Ishte e qira e parë që pas ndarjes së tyre vite më parë. Ai ishte zhveshur i pari gjatë kohës që ajo kish hyrë në banjë për të urinuar. Kish hequr me rrëmbim këmishën dhe këpucët, pastaj pantallonat dhe mbathjet që i kish flakur shkujdesur diku mbi një karrige të vjetër. Nxitimthi kish hyrë në shtrat, si të dëshironte që ajo të mos shikonte trupin e tij të deformuar nga të dhjamosurit, leshin e gjoksit tërësisht të thinjur dhe barkun e neveritshëm që i rëndonte aq shëmtuar mbi gjenitalet. Këto të fundit, ashtu sic ishte shtrirë, pothuajse nuk i dukeshin fare. Para se të mbulohej me carcaf nuk kishte harruar të fikte edhe dritën. Kish mbyllur sytë.
Pas ca castesh ishte dëgjuar zhurma e sifonit në banjë dhe e kish marrë me mend se po t’i kish hapur sytë në ato caste, do ta kish parë atë të ndrojtur e të pasigurtë për atë që do të bënte atë natë pas kaq shumë vjet ndarjeje. I kish ardhur mirë nga ky përfytyrim që ndoshta do t’i falte asaj një farë zonjëllëku, një farë respekti që ajo do t’i tregonte atij,ashtu e mpirë te pragu i derës.
Në fakt ishte zhgënjyer keqaz. Ajo kish qëndruar në mes të dhomës dhe kish filluar të zhvishej krejt natyrshëm, sic ish zhveshur cdo mbrëmje në tërë ato vite të gjata e të largëta të martesës së tyre të gjymtuar deri në invaliditet…
Pasi kish hequr edhe ato që zakonisht hiqen të fundit, mbathjet, ajo kish ndezur dritën, ish kthyer nga ai që me sytë e skuqur po e ndiqte në dukje indiferent dhe e kish pyetur e qetë:”Si të dukem?”
Buzëqeshja e saj vërtetonte më së miri se, jo vetëm që pasiguria nuk mund të zinte vend mbi atë krijesë të këndëshme, por edhe që ishte tepër e sigurtë për suksesin e pamjes që servirte. Si dikur, e buzëqeshur, me flokët e bukur lëshuar mbi gjinjtë e plotë e mbi shpatullat e lëmuara duke u tundur aq femërisht mbi këmbët e hijshme.
Ai kish buzëqeshur disi i sforcuar. I kish ardhur inat që edhe pas kaq vitesh ajo ishte përsëri tërheqëse dhe sexy si një vajzë e re. Përpjekja e tij për të gjetur shenja mplakjeje në atë trup dyzetëvjecareje kish përfunduar në dështim të plotë. Megjithatë ishte ngushëlluar nga fakti që atë natë ajo do të ishte e tija dhe picka i saj do t’i përkiste përsëri atij.
Ndërsa ajo ishte afruar drejt shtratit, ai kish vënë re se pubisi i saj ish rruar me kujdes në formën e një trekëndëshi.
“Ndoshta ai tjetri është mësues gjeometrie ose në rastin më të mirë,ndonjë piktor kubist…”, kish menduar në heshtje. Më mirë të kish qenë mësues ai tjetri. Kështu së paku do të ngushëllohej disi nga ideja që mësuesit në përgjithësi janë qënje ordinere e të përgjithshme,kilja e të cilëve kushton fare pak. Sa kushton? Një trekëndësh lesh.
