thoshte nje flokezeze tashme bjonde ngjyer...
Dikush...dikur...diku... me mishin tim
darka epshesh ne ekstaza shijoi...
banketesh te huaj vazhdimisht ne gatim
trupi im zotin e vet harroi....
Sa goje kane lene ketu frymen e tyre...
sa dhembe kafshimet kane harruar ne keta krahe...
sa buze pikuan puthje...perdellime...
e keshtu me rradhe...blah...blah...blah...
Gjoksi im sa here u be jastek...
per koka te bukura dhe gjinj te djersitur
pelegrinet ikin vijne ne Penisland....
here me kenge...here mermeritur....
Na pelqen...
Te pelqen
te me zhveshesh
(nga kujtimet e dashurive te shkuara)
te me perkedhelesh
(sedren time mashkullore)
te me ndezesh
(cigaren qe digjet vec per ty)
te me kafshosh
(endrrat me xhelozine tende)
te me thithesh
(fjalet e pathena)
te m’a ngrehesh
(edhe me lart keshtjellen prej rere
te se ardhmes)
ta fusesh brenda teje
(filozofine time te te vepruarit)
…………………………
Me pelqen
te te hap
(horizontin e nje mengjezi
qe s’vjen kurre…)
te ta fus brenda
(muzgjeve edhe trishtimin tim)
e te ta derdh aq ngrohtesisht
(imazhin tim mbi kornizat e tua
pa piktura…)...
te me zhveshesh
(nga kujtimet e dashurive te shkuara)
te me perkedhelesh
(sedren time mashkullore)
te me ndezesh
(cigaren qe digjet vec per ty)
te me kafshosh
(endrrat me xhelozine tende)
te me thithesh
(fjalet e pathena)
te m’a ngrehesh
(edhe me lart keshtjellen prej rere
te se ardhmes)
ta fusesh brenda teje
(filozofine time te te vepruarit)
…………………………
Me pelqen
te te hap
(horizontin e nje mengjezi
qe s’vjen kurre…)
te ta fus brenda
(muzgjeve edhe trishtimin tim)
e te ta derdh aq ngrohtesisht
(imazhin tim mbi kornizat e tua
pa piktura…)...
Botë e vockël (tregim)
Klarë, këtë mëngjes nuk do merrem me letërsi dhe atë tregimin që ty nuk të pëlqeu aq shumë nuk do e përfundoj sot.
Sot kam nevojë të bëj interesantin e vonuar, ndaj do filozofoj. Ku ka më mirë se të bësh filozofi në mungesë të tjetrit?
U lodha duke rigjetur gjërat e humbura…
Më lodhin stinët që bëjnë sikur ikin…
Shtegëtimet e përvitshme të zogjve janë bërë më të mërzitshëm se ofertat e lira turistike për në Kubë apo Antalia, ndërsa në shekuj piçka jote vazhdon t’i ngjajë asaj të Maries dhe Mariet janë po ashtu njësoj; ndryshojnë vetëm nga numri i brekëve të varura në tel dhe nga diçka tjetër që e shkruajta dhe e fshiva përseri.
Nuk jam i dëshpëruar. Prej kohësh e kam privuar veten nga ky luks i kushtueshëm që, ndër të tjera, kërkon edhe audiencë. Trishtimi më duket më komod për një njeri të cilit 0 ne boshtin numerik gjithnjë i duket si një vaginë të cilën po të dojë edhe mund të mos e qijë…
Më trishton aq shumë përpikmëria e kësaj bote, Klarë, kjo tirani e padukshme që mat kotësinë tonë, por akoma më shumë trishtohem në momentet kur vetja më duket si njeriu i duhur në vendin dhe kohën e duhur. Koha e duhur: gjithnje. Vendi i duhur: pranë teje. Njeriu i duhur: unë. Njeriu tjetër i duhur: ti.
Ne nuk kemi fëmijë, Klarë. Ti e dëshiron me ngulm një fëmijë, por a e ke pyetur ndonjëherë veten se si do i përgjigjeshe atij kur të të pyeste “O ma’ kush e vrau Detin e Vdekur?”
Nuk kemi fëmijë, por pallohemi çdo javë më shumë se sa mesatarja e parashikuar nga Raporti i Organizatës Botërore të Shëndetësisë për Seksin në Vendet në Zhvillim. Çdo mbrëmje, i kryqëzuar në kryqe të padukshëm, falem në Mekën tënde leshatore mes kofshëve të tua dinjitoze që më ngjasojnë me kollona antike të një Partenoni të mërzitshëm. (Të njëjtin mendim kishte edhe një qen bastard që duke ngritur këmbën e pasme shurroi mbrëmë mbi pulpën tënde të mermertë, ndërsa ti kishe mbetur e palëvizshme nën puthjen time të njëmiliontë diku në një cep të metrosë.)
Unë s'kam asgjë tjetër të dashur vec teje që të meritonte t'i thoja lamtumirë, Klarë, por druaj se nuk do arrish të kuptosh që lamtumira është thjeshtë një fjalë …një renditje mekanike gërmash e lumturia po ashtu…(Klara, nuk e ke vënë re që ato dy fjalë përbëhen nga të njëjtat gërma?...prandaj të dyja nuk na arrijnë kurrë…). Njerëzit (dmth unë) nuk dinë as të jenë të lumtur e as të thonë lamtumirë, por mua sidoqoftë një botë pa lamtumirë më trishton më shumë se një botë pa lumturi.
Zemrës tënde do i thoja lamtumirë shumë kollaj, por zemra nuk është aspak më e fisme se zorra e trashë, jo vetëm te kasapi, por edhe në zgjimet tona rutinore, e dashur: jo rastësisht çështjet e zemrës gjykohen më me kthjelltësi kur jemi duke dhjerë…Të dhjerët është një lamtumirë dhe lumturi e përkohëshme sidoqoftë, por njerëzit e kanë bërë zakon të mos dhjesin kurrë bashkarisht.
Gjithsesi ti je kaq e lumtur dhe e sigurtë pranë meje.
Më çmënd siguria jote.
Më sëmur.
Më torturon dhe më tall po aq sa edhe iluzioni i ndrrimit të orës.
Ke shekuj që je e sigurtë për mua dhe unë po aq shekuj që i pafuqishëm mallkoj sigurinë tënde.
Besomë… Të betohem për ereksionet e mia (qofshin edhe ato të mëngjezit)!
Ti nuk e di se sa herë që të penetroj ty Klarë, sa herë që gjinjtë e tu mes djersësh dehëse humbasin krenarinë nën thithjen time, gjithnjë një Marie diku tjetër rënkon në ekstazë dhe përsëri e përsëri unë dëgjoj akustikën shurdhuese të Saharasë brenda shpirtit, të të gjitha saharave të kësaj bote të marra sëbashku.
Nuk kam shpëtim prej teje Klara për sa kohë që miliona marie lakuriqe lahen dhe tinëzisht fërkojnë kaçuben e piçkës buzë lumit ku dehet, qan, kërcen, vidhet e përvidhet shpirti im cigan (cigan ti? ciganëve u ha mutin ti, më pat thënë dikur një grua aviatori, jo pse nuk i dhashë temperaturën e duhur metalurgjisë së saj mishtore, por sepse nuk duronte dot përsosmërinë e higjienës sime te merzitshme).
Nëse do palloja tani një marie tjetër, brenda meje do dëgjoja rënkimet e tua, e përsëri e përsëri miliarda marie dhe klara që shkëmbehen pafundesisht…shkëmbejnë lëkurat dhe nënlekurat…sytë, buzët, ngjyrën e flokëve…gjinjtë..thithat e tyre bashke me venëzat e vogla blu rreth tyre…barqet dhe piçkat...uterusët dhe ovaret..kapilarët dhe fijet nervore…pubiset dhe kaçubet e tyre…klitorët dhe aromën e sqetullave…xhelozitë dhe zilitë…prekjet dhe kafshimet…ulurimat dhe orgazmat…deliret dhe ekstazat..burrat...dashnorët…të dashurit…klientët dhe kalimtarët e një nate të vetme…spermën, peshtymat, dhembet dhe kafshimet e tyre…e në fund…tamam në fund të këtij panairi do më dukej që një jetë të tërë pasi kam palluar tërë faunën femërore të planetit, tërë perëndeshat e qiellit, po palloj edhe statujat…një statujë…, jo atë të Deas së antikitetit, por një imitim alla Barbi në një dyqan të lirë kinezësh që nganjëherë shesin edhe lule.
Nejse, Klara, edhe sot duke pritur ardhjen tënde, për të një miliontën herë, u rebelova mjerueshëm si një krimb leshator (por aspak i mëndafshtë) në revolucionin tim të vogël e të përditshëm mbi (apo nën?) çarçaf, që, si të gjitha lëvizjet revolucionare të shekullit të ri, përfundoi me nje masturbim dhe nënproduktet e tij nxehtësisht të dhunshme mbi barkun tim i fshiva me arushin sykaltër që kishe vënë mbi jastëkun tënd.
Tani do shkoj të bëj dushin e përmortshëm dhe përsëri e përsëri do mendoj e do mendoj që jam lodhur duke rigjetur gjërat e humbura…
Pastaj do vish ti Klarë dhe nitcet, shopenhaurët, sartrët, frojdët dhe nxënësit e tyre, konfucët, budat, platonët dhe pjesa tjetër e botës do largohen nga shkallët e ndryshkura të "fire exit" për t'u rikthyer nesër...pasnesër...tjetër pasnesër...për t'u rikthyer sa herë që unë do të dua të humbas diçka e të mos e gjej kurrë përsëri…
E ç’nuk do të jepja për të të humbur ty Klarë, por ti mos u dëshpëro nga fjalët e mia.
Vallë ia vlen të merakosesh në këtë botë të vockël ku në të vërtetë asgjë nuk humbet?
(2008)
©artangjyzelhasani
Sot kam nevojë të bëj interesantin e vonuar, ndaj do filozofoj. Ku ka më mirë se të bësh filozofi në mungesë të tjetrit?
U lodha duke rigjetur gjërat e humbura…
Më lodhin stinët që bëjnë sikur ikin…
Shtegëtimet e përvitshme të zogjve janë bërë më të mërzitshëm se ofertat e lira turistike për në Kubë apo Antalia, ndërsa në shekuj piçka jote vazhdon t’i ngjajë asaj të Maries dhe Mariet janë po ashtu njësoj; ndryshojnë vetëm nga numri i brekëve të varura në tel dhe nga diçka tjetër që e shkruajta dhe e fshiva përseri.
Nuk jam i dëshpëruar. Prej kohësh e kam privuar veten nga ky luks i kushtueshëm që, ndër të tjera, kërkon edhe audiencë. Trishtimi më duket më komod për një njeri të cilit 0 ne boshtin numerik gjithnjë i duket si një vaginë të cilën po të dojë edhe mund të mos e qijë…
Më trishton aq shumë përpikmëria e kësaj bote, Klarë, kjo tirani e padukshme që mat kotësinë tonë, por akoma më shumë trishtohem në momentet kur vetja më duket si njeriu i duhur në vendin dhe kohën e duhur. Koha e duhur: gjithnje. Vendi i duhur: pranë teje. Njeriu i duhur: unë. Njeriu tjetër i duhur: ti.
Ne nuk kemi fëmijë, Klarë. Ti e dëshiron me ngulm një fëmijë, por a e ke pyetur ndonjëherë veten se si do i përgjigjeshe atij kur të të pyeste “O ma’ kush e vrau Detin e Vdekur?”
Nuk kemi fëmijë, por pallohemi çdo javë më shumë se sa mesatarja e parashikuar nga Raporti i Organizatës Botërore të Shëndetësisë për Seksin në Vendet në Zhvillim. Çdo mbrëmje, i kryqëzuar në kryqe të padukshëm, falem në Mekën tënde leshatore mes kofshëve të tua dinjitoze që më ngjasojnë me kollona antike të një Partenoni të mërzitshëm. (Të njëjtin mendim kishte edhe një qen bastard që duke ngritur këmbën e pasme shurroi mbrëmë mbi pulpën tënde të mermertë, ndërsa ti kishe mbetur e palëvizshme nën puthjen time të njëmiliontë diku në një cep të metrosë.)
Unë s'kam asgjë tjetër të dashur vec teje që të meritonte t'i thoja lamtumirë, Klarë, por druaj se nuk do arrish të kuptosh që lamtumira është thjeshtë një fjalë …një renditje mekanike gërmash e lumturia po ashtu…(Klara, nuk e ke vënë re që ato dy fjalë përbëhen nga të njëjtat gërma?...prandaj të dyja nuk na arrijnë kurrë…). Njerëzit (dmth unë) nuk dinë as të jenë të lumtur e as të thonë lamtumirë, por mua sidoqoftë një botë pa lamtumirë më trishton më shumë se një botë pa lumturi.
Zemrës tënde do i thoja lamtumirë shumë kollaj, por zemra nuk është aspak më e fisme se zorra e trashë, jo vetëm te kasapi, por edhe në zgjimet tona rutinore, e dashur: jo rastësisht çështjet e zemrës gjykohen më me kthjelltësi kur jemi duke dhjerë…Të dhjerët është një lamtumirë dhe lumturi e përkohëshme sidoqoftë, por njerëzit e kanë bërë zakon të mos dhjesin kurrë bashkarisht.
Gjithsesi ti je kaq e lumtur dhe e sigurtë pranë meje.
Më çmënd siguria jote.
Më sëmur.
Më torturon dhe më tall po aq sa edhe iluzioni i ndrrimit të orës.
Ke shekuj që je e sigurtë për mua dhe unë po aq shekuj që i pafuqishëm mallkoj sigurinë tënde.
Besomë… Të betohem për ereksionet e mia (qofshin edhe ato të mëngjezit)!
Ti nuk e di se sa herë që të penetroj ty Klarë, sa herë që gjinjtë e tu mes djersësh dehëse humbasin krenarinë nën thithjen time, gjithnjë një Marie diku tjetër rënkon në ekstazë dhe përsëri e përsëri unë dëgjoj akustikën shurdhuese të Saharasë brenda shpirtit, të të gjitha saharave të kësaj bote të marra sëbashku.
Nuk kam shpëtim prej teje Klara për sa kohë që miliona marie lakuriqe lahen dhe tinëzisht fërkojnë kaçuben e piçkës buzë lumit ku dehet, qan, kërcen, vidhet e përvidhet shpirti im cigan (cigan ti? ciganëve u ha mutin ti, më pat thënë dikur një grua aviatori, jo pse nuk i dhashë temperaturën e duhur metalurgjisë së saj mishtore, por sepse nuk duronte dot përsosmërinë e higjienës sime te merzitshme).
Nëse do palloja tani një marie tjetër, brenda meje do dëgjoja rënkimet e tua, e përsëri e përsëri miliarda marie dhe klara që shkëmbehen pafundesisht…shkëmbejnë lëkurat dhe nënlekurat…sytë, buzët, ngjyrën e flokëve…gjinjtë..thithat e tyre bashke me venëzat e vogla blu rreth tyre…barqet dhe piçkat...uterusët dhe ovaret..kapilarët dhe fijet nervore…pubiset dhe kaçubet e tyre…klitorët dhe aromën e sqetullave…xhelozitë dhe zilitë…prekjet dhe kafshimet…ulurimat dhe orgazmat…deliret dhe ekstazat..burrat...dashnorët…të dashurit…klientët dhe kalimtarët e një nate të vetme…spermën, peshtymat, dhembet dhe kafshimet e tyre…e në fund…tamam në fund të këtij panairi do më dukej që një jetë të tërë pasi kam palluar tërë faunën femërore të planetit, tërë perëndeshat e qiellit, po palloj edhe statujat…një statujë…, jo atë të Deas së antikitetit, por një imitim alla Barbi në një dyqan të lirë kinezësh që nganjëherë shesin edhe lule.
Nejse, Klara, edhe sot duke pritur ardhjen tënde, për të një miliontën herë, u rebelova mjerueshëm si një krimb leshator (por aspak i mëndafshtë) në revolucionin tim të vogël e të përditshëm mbi (apo nën?) çarçaf, që, si të gjitha lëvizjet revolucionare të shekullit të ri, përfundoi me nje masturbim dhe nënproduktet e tij nxehtësisht të dhunshme mbi barkun tim i fshiva me arushin sykaltër që kishe vënë mbi jastëkun tënd.
Tani do shkoj të bëj dushin e përmortshëm dhe përsëri e përsëri do mendoj e do mendoj që jam lodhur duke rigjetur gjërat e humbura…
Pastaj do vish ti Klarë dhe nitcet, shopenhaurët, sartrët, frojdët dhe nxënësit e tyre, konfucët, budat, platonët dhe pjesa tjetër e botës do largohen nga shkallët e ndryshkura të "fire exit" për t'u rikthyer nesër...pasnesër...tjetër pasnesër...për t'u rikthyer sa herë që unë do të dua të humbas diçka e të mos e gjej kurrë përsëri…
E ç’nuk do të jepja për të të humbur ty Klarë, por ti mos u dëshpëro nga fjalët e mia.
Vallë ia vlen të merakosesh në këtë botë të vockël ku në të vërtetë asgjë nuk humbet?
(2008)
©artangjyzelhasani
Nata e te cmendurit (tregim)
Natë. As zhurma, as zëra, as hapa, as drita. Qetësi e frikëshme ndricuar nga hëna. S'ka as njerëz, as qenër. As mërmëritje. As rënkime. Fryn vetëm pak erë. Erë që s'ndihet mbi tokë, por që duket lart në qiell.
Që ta kuptosh që ka erë duhet të jesh i vetëm, i shtrirë mbi një krevat të vjetër me carcafë të zhubrosur e të lerosur vende-vende me hi cigareje dhe me spermë, pranë një dritareje të hapur të një dhome të errët e të varfër. S'mjafton vetëm kaq për të kuptuar që, sidoqoftë, në këtë univers të vdekur të kësaj nate, dicka lëviz. Që fryn pak erë.
Duhet që ajo copëz e vogël qielli që duket nga dritarja e hapur të shikohet nga dy sy, disi të pazakontë. Nëse drita e hënës do të ketë mirësinë të kalojë për pak caste mbi ata sy, lehtësisht do të dallohen vetullat e mbledhura me një rrudhë të thellë në mes që udhëheq poshtë drejt dy zgavrrave të errëta që përkohësisht banohen nga dy sy, cuditërisht të palëvizshëm, të vakur, a thua se kanë rënë padashur nga koka e një kufome që bënte udhëtimin e parë e të fundit për në qiell, nga hapësira drejt e në ato dy zgavra.
Por nëse drita e hënës do të qëndrojë edhe dicka më tepër mbi ata sy, ti do të bindesh që sytë i përkasin fytyrës së parruajtur të një krijese të dobët e leshatore që forca e zakonit na ka mësuar ta quajmë njeri. Kjo krijesë e dobët, si të gjithë njerëzit, që të shihet më qartë ka nevojë për shumë errësirë dhe pak, fare pak, dritë. Shpesh kjo dritë mund të jetë flaka e dobët e një qiriu, zjarrthi i një cakmaku apo drita e zbehtë e hënës.
Me pak më shumë vëmëndje do ta kuptosh që vështrimi i vakur i atyre syve cuditërisht nuk iu përket tashmë syve të fytyrës së parruajtur. Eshtë thjesht një vështrim që del nga dritarja e një dhome të errët, ku prej disa ditësh nuk hyn e del asnjë gjallesë, me përjashtim të disa myshkonjave të bezdisshme, si dhe të një lakuriqi të cmëndur nate që vetëm sa afrohet pak caste për t'u larguar menjëherë, si për të parë se në atë copëz të vogël të natës punët shkojnë mirë.
Asgjë s'u shpëton syve të kësaj dhome. As hëna, as yjet, as myshkonjat e as lakuriqi i natës. Megjithatë s'mjaftojnë vetëm ata dy sy për të kuptuar që sonte këtë natë, në këtë qetësi mrekullisht të zezë, dicka lëviz.
A nuk do të ishte më mirë që në qiell sytë të dallonin ca lëmshe të bardhë e të lehtë resh që ndoshta ishin edhe më parë aty, rreth hënës, të shpërndare në eter si ca thinja që nata i hoqi nga fytyra e hënës së zbehtë, por që qetësia mrekullisht e zezë i vuri tani më në pah?
Dy netë më parë sytë e lodhur nuk ishin drejtuar nga qielli. Ishin përqëndruar mbi dy sy të tjerë që fatalisht ishin drejtuar për nga hëna. Krijesa e dobët dhe leshatore e kish marrë me mënd që dy netë më parë se vështrimet e ardhëshme do t'ia falte krejt shkujdesur qiellit. Ndoshta nuk ishte i pari njeri që po e shpërdoronte kaq zemërgjerësisht vështrimin. Fundja, atje lart, diku mes të zezëz së natës dhe bardhësisë së hënës ndoshta do të takohej me miliarda vështrime të tjera gri, të thinjur, të mbetur në hapësirë, mes qindra vitesh, si relike të një nate të vetme, të një nate të fundit,anonime.
Ai kish këmbëngulur që dy sytë e tjerë të ishin të tijtë e jo të natës qiellore, por më kot. Qetësinë dhe vetminë e kësaj nate e kish ndjerë që dy netë më parë, kur i shtrirë mbi krevatin e vjetër e kish parë veten në shoqërinë mosmirënjohëse të një carcafi të zhubravitur të ca pellgjeve të vdekura sperme,si edhe të një krijese tjetër të dobët porsi ai, por flokëgjatë. Flokëgjata kish mbetur e shtrirë pranë tij dhe carcafit të spermuar si mbeturina e fundit e dhjetëra puthjeve, luleve, lotëve, dashurive dhe tradhëtive, unazave e bizhuterive dhe duzinave të shumta prezervativësh që kishin mbushur natyrshëm netët e tyre.
Carcafi vazhdonte të qëndronte mënjanë, diku në fund të këmbëve, i nëpërkëmbur më keq se një letër higjienike, ndoshta i nëpërbythur, ndërsa pellgjet indiferente të spermës, pak nga pak, po shkonin në destinacionin e tyre si mjete fiziologjike dekoracioni të carcafit në fjalë.
Megjithatë një gjë e qetësonte krijesën e dobët. Vështrimi i tij, atje lart, ndodhej në shoqërinë, mesa dukej, të kënaqëshme, përderisa s'kishte ndonjë shenjë që ai të kthehej përsëri te dy zgavrat e pajeta. Ishte dicka e mahnitshme, nata, yjet dhe miliarda vështrime "one way ticket" që herë afroheshin me njëri-tjetrin, si kope të egra që lëronin qiellin e herë largoheshin të vetmuar si murgj qyqarë në portën e një manastiri të djegur.
Gjëra të tilla në tokë nuk të bëjnë shumë përshtypje, por sonte kishte ndodhur mrekullia pikërisht atje lart ku krijesat e dobëta dhe zvarranikët nuk arrijnë kurrë.
Me pak përpjekje në trurin e tij kaloi ideja që ndoshta retë s'ishin gjë tjetër vecse fosilet e vështrimeve anonime, të veshura aq magjishëm me pavdeksinë-dhuratë e kohës pa fillim e fund. Pas kësaj ideje vetja iu duk dicka më tepër se njeri. Këtë ai e kuptoi nga një ndjenjë turpi dhe ndrojtjeje që e kish përfshirë të tërin gjatë kohës që ideja po përshkonte trurin e tij, disi të mpirë gjatë kohëve të fundit pikërisht nga mungesa e ideve.
E kish ndjerë që meritonte dicka më shumë nga kjo natë lodhëse. Pas kaq kohësh kish kuptuar që në qënjen e tij të dobët dicka kish lëvizur. Truri i tij kish fituar cuditshëm aftësinë për të jetuar, më saktë,aftësinë për të mos vdekur.
Jeta e kish bindur shpesh krijesën e dobët leshatore për ngjashmërinë e aftesisë për të mos vdekur dhe aftësisë për të masturbuar, aq shumë saqë nganjëherë i ngatëronte këto dy nocione. Sa herë që kish dashur të jetonte, kish shtrydhur me duart e tij skeletore dhe me organin e tij të madh trupin e krijesës flokëgjatë. Sa herë që kish dashur të mos vdiste, të paktën të mos vdiste, kish masturbuar si një kufomë e gjallë, e në mos kish jetuar në ato caste mes agonisë së epshit, të paktën nuk kish vdekur.
Jeta sipas tij s'ishte gjë tjetër vecse një akt seksual gjigand midis dy dëshirash, dëshirës për të jetuar dhe asaj për të mos vdekur, shpesh impotente si njëra, ashtu edhe tjetra.
