“Dua të më dhurosh një pasqyrë!”, më thua ti dhe unë thyhem në çast në mijëra copa nën vështrimin tënd. Secila nga ato reflekton një pjesë të papërsëritshme tënden.
Ti i mbledh copëzat e mia të thyera dhe i hedh në koshin më të afërt të plehrave.
“Dua të më dhurosh një pasqyrë!”, vjen përsëri kërkesa jote, më e prerë këte rradhë.
“Një pasqyrë tjetër? “
“Po ti u theve…”
“Unë sapo u theva..dua të them...sapo më theve…”
“Po unë nuk të kisha në duar tani…Nuk e di se nga ç’duar u rrëzove dhe u bere copë copë…Por ti nuk u theve tani.Je thyer kohë më parë. Tani thjeshtë u thye pjesa jote e qelqtë. Kam kaq kohë pa pasqyrë dhe kam harruar vërtet portretin tim”
“Po unë gjithnjë të kam reflektuar siç je...”
“Po… veçse më ke pasqyruar me gjëra të teperta...psh...unë nuk kam flokë të bukur…as sy ëngjëllorë…as duar delikate…Herë herë ke pasqyruar gjëra që unë i dija edhe pa të patur ty…”
"Po njerëzit prandaj përdorin pasqyrën. Për të parë vetveten.”
“Jo…njerëzit e përdorin pasqyrën për të mos u ndjerë të vetëm e të vetmuar…Nuk e dije këtë? Unë në pasqyrë shoh atë tjetrën…Kur unë jam e veshur ajo tjetra që më vështron përtej është lakuriq…Kur unë jam lakuriq ajo tjetra që më vështron përtej xhamit është thjeshtë një skelet, pa organe. Dhe ajo që unë dua të bëj është ta pajis me organe atë skelet.T'i jap një fytyrë, një trup dhe një shpirt e po munda edhe një zë që më tingellojë si ëndrrat: i imi.”
“Po a mund të tingëllojë zëri si i yti? Po zëri ka pasqyrë? Kush ia thyen pasqyrat zërit?”
“Zëri i asaj tjetrës përtej xhamit duhet të tingëllojë si i imi. Zëri që e dëgjoj veç unë. Jo ai që del nga goja ime drejt veshëve tuaj. Ti s’e ke dëgjuar kurrë zërin tim dhe nuk ke se si ta dëgjosh, sepse ti je pasqyra. Pasqyrat nuk dëgjojnë. Vetëm flasin.Veshët e tyre mund të dëgjojnë vetëm tingujt, por jo jehonat. E di ti se ku ndryshojnë tingujt nga jehonat? “
“Hmmm…pse nuk janë njësoj? Jehona mendoj se është hija e tingullit nën dritën e vetmisë”
“Jo…tingulli është refleksi im në pasqyrën tënde. Jehona është zhurma që bërë kur u theve. Zhurmë që e dëgjoj vetëm unë. Dhe unë e dëgjoj atë jehonë vetëm kur nuk jam vetëm. Vetëm kur jam në shoqërinë e asaj tjetrës përtej xhamit.Ndaj dua një pasqyrë. Jo për t’u parë, por për të dëgjuar.”
“Oh…nuk e dija këtë.”
“Sigurisht. Po ta dije nuk do ishe thyer dhe as unë nuk do kërkoja një pasqyrë të re. Një pasqyrë që të mos e mbaj në duar. Një pasqyrë që të më mbajë fort mua në duart e saj. Një pasqyrë ku reflektimi im nuk do jetë i bukur, por do jetë i vërtetë. E mban mend si më the kur u njohëm? Do të jem pasqyra jote. Dhe unë qesha atëhere…Qesha se e dija që do thyheshe një ditë e do bëheshe copa copa e më pas do të t’i mblidhja copëzat e thyera dhe do t’i hidhja në një kosh plehërash, siç i hodha sot…”
“Dhe ndjehesh e verbër pa pasqyrën time tashmë?”
“Jo…ndjehem shurdhe. Ndaj...me blij një paqyrë ndryshe. Para se të ma japësh mua dëgjo zërin tënd në të. Jehonën. Nëse ajo jehonë të duket e shëmtuar dhe e ashpër, atëhere është pasqyra e duhur. Jemi njësoj, i dashur. Dy shëmtime të dashuruar ashpër. Ashpër dhe… rishtazi.”
(2008)