“Fike dritën!”, kish murmuritur, ndërsa i kish bërë vend në shtratin e ngushtë. Pas ca castesh, lakuriq dhe të etur për njëri-tjetrin, kishin hyrë në labirinthet e lodrës erotike, të ndricuar herë nga djersa që bulëzonte mes gjinjve të saj e herë nga rënkimet e tij…Ishin puthur një copë herë të mirë. Më pas duart e tij kishin nisur të përkëdhelnin atë trup drithëronjës që fërkohej ritmikisht mbi trupin e tij të dhjamosur. Ajo kish ndjerë karin e tij të ngrohtë të pulsonte midis shalëve të saja dhe ishte pozicionuar ashtu sic kish bërë me mijëra herë me atë burrë,pikërisht ashtu sic i pëlqente atij, e ulur mbi atë gjë të mishtë e të fortë, si të donte ta mbyste,ta këpuste e më pas…ta mëshironte në qurravitjen e tij aq të dëshirueshme, aq të dhimbshme, aq rënkuese…
E shkëputur tërësisht nga toka, ajo kish ndjerë fluturimin e qënjes së saj nëpër labirinthet rozë të fantazisë dhe kur arriti diku, në njërin nga skajet e atyre udhëve magjike, pikërisht aty ku strukej mendimi “ai është i imi”, pikërisht aty, ajo ish lëshuar e tëra…Vetvetja s’ish më e saj. Natyrisht as e tij. Sigurisht as e atij tjetrit. Prej disa castesh ajo i përkiste një gjendjeje kondensimi shpirtëror pas takimit me idenë e largët dhe të ftohtë “ai është i imi”. Një gjëndje nga e cila nuk dilte dot dhe as që donte të dilte. Ai ishte atje, poshtë saj. Rënkues dhe i nënshtruar. C’mund të kërkonte më shumë nga një burrë? Aq më tepër nga ish bashkëshorti i saj…
Ndërkohë, ai, për cudi, shpirtërisht ishte mëse esëll. Ish përpjekur të hipte, si dikur,mbi qilimin magjik të fantazisë dhe të fluturonte,të harronte, të dehej me atë trup epshor e ndoshta të arrinte edhe ai atje, tek skaji ku prehen njëkohësisht trupi dhe shpirti, në atë ferr aq të këndshëm ku edhe më i virtytshmi do të hynte kokëulur e plot dëshirë…
Dikur, shumë vite më parë, në fantazinë e tij erotike ajo përpiqej ta tradhëtonte vazhdimisht me ushtarë, të burgosur, bujq apo djelmosha shpatullgjërë, por në castin e fundit ajo kthehej tek ai, ashtu e ndezur nga epshet, duke e djegur atë vetë në zjarrin e orgazmave të njëpasnjëshme, nën rënkimet dhe klithmat që të kujtonin një luftë për jetë a vdekje në mes të dy bishave të egra e të verbëra…
Tashmë ai e dinte fort mirë që larg fantazive, ajo e kish tradhëtuar,e kish braktisur për një tjetër, (o Zot,jo me piktorin kubist apo pubist!) dhe pikërisht këtu ajo lojë fantastike e trurit ndërpritej, tretej dhe shndërrohej në një të vërtetë të frikshme që e kish torturuar vite e vite me rradhë. Një impotencë jo e organit, por e trurit të tij të lodhur nga mijëra “pse?”.
Kështu i kish ndodhur edhe atë natë. Gjithshka kish shkuar deri tek skaji i lartpërmendur e pastaj gjithshka ishte rrëzuar mbi atë shtrat, ku njëra po rifitonte një betejë të humbur vite më parë, ndërsa tjetri duke u përpjekur të rifitonte atë që s’rifitohesh më…Atë që tashmë thjeshtë falesh.
Ideja se në atë përleshje epshi dhe ndjenjash atij do t’i falesh, do t’i dhurohej dicka kish nisur ta torturonte që në castet e para të asaj agonie rozë.
“Përse s’u prishe?”, e kish përmendur zëri i saj. Ai nuk ish përgjigjur. Ish ngritur dhe kish ndezur një cigare. Pastaj ishte shtrirë përsëri pranë saj.
“C’punë bën ai?”. Kish pyetur si të kish dashur t’i tregonte asaj se tashmë shumë gjëra ishte më e lehtë të thuheshin.
“Pse s’u prishe?”. Këtë herë pyetja e saj i erdhi si një gozhdë e ndryshkur, e shkelur në ecjen e tij të shkujdesur.
“S’të josh më?”
