ata pak që dinin i mbyti morali
etika
mirësjellja
syri i tjetrit
hipokrizia
frika…
shpikën për ty fjalë të reja
dhe stisën vargje që nuk i kuptonin as vetë…
kurse të tjerët s’mund të shkruanin për ty
se s’të njohën dot kurrë edhe pse njëri tjetrin
shanin e mallkonin në emrin tënd…
i kënduan dashurisë tënde
por jo dëshirës …
i kënduan pasionit tënd
por jo epshit…
i kënduan puthjes,
por kurrë orgazmës…
i kënduan marramendjes,
por jo ekstazës...
u kënduan syve të tu
e vështrimit tënd të paharruar…
buzëve
duarve
flokëve
supeve
gjinjve
por kurrë piçkës hyjnore
që mes kofshëve të tua rrotullon një botë të tërë
vetëmohimesh të dyshimta turbulluar…
i kënduan gruas në ty
të dashurës
motrës
bijës
shoqes
mikeshës
nënës… monumentales…
por kurrë femrës…
asaj…
të padukshmes
të panjohurës…
spontanes…
hormonales…
* * *
por le t’i harrojmë ata
në moralin e tyre të bujshëm…
në etikën e tyre sqimatare…
të vonuar si shtojcë “korrigjim gabimesh”
në faqen e fundit të librave të dikurshëm…
bezdisës si era e squfurit ne stacionet balneare...
dhe lejomë të të rrëfej se
mua ma ka qejfi me ty
por dua të ta them
jo edhe aq poetikisht mes vargjesh
dhe për të të impresionuar sadopak
në këtë botë lustrafine plot varak
mund të kërkoja ndihmën e fjalëve të ndërlikuara
të fjalorëve
enciklopedive
të filozofëve dhe të perëndive
e te te mahnisja
të të godisja
të të hutoja
me gjerdane metaforash
karmogjeobioteknopsikoagrofilozofike,
por jo...
mund të ta thoja me gjuhën plot etiketë
i ndrojtur si ngjyra rozë e lehtë
me rrokjet e kollarisura rrokullisur
mbi gravata fjalësh
por jo…
mund të ta thoja me varg hermetik
ku nënkuptimet të pashpresa
të lodhura si gratë e revolucionarëve
përgjojnë orëve të vona të papriturën
dhe hapjen e derës,
por jo….
jo
sepse ti e di që unë…
që unë gjithnjë jam aq çmendak sa të kuptoj
se në të vërtetë gjërat janë shumë më të thjeshta
për aq kohë sa ne të dy
jemi ti dhe unë e asgjë më shumë
ndaj dua të të them atë që ke qejf të shijosh…
ashtu siç dëshiron ta dëgjosh…
pa zbukurime patetike
pa metafora idioteske ndërplanetare
pa aliteracione teknologjike …
apo ekuacione erotike ku ti je gjithnjë X-i fajtor
që herë gjendet kollaj…
e herë s’ia vlen të gjëndet…
me gjashtë fjalë të zakonshme…
gjashtë
si gërmat në fjalën dashuri
dua të të them thjeshtë e saktë :
“ma ka ënda të qihemi bashkë …”
pa le të brengoset etika globale paskëtaj
bashkë me ata që s’ditën kurrë të shkruajnë për ty
ata që s’mundnin…
e ata që u përpoqën sadopak…
(19 Qershor, 2011)
©Artan Gjyzel Hasani
