TE GJELBRA JANE DHIMBJET

hiqemi të lumtur kot më kot
por ka shumë brengë në shpirtin tonë
trishtim…mall…kujtime…
jemi mësuar të qajmë pa lotë
dhe dëshpërimi nuk është më gri
plis i gjelbër dhimbja ime
sa herë që më largohesh
një manushaqe kthehet në qiparis…

por kur ikin demonët e mbetem vetëm
çka ngelet nga unë mbi ty rrëzohet
në mijëra copëza një burrë thërrmohet
ti i mbledh dhe i bën prapë unë
më merr mbi gjunjë dhe më tund
jam fëmija me fytyrë të parruar
foshnja jote mjekërthinjur
qe ke harruar ta vësh në gjumë

më përkëdhel e shtrëngon në gji
por duart djegin, ndaj dhe prekja...
ngecur vetëtimat në kangjellat e syve
si yjet e zjarrtë në qerpikët e qiellit
kur nata bëhet hije dhe prandaj dritëhija...
djep dhe varr prehëri yt
ku përkundjesh hutohet vdekja...

©Artan Gjyzel Hasani