POEZISE SIME…(kredo poetike)

në vargjet e tua putanat u ndjenë zonja...
zonjat kurva...
pleqtë fëmijë...
bashkëshortët të tradhtuar,
Jezusi kopil...
mëkatarët të virtytshëm...
murgeshat lavire...
burrat bura...
trimat frikacakë...
idhujt të rrëzuar...
vec dashuria Perëndi...

dhe sa herë botën e dhjerë "nevojtore" e quajta...
aq herë vetes i thashe "muti je ti!"

do të ketë nga ata që si xhevahir
do të të mbajnë në duar…
do të ketë edhe nga ata
që do të të mallkojnë…
nganjëherë do gjëndesh dafinash mbuluar…
nganjëherë vargjet e tua
pellgje narcistësh do të turbullojnë…

MORALIN prej kohësh e bëre EUNUK
që lakuriqësine tende me detyrim të vështrojë,
me pahir të buzëqesh në të rralle i gjori,
ndërsa cenin e tij me mbathjet e tua
përpiqet ta mbulojë…

se ti më ngjan mua...
je pjella ime…
dhe kurrë në trupin tënd të zhveshur
rrobën e huaj s’do pranosh:
kur linde të mbështolla përgjakshëm me lëkurën time
pulsi im – gjurma jote ngado që të shkosh…

do cash mes udhëve ku ata nuk shkuan ndonjëherë…
në gremina ku nuk guxuan të hedhin dot as vështrimin…
mes shkretëtirës ku vec ti e di që një lule akoma fle…
mes brigjesh ku përrenjve do ua ndryshosh drejtimin…
do njohësh të dëshpëruar me gurin në qafë varur…
të pashpresë që harruar i ka fat’ i keq…
do njohësh dhe njeriun...atë që akoma s’ka ardhur…
atë që nga pas turmat zvarrë tërheq…

në shpirtëra njerëzish që nga vetvetja kanë frikë…
mes atyre që nuk njohin as besën e as nderin…
kufomat që do ndeshësh mëshiroi cdo ditë…
dhuroju parajsën kur njohin vec ferrin…

nganjëherë do ngjash me të dlirën vashë
që skuqet para një pike vese që pikon…

nganjëherë do jesh e ëmbël si një përrallë
pranë oxhakut kur nata heshtjen përgjon…

nganjëherë kapricioze...rebele si yt atë…
stuhi zemëratash që buzëqeshja në cast shuan

por zemrën…zemrën…mbaje të zjarrtë…
të ringjallësh atë që për pak zjarr vuan…

dhe ec....ec…
këmbëzbathur…
e zhveshur...
askush nuk do mund të të ndalojë...
edhe ai qe lakuriqësinë tënde ditën e përbuz,
natën me imazhin tënd vetmisë do të masturbojë…

(2006)
©Artan Gjyzel Hasani

E AVULLT

rri si ç’je…mos ndrysho…

edhe nëse kjo gjë kërkon shumë mund…

femra në gjendje natyrore është avull
e ngrohtë
e pakapshme
eterike
rri e avullt, vajzë,
larg akujve
dhe njerëzve të ftohtë…
larg njerëzve pa kujtime…

perndryshe
do të të kondensojnë
pikë
pikë
pikuar
alkool nga ty do nxjerrin
do të të pinë
do të dehen me ty
derisa të të vjellin…

pikë
pikë
pikuar
në bulëz parfumi do të të shndrrojnë
do të të mbyllin në një shishe
dhe vetminë e tyre do spërkasin
sa herë që të kenë nevojë…
…………………………………
brenda kafkave bosh
do të të bënin kujtimin e tyre të vetëm
dhe e vetme atje do të ngrije...

(23 Dhjetor,2011)
©Artan Gjyzel Hasani

PERSERI E DIELE

nën ombrella tingujsh fluturat largohen
dhe muzgu në pëllëmbë të mbrëmjes vetveten mbyll
aq ëmbël…
aq butë…
brengplotë …
si melankolia
në sytë e hiroshimtë të japonezes
kur me një amerikan bën dashuri…
dhe unë në në këtë orë
në shtëpinë time kthehem…
aty ku paqja është rutinë
dhe luftërat humbfitohen në qetësi…

do shtrihem në divanin tim të preferuar
përballë kolltukut të saj...
laptop…
cigare…
bajame të pjekura
natyrisht dhe ca Jack Daniel's
për të qetësuar qejfe të mbetura…
Pinkerton pa Madamë Butterfly…

do përkëdhel me sy hamsterin e ngratë
që rrotën në cdo rrotullim zbulon…
lavjerrësin e orës që kurrë nuk mëson
cfarë ndodh përtej castit që mat…
freskuesen e palodhur në tavan...
qiriun erëmirë që mbi një pjatëz përflaket...
rrobat në lavatrice që vorbullës së shkumës
i jepen plot shpresë si e premtja të shtunës
dhe ndjej te mos dua t'i dorëzohem
kësaj vdekje aromatike të rrumbullakët...

