Etnoblasfemi

e dua shumë Atdheun,
o  heronj  pa heroizëm  të  vendit tim,
por preferoj më tepër  ngrohtësinë e një   femre…

këmbana  paqeje janë  gjinjtë e saj
e unë  këmbanari  i tyre orgazmik
nga politika juaj i shkërdhyer
nga  internacionalizmi  juaj i  neveritur...
nga globalizmi juaj  i  fyer…
nga patriotizmi juaj i rremë i lodhur...
jam  bashkëqytetari  juaj tragjikomik
që nesër shesheve do të vendosë
në vend të  statujës së  Heroit  Kombëtar
Monumentin e Dashnores  së Panjohur…


(29 Janar, 2011)

©Artan Gjyzel Hasani

Domosdo…

une s’të kam takuar  kurrë ty…

nuk të kam parë…
nuk të njoh…

por  kur në një  banket  tajlandezësh
një pjatancë  me midhje  të gjalla  më servirën
me  banane  dhe orkide  anash zbukuruar
e diku pranë tyre  ca  briosh
kofshët e tua  që nuk i kam parë kurrë  përfytyrova
e  atë  gjënë tjetër  domosdo…
domosdo të bukura  e aromëmira,
përderisa  dëshiron  të  m’i tregosh...

dhe  ndërsa  alkooli  përtej gurmazit tim
niagarë  viagre mbi gjoksin  leshator  rrodhi
peceta  që kisha mbi  prehër përdhe  u rrëzua...
e bardhë sic ishte  më nuk ishte
kur  vera  e derdhur me lulëkuqe e mbolli…
e  teksa kamarierja kineze  u përkul  ta merrte
e dy gjinj  të hatashëm  zbuloi
dora  e ndrojtur e  eskimezes  që kisha pranë
ekuadorin tim  fërkoi…

por nuk doja me asnje  femër nga ato ta bëja,
vecse me dorën time që orkidet  kish prekur…
ndërsa kofshët e tua që nuk i  kam parë  kurrë
ndjeva të mos doja t’i tradhëtoja…
.......................................
u ngrita  e në banjë  hyra...
pas derës së saj  të mbyllur
të gjitha gratë e botës i harrova…

ja të gjitha këto ndodhën  mbrëmë
kur  një  pjatancë me midhje të gjalla më ofruan...
mes orkidesh  të bananta  i avullti  briosh...
dhe në mendje më erdhën
domosdo kofshët e tua…
kofshët e tua  që  kurrë  s’i kam  parë….
……………………….
të bukura  domosdo
përderisa  ke qejf  të m’i  tregosh…


(12  Janar, 2011)

©Artan Gjyzel Hasani

Eppur si muove...

e megjithatë  ajo  lëviz…

lëviz  brenda teje
në  gjinjtë që ti  prek
në barkun  që përkëdhel
në  venusin  tënd  ku  jugë  e ngrohtë  fryn
të turbullon…
të huton…
dhe e imja bëhesh pa e ditur as vetë…

e megjithatë  ajo  lëviz…

lëviz brenda  teje
ëmbël  të trullos
nektar…
dehje…
dritë në sy bëhet…
regëtimë…
buzëqeshje…
dridhje e buzëve…
vështrimi im që qerpikëve të  tu digjet
si heretiku mbi turrën e druve…

e megjithatë  ajo  lëviz…

lëviz  brenda teje
të përflak…
epshet  t’i  përndez  si  natë  gushti…
edhe kur  eklipset  e  diellit  tim
me hënat e heshtjes tënde vallëzojnë
melodi  Kopernikësh të lodhur...
mbi  Udhë të kalldrëmta Qumështi...

e megjithatë  ajo lëviz

lëviz brenda teje
në  ata sy qe nuk i shoh...
në  akujt  që  kanë zënë të të shkrijne sqetullave ...
gjinjve të brishtë ku  manushaqet e puthjes sime
vesë  malli pikojnë …
nën ata flokë ku dimërojnë pranverat e tua...
lëndinë për këmbën e vockël  dhe
hapat e fshehtë të vështrimit tënd
mendimi im bëhet
e ti
përditshmëria e një malli të paralajmëruar...

e megjithatë ajo lëviz

mëngjeseve  të tua  kur ndërsa dhëmbet lan
në pasqyrë kërkon sytë e mi...
mesditës  tënde  kur në tryezën e drekës
vë gabimisht një pjatë më shumë...
mbrëmjes  tënde  kur  muzgun e heshtur për mua pyet ti...
të gjitha netëve  të tua  kur
mëngjesi...
mesdita...
mbrëmja....
pashmangshmërisht bëhen  unë…

e megjithatë  ajo  lëviz

lëviz  brenda teje
edhe kur  të duket  sikur më harron
e neveritur nga zemërimet  dhe mëritë
nga  dyshimet dhe mosbesimet…
edhe kur buzëqeshjen ngrin buzëve të mia
ndërsa me pinguinët e  kokëfortësisë tënde
padashur më shndëron në  Anktarktidë...

e megjithatë  ajo  lëviz

lëviz  brenda teje
edhe pse mengjeset tona tashmë nuk takohen…
as netët...
as muzgjet që pikojnë  pikëlllim…
leviz  brenda  teje kur  me  spërkatje  vargjesh
ëndrrën që kam parë  të pëshpëris
dhe ti magjishëm si mbrëmja
atje larg  fle zgjimin tim...


(7 Janar, 2011)

©Artan Gjyzel Hasani