4.2.16

INTERVISTE VETVETES (kolazh poetik)


erera qe vetveten larg shume larg e fryne...
kujtime qe iken tutje pa ditur kurre se ku...
njerez qe dashurite e vjetra per te rejat lane...
kujtime dhe njerez i paskam sonte ketu...
dhe gjethe...o Zot...sa shume gjethe neper kembe...
neper sy...neper ajer...endrra...eklipse...
neper vargje ngecur si fjalet nder dhembe...
te verdha...te gjelberta...vyshkje...
"kush je?" pyes veten. "jam ti."
"nga vjen?" " s’e di...di vec ku jam”
gremines se pafund ne buze i rri...
s'me mbron asgje...asnje mur...as gardh...
litare shpetimi s'kam...si gjithmone ketu...ne zgrip...
e lehte te me shtysh...goditjen tende pres...
atje poshte te bie e te ngjitem perseri..."
cfare je? me se merresh?
per cfare jeton? kujt perendie i falesh?
ne cilin Zot beson (nese beson...)...?
te thashe...jam ti...por jo hija jote...
jam avulli qe e jotja fryme ne pasqyre te kohes la...
jam loti qe nga qerpiket e tu prej thikash
si gjurme e pergjakur mbi nje pik' vese ra...
jam fjala qe nga goja jote si tym cigareje doli
dhe fletet e bardha plot lule-nikotine i sperkati...
i mbolli…
thone se jam poet… i dehur …fatkeqesisht jo cigan
hajdut s’kam qene…nese s’quhet vjedhje rrembimi i zemres
kurvar…akoma jo vrases…vetvrases kushedi…
zoteri kur me zonja jam marre…
s'besoj ne Zot…por ne Dashuri…
meshat e saj nuk behen te dielave por neteve…cdo nate…
mbi pianon e epshit gishterinjte e pasionit luajne vec per ty
psallme renkimtare nen qirinj djerse henat dhe yjet ne syte e tu shkrire…
spermesperkatur puthjet si pika vese…
margaritare te shndritshem mbi trupin tend te shtrire…
isha zjarri ku dhjetra zemra u dogjen perveluar...
hi nga kemba mosperfillese shperndare...
flaka ku fluturat mendjelehta flatrat percelluan...
por edhe tym syperlotur i asaj qe dikur e quajta zjarr...
isha zemerthyesi zemerthyer...dashnori
qe pulebardhat me te dallges shkume gjithmone i ngaterrova...
xhentelmeni luledhurues...isha dhe horri...
"cfare la mangut diten Don Zhuani, e beri naten Kazanova..." *
djaloshi i tradhetuar prej femrash qe dashuruan aq shume...
neteve vetmitare henash pa ngjyre poshteruar...
diell...shi...yll...feksje...por edhe balte isha une...
gjurma e kembeve te zbathura qe iken harruar...
isha une...po...une isha...por c'rendesi ka sot
kur gjerat ne jete vendin e tyre kane zene?
ne sy nuk me mbeti i patharre asnje lot
e s'dua t'ia di ne c'Panteon zemrat e tyre me kane vene...
mjeshteri eshte te dish te dashurosh...te dashurohesh...
edhe te tradhetosh duhet mjeshteri...
por kryemjeshtria eshte i tradhetuar te mesohesh
te mos falesh kurre urrejtje, por vec dashuri...
Keshtu e ka kjo jete...e imja...e jotja...
nuk ke faj ti...as te tjeret...as une...
nese mekatarja fajtore ishte dashuria
le te ngushellohemi qe dashuruam aq shume...
per ku je nisur? eshte rruge e gjate?
ky hon i thepisur eshte rruga ime…
nje hap i gabuar me ben therrime…
pastaj vine ererat…ke degjuar per ererat ?
me shperndajne e me mbledhin…kerleshur stuhive
si pjalm me hedhin mbi koka qytetesh...kembanaresh qe s’kumbojne…
mbi rruge te shkreta…teposhte e te perpjeta …
ku kepuc’ e vetmise tingellon aq fort
vije e Jetes behem ne fallin e nje dore
qe ciganja dinake mes lajkash veshtron…"
po miq…shoke...te dashur ke?
miqte? kush jane miqte?
mos jane ata qe duart me lepijne sa here qe mjalti nga to rrjedh,
apo valle jane ata te tjeret qe kur gishterinjte per ndihme dridhen
ah sa lehtesisht kurrizin m’a kthejne?
te dashur? te dashur thua?
kete nuk e di…
dashnorja veshtire te te behet e dashur
edhe pse e jotja rri gjer ne agim…
edhe pse hiret e saj ty t’i ka falur
nga puthja e lehte deri tek i nxehti pallim…
prange pronesie shpesh behet dashuria
nuk ka vlere dritherima…nuk ka vlere perlotja...
kollaj te gjesh nje femer, por veshtire te gjesh nje zemer
qe ty te te perkase edhe pa qene e jotja…"

(2008) ©Artan Gjyzel Hasani

* analogji e huazuar nga nje varg i Kadarese kur shkruan perafersisht “Cfare la mangut diten Gjergji, e bente naten Skenderbeu”)