Penetrimi i paradites ish ndërprerë në mes si pasojë e një sirene alarmi që e kish detyruar të tërhiqej i zhgënjyer në birrarinë më të afërt. Gjithnjë do ndodhte diçka që do ia nderpriste. Vendosi ta provonte përsëri. Ajo gjëndej si gjithnjë gjatë këtyre dy javëve të fundit aty, e shtrirë përballë tij, e palëvizur, e gatshme dhe e pafjalë, në një nështrim të plotë ndaj dëshirës së tij të papërmbushur. Pasi e shikoi mirë e mirë me një vështrim hetues, iu afrua dhe ndaloi hapat kur ajo ishte aq pranë tij sa ai mund ta prekte. Futi veglen e tij shkaterrimtare brenda saj dhe për të dytën herë brenda asaj dite ndjeu që në të vërtet brendësia e saj ishte shumë e butë, e lagësht dhe e butë, dhe ndoshta goditjet e tij të forta mund ta dërmonin dhe shkatërronin të tërën.
Asaj i pelqente ta lodhte...ta bente te djersinte dhe ta zgjaste sa me shume te ishte e mundur penetrimin...Nuk jepej lehte...dhe sa me shume rezistonte ajo aq me shume rritej deshira e tij epshore e tij per ta nenshtruar totalisht... Gjithnje ai e perkedhelte me fjale dhe sharje te ndyra, gje qe i ndizte te dy edhe me shume...Shkatërrimi zakonisht shoqërohej edhe me gulçima të tij dhe gjëmime të thella rënkimtare të saj. Pas rënkimit erdhi prishja, kur rrëke të panjohura lagën gjithshka atyre mureve të buta ngjyrë argjili…Edhe kësaj here rrëketë ishin aq të bollshme saqë lagën kofshët e tij, duart leshatore, gishtërinjtë e stërmësuar me rreshje të tilla….
Ndjehej i keputur nga kenaqesia.
Pastaj si zakonisht ai ndezi një cigare i hodhi një vështrim sfidues asaj dhe si përherë nisi të merrej me pastrimin e veglës së tij shkatërrimtare që pas çdo ngadhënjimi dukej sikur nuk do kishte fuqi për penetrime të reja….Por ishte akoma e fortë vegla e tij e vjetër me të cilën kish nisur të punonte që në adoleshencën e hershme…
Pas disa çastesh kish ndjerë hapat e minatorëve të tjerë... Barriera nuk ishte më. Dy anët e tunelit ishin bashkuar dhe përtej shfaqej drita e shumëpritur e triumfit…
(2010)
©Artan Gjyzel Hasani
