Aida Dizdari & Artan Gj. Hasani
Stina e pestë - dialog poetik
Botimi i parë
Redaktor: Ermir Hoxha
Kopertina: Luca Pilolli
Fotografia: Amanda
Art Design: Luca Pilolli
www.cartacantaweb.com - www.l-p.it
© Të gjitha të drejtat janë të rezervuara
Botimet Izabel
Shtypur në shtypshkronjën « Albtipografia »
Tiranë 2007
PARATHENIE
Kjo vepër e krijuar në mënyrë kaq të papritur e fare të paqëllimshme nga Aida Dizdari dhe Artan Gj. Hasani është një bisede poetike. Personazhet janë dy poetë bredharakë e eksplorues të hapësirës virtuale, të cilët në zyrën e regjistrimit të popullsisë së internetit figurojnë me emrat whisper dhe bluemoon.
Këta personazhe të trilluar zbarkojnë në një forum letrar dhe e gjejnë frymëzimin tek njëri-tjetri, duke e bërë atë copë hapësire virtuale, ishullthin e tyre qe s’është fare i shkretë. Një publik besnik i mbështet gjithfarësoj e i kërkon, dhe ata i përgjigjen me të gjithë forcën atij, duke u bërë kështu krijuesit e një produkti të shoqërisë online; duke i dhuruar vargjet e tyre shumë më parë se t’i gdhendnin në këtë libër. Është ambienti virtual i cili shpesh hap më shume dyer se ai real dhe u dhuron një mundësi të shkëlqyer këtyre dy talenteve.
Që në fillim poezia e whisper-it është frymëzim për bluemoon. Ajo i lexon me emocion vargjet e personazhit të panjohur, pa e vrarë mendjen kush fshihet pas tij. Vendos atëherë të lërë një gjurmë të vetes me një koment e prej aty përgjigjja poetike e whisper-it. Nuk ka gjë të veçantë në këtë. Ndodhi ashtu siç ndodh një shkëmbim batutash mes të panjohurish në jetën evërtetë.
Por biseda fillon poetike dhe ngadalë, mes poezish, merr udhën e një trillimi poetik.
Qëllimet e tij bëhen gjithmonë e më të prekshme e të hapura,por bluemoon e tërheq dallgën e vet. Fare thjesht, whisper atëherë falënderon publikun, tashmë një turmë spektatoresh të pasionuar, me një përkulje elegante dhe ul siparin. Gjithçka dukej e përfunduar, kur ajo papritur vendos të rrëmbejë penën e të shkasë sërish mbi të njëjtën valë të kreshpëruar. E kishte deklaruar që në fillim se kjo ish udha për t’u bërë thjesht njëdorë shkumë, megjithatë tashmë kish bërë zgjedhjen e vet.
bluemoon dhe whisper nisin atëherë, me të njëjtin ritëm të përbashkët, t’u japin formë takimit të vargjeve të tyre, një surprizë poetike e cila dhuron fjalë që ndjekin lëvizjen e valëve; fjalë që na bëjnë të pluskojmë, na përkundin më parë e më pas na trullosin, duke lëvizur ndrojtur nganjëherë, e duke u thërrmuar shkëmbinjsh me forcë diku tjetër.
Në historinë e tyre prej të dashuruarish, whisper dhe bluemoon - dy personazhet e përrallës së shkruar nga Artani dhe Aida - shprehin lirshëm ndjeshmërinë e tyre dashurore dhe erotike,pa lënë asnjë shenjë të dukshme. Në të vërtetë ata gdhendin pafundësisht shtratin e detit të tyre duke na dhuruar një shprehje të re artistike dhe një risi: dialogun poetik, një dialog ky, që prek vetëm për disa çaste bregun e më pas niset në kërkim
hapësirash të reja.
Mes vargjesh të shkriftë e të rrjedhshëm, autorët, nuk i lëshohen poezisë së tyre, por i marrin përdore fjalët e i shpien drejt plazhesh të reja, deri sa mbërrijnë në atë që do të jetë dimensioni i personazheve të tyre - stina e pestë - e vetmja që mund të mirëpresë e të mbushë me ajër lidhjen e bluemoon dhe whisper, një lidhje unike, një marrëdhënie pa vend dhe pa kohë.
E nëse poeteve shpesh u ndodh të shkruajnë si pasojë e frymëzimit nga një çfarëkush i jashtëm i cili jo me doemos duhet të kuptojë vargjet e tyre, këtu në stinën e pestë të dialogut poetik, përpjekja për të kuptuar dhe për të interpretuar vargjet e njëri - tjetrit është e ashpër dhe e domosdoshme. Personazhet ushqehen me përgjigjet e njëri - tjetrit. Është e paevitueshme pra për bluemoon dhe whisper të mos bëhen njëri frymëzim i tjetrit, njëri gjykatës i tjetrit.
Ura me dy kahe është ndërtuar tashmë që ata të drejtojnë e të mësojnë njëri - tjetrin, duke braktisur çdo pretendim mbi stilin apo formën personale të të shkruarit, për t’ia dhuruar vargjet e reja veprës që po krijojnë. Ata anullojnë vetveten poetikisht në shërbim të së përbashkëtës, pikërisht si një valë që pushon së qeni e tillë për t’iu dhuruar detit. Pikërisht këtu qëndron dhe risia e kësaj poezie: forma dhe stili i poetit përzihet me formën dhe stilin e poetes, si në takimin mes dy trupash; përgjigjja e njërit vjen si pasojë e asaj çka beson se ka kuptuar prej qëllimeve të tjetrës, në një magji që rri pezull mes sigurisë e pasigurisë, një lojë bashkëpunimi që lëshohet mbi letër me penelata të dukshme por që qëllimisht na vështrojnë pas një veli. E gjitha kjo mundësohet nga interneti, që i peshkoi këto dy talente në det të hapur e i solli deri këtu në bregun tonë, mes këtyre fletëve.
Roberta Giallorenzi
whisper
Nisi në det...
vazhdoi në qiell...
dhe mbaroi në shpirtin tënd
si një përrallë përgjysëm
rrëfyer...
.............................
dallgë dhe stuhi
me heshtjen këmbyer...
gjysma tjetër...
e shkruar me hi...
bluemoon:
“gysma tjetër
e shkruar me hi”
Nuk e di se ç’më frymëzon njëlloj vdekjeje
të brendshme... që pararend vdekjen e trupit...
whisper:
Me hirin e shpirtit të tij
formën e zemrës tënde vizatoi...
mes rërës së braktisur
erdhi...
pa...
shkoi...
bluemoon:
… e meqë prej lëndës së tij më qe gatuar zemra,
u vërvita me kokrrizat e rërës në ndjekje...
por ashtu si gjethet që i shpërndan era
ashtu u theva në njëmijë copa zemre...
whisper:
Afroje veshin tënd të vockël...
E ndjen...?
E dëgjon...?
Si fllad vjen...
si puhizë shkon...
në bllokun e poetit
pëshpërimë e vonuar...
gjethesh mbuluar...
stinët ngatërron.
bluemoon:
Ja ku e ndjeva pëshpërimën,
ëmbël erdhi këtë herë...
... flladi, era, stuhia e bregut,
ç’vlerë kanë kur s’ka poet?
Le t’i ngatërrojë stinët,
le të shkruajë vonë në bllok,
frymën prej gjoksit ia ndjeva sonte:
e këngës qe më e ëmbla notë...