Ai kish thithur cigaren fort dhe me sytë e drejtuar jashtë dritares, diku në qiell, kish menduar se ndoshta do të kish qenë më mirë të mos ndodhte ajo që ndodhi, ajo që po ndodhte, ajo që s’ndodhi.Të paktën të mos ishin takuar. Për vite me rradhë kish ëndërruar për të, kish qarë, kish sharë atë dhe veten. Kohët e fundit nuk shante më. Ishte bindur për faktin e thjeshtë se gjërat kanë një destin që sado të përpiqesh nuk e ndryshon dot. E kish mësuar veten me të vërtetën e egër se, në raport me gjërat që nuk vareshin prej tij, ai s’ishte gjë tjetër vecse një i huaj, një lloj spektatori i heshtur që mund të duartrokiste apo të shante vetëm në heshtje, një heshtje që i përkiste vetëm atij dhe pamundësisë për të ndryshuar rrjedhën e gjërave.
Shpesh gjatë viteve të fundit ish ndjerë i mjerë, cuditërisht, edhe kur kish qenë i gëzuar apo mes castesh lumturie kalimtare. Kjo sepse e kish kuptuar që në fund të fundit nuk mund të shmangte kurrë të qënurit vetëm, i vetëm apo i vetmuar midis turmës së zhurmshme të njerëzve.
“Nuk po më përgjigjesh, i dashur!”. Zëri i saj ishte i qetë, por kërkues. Duhej patjetër një pohim i tij që ajo “ai është i imi” të fluturonte përsëri në skajin rozë.
“Ngrihemi!”, kish folur pa e kthyer kokën.
Ishin veshur si të zemëruar. Në heshtje. Dy-tri here kish nisur të këndonte nëpër dhëmbë një motiv të lehtë, por në atë qetësi që sundonte dhomën e kish kuptuar që ajo mërmërimë kish patur dicka cingruese, acaruese, ndoshta të papranueshme. Ndaj kish heshtur.
Pas disa minutash ishin në makinën e tij. Më vonë,tek rufisnin kakaon e ngrohtë me qumësht në një bar luksoz, ishin ndjerë më të qetë. Një copë herë të mirë kishin heshtur dhe kishin vështruar klientët që hynin e dilnin zhurmshëm, vajzat simpatike që shërbenin dhe ca palma të vogla që zbukuronin hyrjen e barit. Pastaj kishin vështruar njëri-tjetrin.
Asaj i kishte ardhur keq për plakjen e tij të parakohëshme. Një ndjenjë faji e kish pushtuar të tërën kur kish menduar që një pjesë e madhe e kësaj plakjeje nuk i përkiste kalimit të viteve, por asaj vetë.Kish dashur ta përqafonte me dhëmbshuri, ta përkëdhelte në flokët e thinjur, t’ia puthte duart fisnike, ta afronte atë fytyrë të trishtuar në gjoksin e saj, si për t’i thënë një “më fal!” të munguar, si për t’i dhënë pak nga rinia e saj,nga rrahjet e zemrës së saj që pas kaq vitesh po përjetonte një lloj aritmie që i ngjante asaj të adoleshentëve para një takimi…
“C’punë bën ai?”, kish thyer heshtjen zëri i tij.
“Piktor”, ish përgjigjur ajo pa e parë në sy.
“Piktor?”
Kish nënqeshur hidhurazi dhe kish ndezur një cigare. Në fantazinë e tij ajo kurrë s’kish tentuar të shkonte me piktorë apo qënje inteligjente në përgjithësi. Ish ndjerë përsëri i mjerë. Një mjerim që s’kish asgjë fisnike apo altruiste. Një mjerim që i kish ngjarë më shumë një urrejtjeje për atë tjetrin, e para urrejtje pas kaq vitesh. Më pas ky mjerim kish marrë tonet e një zilie dhe ai e kish ndjerë veten më të lehtësuar që ai fluks urrejtjeje kish ikur aq shpejt, si një fosile që zhduket nga duart duke na lënë mes gishtërinjve pluhur, pak nga pluhuri i kohës,i pamjaftueshëm për restaurimin e saj…
Ndërsa kish thithur me afsh cigaren, i kish hedhur sytë përsëri mbi të. Ja ku ish ajo, e bukur, sexy, e vetësigurtë si të gjitha dyzetëvjecaret që më në fund arrijnë në atë moment të jetës ku mund të qëndrojnë të qeta përballë ndërgjegjes, pa patur frikë nga trokitjet e së shkuarës mbi të nesërmen…
Për herë të parë pas kaq vitesh ai e kish kuptuar që tashmë ajo ishte një e huaj që shpirtërisht i përkiste atij tjetrit, piktorit kubist, gjurmët e të cilit ai i kish parandjerë duke parë pubisin e rruar trekëndësh, më të dybrinjënjëshëm nga sa duhej.