pastaj do hedh vështrimin tim
mbi ketë grua te mire që kafenë e re
të saponxjerrë nga mulliri i vjetër
ka vënë në zjarr
ndërsa xhezven bashkëshortore
me lugën legjendare përzien
dhe heshturazi kërkon të dijë
se cfarë bluaj në mendjen time
sa herë që frymë thellë marr…

por…hej…
ca gjëra mund të jenë vërtet ndryshe
ose ndryshe mund të kishin qenë
puthjet…qirjet…prekjet
e teksa dremitja ëmbël më nanuris
kuptoj se s’kemi fuqi të ndryshojmë
as veten…traumat…sikletet…
…………………………………..
arritëm aq herët këtu ku jemi…
tashmë është vonë…
shumë vonë…
dhe gjërat nuk mund të jenë kurrë ndryshe
duke mbetur përsëri të njëjtët…

(nga libri "Mëkatari")
©artangjyzelhasani

VIZATIM I PAPERFUNDUAR

kërkojmë gjysmën tjetër që në lindje
gjejmë njerëz të mbushur me vetvete
njerëz të plotë deri në vdekje
me shqisa të rrumbullta si dhjami
me lëkurë prej çeliku ku shkruhet “ e xanun”
me shpirtin të sheshtë si tepsi
si dikur toka në përfytyrimet e kinezëve

por e plotë mund të jetë veç hëna përtej dritëhijeve
kur ndodhet përballë lëmshit të zjarrtë
në agoninë e atyre që ikin
në pasigurinë e kujt mbeti
apo në vizatimet e fëmijëve…

vizatim i papërfunduar fëmijërie jemi të gjithë
që një mësues i ngutur na e hoqi nga dora
lapsat kanë mbetur në kujtesë si eshtrat
ne radiografinë e një gjoksi të vjetër
ku prej kohësh mungon zemra…
me dhimbje kuptojmë kur është vonë
se mësuesi dhe fëmija ishim vetë ne
të papërfunduar njësoj në kërkim të gjysmës tjetër...

po vallë është më mirë kështu të paplotë
në kërkim të pafund një jetë të tërë
se sa kur gjysmën tjetër shumë vonë e gjen
por s’ke ç’bën me të, se nuk ke më kohë…

©artangjyzelhasani

DRITE ERRESIRE

këputet dielli dhe bie në gjunjë

si ç’bien kujtimet te kalendarët
tretet muzgu dhe dita dremit 
derdhet ngadalë mbrëmja e përhimtë
rrugicave bëhet një hija e të dyve
shkëlqen fashë e hënës mbi dyer e pragje
pas xixëllonjave akoma rendin fëmijët
është ora kur errësira më vjen si dritë
me ty brenda syve…

njerëzit gjithnjë do hiqen si ç’nuk janë...
e vetmja gjë që dinë ta bëjnë mirë
të shitblihen si sendet, por të vegjël nuk e dinë
sa pjellor tregu kur e vërteta është gënjeshtër
i fshijnë pluhurin vetes dhe e nxjerrin në vitrinë
për blerësin më të parë vazhdimisht të verbër

burrat rrëzohen kur malli gërryen malin
mendjen dehin me avuj zemre aq lehtë…
të rinj ngatërrojnë pellgje me dete
fluturojnë pa krahë, flenë kur duhet të nisen
gra që nuk bëhen dot muzë, provojnë të bëhen poete
në vazo varresh si qiparisa e mbjellin veten pleqtë…

kështu ka qenë gjithnjë e nuk filloi sot
njerëzit mburren për atë që kanë
por kanë frikë nga ajo që janë
dhe frika është si hija që mbi shandanë dridhet
kur shërbyesja me qiriun që po shuhet ndez një tjetër
në shkallaren e kështjellës ku gjithnjë është errësirë
dhe e gjitha kjo ndodh netëve në gjoksin tonë
sa herë në garderobë të shpirtit hyjmë për të provuar veten…

errësira ka terr, por edhe dritën e saj
kur mendimet e errëta si urët e zjarrit mbi prush
në shpinë të njëri tjetrit dorëzuar rrëzohen
dhe në gazmend shkëndijës i gëzohem
feksjes që ma mbars kanatën e syrit
me xixëllonjat që fëmijët ndjekin pas …

