Poemë për gruan pesëdhjetëvjeçare

Ti je në atë moshë që akoma tundon djemtë e rinj
dhe që adhurojnë pleqtë,
në atë moshë kur s'të shqetëson më rruga e bërë,
por ajo pjesë e vogël që të ka mbetur deri atje…
deri atje ku mbarojnë të gjitha udhët, rrugët, rrugicat, monopatet
dhe autostradat e jetës…
deri atje ku s'ka më as rrugë, as udhëtarë, as zhurma hapash
e as semaforë.
deri atje ku s'ka lule të bukura shumëngjyrëshe
nga ato që të dhuronin vite më parë mes puthjeve
dhe lotëve të dashurisë ata që t'u përgjëruan aq shumë,
se nuk mund të jetonin pa ty….
deri atje ku ka veç rrënjë të forta shkurresh, bimësh
apo lule erëshumë të hedhura mbi muret e drunjtë
të banesës tënde të fundit…

je pesëdhjetëvjeçare...

me një dashuri që as vetë nuk e di se nga të vjen,
vështrimi yt përkëdhel pemët dhe kalimtarët,
lumin,
këmbët e urës,
trotuaret,
shtëpitë përballë me tjegullat e sapolyera,
tymin që del nga oxhaku i vjetër i furrës…

largohesh nga dritarja duke lënë mbi xhamin e ftohtë
avujt e frymës tënde dhe shenjën e hundës,
rend drejt pasqyrës ku prej shumë kohësh
s'e ke parë veten ashtu siç je tani,
lakuriq,
syvenitur
yje që më s’feksin…
vrastarët flokë të sistemuar e të qetë
shpërndarë mbi supet e tulta,
gjinjtë e fryrë të varur mbi barkun e dhjamosur
rëndojne shëmtuar mbi seksin…

e mbyllur në vetvete
molusk i harruar rrëzë shkëmbit
ku prej kohësh nuk përplasen më valët,
ku prej kohësh nuk ulet ndonjë çift dashnorësh…
ku ai mes puthjeve gjen kohë
edhe për të mbledhur perla guackash
për qafën dhe gjinjtë e saj...

grua pesedhjetevjeçare
ti ke nevojë për pak muzikë
mes qetësisë së gurtë të apartamentit tënd
pranë oxhakut të mermertë të trishtimit
ku prej kohësh nuk ndizet më zjarr,
ku prej kohësh askush nuk luan urët…
netëve të gjata të dimrit.

tinguj do të përplasen pas asaj hapësire ajri,
letrash, mbathjesh dhe vetmie
dhe papritur ti ndjen një nevojë të papërballueshme
për të qenë heroina sentimentale e dikujt
e dikujt që të dërgon mijra lule të freskëta,
e dikujt që të shkruan letra të pafundme dashurie…

rrotullohesh me krahët hapur,
si një flutur rreth llambës që shpejt do të fiket
këndon dhe vallëzon si dikur,
e kënaqur dhe e qeshur…
përvidhet trishtimi…
përplasesh mbi kanape
qesh e qesh me zë të lartë
si virgjëreshat tek ndjejnë t'u afrohet
i aqprituri …çvirgjërimi …

të ftohta duart…të ngrirë gishtërinjtë
që mund të përkëdhelin lehtë gushën
gjinjtë,
të të ushqejnë aq bukur mëngjezin mbi shtratin e ngrohtë,
mund të të lumturojnë, ndërsa ti lëpin prej tyre mjaltin e ëmbël
që derdhet ngadalë buzëve rënkuese...
gishtërinjtë mund të shkruanin edhe një letër
drithëronjëse si puthja përvëluese...

tash ti nuk je me aty…ke ikur…
ikanake që Pyllit Të Vetmisë Së Madhe
qetësinë sonte ia prishi;
të ka rrëmbyer prej flokësh ajo tjetra,
e papërballueshmja, e ashtu lakuriq
të ka vënë para pasqyrës,
të ka dhënë në duar të çthurrurat e mëndafshta
e me zërin e ngjirur të urdhëron:"Vishi!".

hedh krahëve një robdëshambër…
vë ca dru në oxhakun plak..
gjuhët e flakës ndriçojnë dhomën e errët,
do ndjesh ëndërrimin ëmbël të të robërojë
mes kërcitjes së urëve të zjarrit… hijeve…
shijes shpresëdhënëse të konjakut
tik-tak-ut dashuronjës të orës
që sonte nuk rreh atje lart mbi mur,
por fare pranë teje…mes gjinjve...

shtrihesh mbi një lëkurë ariu
pranë oxhakut dremit gjumëzgjimin,
grua pesëdhjetëvjeçare,
Kësulkuqe e shqetësuar,
Hirushe e trishtë,
Ofeli e sinqertë,
(por une e di qe në orë të vona
Ofelia s'është gjë tjetër
veçse një shpirt kurvërues
me nënqeshje xhokondiane fisnikëruar…)

dhe ashtu femërisht shkujdesur shtrire
mbi lëkurën e butë të bishës.
nis e shkruan nje leter dashurie
pa emer…pa date…pa adrese;
askush nuk mund të dijë atë që shkruhet aty…
as unë vetë që të njoh kaq mirë…
as zjarri qe digjet me pertese…

