VDIS VDEKJEN (fragment nga poema)

Vra
Vrit
Vrau
Vranë
Vrit se të Vrau
Vdekje Vill...
Viktima e Vrasës
Vorbull Varresh Vajtojnë...
Victory...Victory
i Varrosëm të Vrarët
luft’ e re le t’fillojë.......

E ç’rëndësi paskan sistemet,
demokracitë e diktaturat
ideologjitë, filozofitë,
fetë dhe qytetërimet
të drejtat e njeriut dhe torturat
e dokrra të tjera si këto
për sa kohë që në drit’ të diellit
e njerëzimit më e vjetra lojë është lufta
e fëmijës arma më e dashura lodër….
..................................................................................
nga gishtërinjtë tanë V-në rrëmbejnë patat e egra
fitoren e Vdekjes për të vizatuar
pafajsisht në prehërin e qiellit...

***
kur linde një revolver lodër të dhuruan
kukulla shënjestra jote e parë
pastaj me rradhë
nëna
motra…
në shkollë mësove se prindërit e tu ishin të pazotë
të qifsha robt, baba!
të mbron shteti të thanë…
se shteti është më i fortë…
dashuria është shpikje e humbarakëve
të lexuarit humbje kohe
drogë , seks dhe hip hop të rekomanduan
kukullën pa brekë të lirisë në vitrin’ të Kohës
atdheun në versionin gay
dhe trushplarje arrogante në ekran….

***
të njëzetat të gjetën duke luajtur videogames
ku njerëz kokërruar vrisnin njerëz me mjekër
një jetë të tërë nuk dashurove dot asgjë
kurrë s’ të dhanë dashuri
ndaj nuk munde kurrë të jepje…
kurrë nuk të folën për miqësinë
por se kush është armiku ta mësuan fort mirë…
të testuan nëse kishe mjaftueshëm urrejtje
të dhanë një lodër të vërtetë plot tym e zjarr
një armë dhe një armik
në avionët e mëdhenj të hypën
dhe larg…shumë larg të çuan
të gatshëm plot dëshirë
për të mbrojtur interesat e atdheut të tyre
në atdheun e një tjetri…

***

ka nevojë vërtet për një revolucion
pa barrikada
pa ideologë
pa teori konspiracioni
pa banka e bankierë
pa ushtri dhe drones
pa iluminitati dhe globalizëm
pa sheikë dhe shejlokë
pa kapitale dhe marksizëm
pa napoleonë dhe leninë
pa stalinë dhe enverë,
çurçillër dhe hitlerë
bushër e masonë
Obama e Osama
hossana…osbama…
të së djeshmes e së tashmes…

***
ka nevojë vërtet për një revolucion
pa gjak dhe pa armë
pa bibla e kuranë
por veç me një abetare
që fillon te gërma D
dhe me Fjalën e Dashurisë
në familjen tënde
në emër të fëmijës tënd
për fëmijën tënd
me fëmijën tënd
filloje që sonte
me aq dije sa ke
dhe për të parën herë
lutju një Zoti
nje Zoti të ndryshëm…
një Zoti të pafe…

janar, 2013
©Artan Gjyzel Hasani

EDHE LIRIA ESHTE AJER, BIRI IM...

Kujdes, biri im,
është botë e shkalluar
shpirtërash të shëmtuar…
pak janë njerëz të lirë
shumica janë të cliruar...
nuk dinë të ecin vetëm…
ndaj zvarriten së bashku…
i pengon ajri më shumë se hekurat…
i pengon qielli me shume se kafazi…
por ti je akoma i bukur,
ke kohë të shëmtohesh
ndaj frikë mos ki
merre ajrin…
thithe...
mushkëritë mbushi...
formo tingullin...
rrokjen...
fjalën...
jeto!
ditën që do ndjehesh burrë
në frymëmarrje shpirti ta njohësh lirinë
e liria jote prangë e tjetrit
përpiqu të mos bëhet kurrë…
por kujdes
edhe liria ajër është...
ndotet shpesh...
mos harro!

(2006)
©Artan Gjyzel Hasani

PERTEJ…

ne kurrë s’jemi takuar, 
jemi flaka dhe hiri…
por të pashë në ëndërr 
dhe vetëm për një çast 
që andej të mora...
dhe ishte aq bukur...
dhe ishe aq e bukur
dhe ëmbël më puthe 
kur pranë t’u afrova…
dhe ike bashkë me ëndrrën
kur dremitja e tij të thirri…

o Zot, ç’bekim,
të të duan kaq shumë!
të të duan si unë…
o Zot ç’mallkim!
………………………………………………
ëndrrën e një tjetri padashje vodha
ndërsa po flija i qetë gjumin tim…

Janar, 2013
©Artan Gjyzel Hasani

LEHTESIA E PAPERBALLUESHME E DASHURISE

a jemi dashur vërtet ne të dy apo ëndërr ishte?