©artangjyzelhasani

OREZEMRA

ai riparon zemra të thyera

me pjesë orësh të vjetra
që u mungojnë akrepat
ingranazhet e vockla
nganjëherë edhe zemrekët
dhe në fillim klientët mbeten të kënaqur
deri sa vjen çasti kur fillojnë belatë
rrahin përsëri aritmiket e pandreqshme
alarmohen kur iu teket
ndalojnë kur s’e pret
coroditen nga magnetët
dhe nuk tregojnë kurrë kohën e saktë…

©artangjyzelhasani

POEZI NE NUMRIN E GABUAR

shpesh poezia ime është thirrje në numrin e gabuar…
nga ana tjetër e vargjeve, pak përpara tri pikave të mia të famshme,
një zë thotë “poezia jote ka rënë në numrin e gabuar,
në veshin plot pluhur,
në syrin e qorruar,
në mendjen dhe kohën e paduhur”
dhe të tjera herë “për momentin nuk ndodhemi këtu,
por do e lexojmë poezinë tuaj sapo të kthehemi në shtëpi”
dhe ata nuk kthehen kurrë,
ose kthehen, por nuk e lexojnë
mbase kthehen, por e fshijnë shkujdesur
si një mesazh të shoqërive ajrore për ofertë fluturimi të lirë…

por ka dhe raste kur poezia ime thërret në numrin e duhur
tri herë bip- bip- bip
si tri pikat e mia të famshme në fund të vargjeve
dhe dikush ngre receptorin e fjalëve,
hesht e nuk flet,
por unë ia dëgjoj frymëmarrjen e thellë e të shpeshtë
si një vrimë e zezë dhe e etur thith krejt zërin tim të ngjirur
vargjet e çmendura, rrokjet kurvëruese, gërmat milingona miliona miliona,
kapet pas metaforave të mia acaruese dhe ngrihet nga karroca e paralitikut
shtrihet mbi nëntekstin tim si një sërfër mbi dërrasën nën dallgët
dhe ja…
humnera në fund të vargut ku me ceremoni jep shpirt frika
në trininë mëkatare më të shenjtë të bjerë pa nam e nishan
sepse të famshme tashmë ato tri pika
ngushëllim vdekatar si lavdia në të gjallë…

ndoshta në një ditë të zhurmshme dhe shurdhuese
do të jetë e kotë dhe e tepërt thirrja ime…poezia…
“numri që formuat nuk ekziston, ju lutemi provojeni edhe një herë”
por në varrin poetik përtej tri pikave të mia
asgjë nuk provohet dy herë…
në mangall të mendjes do të shuhen xixëllonjat
poezi në numrin e gabuar feksja
kur fytyrën e jetës ka vdekja
bip…bip…bip…
pik…
pik…
pik…
pikë…pikë..pikë…

©artangjyzelhasani

REVOLUCIONI I VONUAR SEKSUAL I “VRIMES”

“Vrima” e arriti qëllimin e saj. U bë libër, balet. U përkthye edhe në gjuhën e Bodlerit dhe të zonjës Kumbaro. Autorja fitoi edhe çmimin “Lumo Skëndo” që, sipas themeluesve të vet, “është zyrtarisht çmimi i vetëm që nxit dhe mbështet cilësinë estetike të botimeve shqiptare”. Në motivacion shkruhet se “Vrima” është një botim elegant që harmonizon konceptualen e imazhit me artin e poezisë me provokimin estetik duke pasuruar shijen bibliofilike të leximit.”.
Mesa duket bleonizimi zyrtar i kulturës shqiptare vazhdon me sukses edhe në artin poetik.
Por për këtë çmim autorja padrejtësisht po paguan një çmim tjetër që në fakt duhet ta paguajnë ata që zyrtarisht promovuan “Vrimën” dhe ata që lançuan në media dhe artikuj vlerat e librit me fjalët “revolucion seksual, erotizëm i thellë, thyerje tabush dhe një kulm i poezisë erotike shqipe” duke ngritur kështu, per turpin e tyre, një stuhi të paparë talljesh e komentesh maskuline aspak poetike, shpesh fyese, denigruese dhe krejtesisht të padenja ndaj vetë autores. Lançimi dhe linçimi shkuan bashkë në këtë rast...Njësoj të padrejtë të dy...