askush veç asaj të papërballueshmes
që paperballueshmerisht lakuriq
shtrihet pranë teje,
mes trupit tënd dhe zjarrit të mermertë
lehtë-lehtë do të ndjesh duart e saj të të përkëdhelin,
frymën e saj mbi gushën dhe qafën
dhe pastaj puthja e ëmbël si një “të dua”
si një kujtim i këndshëm
do të të thërmojë të tërën…

krahë të fuqishëm do të të përfshijnë
do të ndjesh gishtërinj të dirsur të të ledhatojnë
fytyren,
buzët,
gjinjtë,
barkun e tkurrur nga spazmat,
kofshët e trasha,
eklips i dritës në sytë…

e përkëdhel Mekën tënde lehtë-lehtë,
si të duash ta zgjosh nga letargjia që i ka sjellë
mungesa e besimtarëve...
do të dëgjosh zërin tundues të së papërballueshmes
të mërmërisë...të qajë......të ulërijë
me zërin tënd urëve te ndezura turbulluar
psallm i dehur zjarreve...
dhe unë nga larg do të kuptoj
Meka jote s'është më e harruar.
gishtërinj po falen tani
në më të madhërishmen e faljeve...

vonë-vonë do përmendesh…
do ngresh kokën me flokët e shkatërruar dhe
me sytë e vakur do kërkosh ,
gjysëmlakuriq...me sutienat e zbërthyera…
me mbathjet nëpër kofshë
do ulesh pranë oxhakut
por më kot…tashme ajo është atje...
mes prushit dhe hirit…
bashkë me të edhe ajo tjetra...
e papërballueshmja
dëshira e re…

natën e mirë...krijesë e dashur…natën e mirë…
e di që do të të shoh përsëri një mëngjes tjetër.
nëse ndonjë mbremje dimri do të duash
te takosh atë…te paperballueshmen
mjafton të kërkosh mes urëve të djegura
në oxhakun ku dikush hodhi padashur
një letër dashurie për vetveten...

edhe po s'të pashë, s'ka gjë...
do të më mjaftojë avulli dhe shenja e hundës tënde
mbi xhamat e ftohtë që unë të kuptoj
se ti po dremit pranë oxhakut të mermertë
ku digjen në heshtje rënkimtare
drurë...
letra
dëshira
e ndoshta edhe këto vargje
që si një lule shkujdesur t'i dhuroj...

Putaneska

Nuk bredh më shtëpive publike nën dritat rozë
i gjashti në rradhë pas një zotërie
që jam po unë…
i gjashti në rradhë para një vocrraku
që jam përsëri unë…
nuk paguaj më per qirjet…
nuk skuqem më…
nuk ndruhem…
s’kam turp…
dora ime në xhep nuk i apelon burrërisë sime…
të gjashtës në rradhë…

nuk bredh më pas kurvave të lagjes…
Marieve, Mozave dhe Rozave…
as me banakiere...kameriere...
infermiere të turnit të natës...
as me gra oficerësh nuk shkoj më
(dhe jo për shkak të NATO-s…)
as me motra “të fortësh”…
as me jabanxheshat e pushimeve të verës,
që bythtundeshin para bordurave të MaPo-s…

prej kohësh jam martuar me ty,
zonjë hijerëndë e bulevardit…

lakuriq…
trup e shpirt
rënkimesh ngarkuar
vi te ty

e ti

shtrirë nën mua mëkatarin,
ç’mendon ashtu
kujtimesh rënkuar…?

më thuaj pra

pa drojë…
pa turp…
ato të miat ishin shumë.
po ata…të tutë…
rënkonin dhe ata si unë?

sidoqoftë

për mua ti je ajo vajza e vogël që dikur fshehurazi
provonte sytienat e së ëmës…
je gruaja ime,
ajo që rënkon më bukur se të gjitha putanat e planetit
dhe nuk më vjen keq për kujtimet e mia të humbura…
as për të tuat…

sepse

i rigjej në piçkën tënde vjedhacake,
zonjë hijerëndë e bulevardit,
te kjo dhomë gjumi pa gjumë,
mbi këtë shtrat pa moshë,
te ky muze pa vizitorë,
bordelli ynë i fshehtë,
Luvri i tyre i pashpallur.

Eja pra dhe sonte si cdo natë...
hiqi mbathjet dhe tregomë
përsëri
se e para nuk ishte fjala,
por rënkimi…

Takim me ty pas shumë vitesh…

Folëm për ty, për mua dhe për ne,
për vargjet që shkruajtëm aq bukur,
folëm për avujt që kthehen në re,
dhe për qiejt brenda syve strukur…

Folëm për motin, provimet, homoseksualët,
për pellgjet, yjet, horoskopin, retë,
për muzikën, orgazmat, Shtrausin, talebanët
dhe për aromën e bukës që gatuan vetë…

Folëm për pemët, gjethet dhe stinët
për çarçafë mes shalëve ngatërruar,
për Lolitat fluturake dhe Marien
(dhe mbathjet e saj pa harruar…)

Folëm për fëmijët dhe bashkëshortët,
për të djeshmen mbi të sotmen shtrirë…
për dasmat, gëzimet dhe mortet
e për të ardhmen që lindi e ngrirë…

Folëm për rrugët, rrugicat dhe kryqëzimet,
për kujtimet që një hije dritën ua zë,
për Udhën e Qumështit ku janë anulluar takimet
dhe për gjinj ku qumësht s’ka më…

Folëm dhe për fjalët që s’shkruhen, por fliten,
për jo-të dhe po-të, të njëjtat ngahera,
folëm edhe për fjalët që dridhen e përdridhen,
edhe për fjalët që dot s’i mori era…

Folëm aq shumë, sa shumë fjalë, sa shumë…
heshtëm për fjalën që dhamë dikur…

(2005)

Kur ëndrrat...