dashuria është një aksident, përplasje,
devijim, greminë, rrëshqitje,
një autombulancë gjithmonë e vonuar
transporton viktimat...ca për në martesë
e ca për në reanimacionin apo morgun e saj
njerëz që kërkojnë provat nga vendngjarje,
kurreshtarë ngatërrestarë, dëshmitarë okularë të verbër,
është pasojë e rrugës së keqe, e rrugës së lagur, e shpejtësisë
e parkimit në vend të gabuar, e krahut të gabuar,
pasojë e motit të keq...e shiut ...stuhisë...
mjegullës a verbërisë...pasojë e një gote më shume...
në tundimin e vjeter për t'u përhumbur...

por le të themi që ne duhemi ose akoma më keq,
që ne edhe mund të duhemi , dhe pastaj
le të njihemi edhe pse pak rëndësi ka
se cilët jemi në të vërtetë për sa kohë
që ne të dy ekzistojmë veç si mirazhe përsosmërie
në sy të tulatur nga mungesa e zgjatur
e dhimbjes dhe e frikës për çka vjen më pas...

le të themi që ne nuk duhemi ose akoma më keq,
që nuk jemi dashur kurrë dhe pastaj
le të harrohemi duke kujtuar që udha ishte e pafund
të ngushëllohemi për ikanakët që nuk vinë...
dhe për gurët që kërkonin shumë mund
t’ua vinim në shpinë sizifëve që shpikëm
për t’ua bërë më të lehtë në të kuptuar
mitologjinë tonë patetikëve të ardhshëm
dhe kurreshtarëve të anës tjetër të udhës
që guxojnë të shohin edhe gjëra aspak interesante
si lumturitë e padeshifrueshme të të tjerëve

dashuria ka etjen e saj fisnike dhe privilegjin
e të çmendurve që jetojnë jashtë mureve
alkimia që gurin e rëndomtë e kthen në ar
është shpirti i thellë triumfalisht i shndrruar në sy
por hej...
si ç ‘pyet im vëlla në statuset inkurajuese të facebook-ut
a nuk është sëmundja më e përhapur e syve
dashuria me shikimin e parë?

dhe uria e saj...
më e tmerrshmja e të gjitha urive e dashurisë është...
kur s’ka tjetër për të ngrëne e vetveten tret
dashuria ha dashnorët e shndrruar në kanibalë ...
pa lotë qan fatin e vet....ashtu në heshtje ngadalë
noton...mbush...derdhet...në kupën e të tjerëve.
mbytet e vetmuar në kupën e saj

e ngopur me hiç ikën trupit e poshtë zbret...
...........................................................
aty ku dikur hutoheshin fluturat
syri shpirtit i thotë “më fal”...

gjërat janë ndryshe kur errësira bie
iluzioneve u dorëzohemi ashtu si padashur
trullosur nga tundimet e pasiguritë tona
frikërat ua lënë vendin euforive
e këto ndrojturazi kthehen në hutim
vjen çasti kur lodhemi e s’kuptojmë dot
ajo që s’shohim në syrin e të verbërit fshihet
e vështirë, e pamundur, e padukshme
hieroglife kineze me të zezë vizatuar
tatuazh për lëkurën e dirsur të negrit...

por ti do i kuptosh këto veç se në dehje...e pirë...
nga iluzioni i lehtësisë së papërballueshme të dashurisë
e mpirë nga kohët anestetike që do jetosh
kur mos të të dhëmbë asgjë në trupin tënd ...
asgjë...
asgjë veç meje…

©Artan Gjyzel Hasani

JO CDO RENIE GJETHESH ESHTE VJESHTE...

gjërat nuk janë si ç’i di ti
tek fjalët e shumta fle hiçi
njërrokëshe është folja “di”
në Londër nuk janë të gjithë xhonsmith-ër
e jo çdo kosovar ka mbiemrin Krasniqi…

ja…afromu…
po shtyhem të të bëj pak vënd
dhe që të ta shpjegoj më thjeshtë
buzët jepmi të t’i puth
e më thuaj nëse je ndjerë kështu…
gjunjëkëputur si tani ndonjëherë…

se nuk janë njësoj puthjet
as stinët nuk janë…
e kur një syth dua të çel në ty
“është vjeshtë”, më thua
“gjethet tona prej kohësh rënë kanë...”

por jo çdo gjethe që bie është e verdhë,
jo çdo rënie gjethesh është vjeshtë
mund të jetë një pranverë e vrullshme
se gjethet nuk janë njësoj,
e njësoj nuk janë as stinët…
lëri amatorët e pasverës
të gëzojnë kur një gjethe bie
e të thonë “erdhi vjeshta”...
pyet dashuronjësit e pranverës
se cilat gjethe bien nga vyshkja
e cilat prej vrullit të erës…
të gjelbërta të gjitha...



