Jam në atë moshë kur me pak përpjekje kuptoj se nganjëherë kam ca gjëra të përbashkëta me njerëzit. Përvec anatomisë dhe gjenetikës, janë edhe disa arësye të tjera që ma përforcojnë këtë ide. Unë ec cdo ditë në të njëjtin bulevard ku shëtisin me mijëra të tjerë, dëgjoj shpesh të njëjtat melodi që iu pëlqejnë edhe të tjerëve, ha ushqime të njëjta me ta. Gjithashtu përdor të njëjtën letër higjienike si pjesa dërmuese(dhe e dërmuar) e njerëzve dhe ajo që është më kryesorja, kurrë nuk më shkon ndërmend që 1+1 nuk bëjnë 2, fakt ky nga i cili besoj se fillojnë gjysma e fatkeqësive të kësaj bote.
Kundër dëshirës sime sot do të përpiqem të mos shkruaj mbi njerëzit që, ta themi midis nesh, nuk i honeps fare. Për praninë e tyre kam nevojë vetëm në rastet kur dua të ndjehem i vetmuar. Shpesh futem midis tyre dhe si me magji e ndjej që rrethohem nga një ndjenjë e mrekullueshme vetmie, shumë më e admirueshme se ajo e Robinsonit.
A ju ka qëlluar ndonjëherë të sodisni për disa minuta kalimtarët nën dritaren tuaj? Po të përqëndroheni pak mbi atë turmë laramane dhe po të jeni disi të ngeshëm, do ta kuptoni se sa qesharake dhe poshtëruese është të jesh një nga të turmës, një i nënshtruar i ritmit idiot që karakterizon zakonisht turmat.
Java e një turme fillon me entuziazem (sigurisht të hënave), vashdon (zakonisht të enjteve) me devocion dhe përfundon week-end-eve me mjerim të plotë.
Vitet e vetmisë midis njerëzve më kanë mësuar dy gjëra për ata dhe për vetveten:t'i urrej si turmë dhe të mos i urrej si individë. Torturohem keqazi kur, fjala vjen, ndodhem në shoqërinë e disa vajzave dhe djemve llafazanë që flasin e flasin për orë të tëra, pa harruar të qeshin të lumtur për bukurine e tyre, për dhëmbët e bardhë e të bukur, për trupat e tyre aq sexy nën fustanet e ngushta dhe gjysëmtransparente. Me pak inteligjencë e kuptoj që në të vërtetë janë të shëmtuar sapo dëgjoj bisedën e tyre mburravece dhe kotësinë e qëllimit të saj. Për mua, momenti kur gojët e tyre nisin të flasin është momenti më sublim: në ato caste ndjej gravitetin e vetmisë sime të më tërheqë thellë në universin tim, atje ku veprojnë të tjera ligje, të papërsëritshëm, ligjet e mija.
Biseda e tyre e mërzitshme mund të zgjasë dy orë. Po aq zgjat edhe fluturimi im në universin tim magjik. Me t'u ndërprerë biseda e tyre,me një shpejtësi marramendëse unë kthehem nga universi im midis tyre dhe me pak, fare pak përpjekje e ndjej se në të vërtetë kur gojët i kanë të mbyllura nuk janë edhe aq të shëmtuar. Dhe kur ndodh kjo mund të ndodhë edhe ajo tjetra: lëshoj ndonjë vështrim mbi ndonjë gjoks të spikatur nën një këmishë apo mbi dy kofshë te hatashme që mbulohen dhe zbulohen njësoj nga minifundi i ngushtë. Në caste të tilla, si për të më bindur edhe një herë, se sidoqoftë kam disa gjëra të përbashkëta me njerëzit, organi im reagon me kryenecesi, here-here duke kapërcyer edhe barrierën e bezdisshme të llastikut të mbathjeve. Në fakt do të ishte dicka më humane e më demokratike sikur të mos vishja fare mbathje, ashtu sic bëj atje, në universin tim, ku trupi dhe shpirti me një lakuriqësi të përkryer ndjellin njëri-tjetrin, lodrojnë e pushojnë në qendrën e trupit tim, pikërisht atje ku duhet të fillojë demokratizimi i lartpërmendur. Nejse.
