NJEREZ DEBORE

asgjë nuk mbaj mend
veç disa fëmijëve asgjë…

donim të bënim një njeri prej dëbore
dhe nuk na lanë
na rritën e na thinjën
dëborën e tij na e vunë në flokë
na bënë si ç’deshën
një kovë në kokë
në vend të hundës një karrotë
dy gurë të zinj aty ku duheshin sy
një shkop të vockël si gojë e mbyllur…
një fshesë në dorë për të fshirë fëmijërinë
në qafë shallin e dikujt që e varën
“ donit të bënit njeri prej dëbore?
ja ku ju bëmë …
njësoj me njëri tjetrin
njësoj të gjithë…tamam si ai!”

të çbëhemi presim a të na çbëjnë…
njerëz dëbore në një përrallë
për veshë që s’dëgjuan çka sytë panë…
por ndoshta është vonë
se nganjëherë vërtet vonë është
dhe diçka tjetër që s’e mbaj mend…

©Artan Gjyzel Hasani