PERSERI E DIELE

nën ombrella tingujsh fluturat largohen

dhe muzgu në pëllëmbë të mbrëmjes 

vetveten mbyll

aq ëmbël…

aq butë…

brengplotë …

si melankolia

në sytë e hiroshimtë të japonezes

kur me një amerikan bën dashuri…

dhe unë në në këtë orë

në shtëpinë time kthehem…

aty ku paqja është rutinë

dhe luftërat humbfitohen në qetësi…

***

do shtrihem në divanin tim të preferuar

përballë kolltukut të saj...

laptop…

cigare…

bajame të pjekura

natyrisht dhe ca Jack Daniel's

për të qetësuar qejfe të mbetura…

Pinkerton pa Madamë Butterfly…

***

do përkëdhel me sy hamsterin e ngratë

që rrotën në cdo rrotullim zbulon…

lavjerrësin e orës që kurrë nuk mëson

cfarë ndodh përtej castit që mat…

freskuesen e palodhur në tavan...

qiriun erëmirë që mbi një pjatëz përflaket...

rrobat në lavatrice që vorbullës së shkumës

i jepen plot shpresë si e premtja të shtunës

dhe ndjej te mos dua t'i dorëzohem

kësaj vdekje aromatike

të rrumbullakët...

***

pastaj do hedh vështrimin tim

mbi ketë grua te mire që kafenë e re

të saponxjerrë nga mulliri i vjetër

ka vënë në zjarr

ndërsa xhezven bashkëshortore

me lugën legjendare përzien

dhe heshturazi kërkon të dijë

se cfarë bluaj në mendjen time

sa herë që frymë thellë marr…

***

por…hej…

ca gjëra mund të jenë vërtet ndryshe

ose ndryshe mund të kishin qenë

puthjet

qirjet

prekjet

e teksa dremitja ëmbël më nanuris

kuptoj se s’kemi fuqi të ndryshojmë

as veten…

traumat…

sikletet…

…………………………………..

arritëm aq herët këtu ku jemi…

tashmë është vonë…

shumë vonë…

dhe gjërat nuk mund të jenë kurrë ndryshe

duke mbetur përsëri të njëjtët…

(29 Maj, 2011)
©Artan Gjyzel Hasani