Prej kohësh jetoj në shoqërinë e këndëshme të dëshirave dhe mosdëshirave të mia, të sukseseve dhe dështimeve. Suksesi im më i madh është vetmia.
Në ditët tona vetmia e vërtetë është privilegj që pak qënje e arrijnë kur dhe sic duhet. Sepse ka dy lloj vetmish, njëra- ajo e madhja, e vërteta, ku ti ndjehesh zot i heshtjes, qetësisë, i tingëllimës së vetvetes pas mureve të ashpra e të pasuvatuara të shpirtit, tingëllimë që krijon hymnin e shpirtit, hymn që nuk këndohet, por që rënkohet në tonalitete rebele ku kënga nuk arrin pothuajse kurrë. Këtë lloj vetmie nuk mund të m'a cënojë askush, qoftë kjo edhe vetmia e përkohëshme e ndonjë krijese flokëgjatë e pasionante që fati apo rasti e përplasin për pak caste në universin tim. Kjo jo për mungesë mikpritjeje, por thjeshtë një mbrojtje instiktive për të mos u zhgënjyer më pas...
Ekziston edhe ajo vetmia tjetër, e vogla, që më zë shpesh në shoqerinë e të tjerëve. Eshtë e vogël për arësye se e vogël është edhe koha që unë vë në dizpozicion të të tjerëve. Eshtë nderi më i madh dhe i vetëm që mund t'u bëj njerëzve. Jo se nuk dua, por se nuk mundem. Përndryshe do të vetëasgjësohesha së bashku me universin tim ku gjithshka lind, jeton dhe vdes vec për mua. Aty jam unë Krijuesi dhe i Krijuari, vrasësi dhe i vrari, dashuria dhe urrejtja. Tërë këto gjëndje të kundërta tek unë ndodhin njëkohësisht e përsosmërisht. Si një lloj simbioze, një luftë-paqe gri si muzgu, e vendosur me dëshirën time në kundërshtim të plotë me kënaqësinë time. Dicka anormale? Sigurisht. Eshtë thjeshtë dicka anormale dhe pikërisht ky anormalitet më jep kënaqësinë e të qënurit ndryshe, anti apo alter.
Nuk e di se si do të shkonte jeta ime sikur për një cast ta humbisja këtë anormalitet. E përfytyroj se si do të katandisesha. Një njeri i rëndomtë nga të turmës së lumtur e hokatare, d.m.th. njëri nga ata-njerëzit. A ka ofendim më të madh se sa të jesh(për shembull) me dy miq (një nocion tashmë dalëboje) e të të takojë dikush tjetër që pas ndarjes nga ju do t'i thoshte të shoqes në shtëpi: "Isha me 3(tre) të njohur" duke të kthyer lehtësisht në një numër:1+1+1 baras 3 ???
Dëshpërohem kur njerëzit mundohen të maskojnë alter egon e tyre (sigurisht kur e kanë një të tillë). Alter ego-ja e pashprehur kurrë bën pjesë në kodin gjenetik të hipokritëve.
Vetvetja ime. Fillon kudo në trupshpirtin tim, për të vazhduar më pas tek përshtypja (shpesh e pakëndëshme) që u lë një kategorie njerëzish prania ime e për të përfunduar më pas me një gjëndje atipike që e dua dhe e kuptoj vetëm unë. Kjo gjëndje e rrallë s'është gjë tjetër vecse ajo që matematikisht shprehet me shumëzim te botës me zero. (Në fakt më vjen shumë keq që e vë zeron(0) e sinqertë dhe të pafajshme në marrëdhënje me botën dhe njerëzit që s'e meritojnë aspak këtë nder. Numri zero është i vetmi numër që nuk më bezdis.
