Lehtësisht...

S’e di as vetë se si m’u kujtove,
ti, puthjet dhe orët e vona
dhe malli më mbërtheu të tërin
për gjithshka tënden…edhe për zënkat tona…

Befas doja të të shihja,
qoftë edhe si asaj pasditeje kur ike me vrap,
nga shiu i asaj kohe unë u laga,
ndërsa ti vec u spërkate pak…

Nuk e di as vetë pse m’u kujtove,
ndoshta ngaqë tani po bie shi
dhe nën dritaren time e lagur
një vajzë pret që të vijë “ai”.

S’e di as vetë se si m’u kujtove,
tani pas kaq vitesh që plaga ka zënë kore,
tani që ndoshta edhe je martuar
e fëmijën e një tjetri mban për dore…

Sa lehtë, sa lehtë gabuam...
sa gabim, sa gabim , dashuruam...
sa dashurisht, sa dashurisht, harruam...
dhe harrueshëm, harrueshëm, shkuam...

(1990)

©Artan Gjyzel Hasani

Udhëtari

Me atë që mbeti… me lëkurën time mbështjellë
rinisem për në udhën e gjatë pafund...
në vitin e brishtë të jetës sime…
me javët që m'i dhuruan pa të shtunë…

Përsëri në udhë të madhe…përsëri,
me ato që kisha e ato që s'thashë...
të thënat e thinjura e të vërtetat e mia
një muzgu shkujdesur në kujdes ia lashë...

Përsëri në udhë të madhe…përsëri,
hapave kjo baltë a do iu kujtohet?
Do më dridhen gjunjët e s'do më ndihë njeri
e në u rrëzofsha...le të rrëzohem...

Përsëri në udhë të madhe…përsëri,
në zemër një gur më shumë,
më fal ti udhë e përbaltur... dikur livadh...
që zemërgur kalldrëm të bëra unë...

Pas meje edhe ca rërë të lagur
për amatorë kështjellash po lë…
(në u rrëzoftë mos fajësoni veç rërën:
mes saj gjurma ime fle …)

***

Thërrimet që pyllit më ranë
të shtunave të tyre le t'i ndajnë
minj të arratisur nga gjirizet
rreth zjarrit që nis e ndizet...
kur pishës degëthyer t'i hiqen si ketra
............................................
Brigjeve të së nesërmes do thyhet
një shishe pa mesazhin brenda…

(2007)

©Artan Gjyzel Hasani

Putaneska

nuk bredh më shtëpive publike nën dritat rozë
i gjashti në rradhë pas një zotërie
që jam po unë…
i gjashti në rradhë para një vocrraku
që jam përsëri unë…
nuk paguaj më per qirjet…
nuk skuqem më…
nuk ndruhem…
s’kam turp…
dora ime në xhep nuk i apelon burrërisë sime…
të gjashtës në rradhë…

nuk bredh më pas kurvave të lagjes…
Marieve dhe Rozave…
as me banakiere...
kameriere...
infermiere të turnit të natës...
as me motra “të fortësh”…
as me jabanxheshat e pushimeve të verës,
që bythëtundeshin para bordurave të MaPo-s…

sonte jam me ty,
me ty - vajza e vogël që dikur fshehurazi
provonte sytienat e së ëmës…
me ty - ish e dashura e dikujt tjetër... diku...dikur…
me ty – zonja ime sonte këtë natë…
e mrekullueshmja flokëthinjur…
hijerënda që rënkon më bukur
se të gjitha putanat e planetit…

dhe nuk më vjen keq për kujtimet e mia të humbura…
as për të tuat…

lakuriq…trup e shpirt
rënkimesh ngarkuar
sonte vi te ty
e ti
shtrirë nën mua mëkatarin,
ç’mendon ashtu
kujtimesh rënkuar…?

më thuaj sonte këtë natë
pa fjalë…
pa drojë…
pa turp…
atë që s’ma ke thënë kurrë...
ato të miat ishin shumë,
po ata…të tutë…
zonjë hijerëndë,
ata që të pëshpëritën fjalët më të bukura…
a rënkonin dhe ata si unë?

eja pra sonte te kjo dhomë gjumi
pa gjumë,
mbi këtë shtrat të moçëm
pa moshë…

është bordelli ynë i fshehtë…
muzeu ynë pa vizitorë…
Luvri i tyre i pashpallur…

eja, zonjë,
hiqi mbathjet dhe tregomë
se e para nuk ishte fjala,
por rënkimi…

(2010)

©Artan Gjyzel Hasani