Grua piktori. E kish përfytyruar se si mund të pozonte ajo para të shoqit pubist,se si ai mund ta përkëdhelte atë krijesë nudo me penelin e tij, se si mund të përlyheshin me bojërat, se si mund të shkriheshin gazit, se si mund të putheshin e bënin dashuri përdhe, midis dhjetra kutive me bojë e penela, telajo, ku ai netëve do të kish hedhur copa kofshësh, gjinjsh, supesh apo thjeshtë trekëndëshin e zi të dybrinjënjëshëm, si për të ndihmuar një orgazëm të vonuar e aq të pritur…
Me realizmin që e kish karakterizuar gjithë jetës ai e kish kuptuar tashmë që para tij nuk qëndronte më ish gruaja e tij, por gruaja e atij tjetrit, femra e atij tjetrit, me të cilën ai vetë s’mund të bënte asgjë, ndërsa ai tjetri, piktori, po të donte edhe mund të mos e pikturonte, pa e humbur të drejtën ta quante “e imja”.
Kurrë nuk e kish vënë në dyshim që dashuria dhe urrejtja i kishin nënproduktet të njëjta: xhelozia, zilia dhe një dëshirë e papërballueshme për të zotëruar qoftë edhe për një cast shkakun e këtyre ndjenjave sa fisnike, aq edhe primitive. Ndërkohë ish bindur edhe më shumë që ajo ish për të një e huaj, duke parë që shumë gjëra mbi trupin e saj ishin gjëra që nuk kishin lidhje me guston e tij: flokët e ngjyer, një gjerdan floriri mbi qafë, disa unaza në gishtërinjtë e hollë. E mbi të gjitha ai fustan dekolte gurkali. Në tërë jetën e tyre bashkëshortore ajo s’kish veshur kurrë ndonjë gjë ngjyrë gurkali. Kish qeshur hidhur duke menduar që sikur t’i kishte dhuruar një fustan në atë ngjyrë,ndoshta ajo s’do të ishte larguar kurrë nga ai…
Megjithatë po i pëlqente kjo grua që kish përpara. Sa më shumë që gjente në të detaje të reja, shenja të gustos së atij tjetrit, aq më shumë bindej që ajo s’i përkiste
më atij, aq më shumë donte ta zotëronte atë grua piktori.
“A je e lumtur me atë trap?”, kish pyetur përsëri.
Ajo kish rrudhur vetullat me të dëgjuar fjalën “trap”.
“Nuk është trap.Dhe….jam e lumtur më në fund!”
“Sidoqoftë, prano ngushëllimet e mia për lumturinë tënde familjare!”, kish vazhduar të tallej, i vetësigurtë pas kaq orësh mjerimi dhe inferioriteti para asaj krijese të bukur e tërheqëse që pa u turpëruar aspak i kish pohuar lumturinë e saj.
“Atëhere përse erdhe?”.
“Doja të të shihja.”
Ish ndjerë i mikluar nga përgjigja e saj. Pra, gruaja e piktorit dëshironte ta shihte,ta takonte, të shtrihej e të bënte dashuri me të. Në fakt ajo vazhdonte të ishte tërheqëse për të. Këtë e kish ndjerë i pari vështrimi i tij që s’bënte gjë tjetër vecse përkëdhelte tërë qënjen e saj, në atë shëtitje pas vitesh mbi sytë, buzët dhe këmbët e saja që i zbuloheshin aq ethshëm në të carën e gjatë të fustanit.
Aty për aty i kish lindur përsëri urrejtja, jo për atë, por për piktorin e saj.
