Akademizmi i rruges

Akademizmi i rruges (ose shenime te nje lexuesi blogjesh)

Në këtë epokë të internetit është e natyrshme edhe shfaqja e dukurisë se blogjeve personale apo kolektivë. Një dukuri globale me shumë vlerë që ndër të tjera shpreh natyrën e pashmangshme diverse të mendimit të lirë.
Është e natyrshme që një artist të ketë blogun e tij, po ashtu një poet, një piktor, një eseist, një opinionist, nje gazetar, një stilist, një këngëtar, dhe cilido tjeter që mendon se ka diçka për të thene apo shkembyer me miqte e blogut te tij. Pra e theksoj që është mëse e natyrshme kjo gjë.
Por tingëllon e panatyrshme që të kemi edhe studiues apo akademikë të cilët tezat e tyre nuk ua servirin per konfirmim akademive përkatese, por blogjeve kolektive virtuale(!) Pra preferojnë që për studimet e tyre konvencionale e plot rreferenca profesionale të mos kenë qarqe akademike si audience, por turmën laramane virtuale që përfshin gamën më të gjërë të konsumatorëve të internetit.
Pra po ndalem te dukuria e akademizmit të rrugës. Studiuesit dhe Akademikët kanë mbushur rrugët virtuale të blogjeve më keq se analistët faqet e gazetave. Jo rralle këta janë e njëjta gjë. Dmth i njëjti person që njëkohshëm bën studiuesin, akademikun, opinionistin apo analistin. Dhe të ze syri turli studiuesish të nderuar apo të panjohur, skrupulozë apo sharlatane të cilët merren me sportin e akademizmit të rrugës. Jo vetëm futbolli luhet me porta të vogla, por kemi edhe Akademizëm me porta të vogla në një cep të udhekryqeve virtuale, sidomos kur në portë është gjithnjë Çështja Kombëtare.
Profesionalisht nuk kam të drejtë të kontestoj vlerën e studimeve të tyre. Janë të tjerë ata që kanë atë tagër nga pikëpamja shkencore apo akademike. Të dalësh në rrugë të madhe virtuale apo nw faqe gazetash dhe të predikosh zbulimin tënd të fundit shkencor apo studimin tënd akademik duhet të jesh ose shumë i trashë ose shume i sofistikuar në qëllimshmërinë e këtij sporti virtual.

Sigurisht studimet e tyre historike apo gjuhësore kanë më shumë peshë në aspektin kombëtar se sa një poezi apo një skicë letrare e hedhur nga dikush tjetër në një blog. Sigurisht studimet e tyre akademike kanë shumë më tepër vlerë në rang kombëtar se sa një mbresë apo ditar i ndokujt në blogun e tij. Kjo sepse shpesh janë studime të mirëfillta profesionale edhe pse kunder rrymes ne disa raste, janë shfletuar me mijëra fletë literature dhe referenca për ato studime. Kjo është e pamohueshme të paktën për disa studiues serioze e të çertifikuar në profesionin e tyre.Shumë studime të këtyre studiuesve të lartpërmendur sjellin risi akademike, sjellin sfida dhe antikonformizem shepsh të domosdoshëm për një shoqëri që kërkon të gjenerojë vlera. Shumë prej këtyre studimeve prekin tema taboo siç janë edhe çështjet dhe simbolet kombëtare. Dhe sigurisht këtu nuk ka asgjë të keqe. Rruga për te e vërteta sigurisht ka një kosto të lartë. Edhe kontestimi është një nga këto vlera. Madje sa më i pakontestueshëm dhe konformist të jetë një studim, aq më shumë bie në dukje panevojshmëria dhe padobishmëria e tij. Kjo në aspektin professional.
Sigurisht akademikët dhe studiuesit e dinë fort mirë që një studim akademik nuk pret të marrë aprovimin e rrugës apo e thënë ndryshe të turmes joprofesioniste, të lexuesit të thjeshtë joakademik. Dhe kur them joakademik nuk nënkuptoj ndonje analfabet, por nënkuptoj njerëz që profesionalisht ( apo qoftë edhe interesat e tyre intelektuale) nuk i përkasin asaj fushe të dijes që trajton ai studim. Sigurisht një mjek është jashtë sferës se një gjuhëtari, sado mjek i kulturuar të jetë ai. Po ashtu si edhe një matematicien qoftë edhe shkencetar, është jashtë loje kur diskutohet për ndryshimet gjuhësore mes sanskritishtes dhe shqipes, apo në lidhje me labirinthet e gramatikës morfologjike fjala vjen. Pra kemi një mospërputhje mes niveleve, mospërputhje mes një profesionisti (studiuesi apo akademiku) dhe nje amatori ( çdo lexues jashtë sferës së studimit të supozuar).
Prej vitesh në këto dekadat e fundit vihet re një dukuri ndaj të cilës nuk mund të rrish indiferent apo anashkalues. Studimet taboo të etiketuara shpesh edhe nga autori i këtyre rreshtave si “antikombëtare”. Kjo në kuptimin e qëllimshmërisë që mbarin në vetvete kur i publikohen një publiku joprofesional. Nje publiku amator pra. Aspak profesionale nje zgjedhje e tille nga keta studiues nese vertet kerkojne reciprocitet profesional nga lexiesi i tyre virtual.
Është e udhës që një shqiptari t’i bëjë shumë përshtypje një fjalë taboo antikombëtare ne gojen e nje akademiku apo studiuesi (edhe sikur kjo te kete gjasa te jete e vertete) si psh. "Skënderbeu nuk është shqiptar", por është qesharake siç pretendon një studiues që i bën përshtypje krenaria kombëtare e këtij emigrantit kur ndersa kerkon nje copez atdhe ne virtualitetin e blogjeve ndesh ne shprehjen e lartpermendur te studiuesit. Dhe studiuesin tonë akademik e ngacmon kjo çudi: “u habit shqipoja kur i thashë qe heroi yt kombetar nuk eshte i yti!”.
Po kush nuk do habitej more zotëri studiues nga ajo gjë? Normal që ai do habitet dhe ne rastin më të mirë mund të përfundosh vetëm më një të sharë simbolike në gjuhën amtare, e në rastin më të keq mund të hash edhe ndonjë dajak nga emigranti që pasi ka duruar 12 orë barrën e perditshmërisë së jetës së tij si emigrant në dhe të huaj dëgjon edhe “pordhët” e akademikut shqiptar që i artikulon një “antishqiptarizëm” (he per he e leme ne thonjza kete emrtese) pa iu dridhur qerpiku. Kjo eshte logjika e natyrshme e cdo joakdemiku perballe nje toni akademik ne rrugen e madhe.
Përse? Cili do ishte benefici yt si studiues në këtë rast? Vallë mendon se ai emigranti hallexhi do të të replikojë ty me referenca akademike, një replikë e cila mund të vërtetonte njësoj te teza jote edhe antishqiptarizëm, por edhe shqiptarizëm (pra deri në këtë moment të arësyetimit nuk kam paragjykuar akoma me fjalën antishqiptare tezen tende, zoti studiues). Përderisa është evidente që nuk do kesh asnje benefic intelektual nga dialogu yt me shqiptarin e thjeshte ( dmth me joakademikun), atëherë çfarë tjetër ta bën të papërballueshme zellin dhe dëshirën pothuajse epshore për artikulimin e tezes tënde në vendin e gabuar? Sigurisht në mendjen e emigrantit (qe morem si shembull pergjithsesues meqe pergjithesisht ai eshte konsumatori me besnik i blogjeve virtuale) teza jote është një shpifje. Dhe shpifja është si qymyri: edhe po nuk të dogji të nxin. Pra lë një shenjë. Pikërisht kjo shënja që ti lë te joakademiku dhe strategjia jote e vazhdueshme për të lënë këtë shënjë të joakademiket e virtualitetit që mbushin blogjet dhe forumet është ajo që tradhëton fisnikërinë e misionit te akademikëve dhe studiuesve në kuadrin e fjalës së lirë dhe të zhvillimit cilësor të zejes me të cilën merren edhe ne virtualitet. Një zeje që do e quaja sport duke parë përmasat masive që ka marrë. Po cilat janë këto teza konkretisht? Historia dhe gjuha e shqiptarëve, simbolet kombëtare të tyre dhe çdo gjë që lidhet me identitetin e shqiptarëve si komb.
Hedhin tezat e tyre gjurmëlënese atje ku ne kujtojmë si vendi i gabuar, por mua më rezulton se për ju ai është vendi i duhur ku qëllimshëm hidhen teza akademike apo studime të cilat synojnë gjithnjë në çmitizim të simboleve kombëtare, gjuhes, origjinës, heroit kombëtar, hymnit etj etj…Të krijohet përshtypja që një studiatë (neologjizëm i imi ky; lexo: studim në formë kryqëzate)apo akoma me sakte, tema më e preferueshme e studiatëve shqiptare është çmitizimi i miteve. E kush janë këto mite? Atdheu, Kombi, Gjuha e me rradhë të tjerat….E kthejme atdheun ne mit me qellim qe te kemi alibine e cmitizimit! As me shume e as me pak maskarrallek.
Dhe joakademiku edhe sikur të ketë miresinë të lexoje tërë trajtesën tënde akademike ne fund do mbaje mend vetem një gje: U kontestua heroi kombetar dhe ai qe e tha kete gje ishte studiuesi i njohur X. Nuk qenkemi shqiptare origjinale, por fake. E tha studiuesi Y. Nene Tereza nuk qenka shqiptare siç e denim ne. Ja e tha akademiku Z.
Arrihet pastaj te faza e çoroditjes mes joakademikeve virtuale. Nisin debate, nis bashkebisedimi edhe pse shpesh me fjale te skajshme jashte etikes nga bashkebiseduesit e ndare ne dy kampe, pro e kunder. Studiuesi akademik sigurisht e di qe ato debate nuk kane asgje akademike, nuk kane asgje që tia vleje profesionalisht (perjashto ndonje rast kur ndonje debatues belbezon ca referenca qe i ka lexuar diku apo i ka me te degjuar). Por studiuesi akademik i rruges ka nje benefic: teza e tij u be publike nga poshte, nga turma dhe jo nga lart, atje ku e kane natyrshem vendin e konfirmimit teazt dhe studimet akademike.Revolucionet behen nga poshte, zoti studiues. Religjionet po ashtu me ane te misionareve te palodhur “vine” nga qielli, por shperndahen nga poshte, ne toke. Akademizmi nuk ka qene kurre i rruges dhe as eshte bere ndonjehere nga turmat. Përkundrazi është një zeje e cila lulezon në vendin ku quhet akademi. Atje tregoi vlerat e tezave të tua, zoti akademik. Sepse atje porfesionalisht do ballafaqohesh me ata që profesionalisht janë në “racën” tënde akademike. Atje janë argumentat dhe kunderargumentat profesionale dhe aspak emotive apo amatoreske.
Sigurisht është e natyrshme që nëper blogje apo forume të marrësh emërtesën si antishqiptar për sa kohe që ti studiues nuk ia provon atij shqiptarizmin tënd më atë që joakademiku quan shqiptarizëm.Mos të duket si injorancë e turmës që nuk kupton akademikllekun tend? Eshte një injorance po aq e natyrshme sa edhe injoranca jote per te kuptuar diçka jashtë sferes tende profesionale. Pra një injorance relative nga e cila nuk eshte askush i imunizuar sado erudite të jetë.
Dhe i mbetur si peshku pa uje akademiku apo studiuesi kur rastis i mençur (dhe i mençur nuk do te thote detyrimisht edhe i ditur) largohet, e merr mesazhin dhe iken nga rruga e madhe e i drejtohet atij vendi apo grupi njerezish ku behet akademizem profesional. Atje ku tezat shkencore marrin forme. Dhe nese teza jote do fitoje qytetarine dhe besueshmerine e provuar shkencore profesionale te jesh i sigurte se sado taboo te forte te kete synuar ajo askush nuk do te te quaje antishqiptar apo antikombetar. Perkundrazi ne kete menyre do u japesh shqiptareve nje pasqyre te besueshme per te pare vetveten historikisht ashtu sic kane qene dhe jo ashtu sic i kane mesuar gabimisht(sic pretendojne zakonisht studiuesit e rruges).
Por jo gjithnje akademiku e studiuesi rastis i mençur (edhe pse shume erudit ne ndonje rast). Ka rastisur dinak (dhe jo i mençur!). Eshte dinakeria e nje misioni nese do e karahasoja me misionaret që e bejne revolucionin e tyre nga poshte..nga rruga e madhe …
Ndryshe nga sa pretendojne studiuesit e rruges virtuale nuk i shqeteson aspak debati apo kontestimi qofte edhe rrugaçeror apo me terma te rende joetike qe u behet nga nje pjese lexuesish. Jo, ata nuk humbasin asnje vlere intelektuale apo akademike nga ato etiketime. Por i shqeteson pikerisht zvoglimi i hapesires virtuale per parashtrimin e tezave te tyre. U mungon oksigjeni i nevojshem per fotosintezen e tyre te plote , pasi dyoksidin e karbonit e kane gjithnje me vete. Ndaj japin alarmin “Blogu kolektiv ne rrezik! Kolapsi i Forumeve! Të higjienizohen blogjet shqiptare nga reliket e patriotizmit!” Dhe po dinakerisht e japin kete alarm ne nje blog shqiptaresh. Kulmi i paturpësisë: kerkohet azil dhe amnisti per teza të pavertetuara e të paçertifikuara nga ato institucione akademike që e kanë për detyre të çështjeve kombëtare, (apo siç i quan ndokush “vlera të reja”) që bien ndesh me ate që shqiptari i zakonshem beson dhe është mësuar tradicionalisht të besojë. Dhe këto kanë ndodhur dhe ndodhin çdo dite në Forume apo Blogje Kolektive Shqiptare.
Kerkohet “amnisti” per tellallët e njohur të antishqiptarizmit në hapësirën virtuale shqiptare.
Një lloj amnistie te cilën vetë predikuesit e kësaj amnistie nuk e thonë se nën cilat motive duhet bërë. Indulgjencë? Fjalë e lirë? Mendje e hapur (e shqyer do të thoja unë)?

Pra audience e studiuesve apo studimeve te tyre nuk jane qarqet akademike ku mbrohen apo rrezohen teorite, qofshin keto edhe ato qe lidhen me çeshtjen kombetare, pra ato qe konsiderohen si çeshtje taboo, por jane pikerisht turma shqiptare e virtualitetit, jane pikerisht pjesa me e manipulueshme e shqiptareve, sidomos ajo pjese e shqiptareve te rinj te lindur e shkolluar ne perendim te cilen natyrshem vuajne nga defiçience apo boshllëk kulturor ne lidhje me çeshtjet kombetare. Po keshtu studiuesit kërkojnë t’i imponohen paditurisë dhe boshllëkut kulturor atdhetar të asaj pjese të shqiptarëve të lindur e rritur jashtë vendit me autoritetin e tyre. Por çfarë janë këta studiues populistë, masovikë, këta studiues akademikë që bredhin rrugëve virtuale? Keta “barde” te cuditshem…
Populistë teorikisht dhe logjikisht jane politikanët, kasnecët, mesazherët revolucionarë të një epoke të re. Edhe artistët për vetë natyrën eterike të artit, sado elitare të jete vepra e tyre, me ose padashje, direkt apo indirekt janë pjesë e populizmit në raport me masën e gjërë të artdashësve, qoftë kjo masë artdashësish artistikisht e kultivuar apo e rëndomtë.. . Po keta studiues, këta akademikë të rrugës cili motiv i panjohur i ben populiste dhe predikues? Valle akademizmi i tyre? Po akademizmi bëhet nëpër akademi dhe jo nëpër blogje dhe gazeta. Atje çertifikohet akademizmi dhe jo skutave ku antarët e “shoqatës së akademikëve pa atdhe” masturbojnë njëri tjetrin.E çfarë mund të kuptojë apo kundërshtojë në mënyrë akademike fjala bie nje shqiptar joakademik nga nje seri sterhollimesh akademike në dhjetra faqe artikull-studim përveçse konkluzionit të cilin akademikët tane te rrugës e japin shumë trashë dhe bruto: antishqiptarizmën?
Çfare efekti tjeter pret nga një audiencë joakademike zoti studiues-akademik ankimtar?
Te jeni vertete kaq budallenj? Te harxhoni frymen kot se koti me turmen amatoreske?
Kjo është strategji e sofistikuar në dukje, por ngaqë aplikohet në vazhdimësi i ka dalë kallaji, qoftë edhe kur maskohet pas emertesës “studim akademik”.
Ekspansioni gjoja akademik qe i behet hapsires virtuale shqiptare nga “akademike pa atdhe” s’eshte vecse nje menyre e ckombetarizimit te nje kombi nga poshte. Jo vetem nga politika e papergjegjshme nga lart, por nga studiues pa Atdhe , nga pseudostudiues dhe sharlatane nga poshte.

