nuk bredh më shtëpive publike nën dritat rozë
i gjashti në rradhë pas një zotërie
që jam po unë…
i gjashti në rradhë para një vocrraku
që jam përsëri unë…
nuk paguaj më per qirjet…
nuk skuqem më…
nuk ndruhem…
s’kam turp…
dora ime në xhep nuk i apelon burrërisë sime…
të gjashtës në rradhë…
nuk bredh më pas kurvave të lagjes…
Marieve dhe Rozave…
as me banakiere...
kameriere...
infermiere të turnit të natës...
as me motra “të fortësh”…
as me jabanxheshat e pushimeve të verës,
që bythëtundeshin para bordurave të MaPo-s…
sonte jam me ty,
me ty - vajza e vogël që dikur fshehurazi
provonte sytienat e së ëmës…
me ty - ish e dashura e dikujt tjetër... diku...dikur…
me ty – zonja ime sonte këtë natë…
e mrekullueshmja flokëthinjur…
hijerënda që rënkon më bukur
se të gjitha putanat e planetit…
dhe nuk më vjen keq për kujtimet e mia të humbura…
as për të tuat…
lakuriq…trup e shpirt
rënkimesh ngarkuar
sonte vi te ty
e ti
shtrirë nën mua mëkatarin,
ç’mendon ashtu
kujtimesh rënkuar…?
më thuaj sonte këtë natë
pa fjalë…
pa drojë…
pa turp…
atë që s’ma ke thënë kurrë...
ato të miat ishin shumë,
po ata…të tutë…
zonjë hijerëndë,
ata që të pëshpëritën fjalët më të bukura…
a rënkonin dhe ata si unë?
eja pra sonte te kjo dhomë gjumi
pa gjumë,
mbi këtë shtrat të moçëm
pa moshë…
është bordelli ynë i fshehtë…
muzeu ynë pa vizitorë…
Luvri i tyre i pashpallur…
eja, zonjë,
hiqi mbathjet dhe tregomë
se e para nuk ishte fjala,
por rënkimi…
(2010)
©Artan Gjyzel Hasani