(E gjethet dije! do t’i shpupuris,
se gjumin s’e kam honepsur ndonjëherë,
mjalti të të rrjedhë zemre...
të tjerat s’kanë vlerë...)
whisper:
Nganjëherë mjafton veç pëshpërima
dhe një vesh i etur tek e dëgjon...
nganjëherë të mos e dish është më mirë...
flladi magjik nga ku buron...
.................................
(kur ujin pi në burim
kjo gojë e plasur... e etur...
vallë sjell ndërmend në atë cast
dëborën e pashkrirë maleve mbetur...?)
bluemoon:
Eh, duhet të marr një gjethe
nje emër mbi të, të shkruaj,
ta lëshoj ajrit të ngrohtë,
erës le t’ia lë në duar...
.................................
(Se një valë kur e puth bregun,
ky i fundit e di mirë,
mijra valë më pas do derdhen...
thuaj... të ketë vallë dëshirë?)
whisper:
Je baticë apo zbaticë...?
Shkumë e veshur si pulëbardhë...?
Gjurmë që la një magjistricë
aty ku bregu puth një valë...?
Brigjet janë ashtu si... brigjet...
edhe vala është... valë...
unë gjithmonë i humbas shtigjet...
kur busull kam një gjethe me... fjalë...
bluemoon:
Ndalem një çast të marr frymë,
e të mendoj për veten time...
e vërtetë, jam një copë shkumë...
... vala derdhet... shpesh tërhiqet...
Po kur brigjet nisin veshin
këngë sirenash, të qashtra...
edhe valet që tërhiqen...
nganjëherë rrëmbejnë guacka...
whisper:
... dhe ashtu guackëhumbur
si do dukej para valës...
bregu krenar që u mburrej
shkumës... dallgës dhe pulëbardhës...?
Çdo të thonin valët e tjera
kur ta shihnin guackëhumbur...?
Do e braktisnin shkretëtirazi...
e do thonin... “ish i bukur...”
(Bregun valët e bëjnë breg
dhe një e vetme nuk mjafton...
pyet pulëbardhat kureshtare
nëse mua s’më beson...)
bluemoon:
... do të dukej madhështor
edhe pa guacka bregu...
Guackat i përkasin detit
dhe pse rërë e tij i preku...
Le të jenë ngjyra - ngjyra,
ato janë kujtim i vdekjes,
që valët e ndiejnë në buzë,
teksa i largohen prehjes...
Të krenohet breg i bardhë,
se ai është ëndërra e fundme,
tek ai valë edhe dallgë,
lënë shpirt me copëra shkume...
... ndaj dhe vijnë me dëshirë,
të thërrmohen në një breg...
Veç aty ka secila emër,
veç aty nuk quhet det.
(Bregun valët s’e bëjnë breg,
veç i japin formë tjetër...
... se dhe shekuj pasi kanë shkuar...
stoik mbetet bregu i vjetër...)
whisper:
Copëra shkume mbuluar...
bregu mendueshëm pyet veten
“Përse gjithmonë leshterikë
aty ku ishin guackat mbeten...?”
bluemoon:
Se dhe valëzat diç e sjellin,
shpesh guacka e alga nganjëherë,
kujto në fund të detit ku lind vala,
algat janë lule e pemë...
whisper:
Në fund të detit edhe unë jam rërë
ose shkëmb me gjelbërim mbuluar,
por nën diell jam breg i tërë
nga pemët e algave i harruar...
bluemoon:
E pra është koha të zgjohesh,
të kujtosh sado vështirë,
mos e lër diellin të të thekë,
një breg i tillë s’është më i dlirë...
whisper:
Ky breg fatkeq nuk është më i imi
por i një vale që erdhi... iku... shkoi...
i një vale që ah sa gabimisht e dinte
që të gjithë brigjet janë njësoj...
Më pas të tjera valë, e di ,
do bien mbi bregun plot shkumë
do mendojnë për një çast që më mposhtën përsëri,
por ai breg nuk do të jem më unë...
bluemoon:
Oh!... sa turp që u trishtova papritur...
e nuk i ngrita sytë të shihja bregun e një vale,
të mblidhej si një fjongo shkume vezulluese,
e lart të fluturonte me krahë pulëbardhe...
Vërtet, njëherë të vetme ndodh në jetë,
të jemi një perlëz shiu mbi një fije bar...
Megjithëse, në botë, qielli derdh shpesh ujin,
e fytyra e tokës është një livadh...
(E ke ndjerë ndonjëherë prekjen e erës,
pushtimin e saj të paturpshëm të ka qëlluar
ta ndjesh në gjoks sa të të ngrijë zemra?
Mornica trupit atëherë a të kanë shkuar?
Mbaj mend këtë disa herë të jetës sime,
kur kruspullosur më mbulonte bora,
e teksa rrahja e fundit ngrinte, mendoja:
“Ç’të bëj me këto këmbë të ftohta!”)
whisper:
Qiejt, retë, yjet dhe hënat,
blu, të bardhë e të kaltër pafund
ia prishën qetësinë ëndrrës
që gjumit ia rrëmbeva me aq mund...
Tashmë ëndrra nuk është më ëndërr
ndriçuar netëve veç nga sytë e tu...
mes reve të vetmuara në qiellin e kaltër
ndriçon edhe një hënë e zbehtë ngjyrë blu...
(Kur rend pas të pamundurës
pritja e së papriturës vallë a ka më vlerë...,
kur ëndrrën time të mundimshme
e shohin aq lehtësisht edhe të tjerë ?)
bluemoon:
Shpesh, ndër ëndrra, klith me pulëbardhat
e ndiej me to erën e kripur të detit,
hënës i leh si qen i etur për dritë,
një gjysmëvampir harruar kujtimesh të diellit.
Përgjakur siç jam, humb ajo lloj zbehtie
që e bën hënën, hënë e natën, blu...
perëndimesh të ethshme, zinxhirësh vetmie
dorëzuar prehem diku...
(Vlera është relative miku im...
Nganjëherë e papritura
mund të vijë me të tillë gishta
sa ia vlen të paguash çdo çmim)
whisper:
“Çdo gjë ka një çmim”, thotë një mikja ime...
dhe ti më thua që “ta paguaj”... se ia vlen,
por kur kështjellat bëhen thërrime
në vend të “çmim” fjala “kosto” ndërmend më vjen...
bluemoon:
Ashtu ndër gurë e ndër rrënoja
humbjet duken të mëdha,
atëherë vërtet të dhemb gjaku e mishi.
Po shërim gjithnjë ka...
Të bie si vesë,
balsam nëpër plagë...
do harrosh atëherë ti kosto e çmime...
... si i çmendur do dashurosh prapë...
whisper:
Të dashurosh prapë... prapë...
fjalës “të dua” t’i japësh përsëri tingëllim...
puhizën çmendurisht të ndjekësh me vrap...
një të panjohure t’i pëshpëritësh “shpirti im”...
Por muzgut... muzgut çfarë t’i them, e panjohura ime?
Çfarë t’i them atij që më njeh aq mirë...?
Atij që zemrën ma bën thërrime
sa herë që dikujt i them lamtumirë...
Ai që nga dashuria e vjetër me një dashuri të re shpëton,
gabohet... gabohet... më shumë do të lëndohet
kur plagën e vjetër me një plagë të re mjekon...
bluemoon:
Hmmmm... është e thënë të thyhemi...
se një grusht momentesh mbetet kjo jetë...
po kapi, mbërtheji shtrëngoi për fyti...