Krijesa e dobët u bind edhe më shumë që në qiell frynte pak erë kur grumbujt e reve nisën të lëviznin, të bëheshin e të cbëheshin ngadalë...ngadalë...si një ëndërr që ndoshta e kish parë në fëmijërinë e tij, ndërsa e ëma ish përpjekur që thithi i gjirit të saj të derdhte qumështin e ëmbël në gojën e hapur e të etur për të thithur atë copëz jete që fillimisht mëma Natyrë ia kish falur bujarisht, për t'ia marrë pak nga pak në cdo të nesërme.
Qumësht i bardhë si retë.
Vështrimi i syve të tij nisi të largohej me shpejtësi nga zgavrat e vdekura drejt asaj tjetrës që lëvizte atje lart, drejt reve që magjishëm nisën të formonin forma të larmishme, aq më mrekullisht rrëmbenin atë vështrim. Pak nga pak dalloi në qiell format e bëshme të një trupi gruaje. Dalloi me lehtësi kokën, me flokët e gufuar, dy forma të mëdha në trajtë gjinjsh, madje me thitha të erektuar, barkun e fryrë, kofshët e plota dhe në qendër një boshllëk të errët qielli, ku mesa duket retë nuk e panë të arësyeshme të përzjeheshin. Cuditërisht pranë saj u shfaq edhe një siluetë e vockël, e bardhë që fare mirë mund ta merrje për një foshnje.
I mahnitur nga pamja e rrallë, krijesa e dobët dhe leshatore u përpoq të ngrihej e ta fotografonte, por shumë shpejt u kujtua që kamerën e kish marrë në ikjen e saj pa kthim krijesa flokëgjatë.
Prej disa castesh po ndiqte me sytë e cakërdisur lojën e reve me vështrimin e tij të lodhur.Tashmë foshnja po pinte gji në krahët prej resh të së ëmës.
"Nënë!"....pëshpëriti i hipnotizuar me vështrimin e ngulur aty ku bashkohej goja e vogël me thithin e spikatur të gjirit të fryrë. "Nënë!" dhe e ndjeu veten të vogël...të vogël, me një nevojë të papërballueshme për të qenë përsëri në krahët e ngrohtë të së ëmës, të zbulonte gjirin e saj, ta përkëdheltë pas tij fytyrën e parruajtur e të palarë e ta thithte si dikur majën e fortë, jo më duke qeshur i ngazëllyer, por duke qarë hidhur me lotë të rëndë burri...
Kish mbyllur sytë për pak caste. Kur i hapi përsëri pa që forma e dashur ishte zhdukur, ishte cbërë.
Filloi të luante përsëri me retë që krijuan para tij imazhe magjike të papërsëritshme delesh, kuajsh, anijesh, orësh, një profil hundëmadh që i solli ndërmënd postierin e lagjes, dy gjinj anonimë disi të varur, një karrige që shumë shpejt u shndërrua në një burrë që po dhiste. Dukej sikur jashteqitja do të binte drejt e mbi krevatin e tij, por për fat të mirë,era e zhvendosi bythën e tij për nga hëna. Përsëri u shfaqën dy gjinjtë e varur, këtë herë të vendosur në një trup të dobët sit ë krijesës flokëgjatë, por pa kokë. Ndoshta koka kish qenë jashtëqitja e burrit që era tashmë e kish hedhur aq bujarisht mbi fytyrën meite të hënës.
Vështrimi i krijesës së dobët e leshatore shëtiti në tërë format joshëse të flokëgjatës prej resh, për tu kthyer tek ai në formën e një eksitimi që ai e vuri re te organi i tij i madh që për pak caste nisi të rijetojë dhe të mbijetojë midis duarve skeletore, për të vazhduar një dridhje, një lëvizje totalisht e ndryshme nga ajo e reve, në një dëshirë për të mos vdekur e për të jetuar njëkohësisht që zgjati aq pak...ca caste...një ahhhhhhhhh... dhe për të mijtën herë carcafi i nëpërbythur pati fatin të zbukurohej me një lule më shumë.
Qetësia dukej se s'kishte ndërmënd të vetëvritej, ndërsa nata lodronte e vetëkënaqur pikërisht mbi parvazin e dritares së tij, në zonën asnjanëse midis dy dëshirave, aty ku patrullonin myshkonjat e bezdisshme dhe lakuriqi i qelbur i natës.
As tinguj...as zëra...as hapa. Asgjë.
Krijesa e dobët dhe leshatore u përpoq të ngrihej nga krevati rakitik, të lëvizte ca nëpër dhomën e varfër,si për t'i treguar qiellit se edhe këtu në tokë, pranë zvarranikëve, dicka lëviz kësaj nate. Pjesët e trupit nuk treguan as më të voglin interes në miratim të dëshirës së tij. U përpoq të ulurinte, por pa dobi (ndoshta dëshira për të jetuar i ish fikur).U përpoq të rënkonte,por më kot( të mosvdekurit kish filluar të mpiksej bashkë me njollat e spermës mbi carcafin e bukur).
Papritmas në dhomë kumboi e qeshura e tij. Sikur të kishin pasur mundësi të qeshnin, ashtu do të qeshnin vetëm mamuthët e plagosur nga shtiza primitive e ndonjë krijese të dobët.
Pas pak në fytyrën e parruajtur rreshqitën lotë të rëndë e të nxehtë dhe gulcet e një ngashërimi të llahtarshëm, si të një foshnjeje-përbindësh, mbushën dhomën dhe dolën jashtë nga dritarja e hapur, derisa u shuan ngadalë...ngadalë...pa arritur të prishnin qetësinë e zezë të ndricuar aq mizorisht nga hëna dhe nga imazhi prej resh i gruas me gjinj të varur që tashmë ishte cbërë në një grumbull të bardhë...fare pa formë që në lëvizjen e vet qorre mbulonte herë hënën e herë yjet e heshtur...
(Athine, tetor,1995)
©artangjyzelhasani
Që ta kuptosh që ka erë duhet të jesh i vetëm, i shtrirë mbi një krevat të vjetër me carcafë të zhubrosur e të lerosur vende-vende me hi cigareje dhe me spermë, pranë një dritareje të hapur të një dhome të errët e të varfër. S'mjafton vetëm kaq për të kuptuar që, sidoqoftë, në këtë univers të vdekur të kësaj nate, dicka lëviz. Që fryn pak erë.
Duhet që ajo copëz e vogël qielli që duket nga dritarja e hapur të shikohet nga dy sy, disi të pazakontë. Nëse drita e hënës do të ketë mirësinë të kalojë për pak caste mbi ata sy, lehtësisht do të dallohen vetullat e mbledhura me një rrudhë të thellë në mes që udhëheq poshtë drejt dy zgavrrave të errëta që përkohësisht banohen nga dy sy, cuditërisht të palëvizshëm, të vakur, a thua se kanë rënë padashur nga koka e një kufome që bënte udhëtimin e parë e të fundit për në qiell, nga hapësira drejt e në ato dy zgavra.
Por nëse drita e hënës do të qëndrojë edhe dicka më tepër mbi ata sy, ti do të bindesh që sytë i përkasin fytyrës së parruajtur të një krijese të dobët e leshatore që forca e zakonit na ka mësuar ta quajmë njeri. Kjo krijesë e dobët, si të gjithë njerëzit, që të shihet më qartë ka nevojë për shumë errësirë dhe pak, fare pak, dritë. Shpesh kjo dritë mund të jetë flaka e dobët e një qiriu, zjarrthi i një cakmaku apo drita e zbehtë e hënës.
Me pak më shumë vëmëndje do ta kuptosh që vështrimi i vakur i atyre syve cuditërisht nuk iu përket tashmë syve të fytyrës së parruajtur. Eshtë thjesht një vështrim që del nga dritarja e një dhome të errët, ku prej disa ditësh nuk hyn e del asnjë gjallesë, me përjashtim të disa myshkonjave të bezdisshme, si dhe të një lakuriqi të cmëndur nate që vetëm sa afrohet pak caste për t'u larguar menjëherë, si për të parë se në atë copëz të vogël të natës punët shkojnë mirë.
Asgjë s'u shpëton syve të kësaj dhome. As hëna, as yjet, as myshkonjat e as lakuriqi i natës. Megjithatë s'mjaftojnë vetëm ata dy sy për të kuptuar që sonte këtë natë, në këtë qetësi mrekullisht të zezë, dicka lëviz.
A nuk do të ishte më mirë që në qiell sytë të dallonin ca lëmshe të bardhë e të lehtë resh që ndoshta ishin edhe më parë aty, rreth hënës, të shpërndare në eter si ca thinja që nata i hoqi nga fytyra e hënës së zbehtë, por që qetësia mrekullisht e zezë i vuri tani më në pah?
Dy netë më parë sytë e lodhur nuk ishin drejtuar nga qielli. Ishin përqëndruar mbi dy sy të tjerë që fatalisht ishin drejtuar për nga hëna. Krijesa e dobët dhe leshatore e kish marrë me mënd që dy netë më parë se vështrimet e ardhëshme do t'ia falte krejt shkujdesur qiellit. Ndoshta nuk ishte i pari njeri që po e shpërdoronte kaq zemërgjerësisht vështrimin. Fundja, atje lart, diku mes të zezëz së natës dhe bardhësisë së hënës ndoshta do të takohej me miliarda vështrime të tjera gri, të thinjur, të mbetur në hapësirë, mes qindra vitesh, si relike të një nate të vetme, të një nate të fundit,anonime.
Ai kish këmbëngulur që dy sytë e tjerë të ishin të tijtë e jo të natës qiellore, por më kot. Qetësinë dhe vetminë e kësaj nate e kish ndjerë që dy netë më parë, kur i shtrirë mbi krevatin e vjetër e kish parë veten në shoqërinë mosmirënjohëse të një carcafi të zhubravitur të ca pellgjeve të vdekura sperme,si edhe të një krijese tjetër të dobët porsi ai, por flokëgjatë. Flokëgjata kish mbetur e shtrirë pranë tij dhe carcafit të spermuar si mbeturina e fundit e dhjetëra puthjeve, luleve, lotëve, dashurive dhe tradhëtive, unazave e bizhuterive dhe duzinave të shumta prezervativësh që kishin mbushur natyrshëm netët e tyre.
Carcafi vazhdonte të qëndronte mënjanë, diku në fund të këmbëve, i nëpërkëmbur më keq se një letër higjienike, ndoshta i nëpërbythur, ndërsa pellgjet indiferente të spermës, pak nga pak, po shkonin në destinacionin e tyre si mjete fiziologjike dekoracioni të carcafit në fjalë.
Megjithatë një gjë e qetësonte krijesën e dobët. Vështrimi i tij, atje lart, ndodhej në shoqërinë, mesa dukej, të kënaqëshme, përderisa s'kishte ndonjë shenjë që ai të kthehej përsëri te dy zgavrat e pajeta. Ishte dicka e mahnitshme, nata, yjet dhe miliarda vështrime "one way ticket" që herë afroheshin me njëri-tjetrin, si kope të egra që lëronin qiellin e herë largoheshin të vetmuar si murgj qyqarë në portën e një manastiri të djegur.
Gjëra të tilla në tokë nuk të bëjnë shumë përshtypje, por sonte kishte ndodhur mrekullia pikërisht atje lart ku krijesat e dobëta dhe zvarranikët nuk arrijnë kurrë.
Me pak përpjekje në trurin e tij kaloi ideja që ndoshta retë s'ishin gjë tjetër vecse fosilet e vështrimeve anonime, të veshura aq magjishëm me pavdeksinë-dhuratë e kohës pa fillim e fund. Pas kësaj ideje vetja iu duk dicka më tepër se njeri. Këtë ai e kuptoi nga një ndjenjë turpi dhe ndrojtjeje që e kish përfshirë të tërin gjatë kohës që ideja po përshkonte trurin e tij, disi të mpirë gjatë kohëve të fundit pikërisht nga mungesa e ideve.
E kish ndjerë që meritonte dicka më shumë nga kjo natë lodhëse. Pas kaq kohësh kish kuptuar që në qënjen e tij të dobët dicka kish lëvizur. Truri i tij kish fituar cuditshëm aftësinë për të jetuar, më saktë,aftësinë për të mos vdekur.
Jeta e kish bindur shpesh krijesën e dobët leshatore për ngjashmërinë e aftesisë për të mos vdekur dhe aftësisë për të masturbuar, aq shumë saqë nganjëherë i ngatëronte këto dy nocione. Sa herë që kish dashur të jetonte, kish shtrydhur me duart e tij skeletore dhe me organin e tij të madh trupin e krijesës flokëgjatë. Sa herë që kish dashur të mos vdiste, të paktën të mos vdiste, kish masturbuar si një kufomë e gjallë, e në mos kish jetuar në ato caste mes agonisë së epshit, të paktën nuk kish vdekur.
Jeta sipas tij s'ishte gjë tjetër vecse një akt seksual gjigand midis dy dëshirash, dëshirës për të jetuar dhe asaj për të mos vdekur, shpesh impotente si njëra, ashtu edhe tjetra.
Krijesa e dobët u bind edhe më shumë që në qiell frynte pak erë kur grumbujt e reve nisën të lëviznin, të bëheshin e të cbëheshin ngadalë...ngadalë...si një ëndërr që ndoshta e kish parë në fëmijërinë e tij, ndërsa e ëma ish përpjekur që thithi i gjirit të saj të derdhte qumështin e ëmbël në gojën e hapur e të etur për të thithur atë copëz jete që fillimisht mëma Natyrë ia kish falur bujarisht, për t'ia marrë pak nga pak në cdo të nesërme.
Qumësht i bardhë si retë.
Vështrimi i syve të tij nisi të largohej me shpejtësi nga zgavrat e vdekura drejt asaj tjetrës që lëvizte atje lart, drejt reve që magjishëm nisën të formonin forma të larmishme, aq më mrekullisht rrëmbenin atë vështrim. Pak nga pak dalloi në qiell format e bëshme të një trupi gruaje. Dalloi me lehtësi kokën, me flokët e gufuar, dy forma të mëdha në trajtë gjinjsh, madje me thitha të erektuar, barkun e fryrë, kofshët e plota dhe në qendër një boshllëk të errët qielli, ku mesa duket retë nuk e panë të arësyeshme të përzjeheshin. Cuditërisht pranë saj u shfaq edhe një siluetë e vockël, e bardhë që fare mirë mund ta merrje për një foshnje.
I mahnitur nga pamja e rrallë, krijesa e dobët dhe leshatore u përpoq të ngrihej e ta fotografonte, por shumë shpejt u kujtua që kamerën e kish marrë në ikjen e saj pa kthim krijesa flokëgjatë.
Prej disa castesh po ndiqte me sytë e cakërdisur lojën e reve me vështrimin e tij të lodhur.Tashmë foshnja po pinte gji në krahët prej resh të së ëmës.
"Nënë!"....pëshpëriti i hipnotizuar me vështrimin e ngulur aty ku bashkohej goja e vogël me thithin e spikatur të gjirit të fryrë. "Nënë!" dhe e ndjeu veten të vogël...të vogël, me një nevojë të papërballueshme për të qenë përsëri në krahët e ngrohtë të së ëmës, të zbulonte gjirin e saj, ta përkëdheltë pas tij fytyrën e parruajtur e të palarë e ta thithte si dikur majën e fortë, jo më duke qeshur i ngazëllyer, por duke qarë hidhur me lotë të rëndë burri...
Kish mbyllur sytë për pak caste. Kur i hapi përsëri pa që forma e dashur ishte zhdukur, ishte cbërë.
Filloi të luante përsëri me retë që krijuan para tij imazhe magjike të papërsëritshme delesh, kuajsh, anijesh, orësh, një profil hundëmadh që i solli ndërmënd postierin e lagjes, dy gjinj anonimë disi të varur, një karrige që shumë shpejt u shndërrua në një burrë që po dhiste. Dukej sikur jashteqitja do të binte drejt e mbi krevatin e tij, por për fat të mirë,era e zhvendosi bythën e tij për nga hëna. Përsëri u shfaqën dy gjinjtë e varur, këtë herë të vendosur në një trup të dobët sit ë krijesës flokëgjatë, por pa kokë. Ndoshta koka kish qenë jashtëqitja e burrit që era tashmë e kish hedhur aq bujarisht mbi fytyrën meite të hënës.
Vështrimi i krijesës së dobët e leshatore shëtiti në tërë format joshëse të flokëgjatës prej resh, për tu kthyer tek ai në formën e një eksitimi që ai e vuri re te organi i tij i madh që për pak caste nisi të rijetojë dhe të mbijetojë midis duarve skeletore, për të vazhduar një dridhje, një lëvizje totalisht e ndryshme nga ajo e reve, në një dëshirë për të mos vdekur e për të jetuar njëkohësisht që zgjati aq pak...ca caste...një ahhhhhhhhh... dhe për të mijtën herë carcafi i nëpërbythur pati fatin të zbukurohej me një lule më shumë.
Qetësia dukej se s'kishte ndërmënd të vetëvritej, ndërsa nata lodronte e vetëkënaqur pikërisht mbi parvazin e dritares së tij, në zonën asnjanëse midis dy dëshirave, aty ku patrullonin myshkonjat e bezdisshme dhe lakuriqi i qelbur i natës.
As tinguj...as zëra...as hapa. Asgjë.
Krijesa e dobët dhe leshatore u përpoq të ngrihej nga krevati rakitik, të lëvizte ca nëpër dhomën e varfër,si për t'i treguar qiellit se edhe këtu në tokë, pranë zvarranikëve, dicka lëviz kësaj nate. Pjesët e trupit nuk treguan as më të voglin interes në miratim të dëshirës së tij. U përpoq të ulurinte, por pa dobi (ndoshta dëshira për të jetuar i ish fikur).U përpoq të rënkonte,por më kot( të mosvdekurit kish filluar të mpiksej bashkë me njollat e spermës mbi carcafin e bukur).
Papritmas në dhomë kumboi e qeshura e tij. Sikur të kishin pasur mundësi të qeshnin, ashtu do të qeshnin vetëm mamuthët e plagosur nga shtiza primitive e ndonjë krijese të dobët.
Pas pak në fytyrën e parruajtur rreshqitën lotë të rëndë e të nxehtë dhe gulcet e një ngashërimi të llahtarshëm, si të një foshnjeje-përbindësh, mbushën dhomën dhe dolën jashtë nga dritarja e hapur, derisa u shuan ngadalë...ngadalë...pa arritur të prishnin qetësinë e zezë të ndricuar aq mizorisht nga hëna dhe nga imazhi prej resh i gruas me gjinj të varur që tashmë ishte cbërë në një grumbull të bardhë...fare pa formë që në lëvizjen e vet qorre mbulonte herë hënën e herë yjet e heshtur...
(Athine, tetor,1995)
©artangjyzelhasani
Penelopa sui generis (sipas nje Homeri jo te verber) (tregim)
“Yjet në qiell duken të qetë e të pastër thjeshtë sepse janë shumë larg nesh e ne s’dimë asgjë për jetën e tyre private.”
HAJNE (1883)
Lajmi që ai po kthehej e kish gozhduar prej disa orësh, të palëvizshme e thuajse të gurëzuar aty prane tezgjahut. Pranë saj pretendentët nxitonin të përfundonin qilimin e madh stërgjigand të cilin sipas porosisë së tij, shumë vite më parë, ajo duhej ta shtronte sëbashku me qindra rrugica të pëlhurta mbi rrugët dhe shehshet e qytezëz ditën kur ai do të rikthehej.
“Do të zgjasë shumë lufta? “, kish pyetur ajo dikur, shumë vite më parë.
Ai nuk kish folur, por vështrimi i tij e kish përfshirë të tërën mbretëreshën e ishullit. Më pas ai, mbreti dinak, kish pyetur fallxhorin e tij : “ Sa mund të zgjasë lufta? “.
“Rreth njëzet vjet, imzot!”
“E c’mund të bëjë gruaja ime njëzet vjet pa u mërzitur? “, kish pyetur mbreti pa i hequr sytë nga Penelopa e hijshme.
“Si mbretëreshë ajo mund të qeverisë ishullin. Si bashkëshorte mund të të presë, si grua ajo mund të punojë në tezgjah një qilim gjigand që të mbulojë tërë rrugët e qytetit në kthimin tuaj të lavdishëm, imzot ! Yjet thonë që asnjë nga këto tre detyrime nuk do ta mërzisë mbretëreshën tonë.”.
Fallxhori i kish hequr sytë nga qielli. Mbreti ish afruar drejt saj, e kish puthur fort në buzët e ftohta dhe duke e përkëdhelur në barkun disi të fryrë i kish pëshpëritur: “ E dashur, nuk je vetëm! Nëse do të jetë vajzë do të kesh kujt t’ia hapësh zemrën, nëse do të jetë djalë do të kesh një mbrojtës më shumë për ty dhe mbretërinë!”.
* * *
Vitet e para ajo kish ëndërruar shumë për kthimin e tij, ndërsa përkëdhelte djalin e vogël, krijesën e vetme që e lidhte me të.
Më vonë, përkundrazi, kish menduar më shumë për moskthimin e tij. Në fillim ideja e moskthimit e kish torturuar duke ia larguar gjumin netëve vetmitare. Më pas e kish pranuar këtë ide si dicka që mund ta shoqëronte në frikën, shqetësimet dhe brengat e saj, ndaj edhe e kish strehuar në qënjen e saj, diku afër zemrës, aty ku ajo mendonte se strehohej edhe shpirti i trazuar. Nganjëherë gjumi i prishej nga ndonjë ëndërr e tmerrshme dhe në zgjim ndjente arratisjen e idesë së moskthimit nga zemra e vet. Ndjente se si ajo i shqyente kraharorin e plotë dhe niste të zbriste nga shtegu i gjinjve poshtë trupit të gruas për t'u fshehur mes dendësisë së zezë të seksit të saj. Kish masturbuar shpesh në vitet e para të mungesës së tij, por tani masturbimi i ngjante si një kërkim që gishtërinjtë e saj bënin në të carën e ngushtë për të gjetur pikërisht “moskthimin” e tij.
Por moskthimin nuk e kish dëshiruar vetëm ajo. Dhjetëra djem të rinj e të fuqishëm e kishin vështruar sikur ta kishin kuptuar moskthyeshmërinë. Ajo vetë, Penelopa e trazuar, e kish ndjerë që në fillim se pritja do të ishte tepër e vështirë. Më e vështirë se endja e qilimit gjigand, më e vështirë se qeverisja e ishullit të zhurmshëm, ndoshta edhe më e vështirë se lufta e tij atje larg në Trojën e pabesë.
Sa herë që mendonte për luftën e tij trojane, gjente dicka qesharake pikërisht në seriozitetin me të cilin e kishin marrë luftën të gjithë princat dhe mbretërit grekë.
Kishin shkuar për të rikthyer një grua të bukur e tradhëtare, për të lënë shtëpitë e tyre, gratë e tyre, të dashurat, të vetmuara në pritjen e tyre pa emër. Kjo gjë, sipas saj, rrezikonte që pas kthimit të tyre në mbretëritë e veta ndoshta asnjëri s’do ta gjente të shoqen aty. Sepse gratë nuk ishin aq budallaqe sa zotërit e tyre. Ndoshta do të kishte luftëra të tjera për rikthimin apo rimarrjen e grave. Luftra të pafundme.
Qeshte me zë të lartë kur mendonte se mund të rastiste që nipërit mund të përgjakeshin në luftra të stërzgjatura për rikthimin e gjysheve të tyre të pabesa.
* * *
Në vitet e para kish kaluar në orgazma të thella vec me përfytyrimin e tij. Tashmë nga ai kishin mbetur vec sytë dhe mjekra e thinjur me majë. Tashmë këto ishin të pamjaftueshme për një orgazmë. Pas kaq vitesh në pritje të moskthimit të tij, në shtratin e saj kishin fjetur pothuajse të gjithë pinjollët e familjeve të fisme të ishullit, pa llogaritur edhe disa shërbëtore të saja që ajo i kish cvirgjëruar ashtu sic di të virgjërojë një grua që pret një moskthim.
Lajmi që ai po kthehej i kish tronditur të gjithë. Ishte gati vec gjysma e qilimit, pjesën dërmuese të të cilit e kishin thurrur vetë pretendentët me skllavet e tyre.
Kish ditur të tregohej e drejtë me popullsinë në qeverisjen e ishullit, ashtu sic ish treguar e drejtë me vetveten, edhe me djalin e saj njëzetvjecar që përpiqej t’i ngjante secilit prej dashnorëve të së ëmës, vec të jatit të panjohur jo.
Ishulli gëlonte nga qindra gra e vajza që nën shembullin e mbretëreshës së tyre kishin ditur të mos ndjenin se sa e rëndë është pesha e njëzet vjetëve. Një shthurrje kolektive kish molepsur e tronditur gjithshka njerëzore të ishullit. Vec kafshët nuk ishin prekur nga kjo gjë. Jeta e tyre vazhdonte, si edhe më parë, në kopetë e qeverisura mirë nga prijësit e tyre.