Gjëja e parë që bëj me t'u zgjuar është të siguruarit e vetvetes. (Sigurisht jo tek Sigal apo Atlantik!).Me fjalë të tjera, sapo hap sytë shoh tavanin e bardhë, perden plot me kubizma gri e të zinj, komodinën, abazhurin në të majtë, pantoflat e kthyera përmbys pranë shtratit. Pastaj në një stad të dytë vështroj mbathjet e hedhura shkujdesur në fund të shtratit dhe në këtë cast e kuptoj që jam fare lakuriq. Pasi hedh një sy tjetër, disi më të vëmëndëshëm, në tërë trupin tim,(sidomos në gjenitalet e në zonën përreth tyre), e marr me mend që ato shenja mavi aty-ketu m'i ka lënë Klara që mesa duket po fle akoma si një qingj pranë meje me kurrizin kthyer nga une.
Keni tentuar ndonjëherë të mblidhni copat e vetvetes? Apo nuk e kuptoni se c'do të thotë kjo fjalë? Natyrisht që nuk e kuptoni, sepse JU dhe UNE ndryshojmë edhe në këtë pikë.
Në momentin e zgjimit unë bindem që po zgjohet një krijesë disi e vecantë, e përbërë nga qindra copëza jetësh dhe vdekjesh, të shpërndara kudo rreth meje dhe rreth pjesës tjetër të botës të cilat duhet të mblidhen domosdoshmërisht sic ishin në momentet kur ndodhin këto jetë dhe vdekje, dicka si një degjenerim rigjenerues i qënjes sime.
Unë nuk marr jetë nga jeta e të tjerëve, por nga vdekjet e mia që janë të panumërta sepse të panumërta janë edhe momentet kur qënja ime(planeti) dhe vetvetja(atmosfera ime) bien në kontakt me reston e botës. Ec në rrugë dhe papritur syri im padashje vështron një krijesë të rëndomtë njerëzore që ecën përkrah meje si teveqel. Ky vështrim në kodin tim quhet vështrim i vdekur. Eshtë detyrë i imja ta ringjall. Ringjallja e atij vështrimi të shpenzuar kot, (besoj se biem dakort që cdo gjë e shpenzuar kot është vdekje), realizohet duke kaluar nëpër disa filtra si ai i neverisë, i përcmimit, i urrejtjes, i injorimit dhe së fundi i shumëzimit me zero të shkaktarit teveqel të vdekjes së vështrimit në fjalë. Kur ai vështrim kthehet përsëri në syrin tim, i filtruar e pa asnjë gjurmë të pjesës tjetër të botës, (të cilën unë natyrisht e përcmoj), atëhere unë e vendos atë në rradhë, diku prapa syrit tim, ndoshta shumë afër vendit ku zakonisht ndodh ngrysja e vetullave(nga ana e pasme e padukshme).
Aty ai (vështrimi) mund të jetë në shoqërinë e heshtur, por të vërtetë të disa vështrimeve të tjera të reanimuar pas përballjes me ndonjë buzëqeshje hipokrite apo me ndonjë shenjë të moralit njerëzor. Sa do të qëndrojë në pritje? Zakonisht vështrimet e syrit janë të destinuar për vdekje dhe ringjallje të vazhdueshme. Jane BREZI I SIGURIMIT të qënjes sime, janë bodigardët e mi, kamikazët e vetëm që ringjallen. (A nuk ishte edhe Jezui një kamikaz i tillë?). Ata vdesin dhe ringjallen me qindra herë brenda një dite.
Ndryshe ndodh me vështrimet e shpirtit. Ato nuk vdesin kurrë, sepse ato nuk kanë aspak funksion mbrojtës të qënjes sime edhe sepse nuk iu shkon për shtat uniforma dhe disiplina ushtarake. Ato janë vetë qënja ime e transformuar mrekullisht në dicka të lartë, pothuajse hyjnore,që askush në botë nuk mund ta kuptojë. Ky fakt më bën të lumtur.
Vështrimet e shpirtit tim kalojnë vec nëpër një filtër, në atë të admirimit. Në shpirtin tim cdo cast i ngjan një ceremonie kulti ku hyjnizohen ato gjëra që e plotësojnë këtë shpirt dhe sigurisht unë adhuroj gjithshka që ka lidhje me shpirtin tim.