Tentohet te paraqitet atdhedashuria thjesht si virtut, dmth alibia qe jo te gjithe njerezit duhet te jene detyrimisht te virtytshem. Kesisoj nuk duhet te quajme antishqiptare ata njerez qe rastisen te mos e kene kete virtytin e atdhedashurise.
Ta kenë seriozisht vallë këtë risi? Lapsus? Sofizëm? Atdhedashuria qenka thjesht virtut?
Që antiatdhetarizmi është bërë së fundmi ves i disave kjo është e qartë. Por zakonisht ky ves shfaqet jo në qarqe të vërteta akademike shqiptare. Shfaqet në mjedise injorantësh, te ata që e konsiderojnë atdheun si “habit”, si force zakoni, te ata që ndjehen shqiptarë për inerci si edhe te ata “openminded” që mendojnë “jemi shqiptarë vetëm sepse ashtu jemi mësuar të vetëquhemi”. Këta të fundit nuk është detyrimisht e thënë të jenë injorantë.
Deri tani e dinim se ATDHEDASHURIA është DETYRIM MORAL DHE SHPIRTEROR, detyrimi më i natyrshëm i çdo qenie që shpirterisht përket ne Atdheun e vet. Pra diçka që pranohet pa vërtetim sepse është e në mënyrë natyrore e qënësishme. Natyrshëm një shqiptar e do atdheun e tij, gjuhën e tij, kombin e tij dhe kulturën e tij. Vetëm njerezve pa Atdhe u tingëllon patetike atdhedashuria. Kjo është teper e thjeshtë. Keshtu ka qene dhe keshtu do jete gjithnje.

Persiatje mbi nje poezi te M. Bashllarit

Ndoshta nuk kam te drejte te ndryshoj dicka qe gezon autoresine e plote sovrane te krijuesit te vet, pra formen e nje krijimi artistik , por te me ndjeje autorja Bashllari, nuk jam une, por lexuesi brenda meje qe guxon te "tjetersoje" nje forme per te zbuluar nje permbajtje me shume ne nje lexim ndryshe te te njejtit tekst...
Pra eshte thjeshte nje perjetim i castit...Nje mbrese...nje persiatje mbi perlen-poezi qe shpesh fshehin vargjet ne dukje prozaike…


Per gocen qe lahet ne det lakuriq

goca rreshqet ne ujin e ngrohte, te gjelber si vaj
ulliri...pertej bregut Divjaka digjet
luspa insektesh e peshqish kercasin ne ajrin e nxehte
...dhe goca hyn thelle e me thelle... zberthen rripat
pas qafes dhe shpines, rripat e holle te mbathjeve...lengu i trashe, i kripur
i ferkohet kofsheve, buzeve te fryra te seksit ,
gjoksit te vogel. Mbeshtjell krejt kurmin e njome,
me peshperima mireseardhjeje...
.. sheh rreth e qark me droje, por njerezit
kane mbetur larg, shullehen ne reren e imet duke u shqetesuar
per artritet e vjetra, kolorin e barkut dhe shpines...ndersa ajo si e cliruar
nga te gjitha peshat, derdhet e tera ne nje perqafim lektises
me detin... kjo duhet te jete orgazma, thote pas pak,
e habitur sesi njerezit nganjehere
e nderlikojne me shume se c'duhet jeten. Goca ben pirueta dhe qesh,
ujerat i sillen rreth kurmit si
krahet e djalit qe i iku...
piruete..piruete...piruete....krahet lidhen e zgjidhen,
symbyllur ajo puthet me rrezen e pasdites,
Eshte leng e tera - pjeshke e pjekur kopshti...
Eshte drite e tera - fryme lirie...lakuriq kercen e zhytet
nen vale, si femer delfini, goca....shtrengon fort
me nje dore kostumin e banjes... rripat e holle
ku pas pak shpirt do jape liria...


Poezine e mesiperme te Majlinda Bashllarit lexuesi brenda meje e lexoi te shkruar si proze poetike si me poshte:

Per gocen qe lahet ne det lakuriq

Goca reshqet ne ujin e ngrohte, te gjelber si vaj ulliri...Pertej bregut Divjaka digjet. Luspa insektesh e peshqish kercasin ne ajrin e nxehte dhe goca hyn thelle e me thelle, zberthen rripat pas qafes dhe shpines, rripat e holle te mbathjeve...lengu i trashe, i kripur... i ferkohet kofsheve, buzeve te fryra te seksit , gjoksit te vogel. Mbeshtjell krejt kurmin e njome, me peshperima mireseardhjeje... sheh rreth e qark me droje, por njerezit kane mbetur larg, shullehen ne reren e imet duke u shqetesuar per artritet e vjetra, kolorin e barkut dhe shpines...ndersa ajo si e cliruar nga te gjitha peshat, derdhet e tera ne nje perqafim lektises me detin... Kjo duhet te jete orgazma, thote pas pak, e habitur sesi njerezit nganjehere e nderlikojne me shume se c'duhet jeten.
Goca ben pirueta dhe qesh. Ujerat i sillen rreth kurmit si krahet e djalit qe i iku... Piruete..piruete...piruete....Krahet lidhen e zgjidhen, symbyllur ajo puthet me rrezen e pasdites... Eshte leng e tera - pjeshke e pjekur kopshti... Eshte drite e tera - fryme lirie...Lakuriq kercen e zhytet nen vale, si femer delfini...Goca....shtrengon fort me nje dore kostumin e banjes... rripat e holle ku pas pak shpirt do jape liria...


Dhe ndersa lexon kete proze mendja e lexuesit brenda meje mbeshtillet nga poezia qe buron nga ajo... rreshtat kthehen magjishem ne vargje, po aq shpenguar sa edhe rripat e holle te mbathjeve te goces shndrrohen ne nje melhelm me te cilin ajo shkujdesur mjekon... lehteson dhimbjet e artriteve te turmes qe zvarritet mbi rere..nen diell...por jo ne uje...ne ujin qe eshte vec i saji...Jeta lindi ne uje...Edhe liria ne uje ka lindur...A nuk ishte liria e ujit qe i lejoi krijesat e saja te jetonin te roberuara ne toke...ne sterre...atje ku digjet lekura e tyre e thare qe aq shume ngjason me luspat e insekteve dhe peshqve qe tentojne te behen tokesore... zvarranike...? Goca sot kete te vertete e di me mire se kushdo tjeter...ndaj i jepet atij uji te ullirte...i jepet shume me ndryshe nga sa i ishte dhene atij tjetrit, atij qe iku...Nuk eshte thjeshte nje banje ne det, por eshte nje rebelim...produkt i lirise qe prodhon vec orgazma lirie...Eshte ndoshta i vetmi akt seksual qe cdo goce do e pranonte pa asnje vrarje ndergjegjeje...Erotizmi nuk e pranon mbulimin..veshjen...ndaj edhe goca hyn ne tempullin ujor te lirise e veshur vec me lekuren e Eves...Deti tashme nuk eshte det, por nje djalosh...jo ai qe iku edhe pse i ngjason atij, por ai tjetri...i munguari...i kerkuari...i deshiruari...Deti eshte i vetmi djale qe mund ta kesh pa kushte...Valet e tij jane krahe....dhe uji i tij i kripur eshte nje sperme aq e pazakonte e cila te mbars me vetvete...me vetvete te harruar aty ne token e ashper e te thate ku zjarret djegin pyje dhe diejt zhurrisin luspat njerezore...
Buzet e fryra te seksit te saj dhe...gjinjte e vegjel...Shqisat e lirise...Shqisat me te natyrshme te lirise...
Kjo eshte mrekullia...ndjesia e humbjes se peshes brenda vetvetes!
Por mrekullite jane feksje...blitz...dhe pastaj...pastaj...ah pastaj...goca....shtrengon fort me nje dore kostumin e banjes... rripat e holle... ku pas pak shpirt do jape liria...
S'me mbetet vecse te pergezoj autoren per kenaqesine qe i dha lexuesit brenda meje. Nje proze poetike e mrekullueshme!

(2006)

KOSOVES

KOSOVES

Hirushe fatkeqe...
me fatkeqe se e perralles!
Kepucet e njerkes
te qendrojne gjithmone
te vogla,
te memes se rraskapitur
teper te grisura gjithmone...
gjithmone...
Princi ekziston vec ne perralla.
Duhet ecur,
duhet ecur
Z B A TH U R.
.......................
Jo gjithmone kepucet sjellin
fat.

( pa date )

Femije te rritur...

Trokita përsëri te derë e mbyllur
e vizatimit që im bir bëri në fëmijëri...
(s'e mbani mend? një shtëpizë me të mbyllurën derë...)
dhe nuk munda ta hap përsëri...

Nuk e di nëse nesër im bir do arrijë...
atë portë të mbyllur ta hapë i gëzuar...
në shtëpizën e vizatimit të tij
shoh që edhe brava mungon...harruar...

Të dinë fëmijët dicka më shumë?
Dicka që ne e mësojmë në pleqërinë e heshtur…
(Por nëse është kështu, përse vallë
Diellin gjithnjë ata e vizatojnë të qeshur…? )

Per veten...ty...dhe ata te tjeret...

Per veten...ty...dhe ata te tjeret...

Kur ke jetuar për herë të fundit , o njeri?
Kur ia dhurove të fundit margaritë
një zemre për ta drithëruar?
Shkaku i faqeve të saja të skuqura
për herë të fundit kur ishe ti?
Për herë të fundit kur dielli i puthjeve të tua
nga henëzë e saj rilindi i eklipsuar?
………………………………………..
Të fundit përkedhelje a e mban mend o njeri?
E dhe…?
Ta dhanë…?
E more..?
Ta morën..?
(Në morgun e kujtimeve
kjo ka pak rëndësi…)
…………………………..
Hej vajzë…grua…femër….
kur je zhveshur për të fundit herë
nga duart e tij?
Orgazmat e njohin më rënkimin tënd?
Vallë a kanë një emër?
(Apo tashmë asnjë emër
nuk tingëllon më si i ri…?!)
………………………………..
Kur të thanë për herë të fundit
që je e bukur?
E mban mend?
Fshehurazi për herë të fundit
nga shtepia natën kur ke ikur?
Dikujt perëndeshë para sa javesh…
muajsh…
vitesh
mrekulli i je dukur…?
Në krahët e tij në hyrje subway-sh
yjet sa kohë ke pa i fikur…?
……………………………..
Hej vajzë…grua…femër…!
Nën sytë indiferentë të Kohës
si akullthyese profili i Xhon Lenon
shqyen vetminë tënde,
ndërsa vështrimi i një Mona Lize
heshturazi përgjon vargun tim…
…………………………………..
Në stolat në park…
një grua plakë
cigaren time thithi …
pastaj me sytë gri...
shekujsh mjegulluar...
lekurën time pyeti:
“Per here te fundit kur ke jetuar?”

Hapësirë pa kohë...

Hapësirë pa kohë...

Ndoshta kur të kenë ikur të gjithë...
muzgjet...
agimet...
eklipset...
ekuinokset...
stinët...
gjethet...
retë...
erërat...
kur të jenë lodhur të gjithë astrologët mbi horoskopët e mi...
kur hapësira s'do të ketë më kohë...
dhe në vizatimet e fëmijëve dera e shtëpise akoma do jetë e mbyllur...
ndoshta kur zogjtë do fillojnë të ngatërrojne pranverat...
dhe Udhë e Qumështit s'do të ketë më gjinj...
atëhere do të shfaqesh ti...
............................
hënë e zbehtë...në befasi e zënë
nga Yll' i Mëngjezit...

The last subway

The last subway

Trenin e fundit e lë gjithnjë të më ikë...
Eshtë i juaji njerëz...
i gjithi i juaji...
Nxitoni... hipni në të...
Eshtë i fundit...
Dhuratë nga unë...
.........................
Trenin e fundit e lë gjithnjë të më ikë...
Jam vetmia juaj.

Bota juaj

Bota juaj…

Më vret mirësjellja juaj dinake teksa përtypni cimcakëz të markës “Mea culpa”…
Më trishton mungesa hipnotike e xhelozive …
Më tret kalkulimi juaj aq i përpiktë i të dashuruarit në castin e duhur…
Më tmerrojnë pasionet që një makinë llogaritëse i tërheq zvarrë si
Akili kufomën e Hektorit…
Më shembin… më dërmojnë fytyrat tuaja në formë portofoli...
vështrimet e qelqta të syve të bërë synet
dhe duart tuaja të bardha ku dielli kurrë s’ndalon…
………………………………..
Po gjaku…gjaku c’pësoi vallë?
Dhe gjakut i keni vënë silikon?
………………………………….
Mallkuar…mallkuar delikatja bota juaj…
dhe skërmitja që ju e quani dashuri…
I harruar tymos dhe në heshtje vuaj
si cigan që i kanë vjedhur Danubin e tij……

SHTEPIA E TE VDEKURIT

SHTEPIA E TE VDEKURIT

Ceremonia mbaroi,
dheu u hodh,
u hodhën edhe lulet
në terrin e zi,
secili nga pak qau,
heshturazi,menduar
e pastaj zvarritur
vazhdoi udhën e tij.
E unë pyeta
“Kush është i vdekuri?”.
S’m’u përgjigj njeri.
Cigaren që hodha
e shkeli dikush tjetër,
lulen që desha
një tjetër e këputi
e kurrë s’i mori erë,
arriti ta harronte,
pa mundur ta dhuronte
në një stacion t’braktisur,
ku treni i kujtesës
s’ndaloi asnjëherë.
E unë pyeta:
“Kush është i vdekuri?”.
S’m’u përgjigj njeri.
Në derë të bordellit
Shën Mërinë pashë,
ikonë e artë nën dritën rozë
dhe shumë kalimtarë,
të gjithë sqimatarë,
të verbër tek ecnin
këmbëshpejtë, nervozë.
E unë i pyeta:
“Kush është i vdekuri?”.
S’m’u përgjigj njeri.
Unazën e artë
mbi dorën e ftohtë vë,
të shkuarën sa lehtë
në një puthje e mbyll,
mbi sytë të nesërmet,
nën ta të djeshmet,
Kësulkuqe të përjetshme
të të njëjtit pyll.
E unë pyeta:
“Kush është i vdekuri?”.
S’m’u përgjigj njeri.
Një murgeshë
në kalendarin e grisur
Shën Valentinin
kërkonte më kot,
në lutjen e mbrëmjes
nën qirinjtë e zbehtë
askush s’ia dalloi
të rëndët lotë.
E unë pyeta:
“Kush është i vdekuri?”
s’m’u përgjigj njeri.