Sa për popullin e ishullit, ai tashmë ishte një kope me shumë femra e me pak meshkuj të rinj që si hamshorë hynin e dilnin nga shtrati në shtrat, nga ai i mbretëreshës tek i skllaves më pavlerë të mbretërisë.
Në fillim i kishin shmangur shtatzanitë, por kur moskthimi nisi të qeverisë mendjen e mbretërisë, atëhere kish nisur një garë e shfrenuar e fëmijëbërjes. Fëmijët rriteshin të lumtur nën kujdesin e baballarëve që ndrroheshin aq shpesh. Kurrë më parë ishulli nuk kish përjetuar një harmoni të tillë. Mund t’i thërrisje baba, burrë ,grua, djalë a vajzë kujtdo dhe askush nuk do të të keqkuptonte. Të gjithë ishin dashnorë, baballarë, nëna e motra , vëllezër e bashkëshortë njëkohësisht. Secili kujdesej për cilindo dhe askush nuk e njihte ndjenjën e xhelozisë apo të zilisë.
Të ikurit, edhe vetë mbreti, konsideroheshin tashmë si dicka e largët, e artë, hyjnore, si krenaria e mbretërisë që meritonte të hynte në legjendë, ndoshta në më të madhen e legjendave. Por në legjendë mund të hyje vetëm duke luftuar larg për lavdinë e mbretërisë e duke dhënë jetën si burrat. Dhe legjendën e dëshironin si të ikurit, ashtu edhe të mbeturit.
* * *
Penelopa e kish patur tepër të lehtë qeverisjen e fronit. Askush nga brezi i ri i princave nuk kish patur synime për pushtetin. Ata ishin rritur në tjetër klimë dhe nuk e konceptonin që midis gjërave të dëshirueshme të bënte pjesë edhe pushteti. E c’do t’iu duhej ai? Përderisa kishin në zotërim mbretëreshën dhe tërë femrat e ishullit. Askush s’e vriste më mëndjen për hierarkinë apo fismërinë e familjeve, madje pjesa më e madhe e të rinjve nuk dinte as t’i përdorte armët e luftës. Të gjithë e dinin që mbretëria u përkiste të ikurve dhe askujt s’i shkonte ndërmënd ta vinte në diskutim këtë gjë. Penelopa e kish dashur dhe kuptuar popullin e saj si veten, ndaj edhe kish fituar më shumë popullaritet se të gjithë të ikurit së bashku. Askush nuk e dënonte apo shante Helenën e bukur, por përkundrazi e kishin admiruar dhe i ishin mirënjohëse për rebelimin e saj. Gratë dhe vajzat e ishullit ishin zbukuruar dhe freskuar më shumë se kurrë gjatë këtij moskthimi të madh. Të rrethuara nga përkëdhelitë dhe trupat muskulozë të hamshorëve të rinj ato harronin cdo gjë në zjarret epshore ku vazhdimisht digjeshin copa bese, premtimesh idiote dhe sa e sa kujtime ndërgjegjevrara. Gratë dëshironin të bënin sa më shumë qejf dhe fëmijë, fëmijët të kishin sa më shumë dashnore dhe të dashurat të bëheshin sa më shpejt nëna. Një qarkullim perfekt i dëshirave dhe epsheve nga brezi në brez.
Pothuaj askush nuk iu falej më perëndive. Penelopa kish zaptuar shtretërit dhe qiejt e ishullit. Njerëzia faleshin cdo natë për të dhe ditën ndihmonin në thurrjen e qilimit gjigand. Thurrja e tij ishte shndrruar në një detyrim moral të të gjithë ishullakëve. Të gjithë dëshironin që mbretëresha të dilte faqebardhë në mbajtjen e premtimit të vjetër. Vec kësaj, edhe qyteza do të zbuklurohej më shumë. Një arësye më shumë e qilimthurrjes kolektive ishte edhe fakti se të gjithë ndjeheshin fajtorë në besëthyerjet e tyre ndaj të ikurve. Ndaj secili pas disa orësh tezgjah sikur ndjente një farë lehtësimi për mëkatin e kryer një natë më parë…Pas cdo mëkati vinte një copë qilim dhe anasjelltas.Por mëkati i tyre mund të konsiderohej i tillë vec nga të ikurit. Për të mbeturit ai ishte vetë parajsa që ata ia detyronin moskthimit.
Pranë Penelopës punonte vazhdimisht i biri dhe pretendentët. Quheshin pretendentë sepse pretendonin kush e kush të thurrte sa më shumë pëlhurë, gjë që natën konvertohej në sa më shumë orgazma mbi trupin e mbretëreshës. Ajo i donte të gjithë dhe të gjithë e donin. I bëhej zemra mal kur shihte të birin të qëndronte përkrah saj si mishërim i tolerancës dhe i mirëkuptimit që kish përfshirë tërë ishullin. Atë e dallonte vetëm dicka e vogël nga pretendentët : ishte i vetmi që nuk kish fjetur dhe që s’mund të flinte me mbretëreshën. Kjo gjë e bënte të ndjehej disi inferior dhe ziliar ndaj tyre, por kjo gjë ndodhte shumë rrallë. Në më të shumtën e kohës ai dhe pretendentët i hapnin zemrat njëri- tjetrit duke treguar se sa të ëmbëla dhe seksi ishin nënat, motrat dhe skllavet e tyre e mbi të gjitha edhe ajo, mbretëresha e vëndit dhe nëna e tij Penelopë.
Shpesh i ish lutur së ëmës ta bënte edhe me një vëlla apo motër, por ajo kish buzëqeshur kuptimplotë dhe i ish përgjigjur : “ Atëhere do të pushoja së qenuri ndryshe nga të tjerat, biri
im! “.
* * *
Por tani cdo gjë u kthye përmbys. Të ikurit po ktheheshin. Lajmi kish marrë dhenë. Tashmë qyteti vazhdonte të funksiononte si një tezgjah gjigand ku nuk do endej më qilimi, por një pelhurë tepër e hollë justifikimesh rozë, pëlhurë që do t’i lidhte apo ndante paskëtaj të mbeturit me të ikurit. Me të ikurit që cuditërisht po ktheheshin të lavdishëm, por të padëshiruar.
I takonte Penelopës t’iu ngrinte lart moralin ishullakëve dhe të shmangte coroditjen që kish sjellë lajmi i zi.
Në fillim ajo nuk e kish besuar kthimin. Një arësye e fortë për këtë mosbesim kish qenë fakti se lajmin e kish sjellë i pari një peshkatar impotent, i vetmi që nuk e kish provuar gëzimin dhe lirinë e shfrenuar të njëzet vjetëve në qendrën e tij të rëndesës që te ai nuk funksiononte më.
Por ca korierë nga mbretëritë fqinje e kishin vërtetuar kthimin.
Problemi i vetëm madhor ishin fëmijët që kishin lindur gjatë këtyre njëzetë vjetëve. Pothuajse të gjithë ishin të paligjshëm.
Tërë këto vite Penelopa kish treguar aftësinë e saj prej femre, prej gruaje që kish ditur të ngopte epshin e saj dhe të shtetasve të vet mes një mirëkuptimi kolektiv. Tani kish ardhur ora t’i tregonte popullit të saj që ishte edhe mbretëreshë. Para popullit të saj dhe para atij mjekërthinjurit të lavdishëm që po kthehej fitimtar. Duhej vendosur patjetër dicka para se ajo të ndodhej përballë vështrimit dinak të syve të kaltër të të zotit. Qilimi ishte në të mbaruar falë skllaveve dhe pretendentëve.
Sipas llogaritjeve të fallxhorit të saj, ata do të vinin pas një jave. Në pallatin mbretëror pretendentët me lotë në sy kërkonin shpëtim nga mbretëresha e tyre. Epshet ishin zhdukur si me magji. Askush nuk guxonte më të mendonte moskthimin. Gjendja ishte aq alarmante sa që në ishull u vu gjëndja e jashtëzakonshme. Një urdhër special i Penelopës ndalonte cdo lloj akti seksual. Dy vetë që u kapën duke masturbuar u ekzekutuan në vënd. Po kështu edhe bariu i ishullit dhe lopa e tij. U vendos që të krijohej një ushtri e vockël me “ të tepërtit” e jashtëligjshëm. Duheshin stërvitur shpejt në përdorimin e armëve dhe në përballimin e të kthyerve. Penelopa e dinte se asnjë nga pretendentët e jashtëligjshëm nuk do mbetej gjallë nga përballja me burrat e legjendës. Edhe sikur ata të fitonin,edhe sikur ata të humbnin, ajo do të gëzohej njëlloj. Po kështu edhe i biri që e kish jetën të sigurtë si me baba ashtu edhe pa baba.
Megjithëse cdo cast që kalonte e afronte përballjen me gjëmën, Penelopa vetë ishte cuditërisht e qetë. Ndoshta në këtë drejtim kish ndihmuar edhe një fakt i thjeshtë.Tashmë qëndronte me orë të tëra në dhomën e saj të gjumit, shtrirë mbi shtratin që ai e kish gdhendur vetë mbi trungun e ullirit, si për të pohuar se aty do të mbretëronte vec paqja. Në të vërtetë gjatë këtyre viteve hibridë e të pazokontë ajo kurrë s’kish bërë dashuri mbi atë shtrat. Jo. Pretendentët i kishin shijuar hiret e saj kudo në guva, plazhe, në bordellet ku ajo kish hyrë fshehurazi dhe e maskuar për të provuar zjarrin e pasionit mishtor të skllevërve nubianë,por ato mbi atë shtrat jo. Ai shtrat kish qenë gjithmonë altari ku flinin sa e sa fjalë të ëmbëla, kujtime, premtime, rënkime të shkruara në një gjuhë të shpirtit që e njihte vec ajo dhe ai, sykaltëri dinak, burri i parë i ishullit dhe mashkulli i vetëm i atij shtrati të ullirtë. Sa më shumë qëndronte shtrirë mbi atë altar,aq më shumë e ndjente që në të vërtetë kthimi i tij nuk bënte pjesë në gjërat e padëshirueshme.
Në fund të fundit ajo tërë këtë kohë që ai , i zoti i saj, luftonte në dhe të huaj për të hequr turpin që Helena e bukur i kish falur aq lehtësisht atdheut të saj, i kish provuar vetes atë që cdo grua do të donte ta provonte.Që Brenda cdo gruaje flenë në harmoni të plotë mbretëresha dhe skllavja, e virtytshmja dhe kurva,ku zgjimi i njërës nuk ia prishte ëndërrat tjetrës. Dhe kishin qenë zgjime të mrekullueshëm dhe ëndërra hyjnore…
Tashmë ajo ish e gatëshme të shtrihej në atë shtrat me dinakun legjendar.. I vinte keq për të paligjshmit, por e dinte se nuk kishte zgjidhje tjetër. Ata do të vriteshin të gjithë.
Vërtetë që shumica e atyre që ktheheshin nga Troja e largët ishin të plakur, të lodhur e të raskapitur nga luftërat e pafund, por ata kishin dicka që askush në ishull nuk mund ta kuptonte: mallin për vendin dhe gratë e tyre, si edhe një epsh njëzetëvjecar i përlotur e i pa shpërblyer…Pastaj…a nuk vinin ata nga legjenda?
Shumica e pretendentëve kishin vërtetë forcën dhe dëshirën për të thyer pleqtë plangprishës, por epshet dhe orgjitë i kishin privuar nga dy gjëra të cilat ishin edhe kobi i tyre i parathënë: ata s’e kishin idenë se në botë ekzistojnë edhe dy gjëra të fuqishme,malli dhe pritja. Ata dinin moskthimin, ndërsa legjendarët e cfilitur kthimin.
Penelopa i kuptonte natyrshëm këto gjëra dhe ndjente keqardhje kur përfytyronte se si do të skuqej deti nga gjaku i ri i pretendentëve. Më së fundi qilimi gjigand ishte pothuajse gati. Kish mbetur pa përfunduar vec një pjesë : rrugica e vjetër që të shpinte te limani i ishullit, pikërisht aty ku pas pak ditësh legjendarët do të shkelnin pas njëzetvjetësh dhe ato, gratë e tyre besnike, do t’i mbulonin me puthje, kurrora ullinjsh dhe me një re të purpurtë justifikimesh që ndoshta do t”u hynte në punë për të davaritur nga vështrimet e syve të tyre pyetjen që në këtë kthim të jashtëzakonshëm ata do t’ua bënin me të drejtë: “C’ishte ajo turmë djelmoshash të bukur e aspak trima që kish marrë guximin t’ua ndalonte kthimin pranë brigjeve të shumëdëshiruara të atdheut të tyre?”.
* * *
Dita e kthimit kish ardhur më në fund. Legjendarët e thinjur e me trupat plot blana plagësh më së fundi ishin në shtëpitë e tyre.
Askujt nuk i ra në sy qilimi gjigand. Ndoshta e kishin harruar. Ndoshta edhe ngaqë fallxhori kish vdekur. Dinaku sykaltër,zot i vendit, e kish parë me indiferencë atë masë jeshilen që kish mbuluar tërë qytëzën. Aq i bënte për të. Tani para tij ndodhej Penelopa dhe një djalosh i bukur që aq shumë i ngjante atij.
Kishin shumë gjëra për të thënë. Shumë gjëra për të dëgjuar. Shumë gjëra për të heshtur.
Ai nuk kishte nevojë për shumë gjëra nga ajo tani. Thjeshtë pak heshtje dhe një shplodhje të verbër mbi gjinjtë e saj.
Më pas ,pasi kishin bërë dashuri si dy të porsanjohur tërë epsh e kërshëri për atë përzjerje të llahtarshme gjuhësh , buzësh, trupash e gjymtyrësh , nuk e kishin ndjerë të nevojshme të pyesnin për asgjë. As për t’u përgjigjur.
Mbretëresha kish dashur ta pyeste nëse i kish pëlqyer qilimi gjigand, por sa herë që e kish cuar pyetjen ndër mënd kish ndjerë heshtjen e tij ta pushtonte,ta dërmonte e ta thërmonte të tërën në copëza të vogla, në grimca infantile të paafta për të belbëzuar qoftë edhe një fjalë…
Pas tërë atyre viteve tani ndjehej i lumtur.Mungesa e lumturisë sikur e kish cmësuar me të pranuarit e faktit të thjeshtë që me të vërtetë ai duhet të ishte i lumtur. Ish kthyer në shtëpinë e tij, pranë gruas cuditërisht aq e freskët,pranë djalit që s’e kish njohur kurrë në atdheun e tij.
Kthehej nga legjenda e ndoshta prandaj nuk e ndjente nevojën e lumturisë që mesa dukej ishte krijuar për njerëzit e rëndomtë.
Penelopa si t’ia kish kuptuar mendimet dinakut ish ndjerë fillimisht e lumtur. Më pas lumturia i ish shfaqur si dicka e ngjashme me qilimin gjigand në ngjyrë jeshile që pas kaq vitesh punë të lodhëshme ( angari e shpirtit ) ish shpërblyer me mosvëmëndje. Lumturi e gjelbërt e mospërfillur.
Përsëri kish dashur të fliste dicka. Ta pyeste të zotin e ishullit, t’i tregonte dicka interesante që sytë e tij të hiqnin atë ngricë legjende. Donte që me cdo kusht ai ta pyeste, t’i kërkonte sqarime për atë turmë djaloshësh që kish tentuar t’i ndërpriste kthimin, në mënyrë që ajo të kish mundësi të përdorte justifikimet dhe gënjështrat njëzetvjecare, të njëjta në moshë me qilimin gjigand.
Kur e pa se prijësit asgjë nuk i bënte më përshtypje, madje as i biri, ndjeu një nevojë të tmerrshme për t’i treguar gjithshka. Atij që s’i bënte përshtypje asgjë në mbretërinë e tij le t’ia kthente shkëlqimin e syve, inatin dhe zemërimin e vërteta që do të dilte nga goja e saj…
Ndaj edhe i rrefeu gjithshka. Ish ndjerë e lehtësuar dhe prej tij donte vec një reagim, dicka që le t’i ngjante edhe ndëshkimit, torturës apo vdekjes. Mjaft që të ishte e njeriut dhe prej njeriu. Mjaft që ta bënte atë burrë legjendar edhe një herë njeri, të ndjeshëm e të mëncur, të ashpër dhe mizor. Si dikur, njeri dhe prijës njëkohësisht.
Ai e kish dëgjuar i palëvizur rrëfimin e saj. Pastaj kish ecur ca hapa nëpër rrugicën e gjelbërt ,për të ndaluar mbi një shkëmb buzë detit, me vështrimin e tretur larg, shumë larg,në një horizont që si edhe ai i përkiste legjendës.
Penelopa ish kthyer në dhomën e saj.
Ishte një mbretëreshë e kënaqur dhe një grua e palumtur. Për herë të parë ndjeu që asgjë s’kish rëndësi në këtë botë për sa kohë që ekzistonin heshtja, fjala dhe legjenda.
Kthimi dhe moskthimi, këto dy ide që e kishin torturuar netëve të pafundme iu dukën dy gjëra bajate, ndoshta të keqpërdorura.
Mendja i shkoi te fallxhori i vdekur.
“ C’gjë mund të bëjë gruaja ime pa u mërzitur?”.
“ Cdo gjë, imzot, përvec pritjes! “.
(1994)
©artangjyzelhasani
HAJNE (1883)
Lajmi që ai po kthehej e kish gozhduar prej disa orësh, të palëvizshme e thuajse të gurëzuar aty prane tezgjahut. Pranë saj pretendentët nxitonin të përfundonin qilimin e madh stërgjigand të cilin sipas porosisë së tij, shumë vite më parë, ajo duhej ta shtronte sëbashku me qindra rrugica të pëlhurta mbi rrugët dhe shehshet e qytezëz ditën kur ai do të rikthehej.
“Do të zgjasë shumë lufta? “, kish pyetur ajo dikur, shumë vite më parë.
Ai nuk kish folur, por vështrimi i tij e kish përfshirë të tërën mbretëreshën e ishullit. Më pas ai, mbreti dinak, kish pyetur fallxhorin e tij : “ Sa mund të zgjasë lufta? “.
“Rreth njëzet vjet, imzot!”
“E c’mund të bëjë gruaja ime njëzet vjet pa u mërzitur? “, kish pyetur mbreti pa i hequr sytë nga Penelopa e hijshme.
“Si mbretëreshë ajo mund të qeverisë ishullin. Si bashkëshorte mund të të presë, si grua ajo mund të punojë në tezgjah një qilim gjigand që të mbulojë tërë rrugët e qytetit në kthimin tuaj të lavdishëm, imzot ! Yjet thonë që asnjë nga këto tre detyrime nuk do ta mërzisë mbretëreshën tonë.”.
Fallxhori i kish hequr sytë nga qielli. Mbreti ish afruar drejt saj, e kish puthur fort në buzët e ftohta dhe duke e përkëdhelur në barkun disi të fryrë i kish pëshpëritur: “ E dashur, nuk je vetëm! Nëse do të jetë vajzë do të kesh kujt t’ia hapësh zemrën, nëse do të jetë djalë do të kesh një mbrojtës më shumë për ty dhe mbretërinë!”.
* * *
Vitet e para ajo kish ëndërruar shumë për kthimin e tij, ndërsa përkëdhelte djalin e vogël, krijesën e vetme që e lidhte me të.
Më vonë, përkundrazi, kish menduar më shumë për moskthimin e tij. Në fillim ideja e moskthimit e kish torturuar duke ia larguar gjumin netëve vetmitare. Më pas e kish pranuar këtë ide si dicka që mund ta shoqëronte në frikën, shqetësimet dhe brengat e saj, ndaj edhe e kish strehuar në qënjen e saj, diku afër zemrës, aty ku ajo mendonte se strehohej edhe shpirti i trazuar. Nganjëherë gjumi i prishej nga ndonjë ëndërr e tmerrshme dhe në zgjim ndjente arratisjen e idesë së moskthimit nga zemra e vet. Ndjente se si ajo i shqyente kraharorin e plotë dhe niste të zbriste nga shtegu i gjinjve poshtë trupit të gruas për t'u fshehur mes dendësisë së zezë të seksit të saj. Kish masturbuar shpesh në vitet e para të mungesës së tij, por tani masturbimi i ngjante si një kërkim që gishtërinjtë e saj bënin në të carën e ngushtë për të gjetur pikërisht “moskthimin” e tij.
Por moskthimin nuk e kish dëshiruar vetëm ajo. Dhjetëra djem të rinj e të fuqishëm e kishin vështruar sikur ta kishin kuptuar moskthyeshmërinë. Ajo vetë, Penelopa e trazuar, e kish ndjerë që në fillim se pritja do të ishte tepër e vështirë. Më e vështirë se endja e qilimit gjigand, më e vështirë se qeverisja e ishullit të zhurmshëm, ndoshta edhe më e vështirë se lufta e tij atje larg në Trojën e pabesë.
Sa herë që mendonte për luftën e tij trojane, gjente dicka qesharake pikërisht në seriozitetin me të cilin e kishin marrë luftën të gjithë princat dhe mbretërit grekë.
Kishin shkuar për të rikthyer një grua të bukur e tradhëtare, për të lënë shtëpitë e tyre, gratë e tyre, të dashurat, të vetmuara në pritjen e tyre pa emër. Kjo gjë, sipas saj, rrezikonte që pas kthimit të tyre në mbretëritë e veta ndoshta asnjëri s’do ta gjente të shoqen aty. Sepse gratë nuk ishin aq budallaqe sa zotërit e tyre. Ndoshta do të kishte luftëra të tjera për rikthimin apo rimarrjen e grave. Luftra të pafundme.
Qeshte me zë të lartë kur mendonte se mund të rastiste që nipërit mund të përgjakeshin në luftra të stërzgjatura për rikthimin e gjysheve të tyre të pabesa.
* * *
Në vitet e para kish kaluar në orgazma të thella vec me përfytyrimin e tij. Tashmë nga ai kishin mbetur vec sytë dhe mjekra e thinjur me majë. Tashmë këto ishin të pamjaftueshme për një orgazmë. Pas kaq vitesh në pritje të moskthimit të tij, në shtratin e saj kishin fjetur pothuajse të gjithë pinjollët e familjeve të fisme të ishullit, pa llogaritur edhe disa shërbëtore të saja që ajo i kish cvirgjëruar ashtu sic di të virgjërojë një grua që pret një moskthim.
Lajmi që ai po kthehej i kish tronditur të gjithë. Ishte gati vec gjysma e qilimit, pjesën dërmuese të të cilit e kishin thurrur vetë pretendentët me skllavet e tyre.
Kish ditur të tregohej e drejtë me popullsinë në qeverisjen e ishullit, ashtu sic ish treguar e drejtë me vetveten, edhe me djalin e saj njëzetvjecar që përpiqej t’i ngjante secilit prej dashnorëve të së ëmës, vec të jatit të panjohur jo.
Ishulli gëlonte nga qindra gra e vajza që nën shembullin e mbretëreshës së tyre kishin ditur të mos ndjenin se sa e rëndë është pesha e njëzet vjetëve. Një shthurrje kolektive kish molepsur e tronditur gjithshka njerëzore të ishullit. Vec kafshët nuk ishin prekur nga kjo gjë. Jeta e tyre vazhdonte, si edhe më parë, në kopetë e qeverisura mirë nga prijësit e tyre.
Sa për popullin e ishullit, ai tashmë ishte një kope me shumë femra e me pak meshkuj të rinj që si hamshorë hynin e dilnin nga shtrati në shtrat, nga ai i mbretëreshës tek i skllaves më pavlerë të mbretërisë.
Në fillim i kishin shmangur shtatzanitë, por kur moskthimi nisi të qeverisë mendjen e mbretërisë, atëhere kish nisur një garë e shfrenuar e fëmijëbërjes. Fëmijët rriteshin të lumtur nën kujdesin e baballarëve që ndrroheshin aq shpesh. Kurrë më parë ishulli nuk kish përjetuar një harmoni të tillë. Mund t’i thërrisje baba, burrë ,grua, djalë a vajzë kujtdo dhe askush nuk do të të keqkuptonte. Të gjithë ishin dashnorë, baballarë, nëna e motra , vëllezër e bashkëshortë njëkohësisht. Secili kujdesej për cilindo dhe askush nuk e njihte ndjenjën e xhelozisë apo të zilisë.