... jetoji me frymë... se çasti s’të pret...
whisper:
Nëse çastin që s’pret do ta falja ty,
do e bëje dot ditë... javë... muaj... do e bëje vallë...?
Apo çast do e mbaje... feksje plot dritë...
kometë që planetin tim e viziton aq rrallë...?
bluemoon:
Ah, jo mua... unë jam tjetërkund...
... pastaj unë vij e shkoj me erën...
... kam shpirt të trazuar, mendje të sëmurë...
... një trup të dobët që s’mban dot as veten...
Nisu bashkë me një tufë gjethe...
të kërkosh kë vlen të duhet vërtet...
mos harro... me shkulme zemre...
... një yll... diku... sigurisht po të pret...
whisper:
Ah sa keq... u ngute... e panjohura ime...
(sigurisht e njohura e dikujt tjetërkund...)
flirtin poetik prozaikisht e bëre thërrime...
kënaqësisë së lexuesve kaq shpejt i dhe fund...
Veç një çast, për një çast aq poetikisht të fala...
dhe papritmas u ndjeve e dobët... e sëmurë...
... na ishte dikush që u hoq si vala...
... na ishte dikush që padashje u bë shkumë...
Faleminderit ti poete shpirtdallgëzuar...
faleminderit dhe ju miq lexues me dashuri...
faleminderit dhe ti e dashura ime e duruar...
faleminderit që më dhatë aq shumë kënaqësi...
bluemoon:
Flirti mbetet shkumë mik i dashur,
e shkuma është e thënë të bëhet thërrime...
... s’kam mbyllur ndonjëherë dyer në jetë...
... s’do jetë ky fillimi...
Them... nuk i njeh vallë nuancat?
Tingujve do t’u japësh patjetër një emër?
... s’të ka thënë kush se s’thuhet me fjalë
ajo që rritet në zemër?
... ndali lamtumirat fëminore, pëshpërimë e brishtë...
... falenderimet s’kanë vlerë...
Nuk është mjeshtëri të derdhësh një lot...
... e kanë bërë më parë dhe të tjerë...
... magjia e tingullit nuk matet me emra...
... skemat nuk thonë kurrë asgjë...
... katër stinë kot s’i ka bota...
... pse e vesh zemrën tënde veç me një?
Unë luaj me veten lojra të magjishme...
... nganjëherë bëhem valë e thërrmohem në shkumë...
... po udhën ia hap me dëshirë çdo stine...
Ç’do të isha ndryshe? Ç’do mbetesh te unë?
(E dije se magjepsja nuk ka veç një formë?
Se heshtjet nganjëherë flasin më tepër?
Se vetja e re i ngjan gjithmonë vetes së vjetër?)
whisper:
Katër stinë vërtet i ka bota,
por për mua veç njëra ka vlerë…
Di gjë për stinën e pestë e panjohura ime?
Nëse jo… s’ka gjë… s’e kanë ditur dhe të tjerë…
Në atë stinë që ndoshta ti s’e di…
tingulli është heshtje… e loti s’është lot…
në pasqyrat e saj ti nuk mund të jesh më ti
dhe Ai lart në qiell aty nuk është më zot…
Lakuriqësinë mos e fshih pas stinëve që di
dhe veten e re mos e mbulo me një të vjetër…
atëherë do kuptosh ç’do të thotë “magji”
kur brenda teje të zbulosh një stinë tjetër…
E di sa e vështirë është… e di…
dyert që s’mbyllen vazhdimisht përplasen…
ndaj më mirë mbylli të gjitha dyert ti...
por mos harro… lëre hapur dritaren…
bluemoon:
Oh, ti mendon se më ka pushtuar errësira...
E unë të them se zhytur jam në një hon!
Nuk jam cektinë e lënë nga zbatica
e gjumi mua lehtë s’më pushton.
Nuk jam e zonja të fsheh mirë
bulëzimat e ujit në lëvore të pemës,
pulsimin e jetës e ndiej në kocka...
E pres unë akoma ardhjen e verës...
... se nuk njoh stinë më të mirë...
... dhe prekja e verës më zgjat veç një çast...
pastaj përdridhem në krahët e një kohe
që s’është veç një natë polare... e gjatë...
(Kur të flisja për mendje të sëmurë,
e një shpirt të trazuar që derdhet me dallgë...
... desha të të them se vërtet jam vullkan
e kush dreqin ushqehet ndonjëherë me llavë?
Dyert përplasen si gjithmonë...
po tingulli i tyre s’është asnjëherë i thatë...
... në dritaren time dikur u preh një zog...
... pastaj s’di ku më humbi nëpër natë...
Unë që u linda me erën e kripës,
që retë i tërhoqa vetë prej flokësh,
udhësh të shtrembra jam endur... dhe sot...
sot... lehtë mund të shkruaj fundin e kohës)
whisper:
Zogut që të humbi asaj nate pa emër
lumturinë uroi kur kokën në jastëk vë...
dhe kudo që të jetë pranë të ketë një zemër...
e jo si Korbi i Poes... mbi derë... “Kurrë më!”...
e zogjtë kështu e kanë... lirinë shumë e duan...
pëllëmbën e hapur si kafaz më mirë...
nëse një ditë ikën e larg fluturuan...
mos i pengo... por uroju veç fat të mirë...
bluemoon:
Zogjtë e mi i kam nisur të tërë,
fluturimesh është bukur t’i vështrosh...
... një fije drite jemi, një shkëndijë...
... shpreso të dish ta dhurosh...
(E mos mendo se kam shije të hidhur,
në buzë, në gjuhë a në zemër...
... oh... unë i adhuroj fluturimet...
... siç dashuroj nuancat pa emër...)
whisper:
Nganjëherë më mirë një pikëpyetje... e bukur
se sa “e njohura” që shpesh del e panjohur...
më mirë një det plot Itaka enigmatike...
sesa një Itakë nga një det i vetëm njomur...
Nganjëherë më mirë një pikëpyetje... e bukur
se sa “e njohura” plot siguri...
... shumë vlen një parajsë e humbur...
por më shumë parajsa që kërkove e s’gjete ti...
bluemoon:
Ah! lozonjar mendon se më mbërtheve?
Në brigje të mia dallgët rrahin fort...
Më mban gjallë gjithmonë poezia,
ndryshe udhës s’do të ecja dot...
Nuk ka rëndësi parajsa në vetvete...
rëndësi ka rruga që shpie atje...
... mendo sa e ëmbël është djersa e ethja,
kur ecën drejt asaj që shpirti me ankth pret...
whisper:
Mëngjeseve si ky parajsat lehtësisht preken...
dhe detet... oqeanet... nuk të pengojnë dot...
po vallë përse parajsat gjithmonë na ngjajnë me një ishull
herë me dete lagur... e herë veç me një lot...?
Por ka edhe mbrëmje kur një ëndërr e lumtur
ashtu siç të vë aq lehtë në gjumë...
parajsën si një poezi ta sjell te koka e bukur...
të troket qepallave dhe të thotë “Jam unë!”...
Por ka edhe zgjime... përgjumjesh turbulluar...
kur ëndrrën ta shqyejnë demonë të zinj
dhe dita të duket si mike e paftuar...
dhe ti si mikpritësi që më nuk ka shtëpi...
bluemoon:
Vërtet... mbrëmjesh e zgjimesh
jam dergjur shpesh dhe unë...
mbërthyer shtatit zinxhirët
e netëve të gjata pa gjumë...