(1994)

NE

NE

Turma bën Harqe Triumfi madhështorë
që më pas të kalojë nën to si robot,
im bir vizaton shtëpiza me dyer të mbyllura,
ku cdo cast unë trokas më kot…


(1996)

Eunukët

Eunukët

Kur mbarove striptizën, ti, shpirti im,
askush s’të duartrokiti,
"putanë" te quajten
edhe pse s’të paguan;
të përbuzën…
të fyen…
të shanë…
të pështynë bashkarisht
e në fund të shurruan…

Më pas fshehurazi njëri –tjetrit
me nudon tënde në mëndje
dhe duart në varrin e burrërisë së tyre
mallkuan tredhjen…


(1996)

Replikë e detyruar me Peshkun Fluturues (nje nga te paktet komentues opinionet e te cilit kundra i lexoj gjithnje me vemendje) mbi një sërë shënimes

Replikë e detyruar me Peshkun Fluturues (nje nga te paktet komentues opinionet e te cilit kundra i lexoj gjithnje me vemendje) mbi një sërë shënimesh të mia në lidhje me Anti-nacionalizmin

Fillimisht i dashur Peshku Fluturues të sjell në vëmëndje se sarkazma dhe ironia në një koment jo gjithnjë janë shenjë inteligjence. Më shpesh, sidomos në virtualitet, janë shenjë inferioriteti e komentuesit në mungesë të argumentave.
Gjithsesi unë e mirëkuptoj dëshirën tënde për protagonizëm qoftë ky edhe aspak etik dhe profesional.
Kjo seri shkrimesh nuk është gazetari e mirefilltë dhe në këtë rast nuk ishte aspak qëllimi im te bej nje artikull gazetaresk. Gjithashtu nuk ishte nje analize akademike siç mund te kete pritur ndokush. Gjithashtu nuk ishte një proçesverbal gjyqësor ku unë të isha i detyruar për të qenë i besueshëm të sillja provat dhe faktet, emrat dhe mbiemrat. Gjithashtu nuk ishte një shkrim investigues. Këto shkrime të blogut tim janë perceptimet e mia ndaj një realiteti që unë e shoh nga një këndveshtrim i caktuar personal, jo domosdoshmërisht i njëjtë me tëndin apo të ndonjë tjetri. Dhe arësyet e ketyre perceptrimeve i ke të shpalosura në të gjitha shkrimet e kesaj serie. Nëse do kishe vullnetin për të lexuar ato që more përsipër të komentoje do i kishe mësuar edhe motivet, edhe shënjestrën, edhe shqetësimin e autorit të atyre shkrimeve, gjë që shumë të tjerë e bënë lehtësisht dhe pa shumë sakrifica. Aty i ke edhe motivet e kësaj “urrejtje timen ndaj një grupi njerëzish të medias shqiptare që ti nuk e shpjegon dot. Nuk është urrejtje ajo, Peshk! Është më keq akoma: Është indinjatë. Është përçmim.
PF shkruan: “Kush eshte Shqiptarja me e madhe. Nene Tereza. Çfare beri ajo per Shqiperine. Asgje. Por ajo beri kaq shume per boten, pjese e se ciles jemi edhe ne, ndaj e nderojme e respektojme jo vetem ne, por e tere bota mbare”

PF, pak rëndësi ka nëse bëri apo jo për Shqipërinë nënë Tereza. Një gjykim i tillë si i yti madje do ishte një shprehje e nacionalizmit të sëmurë për të cilin ti më akuzon mua.
Rëndësi ka që Nënë Tereza ishte shqiptare dhe për pasojë një simbol krenarie për Shqipërinë dhe shqiptarët. Një përkatësi e pohuar dhe e vërtetuar nga fakte të pakundërshtueshme. ( Vetë ajo e ka deklaruar përkatësinë e saj shqiptare. Po ashtu mund të lexosh në media (dhe duhej t’i kishe lexuar si gazetar që ke qenë) edhe intervistat apo kujtimet e motrave të Nënë Terezës ( e kam fjalën për motrat biologjike dhe jo murgeshat e urdhërit) të cilat jetuan në Tiranë për shumë vite me rradhë…
Dhe unë ngre shqetësimin se si mundet një analist apo nje turmë analistësh me aludime dhe deduksione onomastike që vetëm mendja e tyre i pranon të mohojnë faktin që ajo ishte bijë e kombit shqiptar e lindur nga prindër shqiptarë. Analistë të tillë bastardë sulmojnë një simbol kombëtar, një mburrje kombëtare të shqiptarëve, një nga të paktat mburrje tonat. E bëjnë këtë pikërisht kur një shtet i sajuar artificialisht si Maqedonia pretendon si të vetën nënë Terezën!
Dhe unë ngre shqetësimin se si është e mundur që shqiptarët rrinë indiferentë në raste kaq flagrante të përpjekjeve të vazhdueshme për t’i shkëputur kombit tonë një figurë të vlerësuar më çmimin më të famshëm dhe prestigjioz që jepet në botë.
Dhe unë ngre shqetsimin se si është e mundur që analistëve të tillë u jepet në vazhdimësi mundësia të godasin publikisht simbole dhe vlera tona kombëtare.
Mirë kur nuk i kemi keto vlera, po kur i kemi çfarë zelli dhe motive I shtyn këta njerëz të përpiqëen me çdo kusht të nxijnë fakte të njohura historike? I shtyn vetëm një motiv: motivi i Bastardit të Kombit.
Ti thua “e respektojme jo vetëm ne por e tërë bota mbarë”. Po i dashur PF ashtu është. Veçse në ndryshim nga bota ne e respektojmë dhjetëfish sepse ishte shqiptare.
Botës i lejohet të mos e çajë fare kokën se nga ishte Nënë Tereza, rëndësi ka vepra e saj, por një shqiptari i vlen dhjetëfish krahas veprës së saj edhe përkatësia e saj shqiptare.
Im bir është i vetmi student shqiptar në klasën e tij. Kur në një orë mësimi u fol për nënë Terezën dhe nënvizohej fakti që ajo ishte shqiptare e gjithë klasa me mesuesen në krye shfaqën admirim duke i thënë tim biri :”Ti je më fat që nga kombi juaj ka dalë një grua kaq e madhe!”. Detaje të tilla të vogla janë pikërisht ato që mbushin vetëdijen e brezit të ri shqiptar me krenari për ato vlera që ka vendi i tyre edhe pse një vend i vogël, i varfër dhe i parëndësishëm në Historinë Botërore. Janë pikërisht detaje të tilla që e bëjnë një njëri të kthejë sytë nga historia e vendit të tij dhe atje të gjejë vlera që Atdheu i tij i paska, vlera që edhe të huajt i ditkan dhe i respektojnë.
Dhe kështu PF fëmija im, i yti, dhe gjithë fëmijët shqiptarë në botë përballë atij fëmijes amerikan që i mburret per vlerat dhe figurat e njohura të historisë amerikane, përballë atij anglezit që i mburret për vlerat e kombit anglez, etj..etj…nuk do rrijë si guak apo e thënë më shqip nuk do rrijë si muti ndër shalë, por do rrijë si i barabartë: Ti amerikan ke Xhefersonin? Ok! Edhe unë kam nënë Terezën. Ti ke më shumë se sa unë? Po sigurisht, vendi yt është sa njëqindfishi i vendit tim. Rëndesi ka që edhe ky kombi im i vogël ka nxjerrë njerëz të mëdhenj!” Dhe ky dialog i parëndësishëm dhe feminor në dukje në të vërtetë vë një gur më shumë në vetedijën e re kombëtare të ketyre fëmijve shqiptarë nëpër botë.
Nëse PF nuk e kupton këtë argumentim nuk besoj se problemi qëndron te unë, port ë mungesa e tij e dëshirës për të qenë i vëmëndshëm kur lexon diçka. Vetëdija kombëtare e një njeriu formohet pikërisht që në fëmijëri. Hidh një sy përreth aty ku jeton: edhe vendasi më injorant (dhe të tillë ka me shumicë Amerika) kur vjen puna në çështje kombëtare di ta ndajë shaping nga sheqeri qartë dhe saktë. Sepse ia kanë mësuar dhe ngulitur në tru që në fëmijëri prindërit dhe mësuesit në shkollë.
E njëjta logjikë arësyetuese si edhe më sipër mund të përdoret në rastin kur shënjestra të bastardëve të Kombit janë Skënderbeu, Eposi shqiptar, Gjuha shqipe, Flamuri Kombëtar, Hymni kombëtar, tradita shqiptare, origjina etnike shqiptare, e në vazhdim edhe ngjarje sporadike të shfaqjes së patriotizmit shqiptar në raste si ngritja nga një masë e gjërë vlonjatësh e flamurit shqiptar në Himarë pak ditë pasi antishqiptarët e zarbot vorioepirotë ngritën flamurin grek dhe fyen simbolet tona kombëtare në mes të Himarës shqiptare, reagimi i fundit edhe pse i jashtëligjshëm i dy të rinjve kundër politikave antishqiptare bollanoiste vorioepirote. Ka plot raste të tjera të cilat kanë qenë në shënjestër të bastardëve të Kombit që janë bërë mesazherët e ideve antishqiptare që në thelb synojne zhdukjen e identitetit shqiptar.
Perceptimi im nuk vjen nga një fakt i vetmuar, por vjen pas ndjekjes së qindra debateve televizive mbi çështjen kombëtare, vjen pas dhjetra artikujve të zhgaravitur në gazetat shqiptare ku bastardët kanë akses të plotë. Vjen pas indiferencës totale dhe pasivitetit të shumicës së shqiptarëve kundrejt ekseseve Anti –Kombëtare që mbajnë firmën e të njëtit grup analobastardësh të mediave tona. Vjen sigurisht nga injoranca dhe mungesa e informacionit kulturor të traditës kulturore shqiptare të atij brezi shqiptarësh që lindi dhe u rrit emigrimeve larg Atdheut- një brez që në shumicën e rasteve di markën e tangave të Britni Spirsit dhe shtatëzanitë Anxhelinë Zholisë, por nuk di as hymnin e vet kombëtar e as historinë e kombit të tij. Vjen sigurisht edhe pas qindra postimeve dhe komenteve të nënprodukteve të bastardllëkut shqiptar blogjeve e forumeve virtuale sa herë që është diskutuar për çështje kombëtare të shqiptarëve dhe për gjëra të shenjta të kombit.


Pak info për ty Peshk Fluturues kur thua:
askush nuk te fut ne qeli, por qe mund te te marin per te çmendur po
PF para se të japësh një definicion kundërshtues bën mirë të lexosh mbi Holokaustin dhe dënimet që parasheh kodi penal në disa vende europiane mbi Mohimin e Holokaustit
Në disa raste edhe 10-20 vjet burg! Bëj një search në google dhe do bindesh që ia ke futur kot pak më siper. Nuk e dije, por e mësove dhe kjo sigurisht nuk është ndonjë hata.

Holocaust denial is explicitly or implicitly illegal in 13 countries: Austria, Belgium, Czech Republic, France, Germany, Israel, Liechtenstein, Lithuania, Luxembourg, Poland, Portugal, Romania, and Sëitzerland.
Për më shumë info:
http://en.wikipedia.org/wiki/Laws_against_Holocaust_denial

Në vazhdim të komenteve ti i nderuar PF thua: "Paranoje komuniste. Gjerat ne demokraci trajtohen diskutohen pranohen ose rrezohen por askush nuk ekzekutohet per ato qe thote."
Së pari nuk përmenda askund “ekzekutimin”.Ajo që unë aludova ishte reagimi publik kundër dukurisë në fjale dhe prerja e aksesit mediatik të bastardëve në opinionbërjen. Ligjërisht. Liria e fjalës në gojën e bastradëve të kombit nën petkun “intelektual” të analistit kur shkon në kundërshtim me ato vlera apo simbole përfaqësuese kombëtare sigurisht është e dënueshme dhe antikushtetuese ligjërisht. Njihet në tërë botën demokratike ndalimi i ideve dhe qëndrimeve publike antikombëtare. Liria e bastardit si antishqiptar mbaron aty ku fillon liria ime si shqiptar. Dhe ndodhemi në Shqipëri dhe akoma jo në Bastardland!
Së dyti ato qe ti i quan thjeshtësisht “Gjera” janë gjërat që te bejne ty zotëri të ndryshëm nga indiani i karburantit ku mbush makinën çdo ditë apo nga kanadezi që ke në zyrë e që nuk lë rast pa të përmendur origjinën e tij angleze apo irlandeze. Janë gjerat që të bëjnë ty shqiptar. Dhe ato gjëra janë të përcaktuara fort mirë dhe nuk mund t’i ndryshoj artificialisht as unë, as ti.. Përveçse kur vetëdeklarohesh bastard me zë apo në heshtje..
Pra nuk është kaq e thjeshtë kjo “gjeja”, lexues i dashur PF. Në demokraci janë edhe ato ligjet kundër Mohimit të Holokaustit. Madje në shtete me traditë demokratike që kurrë nuk kanë provuar totalitarizmin e aq më pak komunizmin. Në demokracinë amerikane janë edhe ligjet të cilat ndalojnë dhe dënojnë penalisht çdo veprimtari antiamerikane që synon të kërcënojë simbolet kombëtare të amerikanëve.
Paranojë komuniste nacionalizmi? Valle De Goli ishte komunist? ( të përmenda vetëm një nga shumë simbole të nacionalizmit në vendet e tyre)
Dhe po e mbyll këtë replikë të detyruar me nje koment te vockel mbi fjalët e Kenedit para berlinezëve që ti e solle si alibi të qëndrueshme: "Ich bin ein Berliner" (J.F.K)
Po…e ka thënë në një kontekst krejt të ndryshëm nga tërë konteksti i shkrimeve të mia. Komplet të ndryshëm. Por meqë të pëlqen JFK po të përshëndes ty peshk Fluturues me shprehjen e famshme të po këtij amerikani të madh JFK:
“Mos pyesni se çfarë bën Atdheu juaj për ju, por çfarë bëni ju për atdheun tuaj!”

ps. Advokatos, me kenaqesi do te replikoja apo debatoja me nje lexuese te kulturuar dhe autore te respektuar si ty ne lidhje me te njejten teme, por te them te drejten komentet e tua m'u duken te paspecifikuar, nganjehere konfuze dhe rezervat e tua ne lidhje me shkrimet nuk kishin asnje reference nga shkrimet e mia. Besoj se disa nga pyetjet dhe paqartesite e tua marrin pergjigje te replika me PF.
Sidoqofte faleminderit me mirenjohje qe ke durimin dhe lexon akoma shkrimet e mia te debatueshme mbi tema te nxehta kombetare te cilat ekzistojne njesoj shqetesuese, edhe po nuk i shkruajta une, edhe po nuk i lexove ti, edhe nese une i shkruaj keq, edhe nese ti i lexon keq!

Anti-Nacionalizmi dhe shqipo"Qytetaret e Botes" (pjesa e fundit)

Anti-Nacionalizmi dhe shqipo"Qytetaret e Botes" (pjesa e fundit)

C’duhet bërë?

Ka dy aktorë të cilët natyrshëm duhet të kenë vullnetin të minimizojnë sa të jetë e mundur kolerën e anti-nacionalizmit, e cila në rastin konkret të vendit tonë përkthehet kolera e antishqiptarizës. Këta të dy janë shteti shqiptar dhe shqiptarët- popull.
Shteti shqiptar me anë të qeverive të rradhës (të cdo krahu politik) duhet të bëjë më shumë presion ligjor dhe kushtetues ndaj cdo bastardllëkuantishqiptar të servirur nga Shqipot- Pa- Atdhe-”Qytetarë të Botës”.
Shteti shqiptar dhe qeveritë shqiptare ligjërisht duhet të krijojnë tërë kontekstin e duhur juridik i cili do i jepte veshje ligjore cdo manifestimi proteste të shqiptarëve kundër rasteve të shfaqjes së antishqiptarizmës në oborrin e kombit shqiptar. Fatkeqësisht shteti shqiptar ka dështuar totalisht në politikat atdhetare, patriotike e nacionalizte të cilat do të synonin një ndërgjegjësim të ri të shqiptarëve për identitetin dhe vetëdijen e tyre kombëtare. Një nga arësyet e këtij dështimi apo këtij pasiviteti është ai haraci që i paguajmë një të ardhmeje të lulëzuar si pjesë e përfitimit nga politikat ekonomike globaliste.
Por qeveria shqiptare duhet të jetë transparente kundrejt popullit të vet për cështjet e mprehta kombëtare. Kërkohet burrni nga shtetarët qoftë edhe kur pazarllëqet jodinjitoze me ndërkombëtarët cojnë në rritjen ekonomike të vendit tonë.
Më ka bërë përshtypje momenti kur Greqia si pjestare e NATO-s dërgoi disa pilotë të saj në bombardimet mbi Beograd. Protesta të fuqishme të grekeve në mbështetje të “vëllait” të tyre serb (!) e detyruan kryeministrin Simitis të dilte në public dhe të sqaronte pozicionin e tij. Dhe ai e bëri këtë sqarim si më poshte në një fjalë të hapur drejtuar popullit grek: “ Si shtetas grek, si një nga ju të popullit grek unë jam kundër bombardimeve mbi Beograd, jam kundër kësaj lufte kundër vëllezërve tanë serbë dhe si grek unë i bashkohem me gjithë zemër protestës tuaj kundër bombardimeve mbi Beograd. Por njëkohësisht unë jam edhe kryeministër i Greqise dhe Greqia është vend antar i NATO-s. Qënia antar të NATO-s presupozon detyrime, marrëveshje, kontrata dhe misione të cilat qeveria greke i ka nënshkruar. Detyrime të cilat unë si kryeministër i Greqisë duhet t’i zbatoj me përpikmëri. Edhe dërgimi i pilotëve tanë bombardues në Serbi është një nga këto misione të detyruara të shtetit grek.”
Pra një shembull i qartë transparence i një qeverie (kryeministri) kundrejt popullit të vet. Dhe të mendosh që nuk bëhëj aspak fjalë për cështjen kombëtare greke.
Nuk ka asnjë rast kur ndonjë kryeministër shqiptar i postkomunizmit të ketë treguar një transparence të tille dinjitoze përballë popullit të vet.
Përderisa mungon presioni i qeverisë kundër atyre ideve që tentojnë shkatërrimin e vlerave të kombit atëhere duhet bërë presion mbi qeverinë. Këtë presion duhet ta bëjë populli. Unë , ti, ai, ajo, të gjithë, të majtë e të djathtë, duhet ta bëjë cdo njeri që ndjehet shqiptar. Pikërisht presioni i fortë popullor mbi qeverinë shqiptare do krijonte një klimë të favorshme për institucionin e shtetit shqiptar për afrimin e legjislacionit ekzistues me interesat tona kombëtare. Pikërisht ky presion i gjithanshëm i shqiptarëve në mbrojtje të vlerave të tyre kombëtare do u ngushtonte shumë hapsirën bastradëve të kombit. Pikërisht ky presion do i ndërgjëgjësonte pronarët e mediave drejt mbylljes së valvulës mediatike Analistëve-Shqipo-Pa-Atdhe-Qytetarë-Të –Botës. Pikërisht ky presion mbarëkombëtar do të detyrontë edhe ndërkombëtarët të ndryshonin dhe modifikonin strategjitë e tyre lokale të aplikuara në mënyrë të skajshme në vendin tonë. Pikërisht ky presion i munguar popullor do të rriste më shumë vetëdijën kombëtare të atyre shqiptarëve që fati e dha të lindin e të edukohen në frymën kozmopolite të vendeve të huaja, një frymë e cila në terrene të injorancës dhe indiferencës mund të shërbeje lehtësisht si shtrat i ngrohtë për bastardët e deklaruar të kombit.