Të ikurit, edhe vetë mbreti, konsideroheshin tashmë si dicka e largët, e artë, hyjnore, si krenaria e mbretërisë që meritonte të hynte në legjendë, ndoshta në më të madhen e legjendave. Por në legjendë mund të hyje vetëm duke luftuar larg për lavdinë e mbretërisë e duke dhënë jetën si burrat. Dhe legjendën e dëshironin si të ikurit, ashtu edhe të mbeturit.
* * *
Penelopa e kish patur tepër të lehtë qeverisjen e fronit. Askush nga brezi i ri i princave nuk kish patur synime për pushtetin. Ata ishin rritur në tjetër klimë dhe nuk e konceptonin që midis gjërave të dëshirueshme të bënte pjesë edhe pushteti. E c’do t’iu duhej ai? Përderisa kishin në zotërim mbretëreshën dhe tërë femrat e ishullit. Askush s’e vriste më mëndjen për hierarkinë apo fismërinë e familjeve, madje pjesa më e madhe e të rinjve nuk dinte as t’i përdorte armët e luftës. Të gjithë e dinin që mbretëria u përkiste të ikurve dhe askujt s’i shkonte ndërmënd ta vinte në diskutim këtë gjë. Penelopa e kish dashur dhe kuptuar popullin e saj si veten, ndaj edhe kish fituar më shumë popullaritet se të gjithë të ikurit së bashku. Askush nuk e dënonte apo shante Helenën e bukur, por përkundrazi e kishin admiruar dhe i ishin mirënjohëse për rebelimin e saj. Gratë dhe vajzat e ishullit ishin zbukuruar dhe freskuar më shumë se kurrë gjatë këtij moskthimi të madh. Të rrethuara nga përkëdhelitë dhe trupat muskulozë të hamshorëve të rinj ato harronin cdo gjë në zjarret epshore ku vazhdimisht digjeshin copa bese, premtimesh idiote dhe sa e sa kujtime ndërgjegjevrara. Gratë dëshironin të bënin sa më shumë qejf dhe fëmijë, fëmijët të kishin sa më shumë dashnore dhe të dashurat të bëheshin sa më shpejt nëna. Një qarkullim perfekt i dëshirave dhe epsheve nga brezi në brez.
Pothuaj askush nuk iu falej më perëndive. Penelopa kish zaptuar shtretërit dhe qiejt e ishullit. Njerëzia faleshin cdo natë për të dhe ditën ndihmonin në thurrjen e qilimit gjigand. Thurrja e tij ishte shndrruar në një detyrim moral të të gjithë ishullakëve. Të gjithë dëshironin që mbretëresha të dilte faqebardhë në mbajtjen e premtimit të vjetër. Vec kësaj, edhe qyteza do të zbuklurohej më shumë. Një arësye më shumë e qilimthurrjes kolektive ishte edhe fakti se të gjithë ndjeheshin fajtorë në besëthyerjet e tyre ndaj të ikurve. Ndaj secili pas disa orësh tezgjah sikur ndjente një farë lehtësimi për mëkatin e kryer një natë më parë…Pas cdo mëkati vinte një copë qilim dhe anasjelltas.Por mëkati i tyre mund të konsiderohej i tillë vec nga të ikurit. Për të mbeturit ai ishte vetë parajsa që ata ia detyronin moskthimit.
Pranë Penelopës punonte vazhdimisht i biri dhe pretendentët. Quheshin pretendentë sepse pretendonin kush e kush të thurrte sa më shumë pëlhurë, gjë që natën konvertohej në sa më shumë orgazma mbi trupin e mbretëreshës. Ajo i donte të gjithë dhe të gjithë e donin. I bëhej zemra mal kur shihte të birin të qëndronte përkrah saj si mishërim i tolerancës dhe i mirëkuptimit që kish përfshirë tërë ishullin. Atë e dallonte vetëm dicka e vogël nga pretendentët : ishte i vetmi që nuk kish fjetur dhe që s’mund të flinte me mbretëreshën. Kjo gjë e bënte të ndjehej disi inferior dhe ziliar ndaj tyre, por kjo gjë ndodhte shumë rrallë. Në më të shumtën e kohës ai dhe pretendentët i hapnin zemrat njëri- tjetrit duke treguar se sa të ëmbëla dhe seksi ishin nënat, motrat dhe skllavet e tyre e mbi të gjitha edhe ajo, mbretëresha e vëndit dhe nëna e tij Penelopë.
Shpesh i ish lutur së ëmës ta bënte edhe me një vëlla apo motër, por ajo kish buzëqeshur kuptimplotë dhe i ish përgjigjur : “ Atëhere do të pushoja së qenuri ndryshe nga të tjerat, biri
im! “.
* * *
Por tani cdo gjë u kthye përmbys. Të ikurit po ktheheshin. Lajmi kish marrë dhenë. Tashmë qyteti vazhdonte të funksiononte si një tezgjah gjigand ku nuk do endej më qilimi, por një pelhurë tepër e hollë justifikimesh rozë, pëlhurë që do t’i lidhte apo ndante paskëtaj të mbeturit me të ikurit. Me të ikurit që cuditërisht po ktheheshin të lavdishëm, por të padëshiruar.
I takonte Penelopës t’iu ngrinte lart moralin ishullakëve dhe të shmangte coroditjen që kish sjellë lajmi i zi.
Në fillim ajo nuk e kish besuar kthimin. Një arësye e fortë për këtë mosbesim kish qenë fakti se lajmin e kish sjellë i pari një peshkatar impotent, i vetmi që nuk e kish provuar gëzimin dhe lirinë e shfrenuar të njëzet vjetëve në qendrën e tij të rëndesës që te ai nuk funksiononte më.
Por ca korierë nga mbretëritë fqinje e kishin vërtetuar kthimin.
Problemi i vetëm madhor ishin fëmijët që kishin lindur gjatë këtyre njëzetë vjetëve. Pothuajse të gjithë ishin të paligjshëm.
Tërë këto vite Penelopa kish treguar aftësinë e saj prej femre, prej gruaje që kish ditur të ngopte epshin e saj dhe të shtetasve të vet mes një mirëkuptimi kolektiv. Tani kish ardhur ora t’i tregonte popullit të saj që ishte edhe mbretëreshë. Para popullit të saj dhe para atij mjekërthinjurit të lavdishëm që po kthehej fitimtar. Duhej vendosur patjetër dicka para se ajo të ndodhej përballë vështrimit dinak të syve të kaltër të të zotit. Qilimi ishte në të mbaruar falë skllaveve dhe pretendentëve.
Sipas llogaritjeve të fallxhorit të saj, ata do të vinin pas një jave. Në pallatin mbretëror pretendentët me lotë në sy kërkonin shpëtim nga mbretëresha e tyre. Epshet ishin zhdukur si me magji. Askush nuk guxonte më të mendonte moskthimin. Gjendja ishte aq alarmante sa që në ishull u vu gjëndja e jashtëzakonshme. Një urdhër special i Penelopës ndalonte cdo lloj akti seksual. Dy vetë që u kapën duke masturbuar u ekzekutuan në vënd. Po kështu edhe bariu i ishullit dhe lopa e tij. U vendos që të krijohej një ushtri e vockël me “ të tepërtit” e jashtëligjshëm. Duheshin stërvitur shpejt në përdorimin e armëve dhe në përballimin e të kthyerve. Penelopa e dinte se asnjë nga pretendentët e jashtëligjshëm nuk do mbetej gjallë nga përballja me burrat e legjendës. Edhe sikur ata të fitonin,edhe sikur ata të humbnin, ajo do të gëzohej njëlloj. Po kështu edhe i biri që e kish jetën të sigurtë si me baba ashtu edhe pa baba.
Megjithëse cdo cast që kalonte e afronte përballjen me gjëmën, Penelopa vetë ishte cuditërisht e qetë. Ndoshta në këtë drejtim kish ndihmuar edhe një fakt i thjeshtë.Tashmë qëndronte me orë të tëra në dhomën e saj të gjumit, shtrirë mbi shtratin që ai e kish gdhendur vetë mbi trungun e ullirit, si për të pohuar se aty do të mbretëronte vec paqja. Në të vërtetë gjatë këtyre viteve hibridë e të pazokontë ajo kurrë s’kish bërë dashuri mbi atë shtrat. Jo. Pretendentët i kishin shijuar hiret e saj kudo në guva, plazhe, në bordellet ku ajo kish hyrë fshehurazi dhe e maskuar për të provuar zjarrin e pasionit mishtor të skllevërve nubianë,por ato mbi atë shtrat jo. Ai shtrat kish qenë gjithmonë altari ku flinin sa e sa fjalë të ëmbëla, kujtime, premtime, rënkime të shkruara në një gjuhë të shpirtit që e njihte vec ajo dhe ai, sykaltëri dinak, burri i parë i ishullit dhe mashkulli i vetëm i atij shtrati të ullirtë. Sa më shumë qëndronte shtrirë mbi atë altar,aq më shumë e ndjente që në të vërtetë kthimi i tij nuk bënte pjesë në gjërat e padëshirueshme.
Në fund të fundit ajo tërë këtë kohë që ai , i zoti i saj, luftonte në dhe të huaj për të hequr turpin që Helena e bukur i kish falur aq lehtësisht atdheut të saj, i kish provuar vetes atë që cdo grua do të donte ta provonte.Që Brenda cdo gruaje flenë në harmoni të plotë mbretëresha dhe skllavja, e virtytshmja dhe kurva,ku zgjimi i njërës nuk ia prishte ëndërrat tjetrës. Dhe kishin qenë zgjime të mrekullueshëm dhe ëndërra hyjnore…
Tashmë ajo ish e gatëshme të shtrihej në atë shtrat me dinakun legjendar.. I vinte keq për të paligjshmit, por e dinte se nuk kishte zgjidhje tjetër. Ata do të vriteshin të gjithë.
Vërtetë që shumica e atyre që ktheheshin nga Troja e largët ishin të plakur, të lodhur e të raskapitur nga luftërat e pafund, por ata kishin dicka që askush në ishull nuk mund ta kuptonte: mallin për vendin dhe gratë e tyre, si edhe një epsh njëzetëvjecar i përlotur e i pa shpërblyer…Pastaj…a nuk vinin ata nga legjenda?
Shumica e pretendentëve kishin vërtetë forcën dhe dëshirën për të thyer pleqtë plangprishës, por epshet dhe orgjitë i kishin privuar nga dy gjëra të cilat ishin edhe kobi i tyre i parathënë: ata s’e kishin idenë se në botë ekzistojnë edhe dy gjëra të fuqishme,malli dhe pritja. Ata dinin moskthimin, ndërsa legjendarët e cfilitur kthimin.
Penelopa i kuptonte natyrshëm këto gjëra dhe ndjente keqardhje kur përfytyronte se si do të skuqej deti nga gjaku i ri i pretendentëve. Më së fundi qilimi gjigand ishte pothuajse gati. Kish mbetur pa përfunduar vec një pjesë : rrugica e vjetër që të shpinte te limani i ishullit, pikërisht aty ku pas pak ditësh legjendarët do të shkelnin pas njëzetvjetësh dhe ato, gratë e tyre besnike, do t’i mbulonin me puthje, kurrora ullinjsh dhe me një re të purpurtë justifikimesh që ndoshta do t”u hynte në punë për të davaritur nga vështrimet e syve të tyre pyetjen që në këtë kthim të jashtëzakonshëm ata do t’ua bënin me të drejtë: “C’ishte ajo turmë djelmoshash të bukur e aspak trima që kish marrë guximin t’ua ndalonte kthimin pranë brigjeve të shumëdëshiruara të atdheut të tyre?”.
* * *
Dita e kthimit kish ardhur më në fund. Legjendarët e thinjur e me trupat plot blana plagësh më së fundi ishin në shtëpitë e tyre.
Askujt nuk i ra në sy qilimi gjigand. Ndoshta e kishin harruar. Ndoshta edhe ngaqë fallxhori kish vdekur. Dinaku sykaltër,zot i vendit, e kish parë me indiferencë atë masë jeshilen që kish mbuluar tërë qytëzën. Aq i bënte për të. Tani para tij ndodhej Penelopa dhe një djalosh i bukur që aq shumë i ngjante atij.
Kishin shumë gjëra për të thënë. Shumë gjëra për të dëgjuar. Shumë gjëra për të heshtur.
Ai nuk kishte nevojë për shumë gjëra nga ajo tani. Thjeshtë pak heshtje dhe një shplodhje të verbër mbi gjinjtë e saj.
Më pas ,pasi kishin bërë dashuri si dy të porsanjohur tërë epsh e kërshëri për atë përzjerje të llahtarshme gjuhësh , buzësh, trupash e gjymtyrësh , nuk e kishin ndjerë të nevojshme të pyesnin për asgjë. As për t’u përgjigjur.
Mbretëresha kish dashur ta pyeste nëse i kish pëlqyer qilimi gjigand, por sa herë që e kish cuar pyetjen ndër mënd kish ndjerë heshtjen e tij ta pushtonte,ta dërmonte e ta thërmonte të tërën në copëza të vogla, në grimca infantile të paafta për të belbëzuar qoftë edhe një fjalë…
Pas tërë atyre viteve tani ndjehej i lumtur.Mungesa e lumturisë sikur e kish cmësuar me të pranuarit e faktit të thjeshtë që me të vërtetë ai duhet të ishte i lumtur. Ish kthyer në shtëpinë e tij, pranë gruas cuditërisht aq e freskët,pranë djalit që s’e kish njohur kurrë në atdheun e tij.
Kthehej nga legjenda e ndoshta prandaj nuk e ndjente nevojën e lumturisë që mesa dukej ishte krijuar për njerëzit e rëndomtë.
Penelopa si t’ia kish kuptuar mendimet dinakut ish ndjerë fillimisht e lumtur. Më pas lumturia i ish shfaqur si dicka e ngjashme me qilimin gjigand në ngjyrë jeshile që pas kaq vitesh punë të lodhëshme ( angari e shpirtit ) ish shpërblyer me mosvëmëndje. Lumturi e gjelbërt e mospërfillur.
Përsëri kish dashur të fliste dicka. Ta pyeste të zotin e ishullit, t’i tregonte dicka interesante që sytë e tij të hiqnin atë ngricë legjende. Donte që me cdo kusht ai ta pyeste, t’i kërkonte sqarime për atë turmë djaloshësh që kish tentuar t’i ndërpriste kthimin, në mënyrë që ajo të kish mundësi të përdorte justifikimet dhe gënjështrat njëzetvjecare, të njëjta në moshë me qilimin gjigand.
Kur e pa se prijësit asgjë nuk i bënte më përshtypje, madje as i biri, ndjeu një nevojë të tmerrshme për t’i treguar gjithshka. Atij që s’i bënte përshtypje asgjë në mbretërinë e tij le t’ia kthente shkëlqimin e syve, inatin dhe zemërimin e vërteta që do të dilte nga goja e saj…
Ndaj edhe i rrefeu gjithshka. Ish ndjerë e lehtësuar dhe prej tij donte vec një reagim, dicka që le t’i ngjante edhe ndëshkimit, torturës apo vdekjes. Mjaft që të ishte e njeriut dhe prej njeriu. Mjaft që ta bënte atë burrë legjendar edhe një herë njeri, të ndjeshëm e të mëncur, të ashpër dhe mizor. Si dikur, njeri dhe prijës njëkohësisht.
Ai e kish dëgjuar i palëvizur rrëfimin e saj. Pastaj kish ecur ca hapa nëpër rrugicën e gjelbërt ,për të ndaluar mbi një shkëmb buzë detit, me vështrimin e tretur larg, shumë larg,në një horizont që si edhe ai i përkiste legjendës.
Penelopa ish kthyer në dhomën e saj.
Ishte një mbretëreshë e kënaqur dhe një grua e palumtur. Për herë të parë ndjeu që asgjë s’kish rëndësi në këtë botë për sa kohë që ekzistonin heshtja, fjala dhe legjenda.
Kthimi dhe moskthimi, këto dy ide që e kishin torturuar netëve të pafundme iu dukën dy gjëra bajate, ndoshta të keqpërdorura.
Mendja i shkoi te fallxhori i vdekur.
“ C’gjë mund të bëjë gruaja ime pa u mërzitur?”.
“ Cdo gjë, imzot, përvec pritjes! “.
(1994)
©artangjyzelhasani
Dy prostitutat...(tregim)
Dimer. Mengjez. Bie shi i ftohte. Nje taksi ndalon para pallatit. Si zakonisht ne kete ore nga ajo zbret Roza. Kthehet nga puna. Ofron sherbime extra per klientet e kamur ne nje hotel periferik te qytetit.
Ne shkallet e pallatit perballet me zonjen Maria per te cilen thuhet qe eshte nje shtepiake teper e paperlyer. Teksa sheh dekoltene e hapur te zonjes Maria qe zbulon dukshem dy gjinj te fryre , si edhe tualetin e saj te rende, ajo e pyet:
" Per ku kaq heret kete mengjez te ftohte, zonja Maria?"
"Asgjekundi. Deri te kasapi per pazarin e zakonshem..."
(2005)
Ne shkallet e pallatit perballet me zonjen Maria per te cilen thuhet qe eshte nje shtepiake teper e paperlyer. Teksa sheh dekoltene e hapur te zonjes Maria qe zbulon dukshem dy gjinj te fryre , si edhe tualetin e saj te rende, ajo e pyet:
" Per ku kaq heret kete mengjez te ftohte, zonja Maria?"
"Asgjekundi. Deri te kasapi per pazarin e zakonshem..."
(2005)
No news from the dreamland... (news)
Peniset e lodhur te mendimeve perpiqen te mbarsin nje enderr...Nje enderr te veshur me muzgje te humbura...Gishterinjte e nxehte te nates perkedhelen mbi ta pa dobi...Buzet shpresedhenese te mengjezit perpiqen tua thithin lodhjen...por lodhen vete ato...Te gjitha nen veshtrimin e djersitur te endrres qe pret...pret...pret...mbarsjen. A mbarsen vete endrrat ? Endrra masturbuese...Kondomet e frikes rezultuan te care...Megjithate...megjithate... pritja ka zevendesuar vijen e horizontit...Aty lindin dhe perendojne te gjitha...Te qarat e te porsalindurve te ardhshem i moren me vete ererat e shkuara...
(2005)
(2005)
Ceshtje (kend)veshtrimesh (tregim)
Ceshtje (kend)veshtrimesh
Pamjen e kishte te kufizuar. Jo per shkak te syrit te vetem qe kishte.
Zakonisht gjerat qe shihte kishin trajte rrethore...Here te bardha te porcelanta e here ne ngjyren e syrit te tij te vetem…Sidomos kur qante dhe nga syri i vetem derdhte lotet te cilet kur ishin prej gezimi ishin te trashe e te bardhe e kur ishin prej rutines ishin shpesh pangjyre...e here ne te verdhe…
Edhe lotet e tij ishin te rrumbullakte...sferike...si bota...dhe binin mbi boten...sfere mbi sfere…te laget...lages….Lotet e rradhes kishin mbaruar edhe pse nuk perfshiheshin kurre ne sasine e rreshjeve te buletinit meteorologjik te mbremjes. E aq me pak ne rastet e cunamit.
Do te qante perseri per sa kohe qe te shihte vetem gjera rrethore, per sa kohe qe te tjeret nuk e kishin pamjen te kufizuar...
Dikur ndjeu doren e te zotit te mbyllte zinxhirin e pantallonave dhe u zhyt ne erresire...
(2008)
Pamjen e kishte te kufizuar. Jo per shkak te syrit te vetem qe kishte.
Zakonisht gjerat qe shihte kishin trajte rrethore...Here te bardha te porcelanta e here ne ngjyren e syrit te tij te vetem…Sidomos kur qante dhe nga syri i vetem derdhte lotet te cilet kur ishin prej gezimi ishin te trashe e te bardhe e kur ishin prej rutines ishin shpesh pangjyre...e here ne te verdhe…
Edhe lotet e tij ishin te rrumbullakte...sferike...si bota...dhe binin mbi boten...sfere mbi sfere…te laget...lages….Lotet e rradhes kishin mbaruar edhe pse nuk perfshiheshin kurre ne sasine e rreshjeve te buletinit meteorologjik te mbremjes. E aq me pak ne rastet e cunamit.
Do te qante perseri per sa kohe qe te shihte vetem gjera rrethore, per sa kohe qe te tjeret nuk e kishin pamjen te kufizuar...
Dikur ndjeu doren e te zotit te mbyllte zinxhirin e pantallonave dhe u zhyt ne erresire...
(2008)
24 orë nga jeta e një burri
Mëngjezi ishte i bukur si një vajzë kur për herë të parë i vinë ato…
Mesdita e mërzitshme si një martesë…
Pasditja vetëmashtruese si një divorc…
Muzgu si ti...
Mbrëmja që pasoi ishte magjike si gruaja kur menopauza vonon t’i vijë…
Pastaj fjeta vetëm.
Nata është gjithnjë vejusha ime.
(2008)
Mesdita e mërzitshme si një martesë…
Pasditja vetëmashtruese si një divorc…
Muzgu si ti...
Mbrëmja që pasoi ishte magjike si gruaja kur menopauza vonon t’i vijë…
Pastaj fjeta vetëm.
Nata është gjithnjë vejusha ime.
(2008)
* * *
Tani eshte darke...mbremje...erresire...Pas pak vjen ai...ai qe me kap pas fytit e nuk me leshon per ore te tera...Perpelitem ne duart e tij....perleshem me te...por ai eshte kaq i madh dhe i fuqishem...dhe qesh nen goditjet e mija qe kurre nuk arrijne ta mposhtin....Nganjehere nderroj taktike....behem qingj i bute qe ai te kaloje prane meje pa me pare...pa e ndjere qe une viktima e tij e pernateshme jam aty...Por jo. Ai gjithmone me sheh me syrin e tij te vetem qe me ngjan me nje goje qe nuk ngopet kurre se gelltituri kujtimet e mija me te bukura....
O Zot sa i tmerrshem eshte ai sy! Edhe me i tmerrshem veshtrimi i tij...veshtrim direkt...depertues deri ne vargjet e poezive qe si nje lutje mbremje te dergoj ty per cdo nate....Nje nate i recitova disa vargje me shprese se do ta zbusja, por ai perkundrazi...u be edhe me mizor...ate nate desh me mbyti perfundimisht...Nje nate tjeter i fershelleva melodine tone...por sic e thote edhe vete titulli i saj....une vuajta edhe me shume nga shterngimi i duarve te tij te fuqishme...
Tani eshte nate dhe e shoh qe po vjen drejt meje me hapin e tij te shpejte e te rende...Duhet te shpejtoj e t'i mbaroj keto rreshta para se te vije ketu ...Erdhi!
Harrova te them qe emri i tij eshte ... MALL.
(2006)
O Zot sa i tmerrshem eshte ai sy! Edhe me i tmerrshem veshtrimi i tij...veshtrim direkt...depertues deri ne vargjet e poezive qe si nje lutje mbremje te dergoj ty per cdo nate....Nje nate i recitova disa vargje me shprese se do ta zbusja, por ai perkundrazi...u be edhe me mizor...ate nate desh me mbyti perfundimisht...Nje nate tjeter i fershelleva melodine tone...por sic e thote edhe vete titulli i saj....une vuajta edhe me shume nga shterngimi i duarve te tij te fuqishme...
Tani eshte nate dhe e shoh qe po vjen drejt meje me hapin e tij te shpejte e te rende...Duhet te shpejtoj e t'i mbaroj keto rreshta para se te vije ketu ...Erdhi!
Harrova te them qe emri i tij eshte ... MALL.
(2006)
Qetesia (tregim)
Në autobuz ndodhen nja gjashtë vetë…Një çift pleqsh…një grua e re me një foshnje motake në prehër…une dhe shoferi. Të gjithë të lodhur në këtë orë të pasmesnatës…
Është një mbrëmje e qetë dhe nuk pipëtin asgjë veç zhurmës monotone dhe ritmikës gjumëndjellëse të lëvizjes së autobuzit.
Fëmija zgjohet dhe na shikon të tërëve në dritë të syrit. Në atë dritë që mund të ketë mbetur në sytë tanë të lodhur e të përgjumur…
Papritur ai fillon të qajë.
Të ëmën e ka zënë gjumi. Po buzëqesh në gjumë. Duket më e bukur. Edhe çifti i pleqve flë sup më sup me duart e ngatërruara me njëri tjetrin si dy fëmijë të lumtur…
Autobuzi tani ngjason me një djep.
