20.5.11

Shpartallimi…


 e mbaja mend  të vogël  fare
gruan që takova atë natë…
e sapomartuar  ishte ajo…
dhe unë   akoma i parritur...
pothuajse  pesëdhjetvjeçar …

si mik i vjetër  e përqafova…
nën pardesynë  e hapur ishte lakuriq…
mes petaleve të buzëve nën shiun që binte
trëndafila të  egër papritmas çelën
kur e putha thellë…
jo edhe aq miqësisht…

buzë trotuarit  e  qiva  fort
ndërsa ajo më bëri dashuri
mes shiut  qe binte litar...
nuk ishte shi...
por  ishte zjarr...
pas çdo rrufeje një rënkim…
pas  çdo rënkimi një  gjëmim i ri…
ndërsa njerëz me çadra kalonin rrugës…
na shihnin…
largoheshin…
supet mblidhnin
dhe nën  feksje vetëtimash
syve  s’u besonin…

ajo
me të dy duart pas një shtylle  elektrike kapur
unë
nga pas saj…
fort…
oh sa fort…
si   dy shenja pikëpyetjesh
në chatet virtuale të padurimit
pas njëri tjetrit   puthitur…
ndërsa  flokët e lagur ia  tërhiqja nga pas
gishtërinjtë  në gojën e shqyer
të tjerë mbi gjinjtë…
thithat e rebeluar…
sytë  e  vakur…
midriazë..
ekstazë…
puthjet  kafshueshëm  në ijen e  majtë…
përgjërim…
zëfikur…
“të lutem…zemër…
më dëshiron vërtet?
më thuaj…
vdismë…
mbaromë…
nuk jam vogëlushja që njohe dikur…
më ngop  dhe më bëj të ndjehem femër
dhe pastaj…
ashtu si më ndeze
më shuaj…”

u shpartalluam per vdekje atë natë
përdhe të dy  ramë…
njësoj të  mbaruar…
me duart akoma rreth shtylles ajo
dhe unë mbi të…
penguar...
rrezuar...
……………………………
si për të mbrojtur  lotët e saj
nga  qielli që zbrazej  pa lagur më…

pastaj u ndamë…
secili në udhë të vet…
e  sapomartuar  ajo
e unë djalosh i plakur  pesëdhjetëvjeçar…
mes rrëkesë së shiut  që rrëmbente gjethe
dhe  derdhej perlotur  në  një pusetë
nje salamandër pikëverdhë ndërmënd më solli
sandalen  e humbur  të  fëmijërisë së saj…


(15 Maj, 2011)
©Artan Gjyzel Hasani