Ishujt ato kohë duken aroma
e qiejve lart, e parajsës...
... e detet që i lagin,
përkundër janë shpesh vrasës...
S’më habit që loti,
shket i pabindur atëherë...
... zhgënjimi është i pashpirt,
kur mirazhi tretet në erë...
Po jemi kaq të bukur...
... jemi një mrekulli...
... nuk jepemi kurrë
e atëherë për çudi,
kur nuk e presim fare
rrezen e ngrohtë të diellit,
ja... si avuj të bardhë,
prapë i qepemi qiellit...
whisper:
Ishuj pa dete nuk mund të ketë kurrë
dhe detet pa lundrimin kuptim nuk kanë...
dhe... dallgët... stuhitë... pritja... shtërngata...
dallojnë lundërtarin nga një udhëtar...
Po ç’faj kanë detet që rrahin ishullin
kur anija brigjeve afrohet tunduar...?
Shpesh ishujt janë tërheqës veç nga larg
ndaj nga larg shikoi dhe ik duke i admiruar...
(Më flet për zhgënjimet... ah... zhgënjimet...
E cili nga ne nuk i provoi?
Mirazhin që iu shfaq nga etja e gjatë
rërë e shkretëtirës aq lehtë ia qartësoi...)
bluemoon:
A thua?
Të jetë kështu vallë?
Parajsëzat që shquaj, t’i quaj veç përrallë?
(Ç’kuptim ka lulja,
kur vetëm e vështron?
S’është veç një grusht petlash...
... është një det aromë...)
whisper:
Parajsë... parajsë thua
dhe fluturimin drejt meje e merr?
....................................................
(kur ti të kesh arritur te unë
mund të jem ndoshta edhe ferr...)
E pastaj nuk do të ketë më vlerë
“fajtorin” mes lotësh të kërkosh...
dhe parajsën që humbe këtë herë
mes ferrit tim ta fajësosh...
(ky është kuptimi i lules
që jo gjithmonë duhet këputur...
aromë ndër gishta e tretur...
parajsë në kafaz ferri... futur.)
bluemoon:
Shpirti nuk dhemb se ka këputur lule ferri,
e dhembja është e jetës, e loti po ashtu,
na bën ta ndiejmë aromën thellë e ashtu mes atij terri
kujtohemi se kemi qenë të lumtur, dikur... diku...
Askush s’luan me ne mik i shtrenjtë...
... viktima s’jemi asnjëherë...
... në fund të shpirtit e dimë mirë
ç’është parajsë e ç’është ferr...
Po nganjëherë dehur si jemi,
të ngazëllyer për një çast të dlirë,
përkulemi si fije bari
e sytë i mbyllim me dëshirë...
Atëherë vërtet është e kotë,
siç thua, “fajtorin” të kërkosh me ngulm...
... gjithmonë për agoninë time,
lumturisht fajtore jam veç unë...
(E faj nuk mund të quhet etja
e uria për dashuri,
të gjithë endemi në tokë kështu,
e meritojmë një copë lumturi...
... qoftë një çast a qoftë një jetë,
rëndësi ka ta ndjesh jetën në vena,
se është e shkurtër e shkon kaq shpejt...
... në një natë lind e perëndon hëna...)
whisper:
E përse vallë çastet e dlira...
e fjalën “të dua” shqiptojmë
veç kur nën efektin e dehjes magjike
qepallat e syve na rëndojnë...?
E përse vallë ndodhka kështu
që njerëzit dashurojnë veç kur janë të dehur
nga ethet paralizuese tundimplotë
të një çasti viteve të pritjes fshehur...?
Vallë kaq e pamundur qenka
që krijesa me emrin njeri
të dashurojë e ta dashurojnë
dhe esëll të mbetet përsëri...?
bluemoon:
Ah, këtu lejomë të të ndaloj...
... jo të gjitha dashuritë janë njësoj...
... ashtu si nuancat e gjetheve në prag të vjeshtës,
pafundësisë kacavirren dhe ngjyrat e ndjenjës...
bluemoon:
Veshur me ëndje të dikurshme
sot rrëkëllej gotën e verës,
trishtimi le lotin të rrjedhë pastër:
i heshtur bredh zemrës...
... jam lodhur udhësh të gjata
e kërkimi im është një rreth në ujë,
ashtu si gjurma ime e buzët e qashtra
përpëlitja vjen, dhe etja e huaj...
... ishe, dikur e diku
sot jam vetëm me veten time...
... vlen përkëdhelja sa një pikë shi...
pëshpërima s’ka eko... jashtë dridhem...
whisper:
Ujrat e kristalta përjetësisht derdhur...
prej shekujsh nuk mbarohet udha e nisur...
të vjetrit gurë duke përkëdhelur...
guriçkat e reja... tallur... rrokullisur...
...........................................................
një çast shfaqen mbi valët si diamantë të praruar....
më pas... ndonjë moçali ujëndenjur harruar...
bluemoon:
E sikur gurët e vjetër
të kishin qenë të rinj më parë,
do ishin prehur patjetër në ndonjë moçal...
Të jetë vetëm çështje vitesh kjo ikje?
A mos gurët që mbetën kanë qenë me të rëndë?
Se ca gurë të vjetër u bënë thërrime...
whisper:
Kështu janë lumenjtë të gjithë...
guriçka në sipërfaqe... në thellësi gurë...
dikush etjen shuan në ujrat e pafajshme...
një tjetër mbi ujrat symbyllur thjeshtë... pshurr....
Nuk është faji i rrjedhjes... as i valëve faj...
as faji i gurëve domosdo...
por nëse notar nuk bëhesh dot...
nga larg kundroje dhe i heshtur shko...
bluemoon:
E di si është kjo punë miku im,
si puna e lules që s’rrimë pa e këputur,
se ta kundrosh thjesht, nuk është e lehtë...
... kemi të gjithë nga një sy të mbyllur,
e nganjëherë bëhemi të gjithë të leshtë...
(Shpesh dyshoj në fjalën time,
mos rrjedhja më verbon ndonjëherë,
shoh kaq pak ngjyra e shpesh me to
më thotë mendja të bëj tablo...)
whisper:
Të bësh tablo me një ngjyrë të vetme...
telajos së nxirosur të duash t’i japësh dritë...
e dritë nuk ka... mungon e bardha...
e ngjyrat e tjera vizatojnë veç frikë...
E bukur nuk do dalë sigurisht tabloja...
por do e duash edhe pse nxirosur...
veç ti dhe askush tjetër do ta dijë
që mes të zezës e bardha jote
përjetësisht është varrosur...
bluemoon:
E varrosur?
Po tash ktheva…
… se shiu vazhdon brenda të më shkasë
e dikush brenda meje përpëlitet...
do të flasë…
whisper:
Ështe shiu brenda të cilit ke mbetur
dhe zërin që do të flasë e përmbyt,
apo djersë e shpirtit të etur
që etjen atij zëri ia rrit?
Vallë nuk është shi e as djersë...
Vallë nuk është përmbytje e as etje...
Ndoshta është thjesht një pikë vesë
që mëngjeseve nganjëherë përmbyt edhe dete.
bluemoon:
Bulëzat e mia janë të vogla
e dete nuk kanë shembur ndonjëherë.
