EPPUR SI MUOVE...

e megjithatë ajo lëviz…lëviz brenda teje
në gjinjtë që ti prek…në barkun që përkëdhel
në venusin tënd ku jugë e ngrohtë fryn
të turbullon…të huton…fryma të merret...
dhe e imja bëhesh pa e ditur as vetë…

e megjithatë ajo lëviz…lëviz brenda teje
ëmbël të trullos…nektar…dehje…
dritë në sy bëhet…regëtimë…
buzëqeshje…dridhje e buzëve…
vështrimi im që qerpikëve të tu digjet
si heretiku mbi turrën e druve…

e megjithatë ajo lëviz…lëviz brenda teje
të përflak…epshet t’i përndez si natë gushti…
edhe kur eklipset e diellit tim
me hënat e heshtjes tënde vallëzojnë
melodi Kopernikësh të lodhur
mbi Udhë të kalldrëmta Qumështi...

e megjithatë ajo lëviz…lëviz brenda teje
në ata sy qe nuk i shoh...
në akujt që kanë zënë të të shkrijne sqetullave ...
gjinjve të brishtë
ku manushaqet e puthjes sime vesë malli pikojnë …
nën ata flokë ku dimërojnë pranverat e tua...
lëndinë për këmbën e vockël dhe hapat e fshehtë të vështrimit tënd
mendimi im bëhet
e ti
përditshmëria e një malli të paralajmëruar...

e megjithatë ajo lëviz mëngjeseve të tua
kur ndërsa dhëmbet lan në pasqyrë kërkon sytë e mi...
mesditës tënde kur në tryezën e drekës vë gabimisht një pjatë më shumë...
mbrëmjes tënde kur muzgun e heshtur për mua pyet ti...
të gjitha netëve të tua kur mëngjesi...mesdita...mbrëmja....
pashmangshmërisht bëhen unë…

e megjithatë ajo lëviz…lëviz brenda teje
edhe kur të duket sikur më harron e neveritur
nga zemërimet dhe mëritë...dyshimet dhe mosbesimet…
edhe kur buzëqeshjen ngrin buzëve të mia
ndërsa me pinguinët e kokëfortësisë tënde
padashur më shndron në Anktarktidë...

e megjithatë ajo lëviz…lëviz brenda teje
edhe pse mengjeset tona tashmë nuk takohen…
as netët...as muzgjet që pikojnë pikëlllim…
leviz brenda teje kur me spërkatje vargjesh
ëndrrën që kam parë të pëshpëris
dhe ti si mbrëmja magjishëm…pertej oqeanit
fshehurazi fle zgjimin tim...

(nga libri "Mekatari")
© Artan Gjyzel Hasani