Shqiptarëve kozmopolitë do u kujtoja një model të kozmopolitizmit dhe shqiptarit njëkohësisht. Një model të kozmpolitit, erudit e intelektual, një poliglot dhe një njohës i përkryer i kulturës perëndimore, por që në cdo cast e në cdo rast mbeti një shqiptar i madh: Faik Konicën. Nuk e penguan këtë shqiptar të madh të mbetej i tillë as gjuhët e shumta të huaja që zotëronte, as kultura e pafund, as mendja e tij e hapur, as jeta për shumë vite në metropolet më të mëdha të botës së qytëtëruar perëndimore, as objektiviteti i tij shpesh i ashpër kundër vetë të metave të shqiptarëve, as gjuha e mprehtë dhe sarkazma e tij therrëse për dukuritë e shqipo-majmunëve që imitonin cdo gjë perëndimore deri në nihilizëm të vlerave kombëtare…
Është tragjike kur mendon se në vitin 2008 është akoma aktuale shprehja e vjetër e
tij e thënë pothuajse një shekull më parë: “Shqipëria do bëhet një ditë qoftë edhe për inat të shqiptarëve!” E kuptueshme se për cilin lloj shqiposh e kishte fjalën ky shqiptar i madh.
Jeta dhe vepra e Konicës do të ishte një mjekim shumë efikas për mendjet e coroditura dhe të hallakatura edhe të atyre që duke jetuar për shumë vite larg Atdheut nuk e dinë apo e vënë në dyshim përkatësinë e tyre etnike…

-fund-

Anti-Nacionalizmi dhe shqipo"Qytetaret e Botes" (pjesa e dyte)

Anti-Nacionalizmi dhe shqipo"Qytetaret e Botes" (pjesa e dyte)

Është e natyrshme që Institucionet Ndërkombëtare ta servirin idene e Anti-nacionalizmit me shumë vendosmeri kundrejt Shqipërisë, sepse një nacionalizëm shqiptar sigurisht do dëmtonte kauzën e globalizmit, globalizimit dhe për pasojë vendosjen përfundimtare të rendit të ri botëror që në thelb është po aq anti-nacionalist sa Kalifati Arab apo internacionalizmi proletar i Marksit dhe pasuesve të tij. Vendi ynë është bërë një hallkë, sado e vogël, e procesit globalizues dhe mirë bën për sa kohë që nuk ka ndonjë zgjidhje më të favorshme për interesat e tij ekonomikë. Dhe teoria e “më mirë mut se i vogël” merr një kuptimin të plotë kombëtar në këtë rast. Dhe shteti ynë hesht, nuk ngre zërin, fut bishtin ndër shalë, nuk u tund gishtin as Institucioneve Ndërkobëtare për t’u thënë se kush është shovinist në rajon, nuk u skërmit dhëmbët (sado të dobët t’i ketë) vendeve xhingoiste të Greqisë dhe Serbisë. Është një harac që mencurisht shteti shqiptar po ia paguan botës perëndimore në shkëmbim të prosperitetit probabël të së ardhmes globale të vendit tonë,sepse sic thashë më sipër “më mirë mut se i vogël”.

Kalojmë tek kërpurdhoret e OJF-ve dhe Bordeve të cilët përbëjnë pjesën dërmuese të së ashtuquajturës “shoqëri civile” shqiptare, por të cilët zyrtarisht u shërbejnë dhe janë të punësuar në organizma nënprodukte të institucioneve ekonomikofinaciare ndërkombëtare. Pra shoqëria civile shqiptare është e punësuar në padronë joshqiptarë, paguhet nga padronë joshqiptarë dhe sigurisht u shërben interesave joshqiptare. U shërben mercenarisht (përderisa e bëjnë kundrejt pagese) teorive të cilat i imponohen Shqiperisë (sic thamë :”më mirë mut se i vogël”).
Hesapi i tyre eshte shume i thjeshte.I shërbejnë më zellin e misionarit misionit për kryerjen e të cilit paguhen. Dhe mirë bëjnë! Kanë familje për të ushqyer dhe e kanë gjetur një punë e cila përvec parave të bollshme (si pagesa apo underground) u siguron edhe një status shoqëror i cili në shumicën e rasteve artikulohet nga vetë padronët e tyre (Institucionet Ndërkombëtare)si "shoqeri civile".
Dukshëm dukuri të tilla si atdhedashuria, patriotizmi dhe nacionalizmi fiziologjik janë të panjohura për këtë racë shqiposh. Zyrtarisht ata nuk iniciojnë, nuk sajojnë, nuk kompozojnë strategji Anti-nacionalizmi në Shqipëri pasi ata janë thjeshtë të punësuarit e atyre që i kanë në dorë hartimin dhe përpilimin e strategjive të tilla në rang global.
Shqiptari i thjeshtë me bonsensin e zakonshëm moskokëcarës për sa kohë që nuk i cënohet menderja e tij përgjithsesisht i mirëkupton këta rrogëtarë të Insitucioneve te huaja Ndërkombëtare për sa kohë që ata bëjnë një punë për të cilën mirëpaguhen. I mirëkupton edhe kur këta antarë të së ashtuquajturës shoqëri civile shqiptare nuk ngrene zërin e tyre (meqë gëzojnë akses të plotë mediatik) kundër dukurive antishqiptare të cilat më shumicë u serviren shqiptarëve pikërisht në mes të Atdheut të tyre, herë nga të huaj e më shpesh nga vendas. Personalisht kam punuar për shumë vite si gazetar dhe nuk di asnjë rast kur ndonjë përfaqësues i shoqërisë civile shqiptare të ketë ngritur zërin më forcë në mbrojtje të vlerave kombëtare kur dikush ka tentuar apo i ka përdhosur këto vlera publikisht. Nuk di asnjë rast kur shoqëria civile shqiptare të jetë vënë në ballë të ndonjë proteste si fjala vjen për pronat e camëve ne Greqi, për heqjen e ligjit të luftes nga shteti grek, për antishqiptarizmin agresiv te omoniave dhe bollanove..etj..etj…
Lind pyetja : A është shqiptare “shoqëria civile shqiptare”? Unë nuk e besoj….Mund të jetë e tillë vetëm në pasaportë.
Kur në një rast gjatë një interviste pyeta një përfaqësues të njohur të “shoqërise civile shqiptare” se përse shoqëria civile shqiptare dhe konkretisht edhe ai si perfaqesues i kesaj shoqerie civile hesht në raste të tilla, ai m’u përgjigj gjakftohtësisht :” Sepse është në kundërshtim më statusin tim si drejtues i OJF-së”. Ia prita: “Po ty publiku shqiptar të njeh nga ekrani me një tjetër status, me atë të “shoqërisë civile shqiptare”. Nuk u përgjigj dhe kaloi në pyetjen tjetër.
( Sigurisht në edicionin e lajmeve të asaj dite regjia e kish hequr këtë pyetje të papërgjigjur)

Përcuesit më agresivë të Anti-Nacionalizmit në Shqipëri janë të “famshmit” shqipo “Qytetarë të Botës” të cilët gjithnjë me ndihmën e dyshimtë që u jepet nga pronarët e mediave i servirin shqiptarit nën maskën e opinionistit apo analistit idenë e Anti-Nacionalizimit. Kjo racë bastardësh pa Atdhe jo rastësisht shfaqet studiove televizive sa herë që hidhet në treg ide që bien dukshëm ndesh me atë mori gjërash të shenjta që e bëjne dikë të ndjehet shqiptar. Jo rastesisht eksponentë të kësaj race i përkasin të njëjtit minoritet "etnik" i cili prej mëse dymijëvjetësh ka mbetur pa atdhe dhe konsiderohet botërisht dhe zyrtarisht thjeshte si minoritet kulturor. Këta tipa, që në fakt nuk janë shumë, me dukje të edukuar e pacifiste, janë malinja e cila po grryen cdo ditë themelet e shqiptarizmës pikërisht në mes të sofrës shqiptare, pikërisht nën hundën e shqiptarve, pikërisht në ditët më të vështira të shqiptarëve.
Nuk kishte ironi dhe tallje më të madhe kur në një studio të mirënjohur televizive shqiptare në prag të shpalljes së Kosovës së pavarur paneli i analistëve përbëhej vetëm nga tre opinionistë bastardë te kombit të deklaruar për përkatësinë e tyre etnike joshqiptare (!).
Vallë është e rastësishme që të njëjtët surretër shfaqen sa herë që cështja kombëtare shqiptare vihet në diskutim? Vallë është e rastësishme që ketyre njërëzve u jepet aksesi i plotë mediatik, ndërkohë që personave të tjerë që kanë dëshmuar ndershmëri dhe atdhetarizëm në artikulimin e cështjes kombëtare u mbyllen dyert e studiove apo burimet finaciare të mediave të tyre?
(Vetëm një sylesh nuk do e kuptonte që bëhët fjalë për një konspiracion, por fatkeqësia është se shpesh njerëzit e shohin konspiracionin atje ku nuk është dhe nuk e shohin atje ku është. E sidomos shqiptarët të cilët konspiracionin dhe teoritë konspirative i mendojnë si dicka të bujshme, të zhurmshme e gjëmuese. Jo bashkëatdhetarë të dashur! Përkundrazi ato vinë lehtë lehtë, të maskuara si dukri të vecanta, sporadike, të parëndësishme e në dukje pa asnjë lidhje me njëra tjetrën deri në momentin kur ti e kupton që e keqja “asht kry” dhe që nuk mund ta cbësh.)
Nën petkun e akademikut, estetit, analistit të gjeopolitikës, nën petkun e intelektualit, të “shoqërisë civile” shqiptare ( se edhe këta janë pjesë e rëndësishme e saj), ky grup njerëzish pa atdhe të vetshpallurish “Qytetarë të Botës” nën motive dhe kontekst historik dhe social krejtësisht të ndryshëm nga Diogjeni i Lashtësisë kanë marrë në dorë rrënimin sa më të shpejtë të vlerave të kombit. Fillimisht themelet e kombit: simbolet, gjuhën, tradicionin kulturor. Më pas fene tradicionalisht mbizotëruese tradicionalisht në 500 vjetët e fundit.. Rastisi që kjo fe të jetë feja myslimane edhe pse shqiptarët kurrë nuk janë shquar për besimtarë dinjitozë apo besnikë. Ata nuk e sulmojnë myslimanizmin në Shqipëri për hir të fesë së krishterë. Nuk e sulmojnë sic mund ta sulmojnë myslimanizmin ekstremistët e krishterë. Aspak! E sulmojnë sepse ajo është fe praktike e shqiptarëve, dhe feja është një nga elementët themelorë të cdo kombi. Me të njëtin zell do sulmonin këta tipa edhe fene e krishterë nëse ajo do ishte fe mbizotëruese në Shqipëri. Sigurisht kanë erën në favour: feja e krishterë rastisi të jetë feja e perëndimit nga i cili vjen globalizmi- alibia nën të cilën bastardët e kombit përpiqen të mbulojnë veprën e tyre antishqiptare. Me një gur vriten dy zogj: shkatërrojnë vlerat e kombit (mes tyre edhe fenë myslimanëe mbizoptëruese) dhe nga ana tjetër si “Qytetarë të Botës” që janë fitojnë simpatinë e “Botës” në luftën kundër “fondamentalizmit islamik” që sipas tyre rrezikon Shqipërinë. Sigurisht "Bota" eshte "atdheu" i vetem i njerezve pa Atdhe...

(vazhdon)

Anti-Nacionalizmi dhe shqipo“Qytetaret e Botes”

Anti-Nacionalizmi dhe shqipo“Qytetaret e Botes”



Teorikisht Anti- Nacionalizmi është ideja që e konsideron nacionalizmin si të padëshirueshëm dhe madje të rrezikshëm. Dekadat e fundit i mshohet idesë se cdo nacionalizëm është i rrezikshëm dhe i patolerueshëm në cdo rast të shfaqjes së tij.
Zakonisht Anti-Nacionalistët veprojnë nën petkun e humanitarëve dhe të humanistëve të cilët shpesh vetëshpallen, vetëquhen, “Qytetarë të Botës” (një term i huazuar nga Diogjeni i Greqisë së lashtë) në përpjekjen e tyre drejt synimit të tyre final i cili është paqja universale njerezore dhe jo konfliktet e vazhdueshme mes kombeve.
Ideja e antinacionalizmit nuk përjashton ekzistencën e vendeve, shteteve-kombe dhe kufinjve mes tyre, por përjashton detyrimisht cdo cfaqje të xhingoizmit (jingoism.).
Xhingoismi ne Oxford English Dictionary përcaktohet si “ patriotizmi ekstrem në trajtën e një politike të jashtme shtetërore agresive.”. Në praktikë ky term i refëerohet kërcënimit me anë të forcës dhe përdorimit të forcës kundër vendeve të tjera me qëllim mbrojtjen e asaj që ata e quajnë interesa kombëtare të vendit. Në të folurin e përditshëm ky term përgjithësohet në tendencën paragjykuese te një vendi për t’u shpallur si superior kundrejt një vendi tjetër.


Pra më sipër shkruajta vetëm aspektin teorik të idesë së Anti-Nacionalizmit. Një aspekt teorik i gjithëpranuar në botën akademike botërore si definicioni më autentik i kësaj ideje.

Le ta afrojmë lupën e diskutimit pikërisht mbi vendin tonë Shqipëri.

Backgroundi historik dhe gjeopolitik i Shqipërisë në raport me “rrezikun” nacionalist shqiptar të trumpetuar nga “Qytetarët shqipo të Botës”

Shqipëria kurrë gjatë rrjedhës së historisë nuk ka shfaqur dukurinë e lartpërmëndur të xhingoismit, dukuri që sic thamë përbën gurin e themelit motivues të idesë Anti-Nacionaliste. Shqipëria kurrë në rrjedhën e historisë nuk ka manifestuar patriotizmin ekstrem në trajtën e politikës agresive kundrejt vendeve të tjera fqinje. Nën asnjë qeverisje apo sistem socialpolitik Shqipëria nuk ka tentuar apo aplikuar përdorimin e forcës apo kërcënimin e përdorimit të forcës kundrejt vendeve të tjera nën motivin e mbrojtjes së interesave kombëtare.
Përkundrazi duhet theksuar që jo në pak raste Shqipëria (qeveria dhe shteti shqiptar) ka vepruar në dëm të interesave të veta kombëtare e në ndonjë rast edhe në dëm të sigurimit të integritetit të vet territorial. Kujtoj këtu raste të servirura nga fqinjët serbë (Gjatë luftës së Kosovës tanket serbe hynë në territorin shqiptar dhe bombarduan dhe minuan tërë atë hapsirë shtetërore shqiptare) dhe grekë ( me dhjetra raste në vazhdën e historisë) me provokacione ushtarake reale, me ndërhyrje komandosh dhe masakra në tërritorin shqiptar, madje në mes të një reparti ushtarak me shumë viktima (Ngjarja e Peshkëpisë).
Gjithashtu në Shqipëri nuk vepron asnjë parti, organizatë apo grupim nacionalst i cili të ketë si platformë xhingoizmin. Përkundrazi në dy vendet e lartpërmendura fqinje ekzistojnë oraganizata të tilla xhingoiste antishqiptare të cilat HAPUR kërkojnë aneksimin e territoreve shqiptare(!). Në Shqipëri burgosesh nëse djeg flamurin grek, përballesh me qelinë dhe drejtesinë shqiptare nësë proteston kundër cdo veprimi antishqiptar shqiptar që Bollanot e kompani na i servirin muaj pas muaji me një strategji të përcaktuar aq mirë nga dhelprat e politikës tradicionale greke dhe qarqet e ashtuquajtura “vorioepirote” (raste të tilla janë publikuar në mediat shqiptare me qindra).
Pra nga sa u shkruajt më sipër rezulton që Shqipëria kurrë nuk mund të jetë si një vend i mundshëm nga i cili të shpërthejë një nacionalzëm shovinist kundrejt fqinjve.
Përkundrazi rezulton se kjo dukuri e xhingoizmit është prezente tradicionalisht në fqinjët tanë serbë dhe grekë.