I kish qëlluar edhe herë të tjera të urrente dikë që s’e njihte e që s’e kish parë kurrë në jetë. Përgjithësisht kishin qenë vrasës dhe politikanë. Por kësaj rradhe ai po urrente një piktor, ndoshta të talentuar e të suksesshëm. Më të suksesshëm se ai. E dinte mirë që shpesh suksesi ishte dicka tepër e vogël,shpesh e pakapshme,që vërtitet në jetën tonë herë si një ëndërr, herë si një fjalë, herë si një grua e që ne nuk e dimë që vërtitet pikërisht nën hundën tonë, i padukshëm e i heshtur në pritje të vëmëndjes që dikushi mund t’ia falë aq shpejt e menjëherë. Mos vallë këtë sukses-grua ai e kish pasë dënuar me mosvëmëndje? Mos vallë vitet që kishin kaluar bashkë kishin qenë pikërisht suksesi dhe ai s’e kish ditur? Apo vallë, kjo grua ishte shndërruar në sukses me të rënë në duart e bojatisura të atij tjetrit?
Tani para tij qëndronte suksesi i atij tjetrit, më saktë,mossuksesi i tij. Dështimi i tij. Ajo vazhdonte të qëndronte para tij si një pikturë erotike që ai dëshironte ta shqyente, ta griste, ta dhunonte në mënyrë që ai tjetri të mos kishte më me se të mburrej.
E kish njohur për vite me rradhë pushtetin e asaj gruaje dhe e kish marrë me mënd se si do të qurravitej piktori i saj kur të kuptonte se në krijimin e asaj kreature arti kishin kontribuar edhe të tjerë. Dhe më e tmerrshmja, ai nga autor i saj do të shndërrohej, qoftë edhe për pak caste, në një humbës të saj, një humbës kubist i trishtuar që në mungesë të kreaturës sexy do të vizatonte vec trekëndësha të zinj të dybrinjënjëshëm ose në rastin më të keq, ovale ngjyrë rozë mbi një sfond të errët…
Që duhet t’i shkaktonte vuajtje atij tjetrit kjo nuk vihej më në dyshim. Edhe vetë organi i tij ishte i sigurtë se gjithshka kish arritur në skajin e fundit, në zgripin e fundit, vështrimet, biseda, gotat bosh dhe dëshira e ethëshme për t’i dhunuar suksesin atij tjetrit.
“C’po mendon?”.
Sytë e saj të mëdhenj ishin drejtuar nga ai. Eksplorues, të bukur ku vendin e qetësisë dhe indiferencës së mëparëshme e kish zënë një lloj zhbirimi që ai e kish deshifruar si një dëshirë të saj për të mos luftuar më, si një “u bë c’u bë,tani le të mbetemi miq!”.
“Ikim!”
Kish paguar dhe pasi i kish hapur rrugën asaj, e kish ndjekur pas mes për mes lokalit të zhurmshëm drejt daljes.
Ishin orët e para të mëngjezit dhe ajri i ftohtë e i pastër, duke hyrë befas në mushkëritë e tyre, u krijoi idenë se midis tyre, tani e tutje, gjithshka do të ishte e ftohtë,por e pastër,dicka e kristaltë që ata kurrë nuk do ta zotëronin, por thjesht do ta vështronin me kërshëri.
Ai e kish ndjerë që sa më shumë i afroheshin stacionit të trenit ku ajo do të hipte,aq më shumë rëndohej nga afrimi i castit të fundit.Do të përqafoheshin,ndoshta ajo do ta puthte, do t’i thoshte “natën e mirë” e do të humbiste mes pasagjerëve të tjerë për t’u shfaqur pas pak castesh në njërën nga dritaret e trenit.Treni do të nisej dhe një dorë e vogël do ta përshëndeste, ndërsa vështrimi i saj do ta spërkaste me pak trishtim gri.
Deri këtu kish mundur të përfytyronte. Për më tej imagjinata nuk i premtonte vecse dicka të paqartë,në ngjyrë gri, si një thinjë apo hi cigareje, dicka që me siguri do të ishte e tmerrshme.Tmerri qëndronte në atë që ai s’ishte i zoti të imagjinonte më tej.