ëndrrën time kur u lind ta dhashë
ta ushqeje me gjirin tënd
ta bekoje me puthjen tënde
ta nanurisje me ninullat e tua...

kur e marr ndër duar më duket aq ndryshe
kështu e rritur sic është...
herë nuk më njeh ajo
e herë nuk e njoh unë
edhe pse akoma e thërras me emrin e pagëzimit

qan...
grindet...
vjell...
ulurin...
nuk fle...
nuk pi...
urinon kudo...

ti e cfilitur pranë saj
dremit kokëvarjen mbi gjinjtë e lodhur
ndërsa unë pyes veten
"A ka jetimore për ëndrrat?"
.........................
Përderisa guxova të ëndërroj.

Eh...pleqëria!

I vidhem vështrimit të sime shoqeje
dhe mendoj për ty...
i vidhem shtratit të saj
dhe të jepem ty...
i vidhem besës së dhënë
e të premtoj ty...
i vidhem gjumit të tim biri
e vështroj barkun tënd të fryrë...
i vidhem vetvetes
dhe bëhem
ti.

Një ditë s'do të kem më kujt t'i vidhem...
s'do të ketë më kush t'më vjedhë...

Do të vijë fundi e do më gjejë
me një tabelë të grisur në gjoks
"Ju lutem më vidhni!"

Çarçafët që vrasin

Në dhomën pa dritë
qirinjsh drithëruar
një grua verbërisht
zhvesh trupin e djersitur
nën sytë e mureve
dritëhijesh zbukuruar
në derën gjysëmhapur
pret një të trokitur

Kush është?

Jam epshi që ti pret
çarçafëve të vetmisë
kur mesnatat vret
mes gjinjve të harlisur
me gishtërinjtë e dridhur
të dorës që prek…

tundimi që ti kalëron
drejt muzgut vrastar
që vdekjen tërheq zvarrë
aty ku fillon ëndrra
dhe dita nis mbaron…

klithmë…
ulurimë…
rrënqethje…
uri që tret urinë…

dhe ti

çmenduri
thonjçjerrje
kafshim
ekstazë
greminë
………..
katedrale dhimbjesh
nën këmbana gjinjsh…

Në dhomën pa dritë
qirinjsh drithëruar
një grua lakuriq...
epshesh mpakur...
nën qiellin e errët
mes kofshëve të saj
rrufetë japin shpirt
rënkimesh lagur…

Apologjia e vërtetë e Adolfit - variacione për sinagogë dhe orkestër

Në këto rreshta nuk marr përsipër t'ju bind që në këtë botë djallëzore kam qenë ëngjëll, por që nuk kam qenë unë Djalli, sic ua kanë mësuar nëpër shkolla.
Nese do permblidhja me nje fjali te vetme biografine time ajo do te ishte: Kam qene nje patriot gjerman qe iu perkushtova ekskluzivisht tere jetes kombit tim.

Kur shkruajnë për mua biografët e mi harrojnë të shkruajnë më themeloren. Kombin tim. Kujtojnë se mua më lindën prindërit e mi të shkretë. Gabohen shumë.
Mua më lindi Traktati i Versajës kur atdheut tim, Gjermanisë, i rrëmbyen gjysmën e trojeve dhe ua falën Francës, Polonisë dhe Çekosllovakisë.
Mua më lindën ata që e katandisën Gjermaninë krenare në vendin më të rrënuar të Europës.
Mua më lindën bankat e Shejlokëve që i pinin edhe pikën e fundit të gjakut gjermanit, ndërsa lulja e rinisë gjemane binte heroikisht në luftë për të mbrojtur nderin e atdheut.
Mua më lindi thika çifute pas shpinës.
Me linden Karl Libknehtet dhe Roza Luksemburget, cifutet komuniste qe donin te mbillnin bolshevizmin ne Gjermanine time.
Mua më lindi cinizmi dhe makutëria angleze dhe pragmatizmi i amerikanëve në kurriz të popujve të tjerë.
Unë jam pjellë e dyfytyrësisë së diplomacisë së Të Mëdhenjve...
Jam pjellë e pazareve të ndyra që të ashtuquajturat demokraci perëndimore bënë dhe bejne.
Unë lind dhe rilind sa herë që demokracia zbythet para bolshevizmit.
Unë lind dhe rilind sa herë që bota mbarset me padrejtësi...
Këtë nuk duhet ta harrojnë kurrë biografët e mi.

Prej më shumë se gjysëm shekulli emri im është i ndaluar t’u vihet fëmijve, kurse emrat dhe portretet e Marksëve, Engelsve, Leninëve, Stalinëve, Trockëve, Maove, Fidelëve, Che Guevarave, Pol Potëve, Kim Ir Senëve, simbolet e tyre, yjet e kuq pesecepesh dhe drapër e çekanët i sheh kudo mes botës demokratike, madje edhe në bluzat e zyrtarëve amerikanë në kohë të lirë. S’ka gjë që viktimat e tyre janë 150 milionë. S’ka gjë se për gjysëm shekulli pas vdekjes time bota u kthye në Mesjetën e Errët nga Inkuizicioni Komunist.