E qara e fëmijës ndërkohë është kthyer në ulurimë dhe ulurima nga ana e vet është e padurueshme…Sytë e fëmijës drejtohen nga të mitë. Çuditërisht shumë inatçorë. Si sy të rrituri…
I buzëqesh, por ai egërsohet edhe më shumë…Tani nuk dalloj më inat në sytë e foshnjës. Ka shumë urrejtje në atë vështrim. Një urrejtje gjithashtu prej të rrituri. Sa më shumë ia ngul edhe unë sytë, aq më shumë cingëruese lëshohet ulurima e tij. Aq më shumë sytë e tij i ngjajnë një goje nga e cila çuditerisht kam frikë. Një gojë që mund të më përpijë. Ndjej tërë qënjen time të squllet dhe të zvogëlohet…Instinktivisht mbahem fort pas sediljes ku jam ulur.
Ulurima tani ngjason me një rënkim të tmerrshëm që sa vjen e afrohet te unë…
Papritur ngrihem në këmbë dhe më një lëvizje të ashpër ia rrëmbej fëmijën së ëmës dhe e ia zë frymën me dorë...Ai përpëlitet ca sekonda ...tund këmbët dhe pastaj trupi i tij i vogël lëshohet i tëri. Ia hedh përsëri në prehër të ëmës që akoma buzëqesh në gjumë.
Përsëri ka rënë qetësia. Të gjithë po flenë. Autobuzi ka ndaluar dhe shofer nuk ka. Nuk pipëtin asgjë.
…………………………........
Një zhurmë e njohur më përmend nga kllapia…
Fyti më është tharë. Jam mbuluar nga djersët dhe mezi mbushem me frymë…Përmendem…
Do doja të isha në gjumë dhe gjithshka të kish qenë një ëndërr e keqe nga e cila do më zgjonte një telefonatë që do më thoshte që sonte gruaja ime shtatzënë lindi femije...e unë të rendja drejt tyre për të dëgjuar të qarën e parë të tij…
Por jo.
Është zhurmë sirene. Duart e policëve më mbërthejnë fuqishëm dhe përfundoj në makinën e tyre…
(2008)
Është një mbrëmje e qetë dhe nuk pipëtin asgjë veç zhurmës monotone dhe ritmikës gjumëndjellëse të lëvizjes së autobuzit.
Fëmija zgjohet dhe na shikon të tërëve në dritë të syrit. Në atë dritë që mund të ketë mbetur në sytë tanë të lodhur e të përgjumur…
Papritur ai fillon të qajë.
Të ëmën e ka zënë gjumi. Po buzëqesh në gjumë. Duket më e bukur. Edhe çifti i pleqve flë sup më sup me duart e ngatërruara me njëri tjetrin si dy fëmijë të lumtur…
Autobuzi tani ngjason me një djep.
E qara e fëmijës ndërkohë është kthyer në ulurimë dhe ulurima nga ana e vet është e padurueshme…Sytë e fëmijës drejtohen nga të mitë. Çuditërisht shumë inatçorë. Si sy të rrituri…
I buzëqesh, por ai egërsohet edhe më shumë…Tani nuk dalloj më inat në sytë e foshnjës. Ka shumë urrejtje në atë vështrim. Një urrejtje gjithashtu prej të rrituri. Sa më shumë ia ngul edhe unë sytë, aq më shumë cingëruese lëshohet ulurima e tij. Aq më shumë sytë e tij i ngjajnë një goje nga e cila çuditerisht kam frikë. Një gojë që mund të më përpijë. Ndjej tërë qënjen time të squllet dhe të zvogëlohet…Instinktivisht mbahem fort pas sediljes ku jam ulur.
Ulurima tani ngjason me një rënkim të tmerrshëm që sa vjen e afrohet te unë…
Papritur ngrihem në këmbë dhe më një lëvizje të ashpër ia rrëmbej fëmijën së ëmës dhe e ia zë frymën me dorë...Ai përpëlitet ca sekonda ...tund këmbët dhe pastaj trupi i tij i vogël lëshohet i tëri. Ia hedh përsëri në prehër të ëmës që akoma buzëqesh në gjumë.
Përsëri ka rënë qetësia. Të gjithë po flenë. Autobuzi ka ndaluar dhe shofer nuk ka. Nuk pipëtin asgjë.
…………………………........
Një zhurmë e njohur më përmend nga kllapia…
Fyti më është tharë. Jam mbuluar nga djersët dhe mezi mbushem me frymë…Përmendem…
Do doja të isha në gjumë dhe gjithshka të kish qenë një ëndërr e keqe nga e cila do më zgjonte një telefonatë që do më thoshte që sonte gruaja ime shtatzënë lindi femije...e unë të rendja drejt tyre për të dëgjuar të qarën e parë të tij…
Por jo.
Është zhurmë sirene. Duart e policëve më mbërthejnë fuqishëm dhe përfundoj në makinën e tyre…
(2008)
Pasqyra (dialog)
“Dua të më dhurosh një pasqyrë!”, më thua ti dhe unë thyhem në çast në mijëra copa nën vështrimin tënd. Secila nga ato reflekton një pjesë të papërsëritshme tënden.
Ti i mbledh copëzat e mia të thyera dhe i hedh në koshin më të afërt të plehrave.
“Dua të më dhurosh një pasqyrë!”, vjen përsëri kërkesa jote, më e prerë këte rradhë.
“Një pasqyrë tjetër? “
“Po ti u theve…”
“Unë sapo u theva..dua të them...sapo më theve…”
“Po unë nuk të kisha në duar tani…Nuk e di se nga ç’duar u rrëzove dhe u bere copë copë…Por ti nuk u theve tani.Je thyer kohë më parë. Tani thjeshtë u thye pjesa jote e qelqtë. Kam kaq kohë pa pasqyrë dhe kam harruar vërtet portretin tim”
“Po unë gjithnjë të kam reflektuar siç je...”
“Po… veçse më ke pasqyruar me gjëra të teperta...psh...unë nuk kam flokë të bukur…as sy ëngjëllorë…as duar delikate…Herë herë ke pasqyruar gjëra që unë i dija edhe pa të patur ty…”
"Po njerëzit prandaj përdorin pasqyrën. Për të parë vetveten.”
“Jo…njerëzit e përdorin pasqyrën për të mos u ndjerë të vetëm e të vetmuar…Nuk e dije këtë? Unë në pasqyrë shoh atë tjetrën…Kur unë jam e veshur ajo tjetra që më vështron përtej është lakuriq…Kur unë jam lakuriq ajo tjetra që më vështron përtej xhamit është thjeshtë një skelet, pa organe. Dhe ajo që unë dua të bëj është ta pajis me organe atë skelet.T'i jap një fytyrë, një trup dhe një shpirt e po munda edhe një zë që më tingellojë si ëndrrat: i imi.”
“Po a mund të tingëllojë zëri si i yti? Po zëri ka pasqyrë? Kush ia thyen pasqyrat zërit?”
“Zëri i asaj tjetrës përtej xhamit duhet të tingëllojë si i imi. Zëri që e dëgjoj veç unë. Jo ai që del nga goja ime drejt veshëve tuaj. Ti s’e ke dëgjuar kurrë zërin tim dhe nuk ke se si ta dëgjosh, sepse ti je pasqyra. Pasqyrat nuk dëgjojnë. Vetëm flasin.Veshët e tyre mund të dëgjojnë vetëm tingujt, por jo jehonat. E di ti se ku ndryshojnë tingujt nga jehonat? “
“Hmmm…pse nuk janë njësoj? Jehona mendoj se është hija e tingullit nën dritën e vetmisë”
“Jo…tingulli është refleksi im në pasqyrën tënde. Jehona është zhurma që bërë kur u theve. Zhurmë që e dëgjoj vetëm unë. Dhe unë e dëgjoj atë jehonë vetëm kur nuk jam vetëm. Vetëm kur jam në shoqërinë e asaj tjetrës përtej xhamit.Ndaj dua një pasqyrë. Jo për t’u parë, por për të dëgjuar.”
“Oh…nuk e dija këtë.”
“Sigurisht. Po ta dije nuk do ishe thyer dhe as unë nuk do kërkoja një pasqyrë të re. Një pasqyrë që të mos e mbaj në duar. Një pasqyrë që të më mbajë fort mua në duart e saj. Një pasqyrë ku reflektimi im nuk do jetë i bukur, por do jetë i vërtetë. E mban mend si më the kur u njohëm? Do të jem pasqyra jote. Dhe unë qesha atëhere…Qesha se e dija që do thyheshe një ditë e do bëheshe copa copa e më pas do të t’i mblidhja copëzat e thyera dhe do t’i hidhja në një kosh plehërash, siç i hodha sot…”
“Dhe ndjehesh e verbër pa pasqyrën time tashmë?”
“Jo…ndjehem shurdhe. Ndaj...me blij një paqyrë ndryshe. Para se të ma japësh mua dëgjo zërin tënd në të. Jehonën. Nëse ajo jehonë të duket e shëmtuar dhe e ashpër, atëhere është pasqyra e duhur. Jemi njësoj, i dashur. Dy shëmtime të dashuruar ashpër. Ashpër dhe… rishtazi.”
(2008)
Ti i mbledh copëzat e mia të thyera dhe i hedh në koshin më të afërt të plehrave.
“Dua të më dhurosh një pasqyrë!”, vjen përsëri kërkesa jote, më e prerë këte rradhë.
“Një pasqyrë tjetër? “
“Po ti u theve…”
“Unë sapo u theva..dua të them...sapo më theve…”
“Po unë nuk të kisha në duar tani…Nuk e di se nga ç’duar u rrëzove dhe u bere copë copë…Por ti nuk u theve tani.Je thyer kohë më parë. Tani thjeshtë u thye pjesa jote e qelqtë. Kam kaq kohë pa pasqyrë dhe kam harruar vërtet portretin tim”
“Po unë gjithnjë të kam reflektuar siç je...”
“Po… veçse më ke pasqyruar me gjëra të teperta...psh...unë nuk kam flokë të bukur…as sy ëngjëllorë…as duar delikate…Herë herë ke pasqyruar gjëra që unë i dija edhe pa të patur ty…”
"Po njerëzit prandaj përdorin pasqyrën. Për të parë vetveten.”
“Jo…njerëzit e përdorin pasqyrën për të mos u ndjerë të vetëm e të vetmuar…Nuk e dije këtë? Unë në pasqyrë shoh atë tjetrën…Kur unë jam e veshur ajo tjetra që më vështron përtej është lakuriq…Kur unë jam lakuriq ajo tjetra që më vështron përtej xhamit është thjeshtë një skelet, pa organe. Dhe ajo që unë dua të bëj është ta pajis me organe atë skelet.T'i jap një fytyrë, një trup dhe një shpirt e po munda edhe një zë që më tingellojë si ëndrrat: i imi.”
“Po a mund të tingëllojë zëri si i yti? Po zëri ka pasqyrë? Kush ia thyen pasqyrat zërit?”
“Zëri i asaj tjetrës përtej xhamit duhet të tingëllojë si i imi. Zëri që e dëgjoj veç unë. Jo ai që del nga goja ime drejt veshëve tuaj. Ti s’e ke dëgjuar kurrë zërin tim dhe nuk ke se si ta dëgjosh, sepse ti je pasqyra. Pasqyrat nuk dëgjojnë. Vetëm flasin.Veshët e tyre mund të dëgjojnë vetëm tingujt, por jo jehonat. E di ti se ku ndryshojnë tingujt nga jehonat? “
“Hmmm…pse nuk janë njësoj? Jehona mendoj se është hija e tingullit nën dritën e vetmisë”
“Jo…tingulli është refleksi im në pasqyrën tënde. Jehona është zhurma që bërë kur u theve. Zhurmë që e dëgjoj vetëm unë. Dhe unë e dëgjoj atë jehonë vetëm kur nuk jam vetëm. Vetëm kur jam në shoqërinë e asaj tjetrës përtej xhamit.Ndaj dua një pasqyrë. Jo për t’u parë, por për të dëgjuar.”
“Oh…nuk e dija këtë.”
“Sigurisht. Po ta dije nuk do ishe thyer dhe as unë nuk do kërkoja një pasqyrë të re. Një pasqyrë që të mos e mbaj në duar. Një pasqyrë që të më mbajë fort mua në duart e saj. Një pasqyrë ku reflektimi im nuk do jetë i bukur, por do jetë i vërtetë. E mban mend si më the kur u njohëm? Do të jem pasqyra jote. Dhe unë qesha atëhere…Qesha se e dija që do thyheshe një ditë e do bëheshe copa copa e më pas do të t’i mblidhja copëzat e thyera dhe do t’i hidhja në një kosh plehërash, siç i hodha sot…”
“Dhe ndjehesh e verbër pa pasqyrën time tashmë?”
“Jo…ndjehem shurdhe. Ndaj...me blij një paqyrë ndryshe. Para se të ma japësh mua dëgjo zërin tënd në të. Jehonën. Nëse ajo jehonë të duket e shëmtuar dhe e ashpër, atëhere është pasqyra e duhur. Jemi njësoj, i dashur. Dy shëmtime të dashuruar ashpër. Ashpër dhe… rishtazi.”
(2008)
Rrefimi i baltes (rrefim balte)
Kembet e saja nisen te fundoseshin mes trupit tim te ngrohte…Ia ndjeja gishterinjte e kembeve t’i fergellonin dridhurazi nen kenaqesine e ndjesise se paprovuar qe i vinte nga kontakti me trupin tim…imagjinoja qe ato gishterinj ishin puthur pak me pare ndoshta nga dikush hija e te cilit binte shpesh mbi mua per vite me rradhe…Nje hap…dy..tri…dhe sa me shume qe ecte ajo zhytej cuditerisht e qeshur mes trupit tim te erret…duke bere qe ngrohtesia ime te depertonte lekuren e saj…te ngrihej lart…neper pulpat e bardha…kofshet e hijshme…dhe te ndalonte fillimisht aty…mes tyre…Cudi….sa cudi ! Tek une zakonisht vizitoret e shumte jane te ngrysura…te trembura...te detyruara te me vizitojne…madje disa prej tyre akoma jane ketu mes amorfitetit tim te erret…edhe me te ngrysura se sa kur rishtaz zhyten kembet mes meje…
Kurse kjo…ishte aq ndryshe…aq e ndryshme nga te gjitha… E zhytur deri ne mes ajo ngazellonte e tera dhe cuditerisht buzeqeshte me veshtrimin drejt atij qe e priste tej meje…ne anen tjeter…
”Dil tani…mjaft u perbalte!”, vinte zeri i atij pertej meje.
“Te lutem, te rri edhe pak…me pelqen…ndjej ngrohtesi te paprovuar me pare…!”, pothuajse ciceronte ajo.
“Mire...rri…”, kish folur ai qe gjate tere kohes vazhdonte te na mbulonte me hijen e tij…
Ndersa ajo vazhdonte te lodronte mes meje, ndjeja se pak nga pak ngrohtesine joshese po ma merrte trupi i saj…dhe…dhe…ndjeja ftohte…cuditerisht ftohte…
E zhveshur... e tera lakuriq... ajo lodronte…zhytej…ferkonte copeza nga te mijat pas gjinjve te saj te vegjel majat e te cilave forcoheshin dhe rriteshin nga ngrohtesia ime…nga kontakti me masen time te erret…Po ndjehesha e pafuqishme perballe saj…nuk mund te ndaloja as penetrimin e trupit te saj mes meje dhe as depertimin e ngrohtesise sime brenda nenlekures se saj...Tashme nuk isha me balte…dhe as ajo nuk ishte me ajo…ishim perzjere bashke ne nje mase pa emer…por jo pa ngjyre…ndoshta edhe ngjyra ishte pa emer…
Ndersa ajo ishte zhytur deri ne gjoks, ndjeva qe bashke me ftohjen te me perfshinte edhe mendimi se me ne fund edhe ajo do mbetej mes meje si te tjerat…ose ne rastin me te mire...do te dilte perseri nga une por ndryshe... me copeza te mija jo vetem mbi trupin, por edhe nen lekuren e saj…Kjo gje do me ngushellonte pa mase…
Por…jo...jo…ne nje cast ajo ia beri me dore atij qe rrinte pertej meje duke i thene :” Erdha shpirt…dola!”. Doli prej meje aq e ngrohte duke me lene totalisht te akullt…
Nderkohe nje shi qe qiejt e leshuan ndoshta me urdherin e atij qe rrinte pertej meje shplau si me magji copezat e mija qe zbukuronin aq perbalteshem lakuriqesine e saj…Rrekete e ujit nisen te rikthenin copezat e trupit tim drejt meje e bashke me to edhe ngrohtesine time…ndersa ajo iu hodh ne qafe magjistarit te saj duke i thene : “Oh sa mire ishte…me pelqeu…me dehu ajo ngrohtesi…dhe sa mire qe ishe edhe ti ketu…perndryshe ose do zhytesha pergjithmone aty…ose…ose…do dilja rrugeve e perbaltur pa shiun tend…”…
Kisha mbetur e pafjale nga gjithshka ndodhi ate pasdite…por u ndjeva e dermuar dhe e plakur kur era e buzembremjes me solli prane fjalet qe ajo i kish peshperitur atij aq embelsisht:”Do vime perseri…bashke!”…
Te me ngaterronin valle me nje pishine ?
(gusht 2005)
Kurse kjo…ishte aq ndryshe…aq e ndryshme nga te gjitha… E zhytur deri ne mes ajo ngazellonte e tera dhe cuditerisht buzeqeshte me veshtrimin drejt atij qe e priste tej meje…ne anen tjeter…
”Dil tani…mjaft u perbalte!”, vinte zeri i atij pertej meje.
“Te lutem, te rri edhe pak…me pelqen…ndjej ngrohtesi te paprovuar me pare…!”, pothuajse ciceronte ajo.
“Mire...rri…”, kish folur ai qe gjate tere kohes vazhdonte te na mbulonte me hijen e tij…
Ndersa ajo vazhdonte te lodronte mes meje, ndjeja se pak nga pak ngrohtesine joshese po ma merrte trupi i saj…dhe…dhe…ndjeja ftohte…cuditerisht ftohte…
E zhveshur... e tera lakuriq... ajo lodronte…zhytej…ferkonte copeza nga te mijat pas gjinjve te saj te vegjel majat e te cilave forcoheshin dhe rriteshin nga ngrohtesia ime…nga kontakti me masen time te erret…Po ndjehesha e pafuqishme perballe saj…nuk mund te ndaloja as penetrimin e trupit te saj mes meje dhe as depertimin e ngrohtesise sime brenda nenlekures se saj...Tashme nuk isha me balte…dhe as ajo nuk ishte me ajo…ishim perzjere bashke ne nje mase pa emer…por jo pa ngjyre…ndoshta edhe ngjyra ishte pa emer…
Ndersa ajo ishte zhytur deri ne gjoks, ndjeva qe bashke me ftohjen te me perfshinte edhe mendimi se me ne fund edhe ajo do mbetej mes meje si te tjerat…ose ne rastin me te mire...do te dilte perseri nga une por ndryshe... me copeza te mija jo vetem mbi trupin, por edhe nen lekuren e saj…Kjo gje do me ngushellonte pa mase…
Por…jo...jo…ne nje cast ajo ia beri me dore atij qe rrinte pertej meje duke i thene :” Erdha shpirt…dola!”. Doli prej meje aq e ngrohte duke me lene totalisht te akullt…
Nderkohe nje shi qe qiejt e leshuan ndoshta me urdherin e atij qe rrinte pertej meje shplau si me magji copezat e mija qe zbukuronin aq perbalteshem lakuriqesine e saj…Rrekete e ujit nisen te rikthenin copezat e trupit tim drejt meje e bashke me to edhe ngrohtesine time…ndersa ajo iu hodh ne qafe magjistarit te saj duke i thene : “Oh sa mire ishte…me pelqeu…me dehu ajo ngrohtesi…dhe sa mire qe ishe edhe ti ketu…perndryshe ose do zhytesha pergjithmone aty…ose…ose…do dilja rrugeve e perbaltur pa shiun tend…”…
Kisha mbetur e pafjale nga gjithshka ndodhi ate pasdite…por u ndjeva e dermuar dhe e plakur kur era e buzembremjes me solli prane fjalet qe ajo i kish peshperitur atij aq embelsisht:”Do vime perseri…bashke!”…
Te me ngaterronin valle me nje pishine ?
(gusht 2005)
Thelbi (mbrese)
Thelbi... (mbrese...)
Kisha kohe pa pare mengjez me nje diell te tille... Perkedhel ngrohte gjethet e pemeve...i perqafon me rrezet e tij...i trullos...i huton....dhe pastaj...i puth...
Ato, si vasheza lozonjare, ulin koken te turpshme, por hija e tyre vazhdon ta flirtoje ate nga muret e vjetra te rrugices se panjohur ku po shetis kete mengjez...Ca harabela te vegjel fluturojne dege me dege...gjethe me gjethe...cicerojne gezueshem sikur te duan te konfirmojne puthjet...Dredhezat e harlisura perlotur nga vesa...Ne nje qoshe dy plaka te ulura mbi nje stol te vjeter po aq sa edhe guret e atij kalldremi i gezohen mengjezit duke folur pa i lene rradhe njera tjetres...Avujt e kafese se ngrohte qe leshohen nga filxhanet qe ato mbajne ne duart qe u dridhen ngrihen lart duke u perzjere me aromen e bukes se sapodale nga furra qe nje vajze e re, nje syth, ndoshta mbesa e njeres prej plakave, mban nen sqetullen e saj, shternguar ne menyre qe gjiri i vockel t'i duket me i kercyer nen bluzen e holle...puthur edhe ai pergjysem nga ato rreze qe arrijne te depertojne mes gjetheve te turpshme qe akoma anojne koken mbi rrugice...dhe nga veshtrimi im...Nje kanate e drunjte hapet dhe brenda saj si feksje rrezetin nje e qeshur dhe nje tufe flokesh si pentagram i saj...Porta e ndryshkur kerkellin dhe pas saj shfaqet bashke me mjaullimen e saj bishtperpjete nje macke mesa duket hiri...
Ndaloj hapat qe te degjoj me mire...Nuk me flet askush...Eshte thjeshte melodia aromatike e mengjezit...
Mengjezi mbaron aty ku mbaron kjo rrugice...aty ku fillon rruga e madhe...smogu, makinat, turmat, levizja, oraret, trenat, ngutja, pritja, rradhet, faturat, ankthet, dashurite, tradhetite, urrejtjet, kenaqesite,merite, flirtet, planet, perllogaritjet, koordinatat, kontratat, axhendat e paracaktuara...
Po, mengjezi mbaron aty ku mbaron kjo rrugice...Aty mbaron edhe melodia e tij...E bukur...e gjelbert...e avullt...spontane...anonime...e paqellimte...
E paperseritshme e megjithate... e perseritshme cdo mengjez...
Sa mire qe nuk ia bera Klares kete mengjez ate pyetjen idiote qe te gjithe e bejme pas seksit:"Si t'u duk? Te pelqeu?"...
Edhe Klara banon ne kete rrugice.
(2007)
Kisha kohe pa pare mengjez me nje diell te tille... Perkedhel ngrohte gjethet e pemeve...i perqafon me rrezet e tij...i trullos...i huton....dhe pastaj...i puth...
Ato, si vasheza lozonjare, ulin koken te turpshme, por hija e tyre vazhdon ta flirtoje ate nga muret e vjetra te rrugices se panjohur ku po shetis kete mengjez...Ca harabela te vegjel fluturojne dege me dege...gjethe me gjethe...cicerojne gezueshem sikur te duan te konfirmojne puthjet...Dredhezat e harlisura perlotur nga vesa...Ne nje qoshe dy plaka te ulura mbi nje stol te vjeter po aq sa edhe guret e atij kalldremi i gezohen mengjezit duke folur pa i lene rradhe njera tjetres...Avujt e kafese se ngrohte qe leshohen nga filxhanet qe ato mbajne ne duart qe u dridhen ngrihen lart duke u perzjere me aromen e bukes se sapodale nga furra qe nje vajze e re, nje syth, ndoshta mbesa e njeres prej plakave, mban nen sqetullen e saj, shternguar ne menyre qe gjiri i vockel t'i duket me i kercyer nen bluzen e holle...puthur edhe ai pergjysem nga ato rreze qe arrijne te depertojne mes gjetheve te turpshme qe akoma anojne koken mbi rrugice...dhe nga veshtrimi im...Nje kanate e drunjte hapet dhe brenda saj si feksje rrezetin nje e qeshur dhe nje tufe flokesh si pentagram i saj...Porta e ndryshkur kerkellin dhe pas saj shfaqet bashke me mjaullimen e saj bishtperpjete nje macke mesa duket hiri...
Ndaloj hapat qe te degjoj me mire...Nuk me flet askush...Eshte thjeshte melodia aromatike e mengjezit...
Mengjezi mbaron aty ku mbaron kjo rrugice...aty ku fillon rruga e madhe...smogu, makinat, turmat, levizja, oraret, trenat, ngutja, pritja, rradhet, faturat, ankthet, dashurite, tradhetite, urrejtjet, kenaqesite,merite, flirtet, planet, perllogaritjet, koordinatat, kontratat, axhendat e paracaktuara...