Gjithshka këputej pikërisht në castin kur treni do të fillonte të largohej sëbashku me “natën e mirë”-n e saj, si edhe me atë spërkatje të trishtë syri…Më pas, ndoshta pas një ore, ajo do të arrinte atje, në studion e piktorit të saj dhe mes epshesh do të bënin dashuri të cmëndur, sic ndodh rëndom në orët e para të mëngjezit.
Kishte frenuar për të mos shtypur një mace. Nuk kish qenë e zezë. Pasi kish sharë nëpër dhëmbë, kish ndezur një cigare tjetër. Ishin fare pranë stacionit që ndricohej nga ca drita të verdha e të zbehta që i kishin ngjasuar me copëza hëne që ndoshta ai piktori i saj i kish vënë aty për t’ia bërë më të lehtë kthimin asaj. Përsëri piktori. Kish ndjerë përsëri shtërngimin e urrejtjes.
Që të urrente një të panjohur ishte dicka e cuditshme deri-diku, por që ta urrente dy herë brenda pak orëve kjo kish qenë lodhëse. Dicka brenda tij kish nisur t’i thoshte se kubisti e meritonte një ndëshkim të vogël, ndoshta edhe ajo, gruaja e tij pubiste, ndoshta pikërisht pubisi i saj trekëndësh duhej ndëshkuar, plagosur, deformuar në mënyrë të pariparueshme, sic mund të grisim një pikturë.
Ai trekëndësh i zi leshi, vepër e tjetrit, duhej cbërë. Le ta kuptonte piktori që vepra e tij nuk ishte edhe aq origjinale, aq e tij. Le ta kuptonte ai që shpesh në jetë gjëra tepër të rëndësishme peshojnë sa një trekëndësh i zi leshi. Fundja le të tregohej tolerant ai farë piktori e të lyente e të vizatonte trekëndësha të tjerë të dybrinjënjëshëm ku të donte mbi trupin e saj. Po të dëshironte, edhe atje në qendër të gravitetit ku pas pak duhej të ndodhte ndëshkimi…
Ai ish kthyer nga ajo dhe duke e vështruar me ngulm e kish pyetur:
“Ke qejf?”
“Ku?”
“Këtu!”.
Disa caste më vonë ajo kish ndjerë t’i lageshin kofshët e lëmuara dhe vithet nga sperma e tij e ngrohtë që ai ia kishte përhapur dhe lyer me qetësi, si një lloj anestezie para operacionit të dhimbshëm. Kish vënë pastaj buzët mbi pubisin dybrinjënjëshëm dhe duke e kafshuar lehtë kish ndjerë një emergjencë të llahtarshme për ta shqyer me dhëmbët e tij atë masë të errët e të ngrohtë që atij kurrë s’i kish shkuar ndërmënd se pas kaq vitesh do të luante edhe rolin e një tryeze trekëndëshe, ku tre vetë bisedonin vazhdimisht, pa qenë kurrë që të tre të pranishëm, gjë që ishte pasqyruar edhe në guston e njëanëshme për formën dybrinjënjëshe të kësaj tryeze leshtërisht të mishtë.
Në të vërtetë nuk kish ndodhur asgjë e dhimbshme. Seksbërja e tyre kishte mbaruar me sukses të plotë…
Ishin veshur përsëri dhe kishin ndezur nga një cigare tjetër.
“Pas pak do të shkosh te ai,ëëë?”
“Ëhë!”
“Dua të më bësh një nder,të lutem!”
“Fol,shpirt!”
“Rruaje atë trekëndësh të zi e te dybrinjënjëshëm në pubisin tënd!Jepi cfarë forme të duash, vec atë jo! Hape kroskotin. Ka një makinë rroje aty.Të lutem tani,shpejt! Mos më keqkupto! Duhet!”
