u lodhëm së qënuri të lumtur
dhe larg
ndoshta më mirë pranë
e të dëshpëruar
të paktën dora
që nuk përkëdhel
tjetrën ngrohtë do e
mbajë
pranë zjarrit që
s’duam të shuhet
sa herë që duket se
diçka kemi harruar
përtej malit që ndan…
fati na kishte
në anë të kundërta
dy tunele që duheshin
takuar në mes
si krahët e
mallit kur përqafohen
dhe padashje gërmuam
njëri tjetrin
në funeralin e
pritjes që vdes…
dikur fund i tunelit do të hapet
dhe lotë të verbërish
drita do rrjedhë mbi ne
por nuk e dimë ç’do të shfaqë
do bëhemi një me atë çka mbeti
se
pjesën tonë më të mirë
e humbëm rrugës për te
njëri tjetri
si dëbora gjurmët
kur zë e shkrin…
si
fjalët shpirtin
kur
thuhen…
©artangjyzelhasani