Trumcak më duket më shumë vetja
“çip-çip” kur bën mbi ndonjë pemë...
whisper:
Bulëzat e së kristaltës vesës tënde
Mbi gjethëz a myshqe dikur
Edhe dete mund të ketë shembur...
Por ndoshta ti s’e mësove kurrë...
Se nganjëherë mbi përmbytjet pa emër
Më shumë gjëra mund të na thotë një trumcak
Se sa dallgët e fuqishme që ikën
Dhe siç ikën, nesër mund të vijnë prapë...
Ndaj më mirë “çip-çip” në ndonjë pemë...
Se sa pushues i lodhur mbi një rrënjë...
bluemoon:
Vërtet, se kur pushuesit të lodhur t’i zbresë qielli mbi krye
dhe retë t’i bëhen mburojë
prej diçkasë më të lagësht,
prej gjësë më të ftohtë...
... e gishtërinjtë t’i zhyten në ëndrra fëmijërie
do të kujtohet atëherë
se kur ëndrra zhbëhet
e bora bie
s’ka gjë ta çjerrë...
(Natë e rrudhosur
në palët e tua fshihen qiparisa,
kryet u fëshfërijne e si gisht
turbullojnë yjet e brishta.
Me ajrin më ngatërrohet esenca
si notat e melodisë të një muzikanti harruar...
... nën tymin e cigares shoh veshtullore veten
me gishtërinjtë përskuqur në gjak
e befas sonte,
s’di pse,
nuk ndihem as trumcak...)
whisper:
Të gjithë jemi nota të harruara
të një melodie që si tym cigareje shkoi
lart në qiejt ku me gërma të praruara
një zogth krahëthyer cicërimat e tij shkroi...
Të mos ndjehesh zogth nuk është kushedi...
nganjëherë qiellin e humbasim nëpër natë...
por të paktën bëju cicërimë e kësaj mbrëmjeje ti
dhe unë vesh’ i hënës atje lart...
Se nesër një mëngjes i ri vjen
pas natës plot heshtje mbuluar
dhe ty ndoshta zogth përsëri të gjen
në qiellin tim pafund kaltëruar...
bluemoon:
Hmmm... meqë po flasim për rrahjen e krahëve:
të lehta duken shpesh fluturimet...
... po nganjëherë përplas këmbën e shfryj plot maraz,
se di të fluturoj brenda botës sime të vjetër,
po në mendjet e të tjerëve gazi është tjetër gaz,
e loti është krejt tjetër...
... Mik, në një univers të ri me ngjyrat e një tjetri
vështirë të fluturosh si tek ai i vjetri...
whisper:
E di... e di... i vështirë është fluturimi
kur universet ndahen në të “vjetër” dhe të “ri”,
por diçka ndryshe më thotë harlekini
harmonishëm veshur “bardhë e zi”...
Pra bëju dhe ti harlekine
dhe universin tënd bëje ngjyrë gri
në flatrat e tua dyngjyrëshe
herë unë i bardhë... e herë ai i zi...
bluemoon:
Harlekinët janë specie të rralla
e të vishesh me dy ngjyra është vështirë,
të buzëqeshesh siç e do radha...
... ndaj shpesh thjesht zgjedhim, ç’na duket,
ngjyra më e mirë...
... ndaj shpesh s’e njohim as grinë...
***
Ah, një kërkesë, miku im...
... ma nis të fundit poezi që ke shkruar...
... t’i njoh dua valët ku tani eglendisesh,
tallazet që të mbajnë zgjuar!
whisper:
Eh tallazet... dhe tundueset valë...
pa fund ato... pafund edhe lundrimi...
më eglendis e panjohura pa fund...
më qetëson aq shumë shqetësimi...
Të papritura plot e ngjyra plot...
Ku fillon qetësia dhe shqetësimi im?
Tallazeve që si ylber harkohen mbi një lot
edhe deti më duket harlekin...
Poezinë e fundit e kam shkruar...
por çuditërisht i kanë humbur vargjet...
ndoshta i gjen te lulja e harbuar...
ndoshta te këpucët që shkelin pragjet...
bluemoon:
Do t’i kërkoj deri në fund
vargjet e poezisë së harruar...
... me erën e detit dhe të kripës
mbi shkëmb, ku rreh një valë harbuar...
Do t’i kërkoj atje ku ti i le,
tek rrezja e këputur, tek lulja e harlisur...
... mbi fijen e barit ku ra pika e vesës...
... mik, do t’i kërkoj në qiellin e qëndisur...
Do t’i kërkoj vargjet e tua,
e në kërkim çdo prag do shkel,
me ethe do vështroj çdo gjurmë,
furishëm do trokas çdo derë...
E kur e lodhur nga ti do të kthehem,
dhe e zhgënjyer do të të them: “S’i gjeta miku im!”,
sigurisht do qeshësh ti me mua e do më thuash:
“Në shpirt e kam unë, mike, poezinë!”
whisper:
Eh... e di që dot nuk do i gjesh...
të miat vargje... mos i kërko mes dlirësisë,
se poezitë që heshturazi rënkohen...
nuk janë çarçaf i përgjakur i virgjërisë...
Vërtetë në të bukura kohëra u shkruan...
por tani s’mbaj mend...
kur mbaroi... kur nisi...?
spërkatur me vesën e lotëve të tua
sa herë vështrimi im qiejt qëndisi...
Eja... mos ki frikë... hapat e tua m’i fal...
dritë nuk kam... por errësira nuk është shëmti...
dhe para honeve të shpirtit tim mos u ndal,
qe të mos pengohesh do ndez të fundit poezi...
Ndaj guxo dhe bëju edhe ti si unë...
nëse dru të shtrembër turma do të të quajë sot...
nesër vargjet për ty do derdhen lumë...
për ty që në stivë askush s’të vuri dot......
bluemoon:
Ah, ti më mendon të brishtë,
rrudhur e frikur porsi nje algë...
... vallë përkundjen time në fund të detit
e lexon veç me një fjalë?
... honesh më fton e sikur botën,
më sfidon të të ndjek me vrap...
Afrohu pak të të pëshpëris
një hap, një gjurmë e një pikë gjak...
Territ shpesh i jam afruar
e në të jam kredhur me dëshirë...
... po sa shpesh më ka shtyrë tutje!...
Terri ç’e do një copë errësirë?!
Ah, ti më mendon të brishtë...
Ashtu jam, po s’frikem ndonjëherë
e një magjepsje më mjafton
krahëhapur të lëshohem në humnerë...
Ndize tani poezinë e fundit
ta thith si vesën përmbi buzë,
po nuk t’i fal unë dot ty hapat,
s’kam për t’ia falur ndokujt, kurrë...
whisper:
Ah ti... e magjepsura ime drithëruese
terreve të humnertë lëshuar me dëshirë
fluturo padukshëm mes vargjeve të mia
e heshtur si nata që tretet në errësirë...
Atëherë rrathët mavi nën sytë e tu
në manushaqe do shndrrohen aq qetë
ndërsa poezia ime si vesë mëngjeseve do spërkasë
hapin që m’ke falur pa e ditur as vetë...
bluemoon:
S’e di në hapin tim ta fala unë,
apo ti më ndoqe pas me dëshirë...
... ndoshta të dy bënim të njëjtën udhë,
e hapat u ngatërruan në errësirë...
whisper:
Të jemi vallë skllevër të hapave
apo hapat na binden verbërisht,
këtë nuk e mësoi kurrë askush...
as udha ku ecim bashkarisht...
