do vijë mbrëmja kur rreth tryezës në shtëpi të ulur
do flisni për fëmijët që po rriten ngadalë
e për ju që u rritët aq shpejt…
e kur ata në gjumë të kenë rënë
teksa kolltuqeve të rehatshëm të jeni fundosur…
një kafe të ngrohtë…
një cigare ndezur ti
ajo veshur lehtë…
në dorë një gotë verë …
dhe kur siç do mbrëmje pastaj
në televizor do jepen
reklamat e mesfilmit
me një vështrim vjedhurazi profilit
do e përkëdhelësh e do mendosh
“Vallë a më ka tradhëtuar ndonjëherë?”
se ndonjëherë mund të flesh
me gratë e të tjerëve
e një tjetër me tënden kushedi…
por ti mos ki ftohte...
nuk është dëborë ajo që bie…
është brymë…
kështjellë prej rëre është flirti…
eklips prej reje tradhëtia…
çbëhen me një frymë….
mos u merakos shumë
për aromën e panjohur në flokë…
as për atë shenjë kafshimi
ne qafën e saj…
as për ëndrrën që s’ia vjedh dot…
as për dekoltetë që vesh përsëri…
as për emrin e panjohur
që ajo rënkon në gjumë…
as të kujt ishin duart
që përkëdhelën ata gjinj…
merre lehtë, miku im,
errësira sjell veç mendime të zymta
dhe netëve një e një rrallë bëjnë dy…
........................................
nganjëherë të qëllon të flesh
me gratë e të tjerëve
e një tjetër me tënden kushedi…
por tani është mëngjes dhe ajo po fle
lakuriq shkujdesur pranë teje
me këmbën mbledhur
siç të pëlqen ty...
(2008)
©Artan Gjyzel Hasani
31.10.10
27.10.10
ATDHEU PA TABU (një poemë politikisht jo korrekte)
shenim i autorit: vec pak muaj pas krijimit te kesaj poeme ne Atdhe filluan trazirat dhe me pas ngjarjet vellavrasese te 97-tes.
Sa herë kujtoj Atdheun
më vinë ndërmënd varrmihësit;
Në varrimin e tim eti dikush
solemnisht përmëndi ATDHEUN...
qesha hidhurazi
e teksa dëgjoja duartrokitësit
ndjeva keqardhje për ATDHEUN
me një copë më pak...
……………………………….
për herë të parë babai im po merrte
me vete një copë ATDHE…
servirur bujarisht mbi një lopatë…
* * *
Po ç’është vallë ATDHEU?
Një copë dhe dhe hija jonë mbi të.
Aty çdo çast jeton dhe vdes nderi,
vesi, dashuria,
urrejtja, lulja, thika,
epshi dhe mëria,
mirënjohja,
mosmirënjohja,
besa dhe gënjeshtra,
miqësia, armiqësia…
* * *
Flasim për Atdheun,
luftojmë,
qajmë,
mburremi,
vritemi per të
kujdes Atdheun…
amanet Atdheun...
dhe harrojme Vetveten,
atdheun tonë më të parë,
harrojme të flasim për të,
të luftojmë për të,
të qajmë për të,
të vritemi për të,
të mburremi për të,
të turpërohemi për të,
se është i vetmi Atdhe i YNI
që fatkeqësisht shpesh
ngjan shumë me vetminë…
që sa pak i ngjan atij tjetrit,
ATDHEUT me gërma kapitale,
atij që askush nuk mund t'ia shtojë
apo t’ia heqë madhështinë…
Përse t'ia shtojnë?
Përse t'ia heqin?
Përse u dashka patjetër të bëjmë diçka për të?
Fundja, ç'bën ATDHEU kur ne lindim,
jetojmë,
vdesim,
kur sjellim në jetë fëmijë…
në gëzimin tonë,
në fatkeqësinë tonë,
në brengën tone
çfarë bën ai?
* * *
A ia ka parë kush lotët Atdheut?
A nuk jetojmë në të njëjtin Atdhe
bashkë me miliona batakçinj,vrasës,hajdutë?
A nuk themi fjalët më poshtëruese,
gënjeshtrat më të mëdha në gjuhën e Tij?
A nuk bëhen të mirat dhe të këqijat,
nderimet dhe turpërimet në emrin e tij?
A nuk e valvisin çdo ditë flamurin e Tij
edhe duar të ndyra predikuesish të paskrupullt
që flasin në emër të Tij?
* * *
ATDHEU na përket ne.
Por ne jemi unë,ti,
lypësi,mësuesi,prifti,
kurva,gjykatësi,vrasësit,
bankierët,kopilat,murgeshat,
heronjtë, pijanecët,
hajdutët,virgjëreshat,ushtarët,
policët dhe poetët…
nxënësit që buçasin korridorët
dhe të gjithë njëzëri bertasim:
ATDHEU !