Natyrshëm lindin pyetjet:
Përse gjithnjë Shqpërisë i tundet me kërcenim paralajmërues gishti për rrezikun nacionalist?
Përse tamburet e tellallëve krijojnë një klimë të paqenë të gjoja rrezikshmërisë së nacionalizmit shqiptar në dëm të rajonit?
Ku e shohin zotërinjtë e Europës dhe të Amerikës "nacionalzimin xhingoist shqiptar"?



Si i serviret Shqipërisë Anti-nacionalizmi, për c’motive dhe nga cilët.

Anti-Nacionalizmi i serviret Shqipërisë nga:

1-Institucionet Ndërkombëtare
2-nga OJF-të dhe Bordet që punojnë në Shqipëri
3-nga Media Shqiptare

(vazhdon)

Qytetarët shqipo të Botës – këta bastardë të Atdheut

Qytetarët shqipo të Botës – këta bastardë të Atdheut

( reagim ndaj dukurisë se çatdhetarizmit e cila po shndrohet ne fenomen vrastar)



Ata vetequhen Qytetare te Botes, nje term i perdorur rendshem dekaden e fundit kudo ne bote per njerez qe kane "kapercyer" kufizimet e perkatesive etnike, nje kapercim qe konsiderohet nga ata vete si shenje supreme e "civilizimit" drejt te cilit po ngarend kjo bote e cartur...
Më në fund edhe Atdheu im gëlon nga shqipo të vetëshpallur Qytetarë të Botës. Qytetarë pa Atdhe.
“Shqiptar je ti zotni?” “Jo, jam Qytetar i Botës!!!”
Shyqyr që ia arritëm kësaj dite të bekuar! Shpëtuam më në fund nga nacionalistët ose e shqipëruar kombëdashësit, atdhedashësit.
Atdhedashuria tashmë është jashtë mode, madje konsiderohet vepër e turpshme , e siç duken bathët, shumë shpejt penalisht e dënueshme.
Përkundrazi konsiderohen trendy dhe cool bastardët që vetëshpallen publikisht Qytetarë të Botës dmth Qytetarë pa Atdhe.
Sot në Shqipëri na serviret globalizmi pikërisht ( dhe aspak rastësisht!) nga pinjollët e atyre që dje na servirën internacionalizmin proletar. Dy gjellë që në thelb kanë të njëjtën gjë: çkombëtarizimin e kombeve të vogla, të pafuqishme, lehtësisht vulnerabël, kombeve “brekëgrisura” të cilat nxirren në treg sa herë t’ju dojë qejfi të mëdhënjve të planetit, guzhinierëve që përcaktojnë menunë e planetit.
Internacionalizmi proletar u imponua me dhunën ideologjike dhe forcën e armëve, kurse globalizmi i cli tashmë është shndruar në një lloj feje moderne imponohet si krishterimi dikur në kombet e sapozbuluara: me anë të misionarëve.
Sigurisht që ashtu siç demokracia është e keqja më e vogël mes sistemeve shoqërore, edhe globalizmi është e keqja më e vogël mes recetave dietetike internacionaliste që u serviren kombeve që kanë fatin e keq të jenë kombe “bythëgrisur”.

Por nuk do ndalem në këto shënime te guzhiniërët, pasi prania e Atdheut tonë si klient i restorantit të tyre global është një destin i përcaktuar nga shprehja “ më mirë mut se i vogël”, por do ndalem te kamarierët e tyre shqiptarë, servitorët, dmth shërbyesit e tyre të zellshëm (shqiptare?)
Shënjestra e tyre e parë është tradita kulturore dhe historike e vendit. Sulmohen në mënyrë të paracaktuar simbolet kombëtare, gjuha, folklori dhe mitologjia, doket dhe zakonet, veshjet dhe këngët, pasuria kulturore dhe shpirtërore e shqiptarit. Dëshpërimisht përpiqen të krijojnë një klimë pasigurie për çdo vlerë kombëtare. Të krijojnë një mjegullnajë rreth gjithshkaje që e bën këtë vend Shqipëri dhe banorët e këtij vendi Shqiptarë.
Sipas tyre Flamuri Kombëtar nuk është autentik i yni. Heroi Kombëtar nuk është shqiptar. Nënë Tereza nuk është shqiptare.Gjuha shqipe nuk është gjuhë autentike. Eposi shqiptar nuk është shqiptar dhe arrijnë deri atje sa edhe për Shqipërinë të “argumentojnë” që nuk është shqiptare.
Strategjia e tyre është si gjithnjë lehtësisht e dallueshme: sillet ne publik një botim që dukshëm synon asgjësimin e vlerave tona kombëtare dhe pastaj shfaqen hordhitë e bastardëve herë si përkthyes, herë si analistë “objektivë që qëndrojnë larg nacionalizmave primitive”, herë si akademikë e herë si njerëz që kanë tagrin të përlyejnë me mut çdo gjë shqiptare pa u hyrë asnjë gjëmb në këmbë.
Çudi: në mbi dhjetë vende europiane nëse guxon të mohosh Holokaustin të rrasin drejt e në qeli, kurse në Shqipërinë tonë mund edhe t’ia heqësh brekët Atdheut e t’ia hypësh lopthi sa herë që të duash dhe jo vetëm që nuk humbet asgjë, por fiton admirimin e të njëjtit lloj shqiposh bastardë aka Qytetarë të Botës të cilët shfrytëzojnë çdo mjet virtual apo real për të shprehur solidaritetin e tyre me Çkombëtarizimin e Atdheut.
Janë të njëjtët bastardë që në shkrimet e tyre cinike mbështesin teorinë e paaftësisë shtetformuese të Shqiptarëve. Janë të njëjtët bastardë që predikojnë se në shoqërinë multietnike globale vendi ynë duhet të hyjë lakuriq, i zhveshur nga çdo gjë shqiptare e të veshë petkat anglosaksone mundësisht me atë kësulën e vockël hebraike mbi kokë.
Aq i madh është presioni i bastardëve mbi vlerat e kombit saqe fjala nacionalist (atdhedashës, kombdashës) është bërë e njëvlefshme me fjalët më të ndyra e më të turpshme. Mohojne deri në nihilizëm çdo vlerë shqiptare. Dhe këtë e bëjnë me një zell që çudit edhe punëdhënësit e tyre globalistë çdo ditë për faqen tonë të zezë në televizionet tona, në mediat tona të shkruara, ne radiot tona, në faqet shqiptare të internetit. Dhe sigurisht nëpër blogjet e tyre ku antishqiptaria e tyre kurvëron në zenith. Si gjithë ata që në Atdhe ndjehen si në “ishull”, edhe këta kanë krijuar aleancat e tyre transoqeanike me të ngjashmit e tyre falë teknologjisë virtuale.
Nuk ka asnjë rast kur Qytetarët shqipo të Botës të jenë shqetësuar për PËRDITSHMËRINË E VËSHTIRË SHQIPTARE, nuk ka asnjë rast kur energjia e tyre të ketë rrezatuar rrugëdalje për hallet e përditshme të shqipove, nuk ka asnjë rast klur bastardët shqipo -Qytetarë të Botës- të kenë ngritur zërin e tyre për një jetë më të mirë të shqiptarëve, për një qeverisje më dinjitoze të shqiptarëve,
Nuk ka asnjë rast kur këta bastardë me akses të plotë mediatik të kenë ngritur zërin e tyre për përmirësimin e imazhit të vendit të tyre në këtë botë ku imazhi është kaq përcaktues. Përkundrazi kalojnë në orgazma multiple sa herë që Atdheu shahet, sa herë që Atdheu përdhoset, sa herë që Atdheu zvarritet.
Dhe cuditerisht pjesa dermuese e bastardeve kane zaptuar bordet e OJF-ve dhe te institucioneve qe administrojne imazhin ekonomik, shpirteror, kulturor te Shqiperise neper bote!
Dhe cuditerisht pjesa dermuese e asaj qe quhet "shoqeri civile" shqiptare perbehet nga kjo race bastardesh!
Dhe cuditerisht eshte kjo race bastardesh qe ka marre persiper neper mediat shqiptare shplarjen e cdo shqiptarizme nga trute e shqiptareve!
Dhe cuditerisht...ndoshta aspak cuditerisht! Perzgjedhja e tyre ne keto borde dhe institucione te shoqerise civile NUK eshte aspak e rastesishme, por kjo eshte nje teme tjeter.

Por a ka mbetur akoma energji shqiptarizme te shqiptarët? Dhe nëse po, a po dinë se si ta përdorin në mënyrë atdhetare këtë energji?
Personalisht mendoj se një nga terrenet që favorizon më shumë shtimin e bastardëve – shqipove të vetëshpallur Qytetarë të Botës- është pikërisht indiferenca e tipit “qentë le të lehin, karvani shkon përpara”. Do ishte naïve të mendohet se ata vetëm lehin. Ata po kafshojnë çdo ditë.
Mendoj se ka ardhur koha që qentë nuk duhen lejuar të lehin në oborrin e shtëpisë sonë.
Madje edhe me thyerje të ligjit, nëse ligjet demokratike të lirisë së shtypit krijojnë mundësira të pafundme abuzimi me gjëra të shënjta të një kombi dhe u krijojnë atyre shtratin e duhur për lehjet dhe kafshimet! Ka ardhur koha që qentë bastarde të trajtohen publikisht si bastardë dhe sa më shpejt ta kuptojmë këtë gjë aq më mirë do jetë për shqiptarët dhe Shqipërinë.
Energjia totale e shqiptarëve harxhohet “majtas” e “djathtas”, harxhohet per X apo Y politikan, harxhohet për X apo Y parti politike, harxhohet per protesta me buke peshku e me tollumbace të tipit konjuktural “poshtë ky e rroftë ai”.
Sot në Shqipëri gjen me shumicë ekologjistë, revolucionarë të çdo ngjyre e çdo lloji, snobë, neonazistë, enveristë, cheguevaristë, budistë, islamistë, kryqtarë, anarkistë, idealistë të çdo lloji që në analizë të fundit s’dinë çfarë duan, por nuk gjen ose gjen aq pak njerëz që të duan Atdheun e tyre Shqiperi po aq sa e do amerikani Amerikën, anglezi Anglinë, çifuti Izraelin, francezi Francën, rusi Rusinë, greku Greqinë, serbi Serbinë.
Jemi populli që e do më pak Atdheun e vet. Jemi populli që toleron më shumë se kushdo mungesën e patriotizmit mes bashkëatdhetarëve brenda apo jashtë kufinjve. Jemi populli që e njeh më pak historinë e tij kombëtare. Jemi populli që njeh më pak folklorin dhe traditën kulturore të vendit të tij. Dhe kur them populli kam parasysh pjesën më vitale të çdo populli, rininë, brezin e ri, atë brez të ri i cili rastisi të lindë e të edukohet shpesh larg Atdheut, por edhe atë rini që jeton në Shqipëri.
Ndokujt mund t’i tingëllojnë patetike këto rreshta, ndokujt tjetër mund t’i tingëllojnë si retorika shterpe. Sigurisht çdo zë i vetmuar ashtu tingëllon. Por shpresoj që të mos jem aspak zë i vetmuar. Besoj se vetëdija shqiptare akoma nuk ka vdekur, por thjeshtë e ka mbuluar përveç bastardllëkut të Qytetarëve të Botës, edhe indiferenca jonë totale, përditshmëria jonë e veshtirë dhe hallakatja cfilitëse e këtij tranzicioni sizifian drejt një mali maja e të cilit vazhdimisht ërrësohet dhe bëhet e padukshme nga mjegullat. Më e rrezikshmja e të gjitha mjegullave tona është ajo e bastardëve.
Harrojmë se të gjitha kombet e fuqishme të botës kanë arritur aty ku janë sot vetem përmes rrugës së nacionalizmit, për të mos përmëndur faktin historik që të gjitha vendet e fuqishme të planetit në një të kaluar jo fort të largët kanë qenë vendë ekpsansioniste që zotëronin koloni, pra vende qartësisht shoviniste (po përdor këtë emërtesë e cila qëllimshëm barazohet me termin nacionalizëm sa herë që u leverdis bastardëve kudoqofshin).
Siç shkruajta edhe më sipër, globalizmi është një udhë të cilën jemi të detyruar që ta ndjekim për sa kohë që aspirojmë të integrohemi në Europë dhe në një botë të qytetruar që ka vendosur rregullat e veta të lojës.Por në Europë nuk hyhet zvarrë dhe lakuriq siç predikojnë bastardët- Qytetarë të Botës, por hyhet me dinjitetin dhe emrin e kombit që përfaqeson, sado i vogël apo fatkeq të ketë qenë ai komb në rrjedhën e historisë. Historia nuk mban mend qeverisje, nuk mban mend qeverises, por mban mend kombe.
Themi “kombi gjerman” dhe kemi parasysh një sërë virtytesh të gjermanëve në tërë vazhdën e historisë botërore.E prandaj i respektojme. Dhe për ironi të fatit, pikërisht mendje të ndritura gjermanësh kanë qenë ata që botërisht folën më respekt për vlerat e kombit shqiptar.
A i dinë bastardët tanë këto gjëra? Po ne vetë i dimë? Le t’i dëshmojmë pra sa herë që mundemi e kudo që të jemi…

Ti nuk e di…

Ti nuk e di…

Ti nuk e di c’do të thotë të fshehësh lotin
që një mbrëmjeje rrokulliset faqes tënde të fishkur
ta strukësh mes rrudhave që vec vetmia t’i përkëdhel
e kokën mënjanë të kthesh kur të gjithë kanë ikur…

Ta fshija mundja, por vallë a kishte vlerë?
Kujtimet kush tej i flaku dhe i harroi?
Loti i derdhur i njëjtë s’është dy herë…
por përdhe kur ra, vështrimin s’ma mjegulloi…

Mes muzgjesh sa herë ia fsheha lotin birit tim…
sa herë ia fsheha sime mëje kur të sajat u derdhën…
sa herë ia fsheha asaj që iku pakthim…
dhe kurrë nuk ua tregova atyre që më pas erdhën…


Ti nuk e di c’do të thotë të fshehësh lotin
kur as qerpikët e shpirtit më nuk e mbajnë dot
……………………………………..
Një ditë edhe vetvetes ia fsheha,
por veten kurrë s’ia fsheha të rëndit lot…

Teater

TEATER

Të mëncur më në botë nuk ka,
ata që ishin,u cmëndën të gjithë,
e nga bota përgjithnjë i ndau një mur,
budallenj u vetëquajtën të cmëndur
që t’i besojnë se edhe ata
ishin të mëncur dikur…


( 1996 )

UNDERGROUND (tregim)

UNDERGROUND

(tregim i bazuar ne historine e vertete te polakes Alja, nje e njohura ime e emigracionit)