(1985, 2012)
©Artan Gjyzel Hasani

MURET

nuk di c’më ndez kur veten tymos
hi bëhem e s’di c’më shkund
si cigarja pas seksit i përfolur
buzëve të muzgut fikem…

natën vetmia ime nuk ka mure,
ndaj s’kam ku ta përplas e ta thyej
dëshpërimin tim,
këtë shishe të boshatisur uiski,
parfumi
farmaku…
por ditën pranë meje shfaqesh ti,
ti njeri i vogël që më bën thërrime…
mur i detyrueshëm i dëshpërimit tim,
fshesar vullnetar qelqesh të thyera,
koleksionist i përjetshëm i vetmisë sime…

(1996)
©Artan Gjyzel Hasani

ATDHEU PA TABU (një poemë politikisht jo korrekte)

Sa herë kujtoj Atdheun 
më vinë ndërmënd varrmihësit;

Në varrimin e tim eti dikush solemnisht përmëndi ATDHEUN
e unë qesha hidhurazi… teksa dëgjoja duartrokitësit 
ndjeva keqardhje për ATDHEUN me një copë më pak...
për herë të parë babai po merrte me vete një copë ATDHE…
servirur bujarisht mbi një lopatë…

Po ç’është vallë ATDHEU?
Një copë dhe
e hija jonë mbi të….
aty ku çdo çast jeton dhe vdes nderi,
vesi, dashuria, urrejtja, lulja, thika, epshi dhe mëria,
mirënjohja, mosmirënjohja, besa, gënjeshtra, miqësia, armiqësia…

Flasim për Atdheun, luftojmë, qajmë, mburremi, vritemi per të
kujdes Atdheun…amanet Atdheun...dhe harrojme Vetveten,
atdheun tonë më të parë, harrojme të flasim për të, të luftojmë për të,
të qajmë për të, të vritemi për të, të mburremi për të, të turpërohemi për të,
se është i vetmi atdhe i yni që fatkeqësisht ngjan shpesh me vetminë…
i vetmi atdhe i yni që sa pak i ngjan atij tjetrit,
ATDHEUT me gërma kapitale,
atij që askush nuk mund t'ia shtojë apo t’ia heqë madhështinë…

Përse t'ia shtojnë? Përse t'ia heqin? Përse u dashka bërë patjetër diçka për të?
Fundja, ç'bën ATDHEU kur ne lindim, jetojmë, vdesim, kur sjellim fëmijë në jetë …
në gëzimin tonë, në fatkeqësinë tonë, në brengën tone… çfarë bën ai?
I ka parë kush lotët e Tij?

A nuk jetojmë në të njëjtin Atdhe bashkë me miliona batakçinj,vrasës,hajdutë?
A nuk themi fjalët më poshtëruese, gënjeshtrat më të mëdha në gjuhën e Tij?
A nuk bëhen të mirat dhe të këqijat, nderimet dhe turpërimet në emrin e tij?
A nuk e valvisin çdo ditë flamurin e Tij edhe duar të ndyra predikuesish të paskrupullt
që flasin në emër të Tij?

ATDHEU na përket ne, por ne jemi unë, ti, lypësi, mësuesi, prifti, kurva,
gjykatësit, vrasësit, bankierët, kopilat, murgeshat, heronjtë, pijanecët, hajdutët,
virgjëreshat,ushtarët, policët dhe poetët…nxënësit që buçasin korridorët
dhe të gjithë njëzëri bertasim: ATDHEU !
Cili vrasës s'e ka kënduar Himnin Kombëtar?
Më bukur nga të gjithë e këndojnë diktatorët.

Po kush do të më tregojë pra ç'është Atdheu?
Kuptimin kësaj fjale kush ia gjen? Dheu i atit?
I gjyshit apo i stërgjyshit?
E ç'di Atdheu për ta, për timin a tëndin fjala vjen?

ATDHEU është egoist si një fëmijë i përkëdhelur…
Dhuroji Atij jetën tënde, përkujdesjen, dashurinë ,
pasurinë , besën tënde, burrërinë nëse vërtet je burrë
e ATDHEU s'do të të harrojë…
Falja batakçiut më të ndyrë të gjitha këto, edhe jetën tënde
e natyrisht edhe ai s'do të të harrojë kurrë…

ATDHE, të nëpërkëmbën! Të poshtëruan!
Të zbardhëm faqen! Të lartësuam! Në përjetësi ndriçon!
Gjepura…pallavra…fjalë boshe…
ATDHEU bën pa virtutin e tij po aq sa edhe me vesin tone…

Kur vdiqët, ju vranë, ju përdhunuan,kur nënat qanin mbi varret tuaja
a vdiq ATDHEU?
ATDHEU është i pavdekshëm si çdo gjë pa jetë.