Ka kaluar mbi gjysëm shekulli që kur ika nga kjo botë kurvë...

Bashkatdhetarët e mi, gjermanët krenarë, vdiqën kampeve të përqëndrimit nën çizmen sovjetike, hipokrizinë angleze dhe cinizmin amerikan. U dhunuan, u përdhunuan, u vranë, u përzunë nga trojet etnike në një eksod “demokratik” pas Potsdamit. Gjermania ime u nxorr në ankand dhe ajo që mbeti u nda në dy copë për gjysëm shekulli mes dy feve te perkoheshme e gjithnje fitimprurese te bijve te Solomonit, demokracisë liberale perëndimore dhe asaj proletare të lindjes.
Zotat e Demokracive Perëndimore, ata liliputët hipokritë që mbushën brekët prej meje, Churchillët e Rusveltët, pas vdekjes sime i vuri në rresht si ushtarë të bindur Gjeorgjiani Diabolik.
Unë ia vura kufirin në Moskë muzhikut. Kurse muzhiku ua vuri kufirin bash në mes të Europës angloçimçakëzve dhe amerikanaqërve.
Kur në vitin 1939 unë i mora Polonisë tokën amtare gjermane që minjtë e Versajës ia vodhën Gjermanisë sime, kundër meje u vërsul me armë e tërë bota “demokratike” , kurse vetëm 6 vjet më vonë kur Komunizmi u mori gjysmën e Europës dhe kur për gjysëm shekulli një e treta e botës u bë "draper e cekan" demokracitë “trime” të perëndimit mbyllën sytë dhe veshët dhe iu nënshtruan padronit të ri të gjysmës së planetit, atij njeriu që u bë gati të kapërcente Uralet nga frika e armëve të mia.

Fitimtaret e vetem te Luftes se Dyte boterore ishin Komunizmi dhe Zionizmi boteror, dhe jo Anglia apo Amerika, sic ju kane genjyer neper shkolla.
Churchill  dhe Ruzvelt nuk e filluan luften boterore per interesat e Britanise se Madhe dhe te Shteteve te Bashkuara te Amerikes dhe as per te vene "drejtesine" ne "padrejtesite" qe une po u beja fqinjeve.
Nese do kish qene keshtu Perandoria gjigande Britanike nuk do ishte shperbere me turp menjehere pas kesaj lufte, per t'u dobesuar dhe katandisur ne vazhdim nje sherbyese e nenshtruar e SHBA-se qe ne ate lufte fituan reputacionin si vrases gjakftohte te popullates civile.
Churchill dhe Ruzvelt luftuan per interesat e ngushta te botes zioniste, pjelle e klonuar e se ciles ishin.
Fitimtaret e vertete ishin Komunizmi qe pushtoi nje te treten e botes dhe Zionizmi qe doli nga ajo lufte me nje shtet te vetin, Izraelin, dhe me nje lob te fuqishem qe do te sundonte politikisht dhe financiarisht ShBA-ne dhe planetin.
Ua kane thene ne shkolla keto gjera?

Kolera e kuqe e bolshevizmit të cilën unë e shfarosa aq shpejt nga vendi im, i kushtoi botës 150 milion viktima në 50 vjetët që pasuan vdekjen time.

Habitesha se si kishte mundësi që angloamerikanët e civilizuar të “demokracisë” të bombardonin qytetet gjermane dhe të vrisnin qindramijëra civilë,gra e fëmijë të pafajshëm. Kujtoja se kishte vec Dresden. Nuk e dija se më vonë do vinte Hiroshima.

Në Nuremberg, mua dhe Gjermaninë time na gjykuan njerëzit më të pamoralshëm të Planetit, amerikanët dhe anglezët e tregetise se sklleverve te Afrikes dhe sovjetikët e Gulageve. Dhanë mësime morali njerëzor tregtarët e skllevërve, ata që prej shekujsh e trajtonin njeriun si gjah dhe mall, ata që në gulagët e tyre shfarrosnin me plumb dhe uri miliona njerëz, ata që kampet e përqëndrimit i kishin krijuar shumë dhjetëvjecarë para meje.
Në Nuremberg mua më gjykuan dhe dënuan bolshevikët, zionistet  dhe tregtaret e sklleverve, por kurrë Drejtësia.

Sot të gjithë jeni bërë qytetarë të një bote pa atdhe. Fëmijëve tuaj nëpër çerdhe, kopshte e shkolla nuk u tregohen më përrallat e Andersenit, por produket hollivudiane te  6 milionëve, dhomave të gazit dhe te Holokaustit - produkte propagande që mbrohen me ligj.
Por “harrojnë” të tregojnë “përrallën” e anijes “St Louis”.
“Harrojnë” të tregojnë “përrallën” e 9 milion civilëve gjermanëve të vrarë, dhunuar, përdhunuar, çmendur, vetvrarë, dëbuar, burgosur, internuar në vitet 1945-1949.
“Harrojnë” të tregojnë "përrallën" e mijëra civilëve palestinezë të vrarë nga dhuna militare e “popullit të zgjedhur”.
“Harrojnë” të tregojnë "përrallën" e FMN dhe Bankës Botërore – dy Shejlokët tipikë të kohëve moderne.
”Harrojnë” të tregojnë për Zionizmin.
“Harrojnë” t’i tregojnë botës se ku ka luftë dhe gjak gjëndet dora, armet dhe paraja zioniste.
“Harrojnë” t’i tregojnë botës për pazaret e ndyra të Jaltës dhe të Potsdamit ku “demokratët” e mëdhenj amerikanë, anglezë e sovjetikë shitën dhe blenë në pazare te peshtira bakallësh jo lopë dhe dele, por kombe, popuj dhe shtete.
Gjithshka që ndodh në botë sot eshte pasojë e këtyre "harresave".

