MURET

nuk di ç’më ndez kur veten tymos
hi bëhem e s’di ç’më shkund
si cigarja pas seksit i përfolur
buzëve të muzgut fikem…

natën vetmia ime nuk ka mure,
ndaj s’kam ku ta përplas e ta thyej
dëshpërimin tim,
këtë shishe të boshatisur uiski,
parfumi
farmaku…

por ditën pranë meje shfaqesh ti,
ti njeri i vogël që më bën thërrime…
mur i detyrueshëm i dëshpërimit tim,
fshesar vullnetar qelqesh të thyera,
koleksionist i përjetshëm i vetmisë sime…

©artangjyzelhasani