…………………………….
Cili vrasës s'e ka kënduar Himnin Kombëtar?
Më bukur nga të gjithë e këndojnë diktatorët.
* * *
Po kush do të më tregojë pra
ç'është Atdheu?
Kuptimin kësaj fjale
kush ia gjen?
Dheu i atit?
I gjyshit apo i stërgjyshit?
E ç'di Atdheu për ta,
për timin a tëndin fjala vjen?
* * *
ATDHEU është egoist
si një fëmijë i përkëdhelur…
Dhuroji Atij jetën tënde,
përkujdesjen tënde,
dashurinë tënde,
pasurinë tënde,
besën tënde
burrërinë
nëse vërtet je burrë
e ATDHEU s'do të të harrojë.
………………………………
Falja batakçiut më të ndyrë të gjitha këto,
edhe jetën tënde
e natyrisht
edhe ai s'do të të harrojë kurrë…
* * *
ATDHE
Të nëpërkëmbën!
Të poshtëruan!
Të zbardhëm faqen!
Të lartësuam!
Në përjetësi ndriçon!
………………………..
Gjepura…
fjalë boshe…
ATDHEU bën pa virtutin
po aq sa edhe me vesin tone…
* * *
Kur vdiqët,
ju vranë,
ju përdhunuan,
kur nënat qanin mbi varret tuaja
a vdiq ATDHEU?
ATDHEU është i pavdekshëm
si çdo gjë pa jetë.
Ata që lindin,
lindin në Atdhe.
Ata që vranë,
vranë në Atdhe.
Ata që u vranë,
u vranë në Atdhe.
Teli me gjëmba
rrethoi në Atdhe.
Lulet që çelin,
çelin në Atdhe.
Edhe ato që vyshken,
në Atdhe vyshken…
Në Atdhe luhet komedia
e njerëzit qeshin të lumtur…
Në Atdhe luhet tragjedia
e njerëzit derdhin të hidhurit lotë.
Në Atdhe luhet edhe drama
e njerëzit as qeshin…
as qajnë dot…
* * *
A iu kujtua ndonjërit Atdheu,
ndërsa bënte dashuri,
martohej a divorcohej,
pronësohej a shpronësohej,
varfërohej a pasurohej,
vritej a vriste,
lindëte a vdiste?
E kujtoj ATDHEUN kur në çaste delirante
e pandeh veten hero.
Më pas, si pas çdo deliri,
qesh si i marrë,
qaj si i çmëndur.
* * *
ATDHEU!
Brodha nëpër botë
dhe kudo njerëzit ngritën supet,
kur dëgjuan emrin e Tij…
Brodha nëpër Atdheun tim
e kudo njerëzit ngritën supet
kur dëgjuan emrin tim…
Brodha kudo nëpër VETVETEN time…
vrava e më vranë,
dashurova e më dashuruan,
mallkova e më mallkuan,
përkëdhela e më përkëdhelën,
tradhëtova e më tradhëtuan
fala e më falen…
e përsëri…përsëri…
urreva e më urryen,
gënjeva më zhgënjyen
por më njohën…
kudo më njohën
e më thanë "JE TI!"…
* * *
ATDHEU!
Kujt duhet t'i krenohemi
me emrin e Tij për sa kohë nuk e dimë
pse duhet D-O-M-O-S-D-O-SH-M-E-R-ISH-T
të jemi krenarë?
....................................
Si mund të kenë Atdhe
ata që kanë humbur Vetveten?
Njeriu pa Vetvete
s'është vecse lypsar...
* * *
ATDHEU!
Ne dimë të vrasim.
Të na vrasin.
Të vetvritemi.
Dimë edhe të varrosim të vrarët.
Dhe vetveten.
ATDHEU!
Çdo çast i dhurojmë gropa të reja,
solemnisht i quajmë varre
që më pas të krenohemi me to.
Ne s'dimë të dhurojmë jetë.
Vdekje po.
A thua jemi lindur të pajetë
për t'u mburrur gjithmonë
me të rënët,
me të vrarët,
me të vdekurit?
ATDHEU u lodh nga vdekjet tona…
u neverit... u ngrit
e u largua nga ceremonia jonë e përjetshme mortore…
Teksa kazma grryen prej trupit të Tij
gjakun e ujshëm...
teksa duart shkulin
lule nga trupi i Tij,
oh sa lehtë rikuperohet Ai,
rigjenerohet…
plehërohet…
nga skeletët tanë të bujshëm…
* * *
E mohuam veten me gjithë ç'kishim
e pastaj ia falëm ATDHEUT
atë çka mbeti prej saj.