Kështu pra, cdo mëngjez, më saktë, në cdo zgjim, nis të mbledh dhe të rimbledh vetveten. Një copë e gjej te mbathjet e nëpërkëmbura (një copë e mirë vetveteje!), disa pjesë të tjera te tavani i bardhë(që nuk e fus te pjesa tjetër e botës), dicka tjetër tek tavlla e cigareve gjithmonë plot me hirin e pashkundur të natës së shkuar. Deri në këto momente kam siguruar aq vetvehte sa më nevojitet për të kuptuar se ku ndodhem. Në dhomën time. Kërkoj akoma. Dua të siguroj sa më shumë vetvete që të jetë e mundur. Dua që në castin kur do të ndez një cigare, i ulur lakuriq në njërin nga kolltuqet e mi e me vështrimin nga ardhmëria e ditës së re, (që unë e konceptoj si një vështrim të përhumbur mbi kubizmat gri të perdeve), vetvetja të jetë e gatëshme për momentin sublim kur unë them fjalën magjike: "Universi ka dy pjesë: Unë dhe pjesa tjetër e tij!". Pas këtij casti sublim unë jam i gatshëm për të jetuar dhe vdekur ditën time 24 orëshe(dhe jo 24 karatëshe) sa më thjeshtë të jetë e mundur. Meqë ra fjala te thjeshtësia e jetës dhe e vdekjes, kam një aftësi pothuajse të lindur për ta perceptuar si tepër të thjeshtë dhe të natyrshme edhe gjënë më të ndërlikuar e të pazakontë. Pas këtij casti sublim unë jam në gjendje të përballoj tërë sulmet që krijesat ordinere-njerëzit- mund t'i bëjnë qënjes sime me armët e tyre të sofistikuara si buzëqeshjet, puthjet, lotët, miqësitë dhe mirësjelljet.
Dikur, vite më parë, nuk isha edhe aq i padëmtueshëm nga armët e lartpërmendura. Mbaj mend një herë kur vetëm për hir të një puthjeje të dhënë një natë gushti, unë humba pothuajse plot 6 vjet të jetës sime, mes puthjesh, seksi, dashurish, xhelozish dhe urrejtjesh të mjaftueshme për të thinjur një dyzinë të porsalindurish të pafajshëm.
Megjithatë, ato 6 vjet më mësuan gjëra të thjeshta, tepër të thjeshta. Shpesh dashuria dhe urrejtja veshin të njëjtin petk të pudrosur me një neveri gri, bijë legjitime e një nate epshore midis kujtimit dhe harrimit mbi një shtrat mashtrues ëndërrimi...
Në ata 6 vjet e kuptova mirë se sa i fortë duhet të jesh për të përballuar tundimet, nga më të ultat e deri te ato hyjnore, të përballosh një hapje shalësh nga gruaja e mikut tënd, të mos vrasësh dashnorin e gruas tënde, të kujdesesh për jetën e gjyshit nëntëdhjetëvjecar vetëm e vetëm që ti të jesh trashëguesi i pasurisë së tij, të hiqesh si besimtar fanatik vec për hir të një putane greke që edhe mes orgazmave të bordellit pëshpërit lutjen e mbrëmjes...Nëse do të vazhdoja listën e gjatë të tundimeve, besoj se do të ishte më e udhës të hipja mbi një gjysëmdrejtëz në kërkim të skajit tjetër...
Sa herë që jam i detyruar të hyj në marrëdhënje me njerëzit (dhe kjo ndodh cdo ditë), ndjej qelbësirëllëkun e shoqërise të më përmutë me një erë më të padurueshme se vetë muti i një zboristi diku në llogore...(Meqë ra fjala, a mendoni vërtetë se keni më shumë vlerë se muti juaj?)