Demokracitë perëndimore nuk janë antikomuniste. Përkundrazi, janë shtrati ku ngrohen këlyshët e hienave të kuqe.
Hienat e kuqe sot i mbron demokracia dhe Karta e lirive themelore të individit. I financon paraja e atyre qe financuan edhe Leninin para se t'i bente varrin botes. I strehon sot bash në zemër të Nju Yorkut e të Londrës. I shkollon në universitet më të mira. I financon dhe pastaj i shpërndan nëpër botë si iluministët e komunizmit të ri. Nën diellin e demokracisë tuaj shpërndahet fara e kuqe e bolshevizmit.
Komsomolas harvardësh me pasaportë amerikane në xhep kërkojnë treg: ”Hajdeni blerës…Drapër e Çekan 3D…Marks Hi-tech…Lenin Corp…Trocky New Age...Stalin Communication…Fidel Inc…Che Guevara Holding…Hajdeni blerës…dje ishit vetëm 150 milion…Më shumë do të jeni nesër…Avazi rifillon…”

Pas kaq vitesh në varr një peng më ka mbetur i patretur: Dunkirku.
Bota sot do ishte ndryshe dhe kolera e kuqe - kjo pjelle klasike hebrenjsh - do ishte shëruar një herë e përgjithmonë.

Sot vetem budallenjte mund te besojne se nje ideologji e dhunshme dhe gjakatare si Komunizmi, qe vjen dhe rri ne pushtet vec me dhune dhe gjak, mund te luftohet me mjete paqesore demokratike duke i tundur para syve Karten e te Drejtave dhe Lirive Themelore te Individit. Duhet te jeni shume budallenj nese e besoni akoma kete gje. E vetmja liri themelore e hienave eshte gjakderdhja.
Kolera e Kuqe e Komunizmit nuk mund të shërohet kurrë me Coca Cola, por veç me zjarr dhe me hekur. Me asnjë mjet tjetër.
Nëse nuk ju ka mjaftuar lufta ime dhe shekulli i kaluar për t’ju bindur për këtë të vërtetë, atëhere më vjen shumë keq për ju: jeni të destinuar të zvarriteni si minj akoma edhe për shumë shekuj te tjere…


Mirëmbetshi pra …

Sidoqoftë, I Juaji,

i mallkuari i madh i përjetshëm,

Adolf.

Jo

Jo...nuk ka vdekur ajo që dikur tërë zhurmë,
dallgë e shkumë
mbyti e përmbyti
shpirtin tim…

Nuk ka vdekur ajo që dikur rrëmbeu gjithshka që gjeti përpara
pa menduar se ç’lë pas…

Dashuria jo gjithnjë është lumë i rrëmbyer…
Mund të jetë edhe liqen i qetë…
S’i sheh rrathët që formoj pas çdo guraleci që ti hedh mbi mua?

Hanka

Sapo ka zbardhur dita dhe unë kam mbetur për karburant në një  fshat që nuk ia di emrin. Ndodhet rrëzë  një mali të lartë. Nga kjo kuptoj se dielli lind vonë në këto anë.

Në pritje të ndonjë makine që mund të kalojë aty pari, ulem në një pijetore dhe porosis  të vetmen pije që ofrohet. Raki mani. Edhe pse akoma herët pijetorja është pothuajse plot.  
Ndërsa rrëkëllej gllënjkat e para, befas  dëgjoj pijanecët e pagjumë t’i thonë shoshoqit “E çmëndura…e çmëndura…” dhe të gjithë vërsulen jashtë. Nga kurreshtja dal edhe unë.

Ata kanë vënë në mes një grua plakë të veshur keq e mos më keq që po kalon çalë çalë anës  xhadesë dhe e pështyjnë dhe e qëllojnë me gurë. Plaka përpiqet  të vrapojë, por rrëzohet. Në momentin që burrat i afrohen duke qeshur e bërë rromuze unë futem mes tyre dhe plakës dhe ua heq nga duart të shkretën. Ata stepen një çast. Pastaj duke qeshur të kënaqur dhe pa harruar të  më shajnë edhe mua nëpër dhëmbë  kthehen në pijetore.

Afrohem, i jap dorën  plakës dhe e ngre. Në rrugë jemi vetëm unë dhe plaka. Ajo vazhdon rrugëtimin e qetë tanimë, e pa frikësuar…ndalon për një hop me bastunin  drejt ca rrënojave pa çati.që shfaqen në horizont dhe vazhdon përsëri ashtu çalë çalë…  E shoqëroj disa metra  dhe pastaj ajo kthehet nga unë si për të më  thënë të ndaloj. Mbaj hapat, ndërsa ajo  këmbadorazi  merr  lart një shtegu  shelgjesh. Ndjej kureshtjen të më bluajë dhe kështu e ndjek plakën në largësi,  këtë herë pa dijeninë e saj.

