MJELLMAT

duhemi shumë, por dhe grindemi kot
sa më të parëndësishëm shkaqet
aq më i zjarrtë sherri
nervozohemi, shahemi, themi dhe të fundit
pastaj fjalët mbarojnë
si prush i mëngjesit me hi yjesh mbuluar
fikemi pa zhurmë mbi shtratin tonë
kokëulur unë si çilimi,
përmbys ti gjysëmlakuriq
natura morta që s’vdes kurrë
madonë inçestuoze e unë Edip…

por vjen një çast kur këmbët e tua
si mjellma të heshtura trëmbur nga vetja
në gjuhë të heshtjes sikur më bëzajnë
tunden në ajër e në vallëzim më ftojnë
fërgëllojnë
dridhen
tkurren
në rebel tangon kokëposhtë
dhe përsëri udhën ngatërron vdekja
aty ku buzëqeshja jote fillon…

©artangjyzelhasani