Më pas ,
të tjerë vetmohues
me lopata vetmohuese në duar
nxituan drejt vetmohimeve të reja.
si prindërit e tyre…
vetmohuar…
* * *
ATDHEU ka origjinalin e tij
të papërsëritshëm,
të paprekshëm
dhe miliona kopje të keqpërdorura
si fotografi porno në xhepin e ushtarit
plot spermë dhe thërrime
që i mburret rekrutit:
"E sheh këtë?
E njeh?
Eshtë dashnorja ime!"
* * *
ATDHEU!
Në radiografinë e Tij
duken veç skeletët tanë
me një gjurmë të zezë në gjoks
aty ku mund të ishte
zemra jonë e vetmohuar
ose vendi ku ne vetvritemi aq natyrshëm
nga thika vrastare e kohës së humbur
në kërkim të madhështisë së varreve-
-ideali ynë i përjetshëm…
kurrorëzimi i mundit…
kolera jonë e pashërueshme-
Varret tona-
argumenti ynë i vetëm
në Gjyqin e Fundit.
* * *
ATDHEU nuk ka vese…
por ne luftojmë që ATDHEU të jetë krenar,
mburracak, mospërfillës, egoist, i fuqishëm,
kokëfortë, i pari në çdo gjë,
më i miri,
më i bukuri,
më i mënçuri,
më i përsosuri i gjithësisë
(“A ekzistoka përsosmëria?”
do të pyesë një nxënës mësuesen e biologjisë…).
Vishjani këto tipare një njeriu
dhe do të shihni sa i ftohtë do t'ju duket,
se si ftohtësia e tij buzëqeshjen do t’ju ngrijë…
* * *
ATDHEU është vërtet i dashur
vetëm në Mitologjinë e Mërgimit...
....................................
një yll që sa më larg i qëndron
aq më i bukur duket
e kur pranë tij je për një cast
të tjerë yje lakmon...
por ka shpresë...ka...
kur dikur do mësosh
të njohësh e të gjesh
Vetveten e Vetmohuar
ta pranosh e pa kushte
ta duash paskëtaj
çdo sekondë të jetës tënde
për aq kohë sa do rrosh…
e bashkë me të
pleqërinë
rininë…
kujtimet e bukura
fëmijërinë…
çfarë sot ke e nesër do kesh
e çfarë pas vetes pakthim le...
veç atëhere mund ta kuptosh
magjinë
që një copë të zakonshme
dheu
e shndrron përjetësisht në
ATDHE…
(shtator, 1996)
©Artan Gjyzel Hasani
Sa herë kujtoj Atdheun
më vinë ndërmënd varrmihësit;
Në varrimin e tim eti dikush
solemnisht përmëndi ATDHEUN...
qesha hidhurazi
e teksa dëgjoja duartrokitësit
ndjeva keqardhje për ATDHEUN
me një copë më pak...
……………………………….
për herë të parë babai im po merrte
me vete një copë ATDHE…
servirur bujarisht mbi një lopatë…
* * *
Po ç’është vallë ATDHEU?
Një copë dhe dhe hija jonë mbi të.
Aty çdo çast jeton dhe vdes nderi,
vesi, dashuria,
urrejtja, lulja, thika,
epshi dhe mëria,
mirënjohja,
mosmirënjohja,
besa dhe gënjeshtra,
miqësia, armiqësia…
* * *
Flasim për Atdheun,
luftojmë,
qajmë,
mburremi,
vritemi per të
kujdes Atdheun…
amanet Atdheun...
dhe harrojme Vetveten,
atdheun tonë më të parë,
harrojme të flasim për të,
të luftojmë për të,
të qajmë për të,
të vritemi për të,
të mburremi për të,
të turpërohemi për të,
se është i vetmi Atdhe i YNI
që fatkeqësisht shpesh
ngjan shumë me vetminë…
që sa pak i ngjan atij tjetrit,
ATDHEUT me gërma kapitale,
atij që askush nuk mund t'ia shtojë
apo t’ia heqë madhështinë…
Përse t'ia shtojnë?
Përse t'ia heqin?
Përse u dashka patjetër të bëjmë diçka për të?
Fundja, ç'bën ATDHEU kur ne lindim,
jetojmë,
vdesim,
kur sjellim në jetë fëmijë…
në gëzimin tonë,
në fatkeqësinë tonë,
në brengën tone
çfarë bën ai?
* * *
A ia ka parë kush lotët Atdheut?
A nuk jetojmë në të njëjtin Atdhe
bashkë me miliona batakçinj,vrasës,hajdutë?