“Vrima” nuk është aspak atentat ndaj moralit puritan të shoqërisë shqiptare, siç përpiqen ta paraqesin djallëzisht promovuesit e saj shtetëror dhe mediatikë. Nuk ësht revolucion seksual e as thyerje tabush.Tabutë seksuale shoqëria shqiptare i ka thyer shumë vite më parë. Jemi në vitin 2015, në epokën kur parlamenti shqiptar ka aprovuar ligjin e martesave te LGBT, prej 20 vjetësh në shkollat nëntëvjeçare shqiptare ekziston një lëndë që quhet Edukimi Seksual në të cilën nxënësit mësojnë për penisin, vaginën, spermën, mësojnë për aktin seksual, mensturacionet, shtatzaninë. Bota e internetit ofron porno pa fund, po ashtu ekranet televizive, gazetat, revistat. Rrugëve të mëmëdheut fjalët “e pista” në variantin natyral të tyre dëgjohen më shumë se kënga e zogjve. Facebook, mediat online, forumet dhe blogjet gëlojnë nga komente ku emërtesat mjekësore (dhe aspak poetike) penis e vaginë janë fjalët e nderit. Divorcet dhe tradhëtitë bashkëshortore janë bërë refren i përditshëm dhe banal i jetës së shqiptarit. Po ashtu, lexuesi shqiptar është seksualisht i imunizuar nga poezi erotike bashkëkohore shqiptare hard dhe soft që gjenden në libra, prozë dhe poezi, të botuar e që datojnë shumë vite para “Vrimës”.
Pra, nuk e di se kujt pjese të shoqërisë shqiptare iu thye tabuja seksuale nga libri “Vrima”. Këtë mund të na e thonë promovuesit, çmimedhënësit, gazetarët e kulturës dhe të studiove të pafund televizive që ndihmuan me shumë zell në shndrrimin e Vrimës në Gropë. Mendoj se autorja e “Vrimes” ka thyer publikisht tabutë e veta dhe për këtë gjithsesi duhet inkurajuar.
Në rrafshin moral dhe social shoqëria dhizgjebosur bishtpërpjetë shqiptare ka tjetër tabu: atë të njohjes dhe pranimit të vetes dhe tjetrit ashtu siç janë. “Poezia” me penis dhe vaginë e “Vrimës” nuk ka një shënjestër të tillë.

Promovimi i “Vrima” është një atentat, edhe pse i rëndomtë, ndaj Artit të Fjalës nga ata që institucionalisht kanë për detyrim nxjerrjen në pah të vlerave të mirëfillta artistike të një vepre letrare.
Poezia është Art i Fjalës. Autores edhe i falet të mos e dijë këtë gjë, pasi jetojmë në një shoqëri grafomanësh me ambicien më të madhe se talentin në detin poetik shqiptar të bërë kos, por jo jurisë së hamendësuar profesionale që shqyrtoi dhe dha çmimin letrar.

Që një grumbull fjalish të quhet poezi duhet të plotësojë ca kritere artistike të domosdoshme e të përcaktuara qartë dhe vetëm pasi i plotëson ato fiton emërtesën poezi. Poezi e mirë apo e keqe, kjo është krejt subjektive dhe nuk është aspak ky qëllimi i këtyre shënimeve.
Mendoj se “Vrima” nuk ka asnjë lidhje me artin e fjalës, as estetikisht, as nga gjuha e përdorur. “Poezitë erotike” të atij libri nuk arrijnë të klasifikohen si poezi. Aq më pak lidhje me artin e fjalës erotike . Nuk është as prozë poetike, siç pretendon autorja dhe ca mbështetës të saj. Nuk e bën renditja e rreshtave në formë vargjesh prozën poetike, por ndjesia poetike që përfton lexuesi nga një tekst i servirur në prozë. Jam kurioz nëse ndokush nga promovuesit do na mundësonte ndonjë kritikë letrare në lidhje me veprën në fjalë, të paktën për të shpëtuar nderin e tyre profesional, gjë që dyshoj nëse e kanë.

