Klarë, këtë mëngjes nuk do merrem me letërsi dhe atë tregimin që ty nuk të pëlqeu aq shumë nuk do e përfundoj sot.
Sot kam nevojë të bëj interesantin e vonuar, ndaj do filozofoj. Ku ka më mirë se të bësh filozofi në mungesë të tjetrit?
U lodha duke rigjetur gjërat e humbura…
Më lodhin stinët që bëjnë sikur ikin…
Shtegëtimet e përvitshme të zogjve janë bërë më të mërzitshëm se ofertat e lira turistike për në Kubë apo Antalia, ndërsa në shekuj piçka jote vazhdon t’i ngjajë asaj të Maries dhe Mariet janë po ashtu njësoj; ndryshojnë vetëm nga numri i brekëve të varura në tel dhe nga diçka tjetër që e shkruajta dhe e fshiva përseri.
Nuk jam i dëshpëruar. Prej kohësh e kam privuar veten nga ky luks i kushtueshëm që, ndër të tjera, kërkon edhe audiencë. Trishtimi më duket më komod për një njeri të cilit 0 ne boshtin numerik gjithnjë i duket si një vaginë të cilën po të dojë edhe mund të mos e qijë…
Më trishton aq shumë përpikmëria e kësaj bote, Klarë, kjo tirani e padukshme që mat kotësinë tonë, por akoma më shumë trishtohem në momentet kur vetja më duket si njeriu i duhur në vendin dhe kohën e duhur. Koha e duhur: gjithnje. Vendi i duhur: pranë teje. Njeriu i duhur: unë. Njeriu tjetër i duhur: ti.
Ne nuk kemi fëmijë, Klarë. Ti e dëshiron me ngulm një fëmijë, por a e ke pyetur ndonjëherë veten se si do i përgjigjeshe atij kur të të pyeste “O ma’ kush e vrau Detin e Vdekur?”
Nuk kemi fëmijë, por pallohemi çdo javë më shumë se sa mesatarja e parashikuar nga Raporti i Organizatës Botërore të Shëndetësisë për Seksin në Vendet në Zhvillim. Çdo mbrëmje, i kryqëzuar në kryqe të padukshëm, falem në Mekën tënde leshatore mes kofshëve të tua dinjitoze që më ngjasojnë me kollona antike të një Partenoni të mërzitshëm. (Të njëjtin mendim kishte edhe një qen bastard që duke ngritur këmbën e pasme shurroi mbrëmë mbi pulpën tënde të mermertë, ndërsa ti kishe mbetur e palëvizshme nën puthjen time të njëmiliontë diku në një cep të metrosë.)
Unë s'kam asgjë tjetër të dashur vec teje që të meritonte t'i thoja lamtumirë, Klarë, por druaj se nuk do arrish të kuptosh që lamtumira është thjeshtë një fjalë …një renditje mekanike gërmash e lumturia po ashtu…(Klara, nuk e ke vënë re që ato dy fjalë përbëhen nga të njëjtat gërma?...prandaj të dyja nuk na arrijnë kurrë…). Njerëzit (dmth unë) nuk dinë as të jenë të lumtur e as të thonë lamtumirë, por mua sidoqoftë një botë pa lamtumirë më trishton më shumë se një botë pa lumturi.
Zemrës tënde do i thoja lamtumirë shumë kollaj, por zemra nuk është aspak më e fisme se zorra e trashë, jo vetëm te kasapi, por edhe në zgjimet tona rutinore, e dashur: jo rastësisht çështjet e zemrës gjykohen më me kthjelltësi kur jemi duke dhjerë…Të dhjerët është një lamtumirë dhe lumturi e përkohëshme sidoqoftë, por njerëzit e kanë bërë zakon të mos dhjesin kurrë bashkarisht.
Gjithsesi ti je kaq e lumtur dhe e sigurtë pranë meje.
Më çmënd siguria jote.
Më sëmur.
