Është mbrëmje. Nuk është pranverë, edhe pse kanë çelur lule. Lule- zanafille nga varganë jargavanësh rrethuar. Është qetësi. Nuk është heshtje kjo. Por as zhurmë. Është ujvarë varrezash me mërmërima të mermerta.
I afrohesh varrit bosh të Jaranit të Fundit. Zhvishesh. Shtrihesh mbi të dhe dëgjon mer-mër-imën.
S’je e bukur, por tani je lakuriq dhe, mesa duket, qoftë edhe për pak çaste, e lavdishme. E lavdishme si çdo femër dhe veçanërisht sa çdo femër që i kushtohen rreshta si këto. Lavdi e lakuriqtë që mbi Harkun e Triumfit shkujdesur mbathjet var, ndërsa një Ikarus* pa I, pa krahë dhe pa ca shkronja të tjera mbi buzët e tua rrëzohet. Hëna qirinj te shkrire mbi katedralet e gjinjve të derdh, ndërsa ti në agoninë e përpëlitjes rrëmben qiellin…e vjedh…e shkul…e bën tëndin dhe me yjet e përflakur i vë zjarrin tajgës së fundbarkut tënd...
Më pas vjen nata, errësira sui generis, dhe askush nuk e di se ç’ndodh. Askush. Askush nuk do e mësojë kurrë.
Dita do të agojë e pagojë dhe pa e ditur.
E pagojë derisa Yll’ i Mëngjesit mes shalëve të tua të shuhet plotësisht pa u keqkuptuar nga astrologët, rojet e varrezave dhe nga unë-mirembajtësi i katedraleve.
*Ikarus sipas mitologjise greke ishte nje personazh qe u perpoq te fluturonte, por kur kaloi prane diellit iu shkrine krahet prej dylli dhe u rrezua.