A nuk themi fjalët më poshtëruese,
gënjeshtrat më të mëdha në gjuhën e Tij?
A nuk bëhen të mirat dhe të këqijat,
nderimet dhe turpërimet në emrin e tij?
A nuk e valvisin çdo ditë flamurin e Tij
edhe duar të ndyra predikuesish të paskrupullt
që flasin në emër të Tij?
* * *
ATDHEU na përket ne.
Por ne jemi unë,ti,
lypësi,mësuesi,prifti,
kurva,gjykatësi,vrasësit,
bankierët,kopilat,murgeshat,
heronjtë, pijanecët,
hajdutët,virgjëreshat,ushtarët,
policët dhe poetët…
nxënësit që buçasin korridorët
dhe të gjithë njëzëri bertasim:
ATDHEU !
…………………………….
Cili vrasës s'e ka kënduar Himnin Kombëtar?
Më bukur nga të gjithë e këndojnë diktatorët.
* * *
Po kush do të më tregojë pra
ç'është Atdheu?
Kuptimin kësaj fjale
kush ia gjen?
Dheu i atit?
I gjyshit apo i stërgjyshit?
E ç'di Atdheu për ta,
për timin a tëndin fjala vjen?
* * *
ATDHEU është egoist
si një fëmijë i përkëdhelur…
Dhuroji Atij jetën tënde,
përkujdesjen tënde,
dashurinë tënde,
pasurinë tënde,
besën tënde
burrërinë
nëse vërtet je burrë
e ATDHEU s'do të të harrojë.
………………………………
Falja batakçiut më të ndyrë të gjitha këto,
edhe jetën tënde
e natyrisht
edhe ai s'do të të harrojë kurrë…
* * *
ATDHE
Të nëpërkëmbën!
Të poshtëruan!
Të zbardhëm faqen!
Të lartësuam!
Në përjetësi ndriçon!
………………………..
Gjepura…
fjalë boshe…
ATDHEU bën pa virtutin
po aq sa edhe me vesin tone…
* * *
Kur vdiqët,
ju vranë,
ju përdhunuan,
kur nënat qanin mbi varret tuaja
a vdiq ATDHEU?
ATDHEU është i pavdekshëm
si çdo gjë pa jetë.
Ata që lindin,
lindin në Atdhe.
Ata që vranë,
vranë në Atdhe.
Ata që u vranë,
u vranë në Atdhe.
Teli me gjëmba
rrethoi në Atdhe.
Lulet që çelin,
çelin në Atdhe.
Edhe ato që vyshken,
në Atdhe vyshken…
Në Atdhe luhet komedia
e njerëzit qeshin të lumtur…
Në Atdhe luhet tragjedia
e njerëzit derdhin të hidhurit lotë.
Në Atdhe luhet edhe drama
e njerëzit as qeshin…
as qajnë dot…
* * *
A iu kujtua ndonjërit Atdheu,
ndërsa bënte dashuri,
martohej a divorcohej,
pronësohej a shpronësohej,
varfërohej a pasurohej,
vritej a vriste,
lindëte a vdiste?
E kujtoj ATDHEUN kur në çaste delirante
e pandeh veten hero.
Më pas, si pas çdo deliri,
qesh si i marrë,
qaj si i çmëndur.
* * *
ATDHEU!
Brodha nëpër botë
dhe kudo njerëzit ngritën supet,
kur dëgjuan emrin e Tij…
Brodha nëpër Atdheun tim
e kudo njerëzit ngritën supet
kur dëgjuan emrin tim…
Brodha kudo nëpër VETVETEN time…
vrava e më vranë,
dashurova e më dashuruan,
mallkova e më mallkuan,
përkëdhela e më përkëdhelën,
tradhëtova e më tradhëtuan
fala e më falen…
e përsëri…përsëri…
urreva e më urryen,
gënjeva më zhgënjyen
por më njohën…
kudo më njohën
e më thanë "JE TI!"…
* * *
ATDHEU!
Kujt duhet t'i krenohemi
me emrin e Tij për sa kohë nuk e dimë
pse duhet D-O-M-O-S-D-O-SH-M-E-R-ISH-T
të jemi krenarë?
....................................
Si mund të kenë Atdhe
ata që kanë humbur Vetveten?
Njeriu pa Vetvete
s'është vecse lypsar...
* * *
ATDHEU!
Ne dimë të vrasim.
Të na vrasin.
Të vetvritemi.
Dimë edhe të varrosim të vrarët.
Dhe vetveten.
ATDHEU!
Çdo çast i dhurojmë gropa të reja,
solemnisht i quajmë varre
që më pas të krenohemi me to.
Ne s'dimë të dhurojmë jetë.
Vdekje po.
