Nuk bredh më shtëpive publike nën dritat rozë
i gjashti në rradhë pas një zotërie
që jam po unë…
i gjashti në rradhë para një vocrraku
që jam përsëri unë…
nuk paguaj më per qirjet…
nuk skuqem më…
nuk ndruhem…
s’kam turp…
dora ime në xhep nuk i apelon burrërisë sime…
të gjashtës në rradhë…
nuk bredh më pas kurvave të lagjes…
Marieve, Mozave dhe Rozave…
as me banakiere...kameriere...
infermiere të turnit të natës...
as me gra oficerësh nuk shkoj më
(dhe jo për shkak të NATO-s…)
as me motra “të fortësh”…
as me jabanxheshat e pushimeve të verës,
që bythtundeshin para bordurave të MaPo-s…
prej kohësh jam martuar me ty,
zonjë hijerëndë e bulevardit…
lakuriq…
trup e shpirt
rënkimesh ngarkuar
vi te ty
e ti
shtrirë nën mua mëkatarin,
ç’mendon ashtu
kujtimesh rënkuar…?
më thuaj pra
pa drojë…
pa turp…
ato të miat ishin shumë.
po ata…të tutë…
rënkonin dhe ata si unë?
sidoqoftë
për mua ti je ajo vajza e vogël që dikur fshehurazi
provonte sytienat e së ëmës…
je gruaja ime,
ajo që rënkon më bukur se të gjitha putanat e planetit
dhe nuk më vjen keq për kujtimet e mia të humbura…
as për të tuat…
sepse
i rigjej në piçkën tënde vjedhacake,
zonjë hijerëndë e bulevardit,
te kjo dhomë gjumi pa gjumë,
mbi këtë shtrat pa moshë,
te ky muze pa vizitorë,
bordelli ynë i fshehtë,
Luvri i tyre i pashpallur.
Eja pra dhe sonte si cdo natë...
hiqi mbathjet dhe tregomë
përsëri
se e para nuk ishte fjala,
por rënkimi…
