Vargje dashurie për ata…

këto janë vargje dashurie
për ata që s’dashuruan  kurrë
dhe për  ata  që kujtuan se  shumë dashuruan… 
për  ata  që kishin frikë të  rrinin  vetëm
dhe për ata që  nevojën për të pasur  dikë
me dashurinë  gjithnjë e  ngatëruan…

për ata që i jetuan vitet e gjata krenarisht
duke vrarë  çastet  më të bukur  të jetës…
dhe për ata që  i qëndruan besnikë  njëri- tjetrit
por   kurrë  vetvetes…

për  ata  që  përçmuan  çdo lule
që bahçja e tyre s’e kishte…
dhe për ata  që  s’mundën  të  kuptonin
që  edhe  tradhëtia një dashuri e re  ishte…

i  kam dashur vërtet  shumë të gjithë
dhe u kërkoj ndjesë nëse  ndonjëherë i kam lënduar
në plagët që  mendonin se  s’i  kishin…
nëse ua  kam trazuar  gjumin pa ëndrra që flinin...
kur  pengjet më të thella të  shpirtit  të tyre
shkujdesur në vargje i kam shkruar…

i  kam dashur vërtet shumë të gjithë
njerëzit që s’më deshën
lulet  pa aromë
zogjtë që  s’mund të fluturonin
burrin e femrës  që më dashuroi
dhe kurrë nuk e urreva
atë që me timen shkoi…

i  kam dashur vërtet  shumë të gjithë
siç ka  bërë  edhe një  poet  tjetër më parë,
edhe kur keq  për mua  kanë menduar…
edhe kur në turrë  të druve më kanë vënë…
edhe kur me gisht  si delen e zezë më  treguan
dhe kurrë nuk i fajësova që rastisën  aq  të bardhë…


(5 Shtator, 2011)
©Artan Gjyzel Hasani

E pashmangshme…

ti je grua  shumë e ndershme
dinjitoze
krenare
sqimatare
me një moral  shëmbullor
nga  ai  që këshillon prifti, ligji dhe mjeku
dhe ndonjë lexues  baritor…

yt shoq njeri pa vese
ruhet çdo mëngjes në  orën 6
këmishëbardhe dhe fytgravatë
thith gjithnjë ajër të pastër
dhe vrapon çdo weekend  në park

e unë imorali
veç  tym cigareje nxjerr nga goja
vetmisë suaj shëtis  casual   i veshur
dhe kafenë e pi me pak…

por kjo  s’të pengon
të më lexosh fshehurazi e të lagesh…
dhe gishtërinjtë që  shkruajnë  këto vargje
të dëshirosh  fort  t’i  prekësh…
përkëdhelësh…
t’i  lëpish si gjuha  e  flakës  qiriun
t’i thithësh një e nga një që të dhjetë…
e pastaj  ashtu  të lagur
të pikojnë
prekje të nxehta  të kullojnë
mbi   gushën tënde
gjinjtë …
thithkat e çara…
të vësh pëllëmbën e dorës sime  në barkun tënd
ta  rrëshqasësh në jugun e afërt
në tajgën e zhuritur  nga mungesa e zjarreve…
dhe pastaj siç e di vetë…
aty ku mund të  ishte  ai tjetri…
gishti im i njëmbëdhjetë…
të  vdesësh epshin që  dhëmb…

do shtrihesh pastaj  mbi shtratin  tuaj
me vështrimin drejt  asgjëkundit  tretur
sqimatare...
dinjitoze  përsëri...
e lumtur që askush s’do ta mësojë
që sonte  në zemrën  tënde zviceriane
për një cast ora ka mbetur...
…………………………….
do flesh pranë tij qetësisht  gjumin tënd
dhe do harrosh që unë e di…


(4 Shtator, 2011)
©Artan Gjyzel Hasani

Pornografi bashkëshortësisht korrekte...

Ja…
ikën tej  dhe muzgu  gënjeshtar
me bishttundurën  mbrëmje  dorë për dore kapur…
nata  ngadalë zë të bjerë
mbi qytetin e përgjumur mëkatar
katedralen
rrugët
pemët
shtëpitë
endacakët…
makinat e parkuara
dhe mbi  këtë dhomë  gjumi  të lumtur
të ndershme
dinjitoze
të bardhë
të qelibartë
të virgjër
ku jetojnë  ajo  dhe ai…
ku gjithshka  është nën kontroll
dhe situata vazhdimisht e qetë
ku ëndrra e re  akoma pa lindur vdes
pranë shtratit të tij  të vjetër bashkeshortor
ku e njëjta dorë  femërore
prej mijëra netësh
të njëjtin  abazhurin
në  të  njëjtën   orë
besnikërisht   bindshëm  ndez…


“Në emër të Atit,
Birit
dhe Shpirtit të Shenjtë,
AMEN!
Në emër të  krushqive,
kushurinjve
miqve  dhe farefisnive
lumenjve  dhe maleve
lagjeve  dhe qyteteve
luleve  dhe  pemeve
zogjve  dhe bleteve
që sot ju shpall burrë e grua!
Kjo unazë ju bashkon
P-Ë-R-J-E-T-Ë!
Amen!
Për jetë të jetëve!
Betohuni!
P-Ë-R-J-E-T-Ë!”

kjo ndodhi  shumë vite më parë
dhe ata u betuan…
përjetësisht
që tradhëtia
që flinte  çdo natë
midis Evave dhe Adamëve
mbi shtratin bashkëshortor
mes jastëkëve  të tyre
të mos  zgjohej kurrë…
të mos guxonte të zgjohej kurrë

u  përkujdesen
sakrifikuan
herë  ai
herë  ajo
herë herë të dy bashkë
here gjithe  lagja  solidarizuar...
qyteti...
shteti...
që AJO…tradhëtia...
bastardja  e  rebeluar
të flinte,
të flinte
të  flinte...

dhe qëndruan një jetë  të  tërë zgjuar
ëndrrat e njëri tjetrit duke vigjëluar
me frikën e madhe
se zgjimi i SAJ
do t’i gjente në gjumë…


(1996)
©Artan Gjyzel Hasani