PERDERISA...

5.2.16

përderisa është shpirti që papritur
femrën në ujëra të tjera e hedh...

përderisa është rrahja e zemrës që papritur
aq drithërueshëm qënjen e saj dredh...

përderisa është lëkura që papritur
rrënqethet nga prekja paralizuese e tjetrit...

përderisa është filizi i ri që papritur
mbin aq fuqishëm në rrënjet e të vjetrit...

përderisa anën tjetër të hënës
ende s’e ka parë askush…

përderisa poleni i jetës
shkretëtirat e vdekjes mbush…

përderisa dita ka agim dhe nata muzg
e muzgu s’është tjetër vecse hije e ndrojtur agimesh

përderisa heshtja është më e ngrohtë
se cdo diell rrëfimesh…

përderisa gjinjtë e saj të vakët papritur
djegin nën puthjen e huaj...

përderisa aq papërballueshëm
të rilindë dëshiron...
më thuaj...
vallë a nuk ndjehesh keq
kur "putanë" atë femër e quan?

Pages