Historia që po ju tregoj ka ndodhur diku aty nga fundviti 1998 në qytetin e Athinës. Në night-club-in ku punoja si ndihmës barman njoha një polake që edhe pse e punësuar prej disa muajsh në të njëjtin lokal, nuk shoqërohej me asnjërin nga djemtë apo vajzat e punës , gjë disi e panatyrshme për dikë që punon në ambjente të tilla. Madje edhe klientëve u falte vec buzëqeshjen e mirësjellë të kamarieres. Në telefonin e punës ku zilet binin papushim askush nuk kerkonte polaken. As miq e mesa dukej as ndonjë dashnor i saj nuk ish dukur kurrë në barin tonë për të pirë qoftë edhe një kafe të ngrohtë. Jetonte e vetme në një apartament adresën e të cilit nuk e dinte asnjëri prej nesh. Natyra e mbyllur dhe e ndrojtur e saj bëri që shumë shpejt dikush nga ne ta emërtonte polaken simpatike me pseudonimin miqësor UNDERGROUND. Kjo emërtesë edhe për faktin se të gjithë ne mendonim se sidoqoftë kjo vajze duhet të kishte një jetë tjetër e cila zhvillohej underground dhe jashtë vështrimit të syve dhe thashethemeve tona.
Kështu, natën e Krishtlindjeve, ndërsa po mbyllnim lokalin, aty rreth mesnatës, polakja afrohet drejt makinës sime të ndezur dhe më pyet se ku do ta kaloja atë natë të shenjtë. Pasi i thashë që do të rrija i vetëm në shtëpi,me një gjakftohtësi të habitshme, më sugjeroi të vinte edhe ajo në shtëpinë time për ta festuar së bashku në shtëpinë time .”Po unë nuk do ta festoj.”,i thashë. “S’ka gjë,qoftë edhe për të qëndruar me dikë sonte këtë natë. Kam nevojë të mos jem e vetmuar sonte!”
Rrugës për në shtëpi nuk e perjashtova nga opsionet e mundshme të kalimit të asaj nate edhe atë të seksit. Undergroundi më intrigonte edhe me dicka tjetër:ishim të vetmit që i kishim kaluar të tridhjetat nga stafi i punës ku pjesa tjetër përbëhej nga pothuajse njëzetëvjecarë të harbuar.
Hymë në shtëpinë time dhe ndërsa Undergroundi po sistemohej në një kolltuk,unë gjeta rastin të hyja në dhomën e gjumit dhe të kontrolloja nëse kishte mbetur ndonjë prezervativ në sirtar. Pasi bëmë nga një dush të ngrohtë, u ulëm pranë njëri tjetrit me nga një gotë rum në dorë. Nuk flisnim pothuajse asgjë . Ndricimi i zbehtë dhe tingujt e muzikës që mbushnin dhomën ma bënë më të lehtë përqafimin e asaj vajze që cuditërisht qëndronte si e ngrirë mes kolltukut, por pa i bërë ndonjë rezistencë krahut tim mbi shpatullat e saja. Ndërsa kërkova ta puthja natyrshëm, sic puthet një femër e lirë që dëshiron ta kalojë natën në shtëpinë tënde, u ngrit me rrëmbim, mbuloi fytyrën me duar dhe u fut në dhomën time të gjumit. Mendova që e kisha fyer me padurimin tim dhe ndërsa arrita para derës së mbyllur qëndrova ca caste duke përfytyruar Undergroundin të përlotur dhe ndjeva dhëmbshuri për atë vajzë që në fund të fundit ishte si edhe unë një emigrante e vetmuar, larg vëndit të saj.
Kur hapa derën e pashë të qëndronte ulur mbi shtrataspak e përlotur,por me një qëndrim që dëshmonte vendosmërinë e njeriut që di se c’bën.

“Nëse dëshiron të bëjmë seks bashkë,mund ta provojmë,por fillimisht dua të të rrëfej dicka që ti duhet ta dish.Ne të dy nuk jemi as shokë e as miq,ndaj ke të drejtë në reagimin tënd ndaj kësaj femre që u ofrua vetë për të qenë sonte me ty. Të zgjodha ty si dëshmitar të këtij rrëfimi për arësyen e thjeshtë se ti mund ta përjetësosh atë në njërin nga tregimet e tua. Nuk kam lexuar asgjë nga ato që shkruan ti ,por di që flet bukur. Mbase dikë mund ta ndihmojë edhe ky rrëfim.
Emri im i vërtetë është Ana W. Kam lindur në një qytet të largët të Polonisë,ku kam kaluar edhe gjysmën e jetës sime.Babai im ishte nëpunës dhe mamaja ime mësuese.Ata kishin pesë fëmijë dhe unë isha i treti.Ishim një familje e lumtur,të paktën në sytë e të tjerëve.Gjithmonë jam krenuar me emrin tim,madje që e vogël,kur në shtëpi na vinte ndonjë vizitor i ri,unë ndjeja një kënaqësi të madhe kur e përshëndesja duke i thënë “Mirëseerdhe!Më quajnë Ana W!”.
Ndonëse te të tjerët emri im nuk bënte ndonjë efekt të madh, mua më dukej se duke e shqiptuar tërë forcë e krenari emrin tim,e vija edhe më shumë në dukje faktin që unë ekzistoja.
Dicka kish filluar të ishte e ndryshme ndoshta që në fëmijërinë time.Një baba i urtë,pothuajse i pazoti për të veshur edhe pantallonat e tij,nëse nuk do të kishte pranë vetes mamanë që në të vërtetë ishte shtylla e shtëpisë.Nëna ime ishte një nga femrat më femër që kam njohur në jetën time,pavarësisht nga fakti që në mënyrën me të cilën ajo drejtonte jetën dhe ekonominë e familjes,rritjen dhe arësimimin e fëmijëve të shumtë,tregonte dinamikën e një mashkulli.
Nuk më pëlqente fakti që kisha motra: do të doja të kisha vëllezër ose ,në mungesë të tyre,të isha fëmijë i vetëm. Isha në një nevojë të vazhdueshme për vëmëndje dhe dashuri,aq më tepër që nga natyra isha e ndrojtur dhe jo me ndonjë bukuri kushedi se cfarë.Motrat e mija kishin dashnorët e tyre për të cilët diskutonin kokë më kokë në dhomën e fëmijëve. Dëgjoja mendimet dhe përshtypjet e tyre për ata djem dhe habitesha kur mendoja se c’gjë interesante kishte në ‘ta.
Isha rreth gjashtëmbëdhjetë vjec dhe akoma s’dija se c’ishte dashuria.Në këtë moshë,për arësye ekonomike,nëna ime vendosi të më heqë nga shkolla dhe të më fusë në punë.Kështu fillova punë në një librari,nën këshillat dhe porositë e një tridhjetëvjecareje që e quanin Rudi.Një grua e fortë dhe autoritare që më tërhoqi që në fillim duke më bërë që të kuptoja se femrat më tërhiqnin më shumë se meshkujt.Aty,për herë të parë,unë kuptova arësyen pse s’më kishin tërhequr kurrë rrëfimet e motrave të mia për dashnorët e tyre.Nëse do të kisha pasur vëllezër,ndoshta,do ta kisha zbuluar të vërtetën për veten time më herët.
Një mëngjez,ndërsa po ndrrohesha në dhomën e veshjes, e veshur vetëm me të mbathura dhe kanatjere, dera u hap dhe brenda hyri Rudi. Që ditën e parë kisha ndjerë një frikë,një nënshtrim të këndëshëm ndaj saj, ndonëse nuk më kish dhënë ndonjë shkak. Ndërsa ajo hyri, unë kryqëzova krahët mbi gjinjtë e mi, duart mbi shpatullat lakuriqe.Ajo nisi të më vështrojë në një mënyrë të tillë që m’u duk sikur të isha komplet e zhveshur. Edhe para një burri nuk do ta provoja atë ndjenjë turpi dhe skuqjen e atij casti. “Më falni! Nuk e dija që ju mund të hynit…”, pëshpërita e humbur. “S’ka gjë!”, tha ajo “Dukesh shumë e këndëshme…ke trup të bukur…”
Rudi bëri ca hapa dhe qëndroi para meje. Pastaj më preku flokët dhe gishtërinjtë rrëshqitën ngadalë mbi faqet dhe qafën time.
“Sa e këndëshme je! Dhe sa e njomë dhe e pastër!”
Kurrë s’do ta harroj mënyrën me të cilën ajo kish shqiptuar fjalën “e pastër”. Më vonë mësova për pasionin e saj për pastërtinë dhe rregullin në gjithshka.
E shikova drejt në sytë shpues, blu si deti, ndërsa një dridhje më përshkoi të tërën ,ndërkohë që krahët e saj më mbështollën pas vetes. “Vogëlushja ime !Paske mbërdhirë!”.
U ngjesha pas saj. Ndjeva trupin e saj energjik,gjinjtë e fortë dhe të ngrohtë,duart e saj mbi shpinën time lakuriqe. Dhe…atëhere ndjeva një emocion të fortë e të cuditshëm të buronte nga thellësia e trupit tim,të më përfshinte e të më hidhte në një përqafim të butë e pasionant.
Ngrita kokën dhe arrita të kap një mirënjohje pothuajse triumfante që ajo e lëshoi drejt meje me sytë e zgjuar.Pastaj Rudi përkuli kokën dhe më puthi shpejtë e ngrohtë në buzë me një puthje që ndonëse zgjati aq pak,më hodhi për jetë në krahët e saj.Për herë të parë u ndjeva e dashuruar. Doja të flisja ,por nuk guxoja. Nuk i besova zërit tim që mbyturazi murmuriti “Ah,Rudi…!”
Ajo, si të kish kuptuar se sa e sa “ah”-e fshiheshin në atë murmurimë, tha “Ne duhet të bisedojmë, Anë e dashur. Mundet sonte?”.
Doja të thërrisja me gjithë forcën “Po, po dhe jo vetëm sonte, por cdo natë të jetës!”, por thashë vetëm fjalët “Jam e zënë.Më vjen keq!”
Pas disa ditëve e lamë të takoheshim në shtëpinë e saj. Një shtëpi e madhe dhe e rehatshme.
Pasi më përshëndeti, më shtyu lehtë brenda dhe tërhoqi derën pas saj. Kish ndërruar veshjen dhe modelin e flokëve. Një bluzë e ngushtë dhe një minifund mbulonin trupin e saj. U ktheva drejt saj dhe krejt natyrshëm ajo më mori në krahët e saj. Përsëri ndjeva trupin dhe gjinjtë e saj të fortë kundrejt meje,përsëri i njëjti emocion,e njëjta dridhje. E humbur në atë grua që rrezatonte bukuri dhe forcë,e lëshova trupin në duart e saja. Rudi përkëdheli qafën,supet e mi e ,duke zbritur poshtë,duart e saj më zhveshin ngadalë,pa shumë epsh,por tërë dhëmbshuri. Zbuloi gjinjtë e mi e nisi t’i përkëdhelë e fërkojë butësisht e me një lëvizje energjike më ngriti kokën dhe për të dytën herë ndjeva mbi buzë shijen e lumturisë që më falte puthja e saj e gjatë dhe e fortë…Krahët,këmbët dhe tërë trupin ndjeva të më këputeshin,sa që edhe mund të rrëzohesha, kur zëri i Rudit më përmëndi “Oh,Ana,të lutem më fal,por…je shumë e ëmbël…më fal!”
“Përse të të fal? Mua më pëlqeu…”,fola e hutuar me naivitet.
Qëndruam ca në heshtje.Rudi e mori veten e para dhe duke ecur hijshëm me mua për dore,na uli mbi një kanape në një qosh të dhomës.
“Ne duhet të flasim!Ti dhe unë.”,tha ajo.Folëm një copë herë të mirë mbi homoseksualizmin.
“Unë dëshiroja aq shumë të më puthje…të më shtërngoje në krahët e tu…” dhe pastaj fëmijërisht shtova “Unë të bëra ty të më puthje…!”.
Rudi qeshi.
”Më do vërtetë?”,e pyeta.
”Po,të dashurova që në momentin kur ti hyre për herë të parë në librari…”,ishte përgjigja e saj.
“Vërtetë kur hyre në shtëpi atë ditë ti mendove vec për mua?”, vazhdova e entuziazmuar.
Isha gjashtëmbëdhjetë vjecare dhe befasisht ndjehesha krenare që unë të isha heroina e vuajtjes dhe dashurisë së një gruaje aq të bukur. Në ato momente,ndoshta padrejtësisht,në heshtje mendova keq për nënën dhe motrat e mija që s’më kishin dhënë e kushtuar aq kujdes,dhëmbshuri e përkëdhelje,sa po më falte kjo grua,deri para pak ditësh,e panjohur, sot nënë, motër dhe mbi të gjitha,e dashura ime e parë, dashuria ime e parë.
Kështu, e ulur në atë kanape unë u bëra lesbike. Unë nuk e dija atë gjë atëherë,vite më parë, por sot,kur më vinë ndërmënd sa e sa kujtime, e kuptoj që gjithshka nisi mbi atë kanape, ku Rudi për herë të parë më shprehu dhe pohoi dashurinë e saj.
Rudi më mësoi rreth jetës më shumë nga c’kish bërë ndonjë tjetër. Nuk ish përpjekur të bënte seks me mua që në rastin e parë, por duke më hapur shtigjet drejt asaj që unë kisha ndjerë në heshtje kaq e kaq kohë e që e kisha varrosur të pashpresë diku në një skutë të errët të vetëdijës sime,bëri që unë të ndjeja magjinë e dashurisë që dy gra mund t’i falin njëra-tjetrës, si dy motra,si nënë e bijë,si dy dashnore pa të fshehta midis tyre.
Ndërsa dëgjoja zërin e saj të tregonte për Safonë, poeteshën e famshme të Greqisë së lashtë,nënën shpirtërore të lesbikeve, u afrova edhe më shumë pranë saj, duke u futur nën sqetullën e saj si një zog i vogël, ndërsa me dorën time lehtë-lehtë i ngrita bluzën dhe i përkëdhela gjinjtë e fryrë,tërë ndrojtje dhe frikë,pastaj dora ime ngriu mbi formën e gjirit, pa guxuar ta prekte ashtu sic doja ta prekja…
Rudi pushoi së treguari, ndërsa heshtja dhe gjysëmerrësira kish mbuluar dhomën. Dëgjohej vec zhurma e shiut që kish filluar ndërkohë rrëmbyeshëm. Papritmas Rudi më mori në krahë dhe ma mbuloi fytyrën me të puthura. Ishte aq e ngrohtë,e gjallë,tepër e rënë në dashuri me mua dhe …mjeshtre e artit të dashurisë në magjinë që dinte të krijonte me puthjet e saja.
Nuk e di se si më kish zhveshur të tërën, por papritur ndjeva trupin e saj mbi timin dhe buzët e saj të më preknin kudo në trupin tim të brishtë.
A kisha qenë vallë më e lumtur më parë, më shumë se në ato caste që unë kisha zbuluar se kisha një trup që mund t’u falte lumturinë mua dhe atyre që e preknin?
Aq naive dhe fëmijë kisha qenë deri në atë moment,sa që nuk i kisha provuar kurrë ndjenjat e egra të vetë jetës.Më dukej se kisha rilindur në një botë që për mua kurrë më parë s’kish ekzistuar.
Duart e saj ishin aq të ëmbëla mbi gjinjtë, krahët dhe kofshët e mija.Më puthi përsëri lehtë, ngadalë, sikur të kish frikë se nga brishtësia trupi im do të thërmohej në mijëra copëza të pambledhëshme kurrë. Në të vërtetë shpirti më ish thërmuar dhe ribashkuar me shpirtin e asaj gruaje aq të dashur,aq zonjë dhe fëmijë njëkohësisht.
Shumë vite më vonë unë pata rastin të bëj seks edhe me meshkuj, por kurrë në marrëdhënjet me ta nuk gjeta atë që më fali Rudi, dhembshurinë, durimin, dashurinë e nënlëkurës e të shpirtit që mua mund të m’i falte vec një grua -e në rastin më të keq- nëna ime.
Gjatë tërë këtyre viteve kam kërkuar nga vetvetja, por pa gjetur përgjigje, përse njerëzit janë homoseksualë.Tashmë, e lodhur nga pikëpyetjet, i kam thjeshtuar të gjitha në një “kështu ishte e shkruar”. Kam kaluar nëpër rrathët e Ferrit, shpesh herë pa e merituar, vetëm e vetëm se jam e tillë. Jetë më të vështirë se gruaja e dashuruar nga burri i saj i devotshëm dhe fëmijët e gëzuar përreth. Megjithatë lumturia blihet me cdo cmim, mjafton që ajo të të cojë në pikën e moskthimit të kokës prapa duke thënë nën zë “Ah,sa keq që veprova ashtu!”.
Marrëdhënjet e mia me Rudin vazhduan për dy vjet me rradhë.Të fshehta, larg opinionit të ndyrë hipokrit të qytetit tim. Në sytë e bashkëqytetarëve të mij isha një vajzë e urtë dhe e heshtur që cuditërisht s’po i dilte fati. Për fat të mirë apo të keq, qyteti dhe shoqëria jonë i kishte veshët të shurdhër për të dëgjuar melodinë e lumturisë së një lesbikeje.
Ishte Rudi ajo që më mësoi aq natyrshëm se të ishe lesbike ishte po aq turp sa edhe të mos ishe e tillë, një e vërtetë që unë jo thjeshtë e mësova,por edhe e jetova. Prej saj mësova atë që nuk lejohet,atë që dënohet dhe përcmohet, por që është aq e vërtetë. Edhe homoseksualët janë njerëz dhe njerëzit janë si lulet. Pak kujdes i ngjall,pak moskujdes i vyshk.
Ishin dy vjet të një dashurie trupore dhe shpirtërore që i dhanë cdo sekonde emrin tonë,bukurinë tonë,të vërtetën tonë. Do të doja edhe unë t’ia tregoja plot dëshirë dashurinë time të madhe një shoqeje, motrave apo edhe nënës, por e dija reagimin. Do të isha më fatkeqja në botë. Kështu që e mbajta brenda vetes sime si gjënë më të shtrenjtë, më të lartë që s’e meritonte kurrë të përbaltej nga llumi i moralit. Do të kisha qenë e lumtur të vazhdonte sa më gjatë, por…”