A thua jemi lindur të pajetë
për t'u mburrur gjithmonë
me të rënët,
me të vrarët,
me të vdekurit?
ATDHEU u lodh nga vdekjet tona…
u neverit... u ngrit
e u largua nga ceremonia jonë e përjetshme mortore…
Teksa kazma grryen prej trupit të Tij
gjakun e ujshëm...
teksa duart shkulin
lule nga trupi i Tij,
oh sa lehtë rikuperohet Ai,
rigjenerohet…
plehërohet…
nga skeletët tanë të bujshëm…
* * *
E mohuam veten me gjithë ç'kishim
e pastaj ia falëm ATDHEUT
atë çka mbeti prej saj.
Më pas ,
të tjerë vetmohues
me lopata vetmohuese në duar
nxituan drejt vetmohimeve të reja.
si prindërit e tyre…
vetmohuar…
* * *
ATDHEU ka origjinalin e tij
të papërsëritshëm,
të paprekshëm
dhe miliona kopje të keqpërdorura
si fotografi porno në xhepin e ushtarit
plot spermë dhe thërrime
që i mburret rekrutit:
"E sheh këtë?
E njeh?
Eshtë dashnorja ime!"
* * *
ATDHEU!
Në radiografinë e Tij
duken veç skeletët tanë
me një gjurmë të zezë në gjoks
aty ku mund të ishte
zemra jonë e vetmohuar
ose vendi ku ne vetvritemi aq natyrshëm
nga thika vrastare e kohës së humbur
në kërkim të madhështisë së varreve-
-ideali ynë i përjetshëm…
kurrorëzimi i mundit…
kolera jonë e pashërueshme-
Varret tona-
argumenti ynë i vetëm
në Gjyqin e Fundit.
* * *
ATDHEU nuk ka vese…
por ne luftojmë që ATDHEU të jetë krenar,
mburracak, mospërfillës, egoist, i fuqishëm,
kokëfortë, i pari në çdo gjë,
më i miri,
më i bukuri,
më i mënçuri,
më i përsosuri i gjithësisë
(“A ekzistoka përsosmëria?”
do të pyesë një nxënës mësuesen e biologjisë…).
Vishjani këto tipare një njeriu
dhe do të shihni sa i ftohtë do t'ju duket,
se si ftohtësia e tij buzëqeshjen do t’ju ngrijë…
* * *
ATDHEU është vërtet i dashur
vetëm në Mitologjinë e Mërgimit...
....................................
një yll që sa më larg i qëndron
aq më i bukur duket
e kur pranë tij je për një cast
të tjerë yje lakmon...
por ka shpresë...ka...
kur dikur do mësosh
të njohësh e të gjesh
Vetveten e Vetmohuar
ta pranosh e pa kushte
ta duash paskëtaj
çdo sekondë të jetës tënde
për aq kohë sa do rrosh…
e bashkë me të
pleqërinë
rininë…
kujtimet e bukura
fëmijërinë…
çfarë sot ke e nesër do kesh
e çfarë pas vetes pakthim le...
veç atëhere mund ta kuptosh
magjinë
që një copë të zakonshme
dheu
e shndrron përjetësisht në
ATDHE…
(shtator, 1996)
©Artan Gjyzel Hasani
18.10.10
Kur unë të mos jem më…
Kur unë të mos jem më
dhe poezitë e mia t’i kesh lexuar të gjitha
e kur bosh të ndjehesh si sonte
largoji nipat harrakatë
dhe pleqte e lodhur nga shtëpia...
edhe bashkëshortin e bezdisshëm po ashtu....
fiki dritat...
ndizi qirinjtë...
lehtësoje veten nga rrobat e tepërta...
tymos diçka
(jo domosdoshmërisht marihuanë)...
pi pak alkool
(jo domosdoshmerisht baccardin tim të preferuar)...
dhe ulur përdhe...
mbështetur diku pranë një kanapeje...
me sytë mbyllur si dera
dëgjo “When the music’s over”…
dhe kujto se si kërkove te unë
hijen e diellit që e mori buzëqeshja e femijëve…
hijen e hënës që u tret ne lotet e te dashuruarve…
hijen e yjeve që e vodhën gurët e çmuar të një unaze…
hijen e dashurisë që e mban peng harrimi….
hijen e martesës që e mori tej
tymi i një cigareje
me copëza dielli,
hëne,
yjesh e dashurish
dredhur
mbi letrën e bardhë të një ëndërrimi…
kujto se si më pe një çast të jetës tënde
kur zonjat kurvëronin valle dionisiake
mbi rrushin tim gjetherënë...
