“Yjet në qiell duken të qetë e të pastër thjeshtë sepse janë shumë larg nesh e ne s’dimë asgjë për jetën e tyre private.”
HAJNE (1883)
Lajmi që ai po kthehej e kish gozhduar prej disa orësh, të palëvizshme e thuajse të gurëzuar aty prane tezgjahut. Pranë saj pretendentët nxitonin të përfundonin qilimin e madh stërgjigand të cilin sipas porosisë së tij, shumë vite më parë, ajo duhej ta shtronte sëbashku me qindra rrugica të pëlhurta mbi rrugët dhe shehshet e qytezëz ditën kur ai do të rikthehej.
“Do të zgjasë shumë lufta? “, kish pyetur ajo dikur, shumë vite më parë.
Ai nuk kish folur, por vështrimi i tij e kish përfshirë të tërën mbretëreshën e ishullit. Më pas ai, mbreti dinak, kish pyetur fallxhorin e tij : “ Sa mund të zgjasë lufta? “.
“Rreth njëzet vjet, imzot!”
“E c’mund të bëjë gruaja ime njëzet vjet pa u mërzitur? “, kish pyetur mbreti pa i hequr sytë nga Penelopa e hijshme.
“Si mbretëreshë ajo mund të qeverisë ishullin. Si bashkëshorte mund të të presë, si grua ajo mund të punojë në tezgjah një qilim gjigand që të mbulojë tërë rrugët e qytetit në kthimin tuaj të lavdishëm, imzot ! Yjet thonë që asnjë nga këto tre detyrime nuk do ta mërzisë mbretëreshën tonë.”.
Fallxhori i kish hequr sytë nga qielli. Mbreti ish afruar drejt saj, e kish puthur fort në buzët e ftohta dhe duke e përkëdhelur në barkun disi të fryrë i kish pëshpëritur: “ E dashur, nuk je vetëm! Nëse do të jetë vajzë do të kesh kujt t’ia hapësh zemrën, nëse do të jetë djalë do të kesh një mbrojtës më shumë për ty dhe mbretërinë!”.
* * *
Vitet e para ajo kish ëndërruar shumë për kthimin e tij, ndërsa përkëdhelte djalin e vogël, krijesën e vetme që e lidhte me të.
Më vonë, përkundrazi, kish menduar më shumë për moskthimin e tij. Në fillim ideja e moskthimit e kish torturuar duke ia larguar gjumin netëve vetmitare. Më pas e kish pranuar këtë ide si dicka që mund ta shoqëronte në frikën, shqetësimet dhe brengat e saj, ndaj edhe e kish strehuar në qënjen e saj, diku afër zemrës, aty ku ajo mendonte se strehohej edhe shpirti i trazuar. Nganjëherë gjumi i prishej nga ndonjë ëndërr e tmerrshme dhe në zgjim ndjente arratisjen e idesë së moskthimit nga zemra e vet. Ndjente se si ajo i shqyente kraharorin e plotë dhe niste të zbriste nga shtegu i gjinjve poshtë trupit të gruas për t'u fshehur mes dendësisë së zezë të seksit të saj. Kish masturbuar shpesh në vitet e para të mungesës së tij, por tani masturbimi i ngjante si një kërkim që gishtërinjtë e saj bënin në të carën e ngushtë për të gjetur pikërisht “moskthimin” e tij.
Por moskthimin nuk e kish dëshiruar vetëm ajo. Dhjetëra djem të rinj e të fuqishëm e kishin vështruar sikur ta kishin kuptuar moskthyeshmërinë. Ajo vetë, Penelopa e trazuar, e kish ndjerë që në fillim se pritja do të ishte tepër e vështirë. Më e vështirë se endja e qilimit gjigand, më e vështirë se qeverisja e ishullit të zhurmshëm, ndoshta edhe më e vështirë se lufta e tij atje larg në Trojën e pabesë.
Sa herë që mendonte për luftën e tij trojane, gjente dicka qesharake pikërisht në seriozitetin me të cilin e kishin marrë luftën të gjithë princat dhe mbretërit grekë.
Kishin shkuar për të rikthyer një grua të bukur e tradhëtare, për të lënë shtëpitë e tyre, gratë e tyre, të dashurat, të vetmuara në pritjen e tyre pa emër. Kjo gjë, sipas saj, rrezikonte që pas kthimit të tyre në mbretëritë e veta ndoshta asnjëri s’do ta gjente të shoqen aty. Sepse gratë nuk ishin aq budallaqe sa zotërit e tyre. Ndoshta do të kishte luftëra të tjera për rikthimin apo rimarrjen e grave. Luftra të pafundme.
Qeshte me zë të lartë kur mendonte se mund të rastiste që nipërit mund të përgjakeshin në luftra të stërzgjatura për rikthimin e gjysheve të tyre të pabesa.
* * *
Në vitet e para kish kaluar në orgazma të thella vec me përfytyrimin e tij. Tashmë nga ai kishin mbetur vec sytë dhe mjekra e thinjur me majë. Tashmë këto ishin të pamjaftueshme për një orgazmë. Pas kaq vitesh në pritje të moskthimit të tij, në shtratin e saj kishin fjetur pothuajse të gjithë pinjollët e familjeve të fisme të ishullit, pa llogaritur edhe disa shërbëtore të saja që ajo i kish cvirgjëruar ashtu sic di të virgjërojë një grua që pret një moskthim.
Lajmi që ai po kthehej i kish tronditur të gjithë. Ishte gati vec gjysma e qilimit, pjesën dërmuese të të cilit e kishin thurrur vetë pretendentët me skllavet e tyre.
Kish ditur të tregohej e drejtë me popullsinë në qeverisjen e ishullit, ashtu sic ish treguar e drejtë me vetveten, edhe me djalin e saj njëzetvjecar që përpiqej t’i ngjante secilit prej dashnorëve të së ëmës, vec të jatit të panjohur jo.
Ishulli gëlonte nga qindra gra e vajza që nën shembullin e mbretëreshës së tyre kishin ditur të mos ndjenin se sa e rëndë është pesha e njëzet vjetëve. Një shthurrje kolektive kish molepsur e tronditur gjithshka njerëzore të ishullit. Vec kafshët nuk ishin prekur nga kjo gjë. Jeta e tyre vazhdonte, si edhe më parë, në kopetë e qeverisura mirë nga prijësit e tyre.
Sa për popullin e ishullit, ai tashmë ishte një kope me shumë femra e me pak meshkuj të rinj që si hamshorë hynin e dilnin nga shtrati në shtrat, nga ai i mbretëreshës tek i skllaves më pavlerë të mbretërisë.
Në fillim i kishin shmangur shtatzanitë, por kur moskthimi nisi të qeverisë mendjen e mbretërisë, atëhere kish nisur një garë e shfrenuar e fëmijëbërjes. Fëmijët rriteshin të lumtur nën kujdesin e baballarëve që ndrroheshin aq shpesh. Kurrë më parë ishulli nuk kish përjetuar një harmoni të tillë. Mund t’i thërrisje baba, burrë ,grua, djalë a vajzë kujtdo dhe askush nuk do të të keqkuptonte. Të gjithë ishin dashnorë, baballarë, nëna e motra , vëllezër e bashkëshortë njëkohësisht. Secili kujdesej për cilindo dhe askush nuk e njihte ndjenjën e xhelozisë apo të zilisë.
Të ikurit, edhe vetë mbreti, konsideroheshin tashmë si dicka e largët, e artë, hyjnore, si krenaria e mbretërisë që meritonte të hynte në legjendë, ndoshta në më të madhen e legjendave. Por në legjendë mund të hyje vetëm duke luftuar larg për lavdinë e mbretërisë e duke dhënë jetën si burrat. Dhe legjendën e dëshironin si të ikurit, ashtu edhe të mbeturit.
* * *
Penelopa e kish patur tepër të lehtë qeverisjen e fronit. Askush nga brezi i ri i princave nuk kish patur synime për pushtetin. Ata ishin rritur në tjetër klimë dhe nuk e konceptonin që midis gjërave të dëshirueshme të bënte pjesë edhe pushteti. E c’do t’iu duhej ai? Përderisa kishin në zotërim mbretëreshën dhe tërë femrat e ishullit. Askush s’e vriste më mëndjen për hierarkinë apo fismërinë e familjeve, madje pjesa më e madhe e të rinjve nuk dinte as t’i përdorte armët e luftës. Të gjithë e dinin që mbretëria u përkiste të ikurve dhe askujt s’i shkonte ndërmënd ta vinte në diskutim këtë gjë. Penelopa e kish dashur dhe kuptuar popullin e saj si veten, ndaj edhe kish fituar më shumë popullaritet se të gjithë të ikurit së bashku. Askush nuk e dënonte apo shante Helenën e bukur, por përkundrazi e kishin admiruar dhe i ishin mirënjohëse për rebelimin e saj. Gratë dhe vajzat e ishullit ishin zbukuruar dhe freskuar më shumë se kurrë gjatë këtij moskthimi të madh. Të rrethuara nga përkëdhelitë dhe trupat muskulozë të hamshorëve të rinj ato harronin cdo gjë në zjarret epshore ku vazhdimisht digjeshin copa bese, premtimesh idiote dhe sa e sa kujtime ndërgjegjevrara. Gratë dëshironin të bënin sa më shumë qejf dhe fëmijë, fëmijët të kishin sa më shumë dashnore dhe të dashurat të bëheshin sa më shpejt nëna. Një qarkullim perfekt i dëshirave dhe epsheve nga brezi në brez.
Pothuaj askush nuk iu falej më perëndive. Penelopa kish zaptuar shtretërit dhe qiejt e ishullit. Njerëzia faleshin cdo natë për të dhe ditën ndihmonin në thurrjen e qilimit gjigand. Thurrja e tij ishte shndrruar në një detyrim moral të të gjithë ishullakëve. Të gjithë dëshironin që mbretëresha të dilte faqebardhë në mbajtjen e premtimit të vjetër. Vec kësaj, edhe qyteza do të zbuklurohej më shumë. Një arësye më shumë e qilimthurrjes kolektive ishte edhe fakti se të gjithë ndjeheshin fajtorë në besëthyerjet e tyre ndaj të ikurve. Ndaj secili pas disa orësh tezgjah sikur ndjente një farë lehtësimi për mëkatin e kryer një natë më parë…Pas cdo mëkati vinte një copë qilim dhe anasjelltas.Por mëkati i tyre mund të konsiderohej i tillë vec nga të ikurit. Për të mbeturit ai ishte vetë parajsa që ata ia detyronin moskthimit.
Pranë Penelopës punonte vazhdimisht i biri dhe pretendentët. Quheshin pretendentë sepse pretendonin kush e kush të thurrte sa më shumë pëlhurë, gjë që natën konvertohej në sa më shumë orgazma mbi trupin e mbretëreshës. Ajo i donte të gjithë dhe të gjithë e donin. I bëhej zemra mal kur shihte të birin të qëndronte përkrah saj si mishërim i tolerancës dhe i mirëkuptimit që kish përfshirë tërë ishullin. Atë e dallonte vetëm dicka e vogël nga pretendentët : ishte i vetmi që nuk kish fjetur dhe që s’mund të flinte me mbretëreshën. Kjo gjë e bënte të ndjehej disi inferior dhe ziliar ndaj tyre, por kjo gjë ndodhte shumë rrallë. Në më të shumtën e kohës ai dhe pretendentët i hapnin zemrat njëri- tjetrit duke treguar se sa të ëmbëla dhe seksi ishin nënat, motrat dhe skllavet e tyre e mbi të gjitha edhe ajo, mbretëresha e vëndit dhe nëna e tij Penelopë.
Shpesh i ish lutur së ëmës ta bënte edhe me një vëlla apo motër, por ajo kish buzëqeshur kuptimplotë dhe i ish përgjigjur : “ Atëhere do të pushoja së qenuri ndryshe nga të tjerat, biri
im! “.
* * *
Por tani cdo gjë u kthye përmbys. Të ikurit po ktheheshin. Lajmi kish marrë dhenë. Tashmë qyteti vazhdonte të funksiononte si një tezgjah gjigand ku nuk do endej më qilimi, por një pelhurë tepër e hollë justifikimesh rozë, pëlhurë që do t’i lidhte apo ndante paskëtaj të mbeturit me të ikurit. Me të ikurit që cuditërisht po ktheheshin të lavdishëm, por të padëshiruar.
I takonte Penelopës t’iu ngrinte lart moralin ishullakëve dhe të shmangte coroditjen që kish sjellë lajmi i zi.
Në fillim ajo nuk e kish besuar kthimin. Një arësye e fortë për këtë mosbesim kish qenë fakti se lajmin e kish sjellë i pari një peshkatar impotent, i vetmi që nuk e kish provuar gëzimin dhe lirinë e shfrenuar të njëzet vjetëve në qendrën e tij të rëndesës që te ai nuk funksiononte më.
Por ca korierë nga mbretëritë fqinje e kishin vërtetuar kthimin.
Problemi i vetëm madhor ishin fëmijët që kishin lindur gjatë këtyre njëzetë vjetëve. Pothuajse të gjithë ishin të paligjshëm.
Tërë këto vite Penelopa kish treguar aftësinë e saj prej femre, prej gruaje që kish ditur të ngopte epshin e saj dhe të shtetasve të vet mes një mirëkuptimi kolektiv. Tani kish ardhur ora t’i tregonte popullit të saj që ishte edhe mbretëreshë. Para popullit të saj dhe para atij mjekërthinjurit të lavdishëm që po kthehej fitimtar. Duhej vendosur patjetër dicka para se ajo të ndodhej përballë vështrimit dinak të syve të kaltër të të zotit. Qilimi ishte në të mbaruar falë skllaveve dhe pretendentëve.
Sipas llogaritjeve të fallxhorit të saj, ata do të vinin pas një jave. Në pallatin mbretëror pretendentët me lotë në sy kërkonin shpëtim nga mbretëresha e tyre. Epshet ishin zhdukur si me magji. Askush nuk guxonte më të mendonte moskthimin. Gjendja ishte aq alarmante sa që në ishull u vu gjëndja e jashtëzakonshme. Një urdhër special i Penelopës ndalonte cdo lloj akti seksual. Dy vetë që u kapën duke masturbuar u ekzekutuan në vënd. Po kështu edhe bariu i ishullit dhe lopa e tij. U vendos që të krijohej një ushtri e vockël me “ të tepërtit” e jashtëligjshëm. Duheshin stërvitur shpejt në përdorimin e armëve dhe në përballimin e të kthyerve. Penelopa e dinte se asnjë nga pretendentët e jashtëligjshëm nuk do mbetej gjallë nga përballja me burrat e legjendës. Edhe sikur ata të fitonin,edhe sikur ata të humbnin, ajo do të gëzohej njëlloj. Po kështu edhe i biri që e kish jetën të sigurtë si me baba ashtu edhe pa baba.
Megjithëse cdo cast që kalonte e afronte përballjen me gjëmën, Penelopa vetë ishte cuditërisht e qetë. Ndoshta në këtë drejtim kish ndihmuar edhe një fakt i thjeshtë.Tashmë qëndronte me orë të tëra në dhomën e saj të gjumit, shtrirë mbi shtratin që ai e kish gdhendur vetë mbi trungun e ullirit, si për të pohuar se aty do të mbretëronte vec paqja. Në të vërtetë gjatë këtyre viteve hibridë e të pazokontë ajo kurrë s’kish bërë dashuri mbi atë shtrat. Jo. Pretendentët i kishin shijuar hiret e saj kudo në guva, plazhe, në bordellet ku ajo kish hyrë fshehurazi dhe e maskuar për të provuar zjarrin e pasionit mishtor të skllevërve nubianë,por ato mbi atë shtrat jo. Ai shtrat kish qenë gjithmonë altari ku flinin sa e sa fjalë të ëmbëla, kujtime, premtime, rënkime të shkruara në një gjuhë të shpirtit që e njihte vec ajo dhe ai, sykaltëri dinak, burri i parë i ishullit dhe mashkulli i vetëm i atij shtrati të ullirtë. Sa më shumë qëndronte shtrirë mbi atë altar,aq më shumë e ndjente që në të vërtetë kthimi i tij nuk bënte pjesë në gjërat e padëshirueshme.
Në fund të fundit ajo tërë këtë kohë që ai , i zoti i saj, luftonte në dhe të huaj për të hequr turpin që Helena e bukur i kish falur aq lehtësisht atdheut të saj, i kish provuar vetes atë që cdo grua do të donte ta provonte.Që Brenda cdo gruaje flenë në harmoni të plotë mbretëresha dhe skllavja, e virtytshmja dhe kurva,ku zgjimi i njërës nuk ia prishte ëndërrat tjetrës. Dhe kishin qenë zgjime të mrekullueshëm dhe ëndërra hyjnore…
Tashmë ajo ish e gatëshme të shtrihej në atë shtrat me dinakun legjendar.. I vinte keq për të paligjshmit, por e dinte se nuk kishte zgjidhje tjetër. Ata do të vriteshin të gjithë.
Vërtetë që shumica e atyre që ktheheshin nga Troja e largët ishin të plakur, të lodhur e të raskapitur nga luftërat e pafund, por ata kishin dicka që askush në ishull nuk mund ta kuptonte: mallin për vendin dhe gratë e tyre, si edhe një epsh njëzetëvjecar i përlotur e i pa shpërblyer…Pastaj…a nuk vinin ata nga legjenda?
Shumica e pretendentëve kishin vërtetë forcën dhe dëshirën për të thyer pleqtë plangprishës, por epshet dhe orgjitë i kishin privuar nga dy gjëra të cilat ishin edhe kobi i tyre i parathënë: ata s’e kishin idenë se në botë ekzistojnë edhe dy gjëra të fuqishme,malli dhe pritja. Ata dinin moskthimin, ndërsa legjendarët e cfilitur kthimin.
Penelopa i kuptonte natyrshëm këto gjëra dhe ndjente keqardhje kur përfytyronte se si do të skuqej deti nga gjaku i ri i pretendentëve. Më së fundi qilimi gjigand ishte pothuajse gati. Kish mbetur pa përfunduar vec një pjesë : rrugica e vjetër që të shpinte te limani i ishullit, pikërisht aty ku pas pak ditësh legjendarët do të shkelnin pas njëzetvjetësh dhe ato, gratë e tyre besnike, do t’i mbulonin me puthje, kurrora ullinjsh dhe me një re të purpurtë justifikimesh që ndoshta do t”u hynte në punë për të davaritur nga vështrimet e syve të tyre pyetjen që në këtë kthim të jashtëzakonshëm ata do t’ua bënin me të drejtë: “C’ishte ajo turmë djelmoshash të bukur e aspak trima që kish marrë guximin t’ua ndalonte kthimin pranë brigjeve të shumëdëshiruara të atdheut të tyre?”.
* * *
Dita e kthimit kish ardhur më në fund. Legjendarët e thinjur e me trupat plot blana plagësh më së fundi ishin në shtëpitë e tyre.
Askujt nuk i ra në sy qilimi gjigand. Ndoshta e kishin harruar. Ndoshta edhe ngaqë fallxhori kish vdekur. Dinaku sykaltër,zot i vendit, e kish parë me indiferencë atë masë jeshilen që kish mbuluar tërë qytëzën. Aq i bënte për të. Tani para tij ndodhej Penelopa dhe një djalosh i bukur që aq shumë i ngjante atij.
Kishin shumë gjëra për të thënë. Shumë gjëra për të dëgjuar. Shumë gjëra për të heshtur.
Ai nuk kishte nevojë për shumë gjëra nga ajo tani. Thjeshtë pak heshtje dhe një shplodhje të verbër mbi gjinjtë e saj.