Zakonisht kur jam në shtëpi dhe kur në trurin tim nuk ka ndonjë ngacmues për të shkruajtur, unë sjell ndërmend gjëra që me pak durim dhe përpjekje mund të bëhen realitet. Kështu për shembull, nëse do të trokas në portën e fqinjës përballë e di që dy minuta pasi ajo të më ketë hapur derën, unë do të jem në krahët e saj të ngrohtë në një përqafim nga ata që mbarojnë vetëm atëhere kur njeri ndjen nevojën e të zhveshurit ose kur tjetri përvëlohet nga dëshira për t'i thjeshtuar më shumë gjërat që aq shpesh komplikohen para një shtrati të huaj...Do ta përkëdhel në gjinjtë e fryrë dhe në trekëndëshin e leshtë pubik, ndërsa ajo do të më kundërshtojë sic kundërshtojnë zakonisht bashkëshortet e pabesa: do të perplaset mbi shtrat bashkë me mua dhe pasi të hajë tegelin do të më përgatisë një kafe të ngrohtë me qumësht e do të nisë të shajë bashkëshortin e saj. Kurrë s'i kam kuptuar gratë në këtë pikë. Mirë që e tradhëtojnë burrin e tyre,po c'kanë që e shajnë të shkretin?
Kam frikë se do ta kem më të madh se i shoqi i saj dhe në këtë mënyrë do t'i jap fqinjës sime një argument më shumë për tradhëtinë e saj. Megjithëse edhe më të vogël sikur ta kem, jam i sigurtë që ajo do të këmbëngulë se i të shoqit është më i vogël. E tmerrshme! Hidhen poshtë 10 vjet martesë për një centimetër më shumë!!!
Një ide tjetër që më gudulis mëngjezeve është edhe vizita tek shtëpia e një mikut tim. Në fakt aty tani banon vetëm e shoqja. Ai vetë punon prej një viti jashtë shtetit. Ajo është tepër sensuale dhe me të vërtetë kam dëshirë ta fus në shtratin tim, por kjo dëshirë më fashitet me të kujtuar mikun tim që nuk e meriton aspak këtë tradhëti të dyfishtë. Megjithatë ekziston një lojë erotike midis nesh. Cdo mbrëmje ajo më telefonon dhe nëse unë jam fillikat në shtëpi,nis menjëherë një dialog erotik me fjalinë time të preferuar: "Cfarë ke veshur tani?". Ajo zakonisht përgjigjet: "Jam fare lakuriq...".
Më vonë, kur rastis të shihemi rrugëve të qytetit takohemi e flasim si të mos ketë ndodhur asgjë. Në fakt asgjë nuk ka ndodhur. Megjithatë më torturon mendimi që asaj ia ka qejfi me mua, një qejf i paracaktuar për të precipituar në linjën telefonike. Një natë para se ta mbyllnim teleseksin tonë e pyeta "Si ndjehesh tani?". "Më duket se abortova", m'u përgjigj.
Ndoshta edhe miku im di dicka për simpatitë tona, por, për arësye që i përkasin vetëm atij, tregohet tolerant.Ndoshta është thjeshtë një lloj dëmshpërblimi që ai më bën mua: Klara ka qenë e dashura e tij për një vit rresht në rininë e saj të hershme.
Na ka qëlluar shpesh të darkojmë së bashku në shtëpine time apo të tyren. Kemi qenë tepër të lirshëm. Klara expozonte gjinjtë e mrekullueshëm teksa servirte supën e nxehtë, ndërsa sytë e mikut tim shëtisnin paq mbi pamjen joshëse. Ndërkohë zakonisht mua më duhet të bisedoj me gruan e tij për një film të Tinto Brasit të shfaqur një natë më parë. Më vonë unë mund të ulem pranë saj duke i lexuar disa nga shkrimet e mia erotike. S'më bën përshtypje fakti që unë nuk bëhem xheloz për Klarën. Fundja ai po shikon gjysëm të zbuluar ata gjinj që i ka shijuar lakuriq për një vit rresht. Por më habit mosxhelozia e tij. Apo mos vallë unë jam heroi i ndonjë fantazie të tyre seksuale dhe si i tillë prania ime provokuese praën të shoqes ia përmirëson orgazmat mikut tim?
Jeta më ka bindur se miqësia gjithmonë ka nevojë për një dozë të lehtë e të tolerueshme erotizmi të fshehtë që të jetë e vërtetë dhe e pastër, përndryshe do të jetë një miqësi hipokrite e në rastin më të keq një hipokrizi miqësore.
