Sigurisht qe me erdhi keq per te. Teper keq. Nuk ishte as zog, as lule, as kikirik, as peshperitje, as renkim. Mesa mbaj mend une nuk ishte as imoralitet e as gjurma ne balte e kembes se zbathur te nje kopili. Jo. Ishte nje njeri e megjithkete mua me erdhi shume keq per te. Mund t'ju duket paradoksale qe me erdhi keq per nje njeri, por s'mund ta mohoj, se perndryshe do te bija ne lojen e mospranimit te perceptimeve qe shqisa ime kryesore - neveria- me fal gjate disa nenndarjeve te kohes qe ndonese nuk ua dime kuptimin, per lehtesi shprehjeje apo per mungese fjalori i quajme snoberisht caste.
Me erdhi vertete keq. Per nje njeri qe ecte rruges i lumtur perkrah hijes se tij. Nuk me kujtohet ne kishte apo jo diell, por qe kishte prane vetes nje hije qe besoj se ishte e tij, per kete mund t'ju betohem edhe ne gjuhen e heshtjes po te deshironi.
Harxhova nje dite te tere duke e ndjekur ate krijese te lumtur me shprese se mund t'ia lehtesoja sadopak ate peshen e tmerrshme te lumturise. Aq shume iu perkushtova ate dite atij njeriu sa qe kisha harruar teresisht qe dita qe po harxhoja bente pjese ( ndonese perkohesisht) ne jeten time e jo ne te tijen.
Keshtu pra, nxitova hapat e mi drejt tij. meqe ra fjala te hapat e mi dua t'ju siguroj qe ato hapa jane vertete te mijte. Askush me pare nuk ka ecur me hapat e mi. Dikur m'i pati kerkuar borxh hapat e mi nje miku im, por ia refuzova sepse ai vertete ishte mjeshter i hapave, por kishte nje te keqe te madhe: asnjehere nuk ta kthen hapin qe ti i huan. Ose do te te thote se i ka humbur hapi yt, ose se e kish harruar diku, ose ne rastin me te keq, se e kish flakur te pleherat meqe kish gjetur nje karoce ortopedike teper te volitshme per te realizuar ecjen e tij.
Njeriu i lumtur po ecte shume shpejt sot, por duke perfituar nga disa vonesa qe i sillte vetekenaqesia arrita t'i afrohem. Aq afer sa qe mund ta perceptoja me shqisen time te dashur. Ia hodha neverine mbi floket e lepira, mbi veshtrimin krenar, mbi buzeqeshjen e lumtur qe cuditerisht s'i qendronte mbi buze,por te dockat e tij, diku mes ores dhe unazes se florinjte.Une e dija qe zakonisht aty zinte vend vetekenaqesia, por ja qe nganjehere kaotika epileptike e te lumturve te rezervon edhe te papritura te kithta. Te papriturat jane te kithta.Te priturat jane paralele. kush nuk e kupton kete aksiome te thjeshte eshte ose idiot,ose eshte NUK ESHTE.
Nuk eshte ndonje zor i madh te jesh nuk je. Shpesh here secili nga ne eshte nuk eshte. Shume vite me pare dikush u perpoq t'i mbushte mendjen vetes se ishte, por gjendja qe iu krijua me pas e alarmoi aq shume saqe harroi per jete nese kish qene,ishte apo do te ishte ndonjehere. Tani ai punon si piktor ne nje cmendine dhe vizaton cdo dite te njejten pikture: dy drejteza te kithta. Ca zera dashakeq thone se fshehurazi naten vizaton edhe paralele, por mendoj se keto duhet te jene thjesht thashetheme pergjuesish te vetekenaqur qe s'kane haber nga gjeometria e lumturise.
E shoh qe here pas here i largohem objektit tim te lumtur. Eshte e pashmangshme, sepse e di qe s'ka perse te jete e shmangshme. Edhe objekti im eshte i pashmangshem per sa kohe qe edhe lumturia qe ai mbart eshte e pashmangshme. me duket se dola atje ku pashmangshmerisht duhej te dilja. Pra, pasi e mbeshtjell te terin me neverine time, natyrisht pa i shkaktuar bezdi, por thjeshte nje ngadalesim te hapave, gje qe tregon se shqisa ime e ruante akoma efikasitetin. Shpejtoj edhe une hapin tim dhe pas disa metrave jam pothuajse perbri tij. I flas por lumturia e pengon te me degjoje........................
Ne kete moment gjithmone me del gjumi dhe zgjohem nga kjo enderr qe e shoh sa here qe ndonje nga miqte e mi me thote qe eshte i lumtur... A thua paska edhe enderra te kithta...?
(1996)
