Kur në jetë të ka mbetur pak udhë për të bërë
dhe horoskopët përton t’i shohësh si më parë
kur pleqëria të ka mbështjellë të tërin butë-butë ,
por mëndafshi e saj akoma nuk të bën të ndjehesh krimb
vjen një çast kur ke dëshirë të harrosh e të harrohesh
e fjala e tjetrit për ty nuk ka më rëndësi…
Larg gjëmimeve të shkuara që u tretën pa jehonë…
larg pranverave të bujshme që gjunjve të tu vjeshtuan
larg zhurmave të drurëve që s’arritën të bëhen pyll
i dorëzohesh heshtjes si muzgu errësirës
e teksa nje yll vjedhacak nis të ndriçojë prej teje ç’ka mbetur
me një hije të panjohur zë e luan…
Është hije në dukje moskokëçarëse,
narçiste arrogante si një burrë
që Jetës si kurvës së panginjur i nënqeshi
ndërsa Hapësirave të saj u derdh
dhe nga bordelli i Kohës iku pa paguar
kur e shkërdheu pa e qirë dot kurrë…
Vallë është hija e djaloshit që kurrë s’ishte më i lartë
se sa kur para dashurisë çmëndake në gjunjë binte;
i mirë sa e lejuan…i dlirë sa mundej…
e ajo e zjarrtë sa digjte… e bukur sa guxonte…
kur frika ndjehej më e dobët se dëshira…
kur dëshira më e fortë se turpi ishte…?
Apo është hija e një fëmije të pafaj
të virgjër si vesa në agim
që pa fjalë i tregon vizatimin e tij -
një shtëpizë me derën e mbyllur-
kur e ëma e pyet plot dashuri
“Ç’do të bëhesh kur të rritesh, biri im?”
Kur në jetë të ka mbetur pak udhë për të bërë
dhe trokitjet e zemrës nuk dëgjohen si më parë,
kur pleqëria tinzare si dimër pa pranverë
të ka mbështjellë të tërin butë-butë ,
vizatimin e fëmijërisë kujton dhe me vete thua
“Mund ta kisha bërë edhe pa derë…”
(korrik, 2009)