Miku im është aq inteligjent sa të kuptojë që mua më pëlqen gruaja e tij sensuale, por nga ana tjetër më njeh aq mirë sa e di që unë kurrë s'do ta cënoja as me majën e thoit gruan e tij tërheqëse. Kjo është një e vërtetë absolute, ndaj edhe miqësia jonë suksesshëm u reziston tundimeve reciproke.
Edhe Klara shpesh përfshihet nga nivele të larta adrenaline nëse gjatë seksbërjes, para apo pas saj, ne do të flasim për ciftin në fjalë. Shpesh kur e shoh që orgazma e saj vështirësohet, mjafton të përmend emrat e tyre dhe ajo të arrijë në qiellin e shtatë. Më pas Klara më rrëfen se emri i gruas së mikut tim e exiton më shumë. Unë i besoj edhe pse e di që ajo gënjen.A do të ndryshonte gjë po të mos i besoja?
A ju ka qëlluar t'ju vdesë ndonjë pjesëtar i familjes? Nëse po, besoj se e keni provuar atë ndjesinë e të qënurit në qendër të vëmëndjes. Ju qëndroni i ulur në një kolltuk në krye të dhomës dhe për disa ditë rresht prisni ngushëllimet. Në ditët në vazhdim ju e kuptoni që vdekja është një dukuri tepër e rëndomtë që me kalimin e ditëve e humbet solemnitetin dhe rëndësinë e vet. Megjithatë jeni i detyruar të shihni shprehje të larmishme të hipokrizisë, sidomos në darkën e përmotëshme, ku njerëzit bisedojnë për gjithshka, për pronat, për seksin, për makinën e re të fqinjit, për cdo gjë vec vdekjes dhe të vdekurit. Ti ngre gotën e rakisë, por lotët nuk të lënë të gëlltitesh, ndërsa fare pranë teje, diku përballë, një farë kushuriri yt shqyen i ekzaltuar mishrat e ngrohta dhe byrekun tradicional, pa harruar që herë pas here të gromësijë i kënaqur. Ty të vjen t'ia thyesh kokën me ndonjë pjatë, por megjithatë i buzëqesh i përmbajtur dhe i sjellshëm, madje në një moment zemërgjerësie i ofron edhe një kruajtëse (të papërdorur) dhëmbësh. Më pas sytë e tu ngulen mbi shpatullat e zeshkëta të një kushërirës tënde të largët (nga ato që i afron vetëm rasti i vdekjes) që po flirton në atë cast me kunatin e saj të pasur dhe injorant në qafën e të cilit rëndojnë ca varëse të trasha floriri. Kushërirës tënde sigurisht që i pëlqejnë florinjtë dhe florimbajtësit. S'do të ishte keq në ndonjë rast tjetër t'ia puthje shpatullat e rreshkura nga dielli i beharit. Ndoshta edhe asaj do t'i pëlqente. Ku i dihet? Ndoshta nuk jeni edhe aq kushurinj sa thonë...
Vazhdimisht shoh në ëndërr një ajsberg gri. Aq shpesh sa që edhe kur zgjohem më duket se mund të përplasem me të. Një ajsberg gri që nuk lundron ujërave të ftohta të Veriut, por që si një orendi e domosdoshme e të përditshmes më del përpara në rrugë, në shtrat, në dhomë, në banjë, kur flas në telefon, kur paguaj qiranë, kur ndaloj makinën për ta furnizuar me karburant, kur shikoj sutienat e Klarës apo sqetullat e dirsura të një plazhisteje adoleshente, kur lexoj ditarin tim, kur vë lule mbi varrin e tim eti...
Një masë e akullt gri, ndoshta prej eteri që përshkon gjithshka dhe përshkohet prej gjithshkaje. Një masë që po më bën gri cdo ditë e më shumë. Hi dhe thinja...
Diku kam lexuar për lindjen e një foshnje të thinjur. E besoj. E pse të mos e besoj?
(1996)