... dhe kështu udhëtarë... të dy udhëtarë...
udhës ku drit’ e diellit rrallë bie...
dy hapat tanë... puthjesh ngatërruar...
nën dritë të hënës lënë pas veç një hije...
(në atë udhë mund të na ndjekin dhe të tjerë...
që hapat ngatërruar pas gjurmëve tona kanë...
të mbërdhirë në shi dhe në erë...
të ngrohen sot aty ku dje diejt ranë...)
bluemoon:
Të vijnë, ja ku e hapa zemrën...
... gjurmësh të ftohta, dimri në i ka marrë,
nëse nuk e kanë parë kurrë verën:
më mirë një diell i rënë sesa i tharë!
(Po siluetën time dikur zura nga flokët
si rrëke e bindur më mos të më ndjekë,
në do të jetë gjithmonë me mua,
duhet të gjejë udhën e vet.
Pa le t’i ngatërrojë hapat,
le të hidhet në humnerë,
dimri ta thajë deri në kocka,
pa le të mbetet dhe pa diell!)
whisper:
Nuk e di cilën më shumë desha,
atë apo siluetën e saj mbi mur
errësirës së qirinjtë nuk di kë zhvesha,
hijen nga ajo, apo atë nga hija si dikur...
Në shtratin epshor mes të dyjave rashë
nuk isha as dashnori... as burri...
sa herë që mbi shtrat ajo m’u dorëzua
hija e saj më dashuroi nga muri...
Ndaj dhe ti e brishta femër...
siluetën tënde pranë vetes shtrëngoje shumë
ti dhe ajo keni të njëjtin emer:
një natë shkujdesur ajo mund të vijë te unë...
bluemoon:
Ishte fare pa gjumë nata,
shtrirë mbi bar sodisja yjet e brishta...
... veten s’e di ku e kisha humbur atëherë
në ndonjë ajsberg diku, a ndonjë aurorë...
Isha larguar kaq shumë në udhë të largëta,
e nëpër ato udhë s’e kisha ndjerë terrin fare,
po, mik, s’e di ç’më gjeti tek sodisja qiellin,
e për një çast në pyll kërceva si sorkadhe!
(Ah, mistike janë hijet,
më përngjajnë me luledielli
tërhiqi ti pas sa të duash,
shohin gjithmonë nga qielli...)
whisper:
Shpeshherë ne jemi më mistikë...
më të errët, më të zinj se hijet tona,
mes pasigurisë edhe nga ato kemi frikë...
sidomos nga hijet e vona...
Dhe qielli ka hijen e tij... por ajo nuk është nata...
(hija ndryshe... jo ajo që i frikësohen fëmijtë,
por hija që gjithnjë na lë prapa...)
hije të hijes sonë do bëhemi një ditë...
Dhe nëse qenka e thënë të dashurohemi si hije
nëse vërtetë qenka e shkruar kështu...
le të bëhem nën qiellin ku drita më s’bie
hije e vetvetes nën ndriçimin e syve të tu...
(Por mjaft shkruajtëm për hijet, “hija” ime,
le të kthehemi në shtratin e përvëluar
nga hija jonë e përbashket do shfaqen
dy trupat tanë lakuriq shtrënguar...)
bluemoon:
Njeri!
Në përhumbjen tënde
u drithëruan kordat e mia
e tingujt e vendit tënd
në gjakun tënd të nxehtë,
u përfshinë trupit tim...
... e pika e lëndës tënde
ra atëherë mbi tryezë
përzier me arin tënd,
me arin tim...
Përtej të tjerëve ndodhi...
... Do të doja një hap me tutje
të ecja me trëndafil në dorë
e një copë trishtim
në vend të një puthjeje...
... diku kam fshehur një kurorë...
... diku...
whisper:
Cili argjendar vallë do na shkrinte të dy?
Çfarë do të bënte mjeshtri vallë?
Kurorë mbretërore që një bukuroshe vë mbi flokun e zi
apo monedha me të cilën e shkuara
do blinte të ardhmen e saj...?
Apo ndoshta në unazë do na shndrronte
për gishtin rebel që nuk u nënshtrua dot
apo ndoshta varëse në gushën tënde
e lagur në të rrallë nga një pikë lot...?
bluemoon
(Argjendar?
Varëse, unazë, kurorë?
Të jemi kaq pak llavë?
Të marrim kaq shpejt formë?
E ti e di se prerjet dot s’i honeps...
... qoftë dhe për të nxjerrë nga guri një diamant!
Të mbetemi kështu, siç jemi, të paformë...
... kështu të ujshëm, kështu të zjarrtë...)
Kur ëndërrat t’i pushton e bukura zeshkane
e shpirti torturohet, e pamja mugëtohet...
... një vështrim i mjafton zemrën të ta çojë peshë,
s’i duhet kurora që të jetë mbretëreshë...
... me një frymë do rrufitësh
gjithë ç’ka kupa plot,
e do kuptosh si e shkuara nganjëherë
të ardhmen s’e blen dot...
... gishti rebel më në fund do ulë kryet...
... në erë do fluturojë unaza me ar...
... rreth belit deri në fund të kohës
do mbajë një damkë me zjarr...
... s’do ketë nevojë për stoli atëherë...
... në gushë për gjerdan s’do ketë më vend:
lot i zeshkanes kur të shpëtojë,
puthjesh të tua do të rendë...
whisper:
I lexova me ëndje, zeshkanja ime,
vargjet që veç ti t’i thurësh di
zjarret e mia ujin tënd do ndezin
e në ujin tënd do shuhen përsëri…
Argjendari ynë është veç ky shtrat i ngrohtë
ku i shkrirë formën e trupit tënd marr,
s’do më shkrijë dot as llava më e fortë…
s’do të më shkrijë dot as më i zjarrti zjarr…
Në erë do fluturojë unaza me ar
kur mes lotësh të përmendësh emrin tim
dhe e tashmja-rebele arratinë do të marrë
kur të shkuarat e të ardhmet do treten në një rënkim…
Me zjarrin në buzë do ndez gjinjtë e tu
gushën, flokët dhe sytë e zinj…
pastaj duart e mia do damkosin belin tënd
me prushin e vjetër që djeg si i ri…
Pastaj... ah pastaj… në çarçafë yjesh ngatërruar,
flakësh... shkrepëtimash… kometash hequr zvarrë,
hyjni… perëndesha… kurorash shkurorëzuar
dhe qiell’ i kësaj nate formën e shtratit do marrë…
bluemoon:
Flokët e zinj duarsh të tua kam ngatërruar,
si ujëvara hapen ato tek ti,
yll i syve më ka perënduar...
... si kafshë e vogël të futem në gji...
Oh, isha e bukur, isha e zjarrtë,
perëndeshë e Olimpit lart,
herë të vija si zanë e embël,
here Kalì etur për gjak...
Përkëdhelja me gjuhëza flake
gjaku më rridhte nga buza,
ti ishe mishi im dhe kockat...
... unë isha brejtësja dhe shpuza...
Dehur, djegur, djegur, çmendur
gjëmoi qielli i çjerrë vetëtimash...
... shiu u kthye prapë në re,
jashtë, bota, copë e thërrime...
Mbetëm vetëm ne...
dhe unë duarsh t’i ngatërroj flokët veskës,
në gjoks të strukem si kafshë e vogël...