 Shtëpia ndodhet majë një kodre. Nganjëherë më duket se të gjitha shtëpitë e tregimeve ndodhen në të njëjtin vend, aty majë kodrës, sovrane mbi pejsazhe të përflakura perëndimesh në muzg dhe mjegullash të davaritura  mëngjeseve. Edhe vetë kodra ashtu si simotrat e saj letrare ngrihet mbi një lumë që në verë i ngjan një rrëkeje mes shelgjesh, kurse në dimër duket se  përmbyt  ngastrat e vogla të fshatarëve dhe  kujtimet e tyre.

Muret e saj janë  rrëzuar dhe ringritur disa herë. Tashmë gjysëm të rrënuar.  Rrëzohen kollaj kur nuk janë mure kujtimesh. Pemët  përreth shtëpisë janë të reja, dhe nga heshtja që  mbizotëron kudo përreth kuptoj se  edhe zoqtë e dikurshëm  kanë humbur udhë.

I vetmi  që duket se ka mbetur i pandryshuar është pragu. I madh. I gjërë. Prej guri të qëmotit. I bardhë. I lëmuar nga rrëke kujtimesh.

 Plaka  ulet në cep të tij.

I ka hequr rrobat dhe tashmë është e tëra lakuriq. Kruspull me këmbët mbledhur. Lakuriq dhe s’bëzan. Flokët e zbardhur  i derdhen supeve të dobëta  dhe shpinës kockëlëkurë. Gjinjtë e fishkur ku shquhen veç thithat mavi i varen mbi barkun plot rrudha. Një tufë e thinjur ia mbulon fundbarkun. Duart me damarë  të mëdhenj blu  mbi gjunjët e dobët që bashkojnë pulpat thatanike më një palë eshtra të mbuluara nga një lëkurë  borë e bardhë. E bardhë dhe e palëvizur siç është më shëmbëllen me një statujë antike mermeri  të harruar prej shekujsh aty dhe tashmë  të plakur nga harresa.

Nganjëherë statujat plaken më shpejt  se  modeli. Thinjat zhvendosen nga koka e modelit  në  shemrën e mermertë ashtu si edhe ftohtësia e mermerit mund të ndodhë të lëvizë drejt shpirtit të  modelit.

E palëvizur si një statujë. E stërlashtë. E thinjur. Mes mureve të rrënuara më duket madhështore kjo plakë lakuriq me vështrimin…Zakonisht nëpër rrëfenja  ai vështrim tretet larg drejt asgjëkundit. Por jo. Vështrimi i saj nuk tretet larg, por rrëzohet aty pranë, përdhe.

Nga shpatulla e malit shfaqen rrezet e para të diellit. Bien mbi kodrën, pastaj mbi rrënojat dhe përthyen  të shndritshme mbi pragun e bardhë.

Me lëvizje të buta e të ngadalta duart e plakës nisin të fërkojnë  pragun e lëmuar. E prekin sikur e përkëdhelin. Dalloj plakën të  levizë buzët sikur flet diçka, por nuk e dëgjoj qartë se çfarë thotë. Përulet mbi pragun.  E sheh siç shohim një njeri. Në heshtje   i tund kokën bashkëbiseduesit të saj të gurtë. Befas  plaka përulet edhe më  dhe  ndalon buzët  mbi pragun. Po e puth. Po e puth kudo atë prag. E puth pa  ndërprerë përkëdheljen që i jep me duart e fishkura. Duket sikur po e merr me të mirë….sikur po i lutet…sikur po  e tundon ta bëjë të sajin…Po i përgjerohet…Po e josh pragun.

Papritur, me një lëvizje që më ngjason me ato të një lozonjareje, plaka shtrihet në tërë gjatësinë e pragut…puthit trupin  mbi gurin e lëmuar  dhe mbyll sytë…Ka hapur krahët anash pragut  si në një përqafim. Po e përqafon. Trupi i dobët nis të lëvizë  mbi  të. Fërkohet ngadalë pas tij. Pastaj  lëvizjet e saj bëhen më të forta. Më të shpejta. E ka ngritur trupin dhe duket sikur i  ka hipur një kali të bardhe dhe e nget me revan. Më bëhet sikur dëgjoj edhe hingëllimën e tij. Ndoshta  edhe trokun e tij.  Guri dhe plaka  janë puthitur    dhe duken si një trup i vetëm. Lakuriq të dy. Të bardhë. Gjinjtë e fishkur i ka ngjeshur  pas pragut, ndërsa kofshët thatanike  si krahët e saj e kanë prangosur të gjithin pragun. Pragu nuk duket fare nën trupin e plakës. Është  mundur. Dorëzuar.

Pas një grime plaka shtrihet e lodhur në kurriz…Ndoshta e shplodhur. Sytë i ka të mbyllur.Dielli rrezaton mbi thinjat dhe trupin e saj  të bardhë si dëborë.

Ka ngrirë përsëri si statujë e mermertë. 

 Kur kthehem ne pijetore. Rakia ime e manit është aty e patrazuar. Edhe makina ime pa benzinë duhet të jetë diku në anë të xhadesë. Përveç pijanecëve të pagjumë  në pijetore gjej  fëmijë që duken të rritur para kohe, edhe pse në këtë fshat shumë gjëra duken sikur kanë mbetur pas saj….I pyes për plakën.