Ata që lindin, lindin në Atdhe.
Ata që vranë, vranë në Atdhe.
Ata që u vranë, u vranë në Atdhe.
Teli me gjëmba rrethoi në Atdhe.
Lulet që çelin, çelin në Atdhe.
Edhe ato që vyshken, në Atdhe vyshken…
Në Atdhe luhet tragjedia e njerëzit derdhin të hidhurit lotë.
Në Atdhe luhet komedia e njerëzit qeshin të lumtur…
Në Atdhe luhet edhe drama e njerëzit as qeshin…as qajnë dot…

A iu kujtua ndonjërit Atdheu, ndërsa bënte dashuri,
martohej a divorcohej, pronësohej a shpronësohej,
varfërohej a pasurohej, vritej a vriste, lindëte a vdiste?
E kujtoj ATDHEUN kur në çaste delirante e pandeh veten hero.
Më pas, si pas çdo deliri, qesh si i marrë, qaj si i çmëndur.

ATDHEU!

Brodha nëpër botë dhe kudo njerëzit ngritën supet kur dëgjuan emrin e Tij…
Brodha nëpër Atdheun tim e kudo njerëzit ngritën supet kur dëgjuan emrin tim…

Brodha kudo nëpër VETVETEN time…
vrava e më vranë, dashurova e më dashuruan, mallkova e më mallkuan,
përkëdhela e më përkëdhelën, tradhëtova e më tradhëtuan, fala e më falen…
e përsëri…përsëri…urreva e më urryen, gënjeva… më zhgënjyen
por më njohën… e më thanë "JE TI!"…

ATDHEU!
Kujt duhet t'i krenohemi me emrin e Tij për sa kohë nuk e dimë
pse duhet D-O-M-O-S-D-O-SH-M-E-R-ISH-T të jemi krenarë?
Si mund të kenë Atdhe ata që kanë humbur Vetveten?
Njeriu pa Vetvete s'është vecse lypsar...

ATDHEU!
Ne dimë të vrasim. Të na vrasin. Të vetvritemi.
Dimë edhe të varrosim të vrarët. Dhe vetveten.
Çdo çast i dhurojmë gropa të reja, solemnisht i quajmë varre
që më pas të krenohemi me to. Ne s'dimë të dhurojmë jetë.
Vdekje po.
A thua jemi lindur të pajetë për t'u mburrur gjithmonë
me të rënët, me të vrarët, me të vdekurit?

ATDHEU u lodh nga vdekjet tona…u neverit... u ngrit
e u largua nga ceremonia jonë e përjetshme mortore…
Teksa kazma grryen prej trupit të Tij gjakun e ujshëm...
teksa duart shkulin lule nga trupi i Tij,
oh sa lehtë rikuperohet Ai, rigjenerohet…plehërohet…
nga skeletët tanë të bujshëm…

E mohuam veten me gjithë ç'kishim
e pastaj ia falëm ATDHEUT atë çka mbeti prej saj.
Më pas , të tjerë vetmohues me lopata vetmohuese në duar
nxituan drejt vetmohimeve të reja si prindërit e tyre…
vetmohuar…

ATDHEU ka origjinalin e tij të papërsëritshëm, të paprekshëm
dhe miliona kopje të keqpërdorura si fotografi porno në xhepin e ushtarit
plot spermë dhe thërrime që i mburret rekrutit:
"E sheh këtë? E njeh? Eshtë dashnorja ime!"

ATDHEU!

Në radiografinë e Tij duken veç skeletët tanë me një gjurmë të zezë në gjoks
aty ku mund të ishte zemra jonë e vetmohuar
ose vendi ku ne vetvritemi aq natyrshëm nga thika vrastare e kohës së humbur
në kërkim të madhështisë së varreve--ideali ynë i përjetshëm-…
kurrorëzimi i mundit…
kolera jonë e pashërueshme…
Varret tona - argumenti ynë i vetëm në Gjyqin e Fundit.

ATDHEU nuk ka vese…
por ne luftojmë që ATDHEU të jetë krenar, mburracak, mospërfillës, egoist, i fuqishëm,
kokëfortë, i pari në çdo gjë, më i miri, më i bukuri, më i mënçuri,
më i përsosuri i gjithësisë…(“A ekzistoka përsosmëria?”
do të pyesë një nxënës mësuesen e biologjisë…).
Vishjani këto tipare një njeriu dhe do të shihni sa i ftohtë do t'ju duket,
se si ftohtësia e tij buzëqeshjen do t’ju ngrijë…

ATDHEU është vërtet i dashur vetëm në Mitologjinë e Mërgimit...
një yll që sa më larg i qëndron aq më i bukur duket
e kur pranë tij je për një cast
të tjerë yje lakmon...
por ka shpresë...ka...kur dikur do mësosh
të njohësh e të gjesh Vetveten e Vetmohuar
ta pranosh e pa kushte ta duash paskëtaj
çdo sekondë të jetës tënde për aq kohë sa do rrosh…
e bashkë me të pleqërinë…rininë…kujtimet e bukura…fëmijërinë…
çfarë sot ke e nesër do kesh e çfarë pas vetes pakthim le...
veç atëhere mund ta kuptosh magjinë
që një copë të zakonshme dheu
e shndrron përjetësisht në ATDHE…