... ku vallë do zgjohet stuhia nesër?...
whisper:
Të ndiej të strukur pas gjoksit tim...
siç kam ndjerë dikur edhe të tjera...
po vallë përse stuhia që erdhi tërë fërgëllim
nuk dashka të largohet si ngahera?
Përse shkulm’ e saj na hodhi në këtë breg?
Përse këtu lakuriq ti dhe unë?
Përse puthja jote kaq shumë po më djeg?
Apo vallë stuhia di diçka më shumë...
Në gjoksin tim e strukur, kafshëza ime e vockël,
drithërimën epshore perëndueshëm më fal...
gjer në eshtrat ndiej përvëlimin e gjuhës tënde...
dhe shkrihem... dhe digjem... si prushi... ngadalë...
Fytyrën e bukur në duar ta mbaj...
dhe gjahu yt jam bërë tërë dëshirë...
kafshomë... bremë... ti shpuza ime...
para se stuhia të na thotë “natën e mirë”...
Se nesër vjen mëngjesi... i riu... ndryshe...
këtu ku jemi do vijnë edhe të tjerë...
me kështjella prej rëre më kot për të mbuluar
gjurmën që trupat tanë lanë mbi rërë...
bluemoon:
Stuhitë janë ngatërrimtare,
syzjarrta e flokë-vorbulla,
e shkruar të migrojnë...
... pas të lenë veç rrënoja...
Shkulm’ e saj mund të na kish marrë
e hedhur në njëmijë brigje të tjera,
në njëmijë plazhe algëpikuar
njësoj do të të pija brenda!...
Në prekjen tënde jam drithëruar
si gjethe plot lëng ku ti të ngulësh dhëmbët...
... fije - fije, si borë e freskët,
do të të bie më pas te këmbët...
Kështu kur ndryshe të vijnë mëngjeset,
dhe ti ndër këmbë të më kesh ndjerë,
mos shkel kristalet fërgëlluese,
veç pse mbi rërë na shohin dhe të tjerë...
whisper:
Ja... erdhi agimi... hijet davariten...
yll’ i mëngjesit shtrat’n e qiellit rregullon...
çarçafët e kometave nën jastëkë yjesh
nga meteorët flirtues nis e pastron...
Por në Udhë të Qumështit asgjë s’pipëtin
mbi gjinjtë e tu më të ëmblin gjumë fle
nën përqafimin tënd i zhytur në harrim
si puthje mirënjohëse që qiellit i dhe...
Po ti zeshkane pse përgjon gjumin tim?
Do të dish ëndrrën që po shoh tani?
Të kam falur gjumin gjer në amëshim,
ndaj eja e më fal zgjimin ti...
Ndaj eja ti dëbora ime e kristaltë...
Eja siç vjen ti... plot dëshirë...
mes ngricave nuk do t’ndjesh të ftohtë
cigaren tënde dhe mua duke më pirë...
bluemoon:
Tek ti, systërpikur, si petk më veshi heshtja...
... një drithërimë duarsh brenda gjumit tënd,
frymëmarrja jote e lehtë dikton botë të tjera,
ndryshe nga kjo që kam brenda sot...
Qepallat e shtërnguara të t’puth kam dëshirë,
të lëshohen qerpikët ngadalë
e irisët të çelin prej bebëzash të tkurrura
nën dritën e bardhë...
Në Udhën e Qumështit ti ndjek udhë të tjera,
gjurmë që të tjerë, dikur, diku kanë vënë...
sot brenda gjoksit tim të ndali era
nesër, në tjetër zemër, shpirtin e ke lënë...
Të të prek në zgjimin që nuk ta sjell dot unë
se me krahët e mi ke marrë tjetër fluturim...
... rrahja ime të ngazëllen pa fund,
po, më shumë se unë, ti do dashurinë...
Ndaj të vështroj e befas kam ftohtë,
s’guxoj të të zgjoj se te unë ndale një natë:
Pemët i kanë rrënjët thellë në tokë,
e zogjtë gjithmonë migrojnë larg...
whisper:
Pa gjurmët e të tjerave te ty dot s’do të arrija
dhe udha pa gjurmë s’është udhë kurrsesi...
nga bregu im ato s’mund t’i fshija,
bregun nuk e bën breg veç vala që i fale ti...
Je pemë apo zog, këtë nuk e di...
rrënjë e fuqishme apo i stinës migrim
nën hijen tënde qëndroj për të shplodhur
krahët që ti më dhe për më të gjatin shtegtim...
Ndaj puthmi qepallat dhe brenda tyre hyr,
bëmu drit’ e syrit dhe kurrë mos u fik...
Që vështrimi im të tjerat të mos i kqyrë
për syrin tim bëju ti qerpik...
bluemoon:
Ah, unë s’mundem t’ia ndryj këngën zogut,
dhe erës udhën nuk mund t’ia ndal,
rrezet e diellit t’i burgos nuk dua:
brenda guackës s’e mbyll dot një valë...
Se ti je ujë që rrjedh
furishëm me copëra shkume,
udhës tënde rrëmbyer,
ç’të bëj kur të magjepsesh pas një luleje?
Drita e syrit tënd, - më thua,
drita e syve të mi!
Shtrënguar në gjoks të mbaj e,
s’të bëhem dot perde tani...
Druaj të fluturoj me ty drejt diellit...
... në qiej të panjohur më pushton makth i vjetër:
Sikur Ikarusit krahët t’i treten?
... unë s’kam zemër tjetër...
whisper:
Ah... të qirinjta kisha ëndrrat, por jo krahët e mi
dhe shpesh të qirinjtë qiejt ku fluturova...
nga zjarr’ i fluturimit tim ata u shkrinë...
i mbetur pa qiej përdhe u rrëzova...
Ndaj që atëherë s’besoj më në qiell...
një çarçaf ma zëvendëson atë më mirë...
ngrohur lakuriq nga i yti diell...
për yje mbaj sytë e tu... zhuritur plot dëshirë...
bluemoon:
E di? Sot me ty jam e më ze trishtimi,
sytë e mi shkëlqejnë me tjetër dritë...
... dëshira përvidhet brenda pikes së lotit,
me frik fluturimi qe s’dashka të vijë...
E di? Sot jam me ty e më zë trishtimi,
ra vala mbi një breg e qielli t’u thye,
s’beson më në qiej e s’ke krahë prej dylli...
... vallë të kesh harruar, dikur, ngjyrën e tyre?
Të zhveshësh gjethet e pemëve është lehtë...
... shih vjeshtën, e bën veç me një hap...
Më bukur është të jesh pranverë,
pemëve që s’kanë, fletë t’u japësh prapë...
Jeta mik, s’reduktohet në një ditë,
e qiellit vendin, s’ia zë kurrë një çarçaf...
... mbi qiej të më dashurosh kam dëshirë...
... ndaj më zër për dore e fluturo prapë lart...
whisper:
Siç kam shkruar edhe diku, e brishta ime,
jo çdo gjethe që bie është e verdhë,
dhe vjeshtat nuk janë siç thuhet në rrëfime,
lulet nuk çelin gjithnjë veç në pranverë...
Nga katër stinët unë jam divorcuar...
si nga katër gra që i zgjodha dikur vetë...
por këtë herë symbyllurazi zgjidhmë ti mua
dhe bëju ti stina ime e pestë...
Të lulëzoj për ty në tëndin dimër,
të vyshkem për ty në tëndin behar,
në vjeshtën tënde në të gjelbërta të vishem
e në pranverë sërish shtegtimin të marr...
bluemoon:
Dorën do ta zgjas, të marr mbi tryezë
stinën e pestë që le aty për mua...