Këtu Undergroundi e ndërpre rrëfimin dhe ndezi një cigare. Kisha mbetur i hutuar, në këmbë para saj, gjatë gjithë rrëfimit,madje nuk kisha parë se qielli që dukej pas perdeve ishte përflakur nga fishekzjarre të shumta inkandeshente të njerëzve që jashtë mes dëborës festonin në ekstazën e rradhës lindjen e Krishtit.
Pasi e thithi fort cigaren, Undergroundi vazhdoi:
“Një ditë ajo vdiq. E shtypi një makinë. Pas ca orësh dha shpirt në spitalin e vogël të qytetit. Dicka pas mesnate.
Të nësërmen në mengjez, ndërsa po shkoja për në punë,dëgjova zërin e fqinjit tonë të më thoshte i mërzitur “E more vesh? Zonja Rudi vdiq aksidentalisht!”
Kanë kaluar dymbëdhjetë vjet që atë ditë, por edhe tani i ndjej në veshët e mi ato pak fjalë të tmerrshme.U ktheva në shtëpi dhe nisa të qaj me dënesë në heshtje. Nëna dhe motrat m’u afruan prane të më qetësonin, pasi ndonëse nuk dinin gjë për lidhjen tonë, vlerësonin dashurinë dhe simpatinë që Rudi kish patur gjithmonë për mua.
Dy javë pasi u varros Rudi shëtita me një djalë të quajtur Jancek. Pas tre muajsh u fejuam dhe pas një viti u martuam.
Kur kujtoj atë periudhë të jetës urrej vetveten. S’më kish mbetur asgjë vec egoizmit në shpirt. Sot mendoj se vdekja e Rudit më mësoi më shumë se c’me kish mësuar ajo vetë.
E urreva Jancekun që në momentin kur më puthi për të parën herë. Ai ishte një djalë i këndëshëm dhe simpatik, por duart e tija të nxehta mbi trupin tim më sëmurnin. I kisha dhënë të kuptonte se edhe mua më pëlqente të martohesha me të:të paktën do të zhdukesha nga familja ime, ku tani që ndjenin ikjen time, nisën të më kushtojnë vëmëndje dhe kujdes. Më në fund nëna ime e zbuloi që kishte edhe një vajzë tjetër!
Netëve mes ëndërrave i kërkoja të falur Rudit që po martohesha dhe Jancekut që e bëra të më dashurojë duke e ditur që nuk mund ta dashuroja kurrë. Gjatë fejesës sonë ai shpesh u përpoq të kryente një akt seksual me mua,por unë dija ta shmangja duke i thënë që virgjëria ime do të ishte dhurata ime për të në ditën e martesës.
Erdhi dhe dita e martesës. Mamaja qante, ndërsa motrat përpiqeshin që unë të dilja një nuse sa më e bukur. Lule dhe oriz mbi ne.
Atë natë Jancek, mes epshit,kish pritur momentin e cvirgjërimit tim. Më shtriu në krevat dhe unë mbylla sytë që të ndaloja lotët, ndërkohë që duart e tij të etura përkëdhelnin gjoksin tim, trupin tim të ftohtë. E lashë të më puthte në buzë, në pritje për të më puthur dhe përkëdhelur edhe pjesët e tjera të trupit, por kjo gjë kurrë nuk ndodhi. Papritmas ,duke hungërirë si një bishë, më mbuloi të tërën me trupin e tij. Ndërsa ai po kënaqej, unë ndjeva një dhimbje të fortë dhe të zgjatur që sa vinte e përkeqësohej. “Jancek,mjaft të lutem!”, thirra unë, por ai më kish harruar të tërën i përqëndruar totalisht te vrima e përgjakur e seksit tim, duke mos e kuptuar që unë s’dija asgjë nga ai akt që po kryenim.
E pafuqishme iu dorëzova e tëra. E shtrirë ndjeja lotët të më rridhnin faqeve të nxehtë e të rëndë. Ndodhesha e shtrirë në një shtrat dhimbjesh, në krahët e një burri që nuk mund ta dashuroja kurrë…
Më vonë, disa javë para divorcit, me Jancekun shpesh i kujtonim orët e para të martesës sonë, secili sipas mënyrës së vet:ai plot epsh e pasion, unë plot tmerr e neveri. Gjatë kësaj kohe kisha mësuar ta respektoja atë,madje edhe ta dashuroja, por nuk ishte ajo dashuria që mban bashkë një burrë me një grua.
Një ditë prej ditësh i tregova tim shoqi për veten dhe për Rudin. Vitet që kalova me Rudin më dhanë kurajon t’i tregoja atij se cila isha e cfarë isha.
Muaj të tmerrshëm e të vështirë më prisnin në ditët e mëvonëshme.Akoma më e vështirë ishte për tim shoq. Ai duhej të kuptonte dicka që nuk i përkiste botës së tij,të provonte dhe të respektonte ndjenja që ai kurrë nuk e dinte që ekzistonin. Për homoseksualizmin ai dinte vetëm fjalën “turp”, ndërsa për mua ajo gjendje ishte vetë jeta ime.
Megjithatë ai u mësua me faktin që unë isha lesbike,gjë që më bëri ta doja e ta respektoja si asnjëherë më parë gjatë martesës sonë. Por në thellësi të tij ai më dënonte, pa ditur se për c’gjë unë isha fajtore.
Kështu një ditë mblodha plackat. Po ku të ikja?
Vendosa të arratisem nga atdheu im, ku s’kish gjë që të më mbante më vec kujtimit të Rudit dhe varrit të saj. Një ditë para se të largohesha shkova në varreza, qava e vetme duke prekur dhe puthur fotografinë e ftohtë të Rudit që zbukuronte varrin e saj të thjeshtë. Nuk i cova lule,por vec lotë.
Tani, pas kaq vitesh në dhe të huaj jam mësuar të jetoj ashtu sic duhet të jetojë një njeri i llojit tim, sic e sheh edhe vete, pa miq e shokë, por me njohje të pasigurta të një nate.Kontakte të mishit, por jo të shpirtit, pavarësisht nga kënaqësia që mund të më kenë dhënë.
Boshllëkun që më la Rudi s’kam arritur ta mbush dot, ndaj edhe kërkoj me ngulm të gjej përsëri atë ndjenjë paralizuese dashurie dhe dhëmbshurie që vite më parë i dha jetës sime kuptimin dhe emrin e saj. Dhe për sa kohë që unë jetoj me këtë boshllëk, në veshë më kumbon zëri i Rudit që ndërsa rrinim të përqafuara pranë zjarrit, më thoshte “Nuk ka rëndësi se nga cili burim ujitet lulja, mjafton që ajo të lulëzojë e bukur!”

Këtu kish mbaruar rrëfimi i saj. Ish ngritur dhe më kish pyetur për dicka që nuk e dëgjova. Isha murosur i tëri. Kur erdha në vete dëgjova zërin e saj poshtë ballkonit tim “Taksi, taksi!”. Dola me vrull në ballkon, por ndërkohë taksia e verdhë me Undergroundin brenda saj gjarpëroi rrugën mes një grupi gjysëmlakuriq të dehurish që festonin lindjen e Jezuit.


( ©artangjyzelhasani )

Rutina perfekte

Rutina perfekte

Ai punon shume larg. Asgje interesante ne punen e tij. Ndersa pergatit bilancet e akullta financiare te kompanise, sidoqofte ka nje ore pushimi ne mesdite kur ai shplodhet dhe ndjen ngohtesine t’ia mbuloje tere qenien. Kete ore pushimi ai e quan ora e castit: gjate asaj ore pushimi ai ngrohet me kujtimin e casteve te nates se shkuar...me gjurmet e tyre te shperndare kudo ne dhomen e rremujshme …me perfytyrimin e aromes se flokeve te saj...te gjinjve te saj...te sqetullave te saja…te fundbarkut te saj te pyllezuar hijshem...zgjat doren ne ajer sikur do te preke formen e trupit te saj mbi dyshek…zgjat kemben nga ana e saj e boshatisur kur ajo eshte ngritur per te pire nje qetesues…perqafon nje jastek imagjinar ku akoma ndodhet gjurma e kokes se bukur... …dhe ia dorezon veten teresisht kujtimit te asaj dhome ku dashuriberja mbreteron me gjithe crregullsine e saj… Kur ora e castit i afrohet fundit ai shkon ne banje...zberthen kemishen dhe nuhat ne trupin e tij aromen e saj…eren e saj…eren e femres qe ajo i dhuron cdo nate…dehet me te...
Prej vitesh nuk ben dush ne mengjez.

Ajo cdo mengjes, sapo del ai, ben dushin e zakonshem te mengjesit dhe nis e rregullon dhomen e gjumit. E urren crregullsine dhe rremujen. Heq kellefet e jastekeve qe mbajne eren e flokeve te tyre…Ndrron carcafet e zhubrosur e te zbukuruar vende vende me lule sperme. Shkund dyshekun deri sa te zhduket forma e trupave te tyre mbi te…hap dritaren qe te dalin nga dhoma grahmat renkimtare te frymemarrjes se nates se shkuar dhe era e trupave te tyre te dirsur…Sistemon diku ne nje cep pantoflat e hedhura permbys…Hedh ne koshin e rrobave te palara mbathjet e neperkembura…Gjithnje para se te dale nga dhoma i hedh nje veshtrim te kujdesshem nese ka harruar ndonje gje pa rregulluar akoma ne ate dhome gjumi. Jo…asgje nuk ka harruar… Asnje gjurme e nates se mbremshme… Gjithshka eshte perfekte.

Ne darke ai kthehet. Futet ne dhome…dhe rri i menduar ne prag te saj.Mendon gjithnje te njejten gje ne ato caste
“Cfare ke qe mendohesh? Ty gjithnje te fut ne mendime kjo dhome.Nuk e shikon se si e kam sistemuar dhe rregulluar? A nuk eshte perfekte? Eshte perfeksioni qe une ta dhuroj ty, i dashur, qe ti te shplodhesh pas tere kesaj dite te lodhshme e te gjate pune…”, pyet ajo duke pritur nje falenderim mirenjohjeje…
Ai nuk pergjigjet.
Asnjehere nuk pergjigjet.
Fundja edhe neser si zakonisht do shkoje perseri ne pune pa bere dushin e mengjezit...


(©artangjyzelhasani)

Mazoka (Masoch) Dhe Mazokizmi

Mazoka (Masoch) Dhe Mazokizmi...
________________________________________
E kemi degjur te gjithe termin "masokist". Po kush ishte personi qe i dha emrin ketij termi?

Leopold Ritter von Sacher-Masoch (27 Janar 1836 – 9 Mars 1895) ishte nje shkrimtar dhe gazetar austriak i cili u be i famshem me historite e jetes Galiciane dhe romane romantike. Termi masochism vjen nga emri i tij.
Gjate jetes se tij, Sacher-Masoch ishte i mirenjohur si njeri i letrave i cili nga disa mendohej si pasardhesi i fuqishem i Getes dhe shpesh e kane krahasuar me Turgenievin. Ai ishte nje mendimtar utopist qe mbarti ide socialiste dhe humaniste ne veprat e tij artistike dhe jo artistike.

Von Sacher-Masoch u lind ne Lemberg, kryqyteti i Mbreterise se Galicise dhe Lodomerise (Kingdom of Galicia and Lodomeria), nje province e Perandorise Austriake. Mesoi te lexoje gjermanisht ne moshen 12 vjecare. Studioi per drejtesi, histori dhe matematike ne Universitetin e Gracit dhe pas diplomimit levizi drejt Lemberg ku u be profesor. Botimet e hershme jo artistike te tij jane kryesisht mbi historine e Austrise. Njekohesisht Masoch i kthehet studimit te folklorit dhe kultures se vendlindjes se tij Galicia. Pak kohe me pas ai braktis pozicionin e mesimdhenjes dhe nis udhen e gjate te shkrimtarit. Brenda nje dekade boton nje sere librash me tregime dhe romane.
Masoch e gjeti shume interesante perberjen e ndryshme kulturore dhe etnike te vendlindjes se tij Galicia. Nga viti 1860 deri ne 1880 ai botoi nje numer te madh vellimesh si Jewish Short Stories, Polish Short Stories, Galician Short Stories, German Court Stories dhe Russian Court Stories.Librat e tij u perkthyen ne Rusi dhe France.
Ne vitin 1869 Sacher-Masoch shkroi nje seri te famshme tregimesh te shkurtera me titull Legacy of Cain qe do te paraqiste pikepamjet estetike thelbesore te vete autorit. Ky cikel tregimesh hapej me nje liber-manifest si The Wanderer nga i cili per here te pare doli ne dukje karakteri misogynist i temave te tij - urrejtja ndaj femrave, nje teme qe u be tema e dashur e tij ne librat qe pasuan. Nga gjashte volume te parashikuara vetem 2 arriten te shkruheshin teresisht.
Nga mesi i vitit 1880 Masoch e braktisi idene e Legacy of Cain. Gjithsesi ne ato dy volume perfshiehn tere veprat me te mira te tij ne vecanti Venus in Furs (1869) qe perben kryevepren e Masoch. Novela e shkurter shpreh fantazite dhe fetishizmin e Sacher-Masoch's, vecanerisht kundrejt femrave dominante te veshura me gezof.
Masoch ne vazhdim te jetes se tij u perpoq te realizonte fantazite e tij me grate dhe sherbyeset e veta.
Ai botonte ne revisten letrare Auf der Höhe Internationale Review (At the Pinnacle. International Review), e cila u botua prej Tetorit 1881 deri ne Shtator te vitit 1885. Kjo ishte nje reviste qe synonte tolerancen dhe integrimin per Hebrenjte e Saksonise, e gjithashtu edhe emancipimin e grave.
Ne vitet ne vazhdim Masoch punoi kunder antisemitizmit me ane te nje shoqate ( Oberhessischer Verein für Volksbildung) qe ai e formoi ne bashkepunim me gruan e tij te dyte, Hulda Meister.

Ne 8 Dhjetor 1869 Leopold dhe mikja e tij Fanny Pistor nenshkruan nje kontrate te cuditshme sipas se ciles Leopold von Sacher-Masoch behej skllav i Fanny Pistor Bogdanoff per nje periudhe 6 mujore, me kusht qe baronesha te vishej vazhdimisht me gezof, vecanerisht kur ajo te ishte e nevrikosur. Sacher-Masoch mori pseudonimin “Gregor”, nje emer tipik i sherbetoreve meshkuj dhe u maskua si sherbetor i baroneshes. Keshtu qe te dy udhetuan me tren drejt Italise. Si personazhet e librit Venus in Furs, ai udhetoi ne nje vagon te klasit te trete ndersa ajo ne te klasit te pare,dhe arriten ne Vencia ku nuk I njihte askush dhe nuk mund te ngjallnin asnje dyshim per lidhjen e tyre te cuditshme.
Ai ushtroi presion mbi gruan e tij te pare, Aurora von Römelin, nje aristokrate me te cilen ai ish martuar ne vitin 1873, ne menyre qe ajo t’u nenshtrohej pervojave te librit kunder deshires se saj. Jeta familjare i ishte bere Masoch-es e padurueshme dhe e merzitshme, keshtu ai u divorcua nga gruaja dhe u martua me ndihmesen e tij.
Ne vitin 1875 Masoch shkroi The Ideals of Our Time, nje perpjekje e autorit per te dhene nje portret te shoqerise gjermane gjate periudhes se lulezimit industrial.
Kur ishte 50 vjec gjendja e tij mendore filloi te perkeqesohej dhe keshtu Masoch i kaloi vitet e fundit te jetes me kura psikiatrike. Sipas raporteve zyrtare ai vdiq ne Lindheim te Gjermanise me 1895; sidoqofte disa pretendojne se Masoch vdiq ne nje azil ne Mannheim ne vitin 1905.[4]
Sacher-Masoch eshte xhaxhai i nenes se aktores se spikatur angleze Marianne Faithfull nga ana e se emes, baroneshes vieneze, Eva Erisso.

Veprat e Masoch:

1858 A Galician Story 1846.
1865 Kaunitz.
1867 The Last King of Hungary.
1870 The Divorced Woman.
1870 Legacy of Cain. Vol. 1: Love. (includes his most famous novella Venus in Furs)
1872 Faux Ermine.
1873 Female Sultan.
1873 The Messalinas of Vienna.
1873-1874 Russian Court Stories: 4 Vols.
1873-1877 Viennese Court Stories: 2 Vols.
1875 The Ideals of Our Time.
1875 Galician Stories.
1877 The Man Without Prejustice.
1877 Legacy of Cain. Vol. 2: Property.
1878 The New Hiob.
1878 Jewish Stories.
1878 The Republic of Women's Enemies.
1879 Silhouettes.
1881 New Jewish Stories.
1883 The Godmother.
1886 Eternal Youth.
1886 Stories from Polish Ghetto.
1886 Little Mysteries of World History.
1887 Polish Stories.
1890 The Serpent in Paradise.
1891 The Lonesome.
1894 Love Stories.
1898 Entre nous.
1900 Catherina II.
1901 Afrikas Semiramis.
1907 Fierce Women.



Sacher-Masoch dhe Masochism

Termi masochism u krijua ne vitin 1886 nga psikiatri austriak von Krafft-Ebing ne studimin e tij me titullin Psychopathia Sexualis:

“ Une e gjej me vend emertimin e kesaj anomalie seksuale "Masochism," sepse autori Sacher-Masoch shpesh bente kete lloj perversioni te panjohur deri atehere nga shkenca, por te pranishem ne librat e tij. Gjate viteve te fundit eshte provuar se Sacher-Masoch nuk ishte vetem poeti i Masochism-it, por edhe ai vete ishte subjekt i kesaj anomalie. Edhe pse une i disponoj keto prova nuk e shoh te aresyeshme t’I bej publike. I hedh poshte akuzat qe me jane bere nga adhurues dhe miq te autorit per perdorimin e padrejte te emrit te tij ne emertesen e kesaj patologjie seksuale. Si njeri Sacher-Masoch nuk mund te humbase ndonje gje nga vleresimet qe i behet nga pasuesit dhe miqte e tij, per shkak te kesaj anomalie te ndjenjave te veta seksuale. Si autor ai shkelqeu ne veprat e tij sa here qe shmangu nga temat e tyre anomaline e seksualitetit te tij personal. Ne kete kendveshtrim Masoch-a mbetet nje shembull i shkelqyer i ndikimit te fuqishem qe jeta seksuale mund t’I shkaktoje mendjes se njeriut, per te mire apo per te keq.”

Sacher-Masoch mbeti i pakenaqur nga ky zhvillim i ri i ngjarjeve. Gjithsesi detajet e jetes se tij private mbeten te pazbuluar ne publik, deri kur ish gruaja e pare e tij, Aurora von Römelin, ne kujtimet e saj i publikoi ato ne vitin 1905 me pseudonimin Wanda von Sacher-Masoch.

(perktheu dhe pergatiti: whisper)

Markezi De Sade - Jeta dhe Vepra e tij

Origjina e fjales “sadist” vjen nga emri i Markezit de Sade

Markezi De Sade - Jeta dhe Vepra e tij
________________________________________


Donatien Alphonse François de Sade, Marquis de Sade ( 2 Qershor 1740 – 2 dhjetor, 1814) ishte nje aristokrat francez , revolucionar dhe autor i shume pornografive filozofike e shpesh te dhunshme.
Ai ishte nje filozof i lirise ekstreme, i cliruar nga normat e moralit, fese dhe ligjit, me qellim te vetem ndjekjen e kenaqesive personale.
Sade u burgos ne shume burgje dhe cmendina per rreth 32 vjete:
11 vjet ne Paris (10 nga te cilet ne keshtjellen-burg te Bastijese, nje muaj ne Conciergerie, 2 vjet ne nje keshtjelle, nje vit ne Madelonnettes, 3 vjet ne Bicêtre, nje vit ne Sainte-Pélagie, dhe 13 vjet ne cmendinen e Charenton. Shumica e veprave te tij jane shkruar ne burg. Termi sadist buron nga emri i tij.

Femijeria dhe edukata arsimore e Sade

Sade u lind ne Condé palace te Parisit. Babai i tij ishte konti Jean-Bastiste François Joseph de Sade. Nena e tij , Marie-Eléonore de Maillé de Carman, ishte kushurire e larget dhe zonje nderi e princeses se Conde.
Per breza me rradhe pjestaret e familjes Sade ishin ose konter ose markeze dhe nje nga familjet me te vjetra aristokrate te Frances.
Ne femijerine e hershme Sade u edukua nga xhaxhai i tij, abati de Sade. Me vone ndoqi kolegjin jezuit (nje shkolle meshkujsh kjo) dhe ne vazhdim ndoqi karieren ushtarake. Ai sherbeu ne Luften Shtatevjecare si kolonel i nje regjimenti kaloresie.
Kur u kthye nga lufta ne vitin 1763 kerkoi doren e vajzes se nje gjykatesi te pasur, por kjo kerkese u refuzua nga i jati i vajzes i cili gjithsesi i ofroi Sades per grua vajzen e madhe te tij Renée-Pélagie de Montreuil, po ate vit. Cifti lindi dy djem dhe nje vajze.
Pasioni i tij i perjetshem per teatrin ra ne sy kur ne vitin 1766 ai ndertoi nje teater privat ne keshtjellen e tij ne Lacoste te krahines se Provences.
I jati i tij vdiq ne janarin e vitit 1767.

Skandalet dhe burgosjet e shumta

Thuhet qe Sade beri nje jete private skandaloze te lirise ekstreme i rrethuar gjithnje nga prostituta dhe sherbetore nga te dy sekset ne keshtjellen e tij ne Lacoste. Nder te tjera, per shume kohe ai kishte te dashur zyrtare motren e gruas se tij, Anne-Prospere, e cila ishte ftuar te jetonte ne te njejten keshtjelle.
Nje nga skandalet e para te medha te Sade ndodhi te shtunen e Pashkeve te vitit 1768, kur ai siguroi sherbimet seksuale te Rose Keller e cila nuk dihet nese ishte apo jo prostitute. Sade u akuzua se e kishte rrembyer, burgosur ne keshtjellen e tij te Arcueil, duke e abuzuar seksualisht dhe fizikisht ate.Gjithashtu ai u akuzua edhe per blasfemi e cila ishte nje akuze teper e rende ne ate kohe. Keller u arratis nga keshtjella e Sade me ane te nje carcafi duke zbritur nga dritarja e katit i dyte te keshtjelles. Nderkohe e vjehra e Sade kish siguruar nga mbreti nje dekret qe udhezonte arrestimin dhe burgosjen e Saden pa procedura gjyqesore, dekret qe me vone u kthye ne nje katastrofe per te ardhmen e Sade.
Duke filluar nga viti 1763, Sade jetoi kryesisht ne Paris dhe ne rrethinat e tij. Shume prostituta pariziene u ankuan per keqtrajtimin qe u bente Sade dhe keshtu autoritetet policore e vune ne survejim te plote markezin e ri. Pas disa burgosjeve te shkurtera, ne vitin 1768 Sade u izolua ne keshtjellen e tij ne Lacoste.
Ne vitin 1772 ne Marseje Sade bashke me kryesherbyesin e tij Latour u perfshine ne nje ngjarje helmimi jovdekjeprures te disa prostitutave me aphrodisiac Spanish fly dhe akte sodomie. Dy burrat u aratisen per t’i shpetuar denimit me vdekje ne mungese. Ata iken drejt Italise. Sade mori me vete edhe kunaten e tij- kohe kur edhe nisi lidhja e tyre erotike. E vjehra e Sade nuk ia fali kurre kete gje dhendrit te saj . Ajo siguroi nga mbreti nje mandat te dyte special arresti kunder Sade. Ky mandat do te mund ta conte Saden drejt e ne burg pa asnje gjykim nga gjykata.
Sade dhe Latour u kapen dhe u burgosen ne keshtjellen e Moilans ne fund te vitit 1772, por kater muaj me vone u arratisen nga burgu.
Me vone fshehurazi u kthye ne keshtjellen e tij ne Lacoste ku u bashkua me gruan e tij e cila I sherbeu me devotshmeri. Ai punesoi nje grup vajzash te cilat ne vazhdimesi ankoheshin per keqtrajtimet seksuale qe u bente markezi ndaj edhe largoheshin vecse pak dite pasi kishin filluar punen si sherbetore te ai. Sade U nis drejt Italise perseri. Gjate kesaj periudhe ai shkroi Voyage d'Italie,( e cila bashke me ditaret e udhetimeve te meparshme te tij nuk eshte botuar kurre ne gjuhen angleze).
Ne vitin 1776 ai rikthehet ne Lacoste, duke perseritur historine e tij tradicionale me sherbetoret e sapopunesuara. Nje vit me vone, ne 1777, babai i njeres prej sherbetoreve u perpoq te qellonte me pisqolle markezin. Fatmiresisht per Saden pisqolla nuk shkrepi.

Po ate vit Sade largohet nga keshtjella me pretendimin se do shihte nenen e tij e cila ne fakt kish vdekur kohe me pare ne Paris. Keshtu e kapin dhe e burgosin ne Château de Vincennes. Sade ia doli mbane qe t’e anullohej denimi me vdekje ne vitin 1778 I cili iu kthye ne burgim te perjetshem deri ne daljen e nje dekreti mbreteror. Perseri arratiset nga burgu, por kapet shume shpejt dhe e kthejne ne te njejten qeli. Ne burg ai u njoh me kontin de Mirabeau i cili gjithashtu shkruante letersi erotike. Por ne fakt te dy kishin antipati per njeri tjetrin. [5]
Ne vitin 1784 burgu i Vincennes u mbyll dhe Sade u transferua ne burgun e Bastijes. Thuhet qe ne 2 korrik 1789 (pra vecse 12 dite perpara shperthimit te revolucionit francez ) ai i bertiti turmes qe ndodhej jashte burgut: “Hejjj, po vrasin te burgosurit ketu brenda! ” , duke bere qe te shkaktohej nje proteste masive nga populli perreth burgut. Dy dite me pas e transferruan ne cmendinen e Charentonit afer Parisit.
Pikerisht gjate kesaj kohe ai pothuajse kishte mbaruar kryevepren e tij Les 120 Journées de Sodome (The 120 Days of Sodom). Per hidherimin e tij te thelle doreshkrimi humbi gjate transferimit per ne cmendine, por Sade e vazhdoi ta rishkruaje.
U lirua nga cmendina e Charentonit ne vitin 1790 duke perfituar nga ligjet e reja te cilat anullonin cdo dekret te meparshem mbreteror. Pak dite me pas gruaja e tij mori divorcin e kerkuar .


Rikthimi ne liri, perfshirja ne revolucion dhe burgosja

Gjate periudhave te shkurtera te lirise, duke filluar nga viti 1790, Sade botoi disa libra te tij me pseudonim. Ai takoi Marie-Constance Quesnet, nje ish aktore dhe nene e divorcuar e nje femije 6 vjecar. Constanca dhe Sade qendruan bashke per tere jeten. Nderkohe Sade ishte bere nje njeri teper obez.
Fillimisht Sade u angazhua me situaten e re politike ne mbeshtetje te Republikes, e therriste veten e tij “ qytetari Sade” dhe arriti te fitonte disa poste zyrtare pavaresisht prejardhjes se tij aristokratike.
Meqe Keshtjella e tij e Lacoste ishte rrenuar dhe plackitur ne vitin 1789 nga sulmet e nje turme hajdutesh ai e braktisi rrenojen dhe u vendos ne Paris.
Ne vitin 1790 ai u zgjodh antar i National Convention (Parlamenti) ku perfaqesonte ekstremin e majte Sade shkroi shume pamflete politike ne te cilat aspironte per implementimin e votes direkte. Sidoqofte fale prejardhjes se tij aristokrate ai jo gjithmone gezonte besimin e revolucionareve qe perfaqesonte.
Si pasoje e akrobacive te tij diplomatike here ne krah te Maratit e herene krah te Robespierit u riburgos dhe I shpetoi per nje qime gijotines, mesa duket si pasoje e nje gabimi administrativ. Gjithsesi kjo formezoi perfundimisht te markezi urrejtjen dhe percmimin e tij kunder denimit me vdekje.
U lirua nga burgosja e rradhes ne vitin 1794, menjehere pas ekzekutimit te Maximilien Robespierre qe shenoi fundin e Rregjimit te Terrorit.
Ne vitin1796, ai shiti keshtjellen e rrenuar te Lacostes. (Kuriozitet: ato germadha te keshtjelles ne vitin 1990 u blene nga dizenjuesi i modes Pierre Cardin i cili cdo vere organizon festivale mode dhe muzike atje).
Burgosja per librat e tij dhe vdekja e de Sade
Ne vitin 1801 Napoleon Bonaparte urdheroi arrestimin e autorit anonim te Justine dhe Juliette. Sade u arrestua ne zyren e botuesit te tij dhe u burgos pa gjyq, fillimisht ne burgun Sainte-Pélagie dhe me vone, meqe kishte filluar te molepste seksualisht te burgosurit e rinj atje e transferuan ne keshtjellen e Bicêtre.
Pas nderhyrjeve nga familja e tij ne vitin 1803 de Sade deklarohet zyrtariasht i cmendur dhe transferohet perseri ne cmendinen e Charentonit.
Ish gruaja e tij dhe femijet pranuan t’i paguanin shpenzimet e pensionit ne cmendine.
Constance u lejua te jetonte me de Sade brenda Charentonit.Drejtori zemerbardhe i cmendines , abati de Coulmier lejoi te luhen disa nga dramat e shkruara nga de Sade, me aktore te cmendurit e burgosur dhe spektatore publikun e gjere te Parisit. Ligjet e reja te vitit 1809 e ridenuan Saden me burgosje ne izolim te plote pa te drejte te perdorimit te pendes dhe letres, ndonese perseri abati Coulmier i siguronte Sades mundesine e fshehte per te shkruar serish.
Ne vitin 1813, qeveria urdheroi ndalimin e gjithe shfaqjeve teatrale te cmendines se Charentonit.
Sade filloi nje histori dashurie me 13 vjecaren Madeleine Leclerc, e cila punonte ne cmendine. Kjo lidhje erotike zgjati 4 vjet deri ne vdekjen e Sade ne vitin 1814.
Edhe pse Sade kish kerkuar qe pas vdekjes kufomen e tij ta digjnin dhe hirin t’ia shperndanin ne ajer, ate e varrosen ne varrezat e cmendines se Charentonit
Kafka e tij me vone u nxorr nga varri per studime phrenologjike ( frenologjia nje shkence e dikurshme qe sot konsiderohet pseudoshkence qe pretendonte percaktimin e mendimeve te njeriut nga forma dhe brazdat e kafkes)
I biri i tij dogji tere doreshkrimet e pabotuara te de Sade duke perfshire edhe vepren shume voluminoze Les Journées de Florbelle.


ja cfare thote nobelisti Oktavio Paz per Sade,vepren e tij dhe kontradiksionin e kundershtite qe mjeshtri i perversionit filozofik la pas vetes se tij ne shekujt qe do pasonin...:


Citim:
The works of the Marquis de Sade arouse strong passions -- readers tend to find his ideas either exhilarating or repugnant, and rarely anything in between. In this thin, dense volume, the Mexican poet and essayist Octavio Paz offers a glimpse at the way his own responses to Sade have evolved over the course of his lifetime. Upon first discovering Sade as a young man, Paz wrote an ''enthusiastic poem,'' but by the time he wrote the essay ''An Erotic Beyond'' nearly 15 years later, he was able to transcend emotion in order to examine Sade not as a pornographer but as a philosopher. Long before Freud, Paz points out, Sade observed that civilization and instinct were at odds. Sade's solution was a cruel ''upside down'' utopia in which strong passions -- in his mind, those of destruction -- held sway.
While sustaining his youthful admiration, Paz, the 1990 Nobel laureate in Literature, proceeds to examine the ontological impossibilities of Sade's thought in a hermetic, occasionally oblique, but ultimately brilliant treatment.
Finally, however, Paz's fascination with Sade wore off. In the 1980's, when Sade had become the rage in the academy, Paz wrote that the infamous libertine was a curiosity but not a great writer or even a great philosopher -- now he found Sade as philosophically tyrannical as the moralists who oppose him, and equally boring.

(pergatiti: whisper)