“Kush more? E çmëndura?  Ajo plaka  që zhvishet lakuriq? Hahahaha..po ajo është e çmëndur…Ashtu ka qenë gjithnjë, thonë  pleqtë…”, më përgjigjet gjindja pothuajse njëzëri.

“Budallaçkë ajo..budalla ai që merret me të…”, më thumbon  dikush, mesa duket, një  nga pijanecët e pagjumë të  mëngjesit.

Mbetem i heshtur. Paguaj rakinë time dhe  largohem.  Papritur nga pijetorja shkëputet një burrë i moshuar që më bën shenjë të ndaloj..  Më ka sjellë  një bidon benzinë. E falenderoj me mirënjohje. Duket sikur do të më thotë diçka.  Niset të ikë, bën ca hapa dhe kthehet përsëri.

“Zotëri…Nuk është ashtu siç të thanë ata  historia e Hankës  apo  të  çmëndurës, siç e quajmë ndryshe. Shumë vite më parë Hanka jetime erdhi të martohej në këtë fshat. Atje te ajo shtëpi. Në të ri të saj ka qenë e bukur shumë Hanka,  thonin pleqtë.. Dhe u marros  pas bukurisë së saj ai.  Dhe e donte shumë ai. Aq shumë sa thonë se kish vrarë për hir të saj. E donte shumë ai, por jo aq sa ajo. Jo aq sa ajo. Ditën e dasmës thonë se Hanka nuse kish ardhur hypur mbi një at të bardhë. Por kali nuk e kish kapërcyer pragun e shtëpisë. Kish turfulluar  i trembur. Kish tentuar disa herë, por çdo herë pragu e prapsonte. Në fund  ati ish ngritur kas  në dy këmbë dhe e kish rrëzuar Hankën përdhe.

Njerëzia e kishin marrë këtë gjë si shenjë të Perëndisë dhe kështu martesa nuk u bë. “Punë të djallit”, thanë. Dhe ai e kishte frikë djallin si të gjithe.Hankën e përzunë  nga fshati po atë ditë dhe nuk e pamë më….Një muaj më vonë ai u martua me një grua tjetër. Kësaj here kali e kaloi pragun dhe kështu u bë dasëm e madhe dhe ata lindën shumë fëmijë, por lufta dhe sëmundjet e shfarrosën  tërësisht  atë familje të madhe. Më pas shtëpia mbeti e braktisur u prish…muret iu rrrëzuan fare dhe mbeti ashtu siç e pe ti…vetëm ai  pragu i bardhë…Shumë vite më vonë në fshat  u shfaq një  grua plakë, endacake, me një shkop në dorë e çalë çalë,  kokë e këmbë e mbuluar. Ne nuk e njihnim se ishim fëmijë, por pleqtë e fshatit  e njohën.  Ishte Hanka. E  ndoqëm atë ditë nga pas dhe ajo shkoi te ajo shtëpi, ndaloi te  pragu, u zhvesh lakuriq dhe u shtri mbi të. Atë ditë ia ngjitëm emrin “e çmëndura”  dhe siç e sheh edhe fëmijët tanë  me atë emër  e njohin. Vjen një herë në vit herët në mëngjes dhe ikën sapo perëndon dielli.”

 Ndez një cigare, më pas makinën dhe nisem. Një e përpjetë e fortë drejt kodrës.   

Po bie nata. Nga rruga pragu nuk duket fare, ndërsa  vështrimi im përshëndet për të fundit herë  rrënojat  që  në këtë orë  të vonë  duken si duar të errëta që përjetësisht  i  kërkojnë diçka qiellit…   

Homazh për një personazh hije...

Im gjysh  është  personazh hije i ndonje  rrëfimi  tim, si  edhe i tregimit  "Vazo të thyera",  të pasqyruara  në këtë website letrar. Në shenjë homazhi ndaj kujtimit të tij dhe për të shuar kërshërinë e mundshme të ndonjë lexuesi mendova se ia vlen të hedh pak dritë mbi hijen e tij.