ATDHEU shkatërrohet çdo ditë brenda meje
si mal i mallkuar me mall mëkuar
shkërmoqet pa zhurmë ...ma vret përmallimin…
emrin s’ja përmënd kur flas me veten
gjumin s’ma prish e çuditërisht nuk çmëndem
tashmë ATDHEU s’banon askund
përveçse në pallavrat e politikanëve
ATDHEU ka vdekur
jo rastësisht fjalimet më të bukura mbahen në varrezë…
Atdheu s’është më toka ku shkel…as fushat, malet, pyjet
Atdheu është mendim në tru …sëmbim në zemër…
po truri është i tepërt në këto kohë gjaksore
dhe zemra s’është veçse një organ që pa gjakun vdes…

ATDHEU…po cili ATDHE?
Shshshshhhh…lexomëni pa zhurmë…dhe mos u grindni
ATDHEU po pi cicë tani në thithat prej silikoni të Kurvës Plakë
pasi është shurrosur në brekët e veta të grisura
ja…tani ajo do i vërë bebelinot…
do e lajë në vaskë se është bërë pis
dhe do na e japë ne ta vëmë në gjumë me këngë trimërie…

ATDHEU vazhdimisht është në klasën e parë fillore
tashmë në shkollën e Sorrosit
vishet me xhinse dhe nuk është më proletar
qëkur marksizmi e la një çikë me barrë
si gjithnjë shkruan me dorën e majtë
por kjo s’i prish punë askujt
rëndësi ka të kuptojë leksionin e rradhës
“Dikur vërtet ka pasur qindra kombe e popuj mbi dhe
por sot në të vërtetë kanë mbetur veç tre:
arabë,
joarabë
dhe çifutë”

ATDHEU duhet çuar në SPA…
një ATDHE leshator është i papranueshem
duhet depiluar para se të qihet
do e bëjmë gay meqë në këtë botë diplomatike
pink, të mirësjellshme, delikate, platonike
përdoren të gjitha mjetet e civilizuara
siç pastrohen armët në luftë
në paqe duhet larë edhe bytha se s’si dihet…
do e bëjmë edhe kurvë që të jetë me fat
s’do lëmë gjë pa i bërë ATDHEUT
sidomos kur e quajmë MEMEdhe…

Hej, njerëz, ATDHEUT i ka ardhur një letër nga jashtë…
një letër e “jashtme”… e shndritshme…
nuk qënka letër, por ftesë për takim me prindër
ATDHEUT i paskan thyer notë në sjellje
ata që e copëtuan, e ngjitën dhe e shqitën
sa herë që e panë të arësyeshme…

ATDHEUN e çojnë për riedukim në Bruksel
të mësojë në perfeksion artin e shitblerjes të vetevetes
ATDHEUN e marrin ushtar…e armatosin gjer në dhëmbë
i vënë dhe maskën antigaz dhe e çojnë të vrasë
ose siç ndryshe I thonë të ruajë paqen në botë
dhe të edukojë popujt e pacivilizuar andej matanë…

ATDHEU është laboratori ku ata bëjnë eksperimentet
në një epruvetë futën injorancën tonë dhe djallëzinë e tyre
i përzien bashkë ideologjitë vrastare dhe filozofitë mashtruese
lugën e florinjtë me çeqet e bardhë, pak bar dhe marihuanë
Doruntinat e Rozafat, Argjirotë Mujët, Halilët dhe Kreshnikët
Skëndërbetë dhe Terezat, me varfanjakët anonimë që zhgrryhen te tezgat
Njeriun e Ri dhe enverët e vegjël me lypsarin me iphone
barngrënësit me postkomunistët, lum si ne bashkëvuajtës dhe bashkëfajtorë
e që receta të ishte e plotë
edhe pak teater kukullash te majta e te djathta
dhe pastaj na urdhëruan të gëzohemi
për ngjyrën e bukur të qelqit të ylbertë
dhe haj berihaj…
hosanna…hosanna…
…………………………………………………………………………………
Dinin vërtet diçka më shumë për ne ata që thanë
‘shkërdheju nënën të të thonë baba”…

Ne jemi
një tufë delesh e gomerësh,
batakçinjsh e të pandershmish
Injorantësh e të pacipësh,
egoistësh e intrigantësh,
hipokritësh e të pabesësh,
vrasësish e halabakësh, të korruptuarish e hajdutësh
teveqelësh që për hunde na tërheqin
ankimtarësh patetikë legjendaromitikë
pordhacë e frikacakë njëkohësisht
përderisa prodhojmë pambarimisht
plehrat që historikisht na udhëheqin…

kjo tufë jemi akoma unë dhe ti
trushplarë nga e njëjta vorbull
jemi militantë skizofrenë partish…
numra rendorë në listat zgjedhore…
ne jemi elektorat …
tufë që prodhon idhuj të rremë
ATDHEU është bërë si ne…
ATDHEU s’ka atdhe
e për fat të keq nuk ka as popull…

