- WHISPER - ©Artan Gjyzel Hasani : April 2010

“Kujt po i buzeqesh ashtu, e?”
Eshte zeri i njohur i tim shoqi qe me ben zgjimin e rradhes. Eshte bere pergjuesi i gjumit tim prej disa vitesh.… Prej njezet vjetesh ai ndodhet gjithnje aty, si nje leshterik barkalec qe nuk dihet mire se c’dallge e hodhen ne keto brigje ne pergjim te gjumit tim.
“Ti grua me tradheton ne enderr…”
Cdo mbremje para se te bie per gjume i lutem perendise ishalla ai nuk zgjohet para meje dhe nuk m’a kap në flagrancë buzeqeshjen.
Çdo buzeqeshje e imja ne gjume përbën një tradhëti bashkëshortore per tim shoq. Madje shpesh, ndërsa unë fle ai tinëz ve veshin prane gojes sime gjysem te hapur dhe bën kontrollin e rradhës. Perpiqet te kape e te deshifroje tere tingujt e fshehte qe duke dale nga shpirti im ndalojne mbi buzet e mia ne forme te asaj buzeqeshjes qe ia prish gjumin atij.… Aq shumë është specializuar në këtë zeje të re saqë mendon se në një të ardhme të afërt do arrijë të përcaktojë jo vetëm moshën, por edhe emrin e dashnorit te ëndërrave te mia
“Ti grua me tradheton ne enderr…”
Ky është konkluzioni i eksperimenteve të tij në vitin e fundit. Laboratori ku ai kryen këto eksperimente është dhoma jonë e gjumit dhe krevati ynë bashkëshortor. Sigurisht që kavia e tij eksperimentale jam unë dhe buzet e mia. Qëllimi i eksperimenteve ka ndyshuar me kalimin e kohës. Dikur ai ishte asgjë më shumë se sa përpjekja që një burre i pasigurte bën për të rifituar vendin e tij mashkullor në viset femrore te trupit tim. Dilte lakuriq para meje gjoja si padashje dhe me xheste të një horri të vonuar mbulonte seksin e tij duke shpresuar që kjo gjë do më eksitonte, siç thuhej edhe në një manual të vjetër indian. Por më kot. Orgazma ime nuk ndodhte.
Një ditë mjetet laboratorike u sofistikuan dhe u bënë më bashkëkohorë: një duzinë kasetash porno mbushi dhomën tonë të gjumit, ndërsa një ekran gjigand tv 60 inçësh zuri të na bënte shoqëri nonstop , madje edhe kur gërrhitjet e mia arrinin kulmin nga ai ekran vazhdonin renkimet dhe dihatjet e ca tocave te zinj me nofulla katrore dhe me nje zore te gjate mes kembeve. Por as ekrani nuk arriti të bëhej katalizatori me të cilin une të ndihmoja sadopak zhvillimin me sukses të reaksioneve bashkëshortore deri në atë çast mbi atë shtrat eksperimental. Palloheshim me ore te tera pa u puthur asnje cast. Ka 20 vjet qe ndihem vrime. Une jam vrima e tij me te cilen ai krenohet. Vrima e tij leshatore meqe ai ka nje pasion te vjeter per pyjet.
Kur nje dite prej ditesh i sugjerova se ndoshta kishim nevoje te shihnim filmin “The Notebook” ai qeshi, nenqeshi dhe me tallje me tha: “ Film me puthje? E c’na duhet ai?”…

Më vjen keq për të. Ka qenë vërtetë një mashkull shumë seksi dikur dhe kjo “dikur” dikur do mbaronte natyrisht…Nje mashkull vdes kur nuk i vjen te puthe me…Dhe bashke me puthjen e tij vdes edhe buzeqeshja te femra…Po vertet kush me puth mua ne gjume ne endrrat e mia? Vertet pse buzeqesh une ne gjume?
Pse vallë një burre e ka të vështirë të pranojë që te gruaja ca gjëra funksionojnë ndryshe në kohë të ndryshme? Kaq të vështirë e ka ai të kuptojë që buzeqeshja e nje femre ne gjume eshte dicka e pavullnetshme? Diçka e pavullnetshme e ngjajshme me ereksionet e mashkullit… Pa asnjë urdhër…
Ndërkohë ngrihem nga shtrati, bëj një dush dhe vishem e parfumosem. Ora po i afrohet nëntës, do nisem per ne zyre dhe teksa do kaloj prane lokalit ku djemte e rinj te lagjes gjerbin kafene e mengjesit do shijoj ngacmimet e tyre, berrylat e tyre qe do me prekin “padashur”, do dalloj perseri fryrjet e pavullnetshme ne pantallonat e tyre dhe… do buzeqesh.
E vetmja buzeqeshje qe ai nuk ma pergjon dot kurre…

( 28 prill, 2010)

©artangjyzelhasani

Pages

28.4.10

Alkimite e vonuara – ana e pasme e medaljes (tregim)

22.4.10

Per vajzen qe buzeqesh dhe skuqet lehte…

1.4.10

Njoftim per lexuesit: