Ra mbremja. Kam ngrene. Kam pire. Kam mbyllur dyer e penxhere per te mos lejuar shpirterat e keqinj te futen brenda dhe me ne fund ja ku jam. Ne fushebetejen time te pernatshme. Perballe nje ekrani dhe nje tastiere.
Pertej xhamit ndodhen ata, armiqte.
Duket se ata nuk e kane fort qejf luften, madje ndonjeri prej tyre as nuk e di qe po behet lufte. Jo…Edhe pse tashme e kane mesuar qe virtualiteti ne disa treva te tij eshte nje gjendje lufte konvencionale, si idiote qe jane ata akoma vazhdojne te zbresin ne mejdan me armet e tyre delikate: shkrimet e tyre – arma e tyre qesharake. Luftojne me germa dhe fjale. Por une jam nga nje fis luftarak qe nuk mesoi kurre te perdore arme te tilla paqesore, qe ata mes tyre i quajne “krijime artistike”, “studime” apo “artikuj shtypi”.
Me pak vullnet do te mund te kuptoni qe une i percmoj shume ata dhe armet e tyre. E drejta ime e pamohueshme sigurisht. Keshtu qe edhe mua disa perendi akoma te paidentifikuara te Lirise Universale me yshtin te perdor armen time. Luftoj me Yje dhe bej Lufte Yjesh. Fundja pse te mos gjuaj me Yje? Yll jam e me Yje gjuaj.
Une gjithnje e kam urryer te parin. E kam huq te vjeter. Ne femijeri urreja cdo njeri qe ishte perpara meje ne mesime apo ne lojerat e pasdites. Ne endrra shihja Koloseun dhe veten qe mes brohoritjesh ulja poshte gishtin tim perballe syve lutes te gladiatorit te rrezuar. Por me shpesh veten e shihja ne enderr si bisha qe shqyen galdiatorin. Ah sa e urreja gjumin kur me dhuronte endrra ku nuk isha bishe! Bija te flija perseri ne menyre qe te shihja endrren e deshiruar. E beja ne jete, sic thonin plakat e qemotit.
Kjo veti e imja vazhdoi edhe ne vitet e gjimnazit ku sidoqofte u be me qibare: urreja vetem te parin fare, ate te fillimit ose sic i thone ndryshe ate me te mirin. Sic duket motoja “Sundimtarin nuk e do askush” kish bere te veten edhe te une.
Yyyy… sa letra anonime kam shkruar ne ato vite! Here ua fusja poshte deres viktimave te mia. Here te tjera e beja bash si burrat: i postoja pa emrin tim pikerisht te adresa e te medhenjve te guvernes qe kishin ne dore jetet dhe fatet e njerezve. Dhe vec te shihje se si merrnin rrokullimen ata “te paret”...ata ”me te miret”…Eh..kohe te arta kane qene te dikurshmet…
Tani jetoj ne epoken e internetit. Nje epoke e cila me rezulton shume me komode se sa primitivja e letrave anonime poshte dere.
Interneti eshte vendi perfekt ku mund te hedh gurin e te fsheh doren pa me hyre asnje gjemb ne kembet e mia me kallo. M’u desh pak kohe te mesohem me kete mejdan modern. Si ne kohet e arta te qemotit kjo shpikje moderne e frengut me jep mundesine e perdorimit te llagapeve te rreme- fetishi im, sic me thote nje nipce. Mund te jem njekohesisht edhe Sheqeri edhe Piperi dhe nuk me ndryshon aspak sasia e glukozes ne gjak. Mund te jem njekohesisht edhe Morri edhe Qimja dhe koka te mos me kruhet aspak. Dhe te gjitha keto fale internetit.
Nje te keqe ka interneti ne fakt. Nuk perdor plumba pe verteti, por yje.
Ne vitrinen virtuale me te miret dekorohen me pese yje, me te keqinjte ndeshkohen me nje yll. Askush nuk mbetet pa yje gjithsesi dhe mua nuk me pelqen fare kjo gje. Ashtu si edhe ne jete, edhe ne virtualitet armiqte duhen ndeshkuar pa meshire me ekzekutim.
Eh...Gjasme bote e qyteteruar kjo e ketyre. Bote e pjerdhur… Te vrasin me pambuk. E c’u kuptua kur nuk sheh askund gjak? Njesoj si qitja e dikurshme me fisheke mesimore monovre. Tabela perpara dhe bam drejt e ne shenje me t’u dhene sinjali i shkrepjes. E beje cope e cike tabelen ti dhe fap te shfaqej perseri po ajo tabele pa asnje vrime ne trup. Terbohesha ne raste te tilla. Por me shume terbohej nga fyerja dhe zhgenjimi geni im tradicional prej luftetari.
Fillimisht rradhis para meje listen e personave qe sot duhen ekzekutuar me se s’ben.
Lista ime permban mesatarisht cdo dite 10 viktima, po aq sa permban vitrina Mund te dale edhe ndonje viktime e rastit, kur “bashke me te njomin digjet edhe i thati”, por lufte pa sakrifica nuk ka. Zakonisht viktimat e mia jane te percaktuara dhe paracaktuara shume qarte. Me yllin e pare qelloj shenjestren time te preferuar: nje poet krijimet e te cilit nuk i kam lexuar kurre. Une nuk kam lexuar poezi kurre. Por kjo gje natyrisht nuk me pengon mua te jap verdiktin e ekzekutimit te tij.
Viktima e dyte eshte nje takem si i pari qe nderkohe ushtron arkitekturen. Viktima tjeter eshte nje tip doktor- profesori erudicionin e te cilit nuk e honeps fare. Pastaj pasojne me rradhe nje mjek endokrinolog qe guxon te na jape leksione mbi diabetin, nje financier me master ne ekonomi qe ka paturpesine te na shpjegoje krizen ekonomike boterore, nje jurist i njohur qe ka huqin e keq te diskutoje sa here qe flitet per ligjet, si edhe kohet e fundit edhe nje kimiste qe me histeri kerkon te na binde qe uji eshte leng. Nuk e di biba se uji quhet leng vetem kur eshte ne trajte gjaku. “Hajde babe te te tregoj arrat” i thone kesaj pune. U bone kta capacule universitetesh t’na japin mend dhe dije ne luftetareve te vjeter te llogores!
Krahas te mesipermeve jane edhe nje duzine viktimash te cileve ua kam inatet qe nga nje fushebeteje tjeter e pasxhamit, se sic mund ta keni kuptuar une si fis luftarak qe jam nuk mund ta kuptoj jeten pa zhurmen tunduese te predhave dhe tymin e germadhave te djegura.
Shpesh per asgjesimin e viktimave me nevojitet edhe ndihma e miqve te mi te cilet si edhe une jane luftetare te shquar yjesh. Jane te rinj ne moshe, por te marrin gjak ne vetull. Te shkathet, te palodhur si ne stervitje edhe ne lufte.Disa prej tyre kane pare endrra sundimtaresh qe ne djep, ndaj e kane te forte grinten e luftes me mjete rrethanore ndaj kujtdo qe u duket se u ka zene vendin. Kane "inat derri" por kjo nuk i pengon te pelqejne shume rrushte sidomos kur vreshta eshte e larte. I perdorin aq mire katapultat dhe goditjet me te prere sa do te linin gojehapur edhe pingpongistet e kombetares kineze. Me vjen mire qe trashegimnia ime luftarake i percillet denjesisht edhe brezit te ri. “Bashkimi ben fuqine” dhe “Trimi i mire me shoke shume” thote per raste te tilla tradita jone luftarake.
Iu bej nje ze ne msn dhe shoh qe jane ne gatishmeri te plote, edhe pse shpesh aq larg nga njeri tjetri ne kontinente te ndryshme.
Pleshti,Urithi,Paterica, Zbokthi, Fytyra e dyte,Reptili, Germadha, Shkurrja, Furriku, Llogorja, Tymi, Ngrica, Xhindi i Pasmesnates e shume luftetare te tjere si une jane gjithnje ne gatishmeri nr.1 ne raste te tilla. Madje kemi ndertuar nje sistem komunikimi shqisor teper intuitiv i cili ia kalon cdo teknologjie bashkekohore wireless. Nuk thone kot qe shpirterat e medhenj takohen. Sidomos kur jane shpirtera luftetaresh.
“He mo...c’kemi…e pe cfare kish shkruar Klithma? Nuk e ke lexuar akoma? S’ka gje, as une nuk e kam lexuar dhe as qe kam ndermend ta lexoj. Po me siguri ndonje bajge jargamane do kete leshuar. I kishin dhene ca zuska vleresime me pese yje, por ia ndreqa samarin ne cast une dhe e fundosa ne te semes…dmth ne fund te tabeles me yllin tim vrastar. Na cau trapin kaq kohe ai pordhac. Si? Edhe ti ia paske keputur kokes? Hahahaha…me lumturove…E shoh e shoh…sa mire ia ke bere. Sic ia beme edhe Mergimtarit, Piktorit, Luledeles, Miroshit, Te Embles dhe Uraganit javes qe shkoi…Hahahahahahha…. Me vjen mire qe na perputhen midete, miku im…Ata kane shume nevoje per nje mesim te mire nga populli”
Lufta e Yjeve, si cdo lufte tjeter qe ka perfshire planetin tone qe nga kohet antike, kerkon taktiken dhe strategjine e saj te vecante, here here te paperseritshme…unikale.
Lufta kerkon jo vetem aleate, por edhe fonde yjesh te cilet m’i sigurojne llagapet e shumte qe kam. Kerkon sigurisht edhe “mish per top”. Sic u thashe me lart, kam shume aleate, madje ne ndonje rast edhe mes armiqve te mi nen parimin qe sidoqofte “armiku i armikut tim eshte miku im”. Arti i luftimit ne fakt eshte po aq i vjeter sa ai i prostituimit.
Ju nuk mund ta kuptoni dot lumturine qe me perfshin te terin ne castin kur shoh se si nen goditjen time te kalibruar rrezohen si prase ata…ata pra…”te paret”. Jo gjithmone goditja ime e forte shkakton fundosjen e viktimes. Rastis qe viktima noton mire edhe pas goditjes sime njeyjorshe.
Ne kete rast une kam gati si gjithnje planin B. Shtoj sasine e ujit rreth viktimes sime.Rris thellesine e ujit ku ai noton. Ia bej te paarritshem bregun e te parit ku ai kerkon te dale deshperimisht. U leshoj komordare peseyjshe atyre qe ndodhen prane tij. I mbyturi te mbyt, ndaj ata qe jane aty pari te mos mbyten nga viktima ime duhet t'u jap ndihmen time humane. Pune e madhe se behen ata te paret. Rendesi ka qe ai tipi te fundoset. Pastaj edhe atyre ua ndreq samarin ne nje moment te dyte nese ma kercet truri. Kjo manover siguron suksesshem fundosjen e plote te armikut. Ky moment perkon me triumfin tim.
Ka raste kur municioni njesh dhe komordaret pesce mbarojne dhe keshtu plani B deshton.
Detyrimisht nxjerr nga menga asin tim, sic e quaj ndryshe planin C.
Vishem me te shpejte dhe brenda nje ore frekuentoj tere internet- kafete e lagjes. Ne ndonje rast kam udhetuar edhe ne qytetet fqinje ne kerkim municioni. Sepse sic e keni kuptuar qarte jam luftetar i paepur. Nje dite kam perdorur nja 15 kompjutera per asgjesimin e armikut tim te rradhes. Fillova me kompjuterin e vjeter qe kam ne zgeqen ku banoj dhe ne vazhdim i mora me rradhe kompjuterin e sime motre ne zyren e saj, te nje kushuririt tim ne nje banke, te nje halle qyqare qe jeton ne nje azil, te nje mikut tim te ngushte qe punon ne aeroport, te komshiut ku shkova gjoja per nje kafe pas buke. Madje ate dite per bombardimin yjor te armikut perdora edhe nje kompjuter te nje rajoni policie ku kisha shkuar per te dorezuar ca dokumenta ( ose sic i themi nga anet tona “dekumenta”). Do kisha perdorur edhe te gjashtembedhjetin nese do ishte treguar e pavemendshme recepsionistja e klinikes ku kuroj prostaten time te lodhur.
Ate nate, kur u ktheva ne shtepi nga lufta ne terren, pashe se vertet armikun e kisha asgjesuar totalisht. As nami e nishani nuk i kish mbetur ne ate liste ku ai ishte “i pari”. I pari i leshit, a te qivja udhet!
Keshtu more shokeni…Keshtu i shtyj ditet qe me kane mbetur…Une ketej e ata andej…Une bam e ata tutje…Une bam e ata perdhe…Une bam…ata ringjallen…e une bam perseri…Lufte, babam, lufte…e jo shaka!
Me erdhi ora te vesh uniformen e luftetarit. Boll cava derrasa me ju ne keto caste te shkurtera armepushimi.
Sapo u shfaq prape ne vitrine armiku im i zakonshem, ai qe nuk honeps me shume.
“Hmmm... erdhe perseri, qerrata? Nuk vure mend? Po qenke i palodhur, a derman! Mire bere...ja sa te ta ngop si gjithnje yllin qe te kam taksur edhe me hipoteke e te shkosh ne te semes edhe sonte!”