Musa Daut Shehu u lind ne vitin 1913 në Dukat.
Në vitin 1933 mbaroi studimet fetare në Medresenë e Tiranës. Po këtë vit fillon studimet per Teologji dhe Kulturë Arabe në Kairo të Egjiptit.
Në vitin 1936 kthehet në Shqiperi dhe martohet me Hatixhe Habilaliaj nga Dukati.
Për herë të fundit kthehet në Atdhe në vitin 1937.
Në vitin 1938 i lind vajza e vetme e cila nuk e pa kurrë të jatin. Lufta e II Botërore dhe më pas instalimi i rregjimit komunist ia bënë të pamundur kthimin në atdhe.
I vëllai i tij Isufi, i diplomuar në Shkollën Teknike të Fultzit dhe më pas në Akademinë Ushtarake në Firence të Italisë gjatë luftës kthehet në atdhe dhe lufton përkrah nacionalistëve. Burgoset dhe dënohet me 101 vjet burg nga gjykatat komuniste si një nga krerët e Ballit Kombëtar për zonën e Tragjas-Dukatit.
I pari i shtëpisë se Shehajve, Mulla Azem Shehu, një nga figurat intelektuale dhe nacionaliste më me peshë të asaj treve, në vitin 1946 arratiset në Perëndim për t’i shpëtuar dënimit më vdekje dhe vendoset në Detroit, Miçigan. (Rikthehet ne Shqipëri vetëm pas përmbysjes së diktaturës komuniste, ku për kontributin e tij intelektual dhe atdhetar nderohet me titullin “Mësues i Popullit”. Fëmijtë e tij vuajtën kalvarin e tmershëm të internimeve për 50 vjet me rradhë.)
Shtëpia e Shehajve që shërbente edhe si Teqe e Dukatit u shkatërrua dhe u bë depo drithi.
Gruaja dhe e bija e tij dëbohen si të deklasuara drejt skajeve verilindore të Shqipërisë, pa pasur të drejtë kthimi në Vlorë…
Në vitin 1940 Musa Shehu arrestohet në Kairo pas grisjes së flamurit Italian në ambasadën italiane në shenje proteste ne  përvjetorin e parë të pushtimit fashist të atdheut. Lirohet pas protestave të komunitetit shqiptar të Kairos.
Në vitin 1944 karriera profesionale e Musa Shehut ndryshon drejtim. Nis studimet në Akademinë e Arteve të Bukura të Kairos dega Regjizurë.
Në vitin 1950 për kontributin e tij atdhetar zgjidhet kryetar i Kolonisë Shqiptare të Misirit (Egjiptit), post që para tij e kish mbajtur edhe A.Z.Çajupi. Është kjo koha kur bashkë me miq të tij inicion hapjen e një sistemi shkollash shqipe në Kairo.
Në vitin 1953 mbreti me origjinë shqiptare , Faruk,i dhuron bibliotekën e tij personale pak jave para abdikimit.
Në vitin 1954 e gjen në Tunizi si drejtor ekzekutiv në xhirimet e filmit “Fatma”, një prodhim frankoegjiptian i shfaqur edhe në Shqipëri.
Po këtë vit Musa Shehu bëhet drejtor ekzekutiv i “Al Ahram”, e vetmja kinostudio shtetërore e Egjiptit, post që e mbajti deri në vitin1968.
Gjatë viteve 1969 -1978 Musa Shehu punon si pedagog dhe më vonë shef i katedrës së gjuhës frënge në Universitetin Shtetëror të Kairos
Për jetën dhe kontributin atdhetar të Musa Shehut në Egjipt shkruhet edhe në librin “Shqiptarët e Egjiptit” të studiuesve Emin Azemi dhe Shkëlzen Halimi,(Maqedoni), si dhe ne  monografine e Mustafa Dednikës “Patrioti i madh nga Dukati”. Sipas tyre dhe njerëzve jo te paket që patën rastin ta njohin nga afër Musai ishte njeri me kulturë shumë të gjërë, poliglot, njeri me influencë dhe njohje në shtresat e larta të shoqërisë egjiptiane.
Në vitin 1962 bëhet  sponsori  kryesor mediatik i publicitetit  të Ansamblit të Këngëve e Valleve të Shqipërisë në festivalin ndërkombëtar të Kairos. Gjithashtu  pjestare te ansamblit  akomodohen gjate dy javeve ne shtepite e tij ne Kajro dhe Aleksandri. Shërben si ciceron i ansamblit gjatë vizitave së tyre në qytetet egjiptiane, buzë Nilit dhe në Piramidat,  gjëra që i pasqyroi gjeresisht edhe një dokumentar të tij që u shfaq në kinematë shqiptare të kohës. Vizita e ansamblit përsëritet dy vjet më vonë, në 1964. Përsëri një dokumentar i cili shfaqet në Shqipëri.
Në vitin 1978 shtrohet në spitalin grekoamerikan të Kairos ku lëngon nga gangrena diabetike deri sa  vdes  në vitin 1998. Sipas autorëve të lartpërmendur dhoma e tij në spital priste e përcillte figura të njohura të artit dhe kulturës të Kairos, kolegë, studentë të tij dhe bashkëatdhetarë.
U varros në varrezat e Gizës, në lagjen pranë piramidave, ku jetoi pothuajse tërë jetës.
Për kontributin e tij intelektual dhe atdhetar në vitin 2006 nderohet pas vdekjes me titullin “Qytetar Nderi i Orikumit”.

foto1- Musa  Shehu student ne Kairo, 1933
foto2- Kryetar i Kolonise Shqiptare te Egjiptit,( i treti nga e majta), 1965
foto3- Ne zyren  e tij ne kinostudion "Al Ahram", 1957
foto4- I sëmurë në spital në shoqërine e ambasadorit shqiptar Faruk Borova (majtas) dhe mikut të ngushtë të mërgimit  Qerim Haxhiu (vëllai  i futbollistit Roza Haxhiu, emrin e të cilit mban stadiumi i Lushnjës), viti 1994.

Për lexuesit e mi

Së shpejti në qarkullim romanet "Një shqiptar në oborrin e El Grekos" (botimi i dytë) dhe "Ajo" (botimi i dytë i ripunuar i romanit "Bushtra").

Natyrë jo edhe aq e vdekur

Të harroi vjeshta degës së thyer, gjethja ime,
si dashuria vetveten kur s’ka ç’të kujtojë më…

Borëton…

Ketrat e dëshirës dremisin dimrin
aty ku dikur ishin lulet…
dhe unë pasi gris një letër të vjetër dashurie
shkruaj këto vargje për ty…