Më torturon dhe më tall po aq sa edhe iluzioni i ndrrimit të orës.
Ke shekuj që je e sigurtë për mua dhe unë po aq shekuj që i pafuqishëm mallkoj sigurinë tënde.
Besomë… Të betohem për ereksionet e mia (qofshin edhe ato të mëngjezit)!
Ti nuk e di se sa herë që të penetroj ty Klarë, sa herë që gjinjtë e tu mes djersësh dehëse humbasin krenarinë nën thithjen time, gjithnjë një Marie diku tjetër rënkon në ekstazë dhe përsëri e përsëri unë dëgjoj akustikën shurdhuese të Saharasë brenda shpirtit, të të gjitha saharave të kësaj bote të marra sëbashku.
Nuk kam shpëtim prej teje Klara për sa kohë që miliona marie lakuriqe lahen dhe tinëzisht fërkojnë kaçuben e piçkës buzë lumit ku dehet, qan, kërcen, vidhet e përvidhet shpirti im cigan (cigan ti? ciganëve u ha mutin ti, më pat thënë dikur një grua aviatori, jo pse nuk i dhashë temperaturën e duhur metalurgjisë së saj mishtore, por sepse nuk duronte dot përsosmërinë e higjienës sime te merzitshme).
Nëse do palloja tani një marie tjetër, brenda meje do dëgjoja rënkimet e tua, e përsëri e përsëri miliarda marie dhe klara që shkëmbehen pafundesisht…shkëmbejnë lëkurat dhe nënlekurat…sytë, buzët, ngjyrën e flokëve…gjinjtë..thithat e tyre bashke me venëzat e vogla blu rreth tyre…barqet dhe piçkat...uterusët dhe ovaret..kapilarët dhe fijet nervore…pubiset dhe kaçubet e tyre…klitorët dhe aromën e sqetullave…xhelozitë dhe zilitë…prekjet dhe kafshimet…ulurimat dhe orgazmat…deliret dhe ekstazat..burrat...dashnorët…të dashurit…klientët dhe kalimtarët e një nate të vetme…spermën, peshtymat, dhembet dhe kafshimet e tyre…e në fund…tamam në fund të këtij panairi do më dukej që një jetë të tërë pasi kam palluar tërë faunën femërore të planetit, tërë perëndeshat e qiellit, po palloj edhe statujat…një statujë…, jo atë të Deas së antikitetit, por një imitim alla Barbi në një dyqan të lirë kinezësh që nganjëherë shesin edhe lule.
Nejse, Klara, edhe sot duke pritur ardhjen tënde, për të një miliontën herë, u rebelova mjerueshëm si një krimb leshator (por aspak i mëndafshtë) në revolucionin tim të vogël e të përditshëm mbi (apo nën?) çarçaf, që, si të gjitha lëvizjet revolucionare të shekullit të ri, përfundoi me nje masturbim dhe nënproduktet e tij nxehtësisht të dhunshme mbi barkun tim i fshiva me arushin sykaltër që kishe vënë mbi jastëkun tënd.
Tani do shkoj të bëj dushin e përmortshëm dhe përsëri e përsëri do mendoj e do mendoj që jam lodhur duke rigjetur gjërat e humbura…
Pastaj do vish ti Klarë dhe nitcet, shopenhaurët, sartrët, frojdët dhe nxënësit e tyre, konfucët, budat, platonët dhe pjesa tjetër e botës do largohen nga shkallët e ndryshkura të "fire exit" për t'u rikthyer nesër...pasnesër...tjetër pasnesër...për t'u rikthyer sa herë që unë do të dua të humbas diçka e të mos e gjej kurrë përsëri…
E ç’nuk do të jepja për të të humbur ty Klarë, por ti mos u dëshpëro nga fjalët e mia.
Vallë ia vlen të merakosesh në këtë botë të vockël ku në të vërtetë asgjë nuk humbet?
(2008)
©artangjyzelhasani
