OSBAMA

u tha…
u ba…
më  s’ka…

e vrau  terroristin…
e pastaj
sipas riteve moderne anti-terror
në det e hodhi
dhe pa varr e la

e që bota e tij  të ishte
më e qetë
më e fisme
dhe që odisea arabike
si ato homerike
që  zgjati dhjetë vjet
të mos bëhej legjendë
fotografitë ia varrosi
një herë e mirë të  vdiste

i paterrorizuar
me gruan
fëmijët
dhe me të ngjajshmit e tij
në ekstazë gëzoi
me Coca Cola dhe flamuj
harboi
festoi
i lumtur që armiku nr 1 nuk ishtë më
ashtu si edhe armiku nr 1.000.000 më parë
ndonjë iraken fatkeq apo afgan i rrëgjuar…
burrë…
fëmijë…
grua…
plak apo i porsalindur
kjo s’ka  shumë rëndësi

dhe  pastaj
kur nata ra
dhe terrori u terr
për në shtëpinë bardhoshe
rendi  shend’ e ver’
mbylli  dyer e dritare…
pas portave të blinduara
nën kamerat e sigurisë
një frikë të re përgjoi...
për të shmangur hijet mureve
dritat i fiku...
për t’u mbrojtur nga fantazma e njeriut pa varr
me një lëvizje të gishtit
televizorin shoi
dhe në mendime të thella ra
i shqetësuar për popullin  e tij
në befasi të kapur
nga mungesa e gogolit...


(4 Maj, 2011)
©Artan Gjyzel Hasani