***
ATDHEU me gërma kapitale është mashtrim
i barinjve që tufën tonë në shekuj udheheqin
por unë uroj që një ditë festa të mbarojë
fanfarat marramendëse të pushojnë
të bjerë heshtja
dhe të kuptojmë bashkarisht
pa bujë,
pa zhurmën që madhështia e rreme pas le
atDHEU apo ATdheu.… kjo është çështja…
do na dhëmbë…do na sëmbojë ndoshta zemra
por sa për fillim le ta shkruajmë me gërma të vogla…
ashtu… me shkrimin tonë të keq:
atdhe

(fund)

(Shtator, 1996…Korrik 2012)
©Artan Gjyzel Hasani

LEHTESIA E PAPERBALLUESHME E GUREVE

ndërsa vrull’ i ujit me vete merr 
gurët e tjerë të lakmuar për ndërtime muresh…
urash, 
rrugësh 
a qytetesh
të pazakontë janë gurët anash lumenjve
ata që s’i binden rrjedhës
të lëmuar… 
hollakë…
me rrembat shumëngjyrësh
lodër në duart e fëmijëve që i flakin
tangent me sipërfaqen
a me paqen e rreme …

nuk zhyten...
nuk i rrëmben kurrë vala
as vorbulla

përplasen mbi ujë një herë...
dy a tri ...
dhe dalin gjithnjë në breg...
ashtu të parëndësishëm
të harruar
deri sa mbi ta vjen e ulet dikush
që mund të shkruante këto vargje...

(3 Tetor, 2012)
©Artan Gjyzel Hasani

NDOSHTA

...e shihni çka shoh?
si mundeni të mos e shihni
nëse jo?

është në ngjyrë të bardhë
ndoshta në ngjyrë si të bardhë
apo paksa e zbardhur
paksa si e zbardhur
por të jetë e tillë do të thotë
ngjyrë tjetër dikur ka qenë
e zezë e zbardhur
por pak më e errët ndoshta
e jo ndoshta
po natyrisht më e errët...
e unë s’mund ta di...

jo...jo...
qënka në ngjyrë të zezë
ndoshta në ngjyrë si të zezë
apo paksa e errët
paksa si e errët
por të jetë e tillë do të thotë
ngjyrë tjetër dikur ka qenë
e bardhë e nxirrosur
por pak më e hapur ndoshta
e jo ndoshta
po natyrisht më e hapur...
e ju s’mund ta dini...

po ndoshta sytë i kam të lodhur
a ndoshta i keni....
e ajo që shoh është krejt pa ngjyrë
e pangjyrë
e pangjashme me çka shoh
e ndoshta
me çka më vonë do të shihni...
prandaj...

(11 Shkurt, 2013)
©Artan Gjyzel Hasani

SIKUR...

 

...dashuria ime të ishte veç e imja
do të ta falja ty...
sikur ëndrra ime të ishte veç e imja
do të ta dërgoja ty...
sikur lumturia ime të ishte veç e imja
do ta ndanim të dy...
sikur malli im të ishte veç i imi
do te ishte per ty…
po ç’jemi ne të dy?
jemi bashkë dhe s’jemi…
dy jastëkë të shtratit bashkëshortor
ku flë vetëm njëri…
...........................................
nëse më pranon përgjysëm....merrmë,
por...
fluturimi do të jetë gremisje
e vërteta do të jetë gënjeshtër
ecja do të jetë zvarritje
dhe unë do të jem një tjetër.

(2006)©Artan Gjyzel Hasani

PERSERI E DIELE

nën ombrella tingujsh fluturat largohen

dhe muzgu në pëllëmbë të mbrëmjes 

vetveten mbyll

aq ëmbël…

aq butë…

brengplotë …

si melankolia

në sytë e hiroshimtë të japonezes

kur me një amerikan bën dashuri…

dhe unë në në këtë orë

në shtëpinë time kthehem…

aty ku paqja është rutinë

dhe luftërat humbfitohen në qetësi…

***

do shtrihem në divanin tim të preferuar

përballë kolltukut të saj...

laptop…

cigare…

bajame të pjekura

natyrisht dhe ca Jack Daniel's

për të qetësuar qejfe të mbetura…

Pinkerton pa Madamë Butterfly…

***

do përkëdhel me sy hamsterin e ngratë

që rrotën në cdo rrotullim zbulon…

lavjerrësin e orës që kurrë nuk mëson

cfarë ndodh përtej castit që mat…

freskuesen e palodhur në tavan...

qiriun erëmirë që mbi një pjatëz përflaket...

rrobat në lavatrice që vorbullës së shkumës

i jepen plot shpresë si e premtja të shtunës

dhe ndjej te mos dua t'i dorëzohem

kësaj vdekje aromatike

të rrumbullakët...