Më pas ,pasi kishin bërë dashuri si dy të porsanjohur tërë epsh e kërshëri për atë përzjerje të llahtarshme gjuhësh , buzësh, trupash e gjymtyrësh , nuk e kishin ndjerë të nevojshme të pyesnin për asgjë. As për t’u përgjigjur.
Mbretëresha kish dashur ta pyeste nëse i kish pëlqyer qilimi gjigand, por sa herë që e kish cuar pyetjen ndër mënd kish ndjerë heshtjen e tij ta pushtonte,ta dërmonte e ta thërmonte të tërën në copëza të vogla, në grimca infantile të paafta për të belbëzuar qoftë edhe një fjalë…
Pas tërë atyre viteve tani ndjehej i lumtur.Mungesa e lumturisë sikur e kish cmësuar me të pranuarit e faktit të thjeshtë që me të vërtetë ai duhet të ishte i lumtur. Ish kthyer në shtëpinë e tij, pranë gruas cuditërisht aq e freskët,pranë djalit që s’e kish njohur kurrë në atdheun e tij.
Kthehej nga legjenda e ndoshta prandaj nuk e ndjente nevojën e lumturisë që mesa dukej ishte krijuar për njerëzit e rëndomtë.
Penelopa si t’ia kish kuptuar mendimet dinakut ish ndjerë fillimisht e lumtur. Më pas lumturia i ish shfaqur si dicka e ngjashme me qilimin gjigand në ngjyrë jeshile që pas kaq vitesh punë të lodhëshme ( angari e shpirtit ) ish shpërblyer me mosvëmëndje. Lumturi e gjelbërt e mospërfillur.
Përsëri kish dashur të fliste dicka. Ta pyeste të zotin e ishullit, t’i tregonte dicka interesante që sytë e tij të hiqnin atë ngricë legjende. Donte që me cdo kusht ai ta pyeste, t’i kërkonte sqarime për atë turmë djaloshësh që kish tentuar t’i ndërpriste kthimin, në mënyrë që ajo të kish mundësi të përdorte justifikimet dhe gënjështrat njëzetvjecare, të njëjta në moshë me qilimin gjigand.
Kur e pa se prijësit asgjë nuk i bënte më përshtypje, madje as i biri, ndjeu një nevojë të tmerrshme për t’i treguar gjithshka. Atij që s’i bënte përshtypje asgjë në mbretërinë e tij le t’ia kthente shkëlqimin e syve, inatin dhe zemërimin e vërteta që do të dilte nga goja e saj…
Ndaj edhe i rrefeu gjithshka. Ish ndjerë e lehtësuar dhe prej tij donte vec një reagim, dicka që le t’i ngjante edhe ndëshkimit, torturës apo vdekjes. Mjaft që të ishte e njeriut dhe prej njeriu. Mjaft që ta bënte atë burrë legjendar edhe një herë njeri, të ndjeshëm e të mëncur, të ashpër dhe mizor. Si dikur, njeri dhe prijës njëkohësisht.
Ai e kish dëgjuar i palëvizur rrëfimin e saj. Pastaj kish ecur ca hapa nëpër rrugicën e gjelbërt ,për të ndaluar mbi një shkëmb buzë detit, me vështrimin e tretur larg, shumë larg,në një horizont që si edhe ai i përkiste legjendës.
Penelopa ish kthyer në dhomën e saj.
Ishte një mbretëreshë e kënaqur dhe një grua e palumtur. Për herë të parë ndjeu që asgjë s’kish rëndësi në këtë botë për sa kohë që ekzistonin heshtja, fjala dhe legjenda.
Kthimi dhe moskthimi, këto dy ide që e kishin torturuar netëve të pafundme iu dukën dy gjëra bajate, ndoshta të keqpërdorura.
Mendja i shkoi te fallxhori i vdekur.
“ C’gjë mund të bëjë gruaja ime pa u mërzitur?”.
“ Cdo gjë, imzot, përvec pritjes! “.
(1994)
©artangjyzelhasani
