Kurvat siameze

ndodhi në perëndim…bash në zemër të  Torontos…
diku pranë   statujës së Çurçillit…
në atë sheshin me  pëllumba të bardhë…
aty  në  Freedom  Arches…
plakun  me swastikën në xhup të stampuar
zvarrë e tërhoqi…
zvarrë…
dhe policëve të zellshëm ia  dorëzoi
turma  që në delir   duartrokiti  
djaloshin  trendy me  sy të zgurdulluar
e me drapër e çekan  në stemën  e  kokores së  tij
kur turfulloi  dhe shau me një anglishte të kulluar
"damn you nazi bastard
damn you fucken nazi!”
…………………………………………….
pëllumbat  të trembur fluturuan…
fluturuan larg e  s’më panë
ndërsa  largohesha  më i kthjellët se kurrë…
ashtu…me një iluzion më pak…


(19, Prill, 2011)
©Artan Gjyzel Hasani

Andërranda

sa shum’ andrruem n’jetën ton’

dhe jetën e bam'  andërr,
sa shum’ andrruem…sa shum’,
dhe jetën e bam' gjum’…


jeta qeka nji andërr e madhe,
andrra  qeka nji gjum’ i gjat’…
lum’  i pazashëm nan  qepalla strukun…
dhe padashtun  n’gjum’  bim’  qi t’shofim nji andërr…
e tan jetës flejm’ n’arrati  prej vetes
boll qi andrrën ta shofim t’bukur...

* * *

kët bot’  gjumashësh sa fort du  ta zgjoj…
ndaj  kam nji andërr
qi t’mos kem ma andërr
e nji bot’  pa andrra  t’arnoj…

por

ty  veç n’andërr t’kam pa
për jet’ e mot
e  s’di a je…
e s’di si je…
veç di qi je…
atje…
n’andrrat  bardhezi   ku  m’endet  anda
n’vegime  agimesh qi ata s’i  shofin dot
…………………………………………
kam nji andërr  t’mos kem ma andërr
e nji bot’  pa andrra  t’arnoj…
po ata  flejn'
flejn'   edhe kur  s'kan'  andrra
e mu rilindjesh  m’vdes   andërranda
n’kët botën time  ku  pa gjum’  rrnoj…



(1996 - 2011)
©Artan Gjyzel Hasani



edhe ne shqipen standarde:

Endërrënda


sa shumë ëndërruam në jetën tonë
dhe jetën e bëmë  ëndërr,
sa shumë  ëndërruam…sa shumë,
dhe jetën e bëmë  gjumë…


jeta qënka një ëndërr e madhe,
ëndrra  qënka një gjumë i gjatë…
lumë  i pazëshëm nën  qepalla strukur…
dhe padashur  në gjumë  biem që t’shohim një ëndërr…
e tërë jetës flejmë në arrati  prej vetes
mjaft që ëndrrën ta shohim të  bukur...

* * *

këtë botë  gjumashësh sa fort dua  ta zgjoj…
ndaj  kam një ëndërr
që t’mos kem më ëndërr
e një  botë  pa ëndrra  t’arnoj…

por

ty  veç në ëndërr të kam parë
për jetë e mot
e  s’di a je…
e s’di si je…
veç di që je…
atje…
në ëndrrat  bardhezi   ku  më endet  ënda
në vegime  agimesh që ata s’i  shohin dot
…………………………………………
kam një ëndërr  t’mos kem më ëndërr
e një  botë   pa ëndrra  t’arnoj…
po ata  flejne
flejne   edhe kur  s'kane  endrra
e mua  rilindjesh  më vdes   ëndërrënda
në këtë  botën time  ku  pa gjumë  rroj…

(1996 - 2011)
©Artan Gjyzel Hasani

Ballada e gjakut

në një hotel kurvash  shumë vite më parë

në lagjen "Plakë"  të  Athinës së vjetër
mes gjinjve  të rumunes  Adrianë  kalova
të ftohtin e një dimri  në  zjarrmi dhe epshe…

* * *

mbaj mend një  ditë në dhomën e saj
ndërsa  hyra  si gjithnjë i turbulluar
dy femra lakuriq mbi të njëjtin  shtrat  gjeta…
dy flutura nga i  njëjti zjarr përvëluar…

një vashë e panjohur…e ndrojtur  shtrirë…
strukur nën sqetullën e rumunes Adrianë
e zbehtë si nje re… me sytë  si dy rubinë
mbi jastëkun  e bardhe të verdhët flokët e saj…

dhe mendova atë që  do mendonte  çdo burrë
dhe gjakun  ndjeva  të më  buçasë
deri në mengjes  do t’iu bëja dashuri
rumunes Adrianë  dhe  të panjohurës vashë…

por ndërsa u zhvesha dhe mbathjet hoqa
Adriana  çarçafin nga trupi i vashës  largoi..
përgjakur  ajo gjë e bukur mes kofshëve të saj
buçimën  e gjakut papritmas  ma ndaloi…
dhe  me zerin e trashe qetesisht me tha:
“i kanë ardhur  “ato” për të parën herë
ndaj sot do kënaqesh veç me mua
dhe e vogla   në heshtje do  të mësojë
si bëjnë  dashuri një burrë e një grua”

vetëm me Adrianën bëra dashuri  atë natë
ndërsa vetëm  me sy vashën e re shijova
në ikje  i putha veç buzët  e saj
e veç me qershi  të kuqe  ia mbolla…

nuk ia trazova ullishtën e syve…
as gjinjtë  si  limonë  nuk e ndjenë  prekjen time…
as  format tunduese si dunat në shkretëtirë...
pjeshka pushverdhë mes kofshëve   të njoma
një herë në  muaj do çelte  luleshtrydhe…
një herë në muaj veten do pyeste
“më mire të jesh grua...apo fëmijë më mirë...?"

e ndërsa  paratë  po lija mbi  komodinën e vjetër
Adriana  luleshtrydhen me sy  kish  përpirë
duart e dridhura vuri te barku...
të përgjakej edhe vetë   pati  dëshirë...
dhe me gjakun e vashës  gjinjtë e vet përflaku...


* * *

vite më vonë  nga  lagja “Plakë”  kalova
e ndërmënd më erdhi rumunja Adrianë
në  tavernën e  Jorgos   rastësisht mësova
se  vasha e panjohur  kish qenë  bija e saj…


(31 Mars, 2011)
©Artan Gjyzel Hasani