5.3.09

Edgar Allan Poe

Kjo poezi i kushtohet znj. Frances Allan, nenes biresuese te Poe, asaj qe e rriti pas vdekjes se nenes se tij te vertete. Vdekjen e kesaj nene te dyte Poe e perjetoi po aq keq sa edhe vdekjen e gruas se tij Virxhinias...



NËNËS SIME

Ngaqë në parajsat lart dëgjoj
ëngjëjt njëri tjetrit nën zë duke i thënë
mes fjalëve të tyre zhuritëse nuk gjej dot
asnjë kaq të dashur sa fjala “Nënë”

Prandaj me k’të emër të dashur kaq shumë të thërrita
TY që më shumë se një nënë u bëre për mua
thelbin e zemrës m’a mbushe, kur vdekja të vuri ty
pranë shpirtit të Virxhinias që në fluturim u lëshua…

Nëna ime, e vërteta nëna ime që herët më la
s’ishte vecse nëna vetë, por ti
je nëna që unë desha aq dashurisht
prandaj je dhe më e dashur se ajo që mend mbaj
ashtu si edhe gruaja ime pafundësisht
më e dashur më ishte shpirtit, se sa jetës shpirti i saj…


( perktheu dhe pershtati nga origjinali: Artan Gjyzel Hasani)



To My Mother

Because I feel that, in the Heavens above,
The angels, whispering to one another,
Can find, among their burning terms of love,
None so devotional as that of "Mother,"

Therefore by that dear name I long have called you-
You who are more than mother unto me,
And fill my heart of hearts, where Death installed you
In setting my Virginia's spirit free.

My mother- my own mother, who died early,
Was but the mother of myself; but you
Are mother to the one I loved so dearly,
And thus are dearer than the mother I knew
By that infinity with which my wife
Was dearer to my soul than its soul-life.



Yll' i Mbremjes

Ishte verë ,e kthjelltë pasdite,
dhe pastaj mesnatë
dhe yjet në orbitën e tyre
shndrinin zbehtësisht mes dritës
së hënës ftohtësisht të shndritshme.
Skllevër të saj planetet
ajo vetë në Parajsë
shkëlqim që mbi dallgë tretet…
Për një cast vështrimin hodha
mbi buzëqeshjen e saj të ftohtë
shumë ftohtë për mua, shumë ftohtë,
dhe pastaj u largova si qefini
i resë së gëzoftë...
Dhe u ktheva nga ai,
Krenari Yll i Mbrëmjes
mes lavdise se larget
me i dashuri ndricim,
kënaqësi e zemrës
krenarisht Parajsës kësaj nate fshehur…
me shume admiroj ate zjarr te larget
se sa këtë dritë ftohtësisht të zbehur…


(perktheu dhe pershtati nga origjinali: Artan Gjyzel Hasani)



Evening Star

'Twas noontide of summer,
And mid-time of night;
And stars, in their orbits,
Shone pale, thro' the light
Of the brighter, cold moon,
'Mid planets her slaves,
Herself in the Heavens,
Her beam on the waves.
I gazed awhile
On her cold smile;
Too cold- too cold for me-
There pass'd, as a shroud,
A fleecy cloud,
And I turned away to thee,
Proud Evening Star,
In thy glory afar,
And dearer thy beam shall be;
For joy to my heart
Is the proud part
Thou bearest in Heaven at night,
And more I admire
Thy distant fire,
Than that colder, lowly light.