Promovime “Vrimash” të tilla krijojnë një ide krejt të gabuar për poezinë erotike si zhanër dhe ky është një dëm që i bëhet poezisë.
Interneti dhe libraritë janë të mbushur plot me grafomanë që jo rrallë tentojnë edhe erotikën. Por Arti poetik Erotik është një art tepër i brishtë dhe delikat nga ana teknike artistike dhe për realizmin e tij duhet një mjeshtëri dhe një prerje e artë e gjuhës së përdorur dhe mesazhit që përcjell, në mënyrë që të mos bihet në banalitetin e “Vrimës”. Të shkruash poezi erotike është një ndërmarrje e rrezikshme, po aq sa edhe të ecurit në teh të thikës. Shumë pak autorë shqiptarë ia kanë arritur me sukses kësaj akrobacie shpesh fatale.
Nuk janë fjalët e “pista” (dhe këtu nuk e kam fjalën për emërtesat mjeksore të gjenitaleve të përdorura te “Vrima”) ato që e bëjnë një poezi erotike, por veshja me art e tyre. Nuk janë fjalët e “pista” ato që e bëjnë pis një poezi, por përdorimi i atyre fjalëve si qëllim në vetvete pa asnjë konotacion artistik. Një poet erotik i përdor në mënyrën më të natyrshme dhe poetike fjalët e “pista” për t’i çdemonizuar ato fjalë të zakonshme nga ngarkesa negative që u ka dhënë morali i rremë dhe hipokrizia. Kurse në një surrogato “erotike” përdoren artificialisht ato fjalë për të provokuar, jo ndjesitë poetike të lexuesit, por tërheqjen në mënyrë artificiale të vëmendjes së publikut mbi vetë autorin, gjë që “Vrima” e arriti me sukses të plotë.

POEMA E RËNIES

1

nuk i pamë gjethet kur ranë
ishim shumë të zënë
po flisnim për degët e thyera

2

se ne kurrë s’kemi kohë
të shohim gjërat ndërsa bien
gjethet në vjeshtë
a veten në dashuri
s’kishim parë më parë as shiun
kur iu këput një pikë fatlume
që s’ra përdhe, por mbi gjethen lagej
……………………………………………
ai tingull delikat që pothuajse s’ndjehej
ishte valsi i gjethes para se të përbaltej...

3

nuk duam të jemi dëshmitarë okularë rrëzimesh
por konsumatorë shembullorë kortezhesh,
oratorë mëshirëplotë varrimesh
preferojmë të rënët kur fundin kanë prekur
kjo është zeja jonë ogurzezë
e ne jemi vërtet të mirë në të
absolutisht të mrekullueshëm
në artin e hipokrizisë së domosdoshme
për të bërë të ndjehet mirë një i vdekur...

4

por kur s’vdes dot a s’mund ta vrasin
njeriu bie në dashuri
e kjo do të thotë qe ajo aty poshtë tij qënka
duke pritur që ai të bjerë
si dheu për shiun
trotuari për gjethet
si rrezen e mengjesit kuverta e yjeve
tapeti jeshil i dhomës akoma të boshatisur
që pas pak rrëmujë do të bëhet
nga lodrat prej ëndrrash të të dyve...

5

në galerinë e dhimbjes sonë
ku vizitorët janë të tjerë
portreti i pritjes është malli
i vizatuar jo me penel,
por me brinjë nga një kraharor kali
që kurrë nuk di të na shpjerë...

6

mungesë peshe e atij që kujtuam se ishim
boshi që na mbjell në gjoks hija
pastaj si gjithnjë pason trishtimi
aq i hidhur kur vjen si buzëqeshje
madhështor rrëzimi kur bëhet rënie
e ti udhën teposhtë merr
vjedh frymë zbrazëtia, por gjurmë nuk lë
i verbër si tymi edhe ajri nganjëherë...

7

por tani ia dimë sekretin rrëzimit
dhe rënies së gjethes
sepse më parë kemi qenë shi
para se të bëheshim gjethe
shumë kohë para se të bëheshim një
kur dy ishim dhe rrëzoheshim te njëri-tjetri
ashtu…pa bujë…pa dëshmitarë…
si brenda vetes…

©artangjyzelhasani

LEHTESIA E PAPERBALLUESHME E GENJESHTRES

çfarë qënka më mirë, vallë?

një spital apo një morg?
një shtrat shërimi a një varrezë?
ëmbël plagos gënjeshtra
e vërteta hidhur vret…

gënjeshtare kjo botë e asgjë e dlirë
përpëlitesh aty ku fati të ka hedhur
e Vërteta do të të bëjë vërtet të lirë
vetëm pasi më parë të të ketë çmendur…