dhe që të më shihje përsëri
guxove të fluturoje lart…
shumë lart,
në një tjetër qiell ,
pa kufinj,
me një blu aq të ndryshme ,
me retë aq të çuditshme
dhe me rrufetë që s’rreshtnin së djeguri
krijesat e dobëta frikacake
dhe ata që mendonin se ishin trima…
kujto si hyre ne shtratin tim
ashtu siç ishe...
e etur...
e dirsur...
e nxehte...
inkandeshence mishtore që tresje rrufete..
nga goja jote mbi gjoksin tim lëshove
gjarpërin e gjuhës të helmonte
pahelmuar ç'kish mbetur nga ky trup…
dhe sa doja të më dënoje
me besnikëri të përjetshme
ndaj kafshezes që rënkonte
mes kofshëve të tua
ulurimën e fundit të polifonisë së pashkruar
të udhëtarëve anonimë...
por jo…
kujto se si u trëmbe e zbrite përsëri
atje ku ishe mësuar të jetoje,
në tokë,
pranë zvarranikëve dhe rrufepritësve…
kujto se që atje poshtë qielli t’u duk
siç doje gjithmonë ta shihje ,
i qetë dhe i parrezikshëm ,
ndërsa unë nuk dukesha fare…
Kur unë të mos jem më
dhe poezitë e mia t’i kesh lexuar të gjitha
mendo për një çast
se çfarë do të jetë çasti tjetër…
një pikturë anonime që e varim…
e heqim…
e rivendosim
në të njëjtin të vjetrin mur…
puthje e ëmbël
dhe një dorë e vockël
që abazhurin fik me delikatesë
apo psherëtima e të ftuarit të fundit
të një kortezhi
që duke u larguar
një qiri ndez me përtesë…
Kur unë të mos jem më
dhe poezitë e mia t’i kesh lexuar të gjitha
e në sytë e një dashurie të re
do të shohësh përsëri sytë e mi...
kur në puthjen e saj
të ndjesh puthjen time...
kur në ardhjen e saj
të ndjesh rikthimin tim…
kur në flirtin e ri
të rigjesh dashurinë e vjetër
do kuptosh se është thjeshtë një iluzion
ose një dashuri e madhe për vetveten…
dhe do të qash…
Kur unë të mos jem më
dhe poezitë e mia t’i kesh lexuar të gjitha
do të kuptosh pamundësinë time
për të shmangur moslumturinë tënde
si dhe një ëndërr pabesueshmërisht
të besueshme,
gabimisht aq të drejtë,
pafajësisht aq fajtore,
kumbueshmërisht aq të shkretë,
dimërisht aq pranverore….
pamundësinë tënde për të shmangur
moslumturinë time
si dhe një ëndërr,
ah…sa fatkeqësisht…
aq të ëndërrueshme…
Kur unë të mos jem më
dhe poezitë e mia t’i kesh lexuar të gjitha...
kur harresa të tjerët në gjumë t'i verë...
kujtomë si sonte
dhe kuptomë për një cast
sic të kuptova një jetë të tërë...
(17 Tetor, 2010)
©Artan Gjyzel Hasani
dhe poezitë e mia t’i kesh lexuar të gjitha
e kur bosh të ndjehesh si sonte
largoji nipat harrakatë
dhe pleqte e lodhur nga shtëpia...
edhe bashkëshortin e bezdisshëm po ashtu....
fiki dritat...
ndizi qirinjtë...
lehtësoje veten nga rrobat e tepërta...
tymos diçka
(jo domosdoshmërisht marihuanë)...
pi pak alkool
(jo domosdoshmerisht baccardin tim të preferuar)...
dhe ulur përdhe...
mbështetur diku pranë një kanapeje...
me sytë mbyllur si dera
dëgjo “When the music’s over”…
dhe kujto se si kërkove te unë
hijen e diellit që e mori buzëqeshja e femijëve…
hijen e hënës që u tret ne lotet e te dashuruarve…
hijen e yjeve që e vodhën gurët e çmuar të një unaze…
hijen e dashurisë që e mban peng harrimi….
hijen e martesës që e mori tej
tymi i një cigareje
me copëza dielli,
hëne,
yjesh e dashurish
dredhur
mbi letrën e bardhë të një ëndërrimi…
kujto se si më pe një çast të jetës tënde
kur zonjat kurvëronin valle dionisiake
mbi rrushin tim gjetherënë...
dhe që të më shihje përsëri
guxove të fluturoje lart…
shumë lart,
në një tjetër qiell ,
pa kufinj,
me një blu aq të ndryshme ,
me retë aq të çuditshme
dhe me rrufetë që s’rreshtnin së djeguri
krijesat e dobëta frikacake
dhe ata që mendonin se ishin trima…
kujto si hyre ne shtratin tim
ashtu siç ishe...