***

pastaj do hedh vështrimin tim

mbi ketë grua te mire që kafenë e re

të saponxjerrë nga mulliri i vjetër

ka vënë në zjarr

ndërsa xhezven bashkëshortore

me lugën legjendare përzien

dhe heshturazi kërkon të dijë

se cfarë bluaj në mendjen time

sa herë që frymë thellë marr…

***

por…hej…

ca gjëra mund të jenë vërtet ndryshe

ose ndryshe mund të kishin qenë

puthjet

qirjet

prekjet

e teksa dremitja ëmbël më nanuris

kuptoj se s’kemi fuqi të ndryshojmë

as veten…

traumat…

sikletet…

…………………………………..

arritëm aq herët këtu ku jemi…

tashmë është vonë…

shumë vonë…

dhe gjërat nuk mund të jenë kurrë ndryshe

duke mbetur përsëri të njëjtët…

(29 Maj, 2011)
©Artan Gjyzel Hasani

IKJEARDHJE

sa herë që vjen e ikur je… 
u lodha nga pyjet, yjet e lendinat
malet e fushat, përrenjtë dhe kodrinat
qiejt e kubetë, aurorat magjepëse
lotët e dënesat… fjalët rrënqethëse
të kam e s’te kam e s'jemi ç'pandehim 
ndaj mendjen ndaje 
çka ngroh më shumë
prekja e duarve apo ëndërrimet
flaka n’ajri apo prushi te mangalli?
…………………………………………….
hapësirë të fala të më harrosh
se edhe kujtimet…
kohë jepmë të më mungosh
se edhe malli …

(16 shkurt, 2013)
©Artan Gjyzel Hasani

NJEREZ DEBORE

asgjë nuk mbaj mend
veç disa fëmijëve asgjë…

donim të bënim një njeri prej dëbore
dhe nuk na lanë
na rritën e na thinjën 
dëborën e tij na e vunë në flokë 
na bënë si ç’deshën 
një kovë në kokë
në vend të hundës një karrotë
dy gurë të zinj aty ku duheshin sy
një shkop të vockël si gojë e mbyllur…
një fshesë në dorë për të fshirë fëmijërinë
në qafë shallin e dikujt që e varën
“ donit të bënit njeri prej dëbore?
ja ku ju bëmë …njësoj me njëri tjetrin
njësoj të gjithë…tamam si ai!”
…………………………………
të çbëhemi presim
a të na çbëjnë…
njerëz dëbore në një përrallë
për veshë që s’dëgjuan
cka sytë panë…
por ndoshta është vonë
se nganjëherë vërtet vonë është
dhe diçka tjetër që s’e mbaj mend…

(18 Shkurt, 2013)
©Artan Gjyzel Hasani

LEKSION NR.1 PER PARTNERET E PAVEMENDSHEM

 

kur puthja humbet gjuhën e seksi rënkimin
edhe pse dashuria "lamtumirë" akoma s’ju ka thënë...
trokitjet mbi vaginë bashkë me penetrimin
s’e hapin portën e shpirtit nga ku ju kanë përzëne… 

është e thjeshtë, vërtet shumë e thjeshtë,
çka vjen me bujë heshturazi një ditë shkon
në jetët tona sigurisht ka edhe vjeshtë
dhe gjethe që bien pa dëshirën tonë…

gjërat jo gjithnjë janë ashtu si ç’duken
lot’ i pafshirë vesa që nata loton
puthjet e mëngjesit shkujdesur i vret mesdita
dashuria vdes kur shndrrohet në zakon…

©Artan Gjyzel Hasani

MISIONI PARANOIK

çfarë ishte nuk do jetë më këtu…
bosh nuk mbetet asgjë…as vetë asgjëja…
Diana i humbi drurët e saj…
gjahtare pa pyll…. por preja
tashmë fshihet pas qerpikëve të dimrit …
horizont i një loti blu…
përmjerja që Dhimbja e derdhi
në zgavrën pa sy të Zemërimit…

çfarë ishte nuk do të jetë më as atje
asgjëja e mbushur pjell çmendurinë…
kush digjet nga hiri nuk është i marrë…
njeriu është hija që hija pas lë…

dje ishte nesër…
e sotmja gjithnjë pret…
demoni është foshnja që harrojmë ta vëmë në gjumë…
flutura nuk është budallaqe
kur i afrohet një zjarri që nuk djeg…

çfarë ishte nuk ka qenë ndonjëherë…
ndonjëherë është gjithmonë…
tani…
dikur…
pellgjet thahen...jo narçisti...
qielli s'është ajër...
por është lëkurë...

destini është balona që nga duart e fëmijës
u shkeput kur melodinë e vrane mbi dëborë…
në altarin bosh veç pianoja…
tingujt ikën…
edhe Pianisti....nuk kishte spektatorë…

po ju? ku ishit ju?
ju që më kthyet kurrizin
të shtunat që m’i vratë i varrosa çdo të dielë
mos m’i vrisni të hënat,
lermëni të mbjell qiparisin…

dhe paskeni ardhur sonte të gjithë?
tani mund të vdes i qetë vetmie...
por nuk dua të vdes…i kam frikë lartësitë…
nga varri drejt e mbi ju do të bie...