©artangjyzelhasani

POEMA E GRUAS SE VETMUAR

pranë oxhakut këtë natë dimri ç’mendon…
ç’kërkon?
prej vitesh lule s’të dërgojnë…
as letra…
as puthje…
gungaçi gjuhëprerë telefon dhe pasqyra, kjo mikeshë e vjetër,
vazhdon të flase gjuhën e saj
me alfabet thinjash,
rrudhash,
hiri,
shkretëtirës së gjinjve pëshpëritur,
oazit tashmë të tharë,
qendër e trupit tend neveritur,
një zë,një mërmërimë
urëve të padjegura pritur…por…

ah, tingull i ri,
kush do të të shpikë ty,
kush do të të pëshpërisë
çarçafëve të nëpërkëmbur,
pantoflave përmbys?
kush do të rënkojë djersitjes së shpirtit
heshtjen alarmante
të këtij luksi të zi
kombinezionesh të qelqta,
relike e pavlerë sirtarësh harruar,
sintetikë komode
dritash të zbehta…

të hëngri kjo heshtje,
të bluajti,
të griu
komfortit të kushtueshëm si pluhur të shpërndau
e si dorë dembele kurrë nuk të fshiu…
dhe qan…
lotë të hidhur, faqeve të bardha përmjerë…
me tymin e cigares buzës së mbyllur….
fosile puthjesh me pritjen përzjerë…

ç’mendon,
ç’kërkon?
shkëlqim brilantesh duarve të tua,
masha e hekurt që me to lodron,
niset rrëmbimthi pasqyrës së vjetëruar
që sa pak fsheh,
që sa shumë tregon…

e më pas…një krismë…
thërrime…thërrime,
pasqyrë e pagjuhë s’do të flase më kurrë...
valle a je më e qetë, grua e vetmuar,
oxhakun përpara…
hijen pas mbi mur…?

sallonit të gurtë antikash zbukuruar
errësirës së mykur shandanesh ndriçuar
me pelerinën e harruar supeve përsëri
lakuriq...e dirsur...vallëzon me hijet ti…
një hap...
dy...
tri
një hije vjen...
një ikën...
"kush jam? më njeh?"

jehonat si lehonat nën hapat e tu lëngojnë…
tingujt e dikurshëm si foshnjen pranë kërkojnë...
përpëliten nën takat e bëhen melodi...
lakuriq...e dirsur vallëzon me hijet ti…
një hap...
dy...
tri
një hije vjen... një ikën...
"kush jam? më njeh?"

qafës kafshimet si bisha lëshuar...
frymë të dehurish buzëve përvëluar...
gishtërinj të dikurshëm mes kofshëve përsëri...
lakuriq...e dirsur...me hijet vallëzon ti…
“kush jam? e gjen?”

dhe krahë...
sa shumë krahë kësaj nate paduruar...
shi fantazmash orgazmave lëshuar...
djegur...
zhuritur
ethja bëhet hi...
lakuriq…e dirsur... me hijet vallëzon ti…
një hap...
dy...
tri…
një hije vjen... një ikën...
"kush jam? më njeh?"

dhe gojë...
sa shumë gojë…
para teje etur...
syshqyer...
lëngëzuar...
tundim i patretur...
"ku je? ku je?
erdha përsëri..."…
lakuriq...
e dirsur...
me hijet vallëzon ti.

gjinjve të tu hije shandanësh derdhur...
me kupën e verës epshçmëndur...
e dehur...
tunduar vegimesh
dritëhijesh përsëri
lakuriq e dirsur me hijet vallëzon ti...

në dhomën pa dritë qirinjsh drithëruar
verbërisht zhvesh trupin e djersitur
nën sytë e mureve dritëhijesh zbukuruar
në derën gjysëmhapur pret një të trokitur…

kush është?

jam epshi që ti pret
çarçafëve të vetmisë kur mesnatat vret
thithkave të harlisura
me gishtërinjtë e dridhur
të dorës që prek…
jam tundimi që ti kalëron
drejt muzgut vrastar që vdekjen tërheq zvarrë
aty ku fillon ëndrra dhe dita nis mbaron…
klithmë…
ulurimë…
rrënqethje…
uri që tret urinë…
çmenduri…
thonjçjerrje…
kafshim…
ekstazë epshesh mpakur
greminë…
katedrale dhimbjesh nën këmbana gjinjsh…
në dhomën pa dritë qirinjsh drithëruar
nën qiellin e errët mes kofshëve të tua
rrufetë japin shpirt rënkimesh lagur…

(2005)
©Artan Gjyzel Hasani