GJUETI KASTORESH

ndoshta duhet vrarë vetja për bamirësi
kur nga vizatimet e shëmtuara të kohës
s’mund ta çbësh a me gomë ta fshish
për të zbukuruar vetminë e atyre
që aksidentalisht i ke më pranë se ç’duhet
dhe që lehtësisht harrojnë të ikin…

se nuk je kastori që bishtin e çmuar
me dhëmbët e vet me dhimbje e këput
dhe ua lë atyre qe e rrethojnë në pyll
kur s’ka rrugë tjetër në rrethin që ngushtet
dhe i përgjakur drejt lirisë së premtuar ngarend…

por ndërsa brenda gëzofit ndjehej grohtë
kush u kujtua për kastorin bishtprerë?

fata morgana është jeta,
fati, morgu dhe vdekja
paqyrat dhe ninëzat
ëndrrat dhe dëshirat
ku kokëposhtë varet vetja
kur ka frikë
e s’di…

oh, jetë cung e shkëmbyer me gjymt!
pse vallë na bleve me këtë çmim?
për së gjalli jeton vdekjen e përditshme
kush s’bëhet dot kujtim…

se themi dashuria, por…
ajo që japim a çka na japin?

themi ndarja,
ajo që lëmë a çka marrim?

themi dhimbja
për veten a tjetrin?

themi malli,
për çka iku a çka mbeti?

themi urrejtja
për çfarë ka a çka s’kemi?

themi zhgënjimi
kur na mashtrojnë a kur veten gënjejmë?

themi miqësia
fjalë e ajrit apo heshtja e thellë?

ndoshta vërtet është një përpjekje e kotë
të vrasësh veten për bamirësi
në këtë ballo pasqyrash...
cektinë e padurueshme është nganjëherë jeta
ku as noton a as mbytesh dot
dhe tani ti e di...

©Artan Gjyzel Hasani