Po, mengjezi mbaron aty ku mbaron kjo rrugice...Aty mbaron edhe melodia e tij...E bukur...e gjelbert...e avullt...spontane...anonime...e paqellimte...
E paperseritshme e megjithate... e perseritshme cdo mengjez...
Sa mire qe nuk ia bera Klares kete mengjez ate pyetjen idiote qe te gjithe e bejme pas seksit:"Si t'u duk? Te pelqeu?"...
Edhe Klara banon ne kete rrugice.
(2007)
Keqardhje (mbrese)
Sigurisht qe me erdhi keq per te. Teper keq. Nuk ishte as zog, as lule, as kikirik, as peshperitje, as renkim. Mesa mbaj mend une nuk ishte as imoralitet e as gjurma ne balte e kembes se zbathur te nje kopili. Jo. Ishte nje njeri e megjithkete mua me erdhi shume keq per te. Mund t'ju duket paradoksale qe me erdhi keq per nje njeri, por s'mund ta mohoj, se perndryshe do te bija ne lojen e mospranimit te perceptimeve qe shqisa ime kryesore - neveria- me fal gjate disa nenndarjeve te kohes qe ndonese nuk ua dime kuptimin, per lehtesi shprehjeje apo per mungese fjalori i quajme snoberisht caste.
Me erdhi vertete keq. Per nje njeri qe ecte rruges i lumtur perkrah hijes se tij. Nuk me kujtohet ne kishte apo jo diell, por qe kishte prane vetes nje hije qe besoj se ishte e tij, per kete mund t'ju betohem edhe ne gjuhen e heshtjes po te deshironi.
Harxhova nje dite te tere duke e ndjekur ate krijese te lumtur me shprese se mund t'ia lehtesoja sadopak ate peshen e tmerrshme te lumturise. Aq shume iu perkushtova ate dite atij njeriu sa qe kisha harruar teresisht qe dita qe po harxhoja bente pjese ( ndonese perkohesisht) ne jeten time e jo ne te tijen.
Keshtu pra, nxitova hapat e mi drejt tij. meqe ra fjala te hapat e mi dua t'ju siguroj qe ato hapa jane vertete te mijte. Askush me pare nuk ka ecur me hapat e mi. Dikur m'i pati kerkuar borxh hapat e mi nje miku im, por ia refuzova sepse ai vertete ishte mjeshter i hapave, por kishte nje te keqe te madhe: asnjehere nuk ta kthen hapin qe ti i huan. Ose do te te thote se i ka humbur hapi yt, ose se e kish harruar diku, ose ne rastin me te keq, se e kish flakur te pleherat meqe kish gjetur nje karoce ortopedike teper te volitshme per te realizuar ecjen e tij.
Njeriu i lumtur po ecte shume shpejt sot, por duke perfituar nga disa vonesa qe i sillte vetekenaqesia arrita t'i afrohem. Aq afer sa qe mund ta perceptoja me shqisen time te dashur. Ia hodha neverine mbi floket e lepira, mbi veshtrimin krenar, mbi buzeqeshjen e lumtur qe cuditerisht s'i qendronte mbi buze,por te dockat e tij, diku mes ores dhe unazes se florinjte.Une e dija qe zakonisht aty zinte vend vetekenaqesia, por ja qe nganjehere kaotika epileptike e te lumturve te rezervon edhe te papritura te kithta. Te papriturat jane te kithta.Te priturat jane paralele. kush nuk e kupton kete aksiome te thjeshte eshte ose idiot,ose eshte NUK ESHTE.
Nuk eshte ndonje zor i madh te jesh nuk je. Shpesh here secili nga ne eshte nuk eshte. Shume vite me pare dikush u perpoq t'i mbushte mendjen vetes se ishte, por gjendja qe iu krijua me pas e alarmoi aq shume saqe harroi per jete nese kish qene,ishte apo do te ishte ndonjehere. Tani ai punon si piktor ne nje cmendine dhe vizaton cdo dite te njejten pikture: dy drejteza te kithta. Ca zera dashakeq thone se fshehurazi naten vizaton edhe paralele, por mendoj se keto duhet te jene thjesht thashetheme pergjuesish te vetekenaqur qe s'kane haber nga gjeometria e lumturise.
E shoh qe here pas here i largohem objektit tim te lumtur. Eshte e pashmangshme, sepse e di qe s'ka perse te jete e shmangshme. Edhe objekti im eshte i pashmangshem per sa kohe qe edhe lumturia qe ai mbart eshte e pashmangshme. me duket se dola atje ku pashmangshmerisht duhej te dilja. Pra, pasi e mbeshtjell te terin me neverine time, natyrisht pa i shkaktuar bezdi, por thjeshte nje ngadalesim te hapave, gje qe tregon se shqisa ime e ruante akoma efikasitetin. Shpejtoj edhe une hapin tim dhe pas disa metrave jam pothuajse perbri tij. I flas por lumturia e pengon te me degjoje........................
Ne kete moment gjithmone me del gjumi dhe zgjohem nga kjo enderr qe e shoh sa here qe ndonje nga miqte e mi me thote qe eshte i lumtur... A thua paska edhe enderra te kithta...?
(1996)
Me erdhi vertete keq. Per nje njeri qe ecte rruges i lumtur perkrah hijes se tij. Nuk me kujtohet ne kishte apo jo diell, por qe kishte prane vetes nje hije qe besoj se ishte e tij, per kete mund t'ju betohem edhe ne gjuhen e heshtjes po te deshironi.
Harxhova nje dite te tere duke e ndjekur ate krijese te lumtur me shprese se mund t'ia lehtesoja sadopak ate peshen e tmerrshme te lumturise. Aq shume iu perkushtova ate dite atij njeriu sa qe kisha harruar teresisht qe dita qe po harxhoja bente pjese ( ndonese perkohesisht) ne jeten time e jo ne te tijen.
Keshtu pra, nxitova hapat e mi drejt tij. meqe ra fjala te hapat e mi dua t'ju siguroj qe ato hapa jane vertete te mijte. Askush me pare nuk ka ecur me hapat e mi. Dikur m'i pati kerkuar borxh hapat e mi nje miku im, por ia refuzova sepse ai vertete ishte mjeshter i hapave, por kishte nje te keqe te madhe: asnjehere nuk ta kthen hapin qe ti i huan. Ose do te te thote se i ka humbur hapi yt, ose se e kish harruar diku, ose ne rastin me te keq, se e kish flakur te pleherat meqe kish gjetur nje karoce ortopedike teper te volitshme per te realizuar ecjen e tij.
Njeriu i lumtur po ecte shume shpejt sot, por duke perfituar nga disa vonesa qe i sillte vetekenaqesia arrita t'i afrohem. Aq afer sa qe mund ta perceptoja me shqisen time te dashur. Ia hodha neverine mbi floket e lepira, mbi veshtrimin krenar, mbi buzeqeshjen e lumtur qe cuditerisht s'i qendronte mbi buze,por te dockat e tij, diku mes ores dhe unazes se florinjte.Une e dija qe zakonisht aty zinte vend vetekenaqesia, por ja qe nganjehere kaotika epileptike e te lumturve te rezervon edhe te papritura te kithta. Te papriturat jane te kithta.Te priturat jane paralele. kush nuk e kupton kete aksiome te thjeshte eshte ose idiot,ose eshte NUK ESHTE.
Nuk eshte ndonje zor i madh te jesh nuk je. Shpesh here secili nga ne eshte nuk eshte. Shume vite me pare dikush u perpoq t'i mbushte mendjen vetes se ishte, por gjendja qe iu krijua me pas e alarmoi aq shume saqe harroi per jete nese kish qene,ishte apo do te ishte ndonjehere. Tani ai punon si piktor ne nje cmendine dhe vizaton cdo dite te njejten pikture: dy drejteza te kithta. Ca zera dashakeq thone se fshehurazi naten vizaton edhe paralele, por mendoj se keto duhet te jene thjesht thashetheme pergjuesish te vetekenaqur qe s'kane haber nga gjeometria e lumturise.
E shoh qe here pas here i largohem objektit tim te lumtur. Eshte e pashmangshme, sepse e di qe s'ka perse te jete e shmangshme. Edhe objekti im eshte i pashmangshem per sa kohe qe edhe lumturia qe ai mbart eshte e pashmangshme. me duket se dola atje ku pashmangshmerisht duhej te dilja. Pra, pasi e mbeshtjell te terin me neverine time, natyrisht pa i shkaktuar bezdi, por thjeshte nje ngadalesim te hapave, gje qe tregon se shqisa ime e ruante akoma efikasitetin. Shpejtoj edhe une hapin tim dhe pas disa metrave jam pothuajse perbri tij. I flas por lumturia e pengon te me degjoje........................
Ne kete moment gjithmone me del gjumi dhe zgjohem nga kjo enderr qe e shoh sa here qe ndonje nga miqte e mi me thote qe eshte i lumtur... A thua paska edhe enderra te kithta...?
(1996)
Ajsbergu gri
Jam në atë moshë kur me pak përpjekje kuptoj se nganjëherë kam ca gjëra të përbashkëta me njerëzit. Përvec anatomisë dhe gjenetikës, janë edhe disa arësye të tjera që ma përforcojnë këtë ide. Unë ec cdo ditë në të njëjtin bulevard ku shëtisin me mijëra të tjerë, dëgjoj shpesh të njëjtat melodi që iu pëlqejnë edhe të tjerëve, ha ushqime të njëjta me ta. Gjithashtu përdor të njëjtën letër higjienike si pjesa dërmuese(dhe e dërmuar) e njerëzve dhe ajo që është më kryesorja, kurrë nuk më shkon ndërmend që 1+1 nuk bëjnë 2, fakt ky nga i cili besoj se fillojnë gjysma e fatkeqësive të kësaj bote.
Kundër dëshirës sime sot do të përpiqem të mos shkruaj mbi njerëzit që, ta themi midis nesh, nuk i honeps fare. Për praninë e tyre kam nevojë vetëm në rastet kur dua të ndjehem i vetmuar. Shpesh futem midis tyre dhe si me magji e ndjej që rrethohem nga një ndjenjë e mrekullueshme vetmie, shumë më e admirueshme se ajo e Robinsonit.
A ju ka qëlluar ndonjëherë të sodisni për disa minuta kalimtarët nën dritaren tuaj? Po të përqëndroheni pak mbi atë turmë laramane dhe po të jeni disi të ngeshëm, do ta kuptoni se sa qesharake dhe poshtëruese është të jesh një nga të turmës, një i nënshtruar i ritmit idiot që karakterizon zakonisht turmat.
Java e një turme fillon me entuziazem (sigurisht të hënave), vashdon (zakonisht të enjteve) me devocion dhe përfundon week-end-eve me mjerim të plotë.
Vitet e vetmisë midis njerëzve më kanë mësuar dy gjëra për ata dhe për vetveten:t'i urrej si turmë dhe të mos i urrej si individë. Torturohem keqazi kur, fjala vjen, ndodhem në shoqërinë e disa vajzave dhe djemve llafazanë që flasin e flasin për orë të tëra, pa harruar të qeshin të lumtur për bukurine e tyre, për dhëmbët e bardhë e të bukur, për trupat e tyre aq sexy nën fustanet e ngushta dhe gjysëmtransparente. Me pak inteligjencë e kuptoj që në të vërtetë janë të shëmtuar sapo dëgjoj bisedën e tyre mburravece dhe kotësinë e qëllimit të saj. Për mua, momenti kur gojët e tyre nisin të flasin është momenti më sublim: në ato caste ndjej gravitetin e vetmisë sime të më tërheqë thellë në universin tim, atje ku veprojnë të tjera ligje, të papërsëritshëm, ligjet e mija.
Biseda e tyre e mërzitshme mund të zgjasë dy orë. Po aq zgjat edhe fluturimi im në universin tim magjik. Me t'u ndërprerë biseda e tyre,me një shpejtësi marramendëse unë kthehem nga universi im midis tyre dhe me pak, fare pak përpjekje e ndjej se në të vërtetë kur gojët i kanë të mbyllura nuk janë edhe aq të shëmtuar. Dhe kur ndodh kjo mund të ndodhë edhe ajo tjetra: lëshoj ndonjë vështrim mbi ndonjë gjoks të spikatur nën një këmishë apo mbi dy kofshë te hatashme që mbulohen dhe zbulohen njësoj nga minifundi i ngushtë. Në caste të tilla, si për të më bindur edhe një herë, se sidoqoftë kam disa gjëra të përbashkëta me njerëzit, organi im reagon me kryenecesi, here-here duke kapërcyer edhe barrierën e bezdisshme të llastikut të mbathjeve. Në fakt do të ishte dicka më humane e më demokratike sikur të mos vishja fare mbathje, ashtu sic bëj atje, në universin tim, ku trupi dhe shpirti me një lakuriqësi të përkryer ndjellin njëri-tjetrin, lodrojnë e pushojnë në qendrën e trupit tim, pikërisht atje ku duhet të fillojë demokratizimi i lartpërmendur. Nejse.
Prej kohësh jetoj në shoqërinë e këndëshme të dëshirave dhe mosdëshirave të mia, të sukseseve dhe dështimeve. Suksesi im më i madh është vetmia.
Në ditët tona vetmia e vërtetë është privilegj që pak qënje e arrijnë kur dhe sic duhet. Sepse ka dy lloj vetmish, njëra- ajo e madhja, e vërteta, ku ti ndjehesh zot i heshtjes, qetësisë, i tingëllimës së vetvetes pas mureve të ashpra e të pasuvatuara të shpirtit, tingëllimë që krijon hymnin e shpirtit, hymn që nuk këndohet, por që rënkohet në tonalitete rebele ku kënga nuk arrin pothuajse kurrë. Këtë lloj vetmie nuk mund të m'a cënojë askush, qoftë kjo edhe vetmia e përkohëshme e ndonjë krijese flokëgjatë e pasionante që fati apo rasti e përplasin për pak caste në universin tim. Kjo jo për mungesë mikpritjeje, por thjeshtë një mbrojtje instiktive për të mos u zhgënjyer më pas...
Ekziston edhe ajo vetmia tjetër, e vogla, që më zë shpesh në shoqerinë e të tjerëve. Eshtë e vogël për arësye se e vogël është edhe koha që unë vë në dizpozicion të të tjerëve. Eshtë nderi më i madh dhe i vetëm që mund t'u bëj njerëzve. Jo se nuk dua, por se nuk mundem. Përndryshe do të vetëasgjësohesha së bashku me universin tim ku gjithshka lind, jeton dhe vdes vec për mua. Aty jam unë Krijuesi dhe i Krijuari, vrasësi dhe i vrari, dashuria dhe urrejtja. Tërë këto gjëndje të kundërta tek unë ndodhin njëkohësisht e përsosmërisht. Si një lloj simbioze, një luftë-paqe gri si muzgu, e vendosur me dëshirën time në kundërshtim të plotë me kënaqësinë time. Dicka anormale? Sigurisht. Eshtë thjeshtë dicka anormale dhe pikërisht ky anormalitet më jep kënaqësinë e të qënurit ndryshe, anti apo alter.
Nuk e di se si do të shkonte jeta ime sikur për një cast ta humbisja këtë anormalitet. E përfytyroj se si do të katandisesha. Një njeri i rëndomtë nga të turmës së lumtur e hokatare, d.m.th. njëri nga ata-njerëzit. A ka ofendim më të madh se sa të jesh(për shembull) me dy miq (një nocion tashmë dalëboje) e të të takojë dikush tjetër që pas ndarjes nga ju do t'i thoshte të shoqes në shtëpi: "Isha me 3(tre) të njohur" duke të kthyer lehtësisht në një numër:1+1+1 baras 3 ???
Dëshpërohem kur njerëzit mundohen të maskojnë alter egon e tyre (sigurisht kur e kanë një të tillë). Alter ego-ja e pashprehur kurrë bën pjesë në kodin gjenetik të hipokritëve.
Vetvetja ime. Fillon kudo në trupshpirtin tim, për të vazhduar më pas tek përshtypja (shpesh e pakëndëshme) që u lë një kategorie njerëzish prania ime e për të përfunduar më pas me një gjëndje atipike që e dua dhe e kuptoj vetëm unë. Kjo gjëndje e rrallë s'është gjë tjetër vecse ajo që matematikisht shprehet me shumëzim te botës me zero. (Në fakt më vjen shumë keq që e vë zeron(0) e sinqertë dhe të pafajshme në marrëdhënje me botën dhe njerëzit që s'e meritojnë aspak këtë nder. Numri zero është i vetmi numër që nuk më bezdis.
Gjëja e parë që bëj me t'u zgjuar është të siguruarit e vetvetes. (Sigurisht jo tek Sigal apo Atlantik!).Me fjalë të tjera, sapo hap sytë shoh tavanin e bardhë, perden plot me kubizma gri e të zinj, komodinën, abazhurin në të majtë, pantoflat e kthyera përmbys pranë shtratit. Pastaj në një stad të dytë vështroj mbathjet e hedhura shkujdesur në fund të shtratit dhe në këtë cast e kuptoj që jam fare lakuriq. Pasi hedh një sy tjetër, disi më të vëmëndëshëm, në tërë trupin tim,(sidomos në gjenitalet e në zonën përreth tyre), e marr me mend që ato shenja mavi aty-ketu m'i ka lënë Klara që mesa duket po fle akoma si një qingj pranë meje me kurrizin kthyer nga une.
Keni tentuar ndonjëherë të mblidhni copat e vetvetes? Apo nuk e kuptoni se c'do të thotë kjo fjalë? Natyrisht që nuk e kuptoni, sepse JU dhe UNE ndryshojmë edhe në këtë pikë.
Në momentin e zgjimit unë bindem që po zgjohet një krijesë disi e vecantë, e përbërë nga qindra copëza jetësh dhe vdekjesh, të shpërndara kudo rreth meje dhe rreth pjesës tjetër të botës të cilat duhet të mblidhen domosdoshmërisht sic ishin në momentet kur ndodhin këto jetë dhe vdekje, dicka si një degjenerim rigjenerues i qënjes sime.
Unë nuk marr jetë nga jeta e të tjerëve, por nga vdekjet e mia që janë të panumërta sepse të panumërta janë edhe momentet kur qënja ime(planeti) dhe vetvetja(atmosfera ime) bien në kontakt me reston e botës. Ec në rrugë dhe papritur syri im padashje vështron një krijesë të rëndomtë njerëzore që ecën përkrah meje si teveqel. Ky vështrim në kodin tim quhet vështrim i vdekur. Eshtë detyrë i imja ta ringjall. Ringjallja e atij vështrimi të shpenzuar kot, (besoj se biem dakort që cdo gjë e shpenzuar kot është vdekje), realizohet duke kaluar nëpër disa filtra si ai i neverisë, i përcmimit, i urrejtjes, i injorimit dhe së fundi i shumëzimit me zero të shkaktarit teveqel të vdekjes së vështrimit në fjalë. Kur ai vështrim kthehet përsëri në syrin tim, i filtruar e pa asnjë gjurmë të pjesës tjetër të botës, (të cilën unë natyrisht e përcmoj), atëhere unë e vendos atë në rradhë, diku prapa syrit tim, ndoshta shumë afër vendit ku zakonisht ndodh ngrysja e vetullave(nga ana e pasme e padukshme).
Aty ai (vështrimi) mund të jetë në shoqërinë e heshtur, por të vërtetë të disa vështrimeve të tjera të reanimuar pas përballjes me ndonjë buzëqeshje hipokrite apo me ndonjë shenjë të moralit njerëzor. Sa do të qëndrojë në pritje? Zakonisht vështrimet e syrit janë të destinuar për vdekje dhe ringjallje të vazhdueshme. Jane BREZI I SIGURIMIT të qënjes sime, janë bodigardët e mi, kamikazët e vetëm që ringjallen. (A nuk ishte edhe Jezui një kamikaz i tillë?). Ata vdesin dhe ringjallen me qindra herë brenda një dite.
Ndryshe ndodh me vështrimet e shpirtit. Ato nuk vdesin kurrë, sepse ato nuk kanë aspak funksion mbrojtës të qënjes sime edhe sepse nuk iu shkon për shtat uniforma dhe disiplina ushtarake. Ato janë vetë qënja ime e transformuar mrekullisht në dicka të lartë, pothuajse hyjnore,që askush në botë nuk mund ta kuptojë. Ky fakt më bën të lumtur.
Vështrimet e shpirtit tim kalojnë vec nëpër një filtër, në atë të admirimit. Në shpirtin tim cdo cast i ngjan një ceremonie kulti ku hyjnizohen ato gjëra që e plotësojnë këtë shpirt dhe sigurisht unë adhuroj gjithshka që ka lidhje me shpirtin tim.
Kështu pra, cdo mëngjez, më saktë, në cdo zgjim, nis të mbledh dhe të rimbledh vetveten. Një copë e gjej te mbathjet e nëpërkëmbura (një copë e mirë vetveteje!), disa pjesë të tjera te tavani i bardhë(që nuk e fus te pjesa tjetër e botës), dicka tjetër tek tavlla e cigareve gjithmonë plot me hirin e pashkundur të natës së shkuar. Deri në këto momente kam siguruar aq vetvehte sa më nevojitet për të kuptuar se ku ndodhem. Në dhomën time. Kërkoj akoma. Dua të siguroj sa më shumë vetvete që të jetë e mundur. Dua që në castin kur do të ndez një cigare, i ulur lakuriq në njërin nga kolltuqet e mi e me vështrimin nga ardhmëria e ditës së re, (që unë e konceptoj si një vështrim të përhumbur mbi kubizmat gri të perdeve), vetvetja të jetë e gatëshme për momentin sublim kur unë them fjalën magjike: "Universi ka dy pjesë: Unë dhe pjesa tjetër e tij!". Pas këtij casti sublim unë jam i gatshëm për të jetuar dhe vdekur ditën time 24 orëshe(dhe jo 24 karatëshe) sa më thjeshtë të jetë e mundur. Meqë ra fjala te thjeshtësia e jetës dhe e vdekjes, kam një aftësi pothuajse të lindur për ta perceptuar si tepër të thjeshtë dhe të natyrshme edhe gjënë më të ndërlikuar e të pazakontë. Pas këtij casti sublim unë jam në gjendje të përballoj tërë sulmet që krijesat ordinere-njerëzit- mund t'i bëjnë qënjes sime me armët e tyre të sofistikuara si buzëqeshjet, puthjet, lotët, miqësitë dhe mirësjelljet.
Dikur, vite më parë, nuk isha edhe aq i padëmtueshëm nga armët e lartpërmendura. Mbaj mend një herë kur vetëm për hir të një puthjeje të dhënë një natë gushti, unë humba pothuajse plot 6 vjet të jetës sime, mes puthjesh, seksi, dashurish, xhelozish dhe urrejtjesh të mjaftueshme për të thinjur një dyzinë të porsalindurish të pafajshëm.
Megjithatë, ato 6 vjet më mësuan gjëra të thjeshta, tepër të thjeshta. Shpesh dashuria dhe urrejtja veshin të njëjtin petk të pudrosur me një neveri gri, bijë legjitime e një nate epshore midis kujtimit dhe harrimit mbi një shtrat mashtrues ëndërrimi...
Në ata 6 vjet e kuptova mirë se sa i fortë duhet të jesh për të përballuar tundimet, nga më të ultat e deri te ato hyjnore, të përballosh një hapje shalësh nga gruaja e mikut tënd, të mos vrasësh dashnorin e gruas tënde, të kujdesesh për jetën e gjyshit nëntëdhjetëvjecar vetëm e vetëm që ti të jesh trashëguesi i pasurisë së tij, të hiqesh si besimtar fanatik vec për hir të një putane greke që edhe mes orgazmave të bordellit pëshpërit lutjen e mbrëmjes...Nëse do të vazhdoja listën e gjatë të tundimeve, besoj se do të ishte më e udhës të hipja mbi një gjysëmdrejtëz në kërkim të skajit tjetër...
Sa herë që jam i detyruar të hyj në marrëdhënje me njerëzit (dhe kjo ndodh cdo ditë), ndjej qelbësirëllëkun e shoqërise të më përmutë me një erë më të padurueshme se vetë muti i një zboristi diku në llogore...(Meqë ra fjala, a mendoni vërtetë se keni më shumë vlerë se muti juaj?)