ndaj në këtë botë ku fjala peshon më pak se ëndrra,
memec le të bëhem që nga heshtja ime peshë të marrë…
në këtë botë ku lulet dhurohen aq lehtësisht,
varr i harruar le të bëhem, ku lule nuk vë askush…
në këtë botë ku MORALI mbretëron si travesty
helm le të bëhet sperma ime në “one night stand”-in tonë…
në këtë botë ku kaq MIQËSISHT miku të bëhet armik
dhe armik origjinal nuk ka më,
ç’vlerë ka lufta për të fituar miqësinë e një njeriu…?

në këtë botë ku DASHURIA tepron aq shumë,
sa që shpesh u falet kafshëve nga njerëz që s’e njohën kurrë,
si mund t’iu fal dashuri njerëzve, unë që dashurova aq shumë…?
në këtë botë ku edhe kukullat tashmë ndjejnë vetmi,
kush mund të më shpjegojë ndryshimin midis
një vrasësi dhe një fëmije?
………………………………………………………….
në këtë botë ku e vërteta ka dhjetë fytyra
K-Ë-R-K-O-J
vetëm njërën,
pa sy,
pa gojë,
pa veshë,
pa emër
dhe si një copë të bardhë letre
një të porsalinduri t’ia dhuroj,
me lotë dhe urinë të vizatojë
pikturën e tij tronditëse ….

në këtë karnaval shekullor
pazar shpirtërash të kambizuar
hedh çdo çast mallkimin tim :
“Gëzuar për shumë vjet, njerucër !”,
duke shpresuar mos t’i zërë…

(1996, 2012)
©Artan Gjyzel Hasani

Lehtësia e Papërballueshme e Ndodhisë

të dembelosur dukemi, por s’përtojmë...
një jetë të tërë presim të ndodhë diçka
konsumuar fjalët…rrokjet… 
gjuha dhe gjuhët...
alfabetet...
u mësuam rënkimeve seksperanto
dhe dreqi ta hajë
nuk jemi nga ata që prej vitesh plani B 
u mbeti dashuria e parë...

eja të na ndodhë diçka
ta ndodhim nëse jo...
ose le të ndodhim ne
se ne akoma s’kemi ndodhur
edhe pse ndodhur jemi në këtë shtëpi
unë... ti...
ndodhia vetë...
ajo...
eja se...
...pa ndodhitë i zakonshëm bëhet burri
dhe femra bëhet grua
por ti nuk e di ...

(1 Mars, 2013)
©Artan Gjyzel Hasani

EPITAF

O ti që më vjedh vargjet, kushdoqofsh,
ti që mburresh me vargjet e një tjetri
të ftoj për një kafe në arkivolin tim
të të shpjegoj me buzëqeshje dheu
ku ndryshon varri bosh nga djepi…

(3 Mars, 2013)
©Artan Gjyzel Hasani

POEMA E PERCMIMIT

o ajër i pastinë i mbrëmjes
hidh sytë përreth dhe më trego për idiotët 
dhe skizofrenët e jashtë mureve 
për budallenjtë e lirë që shëtisin rrugës 
për maskarenjtë, injorantët, dallkaukët, matrapazët, 
pisanjosët dhe pisat, mashtruesit, delenxhinjtë, 
hajdutët, zhvatësit, gënjeshtarët rreth e rrotull,
kafshët me fytyrë njeriu dhe bishat kostumveshura
ti e di sa të egër janë, pa dallim seksi dhe IQ-je...
a nuk u bënë pak si shumë? shumë u bënë
dhe më shumë janë...quhen turmë ose popull...
të gjithë njësoj vrastarë...të gatshëm të të këpusin fytin
të të hanë shpretkë e mëlçi…gjallë të të djegin…
njerëzit...o Zot… sa të egër janë
sa kohë që për ata ti je ai tjetri...

çka prindërit na dhanë dhe ajo që s’mundën...
morali dhe predikimet harruar janë,
humbur kanë si kënd i lojrave të fëmijërisë
ku s’çojmë më veten, por veç kujtimet...

kam njohur njerëz dikur të padëmshëm
që në xhungël të jetës u tjetërsuan
me ligësi, urrejtje dhe vrer u mbushën
keqardhje ndjeva që gjatë jetuan
kam njohur dhe të tjerë që veten vranë
kur e ndjenë se vrasës s’bëheshin dot...
një plumb vetes a një litar...

duhen zhdukur të gjithë, por janë shumë
s’i vras dot e as veten jo,
ah ti ajër i padurueshëm i mbrëmjes,
lermë …hiqmu sysh edhe ti…
ndryshe nga vdekjet e trishta të Rreshpjes
erdhi ora të më vrasin përsëri...

(13 Mars, 2013)
©Artan Gjyzel Hasani