e etur...
e dirsur...
e nxehte...
inkandeshence mishtore që tresje rrufete..
nga goja jote mbi gjoksin tim lëshove
gjarpërin e gjuhës të helmonte
pahelmuar ç'kish mbetur nga ky trup…
dhe sa doja të më dënoje
me besnikëri të përjetshme
ndaj kafshezes që rënkonte
mes kofshëve të tua
ulurimën e fundit të polifonisë së pashkruar
të udhëtarëve anonimë...
por jo…
kujto se si u trëmbe e zbrite përsëri
atje ku ishe mësuar të jetoje,
në tokë,
pranë zvarranikëve dhe rrufepritësve…
kujto se që atje poshtë qielli t’u duk
siç doje gjithmonë ta shihje ,
i qetë dhe i parrezikshëm ,
ndërsa unë nuk dukesha fare…
Kur unë të mos jem më
dhe poezitë e mia t’i kesh lexuar të gjitha
mendo për një çast
se çfarë do të jetë çasti tjetër…
një pikturë anonime që e varim…
e heqim…
e rivendosim
në të njëjtin të vjetrin mur…
puthje e ëmbël
dhe një dorë e vockël
që abazhurin fik me delikatesë
apo psherëtima e të ftuarit të fundit
të një kortezhi
që duke u larguar
një qiri ndez me përtesë…
Kur unë të mos jem më
dhe poezitë e mia t’i kesh lexuar të gjitha
e në sytë e një dashurie të re
do të shohësh përsëri sytë e mi...
kur në puthjen e saj
të ndjesh puthjen time...
kur në ardhjen e saj
të ndjesh rikthimin tim…
kur në flirtin e ri
të rigjesh dashurinë e vjetër
do kuptosh se është thjeshtë një iluzion
ose një dashuri e madhe për vetveten…
dhe do të qash…
Kur unë të mos jem më
dhe poezitë e mia t’i kesh lexuar të gjitha
do të kuptosh pamundësinë time
për të shmangur moslumturinë tënde
si dhe një ëndërr pabesueshmërisht
të besueshme,
gabimisht aq të drejtë,
pafajësisht aq fajtore,
kumbueshmërisht aq të shkretë,
dimërisht aq pranverore….
pamundësinë tënde për të shmangur
moslumturinë time
si dhe një ëndërr,
ah…sa fatkeqësisht…
aq të ëndërrueshme…
Kur unë të mos jem më
dhe poezitë e mia t’i kesh lexuar të gjitha...
kur harresa të tjerët në gjumë t'i verë...
kujtomë si sonte
dhe kuptomë për një cast
sic të kuptova një jetë të tërë...
(17 Tetor, 2010)
©Artan Gjyzel Hasani
11.10.10
Pothuajse poemë...
Kjo duket si poemë
por nuk është e tillë...
është pemë
ku vargjet si gjethe
të përbaltur rrinë...
hija nën të cilën
për një çast pushuan...
kur çasti mbaroi
siç erdhën...
pane...
dhe shkuan...
rrënjë rrënjëdala
ushqyer nga thellësirat...
pema ku zogjtë
një herë cicërruan...
në degën ku litar’ i kohës
varte hapësirat...
është peng...pengu im...
sa herë që nuk dhashë
siç di të jap unë
atyre që merituan
të merrnin aq shumë...
është dashuri...
përjetësisht e padhënë...
pamundësirash robinjë gjithnjë e zënë...
në kohë të gabuar
padrejtësisht e vënë...
është ikje…
panik...
arratisje…
nga morg’ i dashurisë së vdekur
ku kufomën të dy ia çojnë...
(për ta vrarë dhe plagosur
edhe njëri prej të dyve
mjafton…)
është brenga e rëndë
zhgënjimi që mposht një burrë
kur Penelopa e tij
s’arrin t’ia tregojë
pse qilimat e pritjes
s’mbarojnë së thurruri kurrë...
është zjarri ku unë digjem
pa u bërë dot hi...
është flaka që ndriçon
atë që pas meje rri...
është shkëndijëza që shuhet
kur fiket një qiri...
dhe fjollë e tymit më pas
ajo që shikon ti...
është jeta ku ne ecim
pa u rrëzuar kurrë...
është rrëzimi i përditshëm
aty ku mungon një urë...
është ura që nuk dimë
se kur do të shtrijë trarët...
ndoshta mungon lumi...
brigjet...
kalimtarët...
Kjo duket si poemë,
por nuk është e tillë...
(2006)
©Artan Gjyzel Hasani
por nuk është e tillë...