Zakonisht kur jam në shtëpi dhe kur në trurin tim nuk ka ndonjë ngacmues për të shkruajtur, unë sjell ndërmend gjëra që me pak durim dhe përpjekje mund të bëhen realitet. Kështu për shembull, nëse do të trokas në portën e fqinjës përballë e di që dy minuta pasi ajo të më ketë hapur derën, unë do të jem në krahët e saj të ngrohtë në një përqafim nga ata që mbarojnë vetëm atëhere kur njeri ndjen nevojën e të zhveshurit ose kur tjetri përvëlohet nga dëshira për t'i thjeshtuar më shumë gjërat që aq shpesh komplikohen para një shtrati të huaj...Do ta përkëdhel në gjinjtë e fryrë dhe në trekëndëshin e leshtë pubik, ndërsa ajo do të më kundërshtojë sic kundërshtojnë zakonisht bashkëshortet e pabesa: do të perplaset mbi shtrat bashkë me mua dhe pasi të hajë tegelin do të më përgatisë një kafe të ngrohtë me qumësht e do të nisë të shajë bashkëshortin e saj. Kurrë s'i kam kuptuar gratë në këtë pikë. Mirë që e tradhëtojnë burrin e tyre,po c'kanë që e shajnë të shkretin?
Kam frikë se do ta kem më të madh se i shoqi i saj dhe në këtë mënyrë do t'i jap fqinjës sime një argument më shumë për tradhëtinë e saj. Megjithëse edhe më të vogël sikur ta kem, jam i sigurtë që ajo do të këmbëngulë se i të shoqit është më i vogël. E tmerrshme! Hidhen poshtë 10 vjet martesë për një centimetër më shumë!!!
Një ide tjetër që më gudulis mëngjezeve është edhe vizita tek shtëpia e një mikut tim. Në fakt aty tani banon vetëm e shoqja. Ai vetë punon prej një viti jashtë shtetit. Ajo është tepër sensuale dhe me të vërtetë kam dëshirë ta fus në shtratin tim, por kjo dëshirë më fashitet me të kujtuar mikun tim që nuk e meriton aspak këtë tradhëti të dyfishtë. Megjithatë ekziston një lojë erotike midis nesh. Cdo mbrëmje ajo më telefonon dhe nëse unë jam fillikat në shtëpi,nis menjëherë një dialog erotik me fjalinë time të preferuar: "Cfarë ke veshur tani?". Ajo zakonisht përgjigjet: "Jam fare lakuriq...".
Më vonë, kur rastis të shihemi rrugëve të qytetit takohemi e flasim si të mos ketë ndodhur asgjë. Në fakt asgjë nuk ka ndodhur. Megjithatë më torturon mendimi që asaj ia ka qejfi me mua, një qejf i paracaktuar për të precipituar në linjën telefonike. Një natë para se ta mbyllnim teleseksin tonë e pyeta "Si ndjehesh tani?". "Më duket se abortova", m'u përgjigj.
Ndoshta edhe miku im di dicka për simpatitë tona, por, për arësye që i përkasin vetëm atij, tregohet tolerant.Ndoshta është thjeshtë një lloj dëmshpërblimi që ai më bën mua: Klara ka qenë e dashura e tij për një vit rresht në rininë e saj të hershme.
Na ka qëlluar shpesh të darkojmë së bashku në shtëpine time apo të tyren. Kemi qenë tepër të lirshëm. Klara expozonte gjinjtë e mrekullueshëm teksa servirte supën e nxehtë, ndërsa sytë e mikut tim shëtisnin paq mbi pamjen joshëse. Ndërkohë zakonisht mua më duhet të bisedoj me gruan e tij për një film të Tinto Brasit të shfaqur një natë më parë. Më vonë unë mund të ulem pranë saj duke i lexuar disa nga shkrimet e mia erotike. S'më bën përshtypje fakti që unë nuk bëhem xheloz për Klarën. Fundja ai po shikon gjysëm të zbuluar ata gjinj që i ka shijuar lakuriq për një vit rresht. Por më habit mosxhelozia e tij. Apo mos vallë unë jam heroi i ndonjë fantazie të tyre seksuale dhe si i tillë prania ime provokuese praën të shoqes ia përmirëson orgazmat mikut tim?
Jeta më ka bindur se miqësia gjithmonë ka nevojë për një dozë të lehtë e të tolerueshme erotizmi të fshehtë që të jetë e vërtetë dhe e pastër, përndryshe do të jetë një miqësi hipokrite e në rastin më të keq një hipokrizi miqësore.
Miku im është aq inteligjent sa të kuptojë që mua më pëlqen gruaja e tij sensuale, por nga ana tjetër më njeh aq mirë sa e di që unë kurrë s'do ta cënoja as me majën e thoit gruan e tij tërheqëse. Kjo është një e vërtetë absolute, ndaj edhe miqësia jonë suksesshëm u reziston tundimeve reciproke.
Edhe Klara shpesh përfshihet nga nivele të larta adrenaline nëse gjatë seksbërjes, para apo pas saj, ne do të flasim për ciftin në fjalë. Shpesh kur e shoh që orgazma e saj vështirësohet, mjafton të përmend emrat e tyre dhe ajo të arrijë në qiellin e shtatë. Më pas Klara më rrëfen se emri i gruas së mikut tim e exiton më shumë. Unë i besoj edhe pse e di që ajo gënjen.A do të ndryshonte gjë po të mos i besoja?
A ju ka qëlluar t'ju vdesë ndonjë pjesëtar i familjes? Nëse po, besoj se e keni provuar atë ndjesinë e të qënurit në qendër të vëmëndjes. Ju qëndroni i ulur në një kolltuk në krye të dhomës dhe për disa ditë rresht prisni ngushëllimet. Në ditët në vazhdim ju e kuptoni që vdekja është një dukuri tepër e rëndomtë që me kalimin e ditëve e humbet solemnitetin dhe rëndësinë e vet. Megjithatë jeni i detyruar të shihni shprehje të larmishme të hipokrizisë, sidomos në darkën e përmotëshme, ku njerëzit bisedojnë për gjithshka, për pronat, për seksin, për makinën e re të fqinjit, për cdo gjë vec vdekjes dhe të vdekurit. Ti ngre gotën e rakisë, por lotët nuk të lënë të gëlltitesh, ndërsa fare pranë teje, diku përballë, një farë kushuriri yt shqyen i ekzaltuar mishrat e ngrohta dhe byrekun tradicional, pa harruar që herë pas here të gromësijë i kënaqur. Ty të vjen t'ia thyesh kokën me ndonjë pjatë, por megjithatë i buzëqesh i përmbajtur dhe i sjellshëm, madje në një moment zemërgjerësie i ofron edhe një kruajtëse (të papërdorur) dhëmbësh. Më pas sytë e tu ngulen mbi shpatullat e zeshkëta të një kushërirës tënde të largët (nga ato që i afron vetëm rasti i vdekjes) që po flirton në atë cast me kunatin e saj të pasur dhe injorant në qafën e të cilit rëndojnë ca varëse të trasha floriri. Kushërirës tënde sigurisht që i pëlqejnë florinjtë dhe florimbajtësit. S'do të ishte keq në ndonjë rast tjetër t'ia puthje shpatullat e rreshkura nga dielli i beharit. Ndoshta edhe asaj do t'i pëlqente. Ku i dihet? Ndoshta nuk jeni edhe aq kushurinj sa thonë...
Vazhdimisht shoh në ëndërr një ajsberg gri. Aq shpesh sa që edhe kur zgjohem më duket se mund të përplasem me të. Një ajsberg gri që nuk lundron ujërave të ftohta të Veriut, por që si një orendi e domosdoshme e të përditshmes më del përpara në rrugë, në shtrat, në dhomë, në banjë, kur flas në telefon, kur paguaj qiranë, kur ndaloj makinën për ta furnizuar me karburant, kur shikoj sutienat e Klarës apo sqetullat e dirsura të një plazhisteje adoleshente, kur lexoj ditarin tim, kur vë lule mbi varrin e tim eti...
Një masë e akullt gri, ndoshta prej eteri që përshkon gjithshka dhe përshkohet prej gjithshkaje. Një masë që po më bën gri cdo ditë e më shumë. Hi dhe thinja...
Diku kam lexuar për lindjen e një foshnje të thinjur. E besoj. E pse të mos e besoj?
(1996)
Kundër dëshirës sime sot do të përpiqem të mos shkruaj mbi njerëzit që, ta themi midis nesh, nuk i honeps fare. Për praninë e tyre kam nevojë vetëm në rastet kur dua të ndjehem i vetmuar. Shpesh futem midis tyre dhe si me magji e ndjej që rrethohem nga një ndjenjë e mrekullueshme vetmie, shumë më e admirueshme se ajo e Robinsonit.
A ju ka qëlluar ndonjëherë të sodisni për disa minuta kalimtarët nën dritaren tuaj? Po të përqëndroheni pak mbi atë turmë laramane dhe po të jeni disi të ngeshëm, do ta kuptoni se sa qesharake dhe poshtëruese është të jesh një nga të turmës, një i nënshtruar i ritmit idiot që karakterizon zakonisht turmat.
Java e një turme fillon me entuziazem (sigurisht të hënave), vashdon (zakonisht të enjteve) me devocion dhe përfundon week-end-eve me mjerim të plotë.
Vitet e vetmisë midis njerëzve më kanë mësuar dy gjëra për ata dhe për vetveten:t'i urrej si turmë dhe të mos i urrej si individë. Torturohem keqazi kur, fjala vjen, ndodhem në shoqërinë e disa vajzave dhe djemve llafazanë që flasin e flasin për orë të tëra, pa harruar të qeshin të lumtur për bukurine e tyre, për dhëmbët e bardhë e të bukur, për trupat e tyre aq sexy nën fustanet e ngushta dhe gjysëmtransparente. Me pak inteligjencë e kuptoj që në të vërtetë janë të shëmtuar sapo dëgjoj bisedën e tyre mburravece dhe kotësinë e qëllimit të saj. Për mua, momenti kur gojët e tyre nisin të flasin është momenti më sublim: në ato caste ndjej gravitetin e vetmisë sime të më tërheqë thellë në universin tim, atje ku veprojnë të tjera ligje, të papërsëritshëm, ligjet e mija.
Biseda e tyre e mërzitshme mund të zgjasë dy orë. Po aq zgjat edhe fluturimi im në universin tim magjik. Me t'u ndërprerë biseda e tyre,me një shpejtësi marramendëse unë kthehem nga universi im midis tyre dhe me pak, fare pak përpjekje e ndjej se në të vërtetë kur gojët i kanë të mbyllura nuk janë edhe aq të shëmtuar. Dhe kur ndodh kjo mund të ndodhë edhe ajo tjetra: lëshoj ndonjë vështrim mbi ndonjë gjoks të spikatur nën një këmishë apo mbi dy kofshë te hatashme që mbulohen dhe zbulohen njësoj nga minifundi i ngushtë. Në caste të tilla, si për të më bindur edhe një herë, se sidoqoftë kam disa gjëra të përbashkëta me njerëzit, organi im reagon me kryenecesi, here-here duke kapërcyer edhe barrierën e bezdisshme të llastikut të mbathjeve. Në fakt do të ishte dicka më humane e më demokratike sikur të mos vishja fare mbathje, ashtu sic bëj atje, në universin tim, ku trupi dhe shpirti me një lakuriqësi të përkryer ndjellin njëri-tjetrin, lodrojnë e pushojnë në qendrën e trupit tim, pikërisht atje ku duhet të fillojë demokratizimi i lartpërmendur. Nejse.
Prej kohësh jetoj në shoqërinë e këndëshme të dëshirave dhe mosdëshirave të mia, të sukseseve dhe dështimeve. Suksesi im më i madh është vetmia.
Në ditët tona vetmia e vërtetë është privilegj që pak qënje e arrijnë kur dhe sic duhet. Sepse ka dy lloj vetmish, njëra- ajo e madhja, e vërteta, ku ti ndjehesh zot i heshtjes, qetësisë, i tingëllimës së vetvetes pas mureve të ashpra e të pasuvatuara të shpirtit, tingëllimë që krijon hymnin e shpirtit, hymn që nuk këndohet, por që rënkohet në tonalitete rebele ku kënga nuk arrin pothuajse kurrë. Këtë lloj vetmie nuk mund të m'a cënojë askush, qoftë kjo edhe vetmia e përkohëshme e ndonjë krijese flokëgjatë e pasionante që fati apo rasti e përplasin për pak caste në universin tim. Kjo jo për mungesë mikpritjeje, por thjeshtë një mbrojtje instiktive për të mos u zhgënjyer më pas...
Ekziston edhe ajo vetmia tjetër, e vogla, që më zë shpesh në shoqerinë e të tjerëve. Eshtë e vogël për arësye se e vogël është edhe koha që unë vë në dizpozicion të të tjerëve. Eshtë nderi më i madh dhe i vetëm që mund t'u bëj njerëzve. Jo se nuk dua, por se nuk mundem. Përndryshe do të vetëasgjësohesha së bashku me universin tim ku gjithshka lind, jeton dhe vdes vec për mua. Aty jam unë Krijuesi dhe i Krijuari, vrasësi dhe i vrari, dashuria dhe urrejtja. Tërë këto gjëndje të kundërta tek unë ndodhin njëkohësisht e përsosmërisht. Si një lloj simbioze, një luftë-paqe gri si muzgu, e vendosur me dëshirën time në kundërshtim të plotë me kënaqësinë time. Dicka anormale? Sigurisht. Eshtë thjeshtë dicka anormale dhe pikërisht ky anormalitet më jep kënaqësinë e të qënurit ndryshe, anti apo alter.
Nuk e di se si do të shkonte jeta ime sikur për një cast ta humbisja këtë anormalitet. E përfytyroj se si do të katandisesha. Një njeri i rëndomtë nga të turmës së lumtur e hokatare, d.m.th. njëri nga ata-njerëzit. A ka ofendim më të madh se sa të jesh(për shembull) me dy miq (një nocion tashmë dalëboje) e të të takojë dikush tjetër që pas ndarjes nga ju do t'i thoshte të shoqes në shtëpi: "Isha me 3(tre) të njohur" duke të kthyer lehtësisht në një numër:1+1+1 baras 3 ???
Dëshpërohem kur njerëzit mundohen të maskojnë alter egon e tyre (sigurisht kur e kanë një të tillë). Alter ego-ja e pashprehur kurrë bën pjesë në kodin gjenetik të hipokritëve.
Vetvetja ime. Fillon kudo në trupshpirtin tim, për të vazhduar më pas tek përshtypja (shpesh e pakëndëshme) që u lë një kategorie njerëzish prania ime e për të përfunduar më pas me një gjëndje atipike që e dua dhe e kuptoj vetëm unë. Kjo gjëndje e rrallë s'është gjë tjetër vecse ajo që matematikisht shprehet me shumëzim te botës me zero. (Në fakt më vjen shumë keq që e vë zeron(0) e sinqertë dhe të pafajshme në marrëdhënje me botën dhe njerëzit që s'e meritojnë aspak këtë nder. Numri zero është i vetmi numër që nuk më bezdis.
Gjëja e parë që bëj me t'u zgjuar është të siguruarit e vetvetes. (Sigurisht jo tek Sigal apo Atlantik!).Me fjalë të tjera, sapo hap sytë shoh tavanin e bardhë, perden plot me kubizma gri e të zinj, komodinën, abazhurin në të majtë, pantoflat e kthyera përmbys pranë shtratit. Pastaj në një stad të dytë vështroj mbathjet e hedhura shkujdesur në fund të shtratit dhe në këtë cast e kuptoj që jam fare lakuriq. Pasi hedh një sy tjetër, disi më të vëmëndëshëm, në tërë trupin tim,(sidomos në gjenitalet e në zonën përreth tyre), e marr me mend që ato shenja mavi aty-ketu m'i ka lënë Klara që mesa duket po fle akoma si një qingj pranë meje me kurrizin kthyer nga une.
Keni tentuar ndonjëherë të mblidhni copat e vetvetes? Apo nuk e kuptoni se c'do të thotë kjo fjalë? Natyrisht që nuk e kuptoni, sepse JU dhe UNE ndryshojmë edhe në këtë pikë.
Në momentin e zgjimit unë bindem që po zgjohet një krijesë disi e vecantë, e përbërë nga qindra copëza jetësh dhe vdekjesh, të shpërndara kudo rreth meje dhe rreth pjesës tjetër të botës të cilat duhet të mblidhen domosdoshmërisht sic ishin në momentet kur ndodhin këto jetë dhe vdekje, dicka si një degjenerim rigjenerues i qënjes sime.
Unë nuk marr jetë nga jeta e të tjerëve, por nga vdekjet e mia që janë të panumërta sepse të panumërta janë edhe momentet kur qënja ime(planeti) dhe vetvetja(atmosfera ime) bien në kontakt me reston e botës. Ec në rrugë dhe papritur syri im padashje vështron një krijesë të rëndomtë njerëzore që ecën përkrah meje si teveqel. Ky vështrim në kodin tim quhet vështrim i vdekur. Eshtë detyrë i imja ta ringjall. Ringjallja e atij vështrimi të shpenzuar kot, (besoj se biem dakort që cdo gjë e shpenzuar kot është vdekje), realizohet duke kaluar nëpër disa filtra si ai i neverisë, i përcmimit, i urrejtjes, i injorimit dhe së fundi i shumëzimit me zero të shkaktarit teveqel të vdekjes së vështrimit në fjalë. Kur ai vështrim kthehet përsëri në syrin tim, i filtruar e pa asnjë gjurmë të pjesës tjetër të botës, (të cilën unë natyrisht e përcmoj), atëhere unë e vendos atë në rradhë, diku prapa syrit tim, ndoshta shumë afër vendit ku zakonisht ndodh ngrysja e vetullave(nga ana e pasme e padukshme).
Aty ai (vështrimi) mund të jetë në shoqërinë e heshtur, por të vërtetë të disa vështrimeve të tjera të reanimuar pas përballjes me ndonjë buzëqeshje hipokrite apo me ndonjë shenjë të moralit njerëzor. Sa do të qëndrojë në pritje? Zakonisht vështrimet e syrit janë të destinuar për vdekje dhe ringjallje të vazhdueshme. Jane BREZI I SIGURIMIT të qënjes sime, janë bodigardët e mi, kamikazët e vetëm që ringjallen. (A nuk ishte edhe Jezui një kamikaz i tillë?). Ata vdesin dhe ringjallen me qindra herë brenda një dite.
Ndryshe ndodh me vështrimet e shpirtit. Ato nuk vdesin kurrë, sepse ato nuk kanë aspak funksion mbrojtës të qënjes sime edhe sepse nuk iu shkon për shtat uniforma dhe disiplina ushtarake. Ato janë vetë qënja ime e transformuar mrekullisht në dicka të lartë, pothuajse hyjnore,që askush në botë nuk mund ta kuptojë. Ky fakt më bën të lumtur.
Vështrimet e shpirtit tim kalojnë vec nëpër një filtër, në atë të admirimit. Në shpirtin tim cdo cast i ngjan një ceremonie kulti ku hyjnizohen ato gjëra që e plotësojnë këtë shpirt dhe sigurisht unë adhuroj gjithshka që ka lidhje me shpirtin tim.
Kështu pra, cdo mëngjez, më saktë, në cdo zgjim, nis të mbledh dhe të rimbledh vetveten. Një copë e gjej te mbathjet e nëpërkëmbura (një copë e mirë vetveteje!), disa pjesë të tjera te tavani i bardhë(që nuk e fus te pjesa tjetër e botës), dicka tjetër tek tavlla e cigareve gjithmonë plot me hirin e pashkundur të natës së shkuar. Deri në këto momente kam siguruar aq vetvehte sa më nevojitet për të kuptuar se ku ndodhem. Në dhomën time. Kërkoj akoma. Dua të siguroj sa më shumë vetvete që të jetë e mundur. Dua që në castin kur do të ndez një cigare, i ulur lakuriq në njërin nga kolltuqet e mi e me vështrimin nga ardhmëria e ditës së re, (që unë e konceptoj si një vështrim të përhumbur mbi kubizmat gri të perdeve), vetvetja të jetë e gatëshme për momentin sublim kur unë them fjalën magjike: "Universi ka dy pjesë: Unë dhe pjesa tjetër e tij!". Pas këtij casti sublim unë jam i gatshëm për të jetuar dhe vdekur ditën time 24 orëshe(dhe jo 24 karatëshe) sa më thjeshtë të jetë e mundur. Meqë ra fjala te thjeshtësia e jetës dhe e vdekjes, kam një aftësi pothuajse të lindur për ta perceptuar si tepër të thjeshtë dhe të natyrshme edhe gjënë më të ndërlikuar e të pazakontë. Pas këtij casti sublim unë jam në gjendje të përballoj tërë sulmet që krijesat ordinere-njerëzit- mund t'i bëjnë qënjes sime me armët e tyre të sofistikuara si buzëqeshjet, puthjet, lotët, miqësitë dhe mirësjelljet.
Dikur, vite më parë, nuk isha edhe aq i padëmtueshëm nga armët e lartpërmendura. Mbaj mend një herë kur vetëm për hir të një puthjeje të dhënë një natë gushti, unë humba pothuajse plot 6 vjet të jetës sime, mes puthjesh, seksi, dashurish, xhelozish dhe urrejtjesh të mjaftueshme për të thinjur një dyzinë të porsalindurish të pafajshëm.
Megjithatë, ato 6 vjet më mësuan gjëra të thjeshta, tepër të thjeshta. Shpesh dashuria dhe urrejtja veshin të njëjtin petk të pudrosur me një neveri gri, bijë legjitime e një nate epshore midis kujtimit dhe harrimit mbi një shtrat mashtrues ëndërrimi...
Në ata 6 vjet e kuptova mirë se sa i fortë duhet të jesh për të përballuar tundimet, nga më të ultat e deri te ato hyjnore, të përballosh një hapje shalësh nga gruaja e mikut tënd, të mos vrasësh dashnorin e gruas tënde, të kujdesesh për jetën e gjyshit nëntëdhjetëvjecar vetëm e vetëm që ti të jesh trashëguesi i pasurisë së tij, të hiqesh si besimtar fanatik vec për hir të një putane greke që edhe mes orgazmave të bordellit pëshpërit lutjen e mbrëmjes...Nëse do të vazhdoja listën e gjatë të tundimeve, besoj se do të ishte më e udhës të hipja mbi një gjysëmdrejtëz në kërkim të skajit tjetër...
Sa herë që jam i detyruar të hyj në marrëdhënje me njerëzit (dhe kjo ndodh cdo ditë), ndjej qelbësirëllëkun e shoqërise të më përmutë me një erë më të padurueshme se vetë muti i një zboristi diku në llogore...(Meqë ra fjala, a mendoni vërtetë se keni më shumë vlerë se muti juaj?)
Zakonisht kur jam në shtëpi dhe kur në trurin tim nuk ka ndonjë ngacmues për të shkruajtur, unë sjell ndërmend gjëra që me pak durim dhe përpjekje mund të bëhen realitet. Kështu për shembull, nëse do të trokas në portën e fqinjës përballë e di që dy minuta pasi ajo të më ketë hapur derën, unë do të jem në krahët e saj të ngrohtë në një përqafim nga ata që mbarojnë vetëm atëhere kur njeri ndjen nevojën e të zhveshurit ose kur tjetri përvëlohet nga dëshira për t'i thjeshtuar më shumë gjërat që aq shpesh komplikohen para një shtrati të huaj...Do ta përkëdhel në gjinjtë e fryrë dhe në trekëndëshin e leshtë pubik, ndërsa ajo do të më kundërshtojë sic kundërshtojnë zakonisht bashkëshortet e pabesa: do të perplaset mbi shtrat bashkë me mua dhe pasi të hajë tegelin do të më përgatisë një kafe të ngrohtë me qumësht e do të nisë të shajë bashkëshortin e saj. Kurrë s'i kam kuptuar gratë në këtë pikë. Mirë që e tradhëtojnë burrin e tyre,po c'kanë që e shajnë të shkretin?
Kam frikë se do ta kem më të madh se i shoqi i saj dhe në këtë mënyrë do t'i jap fqinjës sime një argument më shumë për tradhëtinë e saj. Megjithëse edhe më të vogël sikur ta kem, jam i sigurtë që ajo do të këmbëngulë se i të shoqit është më i vogël. E tmerrshme! Hidhen poshtë 10 vjet martesë për një centimetër më shumë!!!
Një ide tjetër që më gudulis mëngjezeve është edhe vizita tek shtëpia e një mikut tim. Në fakt aty tani banon vetëm e shoqja. Ai vetë punon prej një viti jashtë shtetit. Ajo është tepër sensuale dhe me të vërtetë kam dëshirë ta fus në shtratin tim, por kjo dëshirë më fashitet me të kujtuar mikun tim që nuk e meriton aspak këtë tradhëti të dyfishtë. Megjithatë ekziston një lojë erotike midis nesh. Cdo mbrëmje ajo më telefonon dhe nëse unë jam fillikat në shtëpi,nis menjëherë një dialog erotik me fjalinë time të preferuar: "Cfarë ke veshur tani?". Ajo zakonisht përgjigjet: "Jam fare lakuriq...".