... do ta vesh e do të jem siç më do:
gjysmë hije, gjysmë grua...
whisper:
Gjysmë hije... gjysmë grua...
përpiqem në një të të bashkoj...
herë si burrë me ty të luaj...
herë si dritë, hijen tënde të ndriçoj...
Jam mësuar me gjërat e paplota...
gjysmash na iku e tërë kjo jetë...
si letra bixhozi që fati na grisi...
ndaj më pas era na shpërndau aq lehtë...
Po nëse një ditë fatesh bashkuara
dy gjysmat tona pranë e pranë do rrinë
në bixhozin e radhës së “lojrave” të mohuara
ta dish: do të mund edhe vetë perëndinë...
bluemoon:
Ti s’mund të jesh veçse i paplotë,
dhe unë kam një gjysmë të mbushur me re...
... si ne ka plot njerëz në botë...
... në botë askush s’është si ne...
Ndër çarçafë na u hap qielli,
e gati u mbyt nën çarçafë...
... një shtrat na mori në krahë dikur,
sot na lëshoi po ai shtrat...
Stina jote e pestë kaloi e pakuptuar,
e fjalët e tua zgjodhën veç zërin tim...
... këndo sërish mbi dritaren time:
Ti më davarit çdo trishtim...
... Le ta mbajnë tani të gjithë frymën,
përbrenda vorbullën kush s’e kupton:
Gjysmë hija, gjysmë letra
është gjysma që të mungon...
E ti je gjysma ime e shtegtuar,
ndaj sot unë erdha për tek ti...
... në prekjen tënde do më shkojë jeta,
do bëhesh ti patjetër bixhozçi...
whisper:
Eja... fatalja... e munguara ime... eja...
me hije dritën time m’a tundo...
në zaret që fati shpenguar hodhi
le të bëhem numri që ti do...
Qiejt dhe shtretërit të mos i fajësojmë,
dhe as gjinjtë e të Qumështit Udhë...
ata që gjumin tonë në heshtje përgjojnë,
nga ëndërra jonë do t’mbeten pa gjumë...
Ndaj eja të çelim në stinën e re
lulet e paçelura më parë asnjëherë
edhe pse frytet e stinës së pestë
zakonisht i vjelin të tjerë...
Nëse kohën tënde më fal
hapësirën time do të të jap...
në udhën që më ka mbetur
lë të bëhem i yti hap...
Mushkëri për ty le të bëhem
dhe ti ajri që më mbush...
tingëllima e telit të pluhurosur
qe e preke si s’e preku askush...
(Dhe kur bixhozçi i dashurisë të bëhem unë
dor’ magjike e fatit bëju ti
“Njëzetë e katër orë nga jeta e një gruaje”
Cvajgu i ringjallur ta shkruaje përsëri...)
bluemoon:
Si mund të flasësh për veten kaq tepër
e prapë të jesh duke folur vetëm për mua?
... më bën të drithërohem si flakëz mbi trupin tënd,
në muzikë të ëmbël t’i bie telave të tua...
***
... Megjithëse kohët shkojnë pa u kuptuar,
megjithëse të gjithë shtegtojnë diku,
ne vitet na rrëmbejnë çdo udhëkryqi,
vitet, ne, na sjellin prapë këtu...
... këtu, ku ti je një copë diell i artë
e unë jam qielli që të mban lart...
whisper:
Kështu ndodh kur brenda teje rilind...
kur gjaku im pulsin tënd godet...
kur prekja jote trupit tim i bëhet ind...
kur të shkuarën time e ardhmja jote e thërret...
Ti flakëza ime melodioze më ndiz...
me prekjen që trupit tim i dhuron gjer’ n’mëngjes...
me puthjen time ëndrrën tënde ngjiz
mes djersës ku pasioni epshin vdes...
Kam qenë diell edhe të tjera herë...
në qiej të përflakur... blu... kaltërsisht...
por eklipset më mësuan diçka më me vlerë:
edhe diejt nganjëherë ngrohin ftohtësisht...
Por ty dua të të ngroh ashtu siç do ti......
me zjarrin tim pa flakë të lozë e jotja dorë...
me prushin tim pa hi të të djeg në gji...
udhëkryqeve të tua të bëhem semafor...
bluemoon:
Mik jam e sëmurë...
... era e dheut më treti...
të jetë vetëm frikë
mbërthimi pas qiellit?...
A nuk je ti qënie eterore
ashtu si eterore jam edhe unë?
Vallë nuk të dukem më shumë ëndërr
se sa njeri pa gjumë?
whisper:
Ah sëmundja jote... e atyre që dashurojnë...
e atyre që pellgjet në qiell ngjisin...
sa herë që dheun me diellin ngatërrojnë
aq here qiejt në pellgje mbysin...
Eter... flu... jemi të dy mikja ime...
ti ëndrra ime... unë gjumi yt i munguar...
gjurmë... hije... feksje vesë-spërkatur...
pluhur kozmik kometash harruar...
Por ka një çast që nuk e di askush
kur ti dhe unë bëhemi ne të dy...
si mbrëmja natën... hija ime mbush
me lule-qirinjsh shtratin ku fle ti...
bluemoon:
Nën pemë ku rrimë unë e ti,
dihet, veç për ne të dy ka vend!...
... më lodhin zogjtë e paditur që cicerijne këngët
ashtu si u vijnë ndër mend...
... më lodhin, ashtu si rrjetat
dëshpërojne fluturat tepër...
... si flutur me spilë duan të më ngjisin
në një katalog të vjetër...
whisper:
Vogëlushja ime kush ta prish ty qetësinë?
Cilat cicërima të vjetra kërkojnë të kthehen në melodi?
Qielli plot me zogj mbushur e ka pafundësinë...
ashtu si pafundësia ime mbaron te ti...
Në pemën tonë të brishtë të dashurisë
mund të ulen për të pushuar zogj e zoçka të harruara,
por ti frikë mos ki nga ata... zogthi im i blertë...
ndoshta melodia jonë u kujton ditë të shkuara...
E në cicërimat e tyre mëso të dëgjosh
notat rënkimtare të këngës që dot s’kënduan...
janë cicërima që s’duhet kurrë t’i harrosh...
nga rënkim’ i tyre arrita një ditë te notat e tua...
(Ndaj eja ti dhe zhvishu në qetësi
lakuriqka ime pranë meje me hiret llavë...
nëse patjetër u dashka dëgjuar një melodi...
le të jetë e rrobave që trupit tënd rrëshqasin ngadale...)
bluemoon:
Përsëri zhveshje e rroba që nga trupi shkasin,
mbytur nga vezullimi i një krahu të bardhë...
... nga një përkëdhelje të nxjerra jashtë pikturës,
ku trupat kapërthyer lëshojne avuj e afsh...
Përsëri zhveshje e rroba që bëhen bardhë e zi,
e dija jote për bindjen time të gjithëhershme...
... qiejt e mi pushton ngadalë shiu
njëlloj stuhie, gri, e menjëherëshme...
Përsëri zhveshje e rroba që bien nga trupi lehtas:
Mbaruan fjalet! Tani ta lëmë botën prapa...
Thua: “Me turmën, turmë bëhesh ngahera!”
Më ngrin sonte, e acartë, nata...
Shpërndarë mbi trupin tim ti fle i qetë pastaj,