është pemë
ku vargjet si gjethe
të përbaltur rrinë...
hija nën të cilën
për një çast pushuan...
kur çasti mbaroi
siç erdhën...
pane...
dhe shkuan...
rrënjë rrënjëdala
ushqyer nga thellësirat...
pema ku zogjtë
një herë cicërruan...
në degën ku litar’ i kohës
varte hapësirat...
është peng...pengu im...
sa herë që nuk dhashë
siç di të jap unë
atyre që merituan
të merrnin aq shumë...
është dashuri...
përjetësisht e padhënë...
pamundësirash robinjë gjithnjë e zënë...
në kohë të gabuar
padrejtësisht e vënë...
është ikje…
panik...
arratisje…
nga morg’ i dashurisë së vdekur
ku kufomën të dy ia çojnë...
(për ta vrarë dhe plagosur
edhe njëri prej të dyve
mjafton…)
është brenga e rëndë
zhgënjimi që mposht një burrë
kur Penelopa e tij
s’arrin t’ia tregojë
pse qilimat e pritjes
s’mbarojnë së thurruri kurrë...
është zjarri ku unë digjem
pa u bërë dot hi...
është flaka që ndriçon
atë që pas meje rri...
është shkëndijëza që shuhet
kur fiket një qiri...
dhe fjollë e tymit më pas
ajo që shikon ti...
është jeta ku ne ecim
pa u rrëzuar kurrë...
është rrëzimi i përditshëm
aty ku mungon një urë...
është ura që nuk dimë
se kur do të shtrijë trarët...
ndoshta mungon lumi...
brigjet...
kalimtarët...
Kjo duket si poemë,
por nuk është e tillë...
(2006)
©Artan Gjyzel Hasani
Destiny ( e ripunuar)
pendimet e mia pafund...
dhe prapë trok’ i zemrës pafund...
ëndrra të abortuara dhunshëm
zgjime në momentin jo të duhur...
cka të tjerët e arritën lehtë
për mua ah sa mund...
sa mund...
fëmijë një natë vere
yjet që binin doja t’i prisja…
dhe plot dëshirë duart
zgjata unë..
prita një jetë
sa duart m’u lodhën
e kurrë s’i kapa
se ranë larg shumë…
të nesërmet e mia gjithnjë
ishin pulëbardha
në detin blu më joshën
të notoja larg shumë…
e kur pranë tyre arrita…
sa pranë…
ah sa prane…
s’ishte gjë tjetër
vec e valëve shkumë…
vjeshtat e të tjerëve
pranverave të mia hedhur...
udhëve aq të ndryshme
mbi të njëjtin gur penguar…
rrudhosur këndet e syrit
vështrimi po ai…
dritarja ime
në murin e gabuar…
në ëndrrën time
gjithmonë i huaj…
kujtimeve të të tjerave
harruar......
zgjimeve të pas epsheve
përgjumur...
dëshirave krahëprera mohuar…
ferrparajsash gjithmonë i humbur...
sa orë..
sa ditë..
sa muaj...
ndoshta paska qenë vërtet
e shkruar,
fluturimet të më mbaronin
kaq shpejt…
po vallë përse o Zot
u bë sic deshe Ti,
sa herë që bëra
sic desha vetë...?
(2000)
©Artan Gjyzel Hasani
dhe prapë trok’ i zemrës pafund...
ëndrra të abortuara dhunshëm
zgjime në momentin jo të duhur...
cka të tjerët e arritën lehtë
për mua ah sa mund...
sa mund...
fëmijë një natë vere
yjet që binin doja t’i prisja…
dhe plot dëshirë duart
zgjata unë..
prita një jetë
sa duart m’u lodhën
e kurrë s’i kapa
se ranë larg shumë…
të nesërmet e mia gjithnjë
ishin pulëbardha
në detin blu më joshën
të notoja larg shumë…
e kur pranë tyre arrita…
sa pranë…
ah sa prane…
s’ishte gjë tjetër
vec e valëve shkumë…
vjeshtat e të tjerëve
pranverave të mia hedhur...
udhëve aq të ndryshme
mbi të njëjtin gur penguar…
rrudhosur këndet e syrit
vështrimi po ai…
dritarja ime
në murin e gabuar…
në ëndrrën time
gjithmonë i huaj…
kujtimeve të të tjerave
harruar......
zgjimeve të pas epsheve
përgjumur...
dëshirave krahëprera mohuar…
ferrparajsash gjithmonë i humbur...
sa orë..
sa ditë..
sa muaj...
ndoshta paska qenë vërtet
e shkruar,
fluturimet të më mbaronin
kaq shpejt…
po vallë përse o Zot
u bë sic deshe Ti,
sa herë që bëra
sic desha vetë...?
(2000)
©Artan Gjyzel Hasani
Subscribe to:
Posts
(
Atom
)