Më vonë, kur rastis të shihemi rrugëve të qytetit takohemi e flasim si të mos ketë ndodhur asgjë. Në fakt asgjë nuk ka ndodhur. Megjithatë më torturon mendimi që asaj ia ka qejfi me mua, një qejf i paracaktuar për të precipituar në linjën telefonike. Një natë para se ta mbyllnim teleseksin tonë e pyeta "Si ndjehesh tani?". "Më duket se abortova", m'u përgjigj.
Ndoshta edhe miku im di dicka për simpatitë tona, por, për arësye që i përkasin vetëm atij, tregohet tolerant.Ndoshta është thjeshtë një lloj dëmshpërblimi që ai më bën mua: Klara ka qenë e dashura e tij për një vit rresht në rininë e saj të hershme.
Na ka qëlluar shpesh të darkojmë së bashku në shtëpine time apo të tyren. Kemi qenë tepër të lirshëm. Klara expozonte gjinjtë e mrekullueshëm teksa servirte supën e nxehtë, ndërsa sytë e mikut tim shëtisnin paq mbi pamjen joshëse. Ndërkohë zakonisht mua më duhet të bisedoj me gruan e tij për një film të Tinto Brasit të shfaqur një natë më parë. Më vonë unë mund të ulem pranë saj duke i lexuar disa nga shkrimet e mia erotike. S'më bën përshtypje fakti që unë nuk bëhem xheloz për Klarën. Fundja ai po shikon gjysëm të zbuluar ata gjinj që i ka shijuar lakuriq për një vit rresht. Por më habit mosxhelozia e tij. Apo mos vallë unë jam heroi i ndonjë fantazie të tyre seksuale dhe si i tillë prania ime provokuese praën të shoqes ia përmirëson orgazmat mikut tim?
Jeta më ka bindur se miqësia gjithmonë ka nevojë për një dozë të lehtë e të tolerueshme erotizmi të fshehtë që të jetë e vërtetë dhe e pastër, përndryshe do të jetë një miqësi hipokrite e në rastin më të keq një hipokrizi miqësore.
Miku im është aq inteligjent sa të kuptojë që mua më pëlqen gruaja e tij sensuale, por nga ana tjetër më njeh aq mirë sa e di që unë kurrë s'do ta cënoja as me majën e thoit gruan e tij tërheqëse. Kjo është një e vërtetë absolute, ndaj edhe miqësia jonë suksesshëm u reziston tundimeve reciproke.
Edhe Klara shpesh përfshihet nga nivele të larta adrenaline nëse gjatë seksbërjes, para apo pas saj, ne do të flasim për ciftin në fjalë. Shpesh kur e shoh që orgazma e saj vështirësohet, mjafton të përmend emrat e tyre dhe ajo të arrijë në qiellin e shtatë. Më pas Klara më rrëfen se emri i gruas së mikut tim e exiton më shumë. Unë i besoj edhe pse e di që ajo gënjen.A do të ndryshonte gjë po të mos i besoja?
A ju ka qëlluar t'ju vdesë ndonjë pjesëtar i familjes? Nëse po, besoj se e keni provuar atë ndjesinë e të qënurit në qendër të vëmëndjes. Ju qëndroni i ulur në një kolltuk në krye të dhomës dhe për disa ditë rresht prisni ngushëllimet. Në ditët në vazhdim ju e kuptoni që vdekja është një dukuri tepër e rëndomtë që me kalimin e ditëve e humbet solemnitetin dhe rëndësinë e vet. Megjithatë jeni i detyruar të shihni shprehje të larmishme të hipokrizisë, sidomos në darkën e përmotëshme, ku njerëzit bisedojnë për gjithshka, për pronat, për seksin, për makinën e re të fqinjit, për cdo gjë vec vdekjes dhe të vdekurit. Ti ngre gotën e rakisë, por lotët nuk të lënë të gëlltitesh, ndërsa fare pranë teje, diku përballë, një farë kushuriri yt shqyen i ekzaltuar mishrat e ngrohta dhe byrekun tradicional, pa harruar që herë pas here të gromësijë i kënaqur. Ty të vjen t'ia thyesh kokën me ndonjë pjatë, por megjithatë i buzëqesh i përmbajtur dhe i sjellshëm, madje në një moment zemërgjerësie i ofron edhe një kruajtëse (të papërdorur) dhëmbësh. Më pas sytë e tu ngulen mbi shpatullat e zeshkëta të një kushërirës tënde të largët (nga ato që i afron vetëm rasti i vdekjes) që po flirton në atë cast me kunatin e saj të pasur dhe injorant në qafën e të cilit rëndojnë ca varëse të trasha floriri. Kushërirës tënde sigurisht që i pëlqejnë florinjtë dhe florimbajtësit. S'do të ishte keq në ndonjë rast tjetër t'ia puthje shpatullat e rreshkura nga dielli i beharit. Ndoshta edhe asaj do t'i pëlqente. Ku i dihet? Ndoshta nuk jeni edhe aq kushurinj sa thonë...
Vazhdimisht shoh në ëndërr një ajsberg gri. Aq shpesh sa që edhe kur zgjohem më duket se mund të përplasem me të. Një ajsberg gri që nuk lundron ujërave të ftohta të Veriut, por që si një orendi e domosdoshme e të përditshmes më del përpara në rrugë, në shtrat, në dhomë, në banjë, kur flas në telefon, kur paguaj qiranë, kur ndaloj makinën për ta furnizuar me karburant, kur shikoj sutienat e Klarës apo sqetullat e dirsura të një plazhisteje adoleshente, kur lexoj ditarin tim, kur vë lule mbi varrin e tim eti...
Një masë e akullt gri, ndoshta prej eteri që përshkon gjithshka dhe përshkohet prej gjithshkaje. Një masë që po më bën gri cdo ditë e më shumë. Hi dhe thinja...
Diku kam lexuar për lindjen e një foshnje të thinjur. E besoj. E pse të mos e besoj?
(1996)
Hera e pare (tregim)
Hera ime e parë erdhi papritur e pakujtuar një ditë të nxehtë gushti në një dhomë hoteli të një qyteti të vogël jugor ku kisha shkuar si pjesmarrës i një kampionati shahu për të rinjtë.
Isha 16 vjec dhe deri në këtë moshë përvec masturbimit të përditshëm kisha në arsenalin e sukseseve të mia edhe disa puthje me ca moshatare të mijat. Po ashtu , një ditë më kishte puthur edhe një fqinja ime dyzetëvjecare ,por isha i bindur që ajo puthje bënte pjesë në arsenalin e sukseseve të saj.
Pra po qëndroja i vetëm në dhomën e hotelit ,me një libër shahu në dorë duke u përgatitur për ndeshjen e pasdites. Avujt e vapës hynin në dhomë asfiksues e të rëndë, përziheshin me erën e trupit tim të dirsur ,me erën e dhomës së vjetër të hotelit dhe me erën e klorit që vinte nga nevojtorja përballë. Dikur u shtriva i lodhur dhe instiktivisht fillova të fërkoj zogun tim që në cast nisi të fryhej e të forcohej .Isha lakuriq dhe carcafin e kisha shkelmuar në fund të shtratit. Nisa të masturboj lehtë me sytë mbyllur duke fantazuar për të mijtën herë udhëheqsen e pionierëve që me kalimin e kohës tjetërsohej në fantazinë time duke marrë tiparet e grave që më kishin ngjallur epshe në periudha të caktuara.
Fantazia ime e atëhershme përmbante edhe nënprodukte jo reale , por subkoshiente , të sadomasokizmit ku sadiste ishin gjithmonë gratë. Në një periudhë të mëvonëshme sadizmi kaloi në anën time, sidomos kur kisha të bëja me vajza shumë më të reja se unë në moshë. Kjo gjë ndoshta shpjegohet me faktin që kur një djalë i vogël bën seks me një grua shumë më të rritur si në moshë ,ashtu edhe në energji seksuale trupore , është i vetëdijshëm për vuajtjen seksuale që e pret. Cështje inferioriteti , qoftë edhe virtual.
Kështu pra , isha zhytur i tëri në ëndërrimin tim erotik ,kur papritmas dëgjoj zhurmën e një celësi që përpiqej të hapte derën time. Doja të reagoja ndaj asaj zhurme që ma ndërpreu aq papritur kënaqësinë, por e ndjeva veten të paaftë për të bërë qoftë edhe një lëvizje të vetme, përvec se të hiqesha sikur po flija. Dera u hap. Dikush kish hyrë në dhomën time dhe po qëndronte palëvizur, gjë që unë e përceptoja fare mirë nga qetësia që mbizotëronte dhomën. Dëgjohej vec frymëmarrja ime së cilës përpiqesha t'i jepja tonet e frymëmarrjes së një të përgjumuri.
Nuk e di se sa caste kish zgjatur ajo gjëndje, por e kujtoj mire që gjatë asaj njësie kohore isha përpjekur të gjeja se kush ma kish prishur qetësinë. E kisha kuptuar që duhej të ishte pastruesja që kish ardhur për ndërrimin e carcafëve.
Kisha imagjinuar gjithashtu edhe se cfarë po shihte ajo grua me sytë e shqyer mbi trupin tim lakuriq, madje kisha patur kohë të mendoj edhe se cfarë kishte ndjerë ajo në ato caste duke parë organin tim më kryenec se kurrë. Nuk kisha patur kohë vec për një gjë : për t'u mbuluar me carcaf.
Ndërkaq pastruesja kish tërhequr derën duke e kycur përsëri duke më lënë mua të dëgjoja hapat e saj që largoheshin korridorit të ngushtë të hotelit.
Isha ngritur si i dehur nga kënaqësia që më jepte ideja që një grua më kish parë lakuriq , por, për habinë time të jashtëzakonshme, dera u hap përsëri dhe këtë herë isha përballë pastrueses, kësaj gruaje rreth të dyzetepesave, me gjoks të plotë dhe me trup të shëndoshë e tepër të trashe që mund të ngacmonte vetëm epshin dhe fantazinë e një të burgosuri, të një ushtari apo të një adoleshenti të virgjër sic isha unë. Lakuriq përballë saj dhe këtë herë jo në gjume, por i zgjuar, plot epsh dhe frikë për atë që më priste.
Mbaj mënd që pastruesja, pasi më kish thënë " me kë tallesh ti ,mor picirruk" , më kish mbërthyer me krahët e fortë duke më puthur me një padurim të dukshëm, duke më kafshuar në buzë, gushë, shpatulla, ndërkohë që dora e saj ishte ulur poshtë trupit tim duke më fërkuar barkun, leshin poshtë tij dhe komplet atë masë të butë e të fortë njëkohësisht që nisi të pulsojë në ato duar që kushedi sa meshkuj kishin ledhatuar...
Instiktivisht, duke ndjerë trupin e saj të puthitej pas timit nisa ta puth në fytyrë, në buzët e etura që po më thithnin gjuhën që elektrizohej nga dridhjet, nga ngrohtësia e lagur e gjuhës së saj dhe me duart e mija, për herë të parë në jetën time, nisa të zbërthej fustanin e një gruaje , të përkëdhelja gjinjtë e saj të mëdhenj, të ngrohtë, të rëndë, me thitha të erektuar, t'i puth e t'i kafshoj ashtu te derdhur mbi fytyrën time duke më mësuar për herë të parë e përgjithmonë magjinë që fshihet te gjinjtë e një gruaje.
Ndërkaq ishim rrëzuar mbi shtrat; trupi i saj i shëndetshëm, plot djersë dhe fuqi, gjinjtë që dridheshin ashtu lëshuar mbi gjoksin tim akoma të dobët e të pa zhvilluar mirë, rënkimet tona si rënkimet e dy kafshëve apo të dy mundësave që ndeshen për jetë a vdekje, duart e mija që përpiqeshin të shtërngonin fort vithet e saj të mëdha, duart e saja që përpiqeshin të drejtonin organin tim drejt vorbullës së saj leshatore, një e ngritur cuditërisht e lehtë dhe e menjëhershme e trupit të saj të bëshëm dhe ...hera e parë kish filluar të ndodhte në një mënyrë dehëse, trullosëse, marramendëse, lodhëse dhe shplodhëse, e ngrohtë, e ngrohtë, e ngrohtë, aty në qendër të trupave tanë, në qendër të botës...Vallë a ekzistonte botë tjetër për mua në ato caste ?
Ndjeja shtërngimin e ëmbël të asaj vorbulle mishtore dhe të ngrohtë e të lëngëshme tashmë që lëvizte poshtë e lart mbi pistonin tim të fortë, të ngrohtë, aq të domosdoshëm për atë pastruese në prag të pleqërisë që mua në ato caste më ish dukur si perëndeshë e plotfuqishme mbi epshin dhe rënkimet e mia. E kisha lëshuar veten tërësisht në duart e kësaj perëndeshe i nënshtruar ndaj puthjeve, kafshimeve dhe shtërngimeve epshore të duarve dhe kofshëve të saj të fuqishme; cdo pjesë e trupit të asaj gruaje më dukej e fuqishme, e frikshme, sunduese, ndërsa vetja ime shumë i dobët, i pafuqishëm, ndaj edhe i isha bindur trupit dhe zërit të saj që duke u dridhur dhe rënkuar më ish lutur ( apo urdhëruar) "Më fort...oh më fort... aman...prishu...tani...tani...shpirti im!"
Në një cast, i ndodhur mbi të, duke parë fytyrën e saj të deformuar nga gulcimet, buzët që i kafshonte me dhëmbë, djersët që i lagnin flokët disi të thinjur anash, gjinjtë tashmë të squllur e me thithat e rrafshtë, kofshët e ngritura përpjetë dhe spazmat e tërë trupit të saj, pra, duke e parë nga lart këtë agoni të saj, e kuptova që në të vërtetë isha shumë më i fuqishëm se ajo, e kuptova që akti seksual, akti më i rëndësishëm i jetës njerëzore, është në fund të fundit një luftë, një betejë që duhet fituar me cdo kusht, edhe pse ndonjëherë mund ta humbje, sic po e humbte ajo grua e shëndoshë dhe e fuqishme, perëndeshë deri para pak casteve e tashmë e shtrirë nën trupin dhe organin tim, e lodhur, e pafuqishme, e mundur, skllave...
Ajo e kish arritur orgazmën e saj, por symbyllurazi në të vërtetë ajo nuk po qante humbjen e saj, por timen që s'vonoi të vinte bashkë me një spruco të fortë sperme që unë me dëshirën ( apo urdhërin ) e saj e lëshova në rrëzë të shalëve të saja, aty ku mbaron leshi i seksit.
Kishim mbaruar. Pastruesja kish ikur pasi më kish puthur gjithë dhembshuri në faqe dhe buzë, por pa epsh , duke më thënë "Je moshatar me tim bir !"
I lumtur deri në hutim, ashtu lakuriq sic isha, vrapova deri te dera gjysëm e hapur e dhomës dhe arrita t'i them "Faleminderit, shumë faleminderit !"
U ktheva përsëri në dhomën time ku tashmë kundërmimit të klorit i ishte shtuar edhe kundërmimi i spermës dhe djersës së betejës së sapo mbaruar .
Për herë të parë në jetë do të masturboja me një imazh të ri,atë të asaj pastruese gjysëm të plakur që aq natyrshëm me kishte futur në botën e mrekullueshme të seksit...
(1996)
Isha 16 vjec dhe deri në këtë moshë përvec masturbimit të përditshëm kisha në arsenalin e sukseseve të mia edhe disa puthje me ca moshatare të mijat. Po ashtu , një ditë më kishte puthur edhe një fqinja ime dyzetëvjecare ,por isha i bindur që ajo puthje bënte pjesë në arsenalin e sukseseve të saj.
Pra po qëndroja i vetëm në dhomën e hotelit ,me një libër shahu në dorë duke u përgatitur për ndeshjen e pasdites. Avujt e vapës hynin në dhomë asfiksues e të rëndë, përziheshin me erën e trupit tim të dirsur ,me erën e dhomës së vjetër të hotelit dhe me erën e klorit që vinte nga nevojtorja përballë. Dikur u shtriva i lodhur dhe instiktivisht fillova të fërkoj zogun tim që në cast nisi të fryhej e të forcohej .Isha lakuriq dhe carcafin e kisha shkelmuar në fund të shtratit. Nisa të masturboj lehtë me sytë mbyllur duke fantazuar për të mijtën herë udhëheqsen e pionierëve që me kalimin e kohës tjetërsohej në fantazinë time duke marrë tiparet e grave që më kishin ngjallur epshe në periudha të caktuara.
Fantazia ime e atëhershme përmbante edhe nënprodukte jo reale , por subkoshiente , të sadomasokizmit ku sadiste ishin gjithmonë gratë. Në një periudhë të mëvonëshme sadizmi kaloi në anën time, sidomos kur kisha të bëja me vajza shumë më të reja se unë në moshë. Kjo gjë ndoshta shpjegohet me faktin që kur një djalë i vogël bën seks me një grua shumë më të rritur si në moshë ,ashtu edhe në energji seksuale trupore , është i vetëdijshëm për vuajtjen seksuale që e pret. Cështje inferioriteti , qoftë edhe virtual.
Kështu pra , isha zhytur i tëri në ëndërrimin tim erotik ,kur papritmas dëgjoj zhurmën e një celësi që përpiqej të hapte derën time. Doja të reagoja ndaj asaj zhurme që ma ndërpreu aq papritur kënaqësinë, por e ndjeva veten të paaftë për të bërë qoftë edhe një lëvizje të vetme, përvec se të hiqesha sikur po flija. Dera u hap. Dikush kish hyrë në dhomën time dhe po qëndronte palëvizur, gjë që unë e përceptoja fare mirë nga qetësia që mbizotëronte dhomën. Dëgjohej vec frymëmarrja ime së cilës përpiqesha t'i jepja tonet e frymëmarrjes së një të përgjumuri.
Nuk e di se sa caste kish zgjatur ajo gjëndje, por e kujtoj mire që gjatë asaj njësie kohore isha përpjekur të gjeja se kush ma kish prishur qetësinë. E kisha kuptuar që duhej të ishte pastruesja që kish ardhur për ndërrimin e carcafëve.
Kisha imagjinuar gjithashtu edhe se cfarë po shihte ajo grua me sytë e shqyer mbi trupin tim lakuriq, madje kisha patur kohë të mendoj edhe se cfarë kishte ndjerë ajo në ato caste duke parë organin tim më kryenec se kurrë. Nuk kisha patur kohë vec për një gjë : për t'u mbuluar me carcaf.
Ndërkaq pastruesja kish tërhequr derën duke e kycur përsëri duke më lënë mua të dëgjoja hapat e saj që largoheshin korridorit të ngushtë të hotelit.
Isha ngritur si i dehur nga kënaqësia që më jepte ideja që një grua më kish parë lakuriq , por, për habinë time të jashtëzakonshme, dera u hap përsëri dhe këtë herë isha përballë pastrueses, kësaj gruaje rreth të dyzetepesave, me gjoks të plotë dhe me trup të shëndoshë e tepër të trashe që mund të ngacmonte vetëm epshin dhe fantazinë e një të burgosuri, të një ushtari apo të një adoleshenti të virgjër sic isha unë. Lakuriq përballë saj dhe këtë herë jo në gjume, por i zgjuar, plot epsh dhe frikë për atë që më priste.
Mbaj mënd që pastruesja, pasi më kish thënë " me kë tallesh ti ,mor picirruk" , më kish mbërthyer me krahët e fortë duke më puthur me një padurim të dukshëm, duke më kafshuar në buzë, gushë, shpatulla, ndërkohë që dora e saj ishte ulur poshtë trupit tim duke më fërkuar barkun, leshin poshtë tij dhe komplet atë masë të butë e të fortë njëkohësisht që nisi të pulsojë në ato duar që kushedi sa meshkuj kishin ledhatuar...
Instiktivisht, duke ndjerë trupin e saj të puthitej pas timit nisa ta puth në fytyrë, në buzët e etura që po më thithnin gjuhën që elektrizohej nga dridhjet, nga ngrohtësia e lagur e gjuhës së saj dhe me duart e mija, për herë të parë në jetën time, nisa të zbërthej fustanin e një gruaje , të përkëdhelja gjinjtë e saj të mëdhenj, të ngrohtë, të rëndë, me thitha të erektuar, t'i puth e t'i kafshoj ashtu te derdhur mbi fytyrën time duke më mësuar për herë të parë e përgjithmonë magjinë që fshihet te gjinjtë e një gruaje.
Ndërkaq ishim rrëzuar mbi shtrat; trupi i saj i shëndetshëm, plot djersë dhe fuqi, gjinjtë që dridheshin ashtu lëshuar mbi gjoksin tim akoma të dobët e të pa zhvilluar mirë, rënkimet tona si rënkimet e dy kafshëve apo të dy mundësave që ndeshen për jetë a vdekje, duart e mija që përpiqeshin të shtërngonin fort vithet e saj të mëdha, duart e saja që përpiqeshin të drejtonin organin tim drejt vorbullës së saj leshatore, një e ngritur cuditërisht e lehtë dhe e menjëhershme e trupit të saj të bëshëm dhe ...hera e parë kish filluar të ndodhte në një mënyrë dehëse, trullosëse, marramendëse, lodhëse dhe shplodhëse, e ngrohtë, e ngrohtë, e ngrohtë, aty në qendër të trupave tanë, në qendër të botës...Vallë a ekzistonte botë tjetër për mua në ato caste ?
Ndjeja shtërngimin e ëmbël të asaj vorbulle mishtore dhe të ngrohtë e të lëngëshme tashmë që lëvizte poshtë e lart mbi pistonin tim të fortë, të ngrohtë, aq të domosdoshëm për atë pastruese në prag të pleqërisë që mua në ato caste më ish dukur si perëndeshë e plotfuqishme mbi epshin dhe rënkimet e mia. E kisha lëshuar veten tërësisht në duart e kësaj perëndeshe i nënshtruar ndaj puthjeve, kafshimeve dhe shtërngimeve epshore të duarve dhe kofshëve të saj të fuqishme; cdo pjesë e trupit të asaj gruaje më dukej e fuqishme, e frikshme, sunduese, ndërsa vetja ime shumë i dobët, i pafuqishëm, ndaj edhe i isha bindur trupit dhe zërit të saj që duke u dridhur dhe rënkuar më ish lutur ( apo urdhëruar) "Më fort...oh më fort... aman...prishu...tani...tani...shpirti im!"
Në një cast, i ndodhur mbi të, duke parë fytyrën e saj të deformuar nga gulcimet, buzët që i kafshonte me dhëmbë, djersët që i lagnin flokët disi të thinjur anash, gjinjtë tashmë të squllur e me thithat e rrafshtë, kofshët e ngritura përpjetë dhe spazmat e tërë trupit të saj, pra, duke e parë nga lart këtë agoni të saj, e kuptova që në të vërtetë isha shumë më i fuqishëm se ajo, e kuptova që akti seksual, akti më i rëndësishëm i jetës njerëzore, është në fund të fundit një luftë, një betejë që duhet fituar me cdo kusht, edhe pse ndonjëherë mund ta humbje, sic po e humbte ajo grua e shëndoshë dhe e fuqishme, perëndeshë deri para pak casteve e tashmë e shtrirë nën trupin dhe organin tim, e lodhur, e pafuqishme, e mundur, skllave...
Ajo e kish arritur orgazmën e saj, por symbyllurazi në të vërtetë ajo nuk po qante humbjen e saj, por timen që s'vonoi të vinte bashkë me një spruco të fortë sperme që unë me dëshirën ( apo urdhërin ) e saj e lëshova në rrëzë të shalëve të saja, aty ku mbaron leshi i seksit.
Kishim mbaruar. Pastruesja kish ikur pasi më kish puthur gjithë dhembshuri në faqe dhe buzë, por pa epsh , duke më thënë "Je moshatar me tim bir !"
I lumtur deri në hutim, ashtu lakuriq sic isha, vrapova deri te dera gjysëm e hapur e dhomës dhe arrita t'i them "Faleminderit, shumë faleminderit !"
U ktheva përsëri në dhomën time ku tashmë kundërmimit të klorit i ishte shtuar edhe kundërmimi i spermës dhe djersës së betejës së sapo mbaruar .
Për herë të parë në jetë do të masturboja me një imazh të ri,atë të asaj pastruese gjysëm të plakur që aq natyrshëm me kishte futur në botën e mrekullueshme të seksit...
(1996)
Subscribe to:
Posts
(
Atom
)