Ca caste dëgjuan zhaurimën e qimeve që priteshin e më pas pubisi kish ndrirë i bardhë, si një penelatë që nata e kish hedhur me dorën e hënës pikërisht atje ku u krye sakrilegji…
Nuk kish qenë shumë e vështirë të prishej ajo gjeometri gjenitale e zezë që piktori, sipas mëndjes së tjetrit, e kish lënë si një lloj tabele “Ndalim qarkullimi!” të trafikut rrugor.Ndëshkimi më në fund ish kryer.Ai e kish ndjerë triumfin si dicka që i kish ndalur në cepat e buzëve të tij duke ndërtuar te këto të fundit një nënqeshje që ai e kish parë të arësyeshme ta zgjaste vetëm një cast.Gjithnjë kish qenë i mendimnit që kalimi nga një gjëndje shpirtërore në tjetrën duhet të zgjaste vec një cast. Dashuria, urrejtja, xhelozia, tradhëtia ,hakmarrj a. Nëse do të zgjasnin më shumë ato do të ktheheshin në një ankth që në fund të fundit të hedhin në mëshirën e stërzgjatur të dilemave shumëvjecare…
Nuk kish dashur kurrë ta varfëronte jetën e tij në atë mënyrë që castet të përsëriteshin aq te njëjtë me rregullsinë e semaforëve udhëve të jetës.
Ajo do të shkonte në shtëpi dhe piktori do të squllej i tëri nga trishtimi kur të shihte se asaj i kish humbur hajmalia e tij e zezë,për të cilën ai, pubisti-kubist, kish harxhuar orë të tëra vëzhgimi gjatë seksbërjeve të rradhës…
Pas pak do të ndaheshin.
“U kënaqe?” e kish pyetur ajo duke e parë me ngulm.
“Po.” Ish përgjigjur ai pa e fshehur kënaqësinë.
“Do të habitet piktori yt…!”, kish shtuar me kërshëri.
“Ndoshta…”
U puthën dhe u ndanë pa thënë “natën e mirë”.
Ndërsa po kthehej në shtëpi,teksa makina kish dredhuar një rruge të ngushtë mes pishash kish menduar që megjithatë jeta e parë si dramë ishte një pjesë tërheqëse e luajtur nga aktorë të këqinj, por e parë si komedi s’ishte vecse një pjesë e mjerë e luajtur mjeshtrisht nga aktorë si ai, ajo dhe piktori i saj. Kësaj nate ai kish qenë një aktor i keq i dramës së tij,ndërsa ajo e mrekullueshme në shpengimin e saj.
Më vonë e kish kuptuar që drama e tij në të vërtetë nuk ekzistonte dhe përpjekja e tij për të cënuar sadopak komedinë e lumtur të atyre dy tjerëve iu duk bajate dhe pavlerë. E c’rëndësi kishte nëse piktori do të hidhërohej apo lumturohej nga modifikimi i atij leshi të trekëndësht? Mos vallë paskëtaj do të ndryshonte mënyra se si ai përgatiste në vetmi cajin e pasdites apo mos vallë do t’i lehtësohej të hekurosurit e këmishave të veta mes avullit dhe tymit të cigareve?
Ai e dinte që asgjë nuk do të ndryshonte në jetën e tij. Shumë-shumë do të kujtonte atë sakrilegj sa herë që të rruhej mengjezeve pa emër. Do të kujtonte atë femër që s’ish më e tija. Po sa femra në botë nuk ishin të tijat?
Të mërzitej nga ky fakt ishte po aq e mundur sa të lumturohej kur dilte ndonjëherë nga dyert me drita të kuqe të shtëpive publike,nën vështrimet rozë të “mamasë” që në cdo ikje i uronte rikthim.
Kish arritur në shtëpi. U drejtua te telefoni. Mesazhi i parë ishte i saj: ”Atij i pëlqeu shumë modifikimi!U eksitua dhe tani do të bëjmë dashuri! Natën e mirë!”
E kish dëgjuar në indiferencë të plotë.Truri filloi t’i punonte instiktivisht përsëri për dicka më gravitacionale në trupin e femrës, për atë trekëndësh leshi që nga natyra e gjërave ngjason me një tryezë ku duhen detyrimisht tre vetë, një tryezë bixhozi ku i fituar mund të dalësh vecse duke humbur….
(dhjetor,1996)
