Cfarë ishte nuk do jetë më këtu…
bosh nuk mbetet asgjë…as vetë asgjëja…
Diana i humbi drurët e saj…
gjahtare pa pyll…. por preja
tashmë fshihet pas qerpikëve të dimrit …
horizont i një loti blu…
përmjerja që Dhimbja e derdhi
në zgavrën pa sy të Zemërimit…
Cfarë ishte nuk do të jetë më as atje
asgjëja e mbushur pjell cmendurinë…
kush digjet nga hiri nuk është i marrë…
njeriu është hija që hija pas lë…
dje ishte nesër…e sotmja gjithnjë pret…
demoni është foshnja që harrojmë ta vëmë në gjumë…
flutura nuk është budallaqe
kur i afrohet një zjarri që nuk djeg…
Cfarë ishte nuk ka qenë ndonjëherë…
Ndonjëherë është gjithmonë…tani…dikur…
pellgjet thahen...por jo narcisti...
qielli s'është ajër...por është lëkurë...
Destini është balona që nga duart e fëmijës u shkeput
kur melodinë e vrane mbi dëborë…
Në altarin bosh vec pianoja…
tingujt ikën…
edhe Pianisti....
Nuk kishte spektatorë…
