PERKUNDJE

kur ikin demonët e mbetem vetëm
çka ngelet nga unë mbi ty rrëzohet
në mijëra copëza një burrë thërrmohet
ti i mbledh dhe i bën prapë unë
më merr mbi gjunjë dhe më tund
jam fëmija me fytyrë të parruar
foshnja jote mjekërthinjur
qe ke harruar ta vësh në gjumë
më përkëdhel e shtrëngon në gji
por duart djegin, ndaj dhe prekja...
ngecur vetëtimat në kangjellat e syve
si yjet e zjarrtë në qerpikët e qiellit
kur nata bëhet hije dhe prandaj dritëhija...
djep dhe varr prehëri yt
ku përkundjesh hutohet vdekja...

(4 Shtator, 2013